.Idea Cage.

ลำดับตอนที่ #16 : I am Harry Pot..—F_ck you!

APPLICATION FORM

"มองทำไม ไม่เคยเห็นคนหล่อเหรอวะ"

"ครับ แฮร์รี่ครับ แฮร์รี่ พอตเตอร์—พ่_งแกสิ คนละแฮร์รี่กันแล้วโว้ย"

"มีปัญหาอะไรกับนามสกุลฉัน?"

บทบาทที่เลือก : แฮร์รี่ เกวนโดลิน่าโอดาโกต้าฮิลารี่เลย์ตัน—บทตัวเอก

หอพัก : Scarlet Owl  │  นกฮูกสีแดง

ชื่อ : แฮร์รี่ เกวนโดลิน่าโอดาโกต้าฮิลารี่เลย์ตัน || Harry Gwendolinaodakotahilarylayton

       ✦ แฮร์รี่ (Harry) แปลว่า กษัตริย์

       ✦ เกวนโดลิน่า ( Gwendolina) แปลว่า มีความสุข,สุจริต | โอซาฮาร์ (odakota) แปลว่า เพื่อน | ฮิลารี่ (hilary) แปลว่า ความร่าเริง | เลย์ตัน (layton) แปลว่า ความมุ่นคง,ความแน่นอน │ เกวนโดลิน่าโอดาโกต้าฮิลารี่เลย์ตัน (Gwendolinaodakotahilarylayton) แปลว่า เพื่อนที่มีร่าเริงสดใส เต็มไปด้วยความสุข สุจริตใจและมีความมั่นคง

ชื่อเรียก : 

        ✦ แฮร์รี่ :: เป็นชื่อเล่นปกติที่ทุกคนมักจะเรียก

        ✦ แฮร์รี่....พอตเตอร์ :: มีคนเรียกล้อ แล้วตัวเขาก็จะตอกกลับไปว่า พ่_งสิวะ แฮร์รี่เฉยๆเว้ย—กรุณาเรียกนามสกุลฉันให้ถูกด้วยล่ะ

อายุ : 17 ปี (เขาแก่เดือน)

เพศ : ชาย

ชั้นปี : ปี1

รูปร่างหน้าตา : 

        แฮร์รี่เป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งด้วยส่วนสูงถึง186เซนติเมตรและน้ำหนักอีก76กิโลกรัมทำให้ตัวเขานั้นดูโดดเด่นในหมู่ผู้คนไม่น้อย สรีระร่างายจัดว่าแข็งแรง คล่องแคล่วและมีกล้ามเนื้อประปรายพองามไม่อืดอัดเทอะทะ ผิวสีขาวสะอาดเรียบเนียนดูสุขภาพดีน่าสัมผัส โครงหน้าหน้ารูปไข่หล่อคมคายทว่าดูเหมือนกวนประสาทและไม่ค่อยเป็นมิตรนัก(...?) เรือนผมสีเงินเข้มเงางามนุ่มสลวยน่าสัมผัสตัดเป็นทรงรองทรงต่ำปล่อยผมยาวที่ด้านหน้า ดวงตาเรียวคมสีเขียวมิ้นต์ เรียวคิ้วสีเดียวกับผมโค้งตัวอย่างพอดี สันจมูกโด่งไล่ลงมารับกับริมฝีปากหนาที่เป็นสีแดงคล้ำเล็กน้อย มองดูจากภายนอกแล้วเขาก็เป็นชายหนุ่มที่หล่อเหลาคนหนึ่งเลยล่ะ

ลักษณะนิสัย :

►Bad boy◄

           คนอย่างแฮร์รี่จะเรียกว่าเป็นผู้ชายแบดบอยก็คงครอบคลุมตัวเขาได้อยู่... เพราะสีหน้าของเขามันก็บ่งบอกแล้วเขาเขาเป็นแบบนั้น ภาพรวมต่างๆก็เข้าข่าย แต่เขาก็ไม่ได้เป็นแบบนั้นซะร้อยเปอร์เซ็นต์หรอก เขาก็แค่มาดแมนเต็มตัว น้ำนิ่งไหลลึก มีความเป็นตัวเองไม่ตามตูดใครต้อยๆ ไม่ง้อใครและมีจุดยืนในเรื่องความชอบและไม่ชอบอย่างชัดเจน ชอบอะไรคิดอะไรก็ทำไปแบบนั้นอย่างไม่คิดจะอับอายหรือเเคร์ใครให้มากนัก เขานั้นเป็นจุดศูนย์กลางในโลกของตัวเองเขาให้ความสำคัญกับตัวเองโดยการไม่ก้มหัวให้ใคร ไม่ยอมอ่อนข้อให้ใครหากไม่ใช่เรื่องจำเป็นหรือเรื่องที่โอนอ่อนต่อกันได้---แต่มันก็ไม่ง่ายนักหรอกที่พ่อหนุ่มคนนี้จะยอมอ่อนข้อให้น่ะ หากไม่ใช่เพื่อนที่สนิทจริงๆหรือเป็นพ่อเป็นแม่ก็อย่าหวังอะไรจากเขาเลย

         บุหรี่ก็สูบ ท่าทางก็ดูนิ่งๆนังเลงบ้างก็กวนตี*ชาวบ้านทางสายตา การพูดการจาที่ค่อนไปทางปากหมาอย่างกู่ไม่กลับยิ่งทำให้แฮร์รี่กลายเป็นจุดเด่นบ่อยๆ...อืม อาจจะเป็นจุดเด่นในทางที่ดีบ้าง ไม่ดีบ้างแต่มันก็ต้องมีทั้งคนที่ชื่นชอบและเกลียดขี้หน้าเขานั่นแหละ---แต่ต้องสนใจด้วยรึไงล่ะ

         บุคลิคภายนอกของเขานั้นดูนิ่งๆแบดบอยในขณะเดียวกันบ้างก็ดูน่ากลัวบ้างก็ดูกวนโอ๊ยจนน่าพุ่งเข้าไปซัดสักหมัด---แต่แน่นอนว่าแฮร์รี่ก็ไม่ได้สนใจคนพวกนั้นนักหรอก เขาแค่คิดว่าในเมื่อเขาเป็นแบบนี้ หน้าตาเป็นแบบนี้แล้วจะทำไม เขาไม่คิดจะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อใครหรอก เขาดูเหมือนคนที่ปิดกั้นและเข้าถึงยากอยู่บ้างแต่จริงๆแล้วแฮร์รี่แค่ไม่ชอบเข้าไปทักทายหรือเข้าหาใครก่อน ต้องยอมรับเลยว่าเขาค่อนข้างฟอร์มเยอะอยู่พอสมควร ดังนั้นแล้วถึงแม้ว่าเขาจะถูกอกถูกใจใครสักคนยังไงเขาก็ไม่เข้าหาก่อนหรอก มีแต่จะปล่อยให้คนอื่นเข้าหานี่แหละ...

►Talk basely◄

        แฮร์รี่จัดได้ว่าเป็นคนที่ปากหมามาก...เอ่อ ปากเสียนั่นแหละ แฮร์รี่นั้นเป็นคนตรงๆแบบขวานผ่าซาก คิดอะไรก็พูดๆออกไปแบบนั้นโดยไม่ทันคิดถึงจิตใจของผู้ฟังเท่าไหร่จนบางทีก็เผลอไปทำร้ายจิตใจของคนอื่นโดยไม่รู้ตัวก็มีทว่าถ้าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรแน่นอนว่าคนอย่างเขาคงไม่ตามง้อต้อยๆหรอก ฝันเถอะ... อีกอย่างนอกจากการพูดจาตรงไปตรงมาเกินเหตุของแฮร์รี่แล้วก็ยังจะพ่วงมาด้วยการพูดจากวนเบื้องล่างสุดฤทธิ์ผสมสานไปกับการชมตัวเองจนน่าหมั่นไส้ และยิ่งพูดด้วยสีหน้านิ่งๆบ้างก็ยักคิ้วใส่ก็ยิ่งยั่วโมโหเข้าไปอีก

         แฮร์รี่เป็นพวกที่ไม่ชอบพูดจาสุภาพอ่อนหวานกับใครเท่าไหร่ ฉะนั้นอย่าหวังเลยว่าเขาจะใช้มันกับใคร แต่ถ้าเรื่องกาลเทศะก็มีบ้างไม่ใช่ว่าจะฟาดคำพูดร้ายกาจใส่ผู้ใหญ่ใจดีไปซะหมด อย่างน้อยเขาก็เลือกที่จะสุภาพกับคนเป็นพวกๆไป หากว่าผู้ใหญ่หรือผู้อาวุโสคนนั้นมันไม่น่าเคารพก็อย่าหวังว่าเขาจะพูดดีด้วยเลยพ่อหนุ่มก็คงปากหมาใส่เหมือนเดิมนั่นแหละ

►Think but don't speak◄

      อย่างที่บอกว่าเขาน่ะเป็นพวกน้ำนิ่งไหลลึก ฟังมากกว่าพูดเป็นพวกคนที่เหมือนจะโง่ๆเก๊กเท่ไปวันๆ แต่ความจริงแล้วเขามักจะมีความคิดลึกซึ้ง เรียกได้ว่าเป็นพวกที่มีท่าทางเฉยๆ ไม่ค่อยแสดงความคิดเห็นเวลามีงานอะไร แต่ภายในแล้วเป็นคนช่างคิด มีความคิดดีๆอยู่เสมอ ฉลาด และเมื่อแสดงความคิดเห็นออกมาครั้งใดก็มักจะเป็นที่ฮือฮาได้เหมือนกัน กิริยาส่วนใหญ่ของแฮร์รี่จึงไม่ได้ชอบทำตัวสุดโต่งเป็นจุดเด่นอะไรนัก และถ้าไม่มีใครถามก็ไม่ตอบ ไม่พูด---เว้นแต่ตั้งใจจะกวนประสาทนั้นแหละถึงจะพูดขึ้นก่อน หรืออาจจะเป็นเวลาปกติที่นอกเหนือไปจากเวลางาน ถ้าไม่มีคนเข้ามาคุยเจ้าตัวก็ยังคงเงียบ แต่ถ้ามีเพื่อนเข้ามาทักสักหน่อยต่อมความกวนก็ทำงานเข้าแล้วล่ะ---แน่นอนว่าเขาไม่พูดเยอะ#เจ็บคอ เพียงแต่ทุกคำที่พูดมันกวนจนชวนให้เถียงกันฉอดๆๆเท่านั้นเอง...

      เขาเป็นพวกชอบคิดอะไรอยู่ในหัวแต่ไม่พูดค่อนข้างมาก อย่างการพิจารณาคนนั้นคนนี้ที่เข้ามาทักทายด้วยการมองเงียบๆ แค่มองเฉยๆแล้วก็คิดพินิจพิเคราะห์เอาเองในใจเสมือนเป็นเครื่องแสกนอย่างนั้นแหละ บางครั้งก็ชอบพูดกับตัวเองในหัวอย่างเช่นว่า 

     ไอ้หมอนี่ใครวะ?---เวลามีคนเข้ามาทักทายแล้วบอกว่าเขาเป็นเพื่อนเก่าสมัยเด็กๆ ติดที่ว่าเขาจำไม่ได้เลยสักนิด...

      ฉิบหายล่ะ แม่งจะกลิ้งไปทำไมตรงนั้นวะ---เวลาที่ทำเงินเหรียญตกแล้วกลิ้งหลุนๆเข้าไปในห้องน้ำหญิง...

      เอ้า ถ้ารู้แล้วจะมาเรียนทำไมวะ ถามห่าอะไรแปลกๆ---เมื่อถูกอาจารย์ถามคำถาม แต่บังเอิญเขาแอบหลับจึงตอบไม่ได้และลงท้ายด้วยการถูกต่อว่า (อืม...แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้สำนึกหรือรู้สึกสลดใจอะไรนักหรอก)

       เฮ้ย ไอ้หมอนั่นมันมองฉันนายแล้วนะ แม่งมองหาพระแสงอะไรวะ ไม่เคยเห็นคนหน้าตาดีรึไง ไอ้***---อ่า...แค่ถูกคนคนหนึ่งมองมาแบบจ้องจะงาบไปทั้งตัวไม่รู้เพราะชอบหรืออะไรกันแน่น่ะนะ

       และอีกหลายๆเหตุกาณ์ที่แฮร์รี่มักจะมีเสียงของตัวเองดังแล่นอยู่ในหัวของเขาเท่านั้น แม้ว่าสีหน้าจะยังนิ่งๆเท่ๆดูแบดบอยก็ตาม แต่ในใจบางครั้งก็เตลิดเปิดเปิงไปในแบบที่ไม่มีใครมองออกแล้วจ้า...

        สรุปได้ว่าถ้าแฮร์รี่จะพูดอะไรทีก็พูดไปแบบตรงๆไม่นึกถึงจิตใจใครนั่นแหละต่อให้คิดอะไรในใจแค่ไหนแต่ปากเจ้ากรรมมันก็ดันเป็นแบบเดิมซะทุกรอบนี่สิ น่าเหนื่อยใจชะมัด...

►Calmly◄

        เห็นแบบนี้แล้วแต่แฮร์รี่ก็เป็นคนใจเย็นไม่ต่อยตีกับใครง่ายๆหรอกนะถ้าถูกยั่วโมโหน่ะ ด้วยเพราะเขาเป็นคนคิดเยอะ(มาก)ในหัวตลอดเวลาเลยได้แต่พิจารณาน้ำคำของคนนู้นคนนี้ไปเรื่อยว่าอีกฝ่ายมีเจตนาจะให้เขาแสดงอาการอย่างไรเเละเขาก็จะไม่คล้อยตามง่ายๆ จะทำเป็นไม่สนใจก็ได้ จะด่ายังไงเขาก็ไม่สนนอกจากจะพูดจากวนๆกลับไปทว่าถ้าสวนหมัดเข้ามาเขาก็แค่หลบและสับขาหลอกตอบโต้ให้เป็นอีกฝ่ายเสียเองที่โมโห--นั่นแหละ การจะยั่วโมโหแฮร์รี่ให้ฟิวส์ขาดนับเป็นเรื่องยากทีเดียว

         เพราะแฮร์รี่เป็นคนที่พูดจาไม่ดี น้ำเสียงก็ทุ้มๆแต่ก็แข็งกระด้างไม่นุ่มนวลเท่าที่ควร สีหน้าไม่ค่อยยิ้มเลยถูกมองว่าเป็นพวกขี้หงุดง่ายทั้งๆที่ความจริงแล้วมันไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย แต่การที่เขาจะตบหัวตีแขน(?)ใครง่ายๆนั่นก็คงจะต้องเป็นเพื่อนสนิทเท่านั้นแหละ เป็นการตีเพื่อเย้าหยอกน่ะ ไม่เจ็บหรอกเชื่อสิ...

►Form◄

        แฮร์รี่เป็นพวกฟอร์มเยอะและซึนเดเระในบางเรื่อง...ทั้งที่ปกติแล้วเขามักจะพูดตรงๆ อยากทำอะไรก็ทำไปโดยไม่สนใจใคร แต่ก็ยังมีในบางเวลาที่เขามักจะทำสิ่งที่ตรงกันข้ามกับที่ในใจมาดหมายเอาไว้ อย่างเช่นเรื่องที่ว่าเขาชอบกินของหวานแล้วมีคนเอามาประเคนง้อเวลาโกรธให้เต็มที่ แน่ล่ะ เขาก็ต้องมีอายบ้างเป็นธรรมดา เรื่องที่เขาจะอายได้น่ะมีน้อยเเต่ก็ยังมีอยู่เหมือนกัน ถ้าจี้จุดมากๆเข้าก็ระวังโดนสวนหมัดเพราะความเขอะเขินของเจ้าตัวเอาล่ะ เขาหมัดหนักซะด้วยสิ...

         อีกอย่าง...แฮร์รี่ที่มักจะทำตัวเสียมารยาทห่ามๆคล้ายกับเป็นนักเลงบ่อยๆจนบางครั้งก็พลั้งเผลอไปทำคนอื่นเข้าเดือดร้อนอยุู่บ้าง ซึ่งตัวเขาที่อยากจะขอโทษแต่กลับไม่รู้จักอีกฝ่ายทั้งยังไม่อยากเข้าไปคุยก่อนเพราะความฟอร์มเยอะมันค้ำคอ เจ้าตัวก็เลือกที่จะทำสิ่งตอบแทนหรือแทนคำขอโทษมาแอบหย่อนให้ในกระเป๋าลับหลังหรือไม่ก็เขียนจดหมายส่งให้เอานั่นแหละ ไม่ลงชื่อด้วยนะ หยิ่ง....(แล้วเขาคงจะรู้หรอก ให้ตายเถอะ!)

ประวัติ : 

         แฮร์รี่เกิดมาในครอบครัวที่ธรรมดา ไม่ยากจน ไม่ได้มีหน้ามีตาในสังคมมากนัก ไม่ได้รวยค้ำฟ้า ไม่ได้เกิดมาเป็นเทวด---อืม นั่นแหละ โดยรวมแล้วก็ธรรมดา แม้ฐานะจะจัดว่าอยู่ดีกินดีไม่ขาดตกบกพร่องแต่ก็ไม่ได้รวยอะไรขนาดนั้นแต่สิ่งที่ไม่ธรรมดาคือนามสกุลของตระกูลเขานี่แหละ

          'แฮร์รี่ เกวนโดลิน่าโอดาโกต้าฮิลารี่เลย์ตัน' อื้อหือ...ชื่อแค่สองพยางค์แล้วทำไมนามสกุลมันอลังการขนาดนี้วะ หมอแม่งไม่ช็อคตายรึไงเวลาต้องคอยเรียกชื่อน่ะ---นั่นเป็นสิ่งที่แฮร์รี่คิดในยามที่เริ่มจะรู้ความ โตพอจะรู้ว่านามสกุลตัวเองมันเรียกยากเย็นแค่ไหน

           พอกล่าวถามพ่อแม่ตรงๆคำตอบที่ได้รับก็มีแค่ว่าเป็นนามสกุลของพ่อที่เป็นนักประพันธ์ชื่อดัง ส่วนแม่ก็เป็นนักร้องเพลงโอเปล่าคนหนึ่ง ไม่รู้ว่าทั้งสองพบรักกันได้ยังไง แต่ทั้งคู่ก็เลือกที่จะแต่งงานกันแล้วเลือกใช้นามสกุลอันยาวเหยียดของพ่อแทนที่จะเป็นของแม่

           เหตุผลเพราะมันลึกซึ้งและฟังดูขลังดี...แค่นั้นแหละ

           ช่วงชีวิตของเขาไม่ได้มีอะไรหวือหวามากมาย ในบ้านของเขา เขาเป็นพี่ชายคนโตและมีน้องสาวอยู่อีกคนหนึ่งซึ่งเธอก็เด็กกว่าเขามาก เจ้าตัวเป็นเด็กน่ารัก ไร้เดียงสาและใส่ซื่อ ดูเป็นเด็กดีเสียจนเขาคิดไม่ออกว่าคนอย่างเขาจะดูแลน้องยังไงเมื่อพ่อแม่ไม่อยู่บ้าน---แต่เอาเถอะ ถึงจะเกร็งๆแต่ก็ทำได้แล้วกัน

           "แฮร์รี่ เกวนกอลิล่าออสกาโด้ฮาลารี่ตั้นตั้น"

         มั่วแล้ว ไอ้หนูเอ๊ย...

           "แฮร์รี่ เกวนโดลิน่าโอดาโกต้าฮิลารี่เลย์ตัน เรียกใหม่ซิ" ทุกทีที่น้องสาวของเขาหัดพูดมันก็มักจะเป็นแบบนี้อยู่ร่ำไป...เขาแค่ดูแลน้องในบางคราเท่านั้น และความสัมพันธ์ในครบอครัวของเขาก็ไม่ได้จัดว่าแย่อะไร เรียกได้ว่าอบอุ่นดีแต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีเรื่องแย่ๆเลยสักหน่อย

             ครั้งหนึ่งแม่ของเขาเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์จนกระทบไปถึงหลอดเสียง แล้วเธอก็ทำงานไม่ได้อีก ช่วงนั้นเธอออกจะหดหู่เศร้าสร้อยและทำให้คนในครอบครัวเป็นห่วงไปสักหน่อยเเต่สุดท้ายก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ส่วนทางแฮร์รี่ก็ปางตายจากอุบัติเหตุครั้งนั้นเหมือนกัน เขาแค่เจ็บจนคิดว่าตายๆไปซะยังดีกว่า ติดที่ว่าสุดท้ายก็รอดน่ะ.... 

              จากนั้นพอเริ่มเติมโตขึ้นตัวเขาก็ใช้ชีวิตต่อไปแบบธรรมดาบ้างล่ะ หาเรื่องเข้าตัวบ้างล่ะ...อืม และมันคงสนุกกว่านี้แน่ถ้าปีนี้เขาได้เข้าเรียนในโรงเรียนใหม่นั้นน่ะ

ความชอบ :

             - เค้ก :: ก็แค่ชอบ...หวานอร่อยดี แค่นั้นแหละ

             - การได้กวนคนอื่น :: เป็นเหมือนสีสันในชีวิต(?)

             - บุหรี่ :: สูบเวลาไม่มีอะไรทำเมื่ออยู่ด้านนอก--ไม่ได้คิดว่าเท่หรอกนะ

             - บาส :: เล่นเรียกเหงื่อดี ออกกำลังกายได้ด้วย

             - ต้นไม้ :: เห็นหนังหน้าแบบนี้แต่เขารักธรรมชาติออกจะตายไป เชื่อเถอะ....

ความเกลียด :

             - พวกอวดเก่ง :: รำคาญหูรำคาญตา

             - นามสกุลตัวเอง :: อืม...ไม่ได้ถึงกับเกลียดเลยหรอก มันก็แค่เป็นความไม่ชอบใจเล็กๆที่เวลาครูเรียกชื่อทีไรก็ต้องหอบหายใจเวลาอ่านชื่อและนามสกุลเขาเสร็จทุกรายนั่นแหละ---หรือไม่ก็ลิ้นพันกันตายไปซะก่อน ให้ตายเถอะ!

             - กระเทียม :: ใครมันจะกินได้วะ ถามจริง?

ชอบสเป็คแนวไหน : 

             คำว่าสเป็คที่ชอบสำหรับแฮร์รี่แล้วก็คงต้องขอบอกว่าเขาสนใจคนที่โดนหลอกง่าย คล้อยตามได้ง่ายหรือบุคลิกดูนุ่มนิ่มนั่นแหละ...ไม่รู้สิ ดูน่าปกป้องแล้วก็แกล้งแล้วสนุกดีล่ะมั้งเขาถึงได้ชอบน่ะ

อัตลักษณ์ : 

             [กายาเหล็ก] - ร่างกายจะแข็งแรงมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าตัว มีพละกำลังมากขึ้น หนังเหนียวขึ้นถึงขั้นที่ว่ากระสุนยิงไม่เข้า(แต่ถ้ายิงซ้ำๆจุดเดิมก็เข้าได้เหมือนกันนั่นแแหละ) เป็นดั่งกายาเหล็กจริงๆ ซึ่งเมื่ออยู่ในสภาพนี้แล้วเขาก็จะประยุกต์ใช้ในการต่อสู้ได้หลากหลายรูปแบบประจวบกับทักษะการสู้ระยะประชิดที่มีติดตัวมาก็รับว่าเวิร์คอยู่เหมือนกัน ทว่าเขากลับทำได้แค่สู้ระยะใกล้เท่านั้น หากเป็นระยะไกลก็คงเสียเปรียบอยู่บ้างล่ะนะ

ทักษะหรือสกิลที่ติดตัวมา : 

             - การต่อสู้ระยะประชิดหลายหลายรูปแบบ

             - ไหวพริบการประยุกต์สิ่งของต่างๆใกล้ตัวมาเป็นอาวุธในการสู้ได้

             - แรงเยอะและร่างกายแข็งแรง วิ่งเร็ว ฯลฯ 

อาวุธ : 

            - สนับมือ

            - สิ่งของต่างๆใกล้ตัว(?) Ex. ปากกาอยู่ในมือ วินาทีต่อมาอาจเป็นอาวุธใช้เฉาะหัวคนก็ได้---

            - ปืนพก :: ก็พกเผื่อๆเอาไว้ เขาไม่ได้แม่นขนาดนั้นหรอก

เพิ่มเติม :

           - แฮร์รี่เป็นคนที่กวนประสาทคนหนึ่งเลย เพียงแต่กวนในแบบท่าทีนิ่งๆมากกว่า กวนด้วยคำพูดแต่หน้านิ่งๆ เท่จะตายไป(?)

           - เป็นคนถนัดมือซ้าย

           - น้องสาวของเขาชื่อ แมร์รี่ เกวนโดลิน่าโอดาโกต้าฮิลารี่เลย์ตัน || Marry Gwendolinaodakotahilarylayton ปัจจุบันอายุ 10 ปี

สถานะ :: ยังมีชีวิตอยู่

T
B

The Uagadou Academy