ไม่หวัง ไม่รอ แค่ขอรัก

ลำดับตอนที่ #1 : "เฮ้อ...ชีวิตหนอชีวิต"

"จ๋อ วอ เปิ้ง เจ่ง นั้ง เกี๊ย หวอ เป๊ก งี่........" เสียงอากงบ่นเสียงดังให้อาม่าฟัง พร้อมกับเร่งเสียงโทรทัศน์

ให้ดังขึ้นเรื่อยๆ  ในขณะที่ฉันกำลังนั่งคุยโทสัพอยู่ข้างๆ อาม่าหันมามองหน้าฉัน เฮ้อ..ถึงฉันจะฟังไม่รู้เรื่อง 

แต่ฉันก็รู้ว่าเค้ากำลังว่าฉันอยู่แน่ๆ "ทำไมไม่ด่าเป็นภาษาไทยฟะ เห็นเราหน้าด้านมากไง๊" ฉันพูดในใจ 

เป็นอะไรที่เกลียดมากง่ะ โดนด่าอยู่ข้างๆ แต่เจือกไม่รุ้ว่าโดนด่าเรื่องไร ก็เหมือนนินทากันระยะเผาขนนั่น

แหละ  ไมไม่พูดมาเป็นภาษาไทยตรงๆ จะได้รู้เรื่องไป ฉันโดนอย่างนี้เป็นประจำอยู่ทุกวัน ถ้าฉันอยู่กับ

คนแก่ที่พูดไม่รู้เรื่องกันแค่สามคน ฉันว่าฉันต้องบ้าตายแน่ๆ โชคดีที่ยังมี "อาโกนิ"  อาของฉัน และก็พี่เบส  

พี่เบสเป็นลูกของโกนิ อายุห่างจากฉัน 2 ปี  ตอนอยู่บ้าน ฉันกับพี่แทบจะไม่ได้คุยกันเลย ยิ่งถ้าเป็นที่

โรงเรียน เหมือนไม่รู้จักกันเลยด้วยซ้ำ คงมีโกนิคนเดียวมั้งที่ฉันจะพอพูดด้วยได้ และฉันก็คิดว่าโกนิ 

น่าจะดีกับฉัน เพราะฉันเป็นหลานแท้ๆของเค้านี่นา

         ....เช้าวันต่อมา....

"ตื่นได้แล้วก๊าบ ตื่นได้แล้วก๊าบ"  เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น วันนี้เป็นวันเสาร์ ไม่ได้ไป รร. แต่ฉันต้องตื่นตั้งแต่ 

หกโมงเช้าเพื่อที่จะมาจองเครื่องซักผ้าเป็นคนแรก "เฮ้อ..อีกตั้งชั่วโมงนึงแหนะ กว่าผ้าจะซักเสร็จ เซ็ง"  

ฉันเดินไปหยิบวิทยุเก่าๆตัวนึง ที่อาม่าไปขุดหามาให้จากห้องเก็บของ "เป็นไรฟระ!!เดี๋ยวเอาโยนทิ้ง

แมร่งเลย" ฉันนั่งด่าวิทยุที่มันไม่ยอมติด เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง ฉันก็ยังคงนั่งทะเลาะกับวิทยุเฮงซวยนี่

เหมือนเดิม ฉันอารมย์เสียมากจนรู้สึกโค-ตะ-ระ ร้อน "ไม่ฟง ไม่ฟัง แมร่ง แล้ววว ไปอาบน้ำดีกว่าวุ้ย!!" 

พี่เบสที่นั่งเล่นคอมอยู่หันมามองหน้าฉัน"มองไร ไม่เคยเห็นคนปวดขี้ไง๊!!" พี่เบสหัวเราะ "ยังจะมาหัวเราะอีก 

ตลกม๊ะ" ฉันตะคอกใส่พี่เบสพร้อมกับปิดสวิทต์คอมด้วยความหมันไส้ "ซู่..ซู่..เฮ้อ อาบน้ำแระค่อยสบาย

หน่อย" พอฉันอาบน้ำเสร็จผ้าก็ซักเสร็จพอดี ฉันขึ้นไปตากผ้าบนด่านฟ้า แดดร้อนมากกก เมื่อตากผ้าเสร็จ 

ฉันออกไปเดินเล่นที่ตลาดในหมู่บ้าน เวลาผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมงกว่า "ซ๋า..ซ่าส์" เวรแระ ฝนตก 

กลับบ้านไม่รอด และที่แย่ไปกว่านั้น เสื้อผ้า "ห่วย!! จะมีใครเก็บให้ป่าวว๊า" ฉันพรึมพรำอยู่คนเดียว  

ซักพักฝนก็หยุดตก ฉันรีบเดินกลับบ้าน เมื่อกลับมาถึงบ้าน "เสียผ้าเราอ่ะเปียกหมดแล้ว ขึ้นไปจัดการเอง"

นี่คือประโยคแรกจากปากโกนิ ที่ฉันได้ยินเมื่อมาถึงบ้าน ฉันรีบวิ่งขึ้นไปดู "ห่วย!!" โกนิเก็บแต่ของตัวเอง

อย่างเดียว เหลือเพียงเสื้อผ้าของฉันที่เปียกไปหมด  "คนเราโน๊ะ ไม่เก็บให้เรยอ่ะ น้ำใจงดงามม๊ากมาก 

ซาบซึ้งสุดๆ" ฉันคิดในใจ ฉันรีบจัดการกับเสื้อผ้าตัวเองให้เรียบร้อย ฉันรู้แล้วว่า ที่นี่ ที่บ้านหลังนี้ 

มันเป็นอย่างนี้นี่เอง เข้าใจแล้ว ก็นะ เฮ้อ... กุจะอยู่ยังไงว๊า ชีวิตหนอขีวิต...