คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 31.1 Blue tomorrow (end)
Blue tomorrow
คุณเชื่อเรื่องนี้รึเปล่า?
เนื้อคู่ ...... เคยได้ยินคำนี้หรือเปล่า
ต่อให้จะหนีกันไปไกลเท่าไหร่ สุดท้ายก็ต้องกลับมาคู่กันจนได้
แสงแดดอ่อนยามเช้าของวันอาทิตย์สาดส่องลงมากระทบกับผืนผ้าม่านสีขาวบาง สายลมเย็นพัดเอื่อยยิ่งทำให้อากาศตอนนี้สดชื่น เจ้าของเรือนร่างบอบบางบนเตียงใหญ่สีขาวค่อยๆ ขยับกายก่อนที่จะซุกหน้าลงไปจมกับหมอนใบใหญ่อีกครั้งแล้วขยับตัวอีกเล็กน้อยก่อนที่เปลือกตาคู่สวยจะกระพริบเปิดม่านตาเพื่อมองเห็นทัศนียภาพของวันใหม่
เช้าวันใหม่กับบรรยากาศเดิมๆ
2 ปีแล้วที่ต้องอยู่ตัวคนเดียวโดยปราศจากใครอีกคน
ใครคนนั้นที่แสนสำคัญ
บางทีถ้าไม่อยากให้หัวใจฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้ การออกไปข้างนอกก็คงพอช่วยได้บ้างไม่มาก..ก็น้อย
ดังนั้นเช้านี้เขาจึงเลือกที่จะออกไปหาเพื่อนสนิทที่เป็นเจ้าของร้านคอฟฟี่ช็อปเล็กๆ แทนที่จะอยู่กับบ้านคนเดียวในวันหยุดเช่นนี้ ใบหน้าหวานติดออกจะไร้อารมณ์มองตัวเองในกระจกเงียบๆ ก่อนที่จะเดินออกจากบ้านไป
อีทึกไม่เคยรู้ตัวหรอกว่าตัวเองสามารถเป็นจุดที่ทำให้คนอื่นสนใจได้มากแค่ไหน ผู้คนที่เดินผ่านไปมารอบกายต่างก็ต้องเหลียวมามองอีกครั้ง
ร่างบอบบางที่ดูแล้วไม่น่าเป็นชาย ไหนจะดวงหน้าหวานปานนางฟ้านี่อีก จะแปลกก็ตรงที่ใบหน้าสวยไม่ได้แสดงออกถึงอารมณ์ใดๆ ทั้งสิ้นดั่งรูปสลัก
เมื่อมาถึงสถานที่ตนเองได้นัดหมายไว้กับเพื่อนสนิทอย่าง ‘คิมฮีชอล’ แล้ว มือเรียวก็ผลักประตูสีใสเข้าไปทันที บรรยากาศในร้านดูอบอุ่น เรียบง่ายแต่ก็แฝงไปด้วยความทันสมัยได้อย่างลงตัว ซึ่งเจ้าของไอเดียนี้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ถ้าไม่ใช่ ปาร์ค จองซูหรืออีทึก คนนี้
“ไงอีทึก! ไม่ได้เข้ามานานเลยนะ” เสียงแหลมสูงเอ่ยทักทายเพื่อนตัวดีด้วยรอยยิ้มสดใส มือข้างที่ว่างก็ถือโอกาสโอบร่างของเพื่อนรัก
“อื้มม ก็...มันตั้ง 2 ปีนี่เนอะ” ปากบางพูดงึมงำกับตัวเอง ทำให้อีกคนที่มองอยู่ถึงกลับทำสีหน้าเอือมระอากับเวลาที่ห่างหายกันไป
“ก็เล่นหนีไปถึงนอร์เวย์ตั้ง 2 ปี นานจะตายไป อ๊ะ เอ่อ ขอโทษนะอีทึกที่พูดเรื่องนี้” ริมฝีปากที่บ่นไปเรื่อยเป็นอันต้องหยุดชะงักทันที เมื่อเห็นคนตาสวยนิ่งเงียบไป
“อืม ไม่เป็นไรหรอก ฉันทำใจได้แล้ว” ตอนนี้คิมฮีชอลจากจะกระชากหัวตัวเองแรงๆสักทีโทษฐานปากหมา คนที่บอกทำใจได้ยืนนิ่งน้ำตาคลอก่อนที่จะเอ่ยบอกลาเจ้าของร้าน ทั้งๆ ที่พึ่งเข้ามาได้ไม่ถึง 5 นาทีเลยแท้ๆ
“อืม บาย โชคดีนะ” ใบหน้าสวยของอีกคนยกยิ้มเจื่อน พลางโบกไม้โบกมือให้อีกคนพร้อมกับคำอวยพร
เมื่อเดินออกมาจากร้านคอฟฟี่ช็อปของฮีชอลแล้วก็ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน ถ้าสายตาไม่เหลือบไปเห็นสวนสาธารณะที่อยู่ใกล้กันนั้นเสียก่อน อีทึกเดินเลี่ยงเข้าไปยังเก้าอี้ม้านั่งในมุมที่ค่อนข้างจะเงียบสงบ ไม่มีใครมารบกวนได้ มือบางล้วงหยิบเอาโทรศัพท์เครื่องหรูออกมาจากกระเป๋ากางเกง นิ้วเรียวจิ้มไปยังฟังก์ชันต่างๆ ก่อนที่จะมีรูปภาพขึ้นมาอย่างที่ต้องการ
ฮันคยอง’
ใบหน้าคมหล่อเหลาส่งยิ้มพิมพ์ใจ ข้างๆ กันนั้นคือตัวเขาเองที่เอนหัวซบบ่ากว้างพร้อมรอยยิ้มเสียเต็มแก้ม เลื่อนไปเรื่อยๆ ก็ยิ่งมีรูปภาพที่แสดงออกถึงความรักมากขึ้นๆ
รอยยิ้มหวานถูกส่งให้กับรูปที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ น้ำตาที่ทนกักเก็บไว้หลั่งออกมาพร้อมกับจิตใจที่ไม่ว่าเมื่อไรก็ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง สายลมอ่อนพัดมาราวกับปลอมประโลมยิ่งเรียกน้ำตาให้ไหลออกมาให้อีกมากโข
รู้ตัวดีว่าต่อให้ร้องไห้จนน้ำตากลายเป็นสายเลือด ฮันคยองก็ไม่มีวันกลับมา
แต่ก็ยังเลิกร้องไห้ไม่ได้สักที ในเมื่ออีกคนเคยบอกว่าไม่ให้รอ เขาก็ยังเลือกที่จะรอต่อไป
แล้วจะไปโทษใครได้ ในเมื่อเป็นฝ่ายดึงดันที่จะไม่ลืมเอง ทั้งๆ ที่ฮันคยองคนนั้นไม่ได้อยู่ข้างกายกันแล้ว
ความทรงจำเมื่อ 2 ปี ก่อนก็เหมือนจะรับรู้ว่าตอนนี้อีทึกอ่อนแอเหลือเกิน ถึงได้ยิ่งเข้ามาติกย้ำกับความจริงในความคิดให้มันชัดเจนยิ่งขึ้น
“จองซูอา” เสียงทุ้มที่ฟังดูอ่อนแรงดังขึ้น เรียกให้คนที่ถูกเรียกหันกลับมามองพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใส รอยยิ้มที่พยายามสร้างมากลบเกลื่อนความเศร้าในจิตใจ เพราะรู้ดีว่าเวลาเหลือไม่มากนักหรอกที่จะให้เขายิ้มแบบนี้ให้กับคนที่รักมากที่สุด
“ว่ายังไง คนดีของนางฟ้า” เสียงหวานใสตอบกลับไปด้วยท่าทีอ่อนโยน ไม่อยากให้อีกคนไม่สบายใจกับอาการของตนเองมากนัก
“ถ้าหากวันหนึ่ง เทวดาคนนี้ต้องกลับสวรรค์ก่อนนางฟ้าล่ะ สัญญาได้มั้ยว่านางฟ้าจะยังคงยิ้มให้กับทุกคนบนโลกนี้เหมือนเดิม และต้องมากกว่าเดิมด้วยเพื่อทดแทนส่วนของเทวดานิสัยไม่ดีคนนี้... เทวดาที่เคยสัญญาว่าจะปกป้องปีกของนางฟ้าไปตลอดชีวิต แต่กลับหนีไปซะก่อน ฮะฮะ ตลกนะว่ามั้ย” ฮันคยองส่งยิ้มอบอุ่นมาให้คนรัก แขนแกร่งที่ทุกทีสามารถทำให้จองซุลอยเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดได้ง่ายๆ บัดนี้กลับดูไร้เรี่ยวแรงเสียเหลือเกิน จบประโยคร่างสูงยังคงหัวเราะสดใสให้กับร่างบางที่แทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ร่างบอบบางสั่นสะท้านเดินเข้าไปใกล้ๆ กับเทวดาที่ว่า แขนเล็กโอบกอดฮันคยองแน่นพร้อมกับเปลือกตาคู่สวยที่ปิดลงราวกับไม่อยากรับรู้เหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้น
“มะ ไม่จริงหรอกนะ ฮึก เทวดาอย่างฮันน่ะ ฮึก จะต้องไม่ทิ้งนางฟ้าไปสิ” ตอนนี้ฮันคยองรู้สึกทรมานกับน้ำเสียงแบบนี้ของคนรักเหลือเกิน ไม่ใช่ว่าอยากทิ้งคนตรงหน้าไป แต่ในเมื่อตอนนี้ร่างกายของเค้าไม่ปกติอีกต่อไปแล้ว ยื้อไปก็คงไม่มีอะไรดีขึ้น รังแต่จะสร้างบาดแผลให้คนตาสวยมากขึ้น
เวลาผ่านไปเนิ่นนาน คนทั้งคู่ยังคงกอดกันอยู่เช่นนั้น จนกระทั่งจองซูรับรู้ถึงน้ำหนักที่ถูกทิ้งลงมามากขึ้น น้ำตาที่เริ่มแห้งเหือดกลับรื้นขึ้นมาอีกครั้ง อีทึกยังคงกอดร่างของฮันคยองแน่น ปากบางกดจูบลงไปบริเวณริมฝีปากของอีกคน
จูบครั้งสุดท้าย จูบที่เศร้าและแสนขมขื่นที่สุดในชีวิตของ ปาร์ค จองซู
เทวดากลับไปสวรรค์แล้วสินะ
อีทึกยังคงนั่งอยู่ที่สวนสาธารณะไม่เปลี่ยนแปลงแม้ว่าตอนนี้ดวงอาทิตย์ใกล้จะลาลับขอบฟ้าแล้วก็ตามที ดวงตาแสนสวยมองไปยังท้องฟ้าสีคราม รอยยิ้มหวานผุดขึ้น เมื่อเจ้าตัวมองเห็นภาพของใครคนหนึ่ง
“นี่รู้มั้ย ถ้าเกิดฮันต้องไปที่ไกลมากๆ จองซูต้องยิ้มสวยๆแบบนี้ให้ฮันนะ รู้มั้ยครับ”
“อื้มม จองซูจะยิ้มแบบนี้ให้ฮันคนเดียวเลยล่ะ”
“แล้วถ้าเกิดจองซูคิดถึงฮัน ก็ลองมองไปที่ท้องฟ้านะ ฮันจะอยู่บนนั้นคอยมองจองซูอยู่ตลอดเวลา”
“เข้าใจแล้วล่ะ ถ้าอย่างนั้นจองซูก็คงต้องมองท้องฟ้าทุกวันแน่ๆ เพราะจองซู ฮึก คิด ถึง ฮันตลอดเวลา ฮึก”
“ซอนซา ~ อย่าร้องไห้สิ รู้มั้ยตาสวยๆแบบนี้อย่าให้มาช้ำเพราะฮันเลยนะ”
“อื้มมม รู้ มั้ย ฮันคยอง นายคือคนที่ปาร์คจองซูคนนี้รักมากที่สุด ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหนจองซูก็จะรักฮันของจองซูแบบนี้ไปเรื่อยๆ จองซูรักฮันคยองนะ รักมากด้วย รู้มั้ย”
“ ฮันคยองก็รักจองซูเหมือนกัน ”
คุณเชื่อเรื่องนี้รึเปล่า?
เนื้อคู่ ...... สำหรับผม เนื้อคู่ของผมเขาไปรออยู่ที่บนฟ้าแล้วละครับ
FIN
ลงครั้งแรก : 26.01.2010
ความคิดเห็น