ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่13
อนที่13
พสุธาเมื่อพูบ็ทรุัวลนั่ับพื้นทันทีทำไมเาะไม่รู้ว่าภาินเเอบใ้เรื่อพวนี้ับเาเพราะเารู้ั้เเ่อนที่ภาินิไว้เเล้วร่าโปร่ถอนหาย่อนะนั่เหม่อมอออไปที่บานประู
3วัน่อมา
ร่าโปร่ที่นั่อยู่ับพื้นนั่้มหน้าล่อนหยน้ำาะไหลอาบเเ้มทั้สอ้าเาพยายามลั้นเสียสะอื้นเพราะไม่อย่านั้นภาินอาะไ้ยินพสุธาัริมฝีปาเเน่นเพื่อ่มอารม์่อนะเ็น้ำาัวเอ่อนร่าโปร่ะนั่เหม่อ
เเร๊!
เสียเปิประูัึ้นปลุให้พสุธาื่นาห้ววามิอนเอพสุธาปลายามอายหนุ่มนหนึ่่อนอีฝ่ายะลาเ้าัวออไปอีสถานที่หนึ่เมื่อมาถึพสุธาเห็นเเม่เเละน้อสาวอัวเอถูมัไว้ับเ้าอี้ใบหน้าอทั้สอมีาบเลือเเห้เเละไม่เเห้ิอยู่พิรามอลูายัวเอทั้น้ำา่อนะพยายามเปร่เสียเพื่อเรียลูายัวเอพสุธาที่เห็นสภาพเเม่เเละน้อัวเอถึับเลือึ้นหน้า่อนะพุ่เ้าใส่มานพเเ่่อนะไปถึัวร่าโปร่็ถูลูน้ออีนอมานพใ้ถ่อนไม้ฟาหัวทำให้ัวเเ่อนสิอพสุธาะับวูบไป
ร่าสูเินไปยัรถหรูสีำพร้อมับบอี้าร์นสนิทสอนนั่นือยูเเละเลย์่อนเ้าัวะโทรหาใรอีน
[ว่าไันำลัไป]พายัพพู
“พวมันเปลี่ยนำเเหน่เเล้วรับ”ภาินพู้วยน้ำเสียสุภาพ
[เปลี่ยน? เปลี่ยนไปไหน]พายัพถามเสียรน
“เี๋ยวผมส่ำแหน่ไปรับ”ภาินพู่อนะว่าสายไป
ร่าสูเินลมา็เอับบอี้าร์อพายัพเเละพายัพเอที่ยืนหน้าเรียอยู่
“ุพายัพรับุภาินมาเเล้วรับ”ลูน้อนที่ยืนอยู่้าพายัพหันไปบอนายน
“ัารพวมันเลยไหม”พายัพถามภาิน
“เราไม่รู้ว่าพสุธาับเเม่เเละน้อไ้อยู่้วยันหรือเปล่าผมว่าเเยันไปนะรับ”ภาินพูพายัพพยัหน้ารับเเล้วเินไปอีทาับลูน้อภาินเอ็เหมือนัน
ร่าสูเินามทาเเบๆเพื่อเ้าไปอีฝาอโั่อนสายาะไปสบับร่าโปร่ที่นั่้มหน้าอย่าหมเเรภาินำหมัเเน่นนเห็นเส้นเลือเหล่าลูน้อที่ามมา่าพาันหวาลัวเพราะไม่เยเห็นนเป็นนายโรธนานี้
“ยูมึอยันพวมันไวู้ะไป่วยพสุธา”ภาินหันไปสั่ยู่อนะเินเ้าไปเเ่็้อหยุร่าสูมอูเหุาร์รหน้า่อนะสั่ลูน้อนั่ลเพื่อันพวนั้นเห็น
“ฮ่ะๆๆๆๆๆุมาริๆุพายัพ”ร่าท้วมเินออมาพร้อมับลูน้อ่อนะเินเ้าไประาผมอพสุธาให้เินามมา
“อ๊ะ!”ร่าโปร่ร้อเสียหลเมื่อถูมือเหี่ยวิลบนผมเเล้วออเเรระาภาินเเทบอยาะลั่นไใส่เเ่เพื่อวามปลอภัยอพสุธาร่าสูไ้เพียเเ่่มอารม์ัวเอนิ่ๆ
“มึอย่าทำลููไอ้มานพ!!”พายัพเเผเสียเ***ยมออมาามไรฟัน
“ไม่ให้ทำลูหรอ? ั้น.. ูทำเมียมึ็ไ้”มานพพู้วยน้ำเสียเหนือว่า่อนะหันไปสั่ลูน้อให้ลาัวพิราเเละพรายเเสออมารหน้สอพายัพพายัพัฟันรอ
“อืมมเธอนี่ยัสวยเหมือนเิมเลยนะไม่มีเปลี่ยนเลย”มานพปล่อยพสุธา่อนะเินรเ้าไปหาพิรามือเหี่ยวยึ้นับใบหน้าออีน่อนะับปลายาให้เิมอมาทาน
เพี๊ยะ!
ใบหน้าอพิราหันไปามเเรบอมานพพายัพำลัะระโนเ้าใส่เเ่็หยุเพราะปลายระบอปืนทุนั่ออยู่ที่หัวอลูายอเาพสุธา้มหน้าล่อนะพูเสียเเผ่ว
“ปล่อยเเม่ับน้อูไป.....”มานพเินเ้าหาร่าโปร่เเล้วนั่ยอๆ่อนะับใบหน้าที่เปื้อนไป้วยเลือเยึ้นมอหน้าน
“ปล่อยั้นหรอ?”มานพพู่อนะมอหน้าพสุธา
“.............”พสุธาเียบไม่อบร่าท้วมึพู่ออี
“นายทำานพลาพสุธาเเ่่าไอ้ภาินเเ่นั้นนาย็ทำไม่ไ้ันอุส่าห์ไม่ทำร้ายเเม่ับน้ออนายเเ่นาย็ไม่ยอม่ามัน”มานพัฟันพูพสุธายันิ่เียบเหมือนเิม
“หลายรั้ที่ันพยายามเปิโอาสให้นายไ้่ามันทั้อนไอ้รเเละอนที่นายอุส่าห์รับระสุนเเทนมัน...”ร่าสูะั่อนะมอมาทามานพวามมออยาะ่านรหน้า
“ัน็ไม่เ้าในะว่าทำไม”ร่าท้วมสะบัมือออาอีน่อนะเอ่ยประโยๆนึออมา
“ันอยาะเป็นที่หนึ่อทุนถ้าไม่มีไอ้ภาินเเละเเไอ้พายัพ!”มานพพู่อนะมอพายัพเเล้วยปืนหมายะยินรหน้าพสุธาเมื่อเห็นันั้นึเะปลายระบอปืนส่ผลทำให้ปืนหยุออามืออมานพ่อนร่าท้วมะถูพสุธาปล่อยหมัใส่หน้าบรราลูน้อที่เห็นนายัวเอโน่อยึยปืนหมายะยิเเ่ลูน้ออพายัพเร็วว่าึทำให้นอมานพถูยิไปามๆันพสุธาผละออมาามานพ่อนะเินไป่วยเเม่เเละน้ออนาม้วยพายัพ
“ฮึ.. ฮือออออออ”เ็หิร้อไห้่อนะสวมอผู้เป็นพี่ายพสุธาลูบผมน้อสาวเป็นเิปลอบพายัพถอยห่าานทั้สามไปยืนอยู่้าๆ
“พวเเายะ!!”มานพ่อปืนไปที่พิราพสุธาเห็นึรีบไปบัผู้เป็นเเม่ไว้เเ่็้อใเพราะพายัพเ้ามารับระสุนเเทนทั้สอ
ปั! ปั! ปั!
ร่าอมานพทรุลับพื้นพลามอนที่ยิน
“ไอ้ภาินไอ้หมาลอบั!!”มานพพูเสียัอเหลวสีเเสไหลอาบเสื้อเิ้สีาวนลายเป็นสีเเ
“มึ่าหาละไอ้หมาลอบั”พูบภาิน็เหนี่ยวไลูระสุนเาะเ้าไปฝั่ลาหน้าผาอมานพ่อนร่านั้นะเเน่นิ่ไป
“ุ! ุพายัพุ้อไม่เป็นอะไรนะ!!”พิราอสามีัวเอร้อไห้ออมา
“ุพ่ออย่าเป็นอะไรนะะ”พรายเเสพูพร้อมับับมือผู้เป็นพ่อ
“ผมะโทรเรียรถพยาบาล”พูบพสุธา็เินไปเอามือถือาลูน้ออพายัพเเล้วโทรเรียรถพยาบาลภาินมอามร่าโปร่เเ่็ไม่ไ้เินเ้าไปหาสัพัพสุธา็เินลับมา
“รอเเปปนึนะรถพยาบาลำลัมารับ”พสุธาพูพายัพเอ่ยเสียเบา
“พสุธาพ่ออ. โทษยโทษให้พ่อเถอะนะ”พายัพพูพร้อมับน้ำาที่ไหลออมาั้เเ่ที่พิราพาพสุธาเเละพรายเเสไปพสุธา็ไม่เรียเาว่าพ่ออีเลยเเ่พรายเเสยัเรียเาว่าพ่ออยู่เพราะเาะไปหาพรายเเสทุอาทิย์ผิับพสุธาที่เาไม่เยเอเ้าัวเลย
“..........”พสุธานิ่เียบ่อนะหันหน้าหนีพายัพหัวเราะออมา
“ฮ่ะๆโรธริๆสินะ.....”พายัพฝืนยิ้มให้พิราเเละพรายเเส
“ุ้อไม่เป็นอะไร่ะ”พิรา้มลูบสามีเเละอยเรียื่อลอ
“ถ้าผมรอเราลับไปอยู่้วยันนะเเ่ถ้าผม...”ไม่ทันที่พายัพะพูบสิอเา็เริ่มะมืลเเละเสียที่เาไ้ยิน
'พ่อ! พ่อ!' พสุธายอมเรียเาว่าพ่อเเล้วพายัพยิ้ม่อนะสลบไปไม่นานรถพยาบาล็มาพิราเเละพรายเเสึ้นไปพร้อมับพายัพส่วนพสุธายัยืนอยู่ที่เิม่อนภาินะเินเ้าไปหาร่าโปร่
“ผมมันอ่อนเเอ..”ภาินหยุยืน้าๆพสุธา
“ไม่หรอนายเ้มแ็มาเลยนะ”พสุธาเยหน้ามอภาินพร้อมทั้น้ำาที่เอ่อลอเ็มอบา่อนมือหนาะยึ้นเ็พสุธาะันิ่ทันที่อนทั้สอะสบาันภาินมอวามที่น่าหลใหลออีฝ่ายนพสุธาเป็นนหันหนีภาินลอบยิ้ม่อนะรั้ัวพสุธาเ้ามาอ
“นะ.. นายทำอะไรปล่อยผมนะ”พสุธาพูพร้อมับหัน้ายหันวามอูนเเ่ปราว่าไม่มีใรอยู่เลยภาิน้มลมาระิบ้าหูพร้อมทั้ับลที่ใบหูเเล้ให้พสุธาเสียวเล่นๆ
“พสุธาันไม่ใ่นายอนายเเ่ันเป็น..”ไม่ทันที่ภาินะพูบพสุธา็ผละัวออ่อนะมอร่าสู
“นาย็ยัเป็นนายอผมรับ”พูบพสุธา็เินออไปทันทีภาินมอามร่าโปร่่อนะเินามไป
“นายะไปไหนโรพยาบาลหรือเปล่า”ภาินเอ่ยถามน้านหน้าพสุธายัหน้า
“ันไปส่นะ”ร่าสูพู่อนะเอื้อมมือไปับมืออร่าโปร่เเล้วเินไปที่รถทันที
โรพยาบาล
เมื่อมาถึภาินับพสุธา็เินไปหาพิราที่นั่ร้อไห้อยู่พิราเยหน้าึ้นมอลูาย่อนะโผล่เ้าอพสุธา้วยวามรัเเละเสียใเสียะอื้นานในอ้อมเเนพสุธาอเเม่ัวเอ่อนะปลอบ
“พ่อ้อไม่เป็นอะไรรับเเม่”พสุธาพู่อนะผละออเเล้วเอื้อมมือไปเ็น้ำาให้นเป็นเเม่่่อนะมอน้อสาวอนที่นอนหลับไปเรียบร้อยเเล้ว
“พสุธาพาน้อลับบ้านเถอะเเม่ะอยู่เฝ้าพ่อเอ”พิราพูพลาหันมอร่าสูที่ยืนอยู่้าๆลูายนเอยิ้มๆภาินเอ็ยิ้มลับพสุธาเินไปอุ้มพรายแสในท่าเ้าสาวึ้นมาทาบอเเล้วเินออไป
“เอ่อ... ผมไป่อนนะรับ”ร่าสูยมือไหว้อย่าเ้เ้ัั่อนะรีบเินามพสุธาไปทันที
“..........”ร่าโปร่ไม่พูอะไรเพียเเ่ำเลือมอนที่เินามเามา
“ันไปส่”ภาินพูเเ่็ไม่รอฟัำอร่าโปร่่อนะพาพสุธาไปยัรถ
“นายรู้หรอรับว่าบ้านพ่อผมไปทาไหน”พสุธาพูออมาเสียเรียบวามมอรไป้าหน้า
“เอ่อ... อืม”ภาินอบ่อนะหันลับมามอทาพสุธามอพรายเเสที่นอนหลับอยู่เบาะหลัไม่นานภาิน็ับรถมาถึพสุธาเปิประูเินลไปารถ่อนะอุ้มพรายเเสเ้าบ้านไปร่าสูเินามมา
“ะุพสุธา! ุหนูพรายเเส!”เเม่บ้านวัยหสิบวิ่ออมาเเล้วรับพรายเเสอุ้มเินึ้นั้นบนไป
“นายไม่นอนนี่หรอ?”ภาินถามเพราะเห็นว่าพสุธาำลัะหันหลัลับ
“ไม่รับ”พสุธาพูบ็เินไปมือหนาว้า้อมืออนรหน้า่อนะลาให้เินามมา
“นายะพาผมไปไหนรับ?”พสุธาถามเเ่ร่าสูยัเียบ่อนะเินมาถึรถ
“เ้าไปนั่”ภาินสั่เสียเรียบพสุธาำยอมเินึ้นไปนั่ามำสั่อร่าสูภาินับรถมาสัพั่อนะอิไฟเเร่าสูหันมอน้าๆ
“หึ!”ร่าสูมอใบหน้าหล่อสวย? ้วยวามหลใหลร่าที่นอนหายใเ้าอออย่าสม่ำเสมอ่อนร่าสูะ้มลูบที่ปาออีนอย่าเเผ่วเบาเเละอ่อนโยนพสุธายับเล็น้อยเเ่็ไม่ไ้ื่นภาินหันลับไปับรถเหมือนเิม
ร่าสูอุ้มนร่าโปร่ออมาารถโยร่าโปร่ไม่ื่นเลยนั่นหมายวามว่าร่าโปร่เหนื่อยนาไหน
“ไปเรียมน้ำเปล่าเเละผ้าึ้นไปให้ันที่ห้อ”ภาินหันไปสั่เเม่บ้าน่อนะเินึ้นไป้านบนร่าสูเปิประู้วยมือ้าเียว่อนะอุ้มพสุธาเินมาที่เีย่อนะวานในอ้อมเเนอย่าเเผ่วเบาสัพัเเม่บ้าน็นำผ้าเเละน้ำึ้นมาให้ภาิน่อยๆเ็ัวให้นที่นอนหลับอยู่บนเีย
“อื้มมม.. นะ.. หนาวววว”พสุธาราออมา่อนะปัมือภาินออร่าสูะัับเสียราหวานๆอนรหน้า่อน้มลระิบับนใ้ร่า
“ฝันีรับ... ที่รั”พูร่าสู็้มลมอบุมพิให้นใ้ร่าที่นอนหลับอยู่บนเีย่อนภาินะเินเอาะละมัไปเ็บเเล้วเินเ้าห้อน้ำไป
TO BE CON
บไปอีนะะฝาิาม้วยนะะเม้นเป็นำลัใให้ัน้วยนะะอ่อ่วนี้ไม่่อยไ้มาอัพนะะพอีเปิเทอมเเล้วT_Tยัไ็ะพยายามปั่นนบนะะ????
พสุธาเมื่อพูบ็ทรุัวลนั่ับพื้นทันทีทำไมเาะไม่รู้ว่าภาินเเอบใ้เรื่อพวนี้ับเาเพราะเารู้ั้เเ่อนที่ภาินิไว้เเล้วร่าโปร่ถอนหาย่อนะนั่เหม่อมอออไปที่บานประู
3วัน่อมา
ร่าโปร่ที่นั่อยู่ับพื้นนั่้มหน้าล่อนหยน้ำาะไหลอาบเเ้มทั้สอ้าเาพยายามลั้นเสียสะอื้นเพราะไม่อย่านั้นภาินอาะไ้ยินพสุธาัริมฝีปาเเน่นเพื่อ่มอารม์่อนะเ็น้ำาัวเอ่อนร่าโปร่ะนั่เหม่อ
เเร๊!
เสียเปิประูัึ้นปลุให้พสุธาื่นาห้ววามิอนเอพสุธาปลายามอายหนุ่มนหนึ่่อนอีฝ่ายะลาเ้าัวออไปอีสถานที่หนึ่เมื่อมาถึพสุธาเห็นเเม่เเละน้อสาวอัวเอถูมัไว้ับเ้าอี้ใบหน้าอทั้สอมีาบเลือเเห้เเละไม่เเห้ิอยู่พิรามอลูายัวเอทั้น้ำา่อนะพยายามเปร่เสียเพื่อเรียลูายัวเอพสุธาที่เห็นสภาพเเม่เเละน้อัวเอถึับเลือึ้นหน้า่อนะพุ่เ้าใส่มานพเเ่่อนะไปถึัวร่าโปร่็ถูลูน้ออีนอมานพใ้ถ่อนไม้ฟาหัวทำให้ัวเเ่อนสิอพสุธาะับวูบไป
ร่าสูเินไปยัรถหรูสีำพร้อมับบอี้าร์นสนิทสอนนั่นือยูเเละเลย์่อนเ้าัวะโทรหาใรอีน
[ว่าไันำลัไป]พายัพพู
“พวมันเปลี่ยนำเเหน่เเล้วรับ”ภาินพู้วยน้ำเสียสุภาพ
[เปลี่ยน? เปลี่ยนไปไหน]พายัพถามเสียรน
“เี๋ยวผมส่ำแหน่ไปรับ”ภาินพู่อนะว่าสายไป
ร่าสูเินลมา็เอับบอี้าร์อพายัพเเละพายัพเอที่ยืนหน้าเรียอยู่
“ุพายัพรับุภาินมาเเล้วรับ”ลูน้อนที่ยืนอยู่้าพายัพหันไปบอนายน
“ัารพวมันเลยไหม”พายัพถามภาิน
“เราไม่รู้ว่าพสุธาับเเม่เเละน้อไ้อยู่้วยันหรือเปล่าผมว่าเเยันไปนะรับ”ภาินพูพายัพพยัหน้ารับเเล้วเินไปอีทาับลูน้อภาินเอ็เหมือนัน
ร่าสูเินามทาเเบๆเพื่อเ้าไปอีฝาอโั่อนสายาะไปสบับร่าโปร่ที่นั่้มหน้าอย่าหมเเรภาินำหมัเเน่นนเห็นเส้นเลือเหล่าลูน้อที่ามมา่าพาันหวาลัวเพราะไม่เยเห็นนเป็นนายโรธนานี้
“ยูมึอยันพวมันไวู้ะไป่วยพสุธา”ภาินหันไปสั่ยู่อนะเินเ้าไปเเ่็้อหยุร่าสูมอูเหุาร์รหน้า่อนะสั่ลูน้อนั่ลเพื่อันพวนั้นเห็น
“ฮ่ะๆๆๆๆๆุมาริๆุพายัพ”ร่าท้วมเินออมาพร้อมับลูน้อ่อนะเินเ้าไประาผมอพสุธาให้เินามมา
“อ๊ะ!”ร่าโปร่ร้อเสียหลเมื่อถูมือเหี่ยวิลบนผมเเล้วออเเรระาภาินเเทบอยาะลั่นไใส่เเ่เพื่อวามปลอภัยอพสุธาร่าสูไ้เพียเเ่่มอารม์ัวเอนิ่ๆ
“มึอย่าทำลููไอ้มานพ!!”พายัพเเผเสียเ***ยมออมาามไรฟัน
“ไม่ให้ทำลูหรอ? ั้น.. ูทำเมียมึ็ไ้”มานพพู้วยน้ำเสียเหนือว่า่อนะหันไปสั่ลูน้อให้ลาัวพิราเเละพรายเเสออมารหน้สอพายัพพายัพัฟันรอ
“อืมมเธอนี่ยัสวยเหมือนเิมเลยนะไม่มีเปลี่ยนเลย”มานพปล่อยพสุธา่อนะเินรเ้าไปหาพิรามือเหี่ยวยึ้นับใบหน้าออีน่อนะับปลายาให้เิมอมาทาน
เพี๊ยะ!
ใบหน้าอพิราหันไปามเเรบอมานพพายัพำลัะระโนเ้าใส่เเ่็หยุเพราะปลายระบอปืนทุนั่ออยู่ที่หัวอลูายอเาพสุธา้มหน้าล่อนะพูเสียเเผ่ว
“ปล่อยเเม่ับน้อูไป.....”มานพเินเ้าหาร่าโปร่เเล้วนั่ยอๆ่อนะับใบหน้าที่เปื้อนไป้วยเลือเยึ้นมอหน้าน
“ปล่อยั้นหรอ?”มานพพู่อนะมอหน้าพสุธา
“.............”พสุธาเียบไม่อบร่าท้วมึพู่ออี
“นายทำานพลาพสุธาเเ่่าไอ้ภาินเเ่นั้นนาย็ทำไม่ไ้ันอุส่าห์ไม่ทำร้ายเเม่ับน้ออนายเเ่นาย็ไม่ยอม่ามัน”มานพัฟันพูพสุธายันิ่เียบเหมือนเิม
“หลายรั้ที่ันพยายามเปิโอาสให้นายไ้่ามันทั้อนไอ้รเเละอนที่นายอุส่าห์รับระสุนเเทนมัน...”ร่าสูะั่อนะมอมาทามานพวามมออยาะ่านรหน้า
“ัน็ไม่เ้าในะว่าทำไม”ร่าท้วมสะบัมือออาอีน่อนะเอ่ยประโยๆนึออมา
“ันอยาะเป็นที่หนึ่อทุนถ้าไม่มีไอ้ภาินเเละเเไอ้พายัพ!”มานพพู่อนะมอพายัพเเล้วยปืนหมายะยินรหน้าพสุธาเมื่อเห็นันั้นึเะปลายระบอปืนส่ผลทำให้ปืนหยุออามืออมานพ่อนร่าท้วมะถูพสุธาปล่อยหมัใส่หน้าบรราลูน้อที่เห็นนายัวเอโน่อยึยปืนหมายะยิเเ่ลูน้ออพายัพเร็วว่าึทำให้นอมานพถูยิไปามๆันพสุธาผละออมาามานพ่อนะเินไป่วยเเม่เเละน้ออนาม้วยพายัพ
“ฮึ.. ฮือออออออ”เ็หิร้อไห้่อนะสวมอผู้เป็นพี่ายพสุธาลูบผมน้อสาวเป็นเิปลอบพายัพถอยห่าานทั้สามไปยืนอยู่้าๆ
“พวเเายะ!!”มานพ่อปืนไปที่พิราพสุธาเห็นึรีบไปบัผู้เป็นเเม่ไว้เเ่็้อใเพราะพายัพเ้ามารับระสุนเเทนทั้สอ
ปั! ปั! ปั!
ร่าอมานพทรุลับพื้นพลามอนที่ยิน
“ไอ้ภาินไอ้หมาลอบั!!”มานพพูเสียัอเหลวสีเเสไหลอาบเสื้อเิ้สีาวนลายเป็นสีเเ
“มึ่าหาละไอ้หมาลอบั”พูบภาิน็เหนี่ยวไลูระสุนเาะเ้าไปฝั่ลาหน้าผาอมานพ่อนร่านั้นะเเน่นิ่ไป
“ุ! ุพายัพุ้อไม่เป็นอะไรนะ!!”พิราอสามีัวเอร้อไห้ออมา
“ุพ่ออย่าเป็นอะไรนะะ”พรายเเสพูพร้อมับับมือผู้เป็นพ่อ
“ผมะโทรเรียรถพยาบาล”พูบพสุธา็เินไปเอามือถือาลูน้ออพายัพเเล้วโทรเรียรถพยาบาลภาินมอามร่าโปร่เเ่็ไม่ไ้เินเ้าไปหาสัพัพสุธา็เินลับมา
“รอเเปปนึนะรถพยาบาลำลัมารับ”พสุธาพูพายัพเอ่ยเสียเบา
“พสุธาพ่ออ. โทษยโทษให้พ่อเถอะนะ”พายัพพูพร้อมับน้ำาที่ไหลออมาั้เเ่ที่พิราพาพสุธาเเละพรายเเสไปพสุธา็ไม่เรียเาว่าพ่ออีเลยเเ่พรายเเสยัเรียเาว่าพ่ออยู่เพราะเาะไปหาพรายเเสทุอาทิย์ผิับพสุธาที่เาไม่เยเอเ้าัวเลย
“..........”พสุธานิ่เียบ่อนะหันหน้าหนีพายัพหัวเราะออมา
“ฮ่ะๆโรธริๆสินะ.....”พายัพฝืนยิ้มให้พิราเเละพรายเเส
“ุ้อไม่เป็นอะไร่ะ”พิรา้มลูบสามีเเละอยเรียื่อลอ
“ถ้าผมรอเราลับไปอยู่้วยันนะเเ่ถ้าผม...”ไม่ทันที่พายัพะพูบสิอเา็เริ่มะมืลเเละเสียที่เาไ้ยิน
'พ่อ! พ่อ!' พสุธายอมเรียเาว่าพ่อเเล้วพายัพยิ้ม่อนะสลบไปไม่นานรถพยาบาล็มาพิราเเละพรายเเสึ้นไปพร้อมับพายัพส่วนพสุธายัยืนอยู่ที่เิม่อนภาินะเินเ้าไปหาร่าโปร่
“ผมมันอ่อนเเอ..”ภาินหยุยืน้าๆพสุธา
“ไม่หรอนายเ้มแ็มาเลยนะ”พสุธาเยหน้ามอภาินพร้อมทั้น้ำาที่เอ่อลอเ็มอบา่อนมือหนาะยึ้นเ็พสุธาะันิ่ทันที่อนทั้สอะสบาันภาินมอวามที่น่าหลใหลออีฝ่ายนพสุธาเป็นนหันหนีภาินลอบยิ้ม่อนะรั้ัวพสุธาเ้ามาอ
“นะ.. นายทำอะไรปล่อยผมนะ”พสุธาพูพร้อมับหัน้ายหันวามอูนเเ่ปราว่าไม่มีใรอยู่เลยภาิน้มลมาระิบ้าหูพร้อมทั้ับลที่ใบหูเเล้ให้พสุธาเสียวเล่นๆ
“พสุธาันไม่ใ่นายอนายเเ่ันเป็น..”ไม่ทันที่ภาินะพูบพสุธา็ผละัวออ่อนะมอร่าสู
“นาย็ยัเป็นนายอผมรับ”พูบพสุธา็เินออไปทันทีภาินมอามร่าโปร่่อนะเินามไป
“นายะไปไหนโรพยาบาลหรือเปล่า”ภาินเอ่ยถามน้านหน้าพสุธายัหน้า
“ันไปส่นะ”ร่าสูพู่อนะเอื้อมมือไปับมืออร่าโปร่เเล้วเินไปที่รถทันที
โรพยาบาล
เมื่อมาถึภาินับพสุธา็เินไปหาพิราที่นั่ร้อไห้อยู่พิราเยหน้าึ้นมอลูาย่อนะโผล่เ้าอพสุธา้วยวามรัเเละเสียใเสียะอื้นานในอ้อมเเนพสุธาอเเม่ัวเอ่อนะปลอบ
“พ่อ้อไม่เป็นอะไรรับเเม่”พสุธาพู่อนะผละออเเล้วเอื้อมมือไปเ็น้ำาให้นเป็นเเม่่่อนะมอน้อสาวอนที่นอนหลับไปเรียบร้อยเเล้ว
“พสุธาพาน้อลับบ้านเถอะเเม่ะอยู่เฝ้าพ่อเอ”พิราพูพลาหันมอร่าสูที่ยืนอยู่้าๆลูายนเอยิ้มๆภาินเอ็ยิ้มลับพสุธาเินไปอุ้มพรายแสในท่าเ้าสาวึ้นมาทาบอเเล้วเินออไป
“เอ่อ... ผมไป่อนนะรับ”ร่าสูยมือไหว้อย่าเ้เ้ัั่อนะรีบเินามพสุธาไปทันที
“..........”ร่าโปร่ไม่พูอะไรเพียเเ่ำเลือมอนที่เินามเามา
“ันไปส่”ภาินพูเเ่็ไม่รอฟัำอร่าโปร่่อนะพาพสุธาไปยัรถ
“นายรู้หรอรับว่าบ้านพ่อผมไปทาไหน”พสุธาพูออมาเสียเรียบวามมอรไป้าหน้า
“เอ่อ... อืม”ภาินอบ่อนะหันลับมามอทาพสุธามอพรายเเสที่นอนหลับอยู่เบาะหลัไม่นานภาิน็ับรถมาถึพสุธาเปิประูเินลไปารถ่อนะอุ้มพรายเเสเ้าบ้านไปร่าสูเินามมา
“ะุพสุธา! ุหนูพรายเเส!”เเม่บ้านวัยหสิบวิ่ออมาเเล้วรับพรายเเสอุ้มเินึ้นั้นบนไป
“นายไม่นอนนี่หรอ?”ภาินถามเพราะเห็นว่าพสุธาำลัะหันหลัลับ
“ไม่รับ”พสุธาพูบ็เินไปมือหนาว้า้อมืออนรหน้า่อนะลาให้เินามมา
“นายะพาผมไปไหนรับ?”พสุธาถามเเ่ร่าสูยัเียบ่อนะเินมาถึรถ
“เ้าไปนั่”ภาินสั่เสียเรียบพสุธาำยอมเินึ้นไปนั่ามำสั่อร่าสูภาินับรถมาสัพั่อนะอิไฟเเร่าสูหันมอน้าๆ
“หึ!”ร่าสูมอใบหน้าหล่อสวย? ้วยวามหลใหลร่าที่นอนหายใเ้าอออย่าสม่ำเสมอ่อนร่าสูะ้มลูบที่ปาออีนอย่าเเผ่วเบาเเละอ่อนโยนพสุธายับเล็น้อยเเ่็ไม่ไ้ื่นภาินหันลับไปับรถเหมือนเิม
ร่าสูอุ้มนร่าโปร่ออมาารถโยร่าโปร่ไม่ื่นเลยนั่นหมายวามว่าร่าโปร่เหนื่อยนาไหน
“ไปเรียมน้ำเปล่าเเละผ้าึ้นไปให้ันที่ห้อ”ภาินหันไปสั่เเม่บ้าน่อนะเินึ้นไป้านบนร่าสูเปิประู้วยมือ้าเียว่อนะอุ้มพสุธาเินมาที่เีย่อนะวานในอ้อมเเนอย่าเเผ่วเบาสัพัเเม่บ้าน็นำผ้าเเละน้ำึ้นมาให้ภาิน่อยๆเ็ัวให้นที่นอนหลับอยู่บนเีย
“อื้มมม.. นะ.. หนาวววว”พสุธาราออมา่อนะปัมือภาินออร่าสูะัับเสียราหวานๆอนรหน้า่อน้มลระิบับนใ้ร่า
“ฝันีรับ... ที่รั”พูร่าสู็้มลมอบุมพิให้นใ้ร่าที่นอนหลับอยู่บนเีย่อนภาินะเินเอาะละมัไปเ็บเเล้วเินเ้าห้อน้ำไป
TO BE CON
บไปอีนะะฝาิาม้วยนะะเม้นเป็นำลัใให้ัน้วยนะะอ่อ่วนี้ไม่่อยไ้มาอัพนะะพอีเปิเทอมเเล้วT_Tยัไ็ะพยายามปั่นนบนะะ????
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น