โกดังรกร้าง'

ลำดับตอนที่ #149 : [Fic] Me And A Cup Of Hot Chocolate

จียงกลับมาจากอังกฤษหลังเรียนจบ แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลทั้งหมด ที่กลับมาก็เพราะพ่อจียงป่วยต้องอยู่แต่กับโรงพยาบาล ความจริงแล้วบ้านจียงมีฐานะที่รวยมาก แต่กลับล้มละลาย บ้านจะถูกยึด และไม่มีเงินมารักษาพ่อ จียงกับพ่อนั้นไม่ค่อยถูกกันเท่าไรนัก เจอกันทีไรต้องมีเรื่องทะเลาะกันตลอดถึงได้ไม่ค่อยได้ใช้เวลาครอบครัวด้วยกันเท่าไรนัก แต่ลึกๆแล้วสองพ่อลูกก็รักกันมาก แค่ฟอร์มจัด ไม่กล้าคุยกันดีๆซะที จียงรู้ว่าพ่อมีร้านกาแฟจึงตัดสินใจจะขายเพื่อเอาเงินมารักษา แต่พ่อกลับโกรธมากและห้ามไว้ จียงไม่เข้าใจ หาว่าพ่อดื้อ อยากจะทนอยู่อย่างนี้ก็ทนไปและบอกว่าจะไม่มาเยี่ยม แม่จียงได้มาขอร้องให้จียงช่วยดูร้านกาแฟนั้นหน่อย แม้ร้านกาแฟจะคืออุปสรรคสำหรับฐานะของครอบครัวตอนนี้มาก แต่แม่อ้างว่ามันเป็นความฝันของพ่อ ทำเอาไว้ให้จียงได้มีอะไรเป็นของตัวเองทำหลังกลับจากอังกฤษ จียงไม่เชื่อว่าพ่อจะทำให้ตัวเองแต่ก็ต้องจำใจไปดู ในช่วงแรกที่กลับมา จียงยังไม่รู้เรื่องราวของครอบครัวตัวเอง ใช้ชีวิตแบบเด็กวัยรุ่นเที่ยวกลางคืนไปวันๆ เมื่อต้องมาดูแลร้านกาแฟ จียงก็ทำแบบขอไปที ร้านถึงได้ร้างคนมาก และเพราะร้านกาแฟนั่นเองทำให้จียงได้พบกับเพื่อนที่เคยสนิทมากๆอย่างยองเบ พร้อมกับซึงฮยอนเพื่อนของยองเบ จียงไม่ถูกกับซึงฮยอนเลย แต่แล้วยองเบก็ได้ส่งซึงฮยอนมาช่วยเขา ระยะแรกๆจียงยังคงทำตัวเอาแต่ใจเหมือนเดิม ไม่รับรู้อะไรที่ซึงฮยอนสอน แต่นานๆเข้านิสัยของจียงก็เริ่มปรับเปลี่ยนไปเรื่อยๆ รวมถึงความสัมพันธ์ระหว่างจียงกับพ่อด้วย(แต่ก็ยังฟอร์มจัดทั้งคู่อยู่ดี) เมื่ออะไรๆก็ดูทำท่าจะดีขึ้น จู่ๆพ่อจียงอาการก็กลับทรุดหนักลง จียงตัดสินใจขายร้านกาแฟและกลับไปอยู่ที่อังกฤษเหมือนเดิม เวลาผ่านพ้นไปได้สักพักจียงได้กลับมาที่ร้านกาแฟอีกครั้งทั้งๆที่คิดว่ามันคงเปลี่ยนเป็นอะไรต่อมิอะไรไปแล้ว แต่ที่จริง ซึงฮยอนคือคนที่ซื้อร้านกาแฟนั้นไป และดูแลอย่างดีที่สุด จียงกับซึงฮยอนได้กลับมาพบกันอีกครั้งและสามารถปรับความเข้าใจกันจนได้ (โกรธกันตอนไหน)


"ทำดีๆหน่อยเด้! นายคิดว่ากาแฟพวกนี้แค่ฉีกซองเติมน้ำร้อนแล้วเสิร์ฟลูกค้าหรือไง"

จียงยักไหล่ หันไปหยิบกระป๋องเบียร์ที่แช่ไว้แน่นตู้เย็นก่อนจะยกขึ้นกระดกแล้วยักคิ้วใส่เขา


----------------------


"จะกลับไปนอนบ้านฉันก็ได้นะ"

"ไม่มีทาง"

"เออ ดีเหมือนกัน ฉันไปละ"

....ดะ เดี๋ยวดิ ประชดเว้ย! แต่ซึงฮยอนก็เปิดประตูร้านเดินออกไปแล้ว เยี่ยมล่ะ จียงคงไม่วิ่งตามออกไปแล้วบอกว่าฉันขอนอนบ้านนายด้วยคนหรอก เขาจำใจเดินไปล็อคประตูร้านก่อนจะมองหาสวิตช์เพื่อปิดไฟ เฮอะ อยู่ร้านบ้าๆนี่มาหลายอาทิตย์แต่จียงก็ยังไม่ค่อยชินกับตำแหน่งของในร้านเลย จำได้แต่ตู้เย็นแช่เบียร์ที่อยู่หลังเคาท์เตอร์ร้านแค่นั้น

โธ่เอ้ย นอนหลังเคาท์เตอร์นี่ก็ได้