(รก)ห้องเอนกประสงค์ของเรย์+เร

ลำดับตอนที่ #7 : ห้องทำงาน - ไดอารี่สัตว์รัตติกาล

วันที่ 1

                “วันนี้ท่านเรจะฝึกข้าหรือ”โซนิคเดินตามเรพลางหันหน้าถาม ความจริงเรก็ฝึกซิคไปอย่างนึงแล้วล่ะ...ฝึกพูดภาษาคนไง

                “อื้ม...”เรอย่างเดินต่อไปโดยใช้มือแหวกทาง การฝึกในป่ามันก็ดีหรอกนะ แต่พอดีอยากได้ความเป็นส่วนตัวเลยเดินมาลึกหน่อย

                “ท่านเรจะฝึกอะไรล่ะ ตอนนี้ข้าก็พูดได้แล้ว วิชาการรักษาก็มีติดตัวจากการเป็นหมอในฝูงหมาป่าเพลิงด้วยกัน แล้วท่านเรมีอะไรจะต้องสอนข้าอีก”โซนิคยังเข้าโหมดเจ้าหนูจำไมต่อ

                “ก็ฝึกต่อสู้ไง...ถามมากจริง”เรสาวเท้าเร็วขึ้น เรอยากเริ่มฝึกตอนตะวันตกดินพอดี และนี่ก็ใกล้แล้ว

                “ไม่เอานะ! ข้าถนัดการรักษา จะให้ข้าทำร้ายคนอื่นได้ยังไง”โซนิคตกใจ แต่ใครจะไปสน

                “ได้สิ...นี่เป็นหน้าที่ของสัตว์เลี้ยงนะ การต่อสู้น่ะไม่จำเป็นต้องใช้ทำร้ายผู้อื่น แต่ใช้ป้องกันก็ได้ เจ้าต้องป้องกันตัวเองให้เป็น และก็ต้องป้องกันข้าด้วย มันเป็นหน้าที่ของสัตว์เลี้ยง”เรอธิบายไปสายตาก็เหลือบไปเห็นบริเวณเหมาะๆ เห็นปุ๊บเท้าก็ทำการเดินไปยังที่นั่นทันที

                “ง่า...ไม่เอานะท่านเร ข้าไม่ชอบสู้ ไม่งั้นข้าจะไปเป็นหน่วยแพทย์ทำไม หมาป่าน่ะมีการประลองระหว่างฝูงเป็นประจำซึ่งท่านเรเองก็น่าจะรู้ ถ้าข้าอยากสู้น่ะข้าคงไม่เป็นหมอหรอก”โซนิคทำหน้าหวาดๆเมื่อเห็นเรยิ้มโหดมาให้ ตะวันตกดินแล้ว ได้เวลาฝึก!

                “เลือกมา...ให้ข้าอยู่ในร่างหมาป่าหรือมนุษย์”

                “ข้าจะเลือกทำไมเล่า...ข้าไม่อยากฝึกนี่”โซนิคหน้ามุ่ย แล้วก็ต้องสยองเมื่อ...

                “ถ้าเจ้าไม่เลือกข้าจะคืนร่างล่ะนะ...”

                “เดี๋ยวๆๆๆๆ ข้าจะให้ท่านเรคืนร่างหมาป่าให้โง่เรอะ! เอาร่างมนุษย์นี่แหละ!”เมื่อเห็นโซนิคเริ่มรน แวร์วูฟโรคจิตอย่างเรจึงยิ้มอย่างพอใจจนเขี้ยวโผล่

                “ดี...งั้นเตรียมรับมือซะ โกลด์แซฟไฟร์!”สิ้นเสียงของเรก็เกิดแสงวูบในมือที่อยู่ในท่าเตรียมพร้อม ดาบเรียวยาว 2 สีพร้อมอักขระปีศาจที่ลงมนตร์มาอย่างดี ด้ามจับสีน้ำเงินลายทองฝังไพลินอันเป็นที่มาของชื่อดาบกระชับมือ ไม่ได้ออกแรงตั้งนาน ได้เวลาแล้วเรเนดีน!

                “เตรียมพร้อมซะ! อยากรู้เหมือนกันว่าลูกไฟของหมาป่าเพลิงมันจะแน่แค่ไหน!”ร่างสูงทะยานไปพร้อมดาบเรียว โซนิคเบี่ยงตัวอย่างหวุดหวิดแล้วเอาขาหลังถีบตัวกลับมา เรตีลังกากลับพร้อมกับเห็นลูกไฟเผาต้นไม้ใกล้ที่เรยืนเมื่อครู่เป็นจุณ

                “ก็ดีนี่...ขนาดไม่ชอบสู้นะเนี่ย แสดงว่าข้าตาถึงใช่ย่อยนะเนี่ยที่เลือกเจ้ามาเป็นสัตว์เลี้ยง”เรยิ้มก่อนตวัดดาบ

                “นั่นนะเล็กน้อย ลองหนักมือขึ้นสักนิดเจ้าคงไม่ว่าใช่มั้ยล่ะ”เรยิ้มโหดอีกครั้ง แอบเห็นโซนิคทำตาปริบๆ คิดแล้วฮา

                “ไอซ์เฟลค!”ดาบในมือเกิดเสียงเล็กน้อยก่อนที่โซนิคจะพบว่าดาบในมือเจ้านายกลายเป็นดาบน้ำแข็งไปแล้ว เรพุ่งออกไปด้วยความเร็วทำให้โซนิคตกเป็นรองในสนามซ้อมทันที แต่ด้วยความเร็วของเรแล้ว การที่โซนิคยังหลบทันถือว่าใช้ได้...

                “ขออภัยครับท่านเร...แต่ผมคงต้องเอาจริงขึ้นมาหน่อยแล้วล่ะ”ไม่ว่าเปล่าโซนิคทยานขึ้นสู้แสงจันทร์ ก่อนจะอาศัยต้นไม้สองสามต้นแถวนั้นเป็นที่ถีบตัว และด้วยเหตุนั้นต้นไม้เหล่านั้นจึงถึงฆาตด้วยดาบของเร

                “ไม่ต้องหน่อยก็ได้น่า...ซิค”เรยิ้มเล็กน้อยก่อนสวนทางดาบกลับเข้ากับทิศทางการกระโจน

                “เสร็จผมล่ะ”เรเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนหันไปเจอลูกไฟมหึมาพุ่งมาจากหลายทิศทาง

                “เฮ้ย...มิสท์วอล มิสท์ไอซ์”กระบวนท่าดาบสองท่าถูกเรียกใช้พร้อมกัน กำแพงหมอกถูกเรียกมาต้านลูกไฟในขณะที่สายหมอกที่เกิดจากไอน้ำแข็งก็พุ่งสวนออกไปหาโซนิค

                “กับดักโอเคนะ...แต่มันใช้กับข้าไม่ได้หรอก”เรยิ้มหวาน โซนิคเลิกคิ้วมองเจ้านายอย่างครุ่นคิด ใช้กับดักคงไม่ได้ แต่จะรุกก็รุกไม่ขึ้น

                “เก่งเกินไปแล้วนะท่านเร...งั้นเอางี้ดีกว่า”โซนิคยิ้ม หมอกน้ำแข็งยังคงตามแช่แข็งมันต่อไป แต่โซนิคก็เร็วพอตัวทำให้ต้นไม้โดนแช่แข็งแทนซะทุกครั้งจนเรก็ไม่ได้สังเกตว่าต้นไม้ที่โดนแช่แข็งมันเรียงกันเป็นวงล้อมเรไว้ตรงกลาง

                “ขอโทษนะครับท่านเร”สิ้นเสียงเจ้าหมาป่าเพลิงก็เกิดเสียงระเบิดขึ้นโดยไม่ได้มีสาเหตุจากอะไรนอกจากว่าวงล้อมต้นไม้ที่โดนแช่ด้วยน้ำแข็งที่เย็นสุดขั้วโดนไฟความร้อนสูงจากปากโซนิคระเบิดเป็นเสี่ยงๆทุกต้น

                “ไอซ์บาเรีย...”เรร่ายชื่อกระบวนท่าเบาๆพร้อมกับวาดดาบ จนเมื่อฝุ่นที่ตลบอยู่จางไปเรก็หยุดบาเรียลง

                “ขอโทษครับ”กลายเป็นว่าสัตว์เลี้ยงที่น่ารัก(?)มันเตรียมพร้อมอยู่แล้ว เปลวไฟถูกปล่อยออกมาอย่างรุนแรง ดาบโกลด์แซฟไฟร์ที่ยังไม่คลายไอซ์เฟลคออกจึงตั้งรับพลางสมองเรที่เรียบเรียงเนื้อความได้จึงเปลี่ยนชนิดของน้ำแข็งที่เคลือบดาบทันที

                “ไฟร์เฟลค...”เพียงแผ่วเบา น้ำแข็งสีขาวบริสุทธิ์กลับกลายเป็นสีแดงเหลือบทองทันที เปลวไฟจากปากโซนิคก็ถูกสูบเข้าเป็นพลังของดาบทำให้สองขาหลังของโซนิคที่ยันต้นไม้อยู่หมดแรงเอาดื้อๆ ว่าแล้วดวงตาของโซนิคก็ต้องตกใจกับดวงตาของเจ้านายที่เปลี่ยนไป!

                “ตาของท่านเร...”โซนิคอ้าปากค้างแต่เพียงเท่านั้น ในขณะที่เรเนดีนยังคงยิ้มหวานอย่างเยือกเย็นมาให้เช่นเคย

                “ไม่ต้องตกใจหรอก นายได้เห็นก็ดี จะได้ไม่ต้องตกใจในสมรภูมิจริง มันก็เป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่ฉันสร้างหิมะสีเพลิงนั่นแหละ ทำความรู้จักกับดวงตาคู่นี้ไว้ก็ดีนะ”เรกลับมาใช้สรรพนามเดิมเมื่อครั้งเจอกันครั้งแรก ก็ไม่ได้น่าตกใจเท่าไรหรอก...แค่ตาของเรมันกลายเป็นสีเพลิงเท่านั้นเอง!

                “วันนี้เราพอแค่นี้เถอะ...ฉันเริ่มเหนื่อยแล้ว พรุ่งนี้นายค่อยมาลองประสานไฟของนายกับหิมะของฉันละกัน”เรเก็บดาบไป ดวงตาจึงกลับมาเป็นสีเงินอีกครั้ง ส่วนโซนิคก็ลุกขึ้นมาเองได้แล้ว เรกวาดสายตาไปรอบๆ จากการทำลายล้างของทั้งคู่มันเลยเน่าไปมาก ตอไม้เป็นสิบตอ ต้นไม้ที่ยังโดนแช่แข็งอยู่และเศษที่โดนระเบิดเกลื่อนกลาด ยังไม่รวมเศษไหม้และจุณต่างๆที่โดนเผาไป เรมองมันด้วยดวงตาว่างเปล่าด้วยความเหนื่อยก่อนจะผายมือออกไป แสงสว่างก็พลันวาบทั่วบริเวณรวมทั้งมือของเรเองด้วย ป่าก็กลับมาเป็นอย่างเดิมอีกครั้ง เรจึงวาดมือสร้างอาณาเขตพร้อมกับป้ายเด่นชัด... “ลานซ้อมของเรเนดีนและโซนิค” โซนิคเริ่มบิดขี้เกียจ เรจึงมองขึ้นฟ้า...แค่เสี้ยวนึงของดวงจันทร์ก็เพียงพอแล้ว ความสดชื่นกลับมาอีกครั้งก่อนจะหันไปร่าเริงกับสัตว์เลี้ยงของตน

                “ข้าคืนร่างเป็นหมาป่ากลับไปละกันนะ เจ้าคงไม่ว่าอะไรหรอกใช่มั้ยล่า”...ว่าแล้วหมาป่าสีขาวและดำก็เล่นวิ่งแข่งโดยมีคอกสัตว์รัตติกาลเป็นเส้นชัย

วันที่ 2

                “ประสานพลัง?”โซนิคทวนชื่อหนังสือที่เรยื่นให้ดูอย่างงงๆ

                “ใช่...อย่างที่เจ้าเห็นเมื่อวาน ข้าสามารถสร้างหิมะสีเพลิงได้ หิมะชนิดนี้ร้อนกว่าไฟด้วยซ้ำ แต่จากเมื่อวานที่ข้าสูบเอาพลังไฟของเจ้ามาเป็นกำลังให้ดาบ ก็ค้นพบว่าฤทธิ์มันจะรุนแรงขึ้นตามปริมาณไฟที่ได้รับ ดังนั้นหากเราลองฝึกวิธีประสานพลังมันก็อาจจะทำให้เราโจมตีได้รุนแรงกว่าเดิม”เรยิ้มหวานพลางความโรคจิตก็มาเยือนเมื่อเรจินตนาการถึงเหยื่อที่ถูกหิมะสีเพลิงรุ่นโมดิฟายด์ย่างสดตายคาที่ภายในเสี้ยววิ ช่างดีอะไรอย่างนี้ ไม่ทรมาน ไม่เสียเวลา ตายเร็วดี ประหยัดพลังงานด้วย โฮ่ๆๆ

                “จะไหวหรือท่านเร...ก็ท่านเรบอกเองว่าจะจัดหลักสูตรรวบรัด 3 วันเสร็จให้ข้าฝึก อย่างนี้ก็ต้องยืดเวลาสิ”โซนิคโอดครวญกับเวลาอู้ที่จะหายไป

                “ก็ฝึกให้มันเป็นเร็วๆสิ ไม่ต้องห่วงจะยืดเวลาหรอก ยังไงๆก็ต้องได้ทุกสกิลภายใน 3 วัน ไหนๆหลักสูตรที่จะจับฝึกมันก็เป็นแบบรวบรัดตัดตอนอยู่แล้ว จากฝีมือเจ้าเมื่อวานทำให้ข้าคิดได้ว่าควรจะเพิ่มสกิลความโหดร้ายทรมานชนิดเข็ดขยาดได้ยินคำว่าฝึกแล้วเป็นลมเลย ฮ่าๆๆ”เรหัวเราะอย่างชั่วร้ายอันเนื่องมาจากความโรคจิต - -“

                “อะไรกันอ่ะ...ข้าก็ไม่ได้เก่งอะไรมากสักหน่อย เมื่อวานนั่นน่ะทุ่มสุดตัวเลย มีอะไรใส่ไม่ยั้ง ไม่งั้นคงโดนท่านเรเสียบทะลุแล้วโดนแช่แข็งเตรียมระเบิดทิ้งด้วยน้ำแข็งสีแดงนั่นแน่ๆ โหดๆเถื่อนๆอย่างท่านเรน่ะต้องทำชัวร์ แล้วดูสีตาตอนนั้นเข้าสิ...มันก็แดงเพลิงหรอกนะ แต่ตอนนั้นผมเห็นเป็นแดงแบบเลือดเลย”โซนิคทำท่าสยองขวัญเหมือนโดนผีหลอกมา 3 สัปดาห์

                “แหมๆๆๆ...ไม่เก่งเลย วิ่งนะเร็วสมชื่อโซนิคเลย วางกับดักปล่อยลูกไฟพร้อมกันหลายลูกก็ทำเป็น เรียนรู้ภาษามนุษย์ได้อย่างถ่องแท้ภายใน 2 วัน ไม่รู้ล่ะ ฝึกเดี๋ยวนี้เลย ดูสิหนังสือเขียนว่ายังไง อุตส่าถ่อไปยืมท่านเจียสมา เอ่อ...อะไรเนี่ย รวบรวมจิตและสมาธิ นึกถึงสายพลังที่ต้องการประสาน จะนึกยังไงหว่า...”และแล้ว...การฝึกตามตำราของเรและซิคก็เริ่มต้นขึ้น... หลังจากจบการฝึกฝนซึ่งคิดว่าผลออกมาเป็นที่น่าพอใจ(แม้ระหว่างฝึกจะไม่น่าพอใจสักนิด -*-) เรจึงลองคืนร่างหมาป่าสู้กับโซนิคดู และได้ผลสรุปไม่น่าพอใจอย่างยิ่ง(ก็ใครใช้ให้สู้ด้วยร่างหมาป่า) ดังนั้นหลังตะวันตกดินเรจึงทำการฝึกซ้อมโซนิค(โซนิค:ด้วยการปทุษร้าย) ความเร็ว(โซนิค:ด้วยการให้ผมวิ่งไล่ตามข้าวเย็น) และชั้นเชิงการวางกับดัก(โซนิค:ซึ่งก่อนหน้านั่นต้องให้ผมศึกษากับดักต่างๆของท่านเรโดยการติดกับ)ใหม่หมด เมื่อหลักสูตรครบก็ลองประสานพลังใหม่อีกครั้ง เรกับซิคก็บอกได้คำเดียวว่า...เหนื่อยโฮกกกกกกกกกก

วันที่ 3

                “วันนี้ท่านเรจะฝึกอะไรข้าอีกล่ะ”โซนิคทำเสียงเหนื่อยใจพร้อมทำหน้าเบื่อโลก (ซิคติดนิสัยเรแล้ว 555+)

                “ไม่”เรตอบสั้นๆทั้งๆที่ขายังก้าวเข้าไปในอาณาเขตซ้อมในป่าเป็นครั้งที่ 3 หลังจากได้รับมอบหมายงาน

                “อ้าว...แล้วท่านเรจากฉุดกระชากลากถูข้าออกมาจากคอกทำม้ายยยยยย”โซนิคโหยหวน

                “ก็ฉุดกระชากลากถูออกมาลงสนามจริงไง...ถึงเวลาจริงๆต้องแทคทีมกับเจ้านี่นา แต่ว่าเวลาซ้อมกันข้ากลายเป็นคู่ต่อสู้ให้เจ้าตลอดเลย อย่างนี้จะลองประสานพลังตอนสู้กันได้ไงล่ะ”เรเนดีนอธิบาย โซนิคพยักหน้าเออออแต่แล้วก็นึกได้

                “แล้วสนามจริงของท่านเรมันที่ไหนกันล่ะ สนามซ้อมของเรามันกางอาณาเขตไว้นี่ ใครจะเข้ามาเป็นคู่ต่อสู้ให้ได้”โซนิคงง เรหยุดเดิน...เออว่ะ แล้วงี้จะไปเอาเหยื่อที่ไหนมาเป็นคู่ต่อสู้ ลึกก็ลึก ยังจะอาณาเขตเวทย์นั่นอีก

                “งั้นก็...เอาแถวๆนี้แหละ สัตว์ป่าไม่ชุม แต่มีสัตว์ใหญ่ให้ล้มพร้อมพื้นที่”เรหันไปยิ้มให้โซนิคที่อ้าปากค้างด้วยความอึ้งเจ้านายว่าเอากันง่ายๆเลยเนอะ

                “แถวนี้มีอะไรมั่งล่ะ”โซนิคเลิกทำกรามค้างแล้วพูด

                “ก็...พญาเสือโคร่ง ช้างป่าตกมัน...อันนี้ไม่ค่อยโหดหรอก โหดหน่อยก็รังแมงป่องยักษ์กับแมงมุมแม่หม้ายดำพันธุ์ผิดอนาโตมี่ขนาดใหญ่พิเศษ หรือเอาเบาะๆก็พวกหมีควายยักษ์อะไรพวกนั้นนั่นแหละ”เรร่ายรายชื่อไปโซนิคก็กลืนน้ำลายไป ไอ้เบาะๆของเจ้านายเนี่ยมันสูงตั้ง 20 ฟุต - -“

                วูบ...โครมมมมมม!!!!

                โซนิคมัวแต่เผลอสะดุ้งแทบตาย ส่วนที่มาของเสียงคือเรเองแหละ ดาบโกลด์แซฟไฟร์ในมือเรถูกเรียกเมื่อไหร่โซนิคไม่รู้ แต่มันไม่ได้อยู่ในโหมดไอซ์เฟลคหรือไฟร์เฟลคแต่อย่างใด มีเพียงไอสีน้ำเงินทองหมุนวนอยู่รอบๆ ให้โซนิคเดาเจ้านายคงตวัดดาบเลยเกิดเสียงวูบ ส่วนเสียงโครมนี่เรจะบอกว่าคือเสียงต้นไม้ใหญ่ 2-3 ต้นล้มลงโดยมีรอยคมดาบแต่ความจริงแม้แต่ปลายดาบยังไม่แตะเปลือกไม้ด้วยซ้ำ...เพิ่งแตะแค่ปลายเส้นขนพญาเสือโครงโง่ๆตัวนึงที่เข้ามาไม่รู้จังหวะเลยโดนผ่าสองซีกตามยาวอย่างน่าสยดสยองแค่นั้นเอง...แล้วบังเอิญ มีลูกหลงน่ะนะ

                “เอ่อ...โทษที ตกใจไปหน่อยนะเลยเผลอล่อสกิลสูงไปนิด ยังไม่ทันได้ฝึกเลย แหะๆ”เรเพิ่งตั้งสติได้หันมาบอกโซนิคที่ช็อคค้าง

                “อย่าตกใจบ่อยละกันท่านเร...ข้าเสียว”แล้วหมาป่าเพลิงก็ขนลุกให้ดู

                “งั้นเจ้าสนใจสัตว์ประเภทไหนที่ข้าบอกไปล่ะ...ที่นอนตายอยู่นี่ก็พญาเสือโคร่ง”เรชี้ให้ดูแต่ไม่ชี้อย่างเดียว...เผลอแป๊ปเดียวร่างพญาเสือโคร่งก็เหลือแต่กระดูกแล้ว หมาป่าสองสียิ้มให้กันแบบแหะๆ ถึงจะคนล่ะสายพันธุ์แต่ตอนนี้ก็มีเลือดอาบเขี้ยวกันทั้งคู่แล้วล่ะ - -“

                “อร่อยดีเนอะ...ลาภปากจริงๆ แหม เผลอนิดเดียวไหงมันลงกระเพาะข้ากับเจ้าหมดแล้วล่ะ”เรพูดไปยังเลียปากอยู่เลย

                “งั้นก็เอาพญาเสือโคร่งอีกสักตัวละกันท่าเร เหยื่ออร่อยๆแบบนี้น่าใช้ลองวิชาอยู่”โซนิคยิ้มยิงฟัน ในใจคิดไปว่าถ้าซ้อมแบบนี้แต่แรกคงอิ้มไปได้หลายมื้ออยู่...แต่บางที่ซิคอาจต้องคิดใหม่เมื่อ...

                “ลืมไป -*- เสือมันก็ตามกลิ่นเลือดเหมือนหมาป่านั้นแหละ...คราวนี้มาเป็นบุฟเฟต์เลย จะรับตัวไหนก่อนดีคะ”เรถามฮาๆ ทำไมน่ะเหรอ? ก็ตอนนี้มีพญาเสือโคร่งร่วม 40 ตัวล้อมอยู่น่ะสิ -*-

                “ข้ายังไม่รับหรอก...แค่ไม่ให้มันรับประทานก็พอแล้ว -*-”โซนิคพุ้งทะยานออกไปทันที เรลองคืนร่างมนุษย์ดูแล้วเรียกโกลด์แซฟไฟร์ออกมาพอแน่ใจว่าจัดการได้ เสือ 4 ตัวพุ่งเข้าหาเรจาก 4 ทิศทางทำให้เรต้องกระโดดขึ้นเหนี่ยวต้นไม้ไว้ก่อนสะบัดใบไม้แช่แข็งจำนวนหนึ่งเข้าปักกลางหลังพญาเสือโคร่งทั้ง 4 ประหนึ่งมีด แต่มันไม่ตายง่ายขนาดนั้นหรอก...

                “ทางนั้นไหวมั้ยซิค”เรตะโกนถาม

                “พอไหวครับ แค่ชอบรุมเท่านั้นเอง ถ้าทางว่าถ้าอยากจัดการพวกนี้จริงๆข้าว่าคงต้องหาปีกมาต่อแล้วล่ะ”ถึงจะตอบอย่างร่าเริง...แต่น้ำเสียงเหมือนเหนื่อยไปหน่อย

                “อื้ม...”จากการประเมินของเรและซิค เรจึงต้องจำใจเก็บโกลด์แซฟไฟร์ไปก่อนแล้วหันไปปทุษร้ายต้นไม้มาทำมีดน้ำแข็งแทน โดยตอนหลังเริ่มใส่เวทย์ไปด้วยเพราะมันไม่ยอมตายง่ายๆแม้จะหมดใบไม้เกือบสิบใบ ดังนั้นเมื่อเรสะบัดมีดน้ำแข็งไปที่เสือตัวไหน เสือตัวนั้นก็จะถูกแช่แข็งจากบริเวณที่โดนมีดปักแล้วลามไปทั้งตัว

                “นี่ท่านเร...ข้าอุตส่ารมควันเสือให้ เสือแช่แข็งจะอร่อยมั้ยนั่น”โซนิคโวยวาย

                “รมควันบ้านพ่อเจ้าสิไหม้ขนาดนั้น....เบาๆหน่อยเดี๋ยวไม่เหลือกิน ยังไงๆถึงแช่แล้วแข็งไปก็ได้ชิมไอติมรสพญาเสือโคร่งน่า”เรเนดีนเหมือนจะไม่คิดมาก แต่โซนิคแค่คิดถึงไอติมรสพญาเสือโคร่งก็หนาวแล้ว

                “ซิค...ขึ้นไปดูให้หน่อยว่าตายไปกี่ตัวแล้วเหลืออีกกี่ตัว”เรสั่งงาน แต้หมือนโซนิคจะงงอยู่นิดหน่อยเพราะตัวเองคงบินไม่ได้ก่อนร้องอ๋อแล้ววิ่งเต็มสปีดแล้วถีบตัวขึ้นต้นไม้แล้วถีบส่งตัวไปต้นข้างๆก่อนจะถีบส่งขึ้นไปต้นข้างๆอีกแล้วทรงตัวยืนบนกิ่งไม้

                “เอ่อ...ตายไปประมาณ 25 ตัวแล้วครับ คาดว่าเหลือประมาณ 15 ตัว”

                “อืม...ดีมาก คราวนี้ลงมาช่วยได้แล้ว...ลองวิชาใหม่หน่อยเป็นไง”ซิคกระโดดตรงๆลงมายืนข้างๆ เรเบี่ยงหลบเสือ 2-3 ตัวแล้วเรียกดาบออกมา

                “ไฟร์เฟลค”ดาบโกลด์แซฟไฟร์พลันเกิดเสียงเล็กน้อยเช่นเคยและน้ำแข็งสีแดงเหลือบทองก็เข้าหุ้มดาบ ดวงตาสีแดงสดวาววาบมาแทนที่สีเงิน เรวาดดาบทีโซนิคก็ปล่อยลูกไฟมากระทบดาบที พอเสือเข้าใกล้ก็ตัดขวางตามลำตัว กลิ่นไหม้เตะจมูกชวนน้ำลายสออย่างยิ่ง ยิ่งโซนิคหันมาปล่อยไฟใส่ดาบมากเท่าไรก็รู้สึกถึงไอร้อนมากขึ้นทุกทีจนเหมือนเห็นไอสีแดงเคลือบหิมะสีเพลิงไว้อีกชั้น

                “ฟันทีเดียว 5 ตัวจะเข้ามั้ยน้า”เรตวัดดาบวูบตายไป 3 พร้อมต้นไม้อีก 2-3 ต้น อีก 2 ตัวที่เล็งไว้มันดันหลบได้

                “หยามฉันเรอะไอ้เสือบ้า”ดวงตาสีเพลิงเหมือนมีไฟลุกในดวงตา โซนิคปล่อยไฟใส่ดาบส่งเจ้านายก่อนขาเรข้างนึงจะทะยานออกเหยียบเสือตัวหนึ่งแทนบันได ขณะเดียวกันนั้นขาอีกข้างก็เหยียบพื้นแล้ววิ่งตามพญาเสือผู้กล้า 2 ตัวนั้นไปก่อนจะปักดาบกลางหลังตัวที่ 1 แล้ววาดดาบไปผ่าซีกอีกตัว เสียงดังพรึ่บเกิดข้างหลังและเมื่อหันไปมองเรจึงพบว่าบันไดจำเป็นตัวเมื่อกี้มันไล่หลังเรมาพร้อมเพื่อน 2-3 ตัวแต่โดนโซนิคอย่างสดเรียบร้อยหมดแล้ว เรกับซิคฆ่าทิ้งอีกไม่กี่ตัวมันก็เหลือตัวเดียว

                “จะหนีไปไหนหรอครับคุณพญาเสือโคร่ง”โซนิคยิ้ม

                “มาถึงนี่แล้ว...เจ้าอย่าคิดนะว่าข้าจะยอมปล่อยไป”เรเลิกคิ้วยิ้มๆ

                “ข้าน่ะ...ทั้งหิวทั้งเหนื่อย มีเสือ 40 ตัวมาทั้งทีคงจะไม่อยากให้ผ่านมือข้าไปโดยยังมีชีวิตหรอกนะ”โซนิคทำหน้าน่าสงสาร แต่เรกลับทำหน้าโหดแล้วคืนร่างหมาป่าหิมะ

                “ชาติหน้าเกิดเป็นอะไร จำไว้ด้วยนะว่าหากตกเป็นเหยื่อของปีศาจแล้วล่ะก็...ปีศาจจะไม่มีวันปล่อยให้หลุดมือเด็ดขาด”

ดังนั้น...ไดอารี่นี่เรจะไม่ขอเขียนถึงฉากการเข้าครัวและตอนกินเสือ 40 ตัวนั่นเพราะไม่รวมอยู่ในการต่อสู้ แต่จะบอกว่าวิชาคหกรรมมันมีประโยชน์มากทีเดียว...เนื้อเสือย่างอร่อยที่สุด > < เนื้อที่แช่เย็นอยู่ผ่ามากินดิบๆก็ดี เอาไปทำพายเนื้อเสือก็ใช้ได้(เสือมันเยอะ...ทำได้หลายเมนู) ทิ้งท้ายด้วยไอติมเลือดเสือกับกลิ่นไหม้ๆตอนกินนี่มันให้บรรยากาศสุดๆ เป็นมื้อที่อร่อยมากๆมื้อนึงเลยล่ะค่ะ...