คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ทฤษฎีลูกอม #Choices : Hyungwon x Minhyuk or Kihyun ?
“ีฮยอน ลูอม”
เสียทุ้มเอ่ยับร่าเล็้าายอัวเอพร้อมยื่นลูอมสีแสวยที่ห่อ้วยพลาสิสีใสให้หนึ่อัน มือาวรับมันไปพร้อมับยิ้มให้บา ๆ มันะีหรอถ้าน้า ๆ ให้ลูอมเาแ่นเียว
แ่นี่ไม่ใ่
“มินฮยอ ลูอม”
“อบในะฮยอวอน วันนี้สีเหลือหรอเหรอ ?”
นัวาวที่นั่อยู่้า ๆ นที่ให้ลูอมเอ่ยถามอย่าอารม์ี ริมฝีปาสวยที่มัุย้ออยู่เสมอนั้น่วยสร้าสีสันภายในลุ่มอพวเาสามนไ้ีทีเียว
มินฮยอ ีฮยอน และเ้าอลูอมอย่าฮยอวอนเป็นเพื่อนันมาั้แ่เ็ ๆ ้วยบุลิที่แ่าันทำให้พวเาสนิทันไ้อย่าไม่น่าเื่อ มินฮยอที่สใสร่าเริและุยเ่ที่สุในลุ่ม เามัเป็นนที่มอโลในแ่ี ทำให้นรอบ้าพลอยยิ้มและมีวามสุไป้วย ีฮยอนที่มีนิสัยเียบรึมและสุภาพ เามัะเป็นนที่เย็นาสำหรับนอื่น แ่สำหรับเพื่อนี้ทั้สอ ีฮยอนเป็นนที่น่ารัและมีน้ำใมานหนึ่เลยล่ะ ส่วนฮยอวอน เป็นนที่นิสัย้ำึ่อยู่ระหว่าวามเียบและสใส เวลาที่เาเียบ็เียบเสียนมินฮยอและีฮยอนใเสีย แ่ถ้าเวลาเาอารม์ี็ทำให้เพื่อนทั้สอร่าเริไป้วย
แ่บาทีวามเป็นเพื่อนมัน็เป็นอุปสรรในบาเรื่อ ไม่รู้ว่าั้แ่อนไหนที่สายาอเพื่อนทั้สออย่าีฮยอนและมินฮยอเปลี่ยนไป นัวเล็ทั้สออบฮยอวอน เพราะเาเป็นเาแบบนี้ ฮยอวอนมัะแสวามรู้สึและอารม์ที่รไปรมาับีฮยอนและมินฮยอ เ่นเรื่อารให้ลูอมับเพื่อนี้ทั้สอที่ฮยอวอนิเป็นนิสัยมาั้แ่เ็ ๆ
'ยอน เราให้'
'หื้อ ุแให้เราเหรอ ?'
'อื้อ'
'อบในะ'
ลูอมรสาิเิมถูยื่นให้ับีฮยอนัวน้อย ฮยอวอนในวัยอนุบาลให้ลูอมีฮยอนหนึ่ในเพื่อนี้อเา ่อนที่ะหยิบลูอมอีอันให้ับมินฮยอ
'มินมุ เราให้'
'วันนี้สีมพูเหรอุแ ?'
'อื้อ'
บารั้ีฮยอน็ไม่เ้าใหรอว่าทำไมฮยอวอนถึไ้ให้แ่ลูอมสีเิมและรสาิเิมับเา ในะที่มินฮยอเปลี่ยนรสาิไปเรื่อย ๆ ไม่้ำันในแ่ละวัน ีฮยอนไม่ไ้ถามออไปเพียแ่ัเ็บวามน้อยใเอาไว้้าใน แอบมอใบหน้าน่ารัอมินฮยอเี้ยวลูอมหลารสทุ ๆ วัน้วยวามอิา แ่ัวเอลับไ้แ่ลูอมรสาิเิม ๆ
'ยอน เราให้'
'รสนี้อีแล้วเหรอุแ ?'
'อื้อ'
ถามฮยอวอนในวัยเ็แ่็รับลูอมรสาิเิมมา และ็เ่นเย ฮยอวอนยื่นลูอมรสาิใหม่ให้ับมินฮยอ ีฮยอนไม่ล้าถามออไป เพราะเาไม่ใ่นที่ะร้อไห้ระออแเพื่อร้อเรียลูอมรสาิใหม่ แ่ไม่รู้ทำไมีฮยอนถึน้อยใึ้นมา็ไม่รู้
ยอนอบุแมานะ แ่เหมือนุแะอบมินมุ
'อร่อยไหมมินมุ ?'
'อร่อย รสนี้อร่อยว่าเมื่อวานอี'
'ริเหรอ ? เรายัไม่ไ้ลอินเลย'
แอบฟันทั้สอุยันอยู่เียบ ๆ แอบมอลูอมสีแให้มืออัวเอ และเสมอลูอมสีเียวอีรึ่หนึ่ในมืออมินฮยอน้อย
อิาั
พอโึ้นมา ฮยอวอน็ยัเป็นฮยอวอนที่มัะื้อลูอมมาให้เพื่อนสนิททั้สออยู่เสมอ และ็เหมือนเิม มินฮยอไ้ลูอมรสาิใหม่และเปลี่ยนสีสันไปเรื่อย ๆ แ่ีฮยอน็ไ้ลูอมรสเิม
รู้สึเศร้าั
“ฟันผุทุปีเลย ั้แ่นายให้ลูอมเนี่ย”
“็นายไม่แปรฟันเอนี่นา”
“ย๊า! ใรบอว่าันไม่แปร”
มินฮยอโรธนวันออหู นั่นทำให้ฮยอวอน้อหัวเราะออมา ีฮยอนแอบมอเพื่อนทั้สอที่มัะัันอยู่เสมอ ีฮยอนลอบยิ้มมอเพื่อนสนิททั้สอ ะว่าไปทั้สอน็เหมาะสมันี
“ฮยอวอน อย่าแล้มินฮยอสิ” ีฮยอนบอสั้น ๆ แ่ไม่ไ้ริัอะไร
“็มันรินี่ ีฮยอนไม่เห็นบ่นว่าฟันผุเลย แ่มินฮยอบ่นแทบทุรั้เลยนะ”
“ย๊า แฮยอวอน ไอ้บ้า”
เสียหัวเราะัรมไปทั่วห้อเรียน มอเห็นเพื่อนี้ที่ไล่ับันราวับเ็ ๆ ็ทำให้ีฮยอนมีวามสุ ถึแม้ะเป็นภาพที่บาาสำหรับนัวเล็ แ่ารไ้มีวามสัมพันธ์แบบเพื่อนับมินฮยอและฮยอวอน ทำให้ีฮยอนลืมเรื่อราวที่ทำให้ัวเอ้อเ็บปวไปเลยล่ะ แ่ในอารม์หนึ่เา็รู้สึลัว
ลัวว่าถ้าหามินฮยอและฮยอวอนลเอยัน เาะทำอย่าไรี ?
เมื่อถึเวลา้อลับบ้าน เพราะีฮยอนมีเรียนพิเศษ่อในวันนี้ มินฮยอและฮยอวอนึ้อเินลับันสอน วามเ้มมอมินฮยอที่ยัมีรอยยิ้มประับบนใบหน้าอยู่เสมอ นเา้อยิ้มไป้วย
“อารม์ีอะไรนัหนา ?”
“็ไ้ลับับฮยอวอนสอน.. ็้อีใสิ”
ฮยอวอนหุบยิ้มเมื่อไ้ยินน้ำเสียสใสแ่แฝไป้วยวามรู้สึหลาย ๆ อย่าออีน ฮยอวอนรู้ีว่ามินฮยอรู้สึยัไับเา มินฮยอบออบฮยอวอนั้นานแล้ว และทั้สอน็ลปลใันว่าะเป็นเพื่อนันอยู่อย่านี้ เพราะฮยอวอนไม่ไ้อบมินฮยอแบบนั้นเลย
“ถึแม้ในห้าวันะมีแ่หนึ่วันที่เราเินลับ้วยันสอน แ่นั่น็ทำให้ันมีวามสุมา ๆ เลยล่ะ”
“นี่มินฮยอ”
“หือ”
ร่าสูหยุเิน มือหนาว้า้อมือบาอนผมบลอน์ ใบหน้าาวเยมอเพื่อนสนิท นัยน์าอฮยอวอนบ่บอว่าเารู้สึผิและำลัเอ่ยอโทษ อโทษที่อบรับวามรู้สึอมินฮยอไม่ไ้
“ันอโทษนะที่อบรับวามรู้สึอนายไม่ไ้”
“นายบอันมาะร้อยรอบอยู่แล้วนะ” มินฮยอำ “ันไม่เป็นไร แล้ว็ไม่้ออธิบายอะไรอีแล้ว”
“...”
“ิว่าันไม่รู้เหรอว่านายอบีฮยอนน่ะ”
ใ่.. เป็นอย่าที่มินฮยอว่าริ ๆ ฮยอวอนอบีฮยอน แ่เพราะนัวเล็นนั้นไม่เยแสออมาว่าอบเาหรือิเหมือนันับเา นั่นทำให้ฮยอวอนยัรัษาวามสัมพันธ์แบบนี้่อไปเพื่อหวัแ่ว่าะไ้อยู่ใล้ีฮยอน แ่ในะเียวัน็ไม่เป็นารทำร้ายวามรู้สึอมินฮยอ้วย
“ันีในะที่ไ้เป็นเพื่อนับนายับีฮยอน ันไม่เสียใหรอที่ันอบนาย และ็ะไม่เสียใ้วยถ้าหาีฮยอนะอบนายเหมือนัน”
“มินฮยอ..”
“เพราะันอบพวนายสอนมา ๆ”
“...”
“เพราะั้นแล้ว ไม่ว่าะเป็นยัไ พวนาย็ยัเป็นเพื่อนันนะ”
ำพูอมินฮยอทำให้ฮยอวอน้อว้าัวอีนเ้าไปอไว้แน่น มินฮยอน่ารัมาริ ๆ นัวาวที่มัมอโลในแ่ีและมีำพูที่ริใให้เาและีฮยอนอยู่เสมอ เาิไม่ผิที่ไว้ใเพื่อนนนี้
“อบในะมินฮยอ นายน่ารัมาริ ๆ”
“ไม่เป็นอะไรหรอน่า”
“เรื่อลูอม...”
พูถึทฤษีลูอมแล้ว็ทำให้มินฮยอ้อุิ อาะใ่ที่เาเยิว่าที่ฮยอวอนให้ลูอมับเาเพราะอีนอาะอบเา แ่เมื่อไปิูี ๆ แล้ว ไม่ใ่แ่เาสัหน่อยที่ไ้ลูอม นั่นยัหมายถึีฮยอนที่มัะไ้ลูอมรสาิเิม ๆ าฮยอวอน้วย มินฮยอรู้ีว่าทำไมถึเป็นแบบนั้น เป็นเพราะฮยอวอนรู้สึผิและอยาะอโทษเา ึสรรหาลูอมหลายรสาิมาให้เา มันเหมือนับำอโทษมามายที่ฮยอวอนอยาะบอ
เพราะั้นแล้วทฤษีลูอมอมินฮยอ็ือ.. ฮยอวอนให้ลูอมแปลว่าให้ลูอม ไม่ไ้แปลว่าอบเา
แ่ทฤษีนี้อาะใ้ไ้ผลับีฮยอน็ไ้นะ
“ันรู้น่า ไม่้อพูแล้ว”
มินฮยอออบอีน้วยวามรู้สึี ๆ ที่มีให้ ในะที่ฮยอวอน็อยาอบุที่มินฮยอที่มอบวามรู้สึี ๆ ให้ และอโทษที่อบรับวามรู้สึอมินฮยอไม่ไ้เหมือนัน
เพราะยัไทฤษีลูอมอแ่ละน็ไม่เหมือนันอยู่แล้วล่ะ
ีฮยอนไม่ไ้ไปเรียนพิเศษอย่าเ่นปิแ่ลับเลือที่ะเินามเพื่อนทั้สอนที่ำลัเินลับบ้าน ไม่รู้ว่าทำไมีฮยอนถึรู้สึแปล ๆ วามอัอั้นันใบวับวามน้อยในั้นทำให้ีฮยอนไม่อยาเ็บมันไว้อี่อไป วามรู้สึที่อบฮยอวอน็เพิ่มึ้นเรื่อย ๆ วันนี้เาึั้ใว่าะไปสารภาพอะไรบาอย่าับฮยอวอน
แ่เหมือนะสายไปแล้ว
ฮยอวอนอับมินฮยอแน่น ทั้สอนเหมือนมีบทสนทนาันสั้น ๆ ่อนที่ะอันอยู่อย่านั้น ีฮยอนไม่รู้หรอว่านทั้สอุยอะไรันบ้า ที่รู้อย่าเียวอนนี้็ือ ีฮยอนไม่วรเ้าไปแทรระหว่าลานทั้สอ
ีฮยอนน่าะเ้าใทฤษีลูอมอฮยอวอนไ้ั้นานแล้ว เ้าใถึวามแ่าในารให้ลูอม ฮยอวอนให้ลูอมหลาหลายรสาิับมินฮยอ มันแปลว่าฮยอวอนอบมินฮยอและอยาแบ่ปันอะไรหลาย ๆ อย่าให้นัวาวนนั้น แ่ับีฮยอน มีแ่รสาิเียว บ่บอว่าฮยอวอนไม่ไ้ให้วามสำัับเาเท่าไหร่
ทฤษีลูอมอีฮยอนือ.. ารให้ลูอมรสาิเียว แปลว่าไม่ไ้ิอะไร้วย
ทฤษีอเา่าน่าเศร้านั
“ะ...ีฮยอน..”
“ีฮยอน..”
อ่า แย่ั โนับไ้ะแล้ว
“ีฮยอน..”
ทั้ฮยอวอนและมินฮยอ่าใที่เห็นร่าอีฮยอนที่ยืนอยู่ไม่ใล้ไม่ไล ีฮยอนยิ้มให้พวเาทั้สอแู่เหมือนเป็นรอยยิ้มที่ยินีและเ็บปว ร่าน้อยอีฮยอน่อย ๆ เินถอยไปแล้ววิ่หนีไปในที่สุ
“ามีฮยอนไปสิ”
“มินฮยอ...”
“นาย้อไปบอทฤษีลูอมอนายให้ีฮยอนฟันะ”
“....”
“ไปสิ”
ฮยอวอนพยัหน้ารับมินฮยอ แววาใสมอมาที่เาราวับให้ำลัใ ายาวพาร่าอัวเอให้วิ่ามีฮยอนไป มินฮยอมอภาพเพื่อนทั้สอนแล้วยิ้มออมา
สู้ ๆ นะฮยอวอน ีฮยอน้วยนะ เพื่อนทั้สออัน
“ีฮยอน! รอ่อน”
เสียเรียาฮยอวอนไม่ไ้ทำให้ีฮยอนหยุวิ่แ่อย่าใ ลับวิ่ให้เร็วึ้นว่าเิมเสียอี แ่เสียายที่ัวอเาเล็เินไป ทำให้ฮยอวอนวิ่ามเาไ้ทัน
“ีฮยอน เี๋ยว่อน”
มือหนาว้าเ้าที่้อมืออีน ีฮยอนยื้อยุัวเอเสียนสุำลัแ่เพราะำลัที่น้อยว่าทำให้ร่าอีฮยอนเเ้าไปหาฮยอวอนทันที
“อเวลาให้ัน.. นะ”
เสียเบาหวิวอีฮยอนทำให้ฮยอวอนใหาย ้านแนยาวโอบรั้ร่าน้อยออีนเ้าสู่อ้อมอ่อนะอไว้นแน่น
“อย่าทำแบบนี้เลยฮยอวอน”
“...”
“อเวลาให้ันหน่อย.. แล้วันะลับไปเป็นเพื่อนับพวนาย..”
“ันอบนาย”
“....”
“ันอบนายนะีฮยอน”
เสียทุ้มเอ่ยระิบึ้น้าหู ใบหน้าหวานุเ้าอแร่ นี่เาหูฝาไปหรือเปล่านะ ? เารู้สึไ้ยินไม่ถนัเลย แ่นั่น็ทำให้เายิ้มออมาอย่า่ายาย ยมือึ้นออีนไว้่อนะพูึ้นเสียอู้อี้
“นายะอบันไ้ไ ในเมื่อ...”
“ทฤษีอแ่ละนไม่เหมือนันหรอนะ”
มันใ่ที่ฮยอวอนมัะให้ลูอมับมินฮยอและีฮยอน แ่ลับมีารให้ที่่าออไป
อย่าที่บอว่าฮยอวอนให้ลูอมหลารสับมินฮยอเพียเพื่ออยาะอโทษทุ ๆ อย่า แ่ับีฮยอน ที่เาให้ลูอมเพียรสาิเียวเพราะลูอมรสาินั้นเป็นรสาิที่ฮยอวอนอบที่สุ เาึอยาะแบ่ปันสิ่ที่ัวเออบให้ับีฮยอน ให้ลูอมเิม ๆ ในทุ ๆ วันเป็นำมั่นว่าเาน่ะอบีฮยอนเ่นเิมไม่แปรเปลี่ยน
นี่แหละือทฤษีลูอมอฮยอวอน
“นะ..นายพูริเหรอ ?”
“ใ่ อย่าบอว่านายิว่าันอบมินฮยอเพราะันให้ลูอมเาเยอะว่านายน่ะ ?”
“็ใ่น่ะสิ”
“นายน่ะิน้อยไปนะ”
ผละออานัวเล็พร้อมับมอหน้า อไม่ไ้ที่ะเอื้อมมือไปยี้ผมทุยออีน ฮยอวอนนึอยู่แล้วว่านอย่าีฮยอนน่ะาไม่ถึเี่ยวับทฤษีอเาหรอ
แ่อันที่ริไม่ใ่แ่ีฮยอนหรอ ใรหลายน็าไม่ถึเี่ยวับทฤษีลูอมใ่ไหมล่ะ ? ึ้นื่อว่าทฤษี็ย่อมะโอนเอียไปามวามิอแ่ละนอยู่แล้ว
“แล้วนายล่ะีฮยอน อบันบ้าไหม ?”
“อันที่ริันไม่อบินลูอมเลยนะ”
“....”
“แ่ัน็รับลูอมอนายมาแล้วเ็บเอาไว้ทุรั้เลย”
“....”
“นั่นมันเพราะอะไรล่ะ ?”
“ีฮยอน...”
“แบบนี้มันแปลว่าันอบนายหรือเปล่านะ ?”
รอยยิ้มอทั้สอถูระบายึ้นบนใบหน้าพร้อม ๆ ันอีรั้ ่อนที่ฮยอวอนะึีฮยอนเ้ามาอไว้แน่น โยที่นทั้สอนั้นอยู่ในสายาอมินฮยอที่อยมออยู่ไล ๆ
เายินีับนทั้สอริ ๆ
“อโทษนะ นี่อนายหรือเปล่า ?”
“หือ”
เสียทุ้มเสียหนึ่เอ่ยับมินฮยอ ร่าบาหันมามอน้า ๆ ใบหน้าหล่อทำให้มินฮยอ้อผะออมาเล็น้อย ริมฝีปาหยัสวยอเาลี่ยิ้ม มือหนามีลูอมที่ฮยอวอนให้ับมินฮยอ สสัยทำอนที่วิ่ามฮยอวอนและีฮยอนล่ะมั้
“อ่า อบุรับ” รับลูอมอัวเอมาแล้วยิ้มให้อีน
“อบลูอมเหรอ ?”
“็อบ..”
“ลูอมทำให้ฟันผุนะ”
“หือ ?”
“เอาไว้วันหลัันพาไปินอะไรที่ไม่ทำให้ฟันผุีว่า”
“....”
มินฮยอไม่เ้าใว่าอีนำลัหมายถึอะไร แ่ถ้าเาิไม่ผิ น ๆ อาะำลัสนใเาอยู่็ไ้ล่ะมั้ ? มือหนาออีนถูยื่นมารหน้าอเา พร้อมับเ้าอใบหน้าหล่อที่ยิ้มให้
“ันโฮอ ินโฮอ.. แล้วนายล่ะ ?”
x
ำลัินลูอมแล้ว็แ่มา่ะ านเร่านรีบสุ55555555555555555555555555
ไร์ะมีโฮี้หรือฮยอี้เยอะหน่อยนะะแ่ะพยายามแ่ทุู่เลย
อบุที่ิาม่า
ความคิดเห็น