คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : Patient 227 : Wonho x Hyungwon
Patient 227
Wonho x Hyungwon
Song : Rehab – Rihanna ft. Justin Timberlake
I gotta check into rehab
'Cause, baby, you're my disease
ผม้อเ้ารับารบำบั
เพราะุือโรร้ายอผม
ห้อผู้ป่วยหมายเล 227
“แฮยอวอน ิน้าวินยา”
ทันทีที่เปิประูเ้าห้อมาพยาบาลสาว็บอับร่าที่อยู่ภายในห้อ.. ไม่มีเรื่อใ้อุปร์ใ ๆ เว้นแ่เียสีาวที่เ้าันับห้อสีาวสะอาเพียเท่านั้น ถาอาหารที่ถูห่อ้วยพลาสิใสมีอาหารหน้าาทุเรศทุรัแ่็พอประทัีวิไปไ้นั้นถูวาลแล้วสไล์ไปามพื้นสีาวสะอา่อนที่มันะหยุนิ่ใล้เีย ร่าที่นั่อยู่บนเียมอเธอนิ่.. สายาเหม่อลอยแ่ลับายแววบาอย่าทำให้เธอรู้สึหวาลัวอยู่ไม่น้อย่อนที่ะปิประูแล้วล็อห้อา้านอเ่นเิม
“หึ”
ริมฝีปาอิ่มสวยระุยิ้มทันทีที่พยาบาลออาห้อไป.. เาไม่ไ้เป็นอะไร.. ไม่ไ้ป่วยหรือเิอุบัิเหุ.. แ่เพราะ 'เรื่อนั้น' ทำให้เา้อมาอยู่ในสถานที่อันเียบสบอย่า 'สถานบำบัทาิ' หรือนทั่วไปที่มัะุ้นินในื่ออ 'โรพยาบาลบ้า'
เาสบายี แ่นอื่นิว่าเาบ้า
“น่าเบื่อ”
ำพูสั้น ๆ เอ่ยผ่านไรฟันสวย มอถาอาหารที่มีแผยาสีาวแนบมา้วย่อนะเอื้อมมือไปีพลาสิใสแล้วหยิบยาแผนั้นออมา เาใ้เท้าเะถาอาหารไปอีมุมหนึ่อห้อนมันระอออมาเลอะพื้นสีาวและำแพสีาวนั่น.. แ่เา็ไม่ไ้สนใอะไร เพราะเี๋ยวเย็น ๆ ็มีพยาบาลเ้ามาทำวามสะอาแล้ว
แฮยอวอน อีเภสัรหนุ่มใ้ีวิอยู่ในสถานบำบัทาิมาไ้ราว ๆ สอเือนแล้ว ไม่มีแม้แ่วาม่วยเหลือาพ่อแม่ แ่ถึพวเาะ่วยมัน็ไม่ไ้สร้าวามยินีให้ับเา เาไม่ไ้ทุ์ร้อนอะไรที่ไ้มาใ้ีวิอยู่ในนี้.. หลัาสะสาับ 'อะไรบาอย่า' เสร็สิ้น เา็ไม่้อารอะไรอี
พอนึถึ 'เรื่อนั้น' และ 'อะไรบาอย่า' นั่น็ทำให้ฮยอวอน้อยิ้มออมาอีรั้ สมอประมวลภาพเหุาร์ที่ผ่านมา
เายัำมันไ้ี
ฮยอวอนยืนอยู่ภายในผับแห่หนึ่ วาหวานเยิ้มมอร่าอผู้นที่อยู่ภายในผับ ร่าหลายร่า่าโยย้ายและเบียเสียัน.. บ้า็ทำิรรมร่วมัน.. เป็นภาพินาอนในที่แห่นี้ไปเสียแล้ว นิ้วเรียวหมุนวนปาวแอลอฮอล์ราาแพ ้วยารทำานอเภสัรอย่าฮยอวอน ทำให้เาอยาออมาสัสรร์และลายวามึเรีย พรุ่นี้เาไม่มีานอะไร นั่นแปลว่าเายัมีเวลาสำหรับวันนี้อีเยอะแยะ.. ปล่อยให้เวลานถึรุ่สา็ยัทำไ้
“สวัสีรับ”
เสียทุ้มเอ่ยับฮยอวอนพร้อมับใบหน้าหล่ออเ้าอเสียที่ยื่นมาใล้เพื่อทัทายฮยอวอนที่นั่อยู่ที่บาร์ ถึแสภายในผับะ่อน้ามืแ่็ไม่สามารถบบัวามหล่อออีนไ้ โรสร้าใบหน้าที่สมบูร์แบบ วามเ้ม มูโ่เป็นสันเ้าับริมฝีปาสวย.. ลิ่นแอลอฮอล์อ่อน ๆ เล้าลอไปับลิ่นน้ำหอมอเา ฮยอวอนเลิบเลิ้มไปับใบหน้าและลิ่นวนฝัน ่อนะั้สิและทัทายอีนไป
“สวัสีรับ”
“ุน่ารัั ผมไม่เยเอุเลย เป็นลู้าใหม่เหรอรับ ?”
เ้าอใบหน้าหล่อเอ่ยถามอีนพลานั่ล้า ๆ เ้าอี้ที่ยัว่า ฮยอวอนยยิ้มพร้อมับพยัหน้า ยวแอลอฮอล์ระึ้นื่ม ็อย่าที่อีนบอ ปิเาไม่่อยเ้าผับนัหรอ มัวแ่ลุัวเออยู่ับยา วัีนและเรุ่ม วันนี้มีโอาส็อมาเปิหูเปิาหน่อย็แล้วัน
“ุล่ะรับ ?” ถามอีนพร้อมับยื่นวแอลฮอล์ให้ “เอาหน่อยไหม ?”
อีนไม่พูอะไรเพียแ่ยื่นมือมาแะาอ่อนอเา มือหนาลูบ้นาเล็ออีนพร้อมับอบเสียหวาน
“เอาอะไรเหรอรับ ?”
“ผมหมายถึอันนี้่าหา” ูวแอลอฮอล์ในมือ ่อนที่อีนะหัวเราะ
“ป้อนสิรับ”
มือบา่อย ๆ บรรยวแอลอฮอล์่อับริมฝีปาสวย ใบหน้าหล่อยื่นเ้าใล้่อนเยหน้าึ้นื่มแอลอฮอล์ที่อีนป้อนให้ ไม่รู้ว่าใหรือเป็นอุบัิเหุ น้ำสีอำพันไหลออมาาปาวผ่านริมฝีปาออีนไล่ลไปนถึลำอ.. ฮยอวอนไม่สามารถละสายาาอีนไปไ้เลยเมื่อเสื้อเิ้สีาวอเาเปื้อนไป้วยแอลอฮอล์นทำให้เห็นอแร่ภายใ้เสื้อเิ้ัวบา
เ็ี่ัแฮะ
“ว้า หหมเลย” เาพูพร้อมับรอยยิ้ม “สสัยุ้อเ็ให้ผมแล้วล่ะ”
มือหนาเลื่อนไปับ้อมือบา่อนะรั้ให้นัวผอมเ้ามาใล้ นิ้วเรียวอฮยอวอน่อย ๆ สัมผัมใบหน้าหล่อทีุ่่มไป้วยแอลอฮอล์่อนะเผลอลูบไล้ผิวลื่นไปอย่าลืมัว.. โฮอยิ้มมุมปาอย่าพึพอใ.. ับมืออีนลาผ่านใบหน้า ลำอและหยุลที่หน้าออัวเอ.. ฝ่ามือบาทาบับอำยำที่เปียื้นไป้วยแอลอฮอล์
ฮยอวอนำลัะลั่าย
“ุแล้ผมหรือยัไ ?” ถามอีนเสียนิ่ ้อลึไปในวาอย่าเสน่หา
“ไม่ไ้แล้รับ.. ุทำผมเลอะ”
“....”
“อยาเ็ให้ผมไหม ?”
“อ่า....”
เสียราระเส่าเหมือนปลุเร้าอารม์อีนให้พุ่สูึ้นไปอี.. ริมฝีปาหยัสวยพรมูบไปทั่วายบา สร้ารอยรัสีุหลาบพร้อมับูบย้ำ ๆ อย่าไม่รู้เบื่อ
“อื่อ... ุื่ออะไร...”
ถามอีนออไปอย่ายาลำบาเมื่ออีนุไร้ไปทั่วร่า.. นัวหนาลาลิ้นร้อนั้แ่หน้าท้อแบนเลื่อนึ้นมาามหน้าอ ลำอ และบที่ริมฝีปา.. ่อนที่ลิ้นหนาะถูุนันเ้าไปในโพรปาและพยายามวาหาวามหวานโยที่อีน็เ็มใ่อนะละริมฝีปาออ มอใบหน้าเลิบเลิ้มพร้อมับวาลมสวยออีน
“โฮอ.. ินโฮอรับ”
“ผม..ฮยอวอน
อื้อ...”
ไม่ทันะไ้พูอะไรมามาย อีน็เ้ารุและเริ่มเล้าโลมไปเรื่อยอีรั้ ร่าผอมบิเร่าพร้อม ๆ ับอีนที่ทำหน้าที่อัวเอเป็นอย่าี
ืนนี้ะเป็นืนที่ทำให้ฮยอวอนลืมไม่ลเลยล่ะ
- CUT -
ร่าหนาึ่นั่ึ่นอนอยู่บนเียภายในผับที่ถูเปิให้ลู้าอยู่เป็นปิ แสไฟสีส้มไม่ไ้ทำให้ใบหน้าหวานที่ำลันอนุอเาอยู่น่ารัน้อยลไปแม้แ่อย่าใ.. ูบบนมับทีุ่่มเหื่อออีน.. วันนี้เาทำนัวบาเหนื่อยมาริ ๆ
“อือ..”
ปาสวยราออเล็น้อย นหล่ออไม่ไ้ที่ะ้มลูบปิปาสวยนั่นเพราะเรว่าเสียออีนะสามารถปลุอะไรบาอย่าให้ื่นไ้อีน่ะสิ
“ฮื่อ ไม่เอาสิ โฮออ่า..”
“ฮยอวอนรับ หยุทำเสียแบบนั้นไ้แล้ว”
“....”
“อยาโนอีหลาย ๆ รอบเหรอหืม ?”
แ้มเนียนึ้นสีแระเรื่อทันทีที่โนำู่าอีน โฮอระบายรอยยิ้มออมา ้านแนแร่โอบอร่าบอบบาให้แนบายยิ่ึ้น เารู้สึหลอีนมา
ฮยอวอนน่ารัมาริ ๆ
“ฮยอวอนอ่า ทำไมน่ารัแบบนี้นะ”
“โฮอน่ารัับผม่อน่าหา”
“ผมรู้สึอบุริ ๆ นะ”
โฮอพูวามรู้สึอัวเอออมานั่นทำให้ฮยอวอนมีอาารเอะเินแ่ทว่าลับพอใที่ผลออมาเป็นแบบนี้.. หลัาเหุาร์ในวันนั้นทั้สอนั้ใว่าะผูมัันู พวเาอยู่และใ้ีวิ้วยันอย่ามีวามสุ
ฮยอวอนมีโฮอ และโฮอ็มีฮยอวอน
“อ๊ะ”
ฮยอวอนร้อเสียหลเมื่อู่ ๆ อ้อมออุ่น็อเาาทา้านหลัไม่ทันั้ัว ฮยอวอนำลัทำอาหารอยู่ภายในอนโอโฮอที่เาไ้ย้ายเ้ามาอยู่้วยไ้อาทิย์หนึ่แล้ว เาลาออาโรพยาบาลประำที่ัวเอเยทำานอยู่ ิไว้ว่าะมาเปิร้านายยาเล็ ๆ เมื่อัวเอและอีนพร้อม
“ทำอะไรเนี่ยหอมั”
“อะไรที่หอมเหรอ ?”
“็.. ฮยอวอนไที่หอมน่ะ”
โฮอปาหวานแบบนี้เสมอ ใบหน้าหวานลู่ลแล้วอมยิ้ม้วยวามเินอาย ่อนะโนมูโ่ออีน่วิหอมแ้มไปรั้หนึ่ แนแร่โอบอเอวบาแนบแน่น
“ฮยอวอนรับ วันนี้ผมลับึหน่อยนะ” โฮอพู “พอีมีาน่วนน่ะ”
“หือ.. แ่ ๆ านเหรอ ?”
“ฮยอวอนเป็นอะไร ?”
โฮอถามร่าบาทีู่่ ๆ ็ไอ่อแ่ ับัวอีนที่ำลัทำอาหารให้หันมาหาัวเอ มือหนายึ้นอัหน้าผานรู้ว่าอีนมีอาารป่วย
“ไม่สบายเหรอ ?”
“อื้อ สสัยิโฮอมา”
โฮอเป็นนป่วย่าย เมื่อสอวันที่แล้วร่าหนายัมีไ้และหวัอยู่เลย แ่พอมาวันนี้เหมือนไ้และหวัาัวออีนะเ้ามาอยู่ในัวอฮยอวอนเสียแล้ว ใบหน้าหล่อแสวามัวลใ
ไม่น่าทำิรรมอนที่เายัป่วยเลย ให้ายเถอะ
อย่าว่าแหละ ็้าวใหม่ปลามันนี่นะ
“ฮยอวอน พอแล้ว ไม่้อทำแล้ว”
“หือ แล้วโฮอะทานอะไร ?”
“เี๋ยวผมไปทานที่บริษัท ฮยอวอนพัผ่อนนะ ไม่ให้ทำแล้ว”
ับ้อมือบาแล้วยื่นไปที่อ่าล้าาน่อนะล้ามือให้้วยวามทะนุถนอม ึผ้ามาเ็มือบอบบาพร้อมับปิเาแ๊ส่อนะึอีนไปที่ห้อนั่เล่น
ฮยอวอนมอารระทำทีู่ร้อนรนอโฮอ่อนะลอบยิ้มออมา เารู้สึถึวามห่วใยาน ๆ นี้ ฮยอวอนิว่าเาเลือนไม่ผิ ถึโฮอะเป็นพวอบเ้าสัมและอบสัสรร์มาแ่ไหน แ่็ไม่เยทิ้ให้ฮยอวอน้อเหาเลย
“ผมสั่อาหารใหุ้แล้ว นี่ยา อย่าลืมทาน้าวาม้วยยานะ”
“โฮออ่า ผมเป็นเภสัรนะ”
“เภสัร็มีสิทธิ์ป่วยเหมือนันนะ เพราะั้นอยู่เย ๆ เถอะรับ”
“แ่ว่า...”
“ฮยอวอนอ่า ผมไม่อยาใหุ้ป่วยนะรับ”
ำพูหวาน ๆ ทำให้ฮยอวอน้อยอม ใบหน้าหล่อที่ทำท่าอออ้อนแบบนั้นเป็นใร็้อยอมำนนล่ะริไหม มือหนาวายาที่ัวเอไปหยิบมาลบนโ๊ะ นั่ล้า ๆ ้อหน้าหวานนิ่
“อย่าลืมทานยานะนี ผมไม่อยาใหุ้ป่วยเลย”
“รู้แล้วรับ ุไปทำานไ้แล้วล่ะ อโทษที่วันนี้ไม่ไ้ทำอาหารเ้าให้นะ”
“เี๋ยวผมไปทานที่บริษัทรับ อยู่ที่นี่็พัผ่อนนะ ึ ๆ ผมะลับมาหา”
“รับ”
“ถ้าผมลับ้า ไม่้อรอผมนะรับ”
บอับอีนเสียหวานเ่นเย ฮยอวอนพยัหน้า อาารมึนที่ศีรษะทำให้เาไม่ไ้พูอะไรออไปมานั อนแรเาไม่อยาให้อีนรู้เลยว่าเาป่วย เาอยาทำอาหารเ้าให้โฮอทาน่อนไปทำานแ่ะไม่ไ้แล้ววันนี้
ไว้่อยทำให้อนเย็น็ไ้ ไม่เป็นไร
ฮยอวอนื่นมาอีที็อนที่พระอาทิย์ินแล้ว วาสวยมอนาฬิาพบว่าเป็นเวลาสามทุ่ม เาุลีุอเินออาห้อทั้ ๆ ที่ยัมีอาารมึนศีรษะเพื่อหาอีน แู่เหมือนโฮอะยัไม่ลับมา และเมื่อนึไ้ว่าโฮอบอว่าะลับึ ๆ ฮยอวอน็หายสสัย
Rrrrr
ั้ใะเินเ้ารัวเพื่อไปทำอาหาร่ำเรียมไว้ให้โฮอ แ่็้อเินวลับไปที่ห้อนอนเพราะเสียโทรศัพท์อัวเอัึ้น.. ปลายสายไม่ใ่โฮออย่าที่ัวเอิไว้
'พี่มินฮยอ'
“สวัสีรับ”
(ฮยอวอนเหรอ ? พี่มินฮยอเอนะ)
“รับ พี่มีอะไรหรือเปล่า ?”
(นายุยับน ๆ นี้อยู่หรือเปล่า ? ินโฮอ ?)
“รับ ?”
(ฮยอวอน โฮอไม่ใ่นีนะ)
“พี่ำลัพูถึเรื่ออะไร ?”
ฮยอวอนมวิ้ว ถามปลายสาย้วยวามสสัย มินฮยอือรุ่นพี่ที่เารู้ัมาั้แ่มหาวิทยาลัยแล้ว พี่ายัวาวทำานอยู่ที่บริษัทเอนื่อัแห่หนึ่ พวเาไม่ไ้ิ่อันมาระยะหนึ่แล้ว แ่ทำไมู่ ๆ มินฮยอโทรมาหาเาเพราะเรื่ออโฮอล่ะ ?
(ินโฮอ นัท่อรารีที่เปลี่ยนู่นอนมานั่อนัแล้ว ฮยอวอน อย่าเอาัวเอไป้อเี่ยวับนแบบนั้นนะ)
“ไม่ริ.. ผมรู้ัเาี”
(รู้ัาไหน ?)
“....”
(ฮยอวอน ?)
นั่นสิ ฮยอวอนรู้ัโฮอมาน้อยแ่ไหนันนะ ?
ารเออพวเาือในผับ แถมยัเป็นวันแรที่ฮยอวอนเ้าผับ เาไม่ไุ้้นินับารไปในสถานที่แบบนั้น ไม่ไ้รู้ันในวารนั้นี เาเอโฮอเพราะอีนเ้ามาทัทาย
แ่นั่นไม่ใ่เพราะโฮอสนใในัวอเาหรอเหรอ ?
(ฮยอวอน นายนอนับมันหรือยัน่ะ ?)
“ผม...”
(ฮยอวอน)
“..ผมนอนับเาหลายรั้แล้ว”
(พี่ไม่อยาะบอเลย แ่ินโฮอเป็นโรร้าย”
แ่ประโยเียว็ทำให้โทรศัพท์ร่วลับพื้น.. มือไม้อฮยอวอนอ่อนเปลี้ยไปหม.. ริมฝีปาสั่นลัว.. อบาร้อนผ่าว.. วามรู้สึหวาลัวและยะแยเ้ามาอบุมในหัวใ
โรร้ายอย่านั้นเหรอ ?
โฮอเป็นนป่วย่าย เมื่อสอวันที่แล้วร่าหนายัมีไ้และหวัอยู่เลย แ่พอมาวันนี้เหมือนไ้และหวัาัวออีนะเ้ามาอยู่ในัวอฮยอวอนเสียแล้ว ใบหน้าหล่อแสวามัวลใ
ไม่น่าทำิรรมอนที่เายัป่วยเลย ให้ายเถอะ
นายมันโ่.. โ่ที่สุเลยฮยอวอน
เสียอมินฮยอยััึ้นที่ปลายสายโทรศัพท์ แ่ฮยอวอนไม่มีสิอี่อไปแล้ว มือไม้อ่อนแอ ร่าายสั่นเทิ้มไปหม ฮยอวอนวรทำอย่าไรี ถ้าหาเาิเื้อโรร้ายนั้นมาล่ะ ?
“ินโฮอ...”
ปาเผลอพูื่ออีนออมา้วยวามับแ้นใ.. มือที่สั่นเทาำไว้้วยวามโรธ.. ลัวมัน็ลัวแ่วามแ้นมัน็มีมาว่า
โฮอหลอเา มันทำไ้อย่าไร ? รัั้นเหรอ ? ห่วั้นเหรอ ? แล้วไอ้โรร้ายนี่ล่ะ ?
ฮยอวอนทั้รัเียและยะแยเป็นที่สุ
ร่าหนาำลัโยัวไปามัหวะเสียเพล โฮอปล่อยให้ร่าายสนุสนานไปับนรีหนั ๆ แอลอฮอล์และผู้นมามาย มือหนาับับสะโพมนอหิสาวนหนึ่ ใบหน้าหล่อลอเลียเธออยู่ไม่ห่า
สนุ่อไปโฮอ.. สนุให้ลืมว่าัวเอำลัใล้ะาย
โฮอไม่รู้หรอว่าัวเอเป็นโรร้าย แ่เาแ่ป่วยออ ๆ แอ ๆ อยู่บ่อย ๆ ุ่มสีแึ้นามัวอเาเป็นระยะ แ่นั่นมัน็ไม่ไ้มาเินนูน่าเลีย เายัหลอล่อผู้ายและผู้หิมาิับไ้อยู่เสมอ
มินฮยอมีเพื่อนอยู่นหนึ่ือีฮยอน ผู้ายนนั้นเป็นหนึ่ในเหยื่ออโฮอ โร้ายอีฮยอนที่เาไปรวเลือและผลออมาเป็นบว ีฮยอนไม่เยนอนับใรนอาโฮอ นั่นเป็นเหุผลว่าทำไมมินฮยอถึรู้ว่าโฮอเป็นโรร้าย
วาสวยที่เยมอโฮอ้วยวามเสน่หา อนนี้ลับมออีน้วยวามเลียัและยะแย มือบา้าหนึ่ำแน่นนเส้นเลือปูโปน ฮยอวอนยืนอยู่รมุมหนึ่มอไปที่ร่าที่ำลัสนุนิ่ ๆ ่อนที่วามะมอมาที่เาอย่าอึ้ ๆ
โฮอเห็นฮยอวอนแล้ว
“ฮะ...ฮยอวอน”
ร่าหนารีบแหวผู้นออมาหาฮยอวอน ใบหน้าหวานระบายรอยยิ้มให้ โฮอ้าวเ้าไปหาอีนอย่าล้า ๆ ลัว ๆ
“ปะ...ป่วยไม่ใ่เหรอรับ ?”
“โฮอ มาับผมหน่อยสิ”
“....”
“ผมิถึุ...มาเลย”
เพราะฮยอวอนบอไปแบบนั้นโฮอึไม่ล้าปิเสธอะไร บวับน้ำเสียและหน้าาที่แผ่รัสีวามน่าลัวออมาทำให้โฮอ้อเินามฮยอวอนออาผับมา้อย ๆ
“ฮยอวอนอ่า”
“รับ ?”
“ผมอโทษนะที่ผม...”
“ไม่เป็นอะไรหรอ”
ร่าโปร่บอับอีนเสียเบาหวิว โฮอใื้นมาเล็น้อย ว้ามือบาอีนให้หันลับมามอ วาทั้สอู่สบันนิ่ ลำแนแร่่อย ๆ โอบเอวบาเ้ามาใล้ัวเอ สูมลิ่นหอมอฮยอวอนเ่นเย
“ิถึั”
“ิถึริเหรอรับ ?” ถามร่าหนา ไ้ำอบเพียูบย้ำ ๆ าอีน “โฮออ่า”
“รับ...”
“ทำไมไม่บอผม”
“....”
“ทำไมไม่บอผมว่าผมไม่ใ่นเียว ?"
“....”
“ทำไมไม่บอผมว่าุเป็นโรร้าย ?"
“....”
“ทำไมไม่บอผมล่ะ..“
ึ
ฮยอวอนเอ่ย้วยน้ำเสียัพ้อ.. วาแ่ำ.. หยาน้ำใสไหลออาวา.. มือบาถืออะไรบาอย่าึ้นมาและทิ่มเ้าอออีนอย่ารุนแร โฮอร้อลั่น วาเบิว้า้วยวามใปนเ็บปวที่้นอ ร่าอฮยอวอนผละออาอีน มือหนา่อย ๆ ยึ้นสัมผัสสิ่ที่อยู่บนออัวเอ.. เ็มียานาลาถูแทาอยู่แบบนั้น
“ฮะ...ฮยอวอน”
นที่ถูเรียื่อระุยิ้มพร้อมน้ำา มอารระทำออีนที่ำลัทุ์ทรมาน้วยวามเศร้าใแ่ทว่าลับสะใไปในเวลาเียวัน.. ร่าอโฮอ่อย ๆ ทรุลับพื้น วาเบิโพลอย่าน่าลัว เรุ่มนิหนึ่ที่ถูีเ้าไปในัวเามันเหมือนไประุ้นเื้อร้ายในัวอโฮอให้แพร่ระายไปอย่ารวเร็ว.. โฮอรู้สึว่าัวเอใเ้นถี่รัว ร่าายระุถี่ พร้อมับโลที่หมุนเว้.. มอไปที่ร่าอฮยอวอนเป็นรั้สุท้าย..
รอยยิ้มนั่นยัรารึใอเาไม่หายไปไหน
“ฮึ...” โฮอเร็อพยายามะพูแ่็ยาลำบาเหลือเิน
“ผมรัุนะโฮอ"
"...."
"แุ่มัน็เหมือนับโรร้าย.. เพราะั้นาย ๆ ไปะเถอะ"
“ฮะ...ฮยอ...”
“ลา่อนโฮอ เอันใหม่โลหน้า”
นึถึเรื่อที่ผ่านมา็ทำให้ฮยอวอนรู้สึันและสะใอย่าบอไม่ถู ถึเาะ้อมาใ้ับารระทำอัวเอแ่นั่นมัน็ไม่ไ้ทำให้เาเสียใเลยแม้แ่น้อย
โีอฮยอวอนที่เาไม่ไ้เป็นโรร้าย เพียแ่มีเื้อ HIV และสถานบำบั็ไม่ไ้ใร้ายถึั้นให้เา่อสู้ับเื้อ HIV ามลำพั เาไ้รับยารบทุัวนร่าายอเาทรัว ฮยอวอนใ้ีวิไปวัน ๆ ภายในนี้ ะมีบาวันที่เาไ้ออไปเินเล่น้านอบ้า แ่เา็ไม่รู้สึน้อยใอะไร ออะสุีเสีย้วย้ำ
และถ้าพวุสสัยถึหลอียาหลอนั้นว่ามีอะไรอยู่้าในล่ะ็ ะบอให้็ไ้.. ุไม่ลืมหรอใ่ไหมว่าฮยอวอนน่ะเป็นเภสัรหนุ่มที่มีวามรู้และวามสามารถมาล้น.. ไอ้าริเรุ่มระุ้นเื้อโรร้ายแบบนั้นน่ะมันเป็นเรื่อที่่ายมาสำหรับเา
็อย่าที่บอว่าโฮอน่ะเป็นโรร้าย เพราะั้นฮยอวอนึ่วยรัษา.. มัน็ถูแล้วไม่ใ่เหรอ ? แ่แย่หน่อยที่ารรัษานั้นผิพลาทำให้โฮอ้อายเสียนี่..
ส่วนฮยอวอนน่ะเหรอ ? ็ยัอยู่รนี้แหละ
ที่ห้อผู้ป่วยหมายเล 227
แอ๊
"อ้าวุ..."
"... มาเยี่ยมผมเหรอรับ ?"
x
ไม่เอารอเท้านะแ5555555555555555
ฮยอวอนโฮมาแล้ว.. เรือใระ ?
ฟัเพลเพลิน ๆ ละแ่เรื่อนี้มาเลย
อาะแ่ไม่สนุเท่าไหร่ แหะ ๆ อโทษ้วยนะะ
แ่็้ออบุที่ิามอ่านันน้า <3
ความคิดเห็น