ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic Baku no hero academia] วิลเลินสีขาว ‘เบียคุรัน’

    ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1 ข้อตกลง

    • อัปเดตล่าสุด 9 มิ.ย. 62


      “อาเระ? ที่นี้ที่ไหนละเนี่ย?”

    เจ้าชายแห่งมิลฟีโอเล่กล่าวขึ้นเมื่อได้พบกับห้องว่างเปล่าสีขาว สีประจำตัวของฉัน จำได้ว่ากำลังมองท้องทะเลในขายหาดสักที่แท้ๆ

       “เจ้ามาแล้วเหรอ? เจ้ามนุษย์” ชายชราปริศนากล่าวขึ้น

    เบียคุรันขมวดคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย ชายชราที่เห็นท่าทีสงสัยของเบียคุรันก็เผยยิ้มพร้อมกล่าวขึ้นเพียงสั้นว่า “ข้าคือพระเจ้า”

    เขากระพิบตาปิปๆเล็กน้อย พระเจ้างั้นเหรอ? เบียคุรันที่จดจ้องอีกฝ่ายก็แสดงสีหน้าจริงจังขึ้นมา สาเหตุเดียวที่เขาต้องมาอยู่ในสถานะนี้ก็คือการครอบครองทูรินีเซทเต้เพื่อกลายเป็นตัวตนดั่งพระเจ้า

      “ถ้างั้นแปลว่าที่คุณพาผมมายังที่แห่งนี้ด้วยเรื่องสำคัญบางอย่างสินะ อะไรละ? มาริบคืนพลังในการแทรกแซงมิติคู่ขนานเหรอ?”

      ชายชราเผยยิ้มอ่อนขึ้นพร้อมกล่าวตอบเบียคุรันว่า “เปล่าเลยข้าแค่มายื่นข้อเสนอให้กับเจ้า ระหว่างเจ้าจะต้องอยู่ในวินดิเช้ไปจนตายกับข้าจะส่งเจ้าไปยังโลกแห่งใหม่”

      “ไม่เอาหรอกผมนะครอบครองโลกในทุกๆความเป็นไปได้ ทุกโลกคู่ขนานที่รับรู้การมีตัวตนของผม ผมไปมาหมดทุกโลกแล้วละ” เบียคุรันพูดด้วยรอยยิ้มปลงตกดวงตาแสดงถึงความเหนื่อยล้ามามากเกินพอ

      “เปล่าเลยข้าไม่ได้จะส่งเจ้าไปยังโลกคู่ขนานอื่น แต่หมายถึงโลกที่ความแตกต่างกันสิ้นเชิงกฏเกณฑ์ใหม่ความเป็นไปได้ใหม่ๆที่ต่างออกไป” ชายชราพูดอธิบายให้เข้าใจ

      ชายชรายื่นเอกสารผ่านโตะที่ปรากฏขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้มาทางเบียคุรัน เขาที่มองไปสักพักก็เปิดอ่านออกมาดวงตาก็ฉายแววสนใจขึ้นมาฉับพลัน

      “โลกฮีโร่งั้นเหรอ? ยอมรับว่าน่าสนใจไม่เบาเลยแต่จะดีเหรอ? ผมเกมโอเวอร์ไปแล้วนะ?” เบียคุรันพูดขึ้นด้วยสีหน้าใคร่รู้

      “แน่นอนว่าต้องได้อยู่แล้ว ถ้าเจ้าไดรับสิทธิ์พิเศษที่จะหลุดพ้นจากความเบื่อหน่ายอีกครั้งเจ้าจะไม่คว้ามันหรืออย่างไร?”

    เบียคุรันก็ยิ้มขึ้น เขาไม่เข้าใจว่าทำไมหลังจากจะครองโลกหรือทำลายโลกไปมากมาย คนอย่างเขาถึงได้รับสิทธิ์พิเศษแบบนี้ทว่าเขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องปฏิเสธข้อเสนอ

      “แต่มาให้คนอย่างผมเนี่ยจะดีเหรอ...ผมอาจจะเอาไปทำเรื่องบ้าๆที่มีคนตายเป็นร้อย หรือทำการยึดครองโลกใบนั้นก็ได้นะ ไม่ก็เรื่องที่อาจจะบ้ากว่านั้น  สำหรับผมแล้วที่ล่วงรู้มิติคู่ขนานทั้งหมดศีลธรรมก็กลายเป็นเพียงระบบในเกมไปแล้ว” เบียคุรันพูดขึ้น

      “ก็แล้วแต่...แต่หากเจ้าเลือกที่จะเรียกโลกใบนั้นว่าเกมแล้วละก็ ยังมีผู้เล่นแบบเจ้าอีก2คนยังโลกแห่งนั้นแล้ว”

    2คนงั้นเหรอ? อีกแล้วเหรอเนี่ยชักจะน่าสนใจซะแล้วสิโอกาสที่จะได้เล่นเกมอีกครั้ง...

      “งั้นผมเอา6บุปผาอาลัยไปด้วยได้รึเปล่า แบบว่าไม่อยากหาใหม่แล้วนะ”

    เบีนคุรันมองไปยังผู้เป็นพระเจ้าที่มีท่าทางคุ้นคิดซักครู่กตอบกลับไปว่า “อันที่จริงข้าก็เตรียม6บุปผาอาลัยชุดใหม่ที่แข็งแกร่งกว่าเดิมไว้แล้ว หากเจ้าสนใจ”

      “เอ๋~!” เบียคุรันกระพิบตาปริบๆ

      “อีก2คนก็รับข้อเสนอไปทว่ามีคนนึงปฏิเสธไป”

      “อะไรกันฉันเป็นคนสุดท้ายหรอกเหรอเนี่ยโชคร้ายจังน่า...แต่แบบนี้ถึงจะสนุก ความท้าทายที่จะทำให้ฉันหลุดพ้นความเบื่อหน่ายในสังคมที่เต็มไปด้วยความจอมปลอม ไม่เคยคิดว่าจะมีโอกาสที่สองแบบนี้เลย น่าสนุกจังน่า~”

      พระเจ้าที่ได้รับฟังถ้อยคำของเบียคุรันก็ครุ่นคิดเพียงชั่วครู่ “เบื่อหน่าย? สนุก? ท้าทาย?”

       “มีอะไรเหรอ?” เบียคุรันพูดขึ้น

      “ข้าเปลี่ยนสมาชิกนิดหน่อยๆเชิญเจ้ารับไปได้เลย”

     พวกนี้มัน.....

      “ล้อเล่นกันรึเปล่า~? แค่ข้อมูลก็ไม่น่าใช้ได้แล้วนี่?”

    เบียคุรันจ้องไปยังอีกฝ่ายด้วยความสงสัย ชายชรายกยิ้มขึ้นพร้อมกล่าวขึ้นว่า “ไม่คิดว่าท้าทายหน่อยรึไง?”

      ท้าทายงั้นเหรอ? เบียคุรันที่จับคางครุ่นคิดก็เบิกตาขึ้นด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ แน่นอนว่ามันน่าสนุกไม่น้อยถ้าแค่เรื่องพลังต้องยอมรับว่าเก่งกว่า 6บุปผาอาลัยตัวจริงที่หามาซะอีก

      “ก็น่าสนุกดีจริงๆนั้นแหละ ผมคงต้องยอมรับว่าข้อเสนอของคุณมันยากดีนะ แต่พอมามองความสามารถดูก็เปลี่ยนใจแล้ว~ ผมจะรับเอาไว้แล้วกัน” เบียคุรันพูดขึ้นก็ยิ้มขึ้น

       “งั้นเป็นอันข้อตกลงของเราเสร็จสิ้น” แสงสว่างก็กลืนกินภาพทุกอย่างจนหายไป


    /////////////////////////////////////////////////////////////////////////////


      “น่าสิ้นหวังซะจริง ทั้งที่เป็นคนตระกูลของเราแท้ๆ”

      “จะดีเหรอค่ะที่ปล่อยให้มันมีชีวิตต่อนะ แล้วทำไมต้องญี่ปุ่นละ?”

    ดวงตาของฉันที่กำลังพร่ามั่วเพราะน้ำตาทำให้ภาพที่อยู่ตรงหน้าช่างเจือจาง ภาพของทุกอย่างที่กำลังหลั่งไหลราวกับก๊อตน้ำฉันที่กำลังลืมตาอย่างเชื่องช้าก็พบกับห้องที่ของทุกอย่างมีสีขาวเงิน

      “เข้าใจละ...ให้ฉันระลึกชาติแทนเพื่อทำให้ฉันเป็นส่วนหนึ่งของโลกนี้สินะ”

    การที่ตัวของฉันในโลกนี้มีตัวตนมาก่อน เท่ากับตัวฉันที่ผ่านมาเป็นส่วนหนึ่งในความเป็นไปได้

      เป็นหลักประกันว่าฉันจะสามารถไปยังพาราเรล-เวิลร์อื่นได้ ไม่รู้หรอกว่าคิดอะไรอยู่แต่อุส่าห์มอบอาวุธที่แข็งแกร่งที่สุดของฉันให้ ก็จะไม่เกรงใจแล้วกัน

      “คงต้องเริ่มจากสร้างมิลฟีโอเล่ใหม่หมด”


    ___________________________________



    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×