คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #44 : True life is lived when tiny changes occurred.
*อาจจะมีคำหยาบบ้างเล็กน้อยนะคะ ตัวละครค่อนข้างเก้วกาด(?)เลยค่ะ
*คนนี้รีบมากจนไม่ได้แบ่งหัวข้อนิสัยเลยค่ะ ถ้าเกิดว่าอานแล้วงงก็บอกกันได้นะคะ ไว้จะจัดการให้ค่ะ ><
True life is lived when tiny changes occurred.
ชีวิตแที่แท้คือการตั้งมั่นและหยัดยืนอยู่ได้เมื่อความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น
__________________________________________________________________________
application
" หุบปากเงียบสักวันแกจะตายรึไงวะ "
บทที่ต้องการ : Others . - มือขวาของทีม Dimorphodon
ชื่อ TH | ENG : คีอาร์ ชาฮาน | Ciar Shahan
โค้ดเนม TH | ENG : บาโพเมท | Baphomet
แก๊ง | ทีม : Dinosaur Mafia . | Dimorphodon
อายุ : 19 ปี
ชั้นปี : ปี 1
ส่วนสูง / น้ำหนัก : 171เซนติเมตร/60กิโลกรัม
วันเกิด : 27 สิงหาคม
กรุ๊ปเลือด : AB
รูปร่างหน้าตา :
กุหลาบงาม หากทว่ากลับเต็มไปด้วยหนามแหลม คำจำกัดความเหล่านั้นคงสามารถบอกถึงตัวตนของคีอาร์ได้มากที่สุดแล้ว ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าคมคาย ทว่ามองอีกมุมก็หวานราวสตรี หากแต่อุปนิสัยและท่าทีไม่ใกล้เคียงแบบนั้นเลย เรือนกายที่ไม่ได้สูงใหญ่นัก และออกจะดูผอมบางเมื่อมองจากภายนอกแล้ว ทว่าภายใต้สาบเสื้อนั่น ก็แฝงไปด้วยร่างกายที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่มาจากการฝึกฝนและออกกำลังกายอย่างดีเลยล่ะ คีอาร์เป็นคนผิวขาวเผือก เพราะแบบนั้นเขาจึงตัวขาวมากซะจนเหมือนกับคนเป็นโรค แถมตามผิวกายก็ยังมีแผลเป็นปรากฏอยู่ประปราย ซึ่งแม้มันจะไม่ได้เป็นแผลที่ใหญ่นัก แต่ก็มากจำนวนจนทำให้ไม่น่ามองเสียเท่าไหร่ เรือนผมของคีอาร์เป็นสีดำสนิทตัดกับสีผิว โครงหน้ารูปไข่ เส้นคิ้วหนาสีดำพาดตัวอยู่เหนือดวงตาคมอย่างลงตัว นัยน์ตาของเขาเป็นสีน้ำเงินเข้มราวกับอัญมณี แต่ถึงจะงดงาม มันกลับให้ความรู้สึกที่ไม่เป็นมิตรนัก มันดูราวกับสัตว์ป่าล่าเนื้อเสียมากกว่า จมูกเล็กโด่งรั้นรับกับริมฝีปากบางกระจับสีชมพูเรื่อ ใบหน้าของคีอาร์อยู่ในระดับที่เรียกว่าสวยคม---แต่เจ้าตัวคงเกลียดมาก ถ้าจะถูกบอกแบบนั้น อีกอย่าง บ่อยครั้งที่ใบหน้าของเขามักจะแต้มไปด้วยรอยแผลและกลิ่นเลือด ...อา ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็เถอะ มันคงไม่สามารถทำให้เขาดูเป็นผู้ชายลุคเถื่อนได้สมบูรณ์หรอก ก็ดูหน้าเขาเสียก่อนสี ดูเป็นกุหลาบงามเสียขนาดนั้น ถึงจะมีขวากหนาม ยังไงก็น่าอภิรมณ์อยู่ดี
การแต่งการของคีอาร์ไม่มีอะไรโดดเด่นมากนัก เขาไม่ถนัดเรื่องการจัดการสไตล์การแต่งตัวเท่าไหร่ แต่เสื้อผ้าส่วนมากที่ใส่ก็คือเสื้อยืดทับด้วยเสื้อแจ็กเก็ต กางเกงยีนส์และรองเท้าผ้าใบ บางครั้งก็เป็นชุดวอร์มเต็มตัว เพราะเขาเน้นที่ความสะดวกเป็นส่วนใหญ่ สไตล์จึลค่อนข้างเรียบง่าย และจืดจางไปบ้าง โดนสีส่วนใหญ่ที่เขาใส่ก็ปนกันไปเรื่อยด้วย บางครั้งก็ใส่เสื้อสีชมพูแล้วทับด้วนแจ็กเก็ตสีดำก็มี สไตล์ของเขามันห่วยแตกขั้นสุดนั่นแหละ เน้นที่การใช้งานจริง ๆ ยิ่งถ้าเป็นเวลาสืบคดีหรือทำหน้าที่อะไร เขาก็อาจจะแต่งกายโทนมืด ๆ เป็นการพรางตัวหน่อย แต่ถ้ามีลวดลายเล็ก ๆ ติดมาเขาก็ไม่สนหรอก เช่น เสื้อยืนลายหมีแพนด้า อะไรแบบนั้นน่ะ... อ้อ แล้วทั้งเนื้อทั้งตัวของคีอาร์ก็ไม่มีเครื่องประดับอะไรเลยสักอย่างด้วย นอกจากจะเป็นจิวโลหะสีเงินที่ใส่อยู่ตรงติ่งหูข้างขวาเท่านั้น
* คีอาร์มีรอยสักอยู่ที่ต้นแขนข้างขวา เป็นรอยสักเล็ก ๆ ที่เป็นตัวเลขอย่าง "A017" อยู่ ซึ่งเขาก็ไม่เคยอธิบายให้ใครฟังเรื่องนี้ แถมยังชอบดึงแขนเสื้อมาปิดไว้บ่อย ๆ ด้วย
ลักษณะการพูด :
น้ำเสียงทุ้มเล็กติดห้าวเล็กน้อย แต่กลับน่าฟัง คีอาร์เป็นเด็กจำพวกที่ไม่ค่อยพูดนัก เสียงของเขาคงเปรียบเหมือนกับแรร์ไอเทมเลยล่ะ แต่เอาเข้าจริง ๆ พอเขาพูด แต่ละคำที่หลุดออกมาจากปากของเขาก็ไม่ได้น่าฟังสักเท่าไหร่ด้วย เพราะคีอาร์เป็นคนที่พูดจาห้วนมาก หางเสียงก็เกือบจะไม่มีให้ใครเลยด้วยซ้ำ สรรพนามที่เขาใช้แทนตัวเองเป็นส่วนใหญ่ก็คือ "ฉัน" ส่วนคำว่า "ผม" จะหลุดออกจากปากก็ต่อเมื่อคนคนนั้นเป็นคนที่น่าเคารพเท่านั้น ซึ่ง...มันก็น้อยมาก ๆ เลยล่ะนะ อีกอย่าง เวลาที่คีอาร์พูด เขาก็ไม่ค่อยจะมีหางเสียงเลยด้วย เว้นแต่จะเป็นกับผู้หลักผู้ใหญ่ที่น่าเคารพเท่านั้น ส่วนคำแทนคนอื่นก็มีแค่ "นาย/เธอ" ตามเพศจิตใจ ซึ่งเขาไม่สนอายุหรอก ว่าฝ่ายนั้นจะแก่กว่าหรือไม่ เว้นแต่จะเป็นคนที่ต้องเคารพ ที่เขาจะใช้สรรพนามเป็นคำว่า "คุณ" แทน แต่ถ้าโกรธหรือเกลียดใครเข้าจริง ๆ สรรพนามก็จะเปลี่ยนไปเป็น "แก" เลยล่ะ แถมยังติดหลุดคำหยาบออกมาเยอะด้วย
สถานการณ์ที่ 1 ;
เช้านี้เป็นเช้าที่อากาศร้อนมาก แล้วก็เป็นวันที่โชคร้ายนิดหน่อย ที่คีอาร์มีเรียนตอนเช้า และเขาก็ต้องออกจากที่พัก เพื่อที่จะถ่อไปถึงมหาวิทยาลัยด้วยตัวเอง ในตอนนั้นเองที่เพื่อนของเขาคนหนึ่งวิ่งเข้ามาทักทาย
"เฮ้ยไง! คีอาร์ วันนี้นายก็โดนหลอกหรือไง"
"อืม ไง" เขาเอ่ยทักตอบไปแบบสั้น ๆ ก่อนจะขมวดคิ้ว "หมายความว่ายังไงที่ว่าโดนหลอก?"
"ก็อาจารย์ประจำคลาสน่ะสิ นัดนักศึกษาไปเรียนช่วงเช้า แต่ที่ไหนได้ จู่ ๆ อาจารย์แกก็มีงานเข้ามากะทันหัน ทีนี้เลยฝากนักศึกษาที่ไปถึงก่อนให้ทำความสะอาดห้องอย่างนั้นแหละ" เขาบ่นอุบ "โห แต่นายนี่มาสายไปตั้งครึ่งชั่วโมงเลยว่ะ ถือว่าวันนี้โชคดีไปนะเนี่ย"
"ดีอะไรล่ะ" ...ก็เขาอุตส่าห์รีบมาแล้ว แต่ก็เสียเที่ยวเปล่านี่นะ "ช่างแม่งเหอะ ฉันไม่ไปแล้ว ทำความสะอาดห้องกันเสร็จแล้วใช่ไหม"
"ก็เออน่ะสิ"
"เออ งั้นฉันไปล่ะ ขอโทษแล้วกันที่ไม่ได้ช่วย" ว่าจบ เขาก็ผละตัวออกมาจากเพื่อนคนนั้นทันที ซึ่งคำขอโทษห้วน ๆ แบบนั้นน่ะ ก็ไม่รู้ว่าเพื่อนคนนั้นจะติดใจเอาความอะไรรึเปล่าหรอก... คีอาร์ไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นด้วยซ้ำ
สถานการณ์ที่ 2 ;
"คีอาร์" พอถูกเรียก เจ้าของชื่อก็โงกหัวขึ้นมาจากหมอนใบเล็ก ก่อนจะขมวดคิ้วแน่น เมื่อพบเห็นใครบางคนเข้ามายืนกอดอกจังก้าอยู่ในห้องของเขา ...นาธาเนียล บุคคลที่เป็นเหมือนกับเป็นพี่ชายแท้ ๆ ของเขานั่นเอง
"มีอะไร" เขาลุกขึ้น พร้อมกับขยี้หัวแรง ๆ ดวงตาสีน้ำเงินฉายแววงัวเงียอย่างเห็นได้ชัดเมื่อถูกปลุกกะทันหัน "มาทำอะไรเอาตอนเช้าขนาดนี้วะ"
"พูดให้มันดี ๆ หน่อยไม่ได้รึไง หืม เพราะแบบนี้สาว ๆ จะไม่รักเอานะ" นาธาเนียลยิ้มกวน ก่อนจะทิ้งกายนั่งลงตรงขอบเตียงของเขา "แค่มาเยี่ยมน่ะเบบี๋ ทำให้ตื่นหรอกเหรอ แบบนั้นคงลำบากแย่เลยสิ"
"ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็ไสหัวออกไปเลยไป" คีอาร์มุ่ยหน้า ก่อนที่เสียงหัวเราะของอีกฝ่ายจะดังขึ้นมา
"แหม อย่าไล่กันแบบนั้นสิ" นาธาเนียลกระแอม แล้วพูดใหม่อีกครั้ง "วันนี้สิ้นเดือนแล้ว เลยจะมาบอกว่าโอนเงินให้แล้วนะ พอดีโทรแล้วนายไม่รับน่ะ ก็เลยมาเยี่ยมพร้อม ๆ กับบอกซะตรงนี้เลย"
"อืม" คีอาร์ผงกหัว "ขอบคุณ"
และถึงจะเป็นแค่คำพูดสั้น ๆ แต่นาธาเนียลก็ยังคงยิ้มให้อยู่ดี... ก็นะ เขารู้อยู่แล้วนี่ ว่าคีอาร์เป็นคนยังไง
สถานการณ์ที่ 3 ;
"เฮ้ย! ใครเขาให้เด็กมอต้นเข้ารั้วมหาลัยมาวะ!" เสียงเสียงหนึ่งดังขึ้น ซึ่งนั่นก็เตะหูของคีอาร์เข้าเต็ม ๆ เลยล่ะ ในเวลาต่อมา คีอาร์ก็รู้สึกเหมือนกับถูกกระชากคอเสื้อ "เฮ้ย! ไอ้เตี้ย ฟังอยู่รึเปล่า นั่นมันที่นั่งประจำของฉันโว๊ย!"
"พ่อแกมาซื้อเอาไว้รึไง" และนั่นเป็นคำแรงที่คีอาร์เอ่ยออกไป ก่อนจะจ้องตาอีกฝ่ายเขม็ง โดยที่ไม่เกรงกลัวอะไรเลยสักนิด "แล้วก็ปล่อยเสื้อฉันเดี๋ยวนี้เลย ...ฉันจะถือว่าฉันเตือนแกแล้วนะ"
"โอ๊ะ เตือนแล้วเหรอ แบบนี้เรียกว่าเตือนแล้วเหรอ โอ้ กล้าดีนี่ ฮ่า ๆๆๆ" ฝ่ายนั้นหัวเราะร่วน ในขณะที่คีอาร์กัดฟันกรอด และจากนั้น...
ฉั๊วะ!
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก!!"
"ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันเตือนแกแล้ว" คีอาร์พูดเสียงต่ำ ในขณะที่มือกำดินสอที่เพิ่งเอาไปแทงตาเพื่อนร่วมคลาสคนนั้น ก่อนจะกระชากออกมาอย่างรวดเร็ว แม้จะไม่ได้ลึกมากจนเป็นอันตราย แต่มันก็สร้างความตกใจให้กับคนอื่น ๆ ได้อยู่ดีนะ ฝ่ายนั้นร้องโอดโอยในขณะที่คนอื่น ๆ เริ่มภอยห่างออกไป และไม่กล้าเข้ามาใกล้คีอาร์อีกเลย...
สถานการณ์ที่ 4 ;
"นี่ คีอาร์ เล่นเกมด้วยกันสักหน่อยมั้ย" น้ำเสียงหวานใสติดทะเล้นของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น และนั่นก็ทำให้เจ้าของชื่อละสายตาจากจอมือถือ ก่อนจะหันไปมองเธอ ...[4] เป็นหัวหน้าทีมของเขา แต่ก็สนิทกับเขาพอสมควร เพราะเขาเป็นถึงมือขวาของเธอเลยนี่นะ แถมอายุเท่ากันซะด้วย
"อยากเล่นเกมอะไรล่ะ" และแน่นอนว่าเขาไม่ขัด ไม่ใช่แค่เพราะว่าเธอเป็นหัวหน้างานหรอก แต่เป็นเพราะตัวเขาก็ชอบเกมอยู่แล้วนี่นา "แล้วคราวนี้จะเล่นแบบมีเงื่อนไขอะไรไหม ปกติแล้วเธอชอบขอรางวัลนี่"
"งั้นรางวัลเอาเป็นการเลี้ยงข้าวแล้วกัน" หญิงสาวว่า "นายไม่ค่อยได้ออกไปไหนด้วย ให้ออกไปบ้างก็คงจะดี"
"ก็ได้ ตามนั้น" เขาตอบรับ ก่อนจะเริ่มเปิดเกมที่ว่านั่นตามคำเชื้อเชิญ
ซึ่งเขาก็พอจะรู้อยู่หรอก ว่า [1] คงไม่ได้ติดต่อมาถึง [4] เธอก็เลยค่อนข้างเหงา แล้วก็ใช้เขาเป็นตัวสำรองนี่ไง
เหอะ ถึงจะน่าหงุดหงิด แต่ถ้าชนะก็ได้รางวัลเหมือนกันนี่นะ
สถานการณ์ที่ 5 ;
"อืม... ครับ ผมสบายดี นาธาเนียลก็ด้วย" คีอาร์พูดเสียงอ่อน ตอนที่คุยโทรศัพท์กับใครคนหนึ่ง... คนที่เป็นเสมือนกับพี่ชายคนโตของพวกเราสามคน และคนคนนั้น เป็นคนเดียวที่ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับพวกมาเฟีย เขาอยู่นอกเมือง ดังนั้นแล้วจึงทำได้แค่โทรคุยอยู่บ่อย ๆ เท่าที่จะมีโอกาสเท่านั้น
[ อย่างนั้นเหรอ... บอกนาธาเนียลด้วยล่ะ ว่าอย่าฝืนตัวเองมาก นายก็เหมือนกันนะ ดูแลตัวเองด้วย ]
"ผมรู้แล้วล่ะน่า" ถึงจะเป็นน้ำเสียงออกจะดื้อดึงหน่อย ๆ แต่คนปลายสายนั้นน่ะ เป็นคนเดียวเลยล่ะ ที่คีอาร์ยกย่อง และสุภาพด้วย (กับนาธาเนียลก็ยกย่องนะ แต่เพราะอีกฝ่ายกวนประสาทเขามากไปหน่อย เลยหยาบใส่ทุกที...) "พี่เองก็เหมือนกันนะครับ ดูแลตัวเองด้วย"
[ อ่า เรื่องนั้นแน่นอนเลยล่ะ เอาไว้ว่าง ๆ ฉันจะไปเยี่ยมนะ ]
"บอกล่วงหน้าด้วยล่ะ จะได้เตรียมตัวถูก" คีอาร์ว่า "แล้วก็เผื่อจะไปรับด้วย"
[ อืม เข้าใจแล้ว ]
"ไว้เจอกัน" คีอาร์กล่าว จากนั้นเขาก็คุยกันอีกนิดหน่อย ก่อนที่คีอาร์จะเป็นฝ่ายตัดสายไป
อุปนิสัย :
ดอกกุหลาบที่แสนสวยงามหากแต่กลับเต็มไปด้วยหนามแหลมที่พร้อมจะสร้างบาดแผลให้กับผู้คน---ตัวตนของคีอาร์คงสามารถเปรียบเปรยได้แบบนั้น เพราะด้วยความที่ภาพลักษณ์ดูดีราวกับเป็นคนชาติตระกูลสูง สะอาดสะอ้าน หน้าตาสีแม้จะติดหน้าหวาดไปหน่อย แต่ก็น่าหลงไหล หากแต่อย่าเผลอไผลไปกับความงดงามภายนอกมากนักเลย เพราะบางที ถ้าหลงระเริงมากไป คุณอาจจะลืมไปแล้วก็ได้ ว่ากุหลาบน่ะ มีหนามอยู่ นั่นทำให้คุณเจ็บปวดเอาได้ง่าย ๆ เลยล่ะ คีอาร์น่ะ เป็นคนหน้าตาดี และออกจะเป็นคนหน้าสวยคมเสียด้วย แต่กลับทำตัวไม่เหมาะสมกับหนังหน้าดี ๆ ที่ตัวเองมีเอาซะเลย มีภาพลักษณ์สวยงามที่ดึงดูด แต่กลับซ่อนหนามแหลมเอาไว้ใต้ภาพลักษณ์เหล่านั้น ผู้ชายที่ทั้งตัวเล็ก ดูดี แต่กลับมีบรรยากาศรอบ ๆ ตัวไม่น่าเฉียดกายเข้าไปใกล้เท่าไหร่ มันทั้งอึดอัด และชวนเหงื่อตกแปลก ๆ ด้วย ก็คีอาร์เล่นไม่ยิ้มเอาซะเลย ทั้งยังชอบปล่อยรังสีทมึน ๆ ออกมาเป็นประจำอีก แถมเขายังมีบาดแผลประปรายตามตัวบ้างนิด ๆ หน่อย ๆ กับท่าทีที่ดูไม่เป็นมิตรหลาย ๆ อย่างนั่น ก็ทำให้ไม่ค่อยมีใครอยากจะเข้าใกล้เขาแล้ว ดวงตาของเขาอาจจะเรียบสนิทตลอดเวลา แต่ก็ไม่ได้เป็นมิตรขนาดนั้น บางครั้งมันก็ติดจะก้าวร้าวด้วยซ้ำไป มันวนเวียนอยู่แค่สองอย่างเท่านั้นแหละ... ที่เห็นได้บ่อย ๆ น่ะ เรียบเฉย หรือไม่ก็ก้าวร้าวกร้านโลก การจะเห็นแววตาดี ๆ ของคีอาร์น่ะ นับเป็นเรื่องที่ยากมากเลยล่ะ แล้วถ้าหยอกหรือเข้าไปยุ่งมาก ๆ เข้าก็ระวังโดนแยกเขี้ยวใส่เข้าล่ะ ---อ้อ แต่ถ้าโดนแค่นั้นก็ยังดีหรอก... ดีกว่าการที่เขาพุ่งถลาเข้าไปซัดหน้าน่ะ
คีอาร์ค่อนข้างที่จะขี้หงุดหงิด แต่ก็แสดงความหงุดหงิดออกทางสีหน้า และการกระทำนิด ๆ หน่อย ๆ อย่างเช่นการวางของแรง ๆ หรือเดินฝีเท้าหนัก ๆ เท่านั้น เขาไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน แต่แค่ทำให้คนเขาไม่อยากเข้าไปใกล้เท่านั้นเอง เว้นแต่ว่าจะมีคนเข้ามาแหย่เขาจริง ๆ เท่านั่นน่ะ ในคราแรก เขาก็อาจจะแค่ส่งเสียงขู่เบา ๆ อยู่หรอกตามมาด้วยการแยกเขี้ยวใส่เหมือนแมวตัวหนึ่ง ที่ตั้งท่าคอยก่อน แต่ยังไม่ได้ทำอะไร ถ้าศัตรูยอมถอยไปเขาก็สงบได้อยู่หรอก แต่ถ้าไม่---ก็มาสิวะ! คีอาร์พร้อมซัดหน้าคนที่เข้ามาก่อกวนเขาเสมอ แต่ก็อย่างว่านั่นแหละ... คราแรกจะตักเตือนปนขู่ฟ่อ ๆ ไปก่อนแล้ว แต่ถ้าไม่ฟัง ก็ซวยไปเถอะ อ่า... แต่จะไปบอกว่าฝ่ายตรงข้ามผิด มันก็ไม่ได้หรอก เพราะรู้อะไรรึเปล่า---เคยบอกไปแล้วใช่ไหม ว่าใบหน้าของคีอาร์มันออกจะสวย และสวยไปทางสวยคม เพราะแบบนั้นยิ่งโกรธ ยิ่งขู่ ก็ยิ่งน่ามอง น่ารัก และน่าแกล้ง หารู้ไม่ ว่ายิ่งถ้าแกล้ง คีอาร์ก็ยิ่งโมโหร้ายใหญ่เลย มีคนไม่กี่ประเภทที่มองข้ามภาพลักษณ์นิ่ง ๆ ติดจะหยิ่ง แถมมีรังสีหม่น ๆ ออกมารอบ ๆ ตัวเขาไป แล้วหันมาสนใจแค่หน้าตา ท่าทาง กับลักษณะรูปร่างที่สวยไปหมดแทน
เอาเข้าจริง ๆ แล้วน่ะ คีอาร์เป็นคนรักสงบมากนะ แต่คนอื่น ๆ ต่างหากที่ชอบเข้ามาแกล้งเขาให้หัวเสียแทน ซึ่ง...แวบแรกคีอาร์ก็จะพูดด้วน้ำเสียงขุ่น ๆ พร้อมท่าทีขู่เล็ก ๆ ไปก่อน ถ้ามันไม่ฟังก็เป็นไงเป็นกันไปเลย บางทีเขาก็ถูกหาเรื่องจริง ๆ จัง ๆ ทำให้คีอาร์มีเรื่องชกต่อยบ่อยครั้ง แต่บางทีก็คนรู้จักหรือคนสนิทของเขา (ที่เขาไม่มีเหตุผลจะต้องไปมีเรื่องด้วย) ที่เข้ามาแกล้งบ่อย ๆ แกล้งให้หงุดหงิดเล่นก่อนจะเดินจากไป แล้วทิ้งระเบิดตู่เอาไว้ให้คีอาร์จัดการเอาเอง ซึ่ง... การจัดการของคีอาร์ก็มีหลายอย่าง เขานั้นหงุดหงิดง่าย และหงุดหงิดได้บ่อย ๆ เพราะแบบนั้นจึงรู้ตัวเป็นอย่างดี ว่าถ้าเป็นแบบนี้แล้วควรจะทำยังไง เขาก็แค่นั่งสงบจิตสงบใจอยู่เงียบ ๆ คนเดียวเท่านั้น ตอนนั้นก็อย่าไปแหย่เขาอีกล่ะ ระวังโดนตะปบหน้าโดยไม่ทันตั้งตัวเอานะ คนอย่างคีอาร์ ตอนโกรธก็ไม่ได้น่ากลัวหรอก สำหรับคนบางพวกน่ะนะ พวกนั้นมักจะชอบมองว่า หมอนี่มันตัวเล็กและขู่ฟ่อ ๆ เก่งจริงเชียว พอไม่ชอบให้แล้วก็ข่วนเจ็บซะด้วย เหมือนแมวจริง ๆ เลย คิดอีกทีก็ดูน่ารักดีด้วยนะ?
คีอาร์ไม่ชอบที่จะอยู่กับผู้คนเป็นกลุ่ม ๆ นัก และชื่นชอบที่จะแยกตัวออกมาอยู่คนเดียวมากกว่า ไม่ใช่เพราะว่าเขารักสันโดษนักหรอก แต่เป็นเพราะเขาคิดว่ารู้จักคนมาก ๆ เข้าแล้วมันน่ารำคาญนี่นา รู้จักแค่เท่าที่จำเป็นก็พอแล้ว อาจจะเป็นเพื่อนหรือคนในทีม คนในแก๊งค์แค่นั้นก็พอ ไม่มีความจำเป็นสักหน่อย ที่เขาจะต้องโดดเด่นและเป็นที่รู้จักไปทั่ว และอีกอย่าง เขาก็ไม่ใช่คนจำพวกที่จะเป็นมิตรกับใครเขาได้ง่าย ๆ ด้วย แถมยังเป็นพวกที่แข็งกระด้าง นิสัยและการพูดจาไม่น่ารัก (เว้นแต่คนโรคจิตที่จะชอบท่าทีขู่ก้อง กร้านโลกอะไรแบบนั้นน่ะ) คงไม่ค่อยมีใครอยากจะทำความรู้จักกับเขาเยอะแยะนักหรอก อีกอย่าง คีอาร์ก็เข้าสังคมไม่เก่งนักด้วย ใบหน้าที่ไม่ยิ้มกับท่าทีที่ไม่ได้เรียบร้อยอะไรคงทำความรู้จักกับคนอื่น ๆ ได้ยากมากจริง ๆ นั่นแหละ แต่แล้วยังไงล่ะ คีอาร์ก็ไม่ได้สนใจเรื่องแบบนั้นอยู่แล้วนี่ ถ้าไม่อยากทำความรู้จัก ก็ไม่ต้องเข้ามาก็พอ แต่ถ้าอยากจะรู้จัก ก็ขอให้เข้ามาทำความรู้จักตรง ๆ ไม่ต้องอ้อมค้อม แล้วเขาก็ยินดีจะทำความรู้จักด้วยอยู่แล้ว เพียงแต่จะได้คุยกันบ่อยรึเปล่านั่นก็คงแล้วแต่โอกาสกับโชคชะตาแล้วล่ะ
สำหรับเรื่องการพูดนั้น จริง ๆ แล้วคีอาร์เป็นคนตรงไปตรงมาพอสมควรเลยล่ะ เขาซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเองมาก รวมทั้งยังทำอะไรชัดเจนเสมออีก ปฏิเสธก็ปฏิเสธตรง ๆ ไปเลย ติดไม่รักษาน้ำใจนิด ๆ เสียด้วยซ้ำ ไม่ใช่ว่าเขาไม่แคร์ใคร แต่มันเป็นเพราะถ้าไม่ชัดเจน มันก็อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ น่ารำคาญอยู่นั่นแหละ สู้ทำให้มันชัดเจนไปเลยดีกว่า ไม่ว่าจะกับเรื่องไหนก็เถอะ ดู ๆ แล้วเขาก็เป็นคนจริงใจจะตาย แค่...มารยาทกับความเห็นอกเห็นใจในคำพูดอาจมีน้อยแค่นั้นเอง อีกอย่าง คีอาร์ก็เป็นคนดื้อรั้นพอสมควรด้วย ไม่ได้ดื้อเงียบหรอก ดื้อมันแบบตรง ๆ นี่แหละ ใครสั่งอะไรหน่อยก็แหวใส่ตลอด ไม่พอใจยังไงก็แสดงผ่านสีหน้าตรง ๆ ไปเลย แต่เห็นแบบนั้นแล้วเขาก็ยังไม่ได้ปฏิเสธนี่นะ... ก็นะ ถ้าแค่โวยวายและบ่นอะไรหน่อย ๆ แต่ยังไม่ได้พูดคำว่าไม่ ก็แปลว่าคีอาร์ตกลงจะทำตามคำสั่งแน่ ๆ ล่ะ ส่วนเรื่องอื่น ๆ ที่ว่าเขาดื้อน่ะ คงจะเป็นเรื่องเสี่ยง ๆ อื่น ๆ มากกว่า ไม่ว่าจะเป็นการขับรถ บุหรี่ แอลกอลฮอล์ และเรื่องจิปาถะอื่น ๆ อีกมากมาย อีกอย่างก็คือ คีอาร์เป็นคนเอาแต่ใจตัวเองเล็ก ๆ และชอบทำอะไรตามใจตัวเองไปบ้าง ถึงจะได้รับสั่งมา แต่ก็มักจะมีแวบหนึ่งเข้ามาในหัว แบบว่า... ไม่เชิงว่าขัดคำสั่งหรอก แต่มันนอกแผน เช่น บอกให้วิ่งร้อยเมตรแต่เขาจะวิ่งสองร้อยเมตรอะไรแบบนั้น หรือก็คือ ทำตามสั่งนั่นแหละ แต่ก็มีบ้างที่แอบนอกแผนเพื่อความสะใจส่วนตัวเล็ก ๆ น้อย ๆ น่ะ เล่นเอาซะคนที่ร่วมงานกับเขาปวดหัวไปตาม ๆ กันเลยล่ะ สั่งเท่านี้ แต่ถ้าเจ้าตัวดันคึกเมื่อไหร่ก็จะทำมากกว่านั้นซะอย่างนั้นแหละ ไม่สนด้วยว่าสุดท้ายแล้วจะโดดโดนบ่น ดุ ด่ายังไง เขาสะใจแบบนี้ก็จะทำแบบนี้อยู่ร่ำไป
คีอาร์ไม่ค่อยพูดอะไรมากมายสักเท่าไหร่ และติดจะพูดจาสั้น ๆ ห้วน ๆ เหมือนขอไปทีด้วย นั่นเพราะเขาขี้เกียจจะพูด ขี้เกียจจะคุยเท่านั้น แต่ถ้าเป็นเรื่องไหนที่มันไปสะกิดใจเขาได้จริง ๆ ล่ะก็... บ่นได้บ่นดีเลยนะจะบอกให้ ซึ่งมันให้ความรู้สึกไม่ต่างอะไรจากคุณหนูผู้เอาแต่ใจเลยล่ะ แบบนั้นก็จะเอาแบบนี้ก็จะเอา ทว่าสำหรับคีอาร์มันต่างออกไปนิดหน่อย เพราะเขาจะลุยด้วยตัวเองมากกว่าไปเบียดเบียนใคร... อาจจะไปทำอะไรที่ท้าทาย สนุกกับตัวเอง และค่อนข้างเสี่ยง อ่า แต่เพราะแบบนั้นมันจึงทำให้คนอื่นเขาเป็นห่วงเอามาก ๆ เลยล่ะนะ หากแต่บางครั้งก็สงบเสงี่ยมนั่งนิ่งรับฟังจนดูแปลกตา นั่นอาจเป็นสัญญาณบ่งชี้ว่าเขาเหนื่อยก็ได้ และกาลยเป็นว่า บทจะดื้อก็ดื้อมากจนน่าจับล่ามไว้กับที่ แต่บทจะดี ก็ดีเกินซะจนหมดอารมณ์จะก่นด่าอีก นับเป็นคนที่น่าปวดหัวจริง ๆ นั่นแหละ
กับคนที่เป็นพวกพ้องและเป็นมิตรด้วยแล้ว คีอาร์ก็ค่อนข้างจะดีด้วยเป็นพิเศษเลย คำว่าดีด้วยที่ว่าก็คือไม่มีทางจะเข้าไปซัดหน้าอีกฝ่ายแรง ๆ แม้ว่าจะถูกกวนก็ตามน่ะ อย่างมากก็คงขู่ และตบตีเอานิด ๆ หน่อย ๆ เท่านั้น ไม่เหมือนกับคนนอกที่เข้าขั้นทำร้ายร่างกายจนเลือดตกยางออกเลยหรอก (แต่บางทีถ้ากวนไม่เลิกจริง ๆ ก็มีสิทธิ์นะ) และคนอย่างเขาก็ค่อนข้างจะเป็นคนใจดีด้วย เพียงแค่การแสดงออกมันแข็งกระด้างจนเหมือนกับพวกทำดีหวังผลไปหน่อยเท่านั้นเอง... ซึ่งมันทำให้ใครหลาย ๆ คนเข้าใจผิดได้ตลอดเลยล่ะ เพราะแบบนั้นคีอาร์เลยมักจะเลือกช่วยเหลือเมื่อยามคับขันจริง ๆ มากกว่า และอีกอย่าง บางครั้งเขาก็ช่วยเหลือเบื้องหลังแบบเงียบ ๆ ด้วย อย่างเช่น... การจะให้กำลังใจใครสักคน ใครจะบ้าไปพูดต่อหน้าตรง ๆ ล่ะ ก็รู้นี่นาว่าตัวเองปากเสีย คีอาร์จึงเลือกที่จะเขียนจดหมายด้วยภาษาดี ๆ น่ารัก ๆ ไปให้อีกฝ่ายแทน ซึ่งก็ไม่ได้ลงชื่อของตัวเองไปด้วยหรอก มันทำให้ฝ่ายนั้นรู้สึกดีขึ้นจริง ๆ นะ แต่ก็หาคนเขียนอย่างเขาไม่เจอนี่สิ อ้อ แล้วคีอาร์ก็ชอบที่จะเป็นอิสระมากกว่ามีใครมาตามควบคุมใกล้ ๆ ด้วย ดูแลน่ะดูแลได้ แต่ไม่ต้องใกล้ขนาดนั้นก็ได้มั้ง อะไรแบบนั้นน่ะ...
นิสัยอย่างคีอาร์ ถ้าไม่ฉลาด คงอยู่ไม่รอด ซึ่ง... แน่นอน ถูกแล้วล่ะ คีอาร์เป็นคนที่ฉลาดมาก แล้วก็เก่งในหลาย ๆ ด้านด้วย ทั้งการต่อสู้ การเอาตัวรอด และเชิงวิชาการต่าง ๆ เขาก็สามารถทำได้ดีทั้งนั้น พูดตรง ๆ แล้วสมองของเขาก็จัดได้ว่าล้ำเลิศไม่แพ้ใครหรอก เพียงแต่ทักษะการใช้ชีวิตค่อนข้างต่ำเท่านั้นเอง อีคิวก็ค่อนข้างต่ำสวนทางกับไอคิวที่สูงลิบด้วย เพราะแบบนั้นทุก ๆ วันเขาเลยมีแผลค่อนข้างบ่อย แต่ก็นับว่าเก่งมากจริง ๆ นั่นแหละ ที่เอาตัวรอดมาได้น่ะ ซึ่ง เอาเข้าจริง ๆ แล้ว ตัวของคีอาร์อาจดูเหมือนไม่ต้องการใครเข้ามาดูแล แต่ลึก ๆ แล้วเขาก็ยังเป็นมนุษย์คนหนึ่ง แถมยังอายุไม่ได้เยอะแยะมากมายอะไรด้วย เขาเองก็ต้องการคนดูแลเหมือนกันนะ แต่แค่ไม่อยากแสดงออกไปตรง ๆ เท่านั้นเอง ว่าตัวเองยังเด็ก และต้องการคนดูแลน่ะ มันก็เป็นเรื่องปกตินี่นา ถ้าวันใดวันหนึ่งคนเราจะเหนื่อยล้าจริง ๆ แล้วก็หาที่พักพิงสักทางน่ะ สำหรับคีอาร์ พี่น้องที่เขามีอยู่ก็ช่วยได้เยอะเลยล่ะ เพียงแต่ว่า เขาจะต้องรักษาเอาไว้อย่างดีที่สุด คนอย่างเขา เปิดใจได้ยากมาก ๆ และต้องใช้เวลาพอสมควร แต่ถ้าได้เข้าไปในโลกของเขาแล้ว เขาก็จะยินยอมให้คนคนนั้นหลายอย่างเลย แถมยังรัก และเทิดทูนจนจะกลายเป็นโลกทั้งใบไปเลยก็ได้---อ่า แต่ก็น้อยนะ คนที่จะได้รับสิทธิ์นั่นน่ะ
ประวัติ :
เขาเป็นเหมือนกับสินค้า... ไม่สิ อาจจะเป็นสินค้าจริง ๆ ก็ได้
ช่วงชีวิตของเขา ไม่ได้มีอะไรหวือหวามากมายนัก แต่ก็... ช่างเป็นอะไรที่น่าเสียดาย และน่าสงสารอยู่เหมือนกัน ถึงจะเป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่ง แต่เขาก็กลับโชคร้ายยิ่งกว่าอะไรเลย...
เดิมทีแล้วเด็กหนุ่มคนนั้นไม่มีชื่อหรอก เขามีเพียงสัญลักษณ์ที่ถูกสักไว้บนร่างกายเท่านั้น มันเป็นเหมือนกับรหัสเรียกของพวกเรา---และใช่ พวกเราเป็นเหมือนสินค้าจริง ๆ เลยล่ะ พวกที่ลักรับซื้อเด็กทารก หรือไม่ก็ลักพาตัวเด็กทารกมาเลี้ยงไว้ในห้องใต้ดินของคฤหาสน์ก็คือมาเฟียองค์กรหนึ่ง มาเฟียที่ทำแต่เรื่องแย่ ๆ มาเฟียผิดกฎหมายที่ยังคงลอยนวลอยู่
เด็ก ๆ ที่ถูกลักพาตัวมาที่นี่ปะปนกันไปทั้งเชื้อชาติ และต้นตระกูล บ้างก็เป็นเด็กกำพร้า บ้างก็เป็นเด็กจากตระกูลใหญ่ แต่ส่วนมากก็มักจะถูกซื้อมาจากพ่อแม่ที่ยาจกจนเลือกที่จะขายบุตรให้กับมาเฟีย
พวกนั้นจะทำอะไรกับพวกเราน่ะเหรอ?---คำถามนั้นคงตอบได้ไม่ยากเลย พวกนั้นก็แค่เลี้ยงเราแบบขอไปที เลี้ยงให้แค่มีชีวิตอยู่ไปวัน ๆ คุณภาพชีวิตจะต่ำแค่ไหนก็ช่าง แต่เมื่อโตแล้ว ก็ยังต้องถูกกดขี่ให้ทำงานรับใช้มาเฟีย หรือไม่ก็ถูกผ่าตัดเอาอวัยวะไปขาย
พวกนั้นเลี้ยงดูเด็ก ๆ ภายในห้องใต้ดิน ท่ามกลางความมืด และเหม็นอับ ให้อาหารอันน้อยนิด จนแทบไม่เพียงพอต่อการเติบโต คีอาร์เติบโตมาในที่แบบนั้น... และตัวเขา ก็มีรอยสักบนแขนเป็นรหัสว่า 'A017' เขาเติบโตมาท่ามกลางบรรยากาศแออัดพวกนั้น ห้องใต้ดินมืดมาก และมีคนคุมไม่กี่คน พวกหน้ามาเฟียมาเยี่ยมน้อยครั้งมาก และในตอนที่เด็กทารกคนใหม่ ๆ ถูกส่งมา ส่วนมากพวกเราก็ต้องดูแลกันเอง คีอาร์เป็นหนึ่งในเด็กที่ถูกเด็กคนอื่น ๆ เลี้ยงดูให้เติบโตขึ้นมา และคนที่ช่วยเลี้ยงดูเขา และโตมาด้วยกัน ก็มีรหัสโค้ดว่า 'A016' และ 'A015'
พวกเขาเป็นเด็กผู้ชายที่อายุมากกว่าเขาไม่กี่ปี แต่ก็เป็นคนดี และคอยอยู่ข้าง ๆ เขาเสมอ... ราวกับเป็นครอบครัว
แต่พออยู่ไปนาน ๆ เข้า พวกเขาก็เริ่มมีวางแผนที่จะหนีออกมาด้วยกัน และพากันออกไปให้ได้มากที่สุด พวกเขาใช้เวลาวางแผนและสังเกตการณ์ รวมทั้งเก็บข้อมูลต่าง ๆ อยู่นานมาก ราว ๆ สองปีได้ ในตอนนั้นคีอาร์ก็มีอายุสิบปี พวกเขาร่วมมือกันในการขโมยอาวุธ และรุมทำร้ายคนที่เฝ้ายามพวกเขาอยู่จนสลบ ก่อนจะค่อย ๆ ทยอยกันออกไป
แต่ว่าด้านบนนั่น มันก็มีลูกน้องมาเฟียอยู่เยอะกว่าชั้นใต้ดินอยู่แล้ว ทว่าพวกเขาก็ยังคงไม่ยอมแพ้ เด็ก ๆ ทุกคนยังคงสู้ และพยายามจะพาตัวเองและเพื่อน ๆ หนีออกไปให้ได้ บางคนที่มีอาวุธ และความสามารถก็ยังต้องช่วยกันต่อต้านลูกน้องที่เริ่มแตกตื่นแล้วกรูกันเข้ามาหาพวกเขา
มันเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว ที่เด็ก ๆ คงสู้พวกผู้ใหญ่ที่ได้รับการฝึกฝนมาไม่ได้ แต่จำนวนของพวกเด็ก ๆ ก็มากกว่า พวกเขาสามารถหนีออกมาได้บางส่วน แม้จะน้อยนิดมากถ้าเทียบกับจำนวนที่อยู่ด้วยกันคราแรกก็ตาม เมื่อครู่ที่เกิดการปะทะกัน พวกเขาทั้งสูญเสีย แล้วก็บาดเจ็บไปมาก บางคนก็ต้องเสียสละ บางคนก็ต้องตายไปในคืนนั้น...
คีอาร์และคนอื่น ๆ อีกประมาณสิบคนรอดมาได้ และเริ่มที่จะหาที่หลบภัยกันสักพักก่อน พวกเขาตัดสินใจที่จะมอบชื่อให้กันและกัน ก่อนจะแยกย้ายกันไป เพื่อไปตั้งตัว หรืออาจจะไปหาสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าให้อยู่ เหตุผลที่พวกเขาไม่ไปด้วยกันก็คงเพราะอาจจะถูกตามตัวรวบเอาได้ง่าย ๆ ล่ะนะ...
รหัส A017 ก็คือเขา และเขาถูกตั้งชื่อว่าคีอาร์ รหัว A016 อายุมากกว่าหกปี ถูกตั้งชื่อว่า นาธาเนียล ส่วนอีกคน รหัส A015 อายุมากกว่านาธาเนียลสามปี (หรือก็คือแก่กว่าคีอาร์ถึงเก้าปี) ถูกตั้งชื่อว่าเอเดน ---พวกเขาทั้งสามคนสนิทกันที่สุด ส่วนคนอื่น ๆ ก็บอกกล่าวชื่อของตัวเองกันไป ก่อนจะเริ่มแยกย้ายกัน เพื่อที่จะมีชีวิตที่ดีกว่านี้
ครั้งนั้นเองที่คีอาร์โชคดีหน่อย เขาบังเอิญไปพบกับผู้ดูแลสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าคนหนึ่ง โชคดีหน่อยที่เธอใจกว้าง และนิสัยดีมากเลยล่ะ เพราะแบบนั้นคีอาร์จึงมีที่อยู่เร็วกว่าใคร แต่ก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงนาธาเนียล และเอเดน รวมไปถึงคนอื่น ๆ ด้วย
ทว่าไม่นานนักเขาก็ส่ายหัว และตั้งมั่นว่า สักวันอาจจะเจอกันอีกก็ได้ ในตอนนี้ขอแค่มีชีวิตอยู่ไปก่อนก็พอ...
เวลาผ่านล่วงเลยไปหลายเดือน หลังจากที่คีอาร์อาศัยอยู่ภายในบ้านเลี้ยงเด็กกำพร้า ในที่สุดก็มีคนมารับเขาออกไป เขาได้เริ่มต้นใช้ชีวิตใหม่กับครอบครัวครอบครัวหนึ่ง พวกเขาเป็นเพียงครอบครัวฐานะธรรมดา ๆ เท่านั้น แต่ฝ่ายภรรยากลับมาปัญหาในเรื่องของการมีบุตร จึงมีความจำเป็นจะต้องรับเลี้ยงเด็กจากที่บ้านเด็กกำพร้ามา
คีอาร์เป็นคนที่ได้รับโอกาสนั้น แล้วพวกเขาก็ให้การดูแลคีอาร์อย่างดี รวมทั้งมอบให้ทั้งความรัก และการสนับสนุนในหลาย ๆ ด้าน ถึงแม้ว่าคีอาร์จะเป็นเด็กที่นิสัยเสียไปหน่อย แต่พวกเขาก็ยังคงค่อย ๆ สั่งสอน และมอบความรักให้อย่างไม่ขาด
ตอนที่คีอาร์เริ่มเติบโตขึ้น เขาก็เริ่มมีความฝันเป็นของตัวเอง เขามีความสามารถด้านทักษะเทควันโดสูงมาก เพราะแบบนั้นจึงไปแข่งหลายต่อหลายครั้ง แล้วก็คว้าชัยชนะมาได้มากมาย ในช่วงอายุสิบเจ็ดปี ชื่อเสียงของเขาโด่งดังมากทีเดียว เนื่องจากกำลังจะถูกส่งตัวไปแข่งในระดับทวีป-- ทว่าในระหว่างที่เขากำลังเดินทางไปยังสนามแข่งกับบุพการี จู่ ๆ รถของเขาก็ถูกลอบโจมตีจนเกิดอุบัติเหตุรถพลิกคว่ำ พ่อแม่ของเขาเสียชีวิต ในขณะที่เขาต้องฝืนใจเบือนหน้าหนี และคลานออกมาจากรถก่อนจะวิ่งหนีออกมา
แล้วเขาก็พบว่าคนที่โจมตีรถของเขาก็คือพวกมาเฟียที่เคยกักตัวเขาเอาไว้ในตอนเด็ก ๆ นั่นเอง พวกนั้นดูเหมือนจะไม่ยอมง่าย ๆ แม้ว่าเวลาจะผ่านเลยไปหลายปีแล้ว แต่คงเพราะเหตุการณ์ที่เขาและพวกนาธาเนียลพาพวกเด็ก ๆ หนีออกไปสร้างความเสียหายต่อรายได้ และลูกน้องของพวกมันไว้มาก พวกมันจึงมาคิดบัญชีเอาทีหลัง... และเหตุผลที่พวกนั้นรู้ว่าเขาเป็นใคร ก็คงเพราะรอยสัก และการตามสืบเงียบ ๆ นั่นเอง
อา... ความฝันของเขาพังลงตั้งแต่ตอนนั้นเลย เขาไปแข่งขันระดับทวีปไม่ทัน และโดนซ้อมจนน่วมกลางถนน ซึ่งเป็นซอยแคบ ๆ อันเป็นทางลัดที่ไม่ค่อยมีใครผ่านไปผ่านมาอยู่แล้ว
คีอาร์คิดว่าชีวิตของตัวเองคงดับสิ้นลงตอนนั้น ทว่าในตอนนั้นเอง จู่ ๆ ก็มีบุคคลกลุ่มใหม่บุกเข้ามา พวกเขามาพร้อมกับเจ้าหน้าที่ตำรวจ และลูกน้องบอดี้การ์ดอีกมามาย พวกเขาเข้ามารวบตัวมาเฟียพวกนั้น และคนที่เข้ามาช่วยพยุงเขา... ใบหน้านั่นก็ช่างแสนคุ้นเคย
แต่ไม่ทันไร คีอาร์ก็สลบไปก่อนแล้ว
พอตื่นขึ้นมา คีอาร์ถึงได้ทราบว่าคนที่เขาเห็นตอนสุดท้ายก่อนจะสลบไปก็คือนาธาเนียล และอีกคนที่ตามมาทีหลังก็คือเอเดน พวกเขาเองก็ตามสืบรู้ถึงที่อยู่ของคีอาร์ได้ เนื่องจากชื่อเสียงที่โด่งดังด้านทักษะเทควันโดของเขานั่นเอง และเพราะความเป็นห่วง พวกเขาจึงคอยตามเฝ้าระวังเป็นบางครั้ง แต่ก็ไม่คิดว่าคีอาร์จะถูกสะกดรอยจากศัตรูเหมือนกัน พวกเขาจึงช้าไปหนึ่งก้าว ทำให้คีอาร์ไปไม่ถึงฝัน
แต่ช่างเถอะ... แค่นี้คีอาร์ก็รู้สึกดีมากแล้ว อย่างน้อยก็ได้กลับมาใช้ชีวิตร่วมกันกับพวกเขาอีกครั้งนี่นะ
นาธาเนียลเล่าให้ฟังว่า ตอนที่เขาแยกตัวออกไป ตัวเขาก็เจอเรื่องร้ายมาเหมือนกัน สุดท้ายแล้วก็ต้องอยู่ตัวคนเดียว แต่มีแค่เอเดน ที่เพิ่งจะพบความจริงว่าตัวเองเป็นบุตรคนสุดท้องของครอบครัวมหาเศรษฐีอันดับต้น ๆ ของโลกคนหนึ่ง แต่ก็ถูกลักพาตัวไปโดยมาเฟียพวกนั้น ครอบครัวของเอเดนยินดีรับเอเดนกลับเข้าไปในตระกูล ซึ่งเอเดนก็พยายามสืบหาตัวเด็กหลาย ๆ คน เพื่อที่จะได้ให้ความช่วยเหลือบ้าง แต่เขาก็พบแค่นาธาเนียลเท่านั้น ส่วนใหญ่ก็ถูกตามเก็บไปแล้ว และส่วนหนึ่งก็หายไปเลย เอเดนจึงพาตัวนาธาเนียลเข้ามาอยู่ด้วย เพราะในตอนนั้น นาธาเนียลก็พบเจอกับเรื่องบางอย่าง ทำให้หมดทางไปเหมือนกัน
ส่วนคนที่ถูกพบตัวเป็นคนสุดท้ายก็คือคีอาร์ ครอบครัวของเอเดนใจดีมาก ที่ยินยอมจะดูแลเด็กนอกตระกูลสองคนอย่างนาธาเนียล และคีอาร์ แต่ก็ต้องแลกกับอะไรบางอย่าง...
ตระกูลชาฮาน หรือตระกูลของเอเดนนั้น เป็นเศรษฐีระดับโลก ทั้งการขุดเจาะน้ำมัน และธุรกิจหลากหลาย ขยายตัวไปหลายประเทศ พวกเขาคอยให้การสนับสนุนร่วมกับมาเฟียถูกกฏหมาย ที่อยู่ในเมืองเมืองหนึ่ง--เมืองไร้นาม สถานที่แห่งนั้น พวกเขาไม่ได้ไปเยี่ยมบ่อยนัก แต่ก็มีส่วนเกี่ยวข้องค่อนข้างมากเลยล่ะ
สิ่งที่นาธาเนียล และคีอาร์จะต้องตอบแทนความใจดีของตระกูลชาฮาก็คือการทำงานให้กับมาเฟียแก๊งค์หนึ่ง ทำงานอย่างตั้งใจ มอบให้ได้ทั้งหยาดเหงื่อ และชีวิต ...ซึ่งพวกเขาก็ตอบตกลง
คราแรกเอเดนเองก็อยากจะเข้าไปทำงานด้านนั้นด้วยเหมือนกัน แต่ทั้งคีอาร์และนาธาเนียลก็ห้ามเอาไว้ เพราะพวกเขาไม่ได้เป็นคนในสายเลือดตระกูลชาฮานโดยตรง ต่างจากเอเดน เพราะแบบนั้น คนที่ต้องทำงานเพื่อตอบแทนก็ควรจะมีแค่พวกเขาสองคนเท่านั้น ซึ่งเอเดนก็เชื่อฟังตามคำบอกกล่าวเช่นนั้น
เวลาผ่านล่วงเลยมานาน ทั้งนาธาเนียล และคีอาร์ต่างก็ฝึกฝนและเรียนรู้อะไรต่าง ๆ นา ๆ กันมามาก ท้ายที่สดแล้วพวกเขาก็เป็นมาเฟียเต็มตัว สิ่งที่เห็นได้ชัดจากตัวนาธาเนียลก็คือ--เจ้าตัวหาเงินเก่งกว่าเอเดนที่บริหารธุรกิจอยู่ในสหรัฐเสียอีก ถึงจะเป็นการเล่นพนัน และวิธีอื่น ๆ (ที่ไม่ได้ผิดกฎหมายอะไรขนาดนั้น) ก็เถอะ ผู้นำตระกูลค่อนข้างพอใจในตัวคีอาร์และนาธาเนียลมากเลยทีเดียว ที่หาเงินได้มากพอจะส่งโอนกลับมา แล้วเอาไปใช้เล่นกับตัวเองได้มากมายก่านกองขนาดนั้น
อา... แต่พอเห็นนาธาเนียลได้รับคำชมมากกว่า เขาก็อดหมั่นไส้ไปไม่ได้เลยนะ จะว่ายังไงดีล่ะ ถึงเขาจะเด็ก แต่เขาก็อยากทำประโยชน์ให้ได้มาก ๆ หาเงินได้เยอะ ๆ แบบนั้นบ้างนี่...
เอาเถอะ จะเป็นยังไงก็คงขึ้นอยู่กับอนาคตแล้วล่ะ
TO BE CONTINUED…
ชอบ :
- อากาศเย็น ๆ ; เขาแค่ไม่ชอบอากาศร้อนเพราะมันทำให้หงุดหงิดมากกว่า เขานอนขดตัวทุกทีล่ะที่ได้เจออากาศเย็น ๆ ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน เขาไม่ได้หนาวถึงขั้นนั้นแต่ก็ชอบนอนขดตัวในอากาศเย็นอยู่ดี มองดูจากภายนอกแล้วอย่างกับก้อนกลม ๆ ก้อนใหญ่สักก้อนแหน่ะ
- ช็อกโกแลต ; เพราะว่ามันอร่อยน่ะสิ... อ้อ แล้วเขาก็มักจะกินมันด้วยสีน้าปกตินะ แค่กินมากกว่าของกินชนิดอื่นๆเท่านั้นเอง
- ดวงดาว ; เป็นแสงสว่างยามค่ำคืน เหมือนกับแสงแห่งความหวังท่ามกลางความมืดมิด...ตัวเขาได้เปรียบเทียบเอาไว้แบบนั้น ฟังดูหวานแหววไปหน่อย แต่เขาก็ชอบจริง ๆ นั่นแหละ เขาถึงได้ชอบเเหงนหน้ามองดูดวงดาวในทุก ๆ คืนไงล่ะ อ้อ เป็นไปได้เขาก็อยากแนะนำคนอื่นใฟ้ดูดาวด้วยนะ ติดที่ว่าเขาไม่ได้สนิทกับใครมากขนาดนั้นเลยน่ะสิ
- เวลาส่วนตัว ; แค่ชื่อก็รู้แล้วว่ามันฟังดูดีแค่ไหน เขาค่อนข้างชอบทีเดียวที่ได้นั่งเงียบ ๆ คนเดียว อาจจะฟังสารคดีหรือทำอะไรก็ได้โดยที่ไม่มีเรื่องวุ่น ๆ เข้ามาน่ะ มันก็เหมือนกับการได้หยุดพักหายใจหายคอนั่นแหละนะ
- การขับรถเล่น ; คีอาร์เป็นคนที่ขับรถค่อนข้างเร็ว และขับมอเตอร์ไซค์เป็นส่วนใหญ่ สร้างความหวาดเสียวให้คนอื่นบ่อย ๆ แต่เขากลับมองว่ามันเป็นเรื่องสนุกดี แล้วเขาก็ขับมาจนชินแล้วด้วย ไม่มีทางที่จะล้มง่าย ๆ หรอก (แน่นอนว่าคีอาร์ไม่เคยล้มจริง ๆ แต่ถ้าล้มทีก็เจ็บหนักอยู่นะ...)
ไม่ชอบ :
- การถูกแตะเนื้อต้องตัว ; ไม่เชิงว่าแตะไม่ได้เลย แต่แตะมากไปเขาก็แค่หงุดหงิดนิดหน่อยเท่านั้น อย่างมากก็คงสะบัดออก แล้วออกปากเตือนดี ๆ แต่ถ้ายังไม่เลิกอีก ก็คงต้องโวยวายยกใหญ่แล้วล่ะ
- กลิ่นเหม็น ; มันแสบจมูก แล้วก็ทำให้หงุดหงิดเอาได้ง่าย ๆ ด้วย
- ของขม ๆ ; ไม่รู้ ก็มันไม่อร่อยนี่ เขามักจเลี่ยงที่จะกินมันตลอดเลย แม้จะเป็นยาก็เถอะ ซึ่งมันทำให้เขาดูเหมือนกันเด็กดื้อรั้นจริง ๆ นะ
- แมลงสาบ ; ไม่ได้กลัว แต่แค่ขยะแขยง แล้วมันก็เป็นตัวแทนของความสกปรกทั้งหลายด้วย ถ้าเขอทีล่ะก็---ตบมันไปเลยสิ!
- การตกเป็นเป้าสายตา ; เขาไม่ชอบที่จะเป็นจุดเด่นเสียเท่าไหร่ และปกติแล้วเขาก็เลือกที่จะหามุมเงียบ ๆ ในการหมกอยู่คนเดียวมากกว่าด้วย ก็มันวุ่นวายจะตายไปนี่นา แถมน่ารำคาญด้วย
เกลียด :
- คนที่บอกว่าเขาเตี้ย ; "เตี้ยพ่อ-งสิวะ ต่อยปากแกได้ก็แล้วกัน" --- นั่นคงเป็นคำแรกที่คีอาร์จะตอกหน้าอีกฝ่าย และแน่นอน... ถ้ายังล้อไม่เลิกก็ระวังเขาต่อยจริง ๆ ล่ะ เขาไม่ชอบให้ถูกล้อเสียด้วย
- พวกที่ชอบอวดดี ; แหงล่ะ เห็นแล้วรำคาญจะตายชัก ถ้าหากว่าเข้าไปต่อยได้คงทำไปแล้ว... แต่เขาถือคติไม่หาเรื่องใครก่อนนี่นา
- นมวัว ; ก็นะ มันเป็นของที่เขาแพ้ เขาก็เลยเกลียดมันไปด้วยเลย ที่มันทำให้เขาร่างกายอ่อนแอปวกเปียกได้ทันทีที่กินมันเข้าไป
- แสงแดด ; มันแค่น่ารำคาญเท่านั้นหรอกน่า... แล้วคีอาร์ก็ไม่ได้ออกปากโวยวายอะไรด้วย ก็แค่จะออกอาการหน้านิ่ว ขมวดคิ้ว และฟึดฟัดเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น อากาศร้อนมันทำให้คนเราหงุดหงิดได้ง่าย ๆ เลยนี่นะ
กลัว :
- น้ำลึก ; เนื่องจากคีอาร์ว่ายน้ำไม่แข็งนัก จึงกลัวการจมน้ำมาก เขาพอจะว่ายน้ำได้บ้าง แต่ก็แค่พอเอาตัวรอดได้ตามสถาการณ์ เอาเข้าจริง ๆ แล้วเขากลัวว่าตัวเองจะเป็นตะคริวแล้วจมน้ำลงไปเท่านั้น คีอาร์ไม่ได้มีปัญหากับการว่ายน้ำ แต่จะมีปัญหากับในใจตัวเองมากกว่า ที่กลัวน้ำลึก แล้วจินตนาการไปเรื่อย เขากลัวการขาดอากาศหายใจแบบทรมานอย่างนั้นมากที่สุดเลยล่ะ อาจจะเป็นลมไปก่อนที่จะตั้งสติและตะเกียกตะกายขึ้นไปก่อนด้วยซ้ำ
แพ้ :
- นมวัว ; อาจจะเป็นหนึ่งเหตุผลที่ทำให้เขาไม่ค่อยสูงนัก เวลาดื่มเข้าไปทีไร เขาก็จะไข้ขึ้นสูงทุกที แถมยังอาเจียนบ่อย ๆ ด้วย วิธีแก้ก็เหมือนกับการเป็นไข้ทั่วไป แค่ต้องพักผ่อนเยอะ ๆ ทานยา แล้วก็ไม่ฝืนอะไรให้มากก็พอ แบบนั้นไม่เกินหนึ่งอาทิตย์ก็คงจะหายแล้วล่ะ
งานอดิเรก :
- ออกกำลังกาย / ฝึกฝนทักษะ ; อย่างน้อยก็เป็นถึงสมาชิกคนสำคัญเลยนี่ จะให้ฝีมือด้อยลงไปตามกาลเวลาน่ะ ไม่ได้หรอก เขาจะต้องฝึกฝนมันบ่อย ๆ เวลาที่ว่างงานเลยล่ะ อาจจะแค่เตะต่อยกับอากาศในห้องก็ได้ หรืออาจจะไปฝึกที่สถานที่จริง ๆ เลยก็ได้
- เข้าร้านเกม ; เข้าร้านเกมก็ไปเล่นเกมนั่นแหละ คีอาร์ค่อนข้างติดเกมมากทีเดียว แล้วก็เล่นเกมหลายประเภทด้วย แต่ก็ไม่ถึงกับติดแล้วทำเรื่องโง่ ๆ ลงไปหรอก อาจจะมีบ้างที่หัวร้อนไปกับมัน แต่ไม่นานนักเขาก็หายไปเอง
- เคี้ยวหมากฝรั่ง ; ไม่รู้สิ ก็แค่คิดว่ามันเพลิน ๆ ดีน่ะ เคี้ยวไป เป่าเป็นลูกโป่งไป แล้วก็กลับมาเคี้ยวใหม่อีกรอบเนี่ย
- สเก็ตบอร์ด ; คีอาร์เล่นสเก็ตบอร์ดเก่งมาก เขาทรงตัว และควบคุมสมดุลต่าง ๆ ได้อย่างดีเยี่ยม แล้วก็มักจะไปเล่นเรียกเหงื่อที่สนามเล่นบ่อย ๆ ด้วย ถือเป็นกีฬาด้านที่เขาชอบที่สุดเลยล่ะ
- กิน ; ฟังดูสั้นไปหน่อย แต่คนตัวเล็ก ๆ อย่างคีอาร์น่ะ กินเก่งมากเลยนะ เขาเข้า ๆ ออก ๆ ร้านขนมบ่อย ๆ เพราะเข้าไปซื้อขนมติดไม้ติดมือมาแล้วก็เอาออกมานั่งกินเป็นประจำเลยทีเดียว
- ฟังสารคดี ; ไม่รู้ ก็ฟังเพลงไปแล้วบางทีมันน่าเบื่อก็หันไปฟังสาระบ้าง จนกลายเป็นว่าเขามีความรู้ติดหัวไปซะอย่างนั้น
- นอน ; พอไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรดีจริง ๆ สิ่งที่คีอาร์คิดออกก็คือการนอนนี่แหละ บางครั้งเขาก็ฟังสารคดีไปเรื่อย ๆ จนตัวเองหลับ แต่เพราะเขาเป็นคนหลับยาก เพราะแบบนั้นเลยชอบหาอะไรอย่างอื่นทำก่อน พอมันเบื่อไปหมดจริง ๆ ก็ค่อยนอนไงล่ะ
ความสามารถพิเศษ :
- ทักษะการต่อสู้ระยะประชิด ; คีอาร์เก่งด้านทักษะการต่อสู้หลายอย่าง และสามารถนำมาใช้แบบผสมผสานได้ด้วย อีกทั้งพละกำลังของเขาก็เยอะมากจนไม่น่าเชื่อเลย อย่าได้ตัดสินเขาจากภายนอกเลยเชียว
- ความคล่องแคล่วว่องไว ; คงเพราะค่อนข้างตัวเล็ก เขาเลยมีความปราดเปรียวมากกว่าคนอื่น ๆ ทั้งวิ่งเร็ว และโฉบฉวยอะไรได้อย่างฉับพลัน รวมไปถึงการมุดเข้าท่อ นั่น ๆ นี่ ๆ หรืออื่น ๆ ที่เป็นการหลบซ่อนได้อีกมากมายด้วย
- ความอึด ถึก ทน ; เห็นตัวเล็ก ๆ แบบนี้น่ะ เขามีความอดทนสูงมากจริง ๆ นะ มันมากขนาดที่ไม่น่าเชื่อเลยล่ะ ดูราวกับเขาเป็นกระสอบทรายเสียด้วยซ้ำ คีอาร์ไม่ถนัดการลอบโจมตี ถนัดแค่การปะทะตรง ๆ เพราะแบบนั้นเขาจึงต้องมีความถึกทนสูงเป็นพิเศษอยู่แล้ว
- การกิน ; ไม่รู้ว่าเรียกว่าเป็นความสามารถพิเศษได้รึเปล่า แต่กระเพาะของคีอาร์น่ะ ย่อยได้ดีมาก ๆ แถมยังกินได้เยอะมากด้วย ถ้าให้ไปเป็นนักกินมืออาชีพยังทำได้เลย แต่ก็ไม่ล่ะ คีอาร์เป็นมาเฟียนะ!
- ความแม่นยำ ; คีอาร์มีความแม่นยำสูง และรู้จุดตายค่อนข้างดี แต่ก็ต้องเป็นการโจมตีระยะใกล้หรือระยะประชิดเท่านั้น ถ้าต้องโจมตีไกลแบบการซุ่มยิงน่ะ เขาทำไม่ได้หรอก
- การพับกระดาษ ; ถือเป็นความสามารถที่ไร้สาระที่สุดแล้ว... คีอาร์พับกระดาษเป็นรูปสิ่งต่าง ๆ ได้สวยมาก ไม่ว่าจะเป็นนก ดาว ช้าง หรืออะไรก็ตาม ซึ่งก็ไม่ค่อยมีใครรู้นักหรอก ก็เขาไม่อยากบอกนี่
สเปคคนที่ชอบ : "มีความเป็นผู้ใหญ่ สุขุม สงบนิ่ง และสามารถดูแลเขาได้ถ้าจำเป็น" --นั่นเป็นเส้นตายที่คีอาร์กำหนดเอาไว้ แต่เอาเข้าจริง ๆ ก็ไม่ได้จริงจังเรื่องพวกนี้มากนักหรอก เขาค่อนข้างจะขี้รำคาญ ขี้โวยวายไปทั่ว จึงไม่ค่อยมีใครอยากเข้าใกล้นัก แล้วเขาก็ไม่ได้อยากเข้าหาใครก่อนด้วย ถ้าไม่ใช่เหตุจำเป็นน่ะ ยิ่งสกิลการจีบนี่ยิ่งแล้วใหญ่เลย คีอาร์พังพินาศด้านนี้เอามาก ๆ เลยล่ะ
เพิ่มเติม :
- โค้ดเนม บาโพเมท (Baphomet) มีที่มาคือ บาโพเมทเป็นตัวแทนของซาตาน มีเหตุผลมาจาก ตำนานของแสกนดิเนเวีย ซึ่งกล่าวไว้ว่า บาโพเมทเป็นปีศาจ และ แพกินเป็นผู้นับถือบาโพเมทซึ่งเป็นเทพแห่งความสมบูรณ์ ส่วนวาติกันก็น่าจะโยงเอาสองเรื่องนี้มาผสานเข้าไว้ด้วยกัน จนทำให้บาโพเมทกลายมาเป็นสัญลักษณ์ของซาตานไปนั่นเอง ส่วนสัญลักษณ์ดาว 5 แฉกของบาโพแมท เริ่มถูกใช้ในแง่เครื่องหมายของซาตานอย่างเป็นทางการโดย Anton Szandor La Vey ในปี 1996 จากนั้น จึงถูกเผยแพร่การใช้ไปยังหลายลัทธิที่บูชาซาตานต่างๆทั่วโลก นั่นก็เหมือนกับปลว่าคีอาร์เป็นตัวตนที่สามารถล่อลวง และฉุดกระชากผู้อื่นลงสู่ขุมนรกได้เหมือนกัน [ สามารถอ่านข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่นี่เลยค่ะ >> X << ]
- นิสัยอย่างคีอาร์น่ะ สามารถแก้ได้ สามารถทำให้เขาเป็นเด็กดี ยิ้มแย้มและเชื่อฟังได้ แต่มันก็คงต้องใช้เวลา และปัจจัยหลาย ๆ อย่างอยู่นั่นแหละ เพราะปัจจุบัน เจ้าตัวก็ออกจะดื้อรั้นมากซะด้วย แถมไม่ค่อยจะยิ้มอีก... ทำตัวไม่น่ารักเอาซะเลย
- คีอาร์ย้ายไปเมืองไร้นามตอนช่วยอายุประมาณ18ปี แล้วก็ศึกษาต่อในสถายันการศึกษาที่อยู่ในเมืองนั้นเลย แล้วเขาก็ฝึกฝนการต่อสู้มาแล้วค่อนข้างมากด้วย แต่พอเข้าเมืองไป เขาก็ยังคงหาสถานบันฝึกสอนการต่อสู้ในการลับฝีมือตัวเองต่อไป
- ความจริงแล้วคีอาร์ก็อยากจะลบรอยสักเหมือนกัน แต่เพราะอย่างน้อย ๆ ก็เป็นสิ่งย้ำเตือนว่าเขาผ่านอะไรมา เขาจึงไม่ได้ลบมันออกไป
- คีอาร์ไม่เคยมีแฟน และไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวเรื่องความรักด้วย เพราะแบบนั้นเรื่องความรู้สึกต่าง ๆ นา ๆ เขาเลยไม่ได้เข้าถึงมันซะร้อยเปอร์เซ็นต์ หรืออาจจะไม่เคยได้รักใครจริง ๆ ก็ได้ การที่เขาไม่เคยเจออะไรแบบนี้ มันจึงทำให้เขาค่อนข้างเงอะงะทำตัวไม่ถูกเลยล่ะ เวลาที่ถูกใครมาบอกชอบ ซึ่งมันก็เคยมีครั้งหนึ่งที่เพื่อนของเขามาแกล้งบอกชอบ คีอาร์เขินหน้าแดงและทำตัวไม่ถูกจริง ๆ นะ... ตะกุกตะกักเงอะงะผิดไปจากเดิมอย่างเห็นได้ชัดเลยล่ะ แต่หลังจากที่เพื่อนคนนั้นเฉลยออกมาว่าแค่แกล้งเล่น คีอาร์ก็เตะเขาสลบคาที่เลย
- ปัจจุบันอาศัยอยู่ในห้องพักราคาถูกแห่งหนึ่งในเมืองไร้นาม ซึ่งแม้ว่าคนที่เป็นเหมือนกับพี่ชายอย่างนาธาเนียลจะมีเงินให้เขาใช้เยอะมาก แต่คีอาร์กลับไม่ได้สนใจเท่าไหร่ เขาไม่ได้สนใจทรัพย์สินเงินทองนัก แค่ใช้ชีวิตไปวัน ๆ แล้วรอดตายก็พอ
- คีอาร์ค่อนข้างจะอยากเล่นพนันด้วยตัวเองมาก ๆ แต่ก็เล่นไม่เก่งเท่ากับนาธาเนียล แถมแววจะแพ้ก็เยอะกว่าอีก ก็เลยไม่เล่นซะเลย ปล่อยให้นาธาเนียลเล่นไปคนเดียวเลย ในใจก็แอบคิดว่า "ไอ้เว-ร เป็นตัวผลิตเงินรึไงวะ" แบบนั้น
- คีอาร์กระโดดเชือกและโหนบาร์ค่อนข้างบ่อยเวลาที่ออกกำลังกาย เพราะอยากสูงเหมือนกับคนอื่น ๆ บ้าง แต่ไม่เคยพูดว่าอยากสูง แค่เก็บคำไว้ในใจเท่านั้น ถ้าใครมาทัก เขาก็จะตอกไปประมาณว่า "เสือ-ก" หรือ "เตี้ยพ่อ-งสิวะ!"
- อย่าลูบหัวคีอาร์ เพราะเขาไม่ชอบที่ถูกกระทำเหมือนเป็นสัตว์หรือเป็นเด็ก ๆ แต่ถ้ายังจะดื้อด้านอีก ระวังจะโดนข่วนหน้าเข้าให้ล่ะ จะสนิทหรือไม่ก็ไม่ชอบอยู่ดี ยกเว้นพ่อเลี้ยงของเขานั่นล่ะ ที่เขาทั้งรักและเคารพ ส่วนคนอื่น อย่า มา จับ!
- ความสัมพันธ์ระหว่างคีอาร์และนาธาเนียลเป็นเหมือนกับพี่น้องค่ะ แต่ไม่ใช่พี่น้องกันจริง ๆ แค่ดูแลกันเหมือนพี่น้องเท่านั้น และพวกเขาก็มีพี่ชายคนโตที่สุดอีกคนค่ะ แต่ว่าคนคนนั้นอยู่นอกเมือง และไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับมาเฟีย เขาเป็นนักธุรกิจที่ร่ำรวยมาก ๆ คนหนึ่งเท่านั้น และทั้งสามยังคงดูแลกันอย่างดีเสมอค่ะ
- ประวัติเชื่อมกับตัวละครของคุณโนนิดหน่อยนะคะ ไม่ใช่พี่น้องแท้ ๆ กันค่ะ แต่มีเหตุการณ์เชื่อมกันนิดนึง แฮ่ คุณโนอาจจะมาส่งในเร็ว ๆ นี้นะคะ~
Nathaniel Shahan | 25 years old
[ profile ]
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
roleplay .
สวัสดีค่ะ ดิฉันคือหัวหน้าอาจารย์ฝ่ายปกครองของสถานศึกษาแห่งนี้ ก่อนอื่นเลย ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไร เรียนอยู่ชั้นปีไหนแล้วคะ?
หลังจากที่ชายหนุ่มทิ้งกายนั่งลงบนเก้าอี้ไม่นานนัก คนตรงหน้าก็เอ่ยทักเขาด้วยรอยยิ้ม ดวงตาสีน้ำเงินเข้มตวัดขวับมองอย่างไร้มารยาท ก่อนที่น้ำเสียงห้วน ๆ จะเอื้อนเอ่ยออกมาอย่างไร้ซึ่งหางเสียง "สวัสดี" เขาผ่อนลมหายใจลงเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยต่ออีกครั้ง "คีอาร์ ชาฮาน ปีหนึ่ง" ...ออกจะเป็นคำพูดสั้น ๆ เหมือนกับขอไปทีไปเสียหน่อย แต่นั่นก็สมกับเป็นเขาดีนั่นแหละ
นักศึกษาของที่นี่จะสังกัดอยู่ในแก๊งมาเฟียเป็นส่วนมาก ถ้าหากคุณเป็นสมาชิกของแก๊งมาเฟีย ดิฉันอยากทราบว่าคุณสังกัดอยู่ในแก๊งใดคะ?
คราวนี้ดวงตาสีน้ำเงินมีประกายวาบของความไม่พอใจที่ถูกซักถามนิดหน่อย แต่คีอาร์เองก็รู้ดี ว่ามันเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องตอบ ดังนั้นแล้วเขาจึงทำได้แค่กลอกขา กอดอก เอนหลังพิงพนักอย่างที่รู้ว่ามันไร้มารยาทแต่ก็ยังจะทำเพื่อความสบายของตัวเอง "ไดโนเซอร์" และนั่นก็เป็นอีกคำตอบสั้น ๆ ที่คีอาร์มอบให้อีกฝ่ายโดยไร้ซึ่งหางเสียงเช่นเดิม
คุณคิดอย่างไรกับเมืองและสถานศึกษาแห่งนี้คะ?
"ก็ดี" คีอาร์ไม่ได้ใช้เวลาคิดเท่าไหร่สำหรับคำตอบนี้ แต่ท่าทีนิ่งเงียบของฝ่ายถามก็ทำให้เขาถอนหายใจแรง ๆ เพราะเดาว่าคำตอบแบบนั้นมันคงจะยังไม่พอ ชายหนุ่มกระแอมอีกครั้ง ก่อนจะสบตาอีกฝ่าย "เป็นเมืองที่ไม่ได้เลิศหรูไปกว่าที่ไหน แต่ก็ไม่ได้ต่ำต้อย หลาย ๆ อย่างของเมืองนี้ และสถานบ้า ๆ นี่ก็ทำให้ผมรู้สึกท้าทายตัวเองดีเหมือนกัน" เขาเงียบลง ก่อนจะยืดหลังตรง "คำตอบก็มีแค่นั้นแหละ"
ทัศนคติที่คุณมีต่อแก๊งของคุณเป็นอย่างไรเหรอคะ?
"ครอบครัว" เขาเอ่ยคำแรกออกมาเบา ๆ ก่อนจะตามมาด้วยคำสั้น ๆ อีกคำ "และแข็งแกร่ง" จากนั้นเขาก็เงียบลง เงียบลงไปแค่นั้นเลยจริง ๆ เขาสบตาอีกฝ่าย และจ้องเขม็งราวกับต้องการจะบอกว่าคำตอบของเขานั้นมันมีอยู่แค่นี้... แค่นี้จริง ๆ นั่นแหละ เขาไม่มีอะไรพูดแล้ว และอีกอย่าง การเปิดเผยเรื่องส่วนตัวและความรู้สึกในทุก ๆ ด้านก็ไม่ใช่แนวของเขาเสียด้วย
คำถามข้อสุดท้ายค่ะ คุณคิดว่าตัวเองเป็นคนแบบไหนคะ?
พอเจอคำถามแบบนี้เข้า คีอาร์ก็ขมวดคิ้วแน่น คล้ายกับกำลังประหลาดใจในคำถามนั้น ๆ และอีกอย่าง... เขาไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าควรจะตอบออกไปแบบไหนดี สมองของเขาไม่สามารถกลั่นกรองคำพูดสวยหรูออกมาได้ซะด้วย ถ้าเป็นอย่างนั้นก็คงตอบได้แค่น้ำคำห้วน ๆ เหมือนเดิมสินะ... "ก็ไม่มีแบบไหน" เขาหลับตาลงครู่หนึ่ง ก่อนจะเปิดเปลือกตาขึ้นมาอีกครั้ง "แค่เป็นคนปกติ อาจจะไม่ได้สมบูรณ์แบบ แต่ก็มีชีวิตที่ดีกว่าเดิมหน่อยนึง" เขาผ่อนลมหายใจเบา ๆ "คิดไม่ออกแล้ว" จากนั้นเขาก็ไหวไหล่ คล้ายกับอยากจบสนทนาเต็มทีแล้ว "มีแค่นั้นแหละ"
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
talk with Vrissa .
สวัสดีค่ะ ไรต์มีนามปากกาว่าวริสซ่านะคะ หรือจะเรียกวริสก็ได้ คุณผู้ปกครองชื่ออะไรกันบ้างคะ?
: สวัสดีค่า ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณวริส ทางนี้มีนามแฝงว่า เด็กอ้วน เองค่ะ!
ตามเนื้อเรื่องคือมีฉากโรแมนซ์ค่อนข้างเยอะ แต่บรรยากาศชาวแก๊งก็ยังคงอยู่ค่ะ จะว่าอะไรไหมคะ ถ้าตลค. จะมีฉากกุ๊กกิ๊กสวีทวี้ดวิ้ว(?) เยอะหน่อย?
: โอ๊ะ ทางนี้ยังไม่เคยอ่านนิยายแนว ๆ มาเฟียเลยค่ะ หรือ่านแล้วจำไม่ได้ไม่รู้ 555555 เคยดูแต่หนังค่ะ ชอบอะไรแบบนี้มากเลย ยิ่งถ้ามีฉากกุ๊กกิ๊ก ๆ บ้างก็ดีเลยค่ะ น่ารักติ๋ม ๆ ไปพร้อม ๆ กับบู๊ล้างผลาญ (?) น่ะเนอะ 555555
ถ้าหากเป็นบทที่ไม่ได้กำหนดว่าจะมีคู่หรือไม่ คุณผู้ปกครองอยากให้น้องมีคู่รึเปล่าคะ?
: เอ เอาจริง ๆ คนนี้โดนคุณโนชวนมาหน่อย ๆ น่ะค่ะ นัดมากับคุณวี่อีกทีนึง แต่ว่าคนนี้จะเอนไปทางตัวละครที่ชื่อคอร์ซอนน่ะค่ะ แต่ว่าถ้าไม่สะดวกจะจับเข้าฉากด้วยกันก็ไม่เป็นไรนะคะ มาร่วมสนุกเฉย ๆ ก็ได้ค่า แฮะ ๆ
ถ้าอยากให้น้องมีคู่ ไม่ทราบว่าอยากให้คู่ของน้องเป็น NORMAL หรือ LGBT คะ? (แต่บอกไว้ก่อนว่าไรต์ไม่ค่อยถนัดแนวยูรินะ ;-;)
: จากที่บ่นไปเมื่อกี้น่าจะเป็นแบบ LGBT มากกว่านะคะ 55555 แต่ยังไงก็แล้วแต่คุณวริสนะคะ ถ้าไม่สะดวกแบบนั้นจะเปลี่ยนไปเป็นแบบนอร์มอลก็ได้เหมือนกันค่ะ!
เรายังไม่ได้คิดว่าจะมีการตายของตัวละครไหนรึเปล่า อาจจะน้อยก็จริง แต่ถ้าหากตลค. ของคุณผู้ปกครองโดนบทนี้ จะรับได้ไหมคะ?
: ทางนี้รับทราบและเตรียมตัวพร้อมรับมือเลยค่ะ บทแบบไหนก็มาได้หมดเลยนะคะ!!
ถ้าน้องไม่ติดบทที่ต้องการ จะให้ยัดบทให้หรือรับกลับคะ? (แต่โอกาสที่จะไม่ติดก็น้อยนะ .___.)
: ยัดได้ตามสบายเลยค่ะ เป็นตัวประกอบนี่เนอะ
สุดท้ายนี้ก็ขอให้คุณผู้ปกครองมีวันที่ดีและสดใส ขอบคุณที่ฝากน้องๆ เอาไว้กับเรา ขอให้น้องติดบทที่ต้องการกันทั่วทุกคนนะคะ (´▽｀) //รักส์
: ขอบคุณที่เปิดนิยายให้ได้ร่วมสนุกเช่นกันนะคะ แล้วก็ขออวยพรทางฝั่งนั้นให้มีวันที่ดีเหมือนกันค่า
_____________________________
ความคิดเห็น