ไม่หวัง ไม่รอ แค่ขอรัก

ลำดับตอนที่ #2 : "รอยยิ้ม(เฉิ่มๆ)"

   "ต่อไปเลขที่ 46"  เสยงอาจารย์วิชาภาษาไทย เรียกฉันออกไปอ่านทำนองเสนาะ  ฉันตัวสั่นไปหมด  
"อัสมี่"เด็กสาวคนนึง หน้าตาเฉิ่มๆ บ๊องๆ ปัญญาอ่อนนิดๆ หันมามอง พร้อมกับชู สองนี้ว สู้ตายว้อยย ให้ฉัน 
ฉันเริ่มอ่านทำนองเสนาะ อย่างกล้าๆกลัวๆ แขน ขา และเสียง ของฉันสั่นไปหมด ตั้งแต่ต้นจนจบ 
ฉันเป็นคนขี้อายมากกก ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม จะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ ฉันจะตื่นเต้นมาก จนหัวใจเต้นแรง 
ไม่เป็นจังหวะทุกครั้ง  และก็จะเหนื่อย จนหลับไป...
     ฉันเป็นเด็ก ตจว. ที่เพิ่งย้ายมาเรียน กทม.ครั้งแรก จึงไม่ค่อยกล้าที่จะพูโอะไรกับใครมากมาย ฉันเป็นเด็ก
ที่เงียบมาก จนเพื่อนๆ บอกว่าฉันเป็นเด็กเก็บกด ไม่ยอมยิ้ม ไม่ยอมพูดกับใครเลย จึงไม่ต่อยมีใครพูดกับฉัน
เท่าไหร่นัก จะมีก็แต่"อีมุม"เพื่อนคนแรกของฉัน  มันเป็นคนที่ชอบแหกปาก บางทีฉันก็รำคาญ แต่ฉันชอบมัน
มากกว่า เพราะมันตลกดี "เธอๆเราเป็นเพื่อนกับเธอได้ป่าว" เสียงของเพื่อนคนนึงถามฉัน  แต่ฉันไม่ได้ตอบ
เพราะฉันคิดถึงเพื่อนเก่าๆ ไม่อยากมีเพื่อนใหม่ และก็ไม่อยากสุงสิงกับใคร มันชื่อ"อีแป้ง" มันมาตามตื้อฉัน
เป็นประจำ จนฉันเริ่มใจอ่อนและเป็นเพื่อนสนิทกับมันในที่สุด ตอนนี้เพื่อนสนิทของฉันมี มุม แป้ง และก็โบว์ 
นอกนั้นฉันก็ไม่อยากคุยกับใครเลย มีเพียงอัสมี่ คนเดียวมั้ง ที่ยิ้ม และก็ชอบชูสองนิ้ว ให้ฉันอยู่เป็นประจำ 
ฉันก็ไม่เคยยิ้มตอบมันซักที เพราะกลัวเสียฟอร์มเด็กขรึม หุหุ แต่ใครจะรู้ ทุกครั้งที่มันยิ้มให้ ฉันแอบยิ้มตอบ
ในใจทุกครั้งนั่นแหละ  ฉันคิดอยู่ในใจเสมอว่าทำไม เค้าต้องยิ้มให้เราด้วยนะ คนอื่นไม่เห็นยิ้มให้เลย(หรือว่า
ยิ้มแล้วไม่เห็นวะ) อาจเป็นเพราะ อัสมี่ เป็นคนที่อัธยาศัยดี(มาก)มั้ง ฉันเป็นคนเงียบๆขรึมๆ ไม่น่าจะมีใครมา
ยิ้มให้ มีแต่คนกลัว ไม่กล้าเข้าใกล้ แต่ทำไม มี่ ถึงกล้า กล้าที่จะยิ้มให้เรา (หรือว่ากุเข้าใจผิด จริงๆแล้วมัน
ยิ้มให้คนอื่น - -") สำหรับคนอื่นอาจเป็นเพียงรอยยิ้มธรรมดา เฉยๆ ไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ใครจะรู้ รอยยิ้มเฉิ่มๆ 
ของเด็กสาวหน้าเฉิ่มๆคนนี้ สำหรับฉันแล้วมันคือรอยยิ้มที่สร้างความประทับใจและความสุขให้ฉันมากมาย
เหลือเกิน....ทั้งทียังไม่เคยคุยกันเลยซักคำจริงๆ