คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : กีฮยอนไม่ให้ฮึมฮัม
วันนี้เป็นวันรบรอบอผมับีฮยอนล่ะรับทุน >_<
วันนี้ผมอารม์ีเป็นพิเศษและเ้ามาในมหาวิทยาลัยเ้าว่าปิเนื่อาแม่ทูนหัวลาผมออมาเพราะไอ้ิรรมาวเือนเ้าปัหานั่น... ผมนั่หาวในะที่เอาาเยไหล่มนอีฮยอนและอเาไว้แน่น ริ ๆ เาะลับั้นานแล้วแ่ผม็ไม่ยอมปล่อยให้เาไปเอแหละ
็ิถึอะ ห่าันแ่สอวิ็ิถึแล้ว
นี่ผัวนะรับไม่ใ่ลูแ่อย่าใ
“ประวอีสออาทิย์ นาย้อไ้เรียมัวอะไรมั้ย ?”
นัวเล็ในอ้อมอหันมามอผมเล็น้อย มือเล็ยึ้นลูบแ้มพลาับหน้าผมให้หันไปมาเหมือนสำรว ประมาว่าเาสามารถแปลโมให้ผมไ้มั้ย แ่ผมว่าผมบอเลยว่านี่มันหล่อั้นสุแล้วล่ะริ
“อยาให้ันนะนานั้นเลยเหรอยอน ?”
“เปล่า ันไม่อยาให้นายโนำหนิน่ะ” โอ๊ยีฮยอนอผมนั่ลล้า
“เอาริ่วนี้สภาพร่าายและิใัน็อ่อนแอนินึนะ”
“หือ.. เป็นอะไร ?”
“ไม่รู้อะ แ่มีแ่ยอนเท่านั้นที่่วยไ้”
“....”
“นว่าันะประวาวเือน เรามาฮึมฮัมันเถอะ”
“โฮอ!”
“เพื่อเ้าน้า”
ฝ่ามือน้อยฟาเ้าที่แผ่นหลัอผมอย่าแรนผมร้อ๊า ีฮยอนหน้าแ้วยวามโรธหรือเิน็ไม่รู้แหละ แ่แบบนี้็น่าร้าที่สุเล้ย
“บ้าบอ”
“ัน้อฮึเหิมนะ”
“ันพาไปออำลัาย็ไ้ ไม่เห็น้อ... แบบนั้นเลย”
“ุุุนี่ือฮึมฮัมถูแมะ”
“ินโฮอ!”
“อโทษนะะพี่ีฮยอนมีปัหาอะไรหรือเปล่าะ ?”
เสียทุ้มพี่เบิ้มเอ่ยผ่านโทรโ่ ีฮยอนส่ายหน้าพร้อมับโบมือเป็นำอบ่อนะหันมามอผม้วยสายาำหนิ ผมแอบำเล็น้อย ปิีฮยอนเป็นนนิ่มา พอโรธนหัวฟัหัวเหวี่ยแล้วน่ารัที่สุ
แ่ีฮยอนะเป็นแบบไหนผม็ร้า >_<
พูถึเรื่อรัแล้วอย่าที่บอว่าวันนี้เป็นวันรบรอบอผมับีฮยอนล่ะ.. ผมับเาบันไ้เ็เือนแล้วล่ะเพิ่รบรอบวันนี้เลย ผมื่นเ้นมาเพราะผมไ้เรียมบาอย่าให้เาที่ห้ออเา รอลับไปที่นั่นนไม่ไหวแล้วล่ะ
“ารประวาวเือนปีนี้เราหวัเป็นอย่ายิ่ว่าน้อโฮอาะเภสัฯและน้อโราาะแพทย์ฯะไ้รับำแหน่มานะะ” พี่เบิ้มว่า หันมาส่สายาวิบวับให้ผม “ส่วนราวัลือGift Voucher ให้ไ้เสริมหล่อเสริมสวยัน และยิ่ไปว่านั้น!!! ือำราเรียนที่ให้น้อาวเือนไ้เลือสรรันามใอบ.. เป็นไล่ะะ น่าสนใมา ๆ เลยใ่มั้ยน้อโรา น้อโฮอ”
น่าสนใรไหนวะรับ..
อยาะบ้า นี่มันราวัลบ้าอะไรันรับ ทำไมพี่เบิ้มพูเหมือนว่าเราไปเิน้อปปิ้ื้อาเในสีฮอพิ้์แบบิว ๆ ล่ะ มันือหนัสือนะ!!! ใ้ำว่าเลือสรรันามใอบไ้ยัไ แ่ิ็นลุแล้วอะ
“น่าสนใอะโฮอ” ีฮยอนาลุวาว น้ำเสียนั้นูื่นเ้นมา
เอาแล้วไ
“ไม่เห็นน่าสนใเลยันว่า..”
“นาย้อนะ! ถ้าไ้ราวัลมาันะไปูหนัสือับนาย้วย”
“....”
“ทีนี้เราะไ้มีหนัสือมาิวเพิ่มันัที”
ทำไมีฮยอน้อยันนานี้ หรือเพราะผมี้เียเอ
ไม่เ้าายยยยยยยยยยย
“เอร์พร้ายยยย!!!”
ผมในุมาส็อระ่ายสีมพูพริ้ระโเหย็มารประู ภายในห้อประับ้วยัวหนัสือและลูโป่หลาสีเน้นไปที่สีมพู แสไฟาโมไฟุเทามะวเล็ ๆ วาอยู่รอบห้อ บนพื้นเ็มไป้วยอุหลาบสีแและาว ไม่้อนึถึว่าอนทำวามสะอาะวุ่นวายนาไหน แ่็นั่นแหละ เพื่อนที่ผมร้าผมยอมไ้
“สุสัน์วันรบรอบเ็เือนอเรานะยอน เรามาฮึมฮัมันเถอะ!”
ผมพูอย่าัถ้อยัำและยิ้มแป้น อย่าเพิ่ใไปว่าผมพูแบบนี้ับีฮยอนริ ๆ อนนี้ผมแ่ำลั้อมเย ๆ เพื่อให้ารเอร์ไพรส์ออมาอย่าสมบูร์แบบที่สุ ผมแอบั้ล้อไว้เผื่อไ้แอบถ่ายีฮยอนอนร้อไห้ประทับใในัวแฟนที่น่าร้าอย่าผม
วันนี้ผมไม่มีเรียน แ่ไปรับ่าวสารเี่ยวับาวเือนเท่านั้น ทำให้ผมมีเวลามาเรียมเอร์ไพรส์วันรบรอบอเราสอน ส่วนีฮยอน็ออไปทำานอย่าเ่นปิ อนนี้เป็นเวลาสามทุ่มแล้ว ีฮยอนไม่มีเวลาลับที่แน่นอน แ่ผมหวัว่าวันนี้เาะลับมา่อนเที่ยืน่อนที่มันะเลยวันรบรอบอเราไป
็แหม นสำั็้อเอร์ไพรส์่อนะหมวันเนี่ยแหละ ใ่มะล่ะ
อบว่าใ่หน่อยเถอะ
ึ ๆๆๆ
หูอผมผึ่ทันทีที่ไ้ยินเสีย ร่าายระโโลเ้นไปมา้วยวามื่นเ้น นี่มันเพิ่สามทุ่มสอนาที โอ๊ยยยีฮยอนทำไมถึรีบมานัล่ะ
แผนอผมมันะพัไหมมาูัน
ออ..ออ
เสียออที่ประูทำให้หัวใผมเ้นแรและรัวว่าเิม ผมทำเป็นเพิเยและไปหลบหลัผ้าม่าน เวลาผ่านไปประมาห้านาที เสียเปิประู็ัึ้น ผมแอบไ้ยินเสียฟึฟัาีฮยอนเพราะเาอาำลัำหนิว่าทำไมผมไม่เปิประูให้
อโทษน้าีฮยอน เ้ารอเอร์ไพรส์ัวเออยู่ไ
“นี่โฮอ ทำไมไม่เปิประ...ู”
นัวเล็สาวเท้าเ้ามาในห้อนอนอย่ารวเร็ว่อนที่เสียโรธเือเหล่านั้นะหายไป ใบหน้าหวานายแวววามื้นัน วไฟสีเหลือไม่ไ้ทำให้นน่ารัอผมน่ารัน้อยลไปแ่อย่าใ ผมระโมาาที่่อนัวและพูึ้น
“เอร์พร้ายยยยยยยยย”
“นะ..นี่..”
“สุสัน์วันรบรอบอเรานะยอน เ็เือนแล้วันมีวามสุมาเลยถึแม้นายะอยเ้มวับันอยู่ลอ แ่ัน็รัยอนนะ รัมา ๆ และหวัว่ามันะมีสัวันที่เป็นวันรบรอบแ่านอเราบ้า”
“โฮอ..”
ีฮยอนเอ่ยึ้นเสียยาวเหมือนื้นันใเสียเหลือเิน ผมึสิ่อที่ผมเรียมไว้ให้เาออมา มันเป็นหนัสือเล่มหนา น่ะ อย่าิว่าผมให้หนัสือับีฮยอนในวันรบรอบนะ อันที่ริภายในหนัสือมีทริบาอย่าที่ผมไ้เอมาในอินเทอร์เน็
้าในเป็นสร้อยอที่มีี้รูปัว H ล่ะทุน >_<
“หนัสือเหรอ ?”
“เอาไปสิ”
ผมยิ้มว้า แล้วอเอวอีนไว้หลวม ๆ ุมาส็อนี่ทำให้ผมอีฮยอนไม่ถนัเลยแฮะ แ่่าเถอะ เี๋ยว็ไ้ถอออแล้ว >_<
เีย๋า เรียมพร้อมนะ
“นี่มัน..”
“สร้อยไีฮยอน นายอบหรือปะ...”
ีฮยอนึสร้อยอที่อยู่ในหนัสือที่ผมั้ใเาะให้มันเป็น่อแล้วใส่มันไว้้าใน สร้อยอราาแพถูถือไว้แ่สายาออีนไม่ไ้ับ้อมันแ่อย่าใ ีฮยอนมอไปที่หนัสือ เพ่มอมันอย่าพินิ
“นี่มันหนัสือวิาแพทยศาสร์ที่ันะเอามาสอนนายนี่โฮอ”
“...”
ิบ..หาย
ผมไม่รู้เรื่อเลย เห็นหนัสือมันไม่ไ้ใ้เลยหยิบเอามาเาะ ๆ ละมาทำเป็นอเอร์ไพรส์ให้ีฮยอนเนี่ยแหละ
“ินโฮอ นายทำอะไรลไป!!!”
“โอ๊ยยอน อย่าีเ้า U_U”
“นายเาะหนัสือเพื่อมาใส่สร้อยแ่เส้นเียวเนี่ยนะ นายิอะไรอยู่!!” หนัสือเล่มที่ถูเาะถูฟารัว ๆ ที่หัวนสมออผมสะเทือน
“ยอน เ้าอโทษ T_____T”
“วันนี้วันรบรอบ ันอารม์ี และำลัิเรื่อฮึมฮัมนั่น้วย”
“....”
“แ่นายทำแบบนี้.. มันแย่ แย่มา!!!”
“ะ...ยอนะไม่ให้เ้าฮึมฮัมเหรอ ?”
“ใ่!”
โอ๊ยยยยยยยยยยยยายแล้วโฮอลแายแน่เลย
“ฮึมฮัมนว่าันะหายโรธ!!!!”
ถ้าไม่ไ้ฮึมฮัมแล้วอย่านี้ีวิอินโฮอะมีวามหมายอะไร บอที!!!!
x
ฟินี้เป็นฟิเบาสมอนะะอาะไม่่อยมีสาระ555
ยัไ็่วยิามัน้วยนะะ
มาูวามน่าร้าอระทิน้อยอเราัน
อบุที่ิาม่า <3
#โฮอนเสี่ยว
ความคิดเห็น