คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #59 : Captain #ขวัญใจนักฟุตบอล : Wonho x Minhyuk ft. Hyungwon x Kihyun
Captain #วัในัฟุบอล
Wonho x Minhyuk ft. Hyungwon x Kihyun
(ำเือน: ยาวนินึ่ะ)
“นายนั่นวรไ้รับารลโทษ!”
เสียหวานเอ่ยลั่นภายในห้อสีาวสะอา ในะนที่นอนอยู่บนเียพยายามห้ามปรามเพราะเสียออีนอาะไปรบวนห้อ้า ๆ ไ้ เ้าอเสียโวยวายพ่นลมหายใออมาเป็นรั้ที่ร้อยอย่าุ่นเือ มอสภาพร่าายเ้าเฝือออีน็รู้สึสสาร
“เาทำับนายถึนานี้ทำไมนายยัใเย็นอยู่ไ้ นายเือบเอาีวิไปทิ้ที่สระน้ำนั่นแล้วนะ!”
“ันเ็มใทำเอ่าหา.. เาไม่ผิเลยนะ”
ลีมินฮยอเม้มปา้วยวามับแ้นใถึแม้ะไม่ใ่เรื่ออัวเอ็าม แ่สภาพอแฮยอวอนเพื่อนสนิท็ทำให้เาไม่อยาอยู่นิ่ ร่าสูที่เยเลื่อนไหวอย่าล่อแล่วอนนี้้อมานอนแน่นิ่เ้าเฝืออยู่ในโรพยาบาลเพราะแ่ารเล่นแผล ๆ ที่น ๆ นั้นเสนอให้เพื่อนอเาทำ
สาเหุที่ฮยอวอน้อมาอยู่ในสภาพึ่พิารแบบนี้็เพราะหลัาที่พวเาเ้ามาอยู่ในมหาวิทยาลัยไ้ไม่นาน ฮยอวอน้อารที่ะเ้ามรมฟุบอลึ่เป็นวามใฝ่ฝันอเา และไ้ไปพบับินโฮอ ัปันทีมฟุบอลั้นปีที่สามบวับเป็นัวแสบภายในมหาวิทยาลัย เาทำารทสอบฮยอวอนโยารพาฮยอวอนไประโน้ำที่สระอมหาวิทยาลัย แ่ท้ายสุ็พลาท่า ลมาบนผืนน้ำอย่าแร และทำให้มีสภาพเือบพิารแบบนี้
มินฮยอล่ะอยาะไป่อยไอ้ัปันมรมอันธพาลนนั้นแทนฮยอวอนนั
“ไม่เอาน่ามินฮยอ.. ันยัไม่เป็นอะไรสัหน่อย อีอย่า แ่สออาทิย์็เอาเฝือออไ้แล้วนะ” ฮยอวอนพยายามเอาน้ำเย็นเ้าลูบ ยื่นมือหนาไปวาบนมือเล็ ๆ นั่นเพื่อบอว่าัวเอไม่เป็นไร
“้อให้าย่อนเหรอถึะบอว่าเป็นอะไรน่ะ!”
มินฮยอเป็นนรไปรมาและรัวามยุิธรรมเป็นที่สุ เารู้ัฮยอวอนมาทั้ีวิ บ้านอยู่ไม่ไลันมานั แถมพวเายัอยู่้วยันแทบะยี่สิบสี่ั่วโม ไม่แปลหรอที่มินฮยอะเป็นห่วฮยอวอนมานานี้
“มินมุรับ ุแไม่เป็นอะไร เห็นมั้ย ยัแล้มินมุไ้อยู่เลย”
นิ้วเรียวึแ้มนิ่มอนัวเล็นมินฮยอหลุยิ้มออมาในที่สุ ฮยอวอนมัใ้ำพูที่พวเาใ้เรียันอนเ็ ๆ มาพูอนที่นัวเล็โรธอยู่เสมอ และมินฮยอ็แพ้ให้ับำพูพวนี้เสีย้วย
“แ่ถึแบบนั้น็เถอะ ันไม่อยาให้นายเ้ามรมฟุบอลบ้าบออะไรนั่นแล้ว นายะโนแล้อีเมื่อไหร่็ไม่รู้ ไอ้พี่โฮอนั่นูโริะายไป”
“บ้าน่า เาบอว่าะไม่มายุ่แล้ว”
“บออนไหน”
“บออนที่ันำลัะโ...”
“ไร้สาระ นายเ้าโรพยาบาลเายัไม่มาเยี่ยมเลย พูแล้ว็เ็บใ น่าลาอเ้าุริ ๆ”
มินฮยอบเี้ยวอย่ารู้สึโมโห อพลาทำหน้าบูบึ้ สายามอฮยอวอนที่ยิ้มให้อย่ารู้สึเอ็นู มินฮยอเป็นนน่ารัและมัโรธแทนเาอยู่เสมอ เพราะี้แหละมั้ฮยอวอนเลยไม่อยามีเพื่อนนอื่นนอามินฮยอน่ะ
ฮยอวอน็ไม่แน่ใเหมือนันว่าไม่อยามีเพื่อนนอื่น หรือว่าไม่อยามีนอื่นันแน่
“ันไป่อนนะ ้อไปทำธุระ”
“หือ ไปไหน”
“เรียนมั้”
“มินฮยอ วันนี้นายไม่มีเรียน” ฮยอวอนพูเพราะาราอพวเาแทบะเหมือนันทั้หม
“็ไปทำธุระ”
“เี๋ยว...”
“ไปนะ ่ำ ๆ ะมาอยู่้วย”
รับรอไ้เลยว่าารเ็บัวอฮยอวอนรั้นี้ มันะไม่ผ่านไปอย่า่าย ๆ แน่นอน
ร่าเล็้าวาเรียวอัวเอับ ๆ ้วยวามร้อนรน แววามุ่มั่นบ่บอว่าวันนี้มินฮยอไม่ไ้มาเล่น ๆ แน่นอน มือเล็ำหมั้วยวามับแ้นใ ปลายทาือสนามฟุบอลที่มีัปันเส็เร็ที่ทำให้ฮยอวอน้อเ้าโรพยาบาลและเือบพิารแบบนี้
“นี่นายเป็นใรันน่ะ ?” เสียอใรสันถามึ้นแ่ในหัวอมินฮยอมีแ่ื่ออไอ้ัปันรุ่นพี่บ้านนั้น
“โฮออยู่ไหน ?”
“นายเป็นใร ?”
“ินโฮออยู่ไหน ? ะบอี ๆ มั้ย ?”
“เอ่อ... ้าใน”
“อบใ”
บอับอีนสั้น ๆ ่อนมอรไปที่ประูบานหนึ่ โฮออยู่ในนั้นอย่าแน่นอน ร่าเล็รีบ ๆ เินไปที่บานประู มือเล็ผลัมันเ้าไปอย่าแร
ภายในห้อ ๆ หนึ่ มีเพียู้ล็อเอร์และเ้าอี้ยาวอยู่สอสามัว วารีสวยเห็นมีใรสันยืนอยู่หลัู้ล็อเอร์ู้หนึ่ที่เปิอยู่ เป็นโฮอเป็นแน่ มินฮยอสาวเท้าเ้าไปหาเพื่อไปูให้แน่ใว่าเาือินโฮอนที่เาำลัามหา
“เฮ้ย/เฮ้ย”
ทั้สอเสียประสานันอย่าไม่ั้ใ โฮอในสภาพเปลือยท่อนบนถอยรูนัวเอิับู้ล็อเอร์ ในะที่มินฮยอ็เินถอยเพื่อรัษาระยะห่าเพราะเห็นว่าอีนำลัโป๊เปลือย ยอมรับว่าไม่ไ้เรียมัวับารมาเออีนในสภาพแบบนี้ พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปิ นึถึเนารม์ที่ัวเออีรั้
“ใ่ินโฮอไหม ?”
“นายเป็นใร ?”
“ินโฮอใ่ไหม ?”
“เออ แล้วนายเป็นใรวะ”
“ลีมินฮยอ เป็นเพื่อนอฮยอวอน”
วาสีเ้มเบิโเมื่อไ้ยินื่ออฮยอวอน นัวเล็แ่นหัวเราะ ูท่าแล้วอีนใอยู่ไม่น้อย ็แหล่ะ เป็นนที่ทำให้ฮยอวอนอยู่ในสภาพนั้นนี่
“แฮยอวอนน่ะเหรอ ?”
“เออ นายสินะที่ทำให้เพื่อนอันอยู่ในสภาพแบบนั้นน่ะ แ่็ไม่มีแม้แ่ำอโทษ ไม่มีารไปเยี่ยมูอาาร”
“....”
“ทุเรศสิ้นี”
โฮอมวิ้วเมื่อำพูว่าร้ายออมาาปานัวเล็ที่ไม่ิว่าะเป็นนที่มีฝีปาั้าน ร่าสู่อย ๆ เินเ้ามาหาอีนในสภาพที่ยัเปลือยท่อนบน มินฮยอพยายามไม่มอรูปร่าอันสมบูร์แบบนั่น ทำใีสู้เสือมอเาลับไป
“นายอยู่แ่ปีหนึ่เอไม่ใ่เหรอ ทำไมมาพูาแบบนี้ับันล่ะ ? ันอยู่ปีสามนะ”
“แล้วไวะ ทำให้นอื่นเ็บัวแบบนี้ยัมาเรียร้ออะไรแบบนี้อีหรือไ ?”
“แล้วนายเป็นบ้าอะไรถึมา่าันฝ่ายเียวล่ะวะ!”
โฮอะโนเสียัเสียนลั่นไปทั้ห้อล็อเอร์ มินฮยอำมือแน่น้วยวามไม่พอใ อยาะเ้าไป่อยอีนแู่ท่าแล้วไม่ไหว ็อีนทั้สูว่าและัวให่ว่ามา เาเสียเปรียบทา้านำลัเห็น ๆ
“แล้วทำไมไม่รับผิอบารระทำอัวเอล่ะ! ำอโทษัำ็ยัไม่มี แล้วยัะ...อุ๊บ”
ำพูทั้หมถูลืนหายเ้าไปในลำอเมื่อใบหน้าหล่อยื่นเ้ามาใล้่อนะทำารปิปา้วยปา ริมฝีปาอุ่นทาบทามลบนริมฝีปานิ่มอมินฮยอ วาใสล้ายลูหมาเบิว้าอย่าใ มือบาพยายามะผลัร่าำยำให้ออไป เปล่เสียอู้อี้ทัท้วแ่็ไม่เป็นผล นที่ไ้เปรียบัเ็บวามนุ่มนิ่มและวามหอมหวานาริมฝีปาออีฝ่ายนพอใ่อนะผละออ
”เียบไ้ยั ?“
”....”
“เียบไ้แล้วสินะ”
เสียทุ้มพูออมาเบา ๆ มินฮยอยมือึ้นสัมผัสแผ่วเบาที่ริมฝีปาอัวเอ วามรู้สึมามายเ้ามา่อวนภายในใ แ้มนุ่มนิ่มฝาเลืออย่าเลี่ยไม่ไ้ นี่ือูบแรอเา ูบแรับผู้ายที่เามาหาเรื่อ
มันสมวรเหรอ ?
พรึ่บ
มือน้อยที่ยึ้นเรียมประทุษร้ายอีนถูยึไว้้วยมือหนา นที่มีพละำลัมาว่าัารรวบมือทั้สอ้าให้อยู่ในพันธนาารอเา มินฮยอพยายามิ้นแ่็ไร้ประโยน์
“ปล่อยนะ!”
“ไม่”
“ปล่อยโว้ย”
“อย่าแหปา ถ้าไม่อยาโนูบอีรอบ”
ไม่ไ้ลัวโนูบหรอนะ แ่เียบ็ไ้ เหอะ
ร่าสูอโฮอึ่ลาึู่มินฮยอให้ออมาาห้อล็อเอร์ อนนี้พวเายืนอยู่รหน้าึมรมฟุบอล โฮอที่สวมเสื้อบอลเหวี่ยร่าเล็นอีนเ
“ไอ้บ้า ไอ้โริ ไอ้นาิสม์”
“เออ ่าเ้าไป ่าให้พอเลย ถ้าไม่อายนอื่น”
โฮอพูึ้นอย่าหัวเสีย มินฮยอมอนรอบ้าที่มีนเินไปมา่อนะเียบเสียล หายใหอบถี่ราวับสะลั้นอารม์ไว้
“นาย้อไปอโทษเพื่อนัน ออ่ารัษาพยาบาลหมทุอย่า และไม่้อมายุ่ับเพื่อนอันอี”
“อะไรนะ ? ทำไมัน้อทำอะไรแบบนั้น”
“เพราะนายเป็นนผิไ ฮยอวอนไม่เยโนทำอะไรแบบนี้ ถ้าพ่อแม่เารู้ะเสียใมาแ่ไหนที่ลูเาเือบะพิารแบบนั้นน่ะ!”
มินฮยอไม่อยาะัเ็บอารม์โรธอัวเอไว้อี่อไป นึถึสภาพอเพื่อน็สสารพ่อแม่ออีน ฮยอวอนอยู่นเียว พ่อแม่อเา้อไปทำานอยู่่าประเทศ เินทาอยู่บ่อยรั้ นั่นทำให้ฮยอวอนเป็นนที่เ้มแ็ และมีแ่มินฮยอเนี่ยแหละที่อยอยู่เป็นเพื่อนเา
“มันะไปพิารอะไรวะ แ่น้ำผิท่า ถามริเถอะ นายโอเว่อร์ไปหรือเปล่า มันไม่ไ้ะาย...”
“ถ้าเาาย ันไม่ปล่อยนายไว้แน่”
นัวเล็พูสวนึ้นมาทันวัน โฮอยยิ้ม ลิ้นุนแ้ม้วยวามโรธที่พุ่สูึ้น ั้แ่เอันรั้แรนัวาวอยะเอาแ่่าเาปาว ๆ โยที่ไม่ยอมฟัอะไรทั้นั้น ็เอาสิ เาไม่ไ้เป็นนที่ยอมใรเหมือนัน
“ทำไม นายะามิันไปลอเลยหรือไ”
“เออ นว่านายะมาอโทษเพื่อนัน”
“ั้น็แย่หน่อยนะที่ันะบอว่าันไม่อโทษ”
“นี่นาย...”
“เพื่อนอนายเ็มใระโลมาเอ อีอย่ามัน็แ่ารรับน้อ”
“รับน้อบ้าอะไรเือบทำให้นพิาร!”
“ใร ๆ ็้อผ่านเรื่อยาลำบามาทั้นั้น ถ้าะมาเป็นนัฟุบอล ็้อรวร่าาย ทสอบสมรรถภาพทาร่าายอยู่แล้ว"
“....”
“ถ้าเิอ้อนแอ้นอรรแบบนาย ใรเาะเอาเ้าทีมล่ะ ริไหม”
“นายว่ายัไนะ!”
ร่าเล็สาวเท้าเ้ามาประร่าออีน มือน้อยยึ้นว้าอเสื้อฟุบอลอโฮอ ใบหน้าหล่อท้าทายและไม่ไ้มีทีท่าว่าะเรลัวแม้แ่น้อย นั่นทำให้มินฮยอยิ่หัวเสียมาึ้นไปอี
“เอาี้นะรับ... ื่ออะไรนะ ? อ๋อ น้อมินฮยอใ่มั้ย ?”
“...”
“น้อมินฮยอรับ ถ้าอยาให้พี่ไปอโทษเพื่อนอน้อล่ะ็ น้อ็ทำให้พี่แพ้น้อสิ”
“หมายวามว่ายัไ ?”
“ทำยัไ็ไ้ให้ันรู้สึว่าันำลัแพ้นาย แล้วันะไปอโทษเพื่อนอนายเอ”
“ไร้สาระ!”
“ไม่มั่นใสินะ”
เพราะำพูที่ท้าทายทำให้มินฮยอ้อำอเสื้ออีนแน่นว่าเิม อารม์อเาถึีสุ เม้มริมฝีปา้วยวามเ็บใ ถึะรู้สึว่าไม่มั่นใที่ะทำให้อีนยอมแพ้ แ่็้อยอมรับำท้าไป
“ไ้ ันะทำให้นายแพ้ให้ไ้”
“....”
“ันสาบานไ้เลยว่าะทำให้นาย.. ลืมันไม่ลเลยล่ะ”
“เมื่อวานไปไหนมาเหรอมินฮยอ ?”
ผู้ป่วยที่นั่เหยียัวอยู่บนเียเ่นเยหันถามนัวาวที่ำลัยืนปอผลไม้ให้เาอยู่ มินฮยอไม่ไ้บอฮยอวอนเรื่อที่เาไปหาโฮอ เพียแ่บอว่าไปทำธุระ ึ่ฮยอวอน็ยันึไม่ออว่าธุระแบบไหนที่นอย่ามินฮยอไปทำมา
“็ธุระ”
“ทำอะไรล่ะ ?”
“ปอผลไม้”
“ไม่ใ่ หมายถึธุระสิ”
“็ื้อผลไม้มาปอให้นายินนี่ไ”
เ้าอใบหน้าหล่อถอนหายใออมายาว ๆ เมื่อรู้ว่าเพื่อนัวเล็อัวเอไม่ไ้บอเรื่ออเาอย่ารไปรมา มินฮยอถือานผลไม้ที่ัวเอั้ใปอมาให้ฮยอวอน
“มินฮยอ นายไม่ไ้ไปหาเรื่อพี่โฮอใ่ไหม ?”
“บ้าน่า อย่าันเนี่ยนะไปหาเรื่อนแบบนั้น ?”
“แล้วไม่ใ่เหรอ ?”
“ัว็ให่ ล้ามแน่นนานั้นันไม่ล้ามีเรื่อ้วยหรอ น่าลัว”
“แน่ใว่าไม่ไ้ไปหาเรื่อเามา ูท่าะรู้เรื่อพี่เาีนะ”
“ินไปเลย พูมา”
ฮยอวอนหัวเราะลั่น หยิบผลไม้เ้าปา มออีน็รู้สึเอ็นู นี่มินฮยอิว่าฮยอวอนไม่รู้ัเาอย่าั้นเหรอ อยู่้วยันมาั้ี่ปี ทำไมเาะไม่รู้
แอ๊
เสียเปิประูทำให้ทั้ฮยอวอนและมินฮยอ้อหันไปมอผู้มาเยี่ยม ร่าเล็ผมสีมพูล้ายสายไหมเินเ้ามาภายในห้อ ถืออพะรุพะรัไปหม มินฮยอมวิ้ว หันมอฮยอวอนพร้อมับส่สายาถามประมาว่า เาือใร ?
“อ้าว ีฮยอน”
“สวัสีฮยอวอน ว่าไมินฮยอ อรบวนหน่อยนะ แหะ ๆ”
นัวเล็หัวเราะแห้ ๆ ่อนะวาถุ้าวออนเอลบนับโ๊ะ เินมานั่อยู่ที่นั่้าเียอฮยอวอน มือบายื่นมาับมือหนาอฮยอวอน ในะที่ใบหน้าหล่ออนป่วยะมอมาที่เา
“เป็นยัไบ้า”
“ันบอแล้วว่าันไม่ไ้เป็นอะไรน่ะ ทำไม้อทำให้เป็นเรื่อให่้วยนะ” ฮยอวอนแอบุอีนเล็ ๆ
“็... รู้สึผินี่นา”
“นายเป็นใร ?” มินฮยอที่เ็บวามสสัยไว้ไม่อยู่เอ่ยับทสนทนาึ้นมา
“ันีฮยอน.. ยูีฮยอน”
“ีฮยอนที่เป็นหลานรหัสอพี่โฮอที่ันเล่าให้นายฟัไ”
ำอบอฮยอวอนทำให้มินฮยอ้อร้ออ๋อ ีฮยอนือหลานรหัสอเ้าัวปัหาอย่าโฮอ ที่อนเิเหุ็อยู่ในเหุาร์แ่ทว่าไม่ล้าเอ่ยัหรือพูห้ามารระทำออีนเลย อาะเพราะีฮยอนเป็นนี้ลัวล่ะมั้ เท่าที่ฮยอวอนเล่ามา ีฮยอน่อน้าเป็นนี้เรใและห่วใยผู้อื่น มินฮยอเ้าใแล้วว่าสิ่ที่ฮยอวอนพูเป็นวามริ
“นี่นายมาเยี่ยมฮยอวอนเหรอ ?” มินฮยอเอ่ยถาม
“อื้อ ็รู้สึแย่น่ะ ัน็มีส่วนที่ทำให้ฮยอวอนเป็นแบบนี้.. อโทษนะ”
“็รู้นี่ แ่ถ้าะให้ี็ลาอลุรหัสนายมาอโทษ้วย็ีนะ”
นัวาวพูึ้น่อนะโนสายาุ ๆ อฮยอวอนห้ามปราม มินฮยอยัไหล่อย่าไม่ยี่หระ ีฮยอน้มหน้ารู้สึผิ อันที่ริมินฮยอน่ะไม่ไ้ิออะไรับีฮยอนหรอ แ่ำพูำาอเาเป็นแบบนี้มาั้แ่ไหนแ่ไร ฮยอวอนรู้ี
“อย่าใส่ใมินฮยอเลยนะ มินฮยอ็แบบนี้แหละ”
“อะไร แบบนี้นี่แบบไหน ?” มินฮยอถามึ้นทันที
ริมฝีปาสวยยยิ้มึ้นมาอย่ารู้สึัน่อนยื่นมือไปยี้ผมอเพื่อนสนิท
“อย่าเือน่า ็เป็นแบบที่มินมุเป็นไรับ”
“แบบที่มินมุเป็นน่ะแบบไหนล่ะ ?”
“แบบทีุ่แอบไ”
“็แล้วไป”
มินฮยอยิ้มอย่าพึพอใในำอบ ทั้สอนหยอล้อันไปมาอย่าอารม์ี ีฮยอนที่นั่อยู่เียบ ๆ มอารระทำอนทั้สอแล้วรู้สึแปลใ ทั้มินฮยอและฮยอวอนมีวามสัมพันธ์แบบไหน นั่นเป็นสิ่ที่ีฮยอนอยาะรู้
เพราะถ้าทั้สอนเป็นมาว่าเพื่อน... เา็ะเสียใเป็นแน่
วันนี้โฮอมี้อมั้แ่สามโมนถึหโมเย็น แน่นอนว่าเาเป็นัวหลัอทีม ัปันทีมอย่าเา้อ้อมหนัว่านอื่นหลายเท่าัว อาะเพราะวามันาัวเอและนรอบ้า ที่ทำให้เา้อถีบัวเอให้อยู่ในระับที่ีอยู่เสมอ
“เ่เหมือนเิมนะรับัปัน”
นัฟุบอลนหนึ่ในทีมเอ่ยมเาหลัาที่้อมเสร็ ใบหน้าหล่อและร่าายำยำุ่มไป้วยเหื่อ เาหายใหอบถี่้วยวามเหนื่อยหลัาาร้อม วาสีเ้มมอไปรอบสนามเพื่อมอหาใรสัน
เ็นนั้น ไม่มาเหรอ ?
น่าแปลที่โฮออยแ่ะมอหานัวเล็เมื่อวานหลัาที่อีนบุเ้ามาหาเรื่อเาถึห้อล็อเอร์ โฮอไม่รู้หรอว่าัวเอรู้สึยัไ เพียแ่เาหยุนึถึอีนไม่ไ้ ใบหน้าน่ารั แววาที่ท้าทาย น้ำเสียที่แ็ร้าว
เาอยาะเออีรั้ั
“มีนมาหารับัปัน”
ูเหมือนำปรารถนาอเาะเป็นผล เมื่อร่าเล็อน ๆ นั้นเินเ้ามาภายในสนาม ใบหน้าน่ารัไร้รอยยิ้ม มีแ่สายาที่เลียัเาเท่านั้น
“อ้าว มาอีแล้วเหรอ ?”
“เออมา ะมาทุวัน มาทวสัานว่านายะไปอโทษเพื่อนัน”
“ยา” เายัไหล่อย่าไม่ยี่หระ
โฮอรู้ีว่าารทำเมินเยหรือท้าทายอีนเป็นารใส่ถ่านไฟให้ลุโนึ้นไปอี แอบเห็นใบหน้าแ ๆ ที่บ่บอว่าำลัะโรธ็ทำให้เาระุยิ้มออมา ไม่รู้ว่าทำไมใบหน้าโรธออีนถึลายเป็นสิ่ที่ทำให้โฮอรู้สึื่นเ้นไปไ้
“นายเป็นนรึเปล่า มีิใรึเปล่า ทำไมไม่รู้สึผิ่อารระทำอัวเอเลยฮะ!”
นัวเล็เินเ้ามาใล้ ออมออีนราวับาั้นำอบ โฮอระวน้ำึ้นื่มอย่าไม่สนในั
“นี่ ินโฮอ” มือเล็ว้าไหล่อีน
“อะไร บอให้เรียพี่ นายเ็ว่าันั้สอปีนะ”
“ใรสนันล่ะ”
“ั้นัน็ะไม่สนนายเหมือนัน”
ใ่ะที่ไหนล่ะ... ูเหมือนารยั่วโมโหอีนะลายเป็นเรื่อที่โฮออบเสียแล้วสิ ใบหน้าเหมือนลูหมาโรธอมินฮยอยัสร้าวามื่นเ้นให้เา เสียแว้ ๆ ็รารึใเาอยู่ไม่น้อย สาบานว่าเาไม่ใ่พวาิสม์หรือมาโิสม์อะไรนะ
แ่รู้สึว่าอบมินฮยอแบบนี้ัแฮะ
“หน้า้านที่สุ นี่ถ้าฮยอวอนเอาเรื่อนายนะ นายิุหัวโไปแล้ว!”
“ทาหมายันไม่ผิ ันไม่ไ้บัับให้มันทำแบบนั้น มันสมัรใทำเอ”
“แ่ถึแบบนั้นมัน็เหมือนเป็นารเนาให้ทำอยู่ีนั่นแหละ”
“น่ารำาว่ะ”
“ว่าไนะ!”
ร่าอมินฮยอที่เินามโฮอนั้นโวยวายไปลอทาเินนโฮอ้อพูออมา แน่นอนว่ามันไม่ใ่ำพูที่ริัอะไร แ่นฟัลับไม่รู้
ว่าเาน่ารำาอย่านั้นเหรอ
“นี่นายมีสิทธิ์อะไรมาบอว่าันน่ารำาน่ะหา”
“็น่ารำารินี่ นำลัเหนื่อย ๆ หิวอี ยัมาโวยวายแว้ ๆ ใล้หู”
“นี่!”
“เป็นแม่ันรึไ ?”
“ไม่...”
“หรือเมีย”
มินฮยอแทบะพ่นไฟใส่หัวอีนหลัาไ้ยินำว่าเมียเ็มปาเ็มำ ไ้ยินเสียหัวเราะหึ ๆ ็ทำให้เาโรธเ้าไปอี ในเมื่ออีนวนประสาทมาแบบนี้ เา็ะไม่ทำี(?)้วยอี่อไป
“นี่ินโฮอ! ันไม่ใ่แม่หรือเมียนายนะ”
“เหรอ แ่บ่นเหมือนเมีย ุเหมือนเมียเลยนะ”
“โอ๊ย ไอ้ๆๆๆๆๆ”
“อเปลี่ยนเสื้อผ้า่อนไ้มั้ย เี๋ยวออมาทะเลาะ้วย”
“....” มันมีแบบนี้้วยเหรอ
“รอแปปนึ แล้วเี๋ยวไปทาน้าวัน ันหิวพอี”
“....”
“รออยู่นี่แหละ ไม่้อามเ้าไปูันหรอ มันโป๊”
“นี่นาย....”
“หรือะามมา็ไ้นะ ันไม่ว่า พร้อมโว์อยู่แล้ว”
มินฮยออยาะบ้าาย!
มินฮยอยืนรออีนเปลี่ยนเสื้อผ้า้วยวามร้อนรนใ อยาะ่าอีนใะาแ่็ทำไ้แ่รอ ไม่รู้ว่ารอทำไมเหมือนัน.. เออว่ะ นั่นสิ ทำไมเา้อรอนะ
วามิำลัีันอยู่ในหัวี ๆ ร่าอโฮอ็เินออมาาห้อล็อเอร์ในุเสื้อเิ้สีำับาเยีนส์ มินฮยอไม่เยเห็นโฮอในุแบบนี้ แน่นอนว่าวาสวยำลัับ้อไปที่เาอย่าอึ้ ๆ ปิเสธไม่ลว่าโฮอหล่อว่าที่เยเห็นโยปิ
“ไ า้าเลย”
“ะ...ใรา้า”
“็นายมอ ูสิ ว้า ้อิว่าันหล่อมาแน่ ๆ”
“ไอ้นหลัวเอ”
“ไม่เอาน่า ยอมรับมาเถอะว่าหลเสน่ห์ันแล้วน่ะ”
“ใระยอมรับ! โอ๊ย ใระไปหลนายันล่ะ” โฮอหัวเราะออมาเบา ๆ หลัาที่มินฮยอหลุมพราเพราะำพูอเา ร่าสูเินเ้ามาใล้อีน ่อนะบอ
“ปะ ไปิน้าวันเถอะ หิวแล้ว”
“ใรบอว่าันะไปับนาย”
“ันเนี่ยแหละ”
มือหนาับเ้าที่มือเล็อย่าถือวิสาสะ ออแรลาเหมือนเมื่อวานโยที่อีนไม่สามารถปิเสธอะไรไ้ โฮอพามินฮยอเินมานถึที่อรถ ร่าสูเปิประูรถันสีำสุหรูให้่อนะผลัอีนให้เ้าไป
“เบา ๆ ไ้มั้ยเล่า!”
“โวยวายั”
ไม่ไ้่อวามยาวสาววามยือะไร เพียแ่เินอ้อมไปที่นั่อนับแล้วประำที่ ออรถ้วยวามเร็วที่สม่ำเสมอ มินฮยอออทำหน้าบูบึ้ภายในรถ แอร์เย็น ๆ ไม่ไ้ทำให้เารู้สึีนั
“เป็นอะไร ทำหน้าบูเป็นู”
“เบื่อ เ็ รำา!”
“เหรอ แล้วะให้ทำไล่ะ”
“พาันไปโรพยาบาล แล้ว็ลไปอโทษฮยอวอนับัน”
“ั้น็เิเบื่อ เ็ รำา่อไปเถอะ”
มินฮยอส่เสียิ๊๊ะ เสมอออไป้าทาเพราะรู้สึุนเียว เ้าอรถแอบมอเสี้ยวหน้าน่ารัแล้วลอบยิ้มออมา
เ็นนี้ มาทำอะไรับหัวใอเาันนะ
เป็นเวลาเือบสออาทิย์ที่มินฮยอยัมา่อวนโฮอและบัับให้เาไปอโทษฮยอวอนามเนารม์ที่เาไปหาโฮอในอนแร บ่อยรั้ที่พวเาไปไหนมาไหน้วยันเพราะวาม้อารอโฮอ นัวสูสูเสียวามเป็นัวเออยู่เป็นประำเมื่ออยู่ใล้อีน มันทั้อยาแล้และอยาอยู่ใล้
เป็นอาารอนที่ำลัหลุมรัใ่ไหม ?
ในะเียวันที่ีฮยอนเทียวไปเทียวมาระหว่าบ้านและโรพยาบาลเพื่อที่ะไ้ไปูแลฮยอวอน ีฮยอนแอบอบฮยอวอนั้แ่อนรับน้อ นั่นเป็นเหุผลว่าทำไมเาถึมาหาอีนบ่อย ๆ และอยทำนู่นทำนี่ให้อย่าไม่เี่ยอน เสียนมินฮยอมอออว่าอีนรู้สึยัไ ็มีแ่นทึ่มอย่าฮยอวอนล่ะมั้ที่ไม่รู้อะไรน่ะ
“ใล้ถอเฝือแล้วสินะ นายะไ้ลับบ้านแล้วนะฮยอวอน” มินฮยอพู้วยรอยยิ้ม พร้อมับมอเฝือที่าอฮยอวอนที่ัวเอเียนให้ว่า 'หายไวไวนะุแ ♥ มินมุ' เมื่อหลายวัน่อน
“อื้อ เพราะมินฮยอแหละที่อยมาูแลันน่ะ”
ฮยอวอนพูึ้นโยไม่ทันนึถึร่าบาที่นั่ัแันอไม้ให้ัวเอ ใบหน้าน่ารัอีฮยอน้มเล็น้อย รู้สึเ็บแปลบที่ไ้ยินบทสนทนาระหว่านทั้สอมาลอระยะเวลาเือบสออาทิย์
ีฮยอนรู้สึว่าำพูอฮยอวอนที่มีให้มินฮยอมัน่าูพิเศษและหาที่ไหนไม่ไ้ มันอาะเป็นแ่ำพูสำหรับเพื่อนในวามิอมินฮยอ แ่สำหรับีฮยอนแล้วมันไม่ใ่.. เาอิามินฮยอที่ไ้รับำพูแบบนั้นาน้ำเสียแบบนั้น
ทำไมถึเ็บปวแบบนี้นะ
“ีฮยอน็ูแลนายนะ อบุีฮยอน้วยสิ” มินฮยอบอ
“อบุนะีฮยอน”
“อื้อ”
มินฮยอเินเ้าไปหาีฮยอน ใบหน้าน่ารัหันมออีนอย่าเ้าใ แววาอมินฮยอบอว่าระหว่าเาและฮยอวอนไม่มีอะไรเินว่าำว่าเพื่อน
มินฮยออาะิว่าฮยอวอนเป็นเพื่อน แ่ฮยอวอนล่ะ ิว่ามินฮยอเป็นเพื่อนอเาหรือเปล่า ? ีฮยอน็อยารู้เหมือนัน
วันนี้โฮอไ้รับ้อวามาน้อรหัสอย่าามว่ามีเรื่อ่วน้อให้่วย เาเลย้อมาอยู่ใ้ึเรียนทั้ ๆ ที่วรอยู่สนามบอลในเวลานี้ ไม่รู้ว่ามินฮยอะมาหาเาหรือยั ยัไเา้อรีบทำธุระับามให้เสร็แล้วรีบลับไปหานัวาวะแล้ว
นี่เาสนใอีนมาเินไปหรือเปล่านะ
“พี่โฮอ”
ร่าบอบบาอหิสาวโผเ้าอพี่รหัสสุหล่อ ร่าอเธอสั่นเทาพร้อมับอาารสะอึสะอื้นเหมือนับเธอผ่านารร้อไห้มาแล้วหลายรั้ โฮออเธอเอาไว้ มือหนายึ้นลูบผมเธอราวับปลอบประโลม
“ไม่ร้อนะรับ”
“ฮึ..”
“ร้อไห้ทำไม บอพี่ไ้มั้ย ?”
“าม... ามเลิับพี่เาแล้วนะะ”
โฮอเ้าใทันทีหลัาที่ามบอแบบนั้น หิสาวบับฮยอนอูหนึ่ในเพื่อนสนิทอเา เพื่อนายที่ท่าทาเยาและไร้หัวใทำให้าม้อร้อห่มร้อไห้อยู่หลายราเพราะเาไม่ไ้มีท่าทีสนใามแม้แ่น้อย ะบอว่าฮยอนอูบับามเพื่อ่วยเหลือโฮอ็ไ้ เพราะอันที่ริหิสาวื่นอบในัวอพี่รหัสอย่าเา่าหา แ่เพราะโฮอไม่ไ้มีท่าทีสนใเธอแบบนั้น ึทำให้เธอไปุยับฮยอนอูแทน
“ไม่ร้อนะรับาม”
“ฮือ...”
“บาทีฮยอนอูอาะยัไม่ใ่...”
“ทำไมนนั้นอาม.. เป็นพี่โฮอไม่ไ้ะ ?”
ามพูพร้อมับลั้นน้ำเสียที่สะอื้นไป้วย โฮอหยุนิ่ เาไม่รู้ะบอเธอไปยัไ อันที่ริเธอเป็นเ็สาวที่น่ารั เพียแ่โฮอไม่ไ้สนใเธอ รั้นะให้บอไปร ๆ ็ูเหมือนว่าะเป็นารทำร้ายิใเธอเสียเปล่า ๆ
“พี่...”
“ามอบพี่โฮอนะะ..ฮือ ามไม่ไ้อบพี่ฮยอนอูเลยสันิ”
“อย่าพูแบบนั้นเลยนะาม”
โฮอเือนเธอ้วยวามริใ บาทีหิสาวอาะแ่สับสน เธอบับฮยอนอูมาั้หนึ่เือนะไม่รู้สึอะไรเลยเหรอ ? พูถึวามรู้สึ โฮอับมินฮยอเอันแ่ไม่ถึสออาทิย์เลย้วย้ำ แ่ทำไมโฮอรู้สึว่ารู้ัับอีนมาเป็นปี ๆ แล้วยัไยัั้น
อาะเพราะว่าอบนไม่ำนึถึระยะเวลา็ไ้ล่ะมั้
“ามอบพี่นะะ...”
“พี่...”
“โฮอ”
เสียหนึ่เอ่ยึ้น โฮอุ้นินับน้ำเสียแบบนั้นี วาสีเ้ม้อไปที่ร่าบาที่ยืนอยู่ไม่ใล้ไม่ไล มินฮยอมีท่าทีใ โฮอสัเเห็นแววาที่เยมอมาทาเาอย่าท้าทายและหยิ่ยโสลับแปรเปลี่ยนเป็นเ็บปว...
เ็บปวั้นเหรอ ?
“มินฮยอ.. ไม่ มินฮยอ!!”
เผลอผลัร่าอน้อรหัสสาว้วยวามร้อนรนใ เมื่อเห็นร่าบาวิ่ออไปารนั้น เารีบสาวเท้าวิ่เพื่อามอีนไป ทิ้ให้หิสาวยืนร้อห่มร้อไห้อยู่เพียนเียวรนั้น
อโทษนะาม แ่พี่้อไปามหาหัวใอพี่แล้วล่ะ
ฮยอวอนแปลใที่ไม่เห็นหน้าอเพื่อนสนิทัวาวมาราว ๆ สามวันแล้ว ีฮยอนยัอยมาูแลเา แ่ร่าสูไม่ไ้รู้สึสนใอะไร ในใอเามันร้อนรนนึถึแ่นัวบา โทรไปหา็แล้ว ฝา้อวาม็แล้ว ไม่รู้ว่าะเิอะไรึ้นหรือเปล่า
วามสสัยอฮยอวอนถูลี่ลายเมื่อร่าอใรสันเปิประูเินเ้ามาภายในห้ออเา วาลมโเบิโเมื่อเห็นว่าเาือรุ่นพี่ินโฮอ ัปันทีมฟุบอล
“พี่โฮอ ?”
“ไ”
ใบหน้าอรุ่นพี่ปีสามที่เยูท้าทายอยู่ลอนั้นทั้หม่นหมอและูไม่มีวามสุ ฮยอวอนสัเนัยน์าอเาูเศร้าสร้อย
“นายเป็นยัไบ้า ?”
“ถอเฝือวันนี้รับ.. พี่มาไ้ยัไ ?”
“ันอโทษนะเรื่อวันนั้น ันไม่น่าปล่อยให้นายระโ แถมยัทิ้นายมาแบบนั้น”
“....”
“ันอโทษริ ๆ”
รุ่นพี่ัวสูยืนนิ่อยู่แบบนั้น ใบหน้าหล่อ้มลราวับสำนึผิ ำหมัแน่นเมื่อวาหันไปเอับัวอัษรที่เฝืออฮยอวอน
'หายไวไวนะุแ ♥ มินมุ'
“มินฮยอไปบัับให้พี่มาอโทษผมใ่ไหม ?”
“ไม่...”
“เาไปบัับพี่ไ้ยั....”
“เาไม่ไ้บัับ ันแพ้เอ”
'น้อมินฮยอรับ ถ้าอยาให้พี่ไปอโทษเพื่อนอน้อล่ะ็ น้อ็ทำให้พี่แพ้น้อสิ'
'หมายวามว่ายัไ ?'
'ทำยัไ็ไ้ให้ันรู้สึว่าันำลัแพ้นาย แล้วันะไปอโทษเพื่อนอนายเอ'
แ่นหัวเราะออมาเมื่อนึถึำพูอัวเอ ไม่น่าไปพูแบบนั้นเลย สุท้ายเา็แพ้.. แพ้ให้ใัวเอ แพ้ให้ับแววาเ็บปวอมินฮยอ เาแพ้ แพ้ทุอย่าเลย
“พี่พูถึอะไรันแน่ ?”
“ันอบมินฮยอ”
“....”
“ันแพ้มินฮยอ แพ้ทุารระทำ ทุำพู ันแพ้เา”
เิวามเียบันระหว่าฮยอวอนและโฮอ หัวใอฮยอวอนรู้สึเ็บปวอย่าบอไม่ถู เมื่อนึถึใบหน้าน่ารั็ทำให้เา้อ้ำใ เารู้อยู่ลอว่ามินฮยอมัทำอะไรเพื่อเา นั่นเป็นเหุผลว่าทำไมฮยอวอนถึรัมินฮยอ
รัแบบที่มาว่าเพื่อน
“ผมว่ามินฮยอ็ิแบบเียวันับพี่”
“....”
“ทะเลาะันมาสินะรับ ผมไม่เอมินฮยอเลย”
“เหรอ”
“ผมว่ามินฮยอ็ทุ์ใเหมือนันที่เป็นแบบนี้”
“....”
“เพราะั้น... รีบไปหามินฮยอเถอะรับ”
ฮยอวอนิว่าัวเอทำถูแล้ว
ีฮยอนแอบมอเหุาร์หลัาที่ลุรหัสอเามาหาฮยอวอน ร่าบาัวาวยืนอยู่หลัประูพยายามเี่ยหูฟัที่ทั้สอุยัน ีฮยอนรู้อยู่แล้วว่าโฮออบมินฮยอเพราะลุรหัสอเาอยบอสถานาร์ระหว่าัวเอและมินฮยออยู่เรื่อย ๆ เหมือนัน
ำพูที่ว่า นที่ถูอบะไม่มอไม่ออว่าใรมาอบ แ่นอื่นะูออ ูท่าะเป็นเรื่อริ ีฮยอนรู้ว่ามินฮยอูออว่าเาอบฮยอวอน และแน่นอนว่านทึ่มอย่าฮยอวอนไม่มีทารู้เป็นแน่ ในะที่มินฮยอ็ไม่รู้ว่าฮยอวอนอบเหมือนัน
แ่นที่ไม่มีใรอบเลยอย่าเาเนี่ยสิ.. เ็บะมั
"พี่ไปิามูผลาน่อนนะ นาย็อย่าลืมทำะแนนล่ะีฮยอน"
โฮอออไปแล้ว เหลือไว้แ่ฮยอวอนที่ยันอนอยู่ภายในห้อพยาบาลอย่าลำพั วาสุใสมอเ้าไปภายในห้อ มอร่าที่นอนอยู่บนเีย ูท่าฮยอวอนะเสียใอยู่ไม่น้อยที่แนะนำให้โฮอไปทำามหัวใอัวเอ
แ่ถึเวลาที่ีฮยอน็้อทำามหัวใอัวเอบ้าแล้ว
ฮยอวอนอ่า มินฮยออาะเียนบนเฝือนาย แ่ันน่ะ ะเียนื่ออันบนัวนายทั้ัวเลยล่ะ ♥
มินฮยอนั่อยู่บนสแนเียร์้าสนามฟุบอลอยู่ามลำพัในเวลาสามทุ่มแบบนี้ นัวเล็หลบหน้าหลบาทุน ไม่ไปเอฮยอวอนเพราะยัไม่พร้อม ไม่อยาเอีฮยอนเพราะะทำให้นึถึน ๆ นั้น
นที่โมยหัวใอเาไปโยไม่ทันั้ัว
“อยู่ที่นี่นี่เอ”
เสียทุ้มัึ้นพร้อมับารปราัวอใรสัน ้านแนแร่ึ้อมือเล็อมินฮยอไว้เพราะเห็นว่าอีนำลัทำท่าะเินหนี ่อนที่โฮอะใ้วามไ้เปรียบ้านำลัึอีนให้ถลาเ้าหาัวเอและโอบออีฝ่ายไว้แน่น
“ปล่อยันนะ”
“นายมันัวแสบ”
“ปล่อยันนะ!”
“นายมันร้ายา”
“ินโฮอ ปล่อยัน!”
“นายมันน่ารั”
“....”
“มาให้อบ่าย ๆ แล้วยัะให้ปล่อยไป่าย ๆ อีเหรอ ?”
ำสารภาพร ๆ ทำให้ัวอมินฮยออ่อนยวบ ปล่อยให้อีนออยู่อย่านั้น ไม่มีแม้แ่น้ำาที่ไหลออมาาวาสวย แ่วามรู้สึเ็บปวยัมีมานรู้สึับอไปหม
“นายไม่ไ้อบัน”
“ใรบอ”
“ันเห็น”
“เห็นอะไร อย่าิไปเอไ้ไหม ?”
“แล้วมันอะไรล่ะ ?”
“สั้น ๆ นะ ันไม่ไ้อบเา”
“....”
“และสั้น ๆ นะ ันอบนาย”
“นโห”
“ันไปอโทษฮยอวอนแล้วนะ”
“....”
“เพราะันแพ้นาย”
“มาอบันทำไม”
“มาทำให้อบทำไม”
มินฮยอเผลอยิ้มออมาไม่รู้ัว ออบอีน้วยวามรู้สึที่เหมือน ๆ ัน โฮออโยร่าน้อยในอ้อมออเา ไม่มีำพูใ ๆ แ่เา็รู้ว่าอีน็รู้สึไม่่าันเลย
"เป็นแฟนันนะ"
"ไหนลอบอ้อีมาแล้วันะยอมล"
"้อีเหรอ ?"
"...็ันไ :D"
"ว่า็ว่าเถอะ มีแฟนเป็นัปันทีมฟุบอล.. เท่ะายไปนะรับุ♥"
x
สอบเสร็แล้วเยยยยยยยย้5555555555555555555555555
สอบเสร็แ่สมอยัื้อ ๆ ัน ๆ นิหน่อยนึพล็อไม่ออ
เลยอยาไ้ำแนะนำานอ่านทุนเลย
อยาอ่านแนวไหนู่อะไรเพลอะไร เม้นบอหน้าบทวาม หรือเมนั่น @since1996x หรือิแท็ #monshortfic ็ไ้
ถ้ามีำแนะนำ็ะสามารถแ่ไ้เยอะเลย่ะ แ่ถ้าไม่มี็ออัพฮืออ55555
ยัไ็อบุที่ิามนะะ ส่เพลับู่ันมาไ้เลยน้าุ๊บๆ <3
ความคิดเห็น