พิลึกนัก รักนี้

ตอนที่ 1

ดังที่พระองค์เคยประทานพรไว้ ณ.บัดนี้.....พอถึงตรงนี้แกอยากได้อะไร แกก็พูดไปให้หมด

หมดเลยเหรอ  

อั้น เอ่ยถามกับ เจ ด้วยความสงสัย เพราะนี่คือครั้งแรกสำหรับการมาไหว้พระตรีมูรติที่เค้าไม่เคยคิดมาก่อนว่าวันนึงเค้าจะกลายมาเป็นคนนั่งคุกเข่าจุดธูปไหว้ซะเอง หลายครั้งที่ผ่านหน้าองค์พระตรีมูลติ อั้นเห็นคนมากหน้าหลายตาหญิงชายหลายวัยต่างมุ่งตรงมาที่แห่งนี้  ที่ซึ่งพวกเค้ามาแสดงออกซึ่งความเคารพ  ความเชื่อ แก้บนหรือจะขอพรอะไรก็แล้วแต่ โดยเฉพาะในยามสามทุ่มครึ่งของทุกคือของคืนวันพฤหัส วันที่เจบอกว่าตามความเชื่อของศาสนาพราหมณ์ วันพฤหัสเป็นวันประจำของท่าน แล้วช่วงเวลาสามทุ่มครึ่งนะเป็นช่วงเวลาที่วงโคจรของโลกจะเคลื่อนไปอยู่ไกล้ท่านมากที่สุด ดังนั้นถ้าอยากขอพรอะไรแล้วอยากให้ท่านได้ยินหละก็ต้องเวลานี้เท่านั้น

ก็บอกแล้วไงว่าถ้าถามแบบกั๊กไว้ท่านก็ได้ยินแบบกั๊กๆ ถ้าท่านจะให้พรก็ให้พรแบบกั๊กๆ เอาเหอะน่าแกพูดในใจใครจะไปได้ยินแกว่ะ ตั้งใจตั้งจิตดีดีแล้วกัน

อั้นก้มหน้ามองพวงมาลัยดอกกุหลาบสีแดง แอ็บเปิ้ลสีแดงที่ปักเทียนสีแดง2เล่มตรงกลางในมือ  พลางคิดว่าใครหนอช่างเป็นคนคิดริเริ่มว่าต้องเป็นดอกไม้สีแดง  แอ็บเปิ้ลแดง แล้วยังต้องปักเทียนคู่กันตรงกลางแอ็บเปิ้ล  ปักให้อยู่คู่ขนาดกันด้วยนะ ถ้าเจอคู่จะได้เป็นคู่กันตลอดไป  เจกำชับอีกทีตอนเห็นท่าทางเก้ๆกังๆตอนที่อั้นปักเทียนสีแดงลงบนผลแอ็บเปิ้ล กว่าสองปีที่ผ่านมาที่อั้นตัดสินใจว่าจะอยู่คนเดียว ไม่ใช่ซิ อันที่จริงอั้นโดนบังคับให้ต้องตัดสินใจอยู่คนเดียว หากจะวัดความผิดหวัง ความเจ็บปวด ในความรัก คงไม่มีครั้งไหนที่รุนแรงและหนักหนาเท่าครั้งนี้อีกแล้ว ดั้งนั้นนับแต่วันนั้นเป็นตนมา ไม่ว่าใครจะพยายามเข้ามาตีสนิทพูดคุยเป็นเพี่อนเที่ยวเพื่อนดูหนังหรือเพื่อนพิเศษอะไรก็ตาม ก็ไม่มีทางได้เข้าไกล้เส้นบางๆของหัวใจที่อั้นขีดเอาไว้ได้อีกเลย  ที่จริงข้อดีของการอยู่คนเดียวก็เยอะแยะถมไป  อั้นเคยยกตัวอย่างให้ใครต่อใครฟังเสมอๆ  แกคิดดูนะเราไปไหนมาไหนก็ได้โดยที่ไม่ต้องคอยโทรบอกใครและก็ไม่มีใครคอยโทรตามเรา ไหนจะกลับบ้านกี่โมง ทำไมไปไหนไม่บอก วันวาเลนไทน์ก็ไม่เปลืองค่าดอกไม้กับช็อกโกแล็ตสบายจะตาย  และที่สำคัญที่สุดนะไม่ค้องคอยระแวงว่าเราจะเป็นคนโง่หรือเปล่า  ร้อยแปดเหตุผลที่อั้นจะยกมาอ้างในการใช้ชีวิตประสาชาวโสด

      แต่แล้ววันนึงในฤดูหนาว  เพราะประโยคนั้นประโยคเดียวแท้ๆ อยากให้รู้ว่าเพลงรัก ... ถ้าไม่รักก็เขียนไม่ได้ประโยคหนึ่งในเพลงกันและกัน จากหนังเรื่องรักแห่งสยาม ทำให้คนหัวใจแข็งแรงอย่างอั้น ถึงกับหวั่นไหวและซื้อตั๋วเข้าไปดูหนังเรื่องนี้อีกรอบในวันรุ่งขึ้น เพื่อจะได้ซึมซับบทเพลงนั้นอีกครั้ง  และเพราะประโยคนั้นประโยคเดียวทำให้อั้นต้องมานั่งอยู่ที่นี่เวลานี้  

เฮ้ย! เดี๋ยวเลยสามทุ่มครึ่งนะเว้ย  อธิฐานเสร็จหรือยังพอกล้าขอทีนี้เลยขอเป็นชุดเลยหละซิแก

เจส่งเสียงทักหลังจากอธิฐานเสร็จเห็นอั้นยังคงนั่งนิ่งๆอยู่นาน

ยังเลยว่ะแป็บนึงนะ

อั้นหลับตาพนมมือพร้อมตั้งจิตอธิฐาน ข้าแต่องค์พระตรีมูลติข้าพเจ้าประธานขอพรจากพระองค์ให้..

อ้าวเฮ้ย ลืมตามองเนตรท่านด้วยโว้ย หลับตาคุยกับท่านแล้วท่านจะรู้ได้ไงว่าแกคุยกับท่าน

เจลุกขึ้นปัดเศษธูปออกจากกางเกงแล้วเดินนำธูปและของไหว้ไปไว้ที่หน้าพระแท่น อั้นมองตามแล้วเหลือบตามองที่พระเนตรของพระตรีมูลติ ดวงเนตรนิ่งและวางเฉยของพระองค์ดูสงบนิ่งเสมือนหนึ่งกำลังตั้งใจฟังความในใจ ของทุกๆคนที่มาขอพรจากพระองค์ท่าน เมื่อจ้องมองพระพักต์ของพระองค์ซักครู่ ทำให้อั้นเกิดสมาธิอย่างประหลาด
ข้าแต่องค์พระตรีมูลติผู้ยิ่งใหญ่ ลูกนำพวงมาลัย แอบเปิ้ล ดอกไม้ธูปเทียน มากราบไหว้พระองค์เพื่อขอพรจากพระองค์  สองปีที่ผ่านมาลูกเจ็บเพราะความรัก จนลูกไม่รู้สึกว่าชีวิตนี้ลูกจะมีความรู้สึกตกหลุมรักใครได้อีก  แม้ว่าลูกพยายามจะเปิดใจแล้วก็ตาม  ในวันนี้หากชีวิตของลูกมีใครซักคนที่จะทำให้ลูกรู้สึกรักได้อีกครั้ง ไม่ว่าเค้าคนนั้นจะเป็นใครก็ตามไม่ว่าจะสูงต่ำดำขาวเพียงใด ขอพระองค์ทรงประธานพรให้ชีวิตของลูกได้พอเจอกับคนคนนั้น  คนที่จะทำให้ลูกได้สัมผัสความรู้สึกรักอีกครั้ง  ขอพระองค์ทรงโปรดชี้ทางเปิดทางนำทาง ให้ลูกได้พบกับคนคนนั้นด้วยเถิด สาธุ....

อั้นขยับตัวลุกขึ้นเตรียมใส่รองเท้าเพื่อจะเอาของไหว้ไปวางที่พระแท่น  พร้อมกับใครซักคนที่อยู่ไม่ไกลกันนักที่ลุกขึ้นพร้อมๆกับอั้นในจังหวะเดียวกันจนอั้นอดไม่ได้ที่จะหันไปมอง  เค้านั้นเอง!  เค้าคนที่ว่าใส่เสื้อโปโล สีน้ำเงินเข้ม  กางเกงยืนเข้ารูปเข้มกับกระเป๋าสะพายข้างดูทะมัดทะแมง   เมื่อกริยาของทั้งคู่เกิดขึ้นพร้อมกันอั้นและเค้าคนนั้นอดไม่ได้ที่จะหันมามองและเจอกันพอดี

      เค้าคนนี้ คนคนที่อั้นเจอที่ร้านดอกไม้ที่ไปซื้อพวงมาลัยดอกกุหลาบสีแดงเมื่อซักครู่นี้  และเพราะเหตุบังเอิญที่อั้นหันหลังกลับมาเมื่อซื้อดอกไม้เสร็จและชนกับเค้าคนนั้นอย่างจัง

ขอโทษครับ      อั้นรีบขอโทษเมื่อรู้ว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิด

ขอโทษเหมือนกันครับ  คนนั้นกล่าวพร้อมส่งยิ้มกว้างเป็นการยืนยันว่าขอโทษเช่นกัน

      เพราะรอยยิ้มกว้างนั้นเอง ที่ทำให้อั้นรู้สึกแปลก และจดจำในรอยยิ้มนั้นได้ในทันที  รอยยิ้มกว้างพร้อมปากสีเข้มจัดไม่แดงและไม่ชมพูเกินไป ขัดกับเคราครึ้มของการเพิ่งโกนใหม่ ผมตัดสั้นสะอาดตา เคราครึ้มๆตัดกับใบหน้าที่ดูอ่อนวัย  ดวงตากลมโตใสเหมือนเด็กๆ

ชั้นไม่รอแล้วนะ  เดี๋ยวเลยฤกษ์ที่ขอท่านเลยไม่ได้พอดีเพราะมันแต่รอแกเนี่ยะหละ  เจส่งเสียงเรียกอั้นให้รีบนำของไหว้มาวางที่หน้าพระแท่น

     อั้นไม่รอช้ารีบเอาเอาธูปไปปักและนำแอ็บเปิ้ล.พวงมาลัยไปวางที่พระแท่นทันที  กว่าจะเบียดเสียดคนหลายสิบคนเข้าไปที่หน้าพระแท่นได้ก็กินเวลาเกือบสิบนาที  ดังนั้นเมื่อกลับออกมาที่เดิมอีกครั้ง อั้นจึงเห็นเจ  ยืนรออยู่ที่ด้านหน้าองค์พระด้วยหน้าตาไม่สบอารมณ์นัก

โทษที คนเยอะมากกลับบ้านกันเลยมั๊ย

ยัง  ยังไม่ครบองค์พิธี  แกเห็นมั๊ยว่าองค์ท่านมีพระพักต์4ด้านแล้วที่แกเห็น4ด้านเนี่ยะ ที่จริงท่านมีพระพักต์5ด้านนะ ด้านแรกคือด้านที่เรายืนนี่จากนั้นเราก็ไหว้วน ทางซ้ายจนกลับมาที่เดิม แล้วหน้าสุดท้ายก็คือหน้าที่อยู่ด้านบนสุดแกเห็นมั๊ย

อือ เอาไงก็เอา   อั้นรับคำกับเจในขณะที่สายตากลับ มองเลยไปที่ไหนซักแห่ง  ซักแห่งที่คิดว่าเค้าคนนั้นจะยืนอยู่  แต่มองทางไหนก็เห็นแค่ผู้คนเต็มไปหมดเกินจะแยกแยะออกว่าใครเป็นใคร  

ทีนี้แต่ละด้านเนี่ยะนะก็เป็นเทพแต่ละองค์และก็มีคำสวดขอพรต่างๆกันไป แล้วพรที่ท่านจะประธานก็จะแตกต่างกันไปในแต่ละเรื่อง  อย่างด้านแรกเลยที่เรายืนอยู่ก็จะเป็นพระศิวะ ท่านก็จะให้พรในเรื่องของ ยศ ศักดิ์ อำนาจ หน้าที่ ราชการ  หน้าที่สองด้านซ้ายก็จะเป็นพระพรหม  ท่านจะประธานพรในเรื่อง บ้านเรือน ไร่ นา กิจกิจการส่วนตัว การค้า   พอด้านหลังคือพระปัญจานนท์  ท่านจะประธานพรเรื่อง ลูกชาย ผาสุข หายไข้ ดับทุกข์  ใครที่อยากได้ลูกชายลูกสาวก็มาขอกับพระปัญจานนท์   ที่สำคัญขอท่านเรื่องสุขภาพท่านก็ให้พรด้วยนะ  ตอนนั้นที่น้องชั้น ไม่สบายชั้นก็พามาขอกับท่านเนี่ยะหละ  เดือนเดียวหายเลยนะแก

จริงเหรอ

อืม  บทขอพรจากพระปัญจานนท์คือ โอม มหาปัญจานนท์ หะริหะระ  สวดสามครั้งเหมือนเดิมแล้วก็ขอพรจากท่านได้เลย อย่าลืมมองหน้าท่านด้วยนะ

      หากไม่เพราะคำว่าขอพรเรื่องสุขภาพ  อั้นก็คงจะประนมมือไหว้ขอพรผ่านๆ  แต่พอได้ยินเรื่องของสุขภาพ  อั้นก็เริ่มตั้งจิตอธิฐานอีกครั้งถึงใครบางคน บางคนที่เคยอยู่เคียงข้างบางคนที่เคยอยู่บนทางเดินเคียง  แม้ว่าวันนี้ทางนั้นจะกลายเป็นทางขนาดกันไปแล้ว   แต่วันนี้เวลานี้ความรู้สึกเป็นห่วงคนคุ้นเคยคนที่ห่างกันไปแสนนาน ก็ทำให้อั้นอดไม่ได้ที่จะอธิฐานขอพรให้ เธอแข็งแรงขึ้น

      เจอธิบายต่อถึงเรื่องพระพักต์ต่อไปขององค์พระตรี หน้าต่อไปคือพระวิศนุ  พระวิศนุจะประธานพรในเรื่องของ เงิน งาน จิวเวอรี่ รัก คู่   เรื่องเงินงานจิวเวอรี่  ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ประเด็นสำคัญของการมาไหว้ครั้งนี้  รักและคู่ดูจะเป็นคำที่เรียกสมาธิและความตั้งใจของอั้นกลับมาอีกครั้ง

เย สิ หะ ราม  เย สิ หะ ราม  เย สิ หะ ราม ข้าแต่องค์พระวิศนุลูกมากราบพระองค์ในวันนี้เพื่อประธานพรขอ... ฉับพลันความคิดบางอย่างก็แล่นเข้ามาหัว แต่ที่เร็วกว่าความคิดคือ หน้าคมเข็มของใครคนนั้น  คนแปลกหน้าที่อั้นเพิ่งจะได้พบไม่นานแต่หน้านั้นแจ่มชัดเหมือนยืนอยู่ตรงหน้า  อั้นพยายามสลัดภาพของคนแปลกหน้าคนนั้นออกไป แต่เมื่อตั้งจิตอธิฐานอีกครั้งหน้าคนใครคนนั้น ก็แว็บเข้ามาอีก   อั้นจึงยืนประนมมือสงบนิ่งอยู่ซักครู่  ปราศจากความคิดปราศจากคำขอพรใดนอกจากคำถามที่อยู่ในหัวตัวเอง ว่าทำไมต้องเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นด้วย  

     มาถึงพระพักต์สุดท้ายขององค์พระตรี  พักต์สุดท้ายอยู่ด้านบนของทั้งสี่ด้าน ถ้าหากไม่สังเกตุก็จะมองไม่รู้ว่ามีอยู่ด้วย  ด้านบนสุดคือการขอพรทั้งหมดเป็นพร ทั่วๆไปขออะไรก็ได้  เจบอกว่าคนส่วนใหญ่ที่ขอพรครบทั้งสี่ด้านก็จะบอกว่าขอให้พรต่างๆที่ขอมาเป็นความจริง

ผ่านเวลามาประมาณครึ่งชั่วโมงกระบวนการไหว้พรขอพรก็เสร็จสิ้นลง คนแน่นขนัดเมื่อซักครู่นี้ค่อยๆบางตาลง  ต่างคนต่างแยกย้ายกันไป  

เจแกว่าท่านจะให้ในสิ่งที่เรา ขอจริงๆเหรอว่ะ

ก็ลองมาให้ครบสี่ครั้งก่อนซิไม่ลองไม่รู้เว้ย   ของอย่างนี้ทำเป็นเล่นไปไม่งั้นคนเค้าจะแห่กันมาทำไมหละ เออว่าแต่แกเหอะขออะไรบ้างว่ะพอเรื่องความรักเห็นยืนอธิฐานเป็นนาทีเลยนะ

ป่าวไม่ได้ขออะไรเลย" อั้นตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย"เออแกจำคนที่อังเอิญชนกันที่ร้านดอกไม้ได้ปะ

อืมทำไมเหรอ  

อืม ของแกเนี่ยะคือจำได้หรือจะไม่ได้หละ  อั้นถามย้ำเมื่อเห็นเพื่อนตอบโดยไม่ได้ใส่ใจ

ผู้ชายที่ใส่เสื้อโปโลสีน้ำเงินคนนั้นหนะเหรอ  ทำไมแกเปลี่ยนใจชอบผู้ชายเหรอ  เจอมยิ้มด้วยสีหน้าที่เล่นที่จริง

ไอ้บ้า! แกว่าถ้าเราขอพรไปแล้ว  ท่านจะประธานอะไรที่แบบไม่น่าเป็นไปได้เลย หรืออะไรที่ดูท่าทางแบบว่าไม่มีวี่แววกับเราหรือเปล่าว่ะ อั้นสีหน้าครุ่นคิด

ไม่รู้เหมือนกันชั้นเห็นใครมาขอพร ส่วนใหญ่ก็มักจะได้อะไรอย่างที่ขอนะ  ถึงไม่ใช่ก็ไกล้เคียงหละ  เอาง่ายๆนะถ้าอะไรที่ทำให้แกรู้สึกได้ว่า  แกคิดถึงคำอธิฐานที่ขอพรไว้กับท่านนั่นหละว่ากันว่านั่นคือคำตอบที่ท่านประทานให้  อาจจะไม่ได้สมใจอย่างที่ขอแต่อย่างน้อยท่านก็จะชี้ทางบอกเป็นนัยๆอะไรทำนองนี้หละ  ว่าแต่เกี่ยวอะไรกับผู้ชายคนนั้นว่ะ

เปล่าไม่มีอะไร  เพราในใจของคนตอบก็ยังไม่มีคำตอบว่าทำไม

ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว เพราะถ้าแกเกิดเปลี่ยนใจมาชอบผู้ชายนะ  แกต้องบอกชั้นเป็นคนแรกเข้าใจมั๊ย เออนี่แล้วแกช่วยเดินไปเอาพวงมาลัยที่สั่งไว้ด้วยนะเดี๋ยวชั้นมา เอาเงินไปหยอดตู้ค่าธูปเทียนก่อน  

      เจเดินแยกออกไปทิ้งให้เจ้าของคำถามยืนคิ้วขมวดอยู่ตรงนั้น  อันที่จริงนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจพูดประโยคนี้ เพราะทุกครั้งที่อั้นมีเรื่องสาวๆมาปรึกษาเจ ปรึกษาในที่นี้ของอั้นก็คือปรึกษาว่าจะปฏิเสธสาวๆเหล่านั้นอย่างไร แรกเริ่มอั้นก็มักจะใช้วิธิ ประนีประนอมอย่างสุภาพปฎิเสธการนัดติดงานติดประชุมไม่ว่าง แต่ครั้งหลังๆมาเข้ามุขที่ใช้ปฏิเสธสาวๆก็เริ่มหมด   เลยต้องอาศัยกูรูอย่างเจเป็นที่ปรึกษา  ซึ่งเจก็มักจะทำหน้าที่นี้ได้ดีเสมอ บอกแล้วให้ชอบผู้ชาย แม้เจจะพูดอย่างไรอั้นก็รู้ว่าเป็นเพียงคำติดตลกของเจ  ครั้งนึงอั้นนึกสนุกเลยตอบเจไปว่า ยุดีนักถ้าวันนึงชั้นเปลี่ยนใจชอบผู้ชายจริงๆขึ้นมาแกจำทำยังไง   คำถามนั้นเล่นเอาคนตอบนิ่งไปนานทีเดียว  ชั้นก็จะโทรบอกแม่แกว่าชั้นเป็นแฟนแก  คราวนี้คนตอบอวดยิ้มอย่างผู้ชนะ  เออ แต่ถ้าแกเกิดเปลี่ยนใจจริงๆเมื่อไหร่แกต้องบอกชั้นคนแรกนะโว้ยชั้นจะหาแฟนให้แกเอง  แม้คำพูดจะดูซีเรียสแต่นั่นก็ยังเป็นเรื่องคุยเล่นๆกันอยู่ดี ไอ้บ้า

เพราะการที่มาไหว้พระทุกอาทิตย์ เจกับคนขายดอกไม้จึงสนิทสนมกันเป็นอย่างดี บางสัปดาห์ที่เจไม่มาแม้ค้าถึงกับโทรศัพท์ตามว่าวันนี้จะมาหรือไม่ ดังนั้น ไม่ว่าดอกไม้ร้านไหนจะขายหมดเกลี้ยงอย่างไร ถ้ามากับเจไม่มีทางหมดแน่นอน  ไม่เพียงแต่ไหว้ที่นี่เท่านั้นเพราะทุกครั้งที่มาไหว้พระตรีมูลติ เจยังต้องสั่งพวงมาลัยอีกสี่พวงเอากลับไปไหว้พระในรถและพระที่บ้านด้วยเสมอๆ   ร้านขายดอกไม้ พวงมาลัยในย่านนั้นมีมากมายหลายร้าน  อันที่จริงน่าจะเรียกว่าเพลิงขายดอกไม้หรือโต๊ะขายดอกไม้ดีกว่า เพราะแต่ละร้านก็มีลักษณะเป็นแผงลอยชั่วคราวโต๊ะหนึ่งตัวเก้าอี้หนึ่งตัวเป็นพอ แม้เวลานี้ผู้คนดูบางตาลงมากแต่ร้านของพี่หนึ่ง แม่ค้าขาประจำของเจยังมีลูกค้าสนทนาติดพันอยู่