คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : Truth or dream
➠ P O L I T E
สุภาพอ่อนโยนเหมาะสมกับการเป็นบุรุษจากตระกูลชั้นสูงผู้หนึ่ง นั่นเป็นหนึ่งในจุดเด่นหลักๆที่สามารถมองเห็นได้จากตัวของลีโอนาร์ด เขาเป็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่มีรอยยิ้มบางๆประดับใบหน้าเกือบจะตลอดเวลา ไม่ว่าจะเป็นรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความเศร้าหมองหรือรอยยิ้มแห่งความอ่อนโยน น้อยครั้งนักที่เขาจะแสดงสีหน้าอื่นๆออกมา บางคราที่เข้าสู่ห้วงความจริงจังสีหน้าของเขาก็จำต้องเรียบเฉยไว้บ้างแต่ก็ไม่ได้ดูเย็นชาหรือเหินห่างเกินไป กิริยามารยาทท่าทางสุภาพไปเสียทุกอย่างเนื่องจากการฝึกฝนภายในตระกูลที่จำต้องเพียบพร้อม แต่ก็ใช่ว่าจะสุภาพจนชวนให้เกร็งแต่อย่างใด เขามักจะมีความเป็นกันเองแต่ยังให้เกียรติอีกฝ่ายเสมอไม่ลามปาม ไม่ไต่ศีรษะกันเล่น จึงชวนให้เข้าหาได้อย่างง่ายดาย
ทว่าเรื่องที่น่าเสียดายก็คือแม้ว่าลีโอนาร์ดจะมีรอยยิ้มประดับบนใบหน้าแทบจะตลอดเวลา รอยยิ้มนั้นกลับดูโหวงเหวงเป็นส่วนใหญ่เสียมากกว่ารอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขสันต์ กระนั้นแววตาของเขาก็ยังคงมีประกายความหวัง ความพยายามที่จะบรรลุเป้าหมายบางอย่างเอาไว้บ้าง....
➠ F R A G I L E
ลีโอนาร์ดถือได้ว่าเป็นเด็กหนุ่มที่อ่อนแอเปราะบางอ้อนแอ้นไม่น้อย ดังนั้นแล้วการกระทำหลายๆอย่างจึงดูเชื่องช้าและอืดอาดไปบ้าง เขาไม่ได้คล่องแคล่งว่องไวนักเนื่องจากร่างกายที่ไม่เอื้ออำนวยเสียเท่าไหร่ การจะกระทำการณ์ใดๆนับเป็นเรื่องยากหากว่าไม่มีผู้ใดคอยช่วยค้ำจุนเลยแม้แต่น้อย หากทว่าลีโอนาร์ดก็ไม่ได้อยากจะเป็นแบบนี้ ตัวเขาที่อ่อนแอ ขี้โรค และอ่อนปวกเปียกเสียจนบางครั้งยังรำคาญตัวเองก็อยากจะทำอะไรได้ด้วยตัวเองบ้าง ไม่ใช่เพราะอยากจะเก่งกาจไปสู้ใคร แต่อย่างน้อยๆก็ไม่อยากจะลำบากคนรอบกายให้มาดูแลเขาเท่านั้นเอง
หากแต่ถึงจะอ่อนแอ ตัวลีโอนาร์ดก็ไม่ได้สิ้นหวังถึงเพียงนั้น ตัวเขายังคงมีจิตใจที่แกร่งกล้าและพยายาม ถึงจะมีบ้างที่หมดกำลังใจไปกับร่างกายของตนเองทว่าไม่นานนักเขาก็จะนึกถึงแรงจูงใจแล้วฮึดขึ้นมาอีกครั้ง พยายามอย่างหนักในเรื่องการค้นหาวิธีรักษาหรือทำให้ร่างกายของตนเเข็งแรงกว่าเดิม หรือแข็งแรงมากพอที่จะไม่ต้องไปลำบากเหล่าพี่ๆของตัวเอง ตัวเขาที่พยายามฝึกและค้นคว้าหาความรู้อย่างมุมานะพยายามนั้นจะว่าดูแล้วน่าอเน็จอนาจใจก็ได้ที่ว่ามันอาจจะไม่มีทางออกนั้น จะดูว่าเป็นภาพจำที่ดีของความมุ่งมั่นก็ได้เช่นกัน เพราะถึงจะอ่อนแอแต่ขอเพียงมีจิตใจที่เข้มแข็ง นับเป็นเรื่องน่ายินดีอีกเรื่องเลยล่ะที่ลีโอนาร์ดไม่ได้สิ้นหวังไปแต่แรก เพราะหากเป็นเช่นนั้น หากว่าจิตใจของเขาไม่รู้จึกฮึดสู้และพยายามเขาก็อาจจะปลิดชีพตัวเองไปนานแล้วก็ได้
➠ P U R E
นกน้อยที่ถูกขังอยู่ในกรงอันงดงาม---นั่นคงเป็นคำเปรียบเทียบที่ใกล้เคียงกับตัวลีโอนาร์ดมากที่สุด ด้วยเพราะว่าตัวเขานั้นช่างแสนใสซื่อบริสุทธิ์ เป็นดั่งผ้าขาวที่ยังไม่ได้รับการแต่งแต้มสีสันใดๆ ยังคงงดงาม...และมีผู้คนคอยปกป้อง นกน้อยตนนั้นมีปีกที่อ่อนแอเกินกว่าจะปีนได้ด้วยเอง ได้แต่เพียงอยู่ในกรงอันกว้างใหญ่ที่สวยงามนั้น เป็นที่น่าเชยชมแต่ก็น่าสงสารที่ไม่อาจจะกางปีกบินออกไปสู่โลกกว้างได้เลย ดวงตาแสนละห้อยก็ทำได้เพียงเหม่อมองออกไปด้านนอกอย่างมีหวัง...
ลีโอนาร์ดมีความรู้ด้านวิชาการอยู่มาก แต่ส่วนใหญ่ก็เป็นความรู้อันมาจากหน้าหนังสือ ตัวอักษร การสั่งสอนจากอาจารย์ที่ถูกจ้างเข้ามาสอนถึงห้องและพวกคัมภีร์เท่านั้น มันไม่ได้แปลว่าตัวลีโอนาร์ดจะรู้ทุกอย่าง ตัวของลีโอนาร์ดนั้นจัดได้ว่าค่อนข้างอ่อนต่อโลก และจิตใจขาวบริสุทธิ์ใสซื่อตามผู้ตามคนไม่ทันนัก เหตุผลหลักๆก็มาจากการที่เขาไม่ค่อยได้ออกไปท่องชมโลกภายนอกเท่าไหร่ทำให้เขาไม่เคยสัมผัสกับความจริงอันเลวร้ายจริงๆด้วยตัวเอง ดังนั้นแล้วสิ่งที่เขาพอจะทำได้ก็มีเพียงการอ่านหนังสือเท่านั้น ความรู้และสติปัญญาของเขามาจากตัวอักษรและการมองออกไปนอกหน้าต่าง ตัวของลีโอนาร์ดนั้นอ่อนแอถึงขนาดมีขีดจำกัดการเดินๆวิ่งๆเล่นแค่ภายในรั้วคฤหาสน์ของตนเท่านั้น นั่นถือเป็นขีดจำกัดที่ยิ่งใหญ่แต่ก็ทำเอาใครหลายๆคนเป็นห่วงเเทบเเย่แล้ว การจะออกไปนอกรั้วคฤหาสน์โดยไม่มีใครคอยช่วยพยุงยิ่งเป็นเรื่องที่ไม่ควรใหญ่
โลกของเขานั้นแคบและเต็มไปด้วยพี่ๆที่คอยช่วยเหลือ ทำให้แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังนึกภาพตัวเองตอนออกไปสู่โลกภายนอกเพียงคนเดียวไม่ออกเลย ตัวลีโอนาร์ดนั้นมีจิตใจดี อ่อนโยนและเป็นมิตรกับทุกคนเสมอทว่าน่าเศร้าที่เขากลับใจดีกับทุกคนไปหมดจน แล้วเขาก็ไม่ได้มองดูให้ทะลุกปรุโปร่งว่าอีกฝ่ายมาดีหรือมาร้าย นั่นนับเป็นความประมาทอย่างมากที่เขามักจะใจดีกับคนทุกคนตั้งแต่แรกพบ ความโง่งมหนึ่งเดียวของเขาก็คือการเผชิญหน้ากับโลกด้านมืดหรือการเผชิญหน้ากับผู้คนใหม่ๆที่เข้ามาในชีวิต
การระวังตัวของลีโอนาร์ดนับว่าต่ำอย่างยิ่ง เขาไม่มองใครในแง่ร้ายเลย ตรงกันข้าม เขามักจะมองโลกในแง่ดีเสมอเข้าขั้นใกล้เคียงกับคำว่าเพ้อฝัน ดังเช่นเรื่องร่างกายของเขาที่สักวันอาจแกร่งกล้าสมดังความหมายของชื่อของเขาก็ได้ ลีโอนาร์ดอาจจะไม่ได้โง่เรื่องความรู้ทางด้านวิชาการจากในหนังสือหรือหลักทฤษฎีทั่วๆไป แต่หากจะถามถึงความโง่เง่าในตัวเขาก็คงหนีไม่พ้นการมองดูโลกของเขานี่แหละ เขามองว่าทุกๆอย่างน่ะดี และมีเหตุผลเสมอ จะอะไรๆก็ต้องมีเรื่องดีเข้าสักวัน ถึงวันนี้อาจมีคนทำร้ายเขา เขาก็จะคิดเอาว่าคนคนนั้นอาจมีเหตุผลที่ต้องทำ และในวันข้างหน้า คนคนนั้นก็อาจจะหันมาเป็นมิตรกับเขาก็ได้
➠ W A N T
ความสุขของลีโอนาร์ดช่างเรียบง่ายยิ่งนัก การได้เห็นคนสำคัญของเขามีความสุขมันก็พอแล้วสำหรับเขา เขาไม่ได้ต้องการเงินทองมากมาย อำนาจล้นฟ้าหรืออะไรสูงศักดิ์ที่หลายคนใช้ทั้งชีวิตเพื่อไขว่คว้ามันไม่เคยใช่สิ่งที่เขานึกปรารถนาเลยแม้แต่น้อย เขาพอใจเพียงอะไรเรียบง่ายอย่างการได้อยู่กับคนที่เขารักอย่างมีความสุข ไม่มีเรื่องราวบาดหมางทุกข์ร้อนอะไรเข้ามา (แต่จะดีที่สุดถ้าตัวเขาสามารถยืดอกปกป้องคนสำคัญได้ยามมีภัยจริงๆ...) เขาเป็นคนไม่ค่อยเรื่องมาก กินง่ายอยู่ง่าย ตราบใดที่ร่างกายและจิตใจนี้ยังทนไหว จะอะไรเขาก็ไม่เกี่ยงนัก เป็นราวกับสายน้ำที่มักจะไหลไปตามธารของมันเอง แต่การจะมีอะไรดีๆ เข้ามาเขาก็ไม่ได้นึกอยากจะบ่ายเบี่ยง
และเป็นที่แน่นอนว่าตัวเขาที่เปราะบางราวกับเปลือกแก้วย่อมต้องได้รับการดูแลอย่างดีจนบางครั้งเขาก็นึกอยากได้อะไรที่ธรรมดาๆกว่านี้ เขาไม่ได้รังเกียจที่ตัวเองได้รับ หากแต่เขาชอบอยู่อย่างสบายๆ และอบอุ่นมากกว่าก็เท่านั้นเอง
ตัวลีโอนาร์ดเองก็มีความสงสัยใคร่รู้ตามประสาของเด็กหนุ่มทั่วๆไป สงสัยในเรื่องราวต่างๆนอกจากเรื่องราวในหนังสือ สงสัยโลกภายนอกและความเป็นไปต่างๆที่ตัวเองยังไม่เคยพบเจอ แต่แม้ว่าตัวเขาจะต้องการรับรู้มันมากเท่าไหร่ ร่างกายของเขาก็คงไม่กล้าแข็งพอจะออกไปเผชิญนัก น่าเศร้าที่สิ่งที่เขาทำได้มันก็คือการเฝ้ามองอย่างเงียบๆ---แต่ก็ดีกว่าไม่สามารถทำอะไรด้เลยล่ะนะ... แน่นอนว่าหากมีโอกาส เด็กหนุ่มก็คงจะพ่ายแพ้ให้ความสงสัยของตนจนเดินเข้าหาสิ่งสิ่งนั้นจนลืมไปว่าขีดจำกัดของตัวเองคืออะไร เดินเข้าหาสิ่งแปลกใหม่ที่เขาต้องการจะพบเจออย่างคาดหวังว่ามันจะต้องมอะไรที่ดีกว่าเดิม
➠ L O V E
ดังที่กล่าวไปว่าลีโอนาร์ดนั้นชอบมองโลกในแง่ดีมากถึงขั้นเหมือนกับคนเพ้อฝัน แต่นั่นก็ยังไม่ใช่แค่นั้นหรอก ตัวเขาที่เป็นเหมือนกับไข่ในหินนั้นยังเต็มไปด้วยความอ่อนต่อโลก การที่เขาไม่ได้พบประกับผู้คนมากนักทำให้เขามองผู้คนไม่ออกนักทั้งยังเชื่อว่าทุกๆอย่างจะผ่านไปด้วยดี จะเรียกว่าเขานั้นไร้เดียงสาเกินไปก็คงจะไม่ผิดนัก เพราะถึงจะเจ็บปวดเพียงใด ตัวลีโอนาร์ดกลับไม่เคยจำนัก หากแต่จะลุกขึ้นยืนอีกครั้ง มองข้างสิ่งเลวร้ายและพยายามที่จะทำทุกๆอย่างให้ออกมาดีที่สุดเท่าที่จะดีได้ การพยายามก็เป็นอีกสิ่งที่เขารักมากทีเดียว เขาไม่สนใจด้วยซ้ำว่าอะไรจะเลวร้ายเพียงใจเพราะจิตใจของเขามันร้องท้วงว่าอย่างน้อยๆมันก็ต้องมีเรื่องดี...และตัวเขาก็พยายามได้ดีที่สุดแล้ว
เขานั้นมอบความรักให้กับทุกสิ่งได้ รอยยิ้มที่คลี่ออกมาก็มักจะมีความหวังเจือปนอยู่ จะมากหรือน้อยก็จะมีเสมอ เขารักสัตว์และชอบที่จะชิดใกล้กับธรรมชาติเป็นที่สุด เป็นเรื่องแปลกแต่ก็น่าอภิรมย์ดีที่ลีโอนาร์ดสามารถเข้ากับพวกสัตว์ได้ดีเป็นปี่เป็นขลุ่ย พวกสัตว์ไม่ทำร้ายเขาเพราะเขาไม่เคยทำมันก่อนทั้งยังเข้าหาอย่างนุ่มนวลใจดีอีก จนนอกจากพี่น้องแล้วสิ่งที่สนิทกับเขามากที่สุดก็คงจะเป็นพวกสัตว์นี่แหละ เขานั้นติดนิสัยชอบดูแลสัตว์เลยชอบที่จะดูแลเอาใจใส่ผู้คนรอบข้างไปด้วยถ้าหากทำได้ ไม่เว้นแม้แต่พวกคนใช้ก็ตามที ดังนั้นแล้วเขาจึงเป็นที่รักของคนในบ้านไม่น้อยเลยล่ะ...ถึงจะอ่อนแออยู่บ้าง แต่ก็น่าถนุถนอมประคองเอาไว้นี่นะ
➠ H E L P
เขาเป็นคนที่ไม่ตัดสินใครง่ายๆ แต่เขาเชื่อว่าแต่ละคนมีความคิดและเหตุผลที่ต่างกันออกไปก็เท่านั้น ยอมรับในความแตกต่างระหว่างบุคคลว่าไม่มีใครในโลกดีหรือร้ายไปทั้งหมดหรอก เชื่อว่ามิตรภาพมีจริง และความรักจะเยียวยาทุกสิ่งได้ เกลียดการแบ่งแยกเพียงเพราะความแตกต่าง แต่ลีโอนาร์ดก็ไม่ได้มีความเผด็จการในตัวนัก เขาออกจะยืดหยุ่นและโอนอ่อนง่ายจนเกินไป แน่นอนว่าการที่เป็นแบบนี้ทำให้เขาเป็นคนที่ถูกหลอกได้ง่าย เขาใจอ่อนและมักจะให้อภัยคนนั้นคนนี้ได้เสมอขอเพียงแค่พูดคำว่าขอร้องหรือขอโทษออกมา (ในกรณีแบบนี้หากไม่มีใครคอยหักห้ามเขา เขาก็คงก่อเรื่องให้เป็นผลเสียย้อนกลับมาหาตัวเองไม่น้อยเลยล่ะ...)
ลีโอนาร์ดชอบที่จะช่วยเหลือคนอื่นเสมอถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ญาติหรือคนรู้จักด้วยก็ตาม อย่างที่บอกว่าตัวเขานั้นใจดีเกินไป ใจกว้างและมักจะมองไม่เห็นภัยร้ายใกล้ตัวที่เข้ามาหาเสมอทำให้เขาพุ่งเข้าหาอันตรายโดยไม่รู้ตัวหากว่าบางทีเพียงต้องการจะเข้าไปช่วยเหลือเท่านั้นเอง และการช่วยเหลือของเขาจะมากหรือน้อยเขาก็ยินดีที่จะทำทั้งนั้น ในปัจจุบันสิ่งที่เขาทำได้ก็คงจะเป็นการให้ความรู้จักหนังสือหรือให้คำที่ปรึกษา กำลังใจกับคนอื่นๆในบางเรื่องล่ะนะ...
➠ A T T E M P T
เรื่องที่ลีโอนาร์ดมีความพยายามสูงนั้นไม่ใช่แค่ลมปาก คงเรียกได้ว่ามากๆเลยล่ะ เพราะถึงเขาจะอ่อนแอแต่ก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะสิ้นหวังไปซะทุกทาง เขานั้นหมั่นศึกษาพากเพียรเรียนด้านต่างๆเพื่อที่ตัวเองจะสามารถทำคุณประโยชน์ได้บ้าง และในอนาคตเขาก็หวังจะหาทางรักษาตัวเองได้เหมือนกัน เขาไม่ได้หวังอยากจะให้คนทั้งโลกชื่นชม แต่เขาเพียงมีกลุ่มคนเล็กๆที่ตัวเขาสามารถปกป้องได้ก็พอแล้ว
ในยามที่สิ้นหวังเขาก็จะยกเอาความหวังและเป้าหมายมาเตือนใจเอาไว้ ตีตัวเองว่าให้ลุกขึ้นแล้วเดินไปหาความฝันนั้นถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงแสงลิบหรี่ราวกับหิงห้อยท่ามกลางผืนป่าใหญ่ก็ตาม...เพราะมีหวังเขาถึงพยายามและขยันขันแข็งอย่างถึงที่สุด แล้วเขาค่อนข้างชอบความรู้สึกที่ได้พยายามที่สุดเลยล่ะเพราะมันมีความหวังนี่นะ...อืม ฟังดูแปลกๆเนอะ แต่เขาคิดแบบนั้นจริงๆนะ...
➠ L A C O N I C
ลีโอนาร์ดไม่ใช่คนที่พูดเยอะเท่าไหร่ ไม่ใช่ว่าพูดไม่เก่งแต่เป็นเพราะส่วนใหญ่เขามักจะให้โอกาสคู่สนทนาพูดมากกว่าจะพูดเสียเอง เขาชอบที่จะเป็นผู้ฟังมากกว่าผู้พูด แล้วเขาเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรถ้าไม่มีประเด็นให้พูดด้วย ดังนั้นไม่ค่อยแปลกที่คนจะคิดว่าลีโอนาร์ดเป็นคนเงียบๆ จะพูดก็ต่อเมื่อมีคนมาพูดกับเขาก่อน หรือไม่ก็เป็นเรื่องที่ต้องเตือนคนอื่นก็เท่านั้นแหละ แถมยังเป็นคนพูดเสียงนุ่มๆ ไม่กระโชกโฮกฮาก ไม่ตรงเกินไปแต่ก็ไม่ได้ดัดแหลมจนดูเสแสร้ง มีมุขบ้างในบางครั้งเพื่อให้อีกฝ่ายไม่เครียด และพูดแล้วฟังดูจริงใจอีกต่างหาก
อีกเหตุผลที่ทำให้เขาชอบที่จะฟังมากกว่าก็คงหนีไม่พ้นความอยากรู้อยากเห็นของเขานั่นแหละ เขาเพียงอยากรู้เรื่องราวที่ตัวเองไม่เคยเจอ สงสัยและอยากที่จะรับฟังทุกสิ่ง เป็นราวกับกบในกะลาที่รอฟังเรื่องราวใหม่ๆตลอดเวลา... แน่ล่ะว่ากบที่หลบอยู่ในกะลาแบบเขานั้นไม่มีเรื่องให้พูดเยอะนักหรอก ทว่าหากว่าอีกฝ่ายไม่อยากที่จะเล่าตัวเขาก็จะไม่รบเร้าให้ใครลำบากใจหรอกนะ
➠ K I N D
ลีโอนาร์ดนั้นอ่อนโยนและใจดี ถึงขั้นที่ว่าใจดีเกินไปจนยอมที่จะเสียสละได้ง่ายๆเลยล่ะ เขาคิดแค่ว่ามันเป็นสิ่งที่ควรจะทำ---การช่วยเหลือผู้อื่นอะไรแบบนี้น่ะ แล้วมันก็คงจะดีด้วยถ้าเขาสามารถส่งมอบความช่วยเหลือให้ได้ไม่ว่าด้วยเรื่องอะไรก็ตาม เพราะเป็นแบบนี้ เพราะเขาใจดีเกินไปแบบนี้จึงถูกหลอกได้ง่ายๆ ความไร้เดียงสาและหัวอ่อนของเขายิ่งทำให้ตัวเองตกอยู่ในอันตรายได้ไม่ยากเลยหากว่าผู้ที่เข้าหาเขาเป็นคนไม่ดี
กระนั้นลีโอนาร์ดก็ยังยืนยันจะช่วยเหลือผู้คนให้ได้มากที่สุดอยู่ดี ตัวเขาเองไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครดีใครร้าย ใครกันแน่ที่แสร้งแกล้งหลอกใช้เขา ถึงแบบนั้นเขาก็ยังยินดีจะช่วยเหลืออย่างโอบอ้อมอารี
...สรุปง่ายๆก็คือใจดีเกินไปจนเรียกได้ว่าโง่บริสุทธิ์นั่นแหละ
➠ C A L M L Y
เด็กหนุ่มที่ชื่อว่าลีโอนาร์ดนั้นเป็นคนใจเย็นอย่างมาก เรียกได้ว่าค่อนข้างอืดอาดยืดยาดแต่ก็ยืนหยุ่นผ่อนคลายจนถึงขั้นแทบไม่โมโหใส่ใครเลยก็ว่าได้ กล่าวคือเขาเป็นพวกที่โกรธใครไม่เป็นและคงไม่คิดที่จะโกรธใครเป็นว่าเล่นอีกด้วย ตัวเขาเองมักจะให้อภัยผู้คนได้ง่ายเสมอ...และง่ายจนเกินไปกระทั่งทำให้เหล่าพี่ๆของเขาเหนื่อยใจไปกับความใจอ่อนนี้ไม่น้อยเลยล่ะ
อย่างที่รู้ว่าลีโอนาร์ดนั้นใจเย็นมาก เรื่องที่เขาโกรธก็แทบจะไม่มีเลยด้วยซ้ำ เขาเพียงแต่มองโลกในแง่ดีและให้อภัยทุกสิ่งอย่างได้อย่างงายดาย แต่หากจะถามถึงความโกรธเกรี้ยวที่เขาพึงจะมี เขาก็คงมีให้แค่ตัวเอง... ใช่ หลายครั้งที่เขามักโกรธตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้เลย โกรธและไม่ชอบใจเสียเท่าไหร่ที่ตัวเองอ่อนปวกเปียกแบบนี้ แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลที่เขาจะต้องทำร้ายตัวเอง เขาเพียงแต่จะหาที่หลบเงียบๆ กอดเข่าแล้วร้องไห้อยู่แบบนั้นคนเดียว
___ใช่แล้วล่ะ ถึงแม้ลีโอนาร์ดจะโกรธ แต่ก็เก็บอาการได้ดีจนกระทั่งหามุมเงียบๆได้ สิ่งที่เขาทำไม่ใช่การก่นด่าหรือทำลายข้าวของแต่เป็นการร้องไห้มากกว่า ไม่ว่าฝ่ายใดจะผิดก็ตาม เพราะเขามันพวกอ่อนไหวได้ง่ายแล้วก็ไม่ชอบเสียงตะโกนเอาซะเลยนี่นะ ทักษะการเก็บกลั้นสีหน้าของเขาอยู่ในระดับกลางๆ แต่ก็นับว่าดีพอจะไม่ร้องไห้ต่อหน้าใคร เขาเพียงแต่ยิ้มรับไว้เท่านั้น หากแต่เมื่อใดที่อยู่ตัวคนเดียวตัวเขาก็จะหลั่งน้ำตาพร้อมกับพึมพำความในใจออกมาคนเดียว
อ้อ แน่นอนว่าเขาไม่อยากให้ใครมาเห็นนักหรอก ลำพังทุกวันนี้ก็ทำให้ใครต่อใครเป็นห่วงมามากพอแล้วนี่นา...
E X A M P L E ; 1
❖ ❖ ❖ ❖
ดวงตาสีน้ำตาลเปลือกไม้ลอบมองลอดผ่านหน้าต่างออกไป สายลมเย็นๆพลันพัดปลิวโชยเข้ามาพร้อมกับผ้าม่านสีเข้าที่ปลิวไสว เด็กหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึก ริมฝีปากยกยิ้มทุกครายามที่ได้เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างเช่นนี้ ภาพวิวทิวทัศน์ที่เห็นเสียจนชินตาแต่ก็ไม่เคยน่าเบื่อเลย ...หากเพียงจินตนาการว่าการได้ออกไปมันมีอะไรให้ทำมากเสียกว่าการอยู่ในห้องตั้งเยอะ
“ยามเช้าที่อากาศดีเช่นนี้ข้าขอออกไปด้านนอกกับท่านได้รึเปล่า ท่านพี่?” ลีโอนาร์ดเอ่ยถาม พร้อมกับหันไปมองยังร่างอีกร่าง ใบหน้ายกยิ้มอย่างมีหวังทว่าในเวลาต่อมาไหล่ของเขาก็เป็นอันลู่ต่ำลงเมื่อคนอายุมากกว่าสั่นหน้าพลางยกมือขึ้นปรามไว้
“เจ้าก็รู้ว่าภายนอกเป็นเช่นไร ข้าเป็นห่วงความปลอดภัยของเจ้านะ” อีกฝ่ายเอ่ยตอบ และแม้ว่าลีโอนาร์ดจะผิดหวังทว่าใบหน้าของเขาก็ยังคงประดับประดาไปด้วยรอยยิ้มเสมอ เด็กหนุ่มผ่อนลมหายใจเบาๆก่อนจะผงกศีรษะ
“เช่นนั้นแล้ว ข้าก็ขอให้ท่านปลอดภัยและอย่าลืมนำเรื่องราวด้านนอกนั่นมาเล่าให้ข้าฟังบ้างนะ”
...ลีโอนาร์ดไม่ใช่เด็กดื้ออะไร ออกจะว่านอนสอนง่ายด้วยซ้ำแต่ก็อดที่จะงอแงเล็กๆไม่ได้อยู่ดี การที่เขาได้แต่อยู่ในห้องแบบนี้มันเหงาจะตายไป และเพราะมันเป็นการขอร้องเพียงแค่เรื่องเล็กๆ คนเป็นพี่จึงยิ้มแล้วพยักหน้ารับ เพียงเท่านั้นก็ทำให้จิตใจของเด็กหนุ่มชื้นขึ้นมา
อย่างน้อยเขาก็มีหวัง การได้ฟังเรื่องราวจากปากคนสำคัญมันก็เป็นอะไรที่สุขใจไม่น้อยเลยล่ะ
E X A M P L E ; 2
❖ ❖ ❖ ❖
“ตัวข้ามีนามว่าลีโอนาร์ด นีโร วานาเคียร์ บุตรชายคนสุดท้องของตระกูลวานาเคียร์ ยินดีที่ได้พบท่านเช่นกัน” หลังจากกล่าวจบเด็กหนุ่มก็ก้มโค้งศีรษะลงเป็นการทักทายกับสตรีตรงหน้า เขาทำมันราวกับว่าเป็นเรื่องง่ายดายที่จะทักทายกับคนแปลกหน้าซึ่งเป็นคนมาจากตระกูลสูงส่งครั้นพอเวลาผ่านไปเขาก็เริ่มที่จะพูดคุยกับเด็กสาวมากขึ้น ไม่ถึงขั้นสนิทชิดเชื้อกันนักแต่ก็จัดว่าได้ผูกมิตรกันแล้ว
“ท่านเมมิตา ท่านมองเห็นดาวดวงนั้นหรือไม่” เด็กหนุ่มว่าพร้อมกับชี้นิ้วขึ้นไปบนท้องฟ้า ท่ามกลางผืนนภาอันมืดมิดราวกับผ้าสีดำผืนใหญ่อันประดับประดาไปด้วยแสงดาวระยิบระยับทอดตัวพาดผ่านอย่างงดงามตระกาลตา
“ดวงนั้นน่ะหรือคะ” อีกฝ่ายขานรับพร้อมกับเอียงคอมองตามทิศทางของปลายนิ้วเรียว
“ใช่แล้ว... หากท่านลองลากเส้นจากดาวดวงนั้นไปยังอีกดวง...และอีกดวง...” เด็กหนุ่มกล่าวพร้อมกับโยกแขนเล็กน้อย ขลับเคลื่อนปลายนิ้วไปตามทิศทางของดาวดวงอื่นๆก่อนจะหยุดลงที่ดวงสุดท้าย “...เช่นนั้นจะเป็นรูปหงส์ล่ะ”
“โอ้ว! จริงด้วย” เด็กสาวร้องอย่างตื่นเต้น “น่าอัศจรรย์ใจเสียจริง!”
พอได้ยินแบบนั้นลีโอนาร์ดก็ได้แต่เพียงยิ้มรับ เงยหน้ามองดูดาวหงส์อย่างเลื่อนลอย ดวงหน้ายังคงมีปรอยยิ้มประทับเอาไว้เช่นเดิม และในครานี้หัวใจดวงน้อยๆของเขาก็ชุ่มชื่นกว่าก่อนหน้าไม่น้อยเพียงเพราะมีคนที่สนใจในสิ่งที่เชาชำนาญการณ์ และมันก็คงไม่ยากเลยหากจะให้เขาสาธยายเรื่องเกี่ยวกับดวงดาวต่อไป
เพราะมันเป็นสิ่งที่อยู่ในหนังสือ แล้วเขาก็สามารถมองเห็นได้ทางหน้าต่างนี่นะ จะไม่ให้ชำนาญได้ยังไงกันเล่า...
E X A M P L E ; 3
❖ ❖ ❖ ❖
“ในเช้าวันนี้ท่านก็มาทักทายข้าอย่างนั้นหรือ” น้ำเสียงเนิบนามอันนุ่มนวลอ่อนโยนเอ่ยขึ้นในขณะที่เจ้าตัวนั่งอยู่ในสวนหลังคฤหาสน์ ตรงหน้ามีกระถางต้นไม้ต้นเล็กวางเอาไว้ ส่วนมือก็ถือกระดานวาดภาพกับพู่กันอยู่ซึ่งเดาได้ไม่ยากเลยว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ทว่าสิ่งที่น่าแปลกคือเมื่อสักครู่นี้เขาไม่ได้กล่าวทักทายผู้ใด หากแต่กลับเป็นนกน้อยตัวเล็กที่บินมาเกาะบ่าเขาเท่านั้นเอง
จิ๊บๆ...จิ๊บๆ...
อ่า... แล้วมันก็ส่งเสียงตอบรับเขาเสียด้วย
“ฮะๆ ข้าคิดถึงท่านนะ” เด็กหนุ่มหัวเราะแล้วพูดอีกครั้งราวกับว่าฟังภาษาสัตว์ออก หนำซ้ำเขายังตั้งชื่อให้กับสัตว์บางตัวอีกด้วย... “ขนมชิ้นนี้ข้ามอบให้ท่านนะ ท่านบิทเนล”
และใช่... บิทเนลเป็นชื่อของนกที่เขาตั้งให้เอง เขาเอ่ยพร้อมกับหยิบคุกกี้ชิ้นเล็กๆจากจานข้างๆกายส่งยื่นให้กับเจ้านกที่เกาะอยู่บนบ่า ในเวลาต่อมาเขาก็หัวเราะ เมื่อนกพันธุ์เดียวกันอีกตัวบินโฉบลงมาแย่งไปทำให้มันตีปีกอย่างไม่พอใจ ลีโอนาร์ดหัวเราะกับเรื่องแค่นั้นก่อนจะหยิบจานขนมทั้งจานไปวางไว้ตรงหน้านกสองตัวี่ส่งเสียงจิ๊บๆเหมือนกำลังเถียงกันอยู่บนพื้นหญ้า
“พวกท่านอย่าคิดมากเลย ข้ายังมีให้อีกเยอะเลยล่ะ” ลีโอนาร์ดระบายยิ้ม เสียงหัวเราะยังคงดังแผ่วๆคลอเคลียปนไปกับเสียงของนกน้อยร่ำไป
E X A M P L E ; 4
❖ ❖ ❖ ❖
ท่ามกลางความเงียบงันของห้องนอนขนาดใหญ่โอ่อ่าหรูหราเต็มไปด้วยสิ่งของตกแต่งงดงามวิจิตรนั้นความเงียบสงัดได้ถูกแทรซึมไปด้วยเสียงร่ำไร้ใคร่ครวญของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง
ตัวเขานั้นช่างเปราะบางราวกับเปลือกแก้วที่พร้อมจะปริแตกร้านรานได้ทุกเมื่อ เขาหวาดกลัว เศร้าโศกแต่ก็ไม่อยากจะฉุดยื้อผู้ใดเอาไว้ เพราะเช่นนั้นแล้วเขาจึงต้องอยู่เพียงตัวคนเดียวภายในห้องนอนอันกว้างใหญ่แห่งนี้
แสงไฟสลัวๆส่องทางให้เห็นว่าลีโอนาร์ดนั่งกอดเข่าแล้วแนบหน้าลงไปอยู่ที่มุมห้อง
“ฮึก...ข้า...ข้าขอโทษ ข้าขอโทษที่ข้าทำอะไรไม่ได้เลย ฮึก...” น้ำเสียงสั่นเทาระคนสะอึกเล็ดลอดออกมา ในหัวของลีโอนาร์ดนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวัน---วันนี้เป็นวันที่เขาได้ออกไปด้านนอก แต่ก็โชคร้ายที่มีกลุ่มคนร้ายพุ่งเข้าโจมตี พี่สาวของเขาเป็นฝ่ายเข้ามาปกป้องเขาจนได้รับบาดเจ็บ แม้ว่าบาดแผลจะไม่ได้หนักหนาอะไร แต่...
ลีโอนาร์ดก็โทษว่านั่นเป็นความผิดของเขาเอง ที่ทำให้พี่สาวของตัวเองต้องลำบากถึงขั้นเลือดตกยางออก ครั้นกลับมาก็ถูกบุพการรีต่อว่าที่ทำอะไรโดยไม่นึกระวังตัวเสียอีก ระดับสุรเสียงดังขั้นตะคอกรุนแรง ตัวลีโอนาร์ดก้มหน้ารับฟังแต่ทั้งไหล่ มือและหัวใจภายในอกก็สั่นเทาไปหมด ยามนั้นเขาอดทนแล้วปกปิดด้วยรอยยิ้มหากทว่าเวลานี้เขาอยู่ตัวคนเดียว...
“ฮึก...ข้า...ข้าขอโทษ ขอโทษจริงๆ ข้าเองก็ไม่ได้อยากจะอ่อนแอเช่นนี้เลย...” เขาคร่ำครวญอีกครั้ง ความรู้สึกด้านในอกเต็มไปด้วยความครั่นคร้าม หวาดผวา เศร้าโศกเสียใจ---ทุกๆความรู้สึกที่บีบคั้นให้เด็กหนุ่มผู้บอบบางร่ำไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร
กระนั้นแล้วเขาเพียงแค่ต้องการเวลาเสียหน่อย หากดีขึ้นแล้วเขาก็จะออกไปขอโทษทุกคนอีกครั้ง(โดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองผิดขนาดนั้นเลยรึเปล่า...) รวมไปถึงให้กำลังใจตัวเองไปพร้อมๆกับทำสิ่งที่ตัวเองพอจะทำได้ต่อไป
...มันเป็นวังวนที่แสนน่าเอือมระอาแบบเงียบๆไปแล้วล่ะ
- ความสงบสุข ; ทำให้จิตใจสงบร่มเย็นดีนี่นา... แถมไม่ทำให้ใครเดือดเนื้อร้อนใจด้วย แบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว
- การวาดภาพ ; อย่างน้อยก็เป็นอีกสิ่งที่เขาทำได้ดีมากทีเดียวเลยล่ะ แต่ส่วนมากเขาก็มักจะวาดแต่ภาพของวิวทัวทัศน์ล่ะนะ
- ธรรมชาติและพวกสัตว์ ; พวกมันดูเป็นมิตรแล้วก็น่ารักดีออกนี่นา... แถมเป็นเพื่อนยามเหงาให้เขายามที่พวกพี่ๆไม่ว่างมาดูแลด้วย
- ดวงดาว ; เป็นแสงสว่างยามค่ำคืน เหมือนกับแสงแห่งความหวังท่ามกลางความมืดมิด...ตัวเขาได้เปรียบเทียบเอาไว้แบบนั้น เขาถึงได้ชอบเเหงนหน้ามองดูดวงดาวในทุกๆคืนไงล่ะ
- เสียงเพลงที่ไพเราะ ; มันทำให้เขาสบายใจน่ะ... จะเป็นเสียงของดนตรีหรือเสียงของคนร้องก็ได้ ขอแค่ดังคลอเบาๆเป็นทำนองช้าๆเนิบนาบเขาก็จะทั้งนั้น แล้วตัวเขาก็ชอบร้องเพลงด้วยเหมือนกันนะ แถมร้องได้ดีเสียด้วย
- ชาดอกไม้ ; กลิ่นหอม...แล้วก็อร่อยด้วย
- รอยยิ้ม ; อืม...มันทำให้เขาคิดว่าทุกๆอย่างก็ยังมีเรื่องดีอยู่น่ะ อาจดูโลกสวยไปสักหน่อยแต่ตัวเขาก็เป็นแบบนั้นจริงๆนะ...
- การรบราฆ่าฟัน ; ถึงจะอยากแข็งแกร่งขึ้นก็เถอะ แต่ไม่ได้แปลว่าเขาอยากจะไปฆ่าใครสักหน่อย เขาแค่ต้องการจะปกป้องเท่านั้นแล้วสิ่งที่เขาต้องการจริงๆก็คือมิตรภาพ...ไม่ใช่ความบาดหมางที่เต็มไปด้วยกลิ่นของเลือด
- ร่างกายของตัวเอง ; เพราะมันอ่อนแอ... อืม แต่ช่างเถอะ ยังไงเขาก็มีหวังจะให้ตัวเองเเข็งแรงขึ้นอยู่นี่นะ
- การที่ตัวเองไม่สามารถช่วยอะไรคนอื่นได้เท่าที่ควร ; เพราะมันทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองทำอะไรไม่ได้เลย มันทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองด้อยค่าเกินกว่าจะยืนอยู่ตรงจุดนั้นได้เลยล่ะ
- การถูกว่ากล่าว ตะโกนด่าทอ ; ใครจะไปชอบกันล่ะ... ถึงเขาจะไม่ใช่คนเจ้าน้ำตาขนาดนั้นเเต่บางครั้งก็อ่อนไหวกับคำด่าทอได้เหมือนกันนะ
- ของเผ็ด ; เขากินไม่ได้มากเท่าไหร่... อืม แล้วก็แพ้พริกด้วย
- ฝุ่นละอองหรืออากาศที่เป็นมลทิน ; อาการระยะเริ่มต้นคือการไอ และไอ ต่อมาก็เริ่มมีน้ำมูกตามประสาคนแพ้ฝุ่น อาการคล้ายกับภูมิแพ้อากาศแต่ก็ไม่ถึงกับเหมือน หากปล่อยให้เขาอยู่ในที่ที่มีฝุ่นนานๆเข้าก็ทำให้ไอรุนแรงมากขึ้นถึงขั้นน้ำหูน้ำตาไหลได้เลยล่ะ รุนแรงมากที่สุดก็คงจะเป็นการไอออกมาเป็นเลือด (เป็นอาการไอเรื้อรัง(Chronic Cough) คือ อาการไอที่เกิดขึ้นติดต่อกันเป็นระยะเวลานาน)
- ของเผ็ดหรือพริก ; หน้าแดงก่ำไปหมด รวมถึงมีอาการมึนหัวคลื่นไส้อาเจียนตามมา ร่างกายอ่อนแรง
- ที่แคบบวกกับความมืด ; มันเป็นความรู้สึกที่ว่าเขาไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าอะไรจะเข้ามาหาตัวเอง... มันน่ากลัวจนเขาทำอะไรไม่ถูกเลยล่ะ การที่เขาจะทนไม่ไหวเผลอหลั่งน้ำตาออกมาก็อย่าหาว่าเขาอ่อนแอเกินไปเลย
- การที่ตัวเองจะไม่สามารถเดินได้อีก ; ลำพังแค่ร่างกายอ่อนแอแล้วมีความอยากรู้อยากเห็นนี่ก็นับเป็นทุกข์มากพอแล้ว... การที่เขาเดินไม่ได้ก็นับเป็นการดับฝันไปเลยล่ะ ถึงปัจจุบันจะเคลื่อนไหวได้ไม่เเข็งเท่าไหร่ก็ตาม แต่ก็ถือว่าเดินได้แล้วกัน...
- การสูญเสียคนสำคัญไป ; แน่ล่ะว่าใครๆต่างก็ต้องกลัว ตัวเขาเองก็เหมือนกัน แถมยังกลัวมากซะด้วยว่าจะไม่มีใครอยู่กับเขาอีก..ตัวเขาที่อ่อนแอแบบนี้ใครจะไปอยากอยู่ด้วยล่ะ?
- การวาดภาพ ; อย่างที่เคยบอกไปว่าเป็นหนึ่งในไม่กี่อย่างที่เขาสามารถทำได้อย่างยอดเยี่ยม...
- การร้องเพลง ; เสียงของเขาจัดได้ว่านุ่มนวลน่าฟังชวนหลงใหลสุดๆเลยล่ะ
- การทำอาหาร ; เห็นอ่อนแอแบบนี้เเต่เขาก็มีสกิลพ่อบ้านสูงอยู่นะ
- งานประดิษฐ์และงานเย็บปักถักร้อย ; เหตุผลก็เหมือนๆกับด้านบน...อา เขาเริ่มจะเหมือนผู้หญิงเขาไปทุกทีๆเเล้วสิ...
- ความจำ ; เพราะมีความจำดีจึงสามารถเอาใจใส่คนอื่นได้ รู้ว่าคนนั้นชอบหรือไม่ชอบอะไร จดจำและนำมาใช้ได้ดีเสมอเลยล่ะ
- ลีโอนาร์ดถนัดมือซ้าย
- เป็นโรคประจำตัวอยู่หลายโรค แต่เท่าที่จะเป็นอุปสรรค์มากที่สุดก็เห็นจะเป็นโรคหอบหืด โรคความดันโลหิตสูงและพวกภูมิแพ้ต่างๆที่เกิดได้ง่ายๆกับตัวเขานั่นเอง อีกอย่าง บีโอนาร์ดก็กระดูกไม่ค่อยแข็งแรงด้วยสิ...
- ถึงจะเป็นคนดีแต่เขาก็ไม่ได้มีเพื่อนมากนักหรอก เหตุผลเพราะคนส่วนมากมองว่าเขาเป็นคุณชายที่ทำอะไรด้วยตัวเองไม่เป็นเลย หารู้ไม่ เขาเองก็อยากจะทำเพียงแต่ทำไม่ได้นี่นะ...
- มีสมุดวาดภาพเป็นของตัวเองหลายเล่ม หนึ่งในนั้นก็มีสมุดที่วาดภาพสิ่งที่เขาเคยเห็น เคยเจอมา บ้างก็มาจากในฝันของตัวเอง บ้างก็มาจากที่จินตนาการเอาจากที่คนนั้นคนนี้เล่าเต็มไปหมดเลยล่ะ
- มีความปราถนาลึกๆในใจว่าตนเองจะแข็งแกร่งสมดังชื่อที่ได้รับมาบ้าง แค่เพียงสักนิดก็ยังดี
- บางครั้งก็ชอบตั้วชื่อสัตว์ไปทั่วแล้วก็พูดคุยกับพวกมัน เพราะความเหงาน่ะนะ... แล้วเขาก็ดันแยกออกซะด้วยว่าตัวไหนชื่ออะไร เขาจำได้ทั้งหมดต่อให้เป็นพันธุ์เดียวกันก็ตาม ก็นะ...มันมาจากความรู้สึกแล้วก็การสังเกตลักษณะนิสัยกับการกระทำของสัตว์ด้วยนั่นแหละ
- เป็นคนไม่แบ่งแยกพวก ไม่แยกชนชั้น มองว่าทุกคนนั้นเท่าเทียวมกันและควรให้เกียรติกันและกันเข้าไว้สังคมจะได้น่าอยู่ หารู้ไม่ว่าความคิดแบบนั้นมันอาจจะมีแค่เขาคนเดียวก็ได้... และจะบอกว่าเขาทำตัวเป็นพ่อพระจนเกินเหตุก็คงไม่ผิดอะไรนัก
- เวลาที่เกิดอาการป่วยมักไม่ชอบบอกใคร มักจะปกปิด(พยายามโกหก) แต่คนแบบเขาน่ะโกหกไม่เก่ง เพราะงั้นต่อให้พยายามแทบตายยังไงก็คงปกปิดด้วยการแสดงไม่มิด ไม่ว่าใครต่างก็มองเขาออกหมด เว้นแต่เขานั่นแหละที่มองใครไม่ออกเลย...
- ตากแดดนานๆไม่ได้ ; ไม่ได้แปลว่าเขาเป็นแวมไพร์หรือรักผิวพรรณอะไรหรอก แต่มันเป็นเพราะเขาน่ะโรคลมแดดต่างหาก ซึ่งเกิดจากความล้มเหลวในการรักษาอุณหภูมิของร่างกายให้คงที่ (thermoregulation) ส่งผลให้อุณหภูมิของร่างกายสูงขึ้นกว่าปกติ ทำให้เกิดอาการต่างๆ ซึ่งหากอาการรุนแรงอาจเป็นอันตรายต่อชีวิตได้
- เป็นคนที่ผอมกระหร่องพอสมควร ดังนั้นจึงถูกอุ้มพาดบ่าได้ง่ายๆเลยล่ะ...
- ชอบที่จะดูแลเอาใจใส่คนอื่นด้วยเรื่องเล็กๆน้อยๆที่ทำให้อีกฝ่ายยิ้มได้นะ แต่ติดที่ว่าคนอื่นมักจะหันมาดูแลเขามากกว่าเนี่ยสิ...
- อยากเห็นทะเลที่เป็นน้ำสีสวยจริงๆสักครั้ง หรือไม่ก็อยากเดินเล่นในทุ่งดอกไม้สวยๆ วิวดีๆ บรรยากาศผ่อนคลายสบายๆที่ไม่มีเรื่องร้อนใจอะไรเข้ามา แต่คงไม่มีโอกาสได้ไปหรอก...
ความคิดเห็น