สาวจอมเฮี้ยวขอเกี่ยวหัวใจหนุ่มฮอต

ลำดับตอนที่ #2 : ++ความพยายามที่ไม่ศูนย์เปล่า++

1

 (ความพยายามที่ไม่ศูนย์เปล่า)

“ดีใจด้วยน่ะพราว ในที่สุดสามปีที่เธอพยายามก็ไม่ศูนย์เปล่า เฮ้อ!กว่าพี่บิวจะรักเธอเล่นเอาเกือบตาย” หวานพูดขึ้นหลังจากที่พี่บิวหนุ่มสุดป๊อปของโรงเรียน ซึ่งเป็นคนที่พราวแอบชอบมานานถึงสามปีเดินมาขอพราวเป็นแฟน ตอนนี้ยัยพราวก็ยังงงๆอยู่เลย

“อืมฉันดีใจมากเลยน่ะ ตอนที่พี่บิวเค้าถามฉันว่าเค้าจะขอดูแลฉันได้มั๊ย รู้มั๊ยมันเหมือนในฝันเลยอ่ะ” พราวพูดพร้อมกับรู้สึกดีใจที่สุดในชีวิตยิ่งกว่าได้ตำแหน่งนางสาวไทยอีก  ^.^

“แต่ทำไมพี่บิวเค้าถึงมาขอพราวเป็นแฟนหล่ะ ทั้งที่แต่ก่อนบอกแต่ว่าเห็นพราวของพวกเราเป็นแค่น้องสาว” พิณพูดพร้อมกับใช้ความคิด

“พิณเลิกคิดมากสักทีเถอะ นี่ยังเกลียดพี่บิวเค้าอยู่อีกทำไม ถามจริงๆเหอะพี่เค้าไปทำอะไรให้ถึงได้ไม่ชอบเค้าขนาดเนี่ย” หวานถามพิณพร้อมกับกินไก่ทอดชิ้นโต

“อ้าว หวานกับพราวไม่คิดบ้างหรอว่าทำไมหนุ่มสุดฮอตของโรงเรียนถึงได้มาขอพราวเป็นแฟน และตอนนี้เค้าก็มีข่าวว่าพึ่งเลิกกับพี่ส้มอีกด้วย”

“พิณลองคิดดูดิ พี่บิวเค้าอาจจะรักความบ๊อง ต๊อง และซุ่มซ่ามของไอ้พราวก็ได้” หวานแกล้งล้อพราว เพราะเรื่องความบ๊อง ต๊อง ซุ่มซ่ามของพราวนางเอกของเราเป็นหนึ่งไม่รองใคร

“อะไรพี่บิวเค้าอาจจะเห็นความดีของฉันก็ได้ ” พราวพูดพร้อมกับทำหน้าปลื้ม

“พราวฉันถามจริงเหอะ ที่พูดมานี่อายบ้างมั๊ยห๊ะ” ยัยหวานถามประชดทำให้พิณหัวเราะจนสำลักน้ำ

“แค๊ก แค๊ก หวานตั้งแต่คบกันมาประโยคเมื่อกี้หวานพูดถูกใจเรามากที่สุดเลยรู้ป่ะ” พิณพูดทำให้พราวนึกในใจว่ายัยสองคนนี้ดีแต่รวมหัวกันแกล้งคนอื่น

“เอาเหอะแกล้งกันเข้าไป แล้วนี้เมื่อไหร่ป๋อมจะมาสักทีอ่ะ” พราวถามถึงป๋อมผู้ชายแท้ๆคนเดียวในกลุ่มพวกเรา ซึ่งเป็นหนุ่มฮอตติดอันดับในโรงเรียน

“เออใช่เห็นมันบอกว่าจะไปซ้อมบาสแค่แป๊บเดียว เดี๋ยวมานี่มันเกือบสองชั่วโมงแล้วนะเนี่ย” พิณพูดพร้อมกับชะเง้อคอมองหาป๋อม

“นั่นไงไอ้ป๋อมมาแล้ว” หวานกับพิณตะโกนพร้อมกัน ทำให้เด็กนักเรียนหญิงในโรงเรียนที่อยู่ในร้านหันมามองกันเป็นตาเดียว ก็แน่อยู่แล้วในโรงเรียนนี้มีสาวๆคนไหนบ้างที่ไม่รู้จักป๋อม

“เฮ้ยพูดเบาๆดิ อายคนเค้าบ้าง” ฉันเตือนยัยสองคนนั้น

“ป๋อมทำไมมาช้าจังอ่ะ” หวานถาม ขณะที่ป๋อมกำลังเดินมาหาที่โต๊ะ

“เออ...พอดีต้องคัดเด็กเป็นตัวจริงน่ะ แล้วนี่พราวเป็นอะไรยิ้มหน้าบานเลย” ป๋อมพูดพร้อมกับถอยห่างจากพราว =_=;อะไรกันยะ ฉันไม่ได้บ้านะ (พราวคิดในใจ)

“ก็เจ้าชายในฝันของยัยพราวนะสิ อยู่ๆก็เดินมาขอยัยพราวเป็นแฟน นี่พวกเรายังอึ้งไม่หายเลยนะเนี่ย” พิณตอบแทนพราว ป๋อมฟังพร้อมกับทำหน้าบึ้งทำให้พราวสงสัยแต่ไม่ได้ถามอะไร

“หรอ” ป๋อมตอบสั้นๆ พร้อมกับทำน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ

“แล้วนี่ป๋อมจะกินอะไรหล่ะ เดี๋ยวพราวไปสั่งให้” พราวถามป๋อม

“เรายังไม่ค่อยหิวอ่ะ พวกพราวกินกันก่อนเถอะ” ป๋อมตอบ

 “พวกเรากินเสร็จแล้ว นั่งรอป๋อมอยู่ตั้งนาน” พิณพูด

“งั้นพวกเรากลับกันเลยป่ะ ลุงเค้ามารอนานแล้ว” พราวถามเพื่อน ลุงที่พราวพูดถึงคือคนขับรถประจำบ้านของเธอเอง

“อืม” หวานกับพิณตอบพร้อมกัน

“พราววันนี้เราไม่กลับด้วยนะ เออ..พอดีเราต้องไปที่อื่นอีกอ่ะ” ป๋อมโกหกพราวเพราะยังไม่อยากให้พราวรู้ว่าเค้าโมโหเรื่องพี่บิวอยู่

“อืม..งั้นกลับบ้านดีๆน่ะ บ๊าย..บาย” สามสาวหันมาบ๊ายบายป๋อมแล้วเดินไปที่รถ

“วันนี้ป๋อมเค้าเป็นอะไร ดูเครียดๆไม่เห็นตลกเหมือนปกติเลย” พราวถามพิณและหวานด้วยความสงสัยนั้น

“สงสัยเด็กที่ชมรมมันคงเล่นไม่ดีมั้ง อย่าไปคิดมาเลยพราว” หวานบอก