คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : รักได้ไหม ถ้าใจตรงกัน>>>>6
KANGSOM Part
ตอนนี้จากห้องที่มีผมกับแคนแค่สองคนก็มีสมาชิกเพิ่มอีกสองคนคือฮั่นกับฮัท จะว่าไปมีสองคนนี้ก็ดีเหมือนกันนะ มีคนช่วยทำงานบ้านเพิ่มขึ้น
วันนี้ผมต้องไปทำงานกับฮั่นเพราะแคนกับฮัทต้องใช่รถไปเรียนตอนบ่าย ถ้าสองคนนั้นมีเรียนตอนเช้า ผมก็จะไปส่งแคน ส่วนฮั่นก็ไปส่งฮัท
“ผมส่งคุณแค่นี้นะ”ฮั่นพูดแล้วส่งตาหยีให้ผม เมื่อมาถึงที่ทำงานผม อย่ายิ้มแบบนี้ได้มั้ย แกงหวั่นไหว
“อืม” ผมเตรียมของจะลงรถ
“คุณเลิกกี่โมง ผมจะได้มารับ”เค้าถาม
“ไม่ต้อง”ผมตอบเพราะไม่อยากรบกวนเค้า ค่อยนั่งแท็กซี่กลับเองดีกว่า
“ห้ามขัดครับ”เค้าขู่ผม
“5โมง”ผมบอกและลงรถไป
“โอเคแล้วเจอกันครับ” ผมก็ยิ้มตอบ และเค้าก็ไปทำงาน
“ใครมาส่งเหรอแกง”พี่รุจหัวหน้างานมาถามผม
“เอ่อ”จะตอบไงดีว่ะ
“แฟนสิคะ พี่รุจนี่ถามแปลกๆ”ยัยเฟรมเพื่อนผมตอบแทน ผมได้แต่ยิ้มกลับไป
“ไปทำงานกันเหอะเฟรม” แล้วผมก็ดึงเฟรมมาจากตรงนั้น
“แกพูดบ้าอะไรของแก”ผมบ่นเฟรม
“เอ้าก็มันจริงนี่”
“มัน”
“อย่าบอกนะว่าแกให้คนที่เจอกันกลางทางมาส่ง”
“เอ่อ ฮั่นแฟนฉัน” พูดแล้วเขินแฮะ
“ก็แค่นั้น”ยัยเฟรมทำหน้ายิ้มกรุ่มกริ่ม
“หล่อว่ะแก”อยู่ๆยัยเฟรมก็พูดขึ้นมาตอนอยู่ที่โต๊ะทำงาน
“อะไรของแก”ผมเงยหน้าออกจากแบบงานที่ผมกำลังวาดอยู่
“ก็คุณฮั่นแฟนแกอ่ะ ถ้าแกเลิกฉันขอคบต่อนะ”ดูสิ เฟรมมันเพ้อได้ขนาดนี้
“ไม่มีทาง” ผมตอบ ผมไม่มีทางเลิกกับเค้าหรอกเพราะเราไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆ
“โห ใจร้ายว่ะ”เฟรมว่าผม
“ทำงานได้แล้ว”
ตอนนี้คนรอบตัวผมคิดว่าฮั่นเป็นแฟนผมหมดแล้ว และบางทีสิ่งที่ฮั่นทำให้ผมมันก็ทำให้ผมหวั่นไหวบ้าง แต่ผมจะหวั่นไหวไม่ได้เพราะสิ่งที่เค้าทำมันเป็นแค่การแสดงเท่านั้นและมันก็ไม่ใช่ความจริง
HUT Part
วันนี้ผมกับไอ้แคนมีเรียนบ่ายครับ พี่แกงเลยให้รถพวกเราใช้1คัน ผมเป็นคนขับและตอนนี้เราก็มาถึงมหาลัยแล้ว
“จอด!”ไอ้แคนมันตะโกนบอกผม ตอนที่ยังไม่ถึงหน้าคณะ
“จะจอดทำไมยังไม่ถึง”ผมหันไปถามมัน
“จอดตรงนี้แหละ ฉันไม่อยากให้ใครเห็นว่าฉันมากับนาย”พอได้ฟังเหตุผลของมันปุ๊บผมก็เร่งรถแล้วไปจอดที่หน้าคณะเลย
“ไอ้คิ้วหนา! ”มันโวยวายใส่ผม
“ลงไปดิ”ผมไล่มัน ไม่อยากให้ใครเห็นช่ายมั้ยว่ามากับผม จอดมันตรงนี้แหละรับรองเห็นทั้งคณะ
“ไปจอดที่โรงจอดรถเลย”มันพูดเสียงเบา
“ฉันบอกให้นายลงไป! ลงไปดิ!” ผมตะโกนใส่มัน
“เอ่อ ลงก็ได้!”แล้วมันก็ลงไป ทำไมผมต้องอารมณ์เสียด้วยนะ แค่มันบอกว่าไม่อยากให้ใครเห็นว่ามากับผมแค่นั้น
“ไงฮัท วันนี้ทำไมมากับแคนได้วะ”ไอ้โดมถาม ทำหน้ายิ้มกรุ่มกริ่มและหันไปซุบซิบกับยัยต็อป
“พวกแกอย่าคิดไรบ้าๆนะ ว่างๆจะเล่าให้ฟัง”ผมคุยกับไอ้โดมแต่ตาผมมองที่ไอ้แคน มันนั่งกับเพื่อนพอเห็นว่าผมมองมัน มันก็หันไปทางอื่น อย่าบอกนะว่ามันโกรธผม
“ไอ้ฮัท!!!”ยัยต็อปมันตะโกนใส่หูผม
“อะไร ตะโกนทำไม”กระซิบตอบยัยต็อป
“ฉันเรียกแกเป็น10ฮัทแล้วโว๊ย”มันเรียกผมตอนไหนอ่ะ ทำไมผมถึงไม่ได้ยิน
“อะไร”
“แกเป็นอะไร ดูเหม่อๆนะ”
“เปล่า”ผมพูดไปงั้น แล้วทั้งคาบผมก็มองแต่ไอ้แคนไม่ได้สนใจอาจารย์เลย
พอหมดเวลาเรียนผมก็เดินไปหามันที่กำลังจะเดินออกไปจากห้อง
“คุยด้วยหน่อย”ผมเลยเดินเข้าไปพูดกับมัน แต่มันก็เดินไปกับกันริท
“แคน”ผมจับมือมันไว้ แล้วมันก็มองหน้าผม
“มีอะไร”มันถามแล้วสะบัดมือผมออก
“พวกฉันไปก่อนนะ”กันกับริทพูด
“ไม่ต้องอยู่ตรงนี้แหละ นายมีอะไรก็ว่ามา”มันจ้องหน้าผม ผมหมั่นไส้ที่มันทำหน้ากวนใส่ผม พอมันทำหน้าเครียดทำไมผมรู้สึกไม่ดีแบบนี้นะ
“ฉันมาชวนนายกลับไง”ผมทำใจดีสู้มัน
“ฉันจะกลับกับกัน”มันตอบหน้านิ่ง ผมว่ามันต้องโกรธผมแน่ๆทุกทีมันจะกวนผมนิ
“แต่นายมากับฉัน”ผมยังไม่ละความพยายาม
“แล้วไง”ผมอยากให้มันด่าผมมากกว่าทำหน้านิ่งแบบนี้
“แคน”
“ไปกันเหอะกัน”มันก็ลากกันออกไปจากห้อง
“นายไปทำอะไรให้แคนโกรธเหรอฮัท”ริทถามผม ผมกำลังจะตอบ แต่แคนก็พูดขัดซะก่อน
“ไอ้ริทแกจะกลับมั้ย”
“อ่ะนี่เบอร์เรา โทรมานะจะช่วยให้แคนหายโกรธ ไปนะ”แล้วริทก็ยัดกระดาษที่จดเบอร์เค้าให้ผม
นี่ไอ้แคนมันโกรธผมจริงเหรอ แล้วผมต้องง้อใช่ป่ะเอาวะ ง้อก็ง้อ
CAN Part
ไอ้คิ้วหนามันไม่ทำตามที่ผมบอกอ่ะ แถมยังไล่ผมลงรถ ผมไม่ได้โกรธนะ แต่ไม่เคยมีใครตะโกนใส่ผมนิ ผมเลยน้อยใจอ่ะ
“แคน แกโกรธฮัทเหรอ”ริทถามผมบนรถ
“เปล่า”ผมตอบตอบ ไอ้ริทส่ายหัวเบาๆและสายตามันบอกว่าไม่เชื่อผม
“เปล่าแล้วทำไมไม่กลับกับเค้าวะ”กันถามผมบ้าง
“แคน ฉันว่าฮัทแคร์แกนะโว๊ย”ริทบอก ไอ้ฮัทเนี่ยนะจะแคร์ผม มันเกลียดผมจะตาย
“ฮึ อย่างนายนั่นเนี่ยนะ”ผมบอกริท
“ไม่เชื่อแกรอดูนะ เดี๋ยวเค้าจะโทรมาหาฉันเพื่อให้ถามวิธีง้อแก”ไอ้ริทพูด
“ไม่มีทาง”ผมไม่เชื่อมันหรอก
“ถ้าจริงล่ะ”
“ถ้าจริงฉันก็จะคุยดีๆกับมันและจะไม่กวนมันอ่ะ” ผมบอกริท
~ชอบก็จีบเลย ชอบก็จีบเลยเซ่ ชูวับชูวับ~มีคนโทรมาแล้ว อย่าบอกนะว่า
“ฮัทโทรมา”ริทบอก ทำไมผมต้องใจเต้นแรงด้วยเนี่ย
“รับเลยเปิดลำโพงด้วย”อันนี้เสียงกันครับ
(ริท นี่ฮัทนะ) ใจผมตอนนี้เต้นแรงกว่าเดิมอีก นี่มันแคร์ผมเหรอ
“ว่าไงฮัท”ริทมันยักคิ้วให้ผม กันถึงกับจอดรถฟังบทสนทนานี้เลย
(แคนอยู่ตรงนั้นมั้ย)
“ไม่อยู่อ่ะ คุยได้”
(อืม แล้วต้องให้เราทำไงอ่ะ แคนมันถึงจะหายโกรธเรา) พอได้ยินคำนี้ใจผมเต้นแรงแทบจะทะลุออกมาข้างนอก
“แล้วฮัทไปทำอะไรให้แคนโกรธล่ะ”
(เราแค่ขัดใจเค้า แล้วก็ตะโกนใส่เค้าอ่ะ)
“นี่แหละที่แคนโกรธ”
(ห๋า แค่นี้)
“ฮัทอย่ามองว่าแค่นี้นะ เรื่องนี้เรื่องใหญ่สำหรับแคนนะ”ผมได้แต่พยักหน้าเห็นด้วยกับริท
(แล้วเราต้องทำไงล่ะ)
“คิดสิฮัทคิด”
ไอ้ฮัทมันเงียบซักพักแล้วอยู่ๆมันก็ตอบออกมา (ตามใจแคน พูดดีๆกับแคน งั้นเหรอ)
“ถูกต้องนะครับ”
(โอเคๆเราจะทำนะ แค่นี้นะริทขอบใจมาก)
“อืมๆ ไม่เป็นไร”พอวางหูริทมันก็พูดกับผม
“ไงครับคุณแคน”
“ไม่ไงโว๊ย”
“ถึงกับพูดไม่ออก” เสียงกันครับ
“กลับคอนโดได้แล้ว”ผมบอกกัน ผมไม่อยากฟังไอ้สองคนนี้พูดมากไปกว่านี้เพราะรู้ว่าไอ้คิ้วหนามันแคร์ผม ผมก็ใจเต้นแรงแล้ว แต่ไม่รู้ว่ามันจะทำได้อย่างที่พูดรึเปล่า
แกร็ก พอผมเปิดประตูเข้าไปก็เจอไอ้ฮัทอยู่หน้าประตู มันมองหน้าผม
“กลับมาแล้วเหรอ”มันถามผม โอ๊ย ทำไมผมรู้อึดอัดแบบนี้
“ก็เห็นแล้วนิจะถามทำไม”ผมกวนมัน
“แล้วหิวมั้ย” หึ มันทำได้อย่างที่พูดแฮะ
“หิว”ผมตอบสั้นๆดูซิว่ามันจะทำไง
“งั้นเดี๋ยวไปทำอะไรให้กินนะ”
ผมก็ไม่รู้ว่าไอ้ฮัทมันจะทำดีกับผมได้นานแค่ไหน และผมควรจะโกรธมันนานเท่าไหร่ โอ๊ย เครียดนะเนี่ย แต่ผมก็รู้สึกดียังไงก็ไม่รู้ที่มันพูดดีกับผม
HUN Part
ตอนนี้5โมงแล้ว ผมยังทำงานไม่เสร็จ ผมเลยบอกเลขาว่าเดี๋ยวมาทำงานต่อ ขอไปรับแฟนก่อน แล้วมุ่งหน้าไปที่ทำงานของแกง
“เอ่อ ขอโทษนะครับ ไม่ทราบแกงกลับไปยังครับ”ผมถามพนักงานที่ทำงานแกง
“แกง! แกงโว็ย!”ผู้หญิงคนนั้นตะโกนเรียกแกง
“อะไร”
“แฟนแกมารับแล้ว”เค้าบอก จะว่าไปฟังแล้วก็เขินแฮะ แต่แกงบอกเค้าว่าเราเป็นแฟนกัน แล้วเค้าไม่ว่าอะไรเหรอ
“อืม”แล้วแกงก็เดินมาหาผม
“งั้นฉันกลับก่อนนะ”แกงไม่ลืมที่จะลาผู้หญิงคนนั้น
“คุณบอกเค้าว่าเราเป็นแฟนกันเหรอ แล้วเค้าไม่ว่า”
“ไม่หรอก”ผมว่าคนรอบตัวแกงยอมรับเรื่องที่เราคบกันได้ ดีจังแฮะ
“เอ่อแกง ผมทำงานยังไม่เสร็จ คุณไปกับผมก่อนนะ”ผมบอกแกงขณะที่ขับรถจะกลับไปที่ทำงานผม
“แล้วทำไมไม่โทรบอก ผมกลับเองได้”
“ไม่ได้ก็ผมบอกว่าจะมารับก็ต้องมาสิ”
“นะไปกับผมแปบเดียว”
“อืม”
แล้วผมก็ให้แกงรอผมตั้งแต่5โมงจนถึง2ทุ่ม พอผมประชุมเสร็จก็เห็นว่าแกงนอนที่โซฟา ตอนเค้าหลับน่ารักมาก ผมเลยนั่งลงจ้องหน้าเค้าที่กำลังหลับอยู่ ซักพักเค้าก็ลืมตาขึ้นผมถึงกับสะดุ้ง
“เอ้า ฮั่น เสร็จแล้วเหรอ” เค้าถามผม พร้อมกับลุกขึ้นนั่งที่โซฟา ผมตั้งสติซักพักแล้วตอบเค้า
“ครับ ป่ะไปหาอะไรกินก่อน หิวแล้ว”
“แล้วน้องๆล่ะ”
“สองคนนั้นคงหากินเองแล้วล่ะ ผมโทรบอกแล้ว”ผมยื่นขึ้นแล้วก็ยื่นมือให้เค้าจับเพื่อลุก เค้าก็จับมือผม มือแกงนุ่มมาก และก็มีความคิดบางอย่างแวบเข้ามาในหัวของผมคือ ผมอยากดูแลผู้ชายคนนี้
.............................................................................................................................................
ไรต์ไปตั้งสติมาแล้วจร้า ไรต์จะแต่งฮัทแคนนะจ๊ะทุกคน:)
ขอบคุณคนเดิมที่ติดตามตลอด และยินดีต้อนรับคนอ่านใหม่นะจ๊ะ ฝากติดตามไปเรื่อยๆจร้า
ตอนหน้ามาตามเอาใจช่วยฮัทง้อแคนกันนะ และมาตามดูพี่ฮั่นว่าเกิดความรู้สึกอยากดูแลแกงแล้วพี่ฮั่นจะทำอะไรต่อไป
อย่าลืมเม้น ติชมเค้าบ้างนะจ๊ะ ทุกคน
ขอให้มีความสุขกับการอ่านจร้าJ
ความคิดเห็น