(รก)ห้องเอนกประสงค์ของเรย์+เร

ลำดับตอนที่ #9 : ห้องทำงาน - ภารกิจในทะเลทรายของเรย์

การส่งภารกิจ

ชื่อ – สกุล : เรย์ กรอสเซียร์

เลขที่บ้านพัก : SD018

บัตรผ่านงานของเจ้า :

วิธีการจัดการปีศาจโดยใช้ skill ของเจ้า :

“เฮ้! ระวัง!”ผมตะโกนบอกเด็กสาวที่มัวแต่ดีใจกับการมาถึงของผู้ช่วยเหลือจนลืมตัว เธอหมอบลงกับพื้นได้หวุดหวิดในวินาทีที่หางของเจ้าแมงป่องรูฟฟี่ตวัดมา

“พวกเราแยกย้าย! พวกเจ้าจัดการกันคนละ 2 ตัว ที่เหลือข้าจัดการเอง!”เสียงออกคำสั่งของโจฮานดังขึ้น ทุกคนพยักหน้ารับและวิ่งออกไป ผมเองก็วิ่งเหรอหราออกไปด้วย เจ้าแมงป่องนี่ก็ฉลาดเกิน...มันเข้ารุมพวกเราแต่ละคนที่ละ 2 ตัวพอดี ผมเองก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น มีดสัมฤทธิ์ทั้ง 2 เล่มถูกเรียกมาในมือทั้ง 2 ข้างทันที สกิลของผมมีแต่เจรจา...ดังนั้นถ้าจะให้เจรจากับแมงป่องยักษ์โดยไม่มีอาวุธอะไรในมือเลยมันก็คงจะ...เอิ่ม...สิ้นคิดไปหน่อย

“ว่าไงเจ้าเพื่อนตัวยักษ์! มาเจรจาร่างสนธิสัญญาสงบศึกกันหน่อยเป็นไง! เฮ้ยยยยย”ผมตะโกนโหวกเหวกโบกมายโบกมือให้มันพลางฉีกยิ้มกว้าง โชคไม่ดีที่ท่าทางไอ่ยักษ์ 2 ตัวนี้มันจะไม่ชอบสรรพนามแทนตัวพวกมันของผมเท่าไหร่มันจึงโบกเอาพายุทรายขนาดย่อมแล่นผ่านตัวผมไป ผมรีบเบี่ยงตัวหลบอย่างล้มลุกคลุกคลานเล็กน้อย การต่อสู้บนพื้นทรายนี่มันลำบากจริง

“หึ...ให้ตายสิ”ผมพึมพำ มือทั้งสองข้างควงมีดสัมฤทธิ์อย่างเซงอารมณ์ ดวงตาคอยเหลือบมองการต่อสู้ของบุคคลแห่งองค์กรสันติราษฎร์ จะมืออาชีพกันไปไหน ผมเริ่มจริงจังกับการต่อสู้มากขึ้น แมงป่องตัวหนึ่งฟาดหางใส่ผมเตรียมพ่นพิษแต่ผมใช้ความเร็วระดับหมาป่ากระโจนหลบแล้วกรีดแทงเข้าที่โคนหางของมัน มันกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดแต่ยังมิวายหันมาขู่ฟ่อใส่ผม เอาละ...เจรจา เจรจา เจรจา ผมจะเจรจากับแมงป่องบ้าพลังได้ยังไง!

“แมงป่องลอบกัดเอ๊ยยยย”ผมเริ่มสติขาดเมื่อแมงป่องอีกตัวฟาดหางใส่ผมเต็มๆหลังจนหลังเคล็ด ตัวของผมปลิวครูดทรายไปหลาย 10 เมตร เจรจา เจรจา ผมต้องเจรจา...ผมจะเริ่มยังไงดี

“เอ่อ...ถึงท่านแมงป่องรูฟฟี่ที่เคารพ ผมต้องการเจรจากับท่านเพื่อยุติการต่อสู้ซึ่งจะนำมาสู่ความบาดหมางและอันตรายต่อชีวิต ผมจึง....โว้ยยยยยยย หยุดฟาดหางไปมาให้ทรายเข้าตาข้าซะที่ได้มั้ย ไม่ต้องทำท่าจะพ่นพิษใส่นะเว้ย น่ากลัวตายล่ะไอ่พลังน้ำแข็งซังกะบ๊วย โอ๊ยยยยย นั่น...แล้วพายุทรายนั่น หยุดไปเลย เดี๋ยวปั๊ดจับกระซวกไส้ต้มยำซะนี่ ฮึ่มมมมม”ผมโวยวายออกมาอย่างไร้สติ ในเมื่อเจรจาด้วยสมองไม่ได้ก็ต้องเจรจากันด้วยกำลังแล้วล่ะ ผมพุ่งทะยานออกไปพร้อมปักมีดพกลงกับตัวแมงป่องแล้ววิ่งเพื่อที่มีดจะกรีดลำตัวมัน เจ้าแมงป่องตวัดก้ามอันใหญ่เท่าบ้านหวังจะขยี้ผมให้ฟุ้งเป็นเศษทรายแต่ผมกระโดดไปอยู่บนหลังของแมงป่องอีกตัว พอมันตวัดหางมาเตรียมจะแช่แข็งผมผมก็กระโดดกลับไปอยู่บนทรายแล้วทำให้เพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์ของมันโดนแช่ซะเอง

“เสร็จไปหนึ่ง”ผมพึมพำ แต่ก็นะ...นี่มันทะเลทรายอันร้อนระอุ ไม่รู้ว่ามันจะละลายแล้วกลับมาไล่ฆ่าผมเมื่อไหร่ ผมตวัดมีดเฉือนก้ามมันอย่างคล่องแคล่วแต่พอจะหมุนตัวกลับมาเฉือนใต้ลำตัวกลับพบว่า...มัน-หาย-ไป เฮ้ยยยยยยย

“ขอบคุณสวรรค์ แม้แต่เงาก็ไม่เหลือให้เห็นเลยเว้ยเฮ้ย”ผมพยายามกวาดสายตามองหาเงาที่อาจจะหลงเหลือไว้ท่ามกลางแสงแดดจ้าแต่มันไม่มีเลย เสียงที่ถูกสร้างเอาไว้หลอกล่อดังขึ้นจากทุกทิศทางรอบตัวผม แต่การล่องหนของมันจะสมบูรณ์กว่านี้ถ้ามันคิดจะกลบกลิ่นคาวคลุ้งของเลือด ผมเหยียดยิ้มอย่างมีชัย ไหนๆก็ไหนๆแล้ว...

“อินฟิไนต์ ไอริส!!!”ผมตะโกนพลางซัดมีดพกทั้ง 2 เล่มไปข้างหน้า ฉับพลันจากมีดเพียง 2 เล่มก็ทวีคูณจำนวนในอากาศอย่างไม่รู้จบ มีดทุกเล่มปักอยู่บนร่างซึ่งบัดนี้ไม่ล่องหนอีกต่อไป เลือดสีเข้มทะลักทะลายออกมาน่าสยดสยอง(แต่ผมว่ามันน่ากินมาก แหะๆ) กระบวนท่านี้ผมไม่ค่อยอยากจะแตะมันนักเพราะกินพลังงานสูงมากแถมเสี่ยงอีกด้วยว่ามีดมันจะไปปักโดนคนอื่นถ้าไม่ใช่ว่าทิศด้านหลังของมันไม่มีใครผมก็คงจะลองวิธีอื่น หลังจากผ่านไปสักพักมีดประมาณร้อยสองร้อยเล่มก็คืนสภาพล่องหนไปแต่รอยแผลที่ฝากไว้ยังคงอยู่ เหลือเพียงมีดสัมฤทธิ์ 2 เล่มที่ผมพกติดตัวอยู่เสมอ ผมดึงมันออกมาจากหัวของแมงป่องยักษ์ก่อนที่ร่างของมันจะสลายไปเหลือเพียงดอกไอริสช่อหนึ่งซึ่งถือเป็นการสิ้นสุดกระบวนท่า ผมก้มลงเก็บมันด้วยความเหนื่อยอ่อน โจฮานตบไหล่ผมก่อนเดินไปนำขบวนที่กำลังจะมุ่งสู่หมู่บ้านของโลลิต้าเพื่อที่จะไปส่งเธอ เธอเดินมาหาผม ผมยื่นช่อดอกไม้ให้พลางยิ้มขำ

“ของปลอบขวัญครับ แมงป่องฝากมาให้”เธอรับมันไปแล้วก็ส่ายหัว

“ขอไม่รับประโยคหลังจะดีกว่าค่ะ...”ผมหัวเราะเบาๆ

“ว่าแต่...ทำไมตอนแรกพี่ชายทำเหมือนคนติงต๊องเลย ไปเจรจากับแมงป่องยักษ์เนี่ยนะ”เธอถามผม ผมเลิกคิ้วอยู่พักนึง

“ก็ท่านหัวหน้าหมู่บ้านสั่งมาน่ะ...ถ้าไม่ใช่คำสั่งแล้วละก็ ผมจะไม่มีวันเจรจากับมันอีกเด็ดขาด!!”