คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Fragile woman
APPLI☾ATION
“แล้วฉันต้องสนใจด้วยรึไง?”
“นั่นมันปัญหาของเธอ ไม่ใช่ปัญหาของฉันนี่”
_____________________________________________________________________
บทบาท :: [4] The
Mistake | Destroy all the things without hesitation
ชื่อ-นามสกุล :: คาริน่า
นาเดีย │ Carina Nadia
ชื่อเล่น :: คาริน │Carin
ความหมาย ::
❖ คาริน่า │ Carina แปลว่า ความบริสุทธิ์
❖ นาเดีย │Nadia แปลว่า ความหวัง
❖คาริน่า นาเดีย │ Carina Nadia แปลว่า ความหวังที่เต็มไปด้วยความบริสุทธิ์
อายุ :: 17 ปี
เพศ :: หญิง
ส่วนสูง | น้ำหนัก :: 175 cm. │ 56 kg.
เผ่าพันธุ์ :: Werewolf
รูปร่างลักษณะ ::
คาริน่าจัดว่าเป็นหญิงสาวที่ตัวสูงเพรียว
ดูปราดเปลี่ยวและว่องไว ทรวดทรงหุ่นไม่ได้น่าหลงใหลอะไรนักทั้งหน้าอกและสะโพกอยู่ในระดับปานกลางจนเกือบ…แบนเป็นไม้กระดาน เรียกได้ว่าหุ่นของเธอค่อนไปทางทรงกระบอก(?)มากกว่าทรวดทรงนาฬิกาทรายที่สาวๆใฝ่ฝันนั่นแหละ
ทว่าเพราะเธอเป็นคนตัวสูงจึงทำให้ดูโดดเด่นในหมู่ของผู้คนอยู่มากพอสมควร
ทั้งเรียวขาที่ยาวสง่า ลำแขนเล็กดูนุ่มนิ่มแต่ก็แฝงไปด้วยความแกร่งเล็กน้อย
ลาดไหล่เล็กตั้งอย่างผ่าเผย ผิวกายขาวสะอาดแลดูสุขภาพไร้รอยจุดด่างดำหมองคล้ำ
คาริน่าเป็นหญิงสาวที่มีใบหน้าเรียวเล็กรูปไข่
ดูอ่อนหวานทว่าบางคราก็ดูดุดันจนไม่น่าเข้าใกล้ เธอมีเรือนผมสีดำรัตติกาลเหยียดตรงยาวจรดกลางหลังและผมหน้าม้าที่ปัดไปทางซ้ายทีขวาทีแบบไม่ได้เป็นระเบียบนัก
ซึ่งเธอมักจะปล่อยผมให้ยาวสยายอยู่ที่กลางหลังบ้างก็รวบมาไว้ด้านข้างบ้าง
เหตุเพราะเธอไม่ชอบทำอะไรกับผมของตัวเองทั้งสิ้น
ไอ้การเอานู่นเอานี่มาแปะมาโปะมันไม่ใช่สไตล์เธอสักเท่าไหร่
เธอมีดวงตาสีม่วงเข้มจนใกล้เคียงกับสีดำสวยงามทว่าเวลาโกรธหรือหงุดหงิดมันก็จะส่องแสงสีเหลืองทองทาบทับออกมา
โกรธน้อยก็จะส่องแสงน้อยแต่ถ้ามาก…ดวงตาของเธอก็ดูเหมือนดวงตาของหมาป่าที่พร้อมจะพุ่งเข้าใส่เหยื่อเลยล่ะ
เรียวคิ้วเป็นเส้นระเบียบสีเดียวกับผมที่มักจะพาดเฉียงลงมาเมื่อเธอหงุดหงิดกับอะไรเข้า
จมูกโด่งรั้นรับกับริมฝีปากบางเล็กสีแสด
โดยรวมๆแล้วเธอก็เป็นหญิงสาวที่สวยคนหนึ่งเลยติดที่ว่าบรรยากาศรอบๆตัวเธอไม่น่าเข้าหาสักเท่าไหร่นี่สิ
อุปนิสัย ::
♦
หนึ่งในคำนิยามที่สามารถบ่งบอกตัวตนของคารินได้ก็คือกุหลาบที่งดงามทว่าเต็มไปด้วยขวากหนามอันตราย
เพราะเธอนั้นเป็นที่อารมณ์รุนแรงมาก แม้จะไม่ได้หงุดหงิดกับอะไรง่ายๆ
แต่เมื่อใดที่เธอโกรธทุกคนก็เตรียมพร้อมโดยแน่บได้เลยเพราะเธอคนนี้จะไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น
กล่าวได้ว่าหากความอดทนของเธอหมดลงความเก็บกลั้นทุกอย่างก็ระเบิดตูมออกมาแน่นอนว่าเธอพร้อมกับถล่มทลายทุกอย่างที่ขวางหน้าโดยไม่แคร์อะไรทั้งนั้น
การสงบสติอารมณ์นั้นเป็นไปได้ยากทันที
ซึ่งแม้แต่ตัวเธอเองก็ยังควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้กระบวนการคิดมันรวนไปหมดเมื่อความโกรธเข้าครอบงำ
ราวกับในหัวนั้นมีแต่คำว่า ทำลาย ทำลายและทำลาย การจะฉุดเธอให้อยู่นั้นก็เป็นเรื่องยากมากๆ(แต่ก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปได้เลยหรอก…มันก็แค่ยากเท่านั้น)
เพราะคารินไม่ใช่คนยิ้มเก่ง
ไม่ใช่คนชอบเข้าสังคมอะไรพ่วงมาด้วยความรักสันโดษ และบรรยากาศรอบๆตัวเธอก็ไม่ได้น่าเข้าหานักจึงไม่แปลกเลยหากว่าเธอจะไม่มีเพื่อนเลยสักคนเดียว
แต่แน่ล่ะว่าเธอต้องอยู่ได้ด้วยตัวคนเดียว และต้องฉลาดปราดเปรื่องในการเอาตัวรอดคนเดียวอยู่บ้างทว่าเธอกลับเป็นพวกขาดความรอบคอบในการตรวจเช็คหรือคิดวนไปวนมาซ้ำๆไปหน่อยทำให้บางครั้งก็ผิดพลาดได้
แต่นั่นก็ยังไม่ใช่ปัญหาอะไรเพราะคารินก็ยังมีสัญชาตญาณในการเอาตัวรอดที่มักจะเอามาใช้ยามคับขัน
และบางครั้งเธอก็เลือกที่จะใช้สัญชาตญาณมากกว่าความคิดทำให้ขาดตกบกพร่องในเรื่องความรอบคอบไป
♦♦
คาริน่าไม่เข้าหาใครก่อน
และไม่เอ่ยทักทายใครก่อนด้วยถ้าไม่จำเป็น แต่ถ้าพูด…และเป็นเวลาที่เธอกำลังหงุดหงิดเล็กๆบอกได้เลยว่าเธอไม่ใช่คนมีมารยาทหรือสุภาพหรอก
ไม่มีการถนอมน้ำใจ ไม่มีการรักษาหน้าอีกฝ่าย
ด้วยความที่ว่าถ้ามันเป็นคำพูดสั้นๆกะทัดรัดเข้าใจง่ายเธอก็จะพูดออกไปเลย
อีกทั้งสีหน้าก็ยังนิ่งเฉยบ้างก็บึ้งตึงจนไม่น่าเข้าใกล้อีก
แต่ส่วนมากมันก็มักทำให้ใครหลายๆคนหมั่นไส้แม้เธอยืนอยู่นิ่งๆก็ตาม คารินมักจะชอบอยู่คนเดียวเสมอและมักจะทำอะไรโดดเด่นได้โดยไม่รู้ตัวอย่างเช่นความสามารถทางด้านกีฬา
การเรียน หรือแม้แต่หน้าตาซึ่งเธอก็มักจะทำทีไม่สนใจคำชมเหล่านั้น
อีกทั้งยังติดนิสัยชอบสะบัดผมบ่อยๆนั่นทำให้ใครๆต่างก็มองว่า ‘ยัยนั่นเชิดอีกแล้วเหรอ?’ ‘สวยตายแหละน่า’ ‘คิดว่าตัวเองเก่งคนเดียวรึไงนั่น’ นั่นแหละ…แค่นั้นก็ทำให้พวกเขาหมั่นไส้ได้แล้ว ทว่าเพราะเธอไม่ชอบทำอะไรกับผมตัวเองแต่ก็มีบ้างที่ร้อนเลยสะบัดออกไป…แต่พวกเขาคิดไปเองแค่นั้น น้อยครั้งนักที่เธอจะตั้งใจเชิดใส่จริงๆ
โดยปกติแล้วถ้าเธอไม่ถูกถาม
ไม่ถูกนินทาหรือไม่มีความจำเป็นอะไรเลยคาริน่าก็จะเงียบ และเงียบมากๆ บรรยากาศค่อนข้างว่างเปล่าติดกดดันเล็กน้อย
เธอจะฟังมากกว่าพูด ถ้าหากไม่ถาม
ไม่ขอความคิดเห็นตรงๆเธอก็จะไม่ปริปากออกไปเลยแต่ก็ใช่ว่าเธอจะพูดทุกอย่างที่คิดออกไปหรอกนะ
เธอแค่พูดในสิ่งที่จำเป็นเท่านั้น
เมื่อปริปากพูดทีนึงคาริน่าก็จะเป็นคนปากร้าย
ใครก็ตามที่นินทาเธอให้ได้ยินแน่นอนว่าเธอสวนกลับไปแบบให้อีกฝ่ายอับอายไปเลย
และถ้ายิ่งทำให้เธอรำคาญมากๆเธอก็พร้อมจะฆ่าคุณด้วยคำพูดอันโหดร้ายได้เลย ใครกล้าที่จะด่ามาแน่นอนว่าเธอกล้าด่ากลับไปอย่างสาสม
ใครกล้ามารังแกเธอแน่นอว่าเธอจะเอาคืนกลับหลายเท่า เรียกได้ว่าเธอเป็นพวกดีมาดีกลับร้ายมาร้ายกลับก็คงไม่ผิดอะไร
เพียงแต่…ภาพลักษณ์ภายนอกของเธอดูทั้งน่าหมั่นไส้และไม่น่าคบหาจนหลายๆคนไม่อยากดีด้วยน่ะสิ
♦♦♦
คาริน่าไม่ใช่คนที่ชอบพึ่งพาใคร
และไม่ปล่อยให้ใครพึ่งพาได้ง่ายๆโดยเฉพาะพวกมือไม่พายเอาเท้าราน้ำ
เพราะรักสันโดษเธอจึงชอบทำอะไรด้วยตัวเองบ่อยๆหรืออาจจะทุกครั้งอยู่ร่ำไป
อีกอย่างหากใครเข้ามาเสนอข้อเสนออะไรให้เธอ
เธอก็จะเป็นคนตัดสินใจด้วยตัวเองว่าสมควรจะรับหรือไม่
แต่ส่วนมากแล้วเธอจะปฏิเสธเพราะไม่ชอบที่จะทำอะไรร่วมกับใครเท่าไหร่
เธอไม่ใช่พวกเพ้อฝันและไม่ใช่พวกที่มองโลกในแง่ดี
แต่จะมองในสิ่งที่มันเป็น มองความเป็นจริงค่อนไปทางมองโลกในเเง่ร้ายนิดหน่อย
เธอเลยอาจจะดูเหมือนคนจำพวกโหดร้าย และไม่สนใจใครนอกจากตัวเองในสายตาคนอื่นๆไปบ้างทำให้ไม่ค่อยมีใครอยากเข้าไปพึ่งพาเธอด้วยเหตุเพราะเธอดูเหมือนไม่น่าจะให้ความร่วมมือเนื่องจากสนใจแค่ตัวเองนี่แหละ
แม้ภายนอกจะดูเป็นคนเห็นแก่ตัว
แต่เอาเข้าจริงๆ…ถ้าเข้าหาเธอด้วยเจตนาดีๆเธอก็จะยอมร่วมมือด้วยนะ ถึงสีหน้าและท่าทางจะดูไม่เป็นมิตรเท่าไหร่ก็เถอะ แต่ใครจะรู้ว่าเธอน่ะขี้สงสารจะตาย
♦♦♦♦
คาริน่าเป็นผู้หญิงที่ฟังมากกว่าพูด
และมักจะแสดงออกด้วยการกระทำลับหลังมากกว่าการแสดงออกต่อหน้า
ฉะนั้นหากเห็นเธอเหวี่ยงๆหรือด่าว่าบ่นหรือเหวี่ยงนิดหน่อยทั้งๆที่คุณกำลังเศร้าหรือผิดหวังก็อย่าถือโทษเธอเลย
เธอก็แค่พูดจาดีๆไม่ค่อยเป็นนัก บ่อยครั้งที่เธอเรียบเรียงถ้อยคำดีๆไม่ถูก
แต่การกระทำลับหลังของเธอนั้นสำคัญเสมอ ถ้าเธอต้องการจะขอโทษใคร
เธอก็มักจะซื้อของที่(คิดว่า)อีกฝ่ายน่าจะชอบให้พร้อมกับจดหมายที่ร่ายยาวออกมาด้วยถ้อยคำดีๆ
กล่าวคือถ้าคาริน่าเขียนตอบสื่อสารคุณทางจดหมายเธอจะดูเป็นหญิงสาวที่น่ารักน่าคบกว่าพูดต่อหน้าเยอะเลยล่ะ
โดยไม่ต้องเห็นหน้า โดยไม่ต้องเอ่ยปากพูดแค่สื่อสารผ่านตัวอักษรที่กลั่นกรองออกมาจากใจจริงๆนั้นแหละเป็นสิ่งที่คาริน่าชอบที่สุดเพราะมันทำให้เธอรู้สึกเป็นตัวเอง—การที่ได้เขียนจดหมายออกมาจากใจน่ะ
การจะกล่าวว่าคาริน่าเป็นพวกปากร้ายแต่ใจดีก็คงไม่ผิดอะไร
แต่เธอจะใจดีกับคนที่ควรจะใจดีด้วยเท่านั้น—ถามว่าใจดีด้วยต่อหน้าเลยไหม? ก็คงไม่…เธอยังคงพูดจาร้ายๆเหมือนเดิมแต่ก็เบากว่าพวกที่ร้ายใส่เธอ
♦♦♦♦♦
เห็นเธอร้ายแบบนี้แต่การกระทำที่ว่าดูก้าวร้าว
ร้ายกาจ น่าหมั่นไส้พอตัวของเธอนั้นก็เป็นเหมือนการสร้างขวากหนามเพื่อป้องกันตัวเองเท่านั้น
เธอค่อนข้างจะกลัวผู้คนรอบๆ กลัวการไว้ใจและถูกทำร้าย
การกระทำที่แสดงออกมาเลยดูทั้งก้าวร้าว ติดนักเลง ไม่น่ารัก ไม่น่าคบหาแต่ก็แทบไม่มีใครรู้เลยว่าเธอน่ะ
เป็นพวกเก็บอะไรมาคิดเยอะคิดแยะเหมือนกัน แต่แน่นอนว่าเธอจะคิดอยู่ในหัวอย่างเดียวไม่มีทางที่จะแสดงออกมาต่อหน้าใครแน่ๆ
ยิ่งการแสดงความอ่อนแอต่อหน้าใครยิ่งไม่ต้องพูดถึงมันไม่มีทางเป็นไปได้เลย
เพราะสิ่งที่เธอแสดงออกมามันมักมีแค่ความแข็งกระด้าง ไม่อ่อนโยน
ไม่น่ารักและไม่อ่อนหวานเท่านั้น
ทว่าหลังจากที่เธออยู่ตัวคนเดียวความอัดอั้นทั้งหมดก็กลั่นกรองออกมาเป็นเสียงกรีดร้องที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่แท้จริงทั้งหมดได้นะ
ความจริงแล้วเธอก็มีเรื่องให้เสียใจ มีเรื่องให้กลัวตอนออยู่ต่อหน้าผู้คนเหมือนกันเพียงแต่ถ้าเธออยู่ต่อหน้าผู้คนแล้วเสียงกรีดร้องนั้นมันก็จะดังอยู่แค่ในใจ
ไม่มีทางที่จะเล็ดลอดออกมา กลายเป็นเสียงกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งทว่าไร้ซึ่งพลัง—แต่ถ้าหากเธออยู่คนเดียวนั่นแหละที่มันจะเป็นเสียงกรีดร้องอันน่าสังเวชใจอย่างแท้จริง
เพราะเธอเป็นคนคิดมาก
คิดเยอะและอ่อนไหวกับคำพูดเล็กๆของผู้คน—(แต่ภายนอกกลับแสดงออกไปอีกแบบ)
เพราะภาพลักษณ์เป็นแบบนั้นเธอจึงกลัวว่าจะถูกมองว่าอ่อนแอ
และถ้าถูกมองว่าอ่อนแอเธอจะทำยังไงล่ะ? เธอจะถูกแกล้งไหม? เธอจะถูกดูถูกอะไรรึเปล่า?—ทั้งหมดนั่นล้วนเป็นความกลัว แต่คาริน่าไม่เคยคิดจะพูด
ไม่คิดจะเปิดใจบอกกับใคร ทั้งเรื่องเล็กและเรื่องใหญ่หากมันไม่ได้สำคัญจริงๆเธอก็จะไม่พูด
โดยเฉพาะเรื่องส่วนตัวเธอยิ่งแล้วใหญ่ เธอไม่ชอบให้ใครขุดคุ้ยเอาซะเลย
มันจึงทำให้เธอกลายเป็นคนเก็บกดอยู่มาก
ถามว่าที่ระบายของเธอคืออะไร? ก็คง…สมุดไดอารี่เล็กหนาเก่าๆที่พกติดตัวอยู่ไม่ห่างนั่นแหละ หน้าปกไม่มีอะไรเขียนอยู่เลย(เพื่อไม่ให้ใครรู้ได้ง่ายๆ) และแน่นอนว่าเธอจะไม่ชอบอย่างยิ่งถ้าใครแตะต้องมัน
มันเป็นเหมือนที่ระบายอารมณ์อย่างเดียวของเธอ หากใครคิดจะเปิดอ่านเธอคงได้คลั่งแน่ล่ะ
ชีวประวัติ :: None
ความสามารถ ::
✱ กีฬา : ถ้าเรื่องการใช้กำลังกายเธอก็โดดเด่นกว่าพวกผู้หญิงทั่วไปอยู่มากนั่นแหละ
✱ การเรียน : แม้จะไม่ได้เข้าขั้นอัจฉริยะแต่เธอก็ทำความเข้าใจกับเรื่องต่างๆได้ดี
เรียนรู้เร็วและสามารถปรับมาใช้ได้ มีบ้างที่ไม่เข้าใจกับเนื้อหาแต่สุดท้ายเธอก็หาทางเอาตัวรอดได้เองนั่นแหละ
✱ การเอาตัวรอดกับเหตุการณ์เฉพาะหน้า : เช่นว่าโดยกลั่นแกล้งให้ตกอยู่ในที่นั่งลำบากเธอก็มักจะใช้ไหวพริบบวกกับสัญชาตญาณในการเอาตัวรอดได้เสมอ
จบลงด้วยการสะบัดผมใส่(?)—แต่นั่นก็เป็นตอนที่ความอดทนของเธอยังเอาอยู่….ถ้าความอดทนของเธอขาดผึงเมื่อไหร่เธอก็คงไม่ได้มีสตินึกคิดขนาดนี้หรอก
✱การเก็บอารมณ์ดีในระดับหนึ่ง : เธอเก็บอาการแทบทุกอย่างได้ดีไปหมด(หมายถึงพวกอารมณ์ความอ่อนแอ
เสียใจและหวาดกลัวน่ะ) แทนที่ด้วยสีหน้านิ่งบ้าง อวดดีบ้าง
เว้นแต่เพียงสีหน้าของความหงุดหงิดนี่แหละที่จะเก็บไม่อยู่เท่าไหร่
✱
การยั่วโมโหคนอื่นได้ด้วยการแค่มองหน้าแล้วกระตุกยิ้มด้วยสีหน้าอวดดี—ไม่เกี่ยว
ขอโทษค่ะ
พลังพิเศษ ::
❧ การปล่อยแรงอัดและการพุ่งตัว-เป็นการปล่อยแรงลมอัดใส่เป้าหมายแรงๆจนกระเด็นออกไป
หรือจะเป็นตัวเธอเองที่พุ่งตัวเข้าใส่บางสิ่งทำให้เป็นเหมือนการเทเลพอร์ตระยะใกล้
การพุ่งตัวมีขีดจำกัดที่ร่างกายเพราะแม้แรงลมจะช่วงป้องกันเธอได้ในระดับหนึ่งแต่มันก็ไม่ได้เป็นโล่ที่ป้องกันได้ดีขนาดนั้นหากเธอพุ่งชนเข้ากับอะไรที่แข็งแรงจริงๆก็สามารถได้รับบาดเจ็บได้เหมือนกัน
ส่วนการปล่อยแรงอัดเธอก็จำเป็นจะต้องมองเห็นและรับรู้สิ่งนั้นๆซะก่อน กล่าวคือถ้าโจมตีเธอโดยเธอไม่เห็นหรือสัมผัสไม่ได้เธอก็ใช้พลังนี้ไม่ทันทำให้ถูกโจมตีได้นั่นแหละ
❧ การมองเห็นและการดมกลิ่น-ประสาทการมองเห็นและการดมกลิ่นของเธอดีกว่าคนทั่วไปมาก
เธอสามารถมองได้ไกลกว่าคนทั่วไปหลายสิบเมตร
และการดมกลิ่นก็ไกลมากแถมยังสามารถแยกแยะสิ่งต่างๆออกได้อีก แต่การจะเปิดประสาทสัมผัสได้นานๆก็ทำให้เธอเหนื่อยล้าและเบลอต่อการรับรู้ได้เหมือนกัน
สิ่งที่ชอบ ::
❧ ความเงียบสงบ : เพราะมันไม่วุ่นวายและพาลให้เธอเดือดร้อนวุ่นวาย…แค่นั้นแหละ
และเธอก็จะอยู่กับมันไปเงียบๆ บ้างก็นอนบ้างก็ฟังเพลงไปเพลินๆ
❧
คนเก่งแต่ไม่น่ารำคาญหรือใครก็ตามที่พอจะอยู่กับเธอได้เงียบๆ
ไม่ต้องพูดอะไรให้มากความก็ได้ขอแค่อยู่ใกล้ๆเธอตอนที่เธอเหนื่อยเกินกว่าจะทำอะไรต่อก็พอแค่นั้นมันก็ทำให้เธอสบายใจมากพอแล้ว
บางครั้งถ้าอยู่กับเธอนานจนเธอไว้วางใจหน่อยเธอก็จะระบายสิ่งที่อยู่ในใจออกไปนะ—แต่แน่นอนว่าเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้ยากมากทีเดียว
❧ โกโก้ : หวานดี…แล้วก็อร่อย เธอก็แค่กินเงียบๆแต่กินเยอะกว่าน้ำอื่นๆนั่นแหละไม่ว่าโกโก้ร้อนหรือโกโก้เย็นเธอก็ชอบทั้งนั้น
❧ อาหารจำพวกเนื้อ : เคี้ยวเพลินดี…?
สิ่งที่ไม่ชอบ ::
❧ พวกอวดดีและพวกน่ารำคาญ : มันทั้งขัดหูขัดตาแล้วก็น่ารำคาญมากสำหรับเธอ ถ้าทำให้เธอฉุนหน่อยสิ่งที่ทำก็คงเป็นการสบถด่า
จิกกัดบ้างจากนั้นก็สะบัดผมหนีหายไป—หรือถ้าเป็นพวกอวดดีเก่งแบบนั้นเก่งแบบนี้กับเธอ
เธอก็จะโชว์ความสามารถด้านนั้นๆที่เหนือกว่าให้เห็นจากนั้นก็จะสะบัดหน้าเดินไปทางอื่นทันที…
❧ คำด่าทอและคำนินทาต่างๆ : แน่ล่ะ…ใครจะไปชอบกัน แต่เธอก็ไม่ได้แสดงอาการเสียใจอะไรออกไปหรอก
ที่จะทำก็คงจะมีแต่สีหน้านิ่งๆ บ้างก็อวดดีเท่านั้น
❧ ผัก : เธอกินได้แต่แค่ไม่ถูกโฉลกกับมันเท่าไหร่
คงเพราะขมล่ะมั้ง
สิ่งที่เกลียด ::
❧ พวกอวดดีและพวกน่ารำคาญ :
เหตุผลก็เหมือนเดิม…เธอขัดหูขัดตาและไม่ชอบเอาซะเลย
สิ่งที่กลัว ::
❧ การถูกล่วงรู้ความลับ : พูดอีกอย่างก็คือการถูกล่วงรู้ความลับในจิตใจ
หรือใครก็ตามที่มาอ่านไดอารี่ของเธอนั่นแหละ
เธอกลัวจริงๆว่าความอ่อนแอของตัวเองจะถูกแพร่งพราย หากถูกล่วงรู้เข้าเธอก็ไม่รู้แน่ชัดว่าตัวเองจะเป็นยังไง…คงจะช็อกแทบคลั่งจนไม่รู้จะทำยังไงดีเลยล่ะมั้ง
แพ้ :: None
งานอดิเรก ::
❧ ฟังเพลง : เธอไม่ได้ชอบนักหรอก
แค่ไม่มีอะไรทำ…และมันก็ทั้งเพลินและฆ่าเวลาได้ดีด้วย
❧ อ่านหนังสือ : อา…ส่วนมากเธอจะอ่านนิยายเก่าๆเพราะมันเพลินดีอีกนั่นแหละ
❧ ฝึกฝนและออกกำลังกาย : เธอทำบ่อยจนจะมีกล้ามเนื้อหน้าท้องอยู่แล้ว…แต่นั่นก็เพื่อตัวเธอเองทั้งนั้น
ลักษณะการพูด ::
คาริน่ามักพูดจาแบบห้วนๆดูเหมือนคนชอบพูดแบบส่งๆหรือขอไปทีมาก
บางครั้งก็ดูไร้น้ำใจ ไม่น่ารัก
แข็งกระด้างอีกทั้งน้ำเสียงยังราบเรียบเป็นโทนเดียวอีก
จะมีบางครั้งที่กระแทกกระทั้นก็ตอนที่เริ่มมีน้ำโหนั่นแหละ
และน้ำเสียงของเธอก็ไม่ได้หวานใสกังวานนัก มันติดแหบต่ำกว่าผู้หญิงปกติ(ซึ่งนั่นเป็นหนึ่งในสิ่งที่เธอค่อนข้างจะเคืองตัวเองมากทีเดียว…แต่ช่างเถอะ)ทว่าในอีกมุมมันก็ให้ความรู้สึกว่าเซ็กซี่ดีนะ
โดยปกติแล้วเธอใช้สรรพนามแทนตัวเองว่า
“ฉัน” และแทนคนอื่นๆว่า “นาย/เธอ” ถ้าเป็นคนที่อายุมากกว่าหรือน่าเคารพหน่อยก็จะ “คุณ” และจะมีหางเสียงตามมาบ้างบางครั้งเพื่อความเหมาะสม แต่ถามว่ามันฟังดูสุภาพอ่อนหวานขึ้นบ้างไหม? บอกได้เลยว่าไม่ หรืออาจจะเเค่เล็กน้อย เพราะเธอยังติดความห้วนๆและการพูดแบบกวนประสาทระคนขอไปทีอยู่ดี แต่ถ้าอารมณ์เสียเมื่อไหร่ก็จะเปลี่ยนเป็น “แก” ได้กับทุกเพศทุกวัยเลยทีเดียว
ตัวอย่างสถานการณ์
♦
พอถึงคิวการแนะนำตัวคาริน่าก็ลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้แล้วเดินตรงไปด้านหน้าแบบเงียบๆ
สีหน้าฉาบไปด้วยความเรียบเฉย ก่อนจะหยุดลงแล้วหันไปหาเพื่อนร่วมห้องทุกคน
ดวงตาสีม่วงเข้มจนเกือบจะเป็นสีดำกวาดมองทุกคนแบบลวกๆก่อนจะถอนหายใจแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงห้วนๆ
“คาริน่า นาเดีย” เธอโค้งตัวเล็กน้อยให้พอเป็นพิธี
“ชื่อก็มีแค่นั้นแหละ อยากเรียกอะไรก็เรียกไป”
♦♦
“อะไร” คาริน่าย่นคิ้วกับอีกฝ่ายที่เดินเข้ามาแบบเงอะๆงะๆ
ท่าทีเก้ๆกังๆดูหวั่นเกรงครั่งคร้ามจนน่ารำคาญ เธอเป็นหญิงสาวท่าทางขี้อายคนหนึ่ง
เจ้าตัวขยับแว่นด้วยมือเล็กๆอันสั่นเทาก่อนจะเอ่ย
“อะ…เอ่อ ระ..ระ เรื่องรายงานกลุ่ม”
“ทำไม” คาริน่าเอ่ย น้ำเสียงเริ่มแฝงแววหงุดหงิดเล็กน้อยแต่เพราะเป็นเรื่องแค่นี้เธอจึงอดทนได้
“มันเป็นงานเดี่ยวไม่ใช่รึไง มีปัญหาอะไรกับฉัน?”
“ปละ…เปล่าค่ะ คะ คือ…ฉันอยากให้คุณช่วยน่ะค่ะ”
“ช่วย?” คาริน่าเลิกคิ้วขึ้น “แล้วฉันต้องสนใจด้วยรึไง?”
และแล้วน้ำคำอันเลวร้ายทิ่มแทงใจก็ได้หลุดออกไปจากปากเธอ
ทำเอาอีกฝ่ายร้องไห้โฮแล้วเดินเลี่ยงไปอีกที คาริน่ามองตามเงียบๆ
ในใจนึกอยากจะตบปากตัวเองแรงๆที่เผลอพูดออกไปแบบนั้น
ทว่าสุดท้ายแล้วเธอก็ไม่ได้ไปขอโทษผู้หญิงคนนั้นนอกจากจะเขียนโน้ตใส่กระดาษแล้วเขียนวิธืทำรายงานให้แบบละเอียดยิบ
พร้อมด้วยของขวัญเล็กๆน้อยๆก่อนจะแอบเอาไปใส่ใต้โต๊ะอีกฝ่ายจากนั้นก็มองดูเธอดีใจเงียบๆ
เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายหายเศร้าเธอก็โล่งใจแล้ว
♦♦♦
“นี่เธอคิดว่าตัวเองดีเลิศมาจากไหนกัน
หา!!” เสียงตวาดแว้ดดังขึ้นพร้อมด้วยฝ่ามือบางที่ทุบตะดังปัง
คาริน่าเพียงเงยหน้ามองอีกฝ่ายด้วยแววตาแหลมคมแฝงไปด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย
“มีปัญหาอะไร?” เธอเอ่ยถาม
“ก็จะอะไรอีกล่ะ!!
เธอใช่ไหมที่เอาชื่อฉันออกจารายงานกลุ่มน่ะ!!”
“แล้วไง”
คาริน่าพูดเสียงเรียบ “ไม่ช่วยแล้วจะมาเห่าเพื่อ?
คิดว่าเห่ามากแล้วฉันจะใจอ่อนเหรอ? น่ารำคาญสิ้นดี”
♦♦♦♦
คาริน่าเขียนบันทึกประจำวันเงียบๆคนเดียวเพียงในห้อง—แต่สิ่งที่แทรกแซงความเงียบเข้ามาบางครั้งก็มีเสียงสะอื้น
เนื้อความในหน้ากระดาษก็เต็มไปด้วยการระบายความในใจที่เต็มไปด้วยความสับสน
หวาดกลัว อลหม่านต่างๆนาๆที่มันพรั่งพรูออกมา
แต่เธอก็ทำได้เพียงระบายมันออกมาผ่านตัวอักษรโดยไม่อาจจะเอื้อนเอ่ยออกไปให้ใครฟังได้ง่ายๆ
พูดอีกแบบ—เธอคงจะขี้ขลาดเกินไป
เพิ่มเติม ::
-เธอไม่ใช่คนที่จะถูกยั่วโมโหได้ง่ายๆ
เริ่มแรกคือเธอจะอดทนไว้ก่อนแต่ถ้าทนไม่ไหว…ระเบิดก็จะลงทันที
-เธอเป็นคนปากไว
และปากไม่ดีเท่าไหร่เสียด้วย…
-ภายนอกเธอดูเหมือนพวกหยิ่งยโสเพราะใครยิ้มมาให้ก็ไม่ยิ้มตอบ
หนำซ้ำยังทำหน้านิ่งเบือนหน้าหนีอีก ไม่น่าหมั่นไส้ก็ให้มันรู้ไปสิ!
-ใครก็ตามที่อยู่ใกล้ๆเธอจะรับรู้ได้ถึงบรรยากาศเงียบถึงเงียบมาก
เธอไม่ค่อยพูดนักถามคำตอบคำราวกับไม่อยากจะคุยด้วยเท่าไหร่
แต่ความเงียบงันนั้นก็เต็มไปด้วยความกดดันเล็กๆจนทำให้หลายๆคนอยากลุกหนีไปจากเธอ
-ติดนิสัยชอบสะบัดผมบ่อยๆด้วยหลายๆเหตุผลอย่างร้อน(แต่ไม่อยากมัดผมเพราะไม่ชอบอะไรจุกจิกๆ) หรือไม่ก็อยากเชิดใส่ซะเอง—ถามว่าน่าหมั่นไส้บ้างไหม
ตอบเลยว่า “มาก”
-เธอไม่ได้ชอบฟังเพลงแต่เสียบหูฟังไว้เพราะจะได้ปิดกั้นตัวเองจากโลกภายนอก
_____________________________________________________________________
TALK WITH CHARACTER
“ยินดีต้อนรับสู่โรงเรียนซิลวาเนีย กรุณาแนะนำตัวด้วยชื่อ นามสกุลและเผ่าพันธุ์ของคุณเพื่อยืนยันตัวตนด้วยค่ะ”
ANS ::
"คาริน่า นาเดีย เผ่ามนุษย์หมาป่า...ค่ะ" หญิงสาวเอ่ยตอบ เจ้าของชื่อทำเพียงมองผู้สัมภาษณ์นิ่งๆ สายตาไม่ได้แฝงแววเคารพเเต่ก็ไม่ได้หยามเหยียดอะไรเพียงเเค่มันเรียบเฉยเท่านั้นเอง
อา...เธอเกือบจะลืมหางเสียงไปแล้ว
“ขอทราบทัศนคติเกี่ยวกับเผ่าพันธุ์ของคุณได้มั้ยคะ?”
ANS ::
"ก็งั้นๆแหละค่ะ" คาริน่าเอ่ยตอบไปแบบส่งๆ แต่แล้วก็กลอกตาเมื่อเห็นทีว่าอีกฝ่ายยังคงรอคำตอบที่มันจริงจังมากกว่านี้ ในหัวของเธอจึงเริ่มเรียบเรียงคำพูดเสียใหม่เเล้วเอ่ยออกไปอีกครั้ง
"ต่างคนต่างอยู่ รักก็คือรัก เกลียดก็อยู่ส่วนเกลียดไม่ต้องเสนอหน้ามาหาเรื่องกันเองแค่นั้นก็อยู่ด้วยกันได้แล้วค่ะ..."
“คำว่ามนุษย์มีความหมายว่าอะไรและเป็นอย่างไรในความคิดคุณ”
ANS ::
คาริน่าเริ่มกลอกตาเพราะคำถามมันยิ่งลึกล้ำมากเข้าไปทุกที แล้วเธอก็คงจะตอบส่งๆปัดๆไปไม่ได้ด้วย การจะพูดจาดีๆด้วยประโยคยาวๆก็ไม่ใช่สิ่งที่เธอจะทำบ่อยนักเสียด้วย
"สิ่งมีชีวิตประเภทหนึ่งนั่นแหละค่ะ มีแขนมีขาบางคนหน้าสวยหล่อบางคนหน้าตาโง่ๆ แล้วก็ก็เข้าใจยาก" เธอไหวไหล่
ความคิดในใจพลันปรากฏขึ้นมา--พวกนั้นไม่ใช่ผัวเธอสักหน่อยจะต้องทำเข้าใจแบบลึกซึ้งไปทำไม แต่แน่ล่ะว่าเธอจะไม่ตอบประโยคนั้นออกไป...
“ตามประวัติศาสตร์ คุณคิดว่าการกระทำของท่านเป็นอย่างไรที่สร้างอีเดนนี้ให้กับเรา”
ANS ::
"คงมีความคิดอะไรอยู่ในหัวมั้งคะ" คาริน่ายักไหล่
'ถ้าไม่โง่ก็ฉลาดนั่นแหละ สิ่งมีชีวิตเรามันก็มีอยู่เเค่นี้' นั่นเป็นประโยคในใจเธอ--เเต่เอาเถอะ มันอาจฟังดูทะแม่งๆไปหน่อยเอาเป็นว่าเธอจะเก็บไว้ในใจเเล้วกัน
“คำถามสุดท้าย คุณคิดไว้หรือยังว่าอนาคตอันใกล้นี้จะเลือกอยู่หรือไปจากอีเดน”
ANS ::
"ไปได้ก็ดีค่ะ" เธอพยักหน้าไปด้วยขณะตอบ "การเปิดประสบการณ์ใหม่ๆก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร"
อา...เธอจะได้เพื่อนใหม่รึเปล่านะถ้าย้ายถิ่นที่อยู่ไปแล้ว--ไม่สิ เธอจะปรับเปลี่ยนตัวเองให้เข้ากับที่ใหม่ๆได้ไหมนะ?
_____________________________________________________________________
TALK WITH PARENTS
สวัสดีอีกครั้งนะคะ ฮันนี่เองค่า ผปค.ชื่ออะไรกันเอ่ย
ANS :: เด็กอ้วนคนเดิมเองค่าา
เหตุผลที่เลือกบทนี้มีอะไรเป็นพิเศษมั้ยคะ?
ANS :: ไม่รู้สิคะ อยู่ดีๆก็คึก55555 แต่เอาจริงๆไม่มั่นใจน้องคาริน่าเลยค่ะ กัว ;--;
ถ้าน้องไม่ติดบทหลัก สนใจบทเสริมหรือรับกลับคะ?
ANS :: ตามสบายเลยค่า
ขอคำนิยามให้น้องหน่อยค่ะ
ANS :: กำแพงที่ปิดกั้นแก้วบางๆเอาไว้มั้งคะ น้องน่าจะเป็นแบบนั้นนา เก้วกราด เเต่ก็แอบเปราะบางใจงี้ ;w;
เรื่องนี้ไม่ได้เน้นเรื่องคู่เท่าไหร่ แล้วแต่การจับคู่ของเราซะส่วนใหญ่ อยากทราบว่าโอเคกับ Normal, Yaoi, Yuri มั้ยคะ
ANS :: ได้เเน่นอนค่ะ
เรื่องนี้เน้นดาร์กมากค่ะ ถ้าน้องมีโอกาสตายปานกลางค่อนไปทางสูงจะโอเครึเปล่าคะ
ANS :: ถึงขนาดนี้เเล้วก็ต้องโอเคค่ะ 55555
สุดท้ายนี้ก็ขอขอบคุณที่มาสมัครเรื่องนี้ รักทุกคนนะคะ <3
ANS :: รักเช่นกันค่ะ!~~ //กอด
ความคิดเห็น