สาวจอมเฮี้ยวขอเกี่ยวหัวใจหนุ่มฮอต

ลำดับตอนที่ #4 : ++วันแรกของการเป็นแฟน++

3

( วันแรกของการเป็นแฟน )

“พี่บิวค่ะ วันนี้เราไปกินข้าวกลางวันด้วยกันนะ” วันนี้ตอนเช้าพราวเจอบิวก็เลยชวนเค้าไปทานข้าวด้วยกันแต่ก็....

“ขอโทษด้วยนะพราวพรุ่งนี้พี่ต้องแข่งบาสครั้งใหญ่ วันนี้พี่เลยต้องซ้อมทั้งวัน แล้วก็ต้องกินข้าวในยิมกันคนอื่นๆด้วย” บิวตอบด้วยน้ำเสียงอบอุ่นแต่แฝงไปด้วยความเย็นชาเหมือนทุกครั้ง

“งั้นพราวไปนั่งกินในยิมแล้วก็ไปดูพี่บิวซ้อมด้วยได้มั๊ยค่ะ” พราวพยายามอ้อนบิวสุดชีวิต

“แล้วแต่พราวก็แล้วกัน แต่นั่งกินข้าวในยิมมันไม่เย็นสบายเหมือนในโรงอาหารติดแอร์นะ” บิวตอบพร้อมกับขู่ แต่ยังไงพราวก็ไม่สนใจ เพราะขอแค่เธอได้กินข้างๆบิวก็พอใจแล้ว

“งั้นเจอกันตอนเที่ยงนะค่ะ พราวไปเรียนก่อน” พราวลาบิวแล้วเดินขึ้นห้องไปบนห้องเรียน

“พราว ทำไมวันนี้มาช้าจังอ่ะ” ยัยหวานถามฉันเสียงดังจนเพื่อนๆในห้องหันมามอง

“พอดี...พราวเจอพี่บิวอ่ะ เลยคุยกันนานไปหน่อย เออ...วันนี้เราไปกินข้าวที่โรงยิมกันนะ พี่บิวเค้าต้องซ้อมบาสทั้งวัน ^.^//” พราวบอกหวานพร้อมกับยิ้มหน้าแดง

“หรอ แหมวันแรกก็หวานกันเลยน้า” หวานทำเสียงงล้อเลียน

“พิณกับป๋อมหายไปไหนอ่ะ” พราวถามหวาน เมื่อหาเพื่อนอีกสองคนไม่เจอ

“ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ สงสัยป๋อมคงไปซ้อมบาสเหมือนพี่บิวมั้ง ส่วนพิณไปส่งการบ้านน่ะ”

ตอนพักกลางวัน

              “พี่บิวค่ะกินนี่มั๊ยค่ะ” พราวถามบิวพร้อมกับตักกุ้งให้

“พราวให้พี่บิวกินเยอะขนาดเนี่ย ไปซ้อมบาสเดี๋ยวพี่เค้าก็จุกตายพอดี” พิณหันมาแขวะพราว

“ป๋อมกินกุ้งมั๊ยเดี๋ยวหวานตักให้นะจ๊ะ” ยัยหวานแกล้งล้อเลียนพราวอีกคน ทำให้เกิดเหตุการณ์ณ์นี้ขึ้น

“เธอสองคน ตายซะเถอะ!!!!!!!!” พราวพูดพร้อมกับแกล้งทำมือเป็นปืนแล้วยิงเพื่อนทั้งสองคน

“พราว เล่นอะไรอายพี่บิวบ้างมั๊ย ไม่อายพี่บิวก็เห็นแกหน้าพี่เค้าบ้างดิ” หวานทำหน้าเซ็งกับความเป็นเด็กของพราว

“พราวพี่อิ่มแล้ว งั้นพี่ไปก่อนนะ” อยู่ๆบิวก็เดินไปหาเพื่อนทำให้พราวเริ่มคิดว่า หรือว่าเค้าจะอายจริงๆ โอ๊ย......เมื่อกี้ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย

“พราวไม่ต้องคิดมากนะ ปกติพี่บิวเค้าก็เป็นยังเนี่ยแหละ” ป๋อมปลอมพราว ในบรรดาเพื่อนทั้งหมดก็มีป๋อมคนเดียวนี่แหละที่เข้าใจฉัน พราวคิด

“ขอบใจนะ ในบรรดาเพื่อนทั้งหมดก็มีป๋อมคนเดียวแหละที่เข้าใจเรา แล้ว..ตอนที่พี่ส้มเค้าเป็นแฟนกับพี่บิวเค้ามาที่นี้บ่อยรึเปล่าอ่ะ” พราวถามป๋อมถึงเรื่องพี่ส้มแฟนเก่าของบิว

“ก็....มาเกือบทุกวันอ่ะ” ป๋อมตอบแบบตะกุกตะกัก พราวพยายามทำเป็นไม่สนใจเรื่องที่ผ่านมาของบิว แต่ก็ไม่สามารถทำได้

“แล้วพี่บิวเค้าทำท่าทางเย็นชาแบบเมื่อกี้รึเปล่าอ่ะ” พราวถามต่อพร้อมกับทำหน้าคิดมาก

“ก็....”ป๋อมยังไม่ทันจะตอบอะไรหวานก็พูดแทรกมาว่า

“พราวเรื่องอดีตมันจะเป็นอย่างไงช่างมันเถอะ เธอคิดแค่ว่าตอนนี้พี่บิวกับเธอเป็นแฟนกันก็พอแล้ว” หวานฉันก็รู้นะว่าเธอไม่อยากให้ฉันคิดมาก แต่มันก็ทำได้ลำบากเหลือเกิน พราวคิดในใจ

“อืม...แต่ฉันอยากบอกพวกเธอตามตรงนะ ฉันมีความรู้สึกว่าพี่บิวเค้าดูห่างเหินยังไงก็ไม่รู้ ฉันกลัว...กลัวว่าเค้าจะไม่ได้รักฉัน กลัวว่าเค้ามาเป็นแฟนกับฉันแค่เพื่อลืมพี่ส้ม เพราะแต่ก่อนเวลาพี่บิวพูดถึงพี่ส้มให้ฉันฟัง...เค้าดูรัก...พี่ส้มมากเลย” อยู่ๆน้ำตาของพราวก็ไหลออกมาเป็นทาง TT_TT เธอจึงรีบเช็ดน้ำตา เพราะไม่อยากอ่อนแอให้เพื่อนคนไหนต้องเห็นอีก

“พราว...อย่าไปสนใจเลยนะว่าพี่บิวเค้าจะรักพราวรึเปล่า พราวคิดแค่ว่าตอนนี้พี่เค้าอยู่ข้างๆพราวแล้วก็พอ เราเชื่อว่าใครที่ได้อยู่ใกล้ๆพราวต้องรักพราวทุกคน และพี่บิวก็ต้องเป็นยังงั้นด้วย” ป๋อมช่วยปลอบพราว แต่มันยิ่งทำให้น้ำตาของเธอยิ่งไหล ทำไมคนมี่พูดคำนี้ไม่เป็นพี่บิวน่ะ ทั้งๆที่มันควรจะเป็นยังงั้นไม่ใช่หรอ พราวคิด

“ขอบใจนะ O.O” ป๋อมก็เช็ดน้ำตาให้พราวและกำลังจะเอนหัวพราวไปซบไหล่ แต่ก็..

“พราว!ทำไมเรายังไม่ขึ้นไปเรียนอีกห๊ะ” เสียงบิวตะโกนมาจากกลางสนามทำให้ป๋อมปล่อยไหล่พราว ส่วนยัยสองคนนั้นกำลังนั่งอึ้งอยู่กับสิ่งที่ป๋อมทำแต่พอได้สติก็หัวเราะกับท่าทางเหมือนเด็กๆของบิว

“คะ เดี๋ยวพราวจะรีบไปแล้วคะ ตอนเย็นเจอกันนะค่ะ” พราวรีบตะโกนบอกบิว

“เราไปนะป๋อม” พราวหันไปบอกป๋อม

“อืม เมื่อกี้เราของโทษนะ” ป๋อมพูดพร้อมกับทำหน้าเศร้า

“อืมไม่เป็นไรหรอก เจอกันตอนเย็นนะ พิณ หวานรีบไปกันเหอะ”ประโยคสุดท้ายพราวหันไปพูดกับหวานและพิณ