[Fic Baku no hero academia] วิลเลินสีขาว ‘เบียคุรัน’

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่3 การทำลาย

  “คงได้เวลาแล้วละ”

  [ฉันเองก็คิดแบบนั้นดูเหมือนเจ้านั้นจะถ่ายความสามารถของตัวเองแล้ว กำลังอยู่ในช่วงอ่อนแอ] ชายที่ใช้Code Name ว่า ‘ออลฟอร์วัน(All For One)’ กล่าวขึ้น

  “แต่จะดีเหรอ..มาบอกคนนอกอย่างผมแบบนี้นะ”

ฉันที่กำลังเคี้ยวมาร์ชเมลโล่อยู่บนหน้าจอคอมมองผู้สนทนาปริศนาที่ใช้เครื่องดัดเสียงที่ฟังดูน่าหวาดกลัว แต่ฉันก็ใช้เครื่องดัดเสียงเหมือนกันดูเหมือนในเว็บมืดนี้จะแถบไม่มีใครเปิดเผยตัวตนของตัวเองออกมา

  [เธอเองก็มีตาอยู่ทุกที่ไม่ช้าก็เร็วยังไงก็รู้ อีกอย่างตั้งแต่หมอนั้นโผล่มาคนที่อยู่ใต้การควบคุมของฉันก็หายไปทีละคน ไม่ได้เป็นอะไรมากกว่าวัตถุหลงยุคหรอก] บุคคลปริศนาออลฟอร์วันกล่าวขึ้นโดยไม่มีความทนงตน

  แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่เคยพบกับฉันมาก่อนแต่พวกเราก็เป็นพันธมิตรกันได้ในไม่นานมานี้ การเป็นพันธมิตรครั้งนี้ทำให้ฉันได้รู้หลายๆอย่าง ที่มันคล้ายๆกันกับวองโกเล่ริงกับมาเร่ริง สืบทอดต่อรุ่นเป็นแนวตั้งกับรวบพลังจากคนอื่นในแนวนอน

ถึงจะคนละโลกแต่ก็ยังมีสิ่งที่น่าคุ้นเคยอยู่ไม่น้อย ที่ฉันรู้สึกว่าอีกฝ่ายพลังหลักการเดียวกับฉันดูจะเป็นเรื่องจริง เพราะแม้แต่ศัตรูของเขาก็คล้ายกับสึนะโยชิคุง ต่อให้คนละโลกแต่อะไรบางอย่างก็ยังมีความคล้ายกัน ไม่ได้ต่างออกไปเสียทีเดียว

  ฉันที่กำลังพูดคุยกับออลฟอร์วันก็ได้รู้หลายอย่างๆทั้งองค์กรปริศนาในเงามืด รวมถึงเหล่าฮีโร่เล็กน้อย ออลฟอร์วันบุคคลปริศนาคนนี้ดูจะมีเอี่ยวในหลายๆเหตุการณ์

  บอกได้เลยว่าเขามีข้อมูลที่ฉันไม่สามารถเก็บตกได้ในพาราเรล-เวิร์ลอื่นอยู่ไม่น้อย

  “แล้วคุณจะทำยังไงต่อละ..ถ้าฆ่าออลไมท์ได้แล้ว” ฉันถามขึ้นด้วยความสงสัย

  [นั้นสินะ....สัมผัสดวงตาที่ไร้ซึ้งแสงแห่งความหวังดูละมั่ง]

  “ฟังดูมีความชอบแปลกดีแหะ~ แต่ว่าผมเองก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรจากมันนี่น่า~ จะไม่ไปขัดแข้งขัดขาให้เสียอารมณ์ก็แล้วกัน” ฉันยกยิ้มขึ้นแล้วหยิบมาร์ชเมลโล่เข้าปาก

  [แค่นั้นก็เกินพอแล้วละ...แล้วก็มีข้อมูลที่น่าสนใจมาฝาก]

  “น่าสนใจ?” ฉันหันไปมองหน้าจออย่างสงสัย

  [ถ้าบอกว่าอยู่ๆก็มีบุคคลปริศนที่ปรากฏตัวอย่างไร้ที่มาอยู่2คนที่ค่อนข้างทรงพลังละ] ออลฟอร์วันกล่าวขึ้นก็สร้างความสนใจให้แก่ฉัน

  จะบอกว่าเจอผู้เล่นแบบฉันอีก2คนแล้วเหรอเนี่ย จะว่าไปก็นานแล้วละนะที่ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นแบบนี้นะ

  “เฮ~ แล้วมั่นใจเหรอครับว่าเป็นคนที่ผมตามหาจริงๆนะ?” ฉันกล่าวขึ้นด้วยความสงสัย

  [ก็ไม่แน่แต่ก็ไม่เสียหายนิ]

  “นั้นสินะแล้วพวกเขาเป็นใครกันละครับ” เมื่อฉันพูดจบภาพถ่ายปริศนาสองใบก็ปรากฏ

   อ่านจากข้อมูลของทั้งสองแล้วผมเองก็ค่อนข้างมั่นใจแล้วนิดหน่อย...จะว่าคล้ายกับผู้พิทักษ์ชุดใหม่ก็ได้ อย่างน้อยสำหรับฉันมันไม่คุ้นเคยเลยแม้แต่น้อย ว่าไงดีละไม่เคยพบในพาราเรล-เวิร์ลอื่น

  อาจจะแค่บังเอิญ..

  [คนหนึ่งอยู่ที่UAอายุราวๆ16ปี ส่วนอีกคนก็ราวๆ18-19ปีเป็นชายหนุ่มนิรนามจากต่างแดนที่อยู่ๆก็ครองอำนาจแถวๆชินจูกุ] ออลฟอร์วันพูดขึ้นก็สร้างความสนใจให้แก่ฉัน

  จัดว่าน่าสนใจไม่เบาเลยสำหรับฉันแล้วละนะ การมีศัตรูที่ไม่รู้หัวนอนเปล่าเท้าสร้างความน่าสนใจไม่น้อย ในโลกใบนี้พลังแบบไหนก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น

แม้แต่6บุปผาอาลัยเองพลังก็มีกฎเกณฑ์ของพลังที่ต่างกันออกไป ถ้าจะมีพลังบ้าๆอย่างลบทุกอย่างไม่เหลือซากหรือตัดเวลามายิงใส่ก็ไม่ใช่อะไรเกินจริงไปแล้ว ยิ่งกับฉันที่สามารถแทรกแซงมิติคู่ขนานแล้วนำพลังและความรู้มาครองโลก

 ...คงไม่ใช่บุคคลธรรมดาแน่ๆ จะว่าน่าหวั่นใจยังไงก็ไม่รู้ การที่ไม่รู้อะไรเลยนี้มันยิ่งทำให้รู้สึกว่ามันท้าทายไม่น้อยแต่ถ้าอีก2คนมีพลังที่แม้แต่ฉันเอาชนะไม่ได้เลย ก็คงไม่รู้แล้วละว่าจะทำยังไงดี

ลูกน้องที่ใช้การไม่ได้กับศัตรูที่ไม่รู้จักและทรงพลังพอๆหรือมากกว่าตัวเอง จะว่าเป็นอะไรที่รู้สึกตะหงิดใจก็ไม่ใช่ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกดีใจเลยสักนิด

  “แต่แบบนี้ก็เท่ากับผมเดินนำไปก้าวหนึ่งสินะ” ฉันพูดพร้อมยิ้มขึ้นแล้วมองไปที่หน้าจอ

  [ในอีกไม่กี่อาทิตย์นี้เราจะเริ่มการจู่โจมนักเรียนUAเพื่อล่อออลไมท์ออกมา ทำไมเธอไม่ลองมาแวะไปกับพวกเราดูละเพื่อจะเจอคนที่หาอยู่ในนั้น] ออลฟอร์วันพูดขึ้นราวกับกำลังเชิญชวนฉันให้ไปจัดการพวกนั้นอีกแรง 

  ฉันละเบื่อแผนการทำนองนี้จริงๆแต่มันก็จริงอย่างที่อีกฝ่ายว่า อีกอย่างแค่แวะไปเที่ยวเล่นนิดหน่อยกิลจังคงไม่โกรธหรอกเนอะ

 แต่ก็เพราะเหตุนั้นฉันจึงใส่เสื้อฮูดและหน้ากากปิดบังใบหน้ามาใส่เอาไว้ สีของเสื้อโดยรวมคือสีขาวเทาแกมม่วงและกางเกงสบายๆสีดำ และหน้ากากสีขาวธรรมดา

  “ดูเหมือนนายเองก็มาตามคำชักชวนของคุณคุโรกิริสินะ” ชายปริศนาคนหนึ่งเข้ามาทักฉันที่กำลังยืนรออยู่

  “อืม~ประมาณนั้นแหละนะ...พอดีฉันรู้สึกสนใจขึ้นมานะ”

  “ถ้าจัดการเจ้านั้นได้พวกที่เหลือก็แค่ตัวประกอบ พวกที่เหลือก็จะไม่กล้าขัดขืน..มันจะเป็นตาของพวกเราที่จะไม่มีตัวเกะกะอีกต่อไป!” เมื่อชายอีกคนกล่าวจบเขาก็หัวเราะในลำคอออกมาอย่างมีความสุข

 ถึงจะงี่เง่าไปหน่อยแต่ก็ไม่ใช่ไม่เข้าใจ เจ้าพวกนี้ก็แค่เห็นคนนำก็เลยกล้าตามเท่านั้นถ้าแพ้ขึ้นมาหรือโดนจับคงส่งผลกระทบต่อจิตใจแหงๆ

การบุกรุกไม่มีอะไรเข้าใจยากก็แค่ไปหาที่ซ่อนตัวตามจุดต่างๆในโดมทรงกลมที่มีคุณสมบัติต่างกันออกไป ที่นี้เป็นศูนย์จำลองภัยพิบัติ มีไว้สำหรับการฝึกช่วยเหลือในยามที่หน่วยช่วยเหลือยังมาไม่ถึงหรือประสานงานกับหน่วยกู้ภัยในการช่วยผู้คนและยับยังเหตุการณ์

แผนการก็ง่ายๆคือส่งสิ่งมีชีวิตสังหารที่เรียกว่า ‘โนมุ’ ที่ถูกสร้างมาฆ่าออลไมท์โดยเฉพาะ จะเรียกว่าAllmight busterก็ได้ ส่วนพวกที่เหลือก็จะค่อยดักสุ่มรอให้คุโรกิริชายที่มีอัตลักษณ์ วาร์ปเกต ส่งพวกที่เหลือไปยังจุดต่างๆที่วิลเลินคนอื่นๆได้เปรียบ

  ....แล้วก็ฆ่าสังหารหมู่ เพื่อไม่ให้เรียกกำลังเสริม

ถึงจะเป็นเด็กแต่ก็เป็นโรงเรียนUAแค่บทการสอบในการทำลายหุ่นนับร้อยก็น่าจะยากพอตัว แถมมีฮีโร่3คน..ที่1ในนั้นคือหมายเลข1ของอาชีพนี้และเด็กคนอื่นๆก็คือศิษย์ของคนๆนั้น

พวกเขาไม่ประมาทเลินเล่อเลยก็จริงนะ~ แต่การใช้อัตลักษณ์ห่วยเกินบรรยาย ส่วนใหญ่ก็ไม่ได้ฝึกฝนอะไรพลังก็มีแต่กายภาพเป็นหลักและจำนวนที่มากซะมากกว่า

แต่สำหรับการฆ่าเด็กกลุ่มหนึ่งแค่นี้ก็อาจจะเหลือเฟือแล้วละนะ~ ที่เหลือก็แค่ปิดทางเข้าออกสถานที่ทั้งหมดหลังจากที่กลุ่มนักเรียนเข้ามายังที่แห่งนี้ ส่วนฉันก็ยืนรอแถวๆใจกลางโดมตรงกลางทางเข้าออก ฉันไม่ค่อยมีสถานที่ที่ตัวเองได้เปรียบเท่าไร ไม่สิ ถึงมีก็คงน่าเบื่อแย่~

  ช่วยทำให้สนุกหน่อยแล้วกันนะนักเรียนUA...และก็ผู้ที่มาจากต่างโลก–

ดวงของฉันหรี่ลงแล้วยิ้มเหี้ยมขึ้นมา รอไม่ไหวแล้วสิที่จะได้เจอเขาคนนั้นที่เป็นผู้เล่นแบบเดียวกัน และก็อุตส่าห์จะได้เห็นสัญลักษณ์แห่งสันติภาพแบบใกล้ๆด้วย..ไม่ใช่อะไรที่หาได้ง่ายเลยนะ~ 

ถ้าเกิดน่าเบื่อขึ้นมาคงมาเสียเที่ยวแย่เลยแหะ แต่ตั้งแต่มาโลกนี้ก็แถบไม่ได้สู้กับใครเลย.. ถือซะว่ายืดเส้นยืดสายหน่อยละกันงานที่เหลือโยนให้กิลจังแล้วกันนะ~

  “ชักจะน่าสนุกซะแล้วสิ~ ...ได้เวลาฆ่าสังหารหมู่แล้ว”

***************************************************

ในที่สุดก็เขียนจบตอนนี้สักที่หลังดองมาชาติหนึ่งนะน่ะ! สนองนีดต่อไปอีกยาวๆแล้วกัน ส่วน6บุปผาอาลัยอีกนานกว่าจะเปิดตัวครบทุกคน

สปอย : ตอนหน้ามีคนตายละ(?) เป็นฝั่งนักเรียนด้วย