*+[{99 วัน เดิมพันหัวใจ : Fake Love}] +*

ลำดับตอนที่ #1 : 1st : หนุ่มปากร้าย กับ ยัยตัวแสบ [Rewriter 100%]

 

*+[{99 วัน เดิมพันหัวใจ : Fake Love}] +* 
ตอนที่ 1 : 1st : หนุ่มปากร้าย กับ ยัยตัวแสบ 

"แทยัง...ช่วยไปรับพี่ชายแทนฉันทีสิ  วันนี้ฉันมีนัดสำคัญมากๆเลย  ถ้าพลาดนัดครั้งนี้ไปฉันต้องแย่แน่ๆ  แล้วพี่ชายฉันก็ดันมาจากลอนดอนพอดีอีก  ฉันไม่เคยขออะไรจากเธอเลยนะ  ช่วยฉันหน่อยเถอะ...นะๆๆ" 

เฮ่อ!  ฉันถอนหายใจเบาๆ  ในที่สุดฉันก็ต้องยอมทำตามคำขอร้องจากคิมซอจินเพื่อนของฉันจนได้  ป่านนี้แล้ว  ฉันมายืนในสนามบินเสียเมื่อย  พลางถือป้ายคำว่า  "คิมซังวู  น้องสาวมารับแล้วค่ะ"  ค้างไว้กลางอากาศจนปวดแขน  แต่ก็ยังไม่มีใครมาแสดงตัวกับฉันว่าเป็นคนที่ฉันกำลังตามหาอยู่เลยซักคน

นี่มันเรื่องอะไรของฉันกันนะ  ถึงจะต้องมารับชะตากรรมยืนจนปวดขาที่นี่  ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าไอ้นัดของยัยซอจินมันคือนัดเดทกับผู้ชาย!  ถ้างั้นทำไมฉันถึงยังจะยอมมาที่นี่อยู่อีกล่ะ?  บางทีคงเป็นเพราะฉันอยากเจอพี่ชายของเธอล่ะมั้ง  ก็ยัยซอจินออกจะน่ารักซะขนาดนั้น  พี่ชายอาจจะหล่อเฟี้ยวไปเลยก็ได้  ฮี่ๆๆ  และนั่นคือจุดประสงค์หลักของฉันค่ะ

กว่าชั่วโมงแล้ว  ฉันปวดเมื่อยไปหมด  แต่ก็ยังไม่พบร่องรอยของคนที่ชื่อคิมซังวูเลยสักนิด  เฮ้อ!  ขาของฉันล้าไปหมดแล้วนะเนี่ย  ซอจินนะซอจิน  ทำกับฉันได้ลงคอ  ฝากไว้ก่อนเถอะ!

อ๊ะ!  ลืมแนะนำตัวไปซะสนิท  ฉันชื่อฮันแทยังค่ะ  อายุ  18  ปี  ตอนนี้อยู่ ม.5  โรงเรียนมัธยมปลายแดฮัน  เป็นสาวน้อยน่ารักผู้มองโลกในแง่ดี  และเป็นคนที่ไม่เคยมีดวงในเรื่องของความรักเลยสักครั้ง  ฉันมีความใฝ่ฝันสูงสุดคืออยากจะเป็นดีไซเนอร์มือหนึ่ง  จึงเลือกเรียนทางด้านศิลปะ  ซึ่งก็ทำให้แม่บ่นฉันมาได้จนถึงทุกวันนี้ 

ตัวอย่าง

"ทำไมแกไม่เรียนสายวิทย์หา?...แบบนี้เกียรติประวัติของครอบครัวก็เสียหมด  พ่อแกเป็นหมอ  ส่วนตาแกก็เป็นอาจารย์สอนฟิสิกส์  ทำไมแกมันผ่าเหล่าอย่างนี้วะหา!  อีลูก /ตู๊ด/  ไม่ได้เรื่อง  แกนี่มัน /ตู๊ด/  จริงๆ"

ประมาณนี้แหละค่ะ  แถมเซ็นเซอร์ให้ด้วย  ซื้อหนึ่งแถมหนึ่งจริงๆ แม่ฉัน...แต่คิดเหรอคะว่าฉันจะยอมง่ายๆ  ฉันสวนกลับไปในทันทีที่แม่พูดจบว่า

"แล้วแม่ล่ะ...ขายประกันน่ะ...เกียรติยศอันสูงส่งแห่งวงศ์ตระกูลเลยนะ  เป็นดีไซเนอร์มันผิดตรงไหน  ดีออก  น่าสนุกจะตาย  แม่ไม่มีทางรู้หรอกว่าโลกของการออกแบบมันเป็นยังไง"

หลังจากนั้นเหรอคะ? 

"เพล้งๆๆ  เคร้ง!!  โครม"  "แก!  อีนังลูกไม่รักดี!"

จบการนำเสนอตัวอย่างค่ะ!...

ฉันมีเพื่อนที่น่ารักอยู่คนหนึ่ง  ก็คนที่ทำให้ฉันต้องมายืนจนปวดขาที่นี่นั่นแหละ  ชื่อว่าคิมซอจิน  เธอเป็นคนสวยจึงโดนรุมจีบเป็นประจำ  ทำให้ฉันดูไม่เด่นไปเลย  แล้วฉันล่ะคะ?  ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่น่ารักนะ  แต่เพราะรัศมีมันบดบังกันต่างหาก  ฮึ่!  ซอจินน่ะบ้านรวยมาก  ส่วนฉันบ้านแสนจะยากจน  ถึงแม้ว่าฐานะของเราจะแตกต่างกันเท่าไรก็ตาม  เราก็ยังคงเป็นเพื่อนที่รักกันมากอยู่ดี

ฉันพยายามกวาดสายตามองไปรอบๆ  คนที่เป็นพี่ชายของซอจินก็คงจะหน้าตาเหมือนกันสินะ  แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า  ฉันยังไม่เจอใครที่มีลักษณะนั้นเลย  ทำไมหาตัวยากหาตัวเย็นนักนะ  ขณะที่ฉันชะเง้อจนคอจะหลุดออกจากบ่าพลางโบกป้ายในมือไปมาอย่างบ้าคลั่งนั้นเอง...

"เฮ้...เธอน่ะ" 

จู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลังของฉัน  เมื่อฉันหันไปตามเสียง...หือ?......ฉันค้างไปพักหนึ่ง  และเมื่อเริ่มได้สติ......อ๊ายยยยยย  ผู้ชายค่าาา!  หล่อมั่กมากกกกกก  ตัวสูง  จมูกโด่ง  ปากสวย  ผมปรกหน้าผาก  ตากลมโต  เขาเป็นเทพบุตรจากดินแดนไหนกันเนี่ย!  นี่ต้องเป็นพี่ชายของซอจินแน่เลย  หล่อกว่าที่ฉันคิดไว้ซะอีก  ถ้าฉันไม่เกรงใจใครฉันกรี๊ดลั่นสนามบินไปแล้วนะ  ฉันเผลอจ้องมองเขาอยู่นานโดยไม่รู้ตัว  จนกระทั่ง...

"นี่!...จะจ้องฉันไปถึงไหน  เธอคือคนที่น้องฉันส่งมาหรือเปล่า?"  เขาถาม  ในขณะที่ฉันจะละลายอยู่แล้ว  โอ๊วว...น่ารักแบบไม่บันยะบันยังจริงๆ  แต่เสียอยู่อย่าง ดูเหมือนสีหน้าของเขาตอนนี้จะบอกบุญไม่รับเอาซะเลย  ไม่เป็นไรหรอก!  แบบนี้ก็ดูเท่ไปอีกแบบ โฮะๆๆ  อุ๊ย...น้ำลายหกนี่!  เช็ดก่อนดีกว่า  เดี๋ยวเค้าจะตกใจวิ่งหนีไปอีก  เหยื่อหายกันหมดพอดี  อิๆ

"ใช่ค่ะ...ไปกันได้หรือยังคะ"  ฉันกล่าวด้วยแววตาที่เป็นประกาย

"ไปสิ"  เขาพูดเรียบๆ  จากนั้นก็เดินผ่านฉันไป  โดยไม่เอากระเป๋าเดินทางที่วางอยู่ตรงนั้นไปด้วย  อ้าว?...

"เอ่อ...พี่คะ  แล้ว...กระเป๋าล่ะ"  ฉันถามอย่างสงสัย

เขาหยุดชะงัก  หันกลับมา  และทำหน้างง  "หือ?...นี่เธอยังไม่รู้หน้าที่ตัวเองอีกเหรอเนี่ย  กระเป๋าน่ะถือตามฉันมาสิ" 

"วะ...ว่าไงนะคะ?...ฟังผิดหรือเปล่าคะเนี่ย"  ฉันถามอย่างไม่แน่ใจ

"ถือกระเป๋าเดินตามฉันมา!  ไม่ได้ยินหรือไง" 

ห๊าาา?  สุภาพบุรุษสุดขั้วเลยค่าาา  จู่ๆก็มาสั่งให้ฉันถือกระเป๋าให้หน้าตาเฉย  อะไรกันเนี่ย  ฉันคิดผิดถนัดจริงๆ  ที่ส่งสายตาหวานๆไปให้เขาคนนี้  ในฐานะที่ฉันเป็นตัวแทนคนสวย  ฉันจึงต้องเรียกร้องสิทธิเพื่อ...เอ่อ...นอกเรื่องไปนิดส์นึง  ฉันต้องโต้แย้งบ้างแล้ว!

"แล้วทำไมฉันต้องถือด้วยล่ะ"  ฉันสวนไป

"โง่รึเปล่า?  ถ้าเธอไม่ถือ  แล้วใครจะถือกันล่ะ"  เขาด่าว่าฉันโง่เหรอ?  อะไรกัน...ตกลงหมอนี่จะมาแนวไหนกันแน่เนี่ย!  ท่าไม่ดีซะแล้ว

"ก็...นายไง  เป็นผู้ชายนี่นา  กระเป๋าใบแค่นี้ก็ถือไม่ได้  ยังจะใช้ให้ผู้หญิงตัวเล็กๆแสนบอบบางอย่างฉันถืออีก  น่าเกลียดจริงๆ"  ฉันต่อว่าเขาอย่างไม่สบอารมณ์  หนอย...หน้าตาก็ดีแต่ไร้ความเป็นสุภาพบุรุษแบบนี้  รับรองไม่ต้องให้แม่ฉันพิจารณาหรอกค่ะ  ไม่ผ่านตั้งแต่รอบคัดเลือกแล้วล่ะ

"...นี่เธอกำลังล้อฉันเล่นใช่ไหม  ฉันเดินทางมาเหนื่อยๆนะ  นั่งบนเครื่องบินนานๆเมื่อยจะตาย  อย่ามาเล่นตลกกับฉันน่า  ถือกระเป๋าเดินตามฉันมาเดี๋ยวนี้"  เขาส่งสายตาดุๆ  จากนั้นก็หันหลังเดินลิ่วๆ ออกประตูไป

อะ...อะไรกันเนี่ย!  เขาเห็นฉันเป็นตัวอะไรกันนะ  ฮึ่ย!  ฉันขอถอนคำพูดที่เคยชมเขาเอาไว้ทั้งหมดเลย  จะทำยังไงกับกระเป๋าที่วางอยู่ดีล่ะ?

(มองกระเป๋าอย่างชั่งใจ)...........เฮ่อ! ไหนๆก็ไหนๆ  มาจนถึงนี่แล้ว!

ในที่สุดฉันก็คว้ากระเป๋าเดินตามเขาไปจนได้  ทำไมฉันจะต้องมาทำอะไรโง่ๆแบบนี้ด้วยนะ  แล้วคิมซังวูก็เดินนำไปโดยไม่หันมามองฉันซักนิด  จะรีบไปไหนของเขากันแน่  เดินไวเป็นบ้าเลย  ขาฉันสั้นกว่าเขา  แถมยังต้องมาถือกระเป๋าหนักๆอีก  ทำให้ฉันเดินตามเขาไม่ทัน  รอฉันด้วยสิ!

ถนนหน้าสนามบิน

"ฮ้า!...ทำไมเกาหลีมันร้อนอย่างนี้น้า  ไม่เห็นเหมือนที่ลอนดอนเลย  อ้าว...ทำไมเธอยังเดินตามฉันไม่ทันอยู่อีกหา!  ฉันไม่ได้มีเวลามารอเธอทั้งวันนะ  แล้วไหนกันล่ะ...ไหนรถที่จะมารับน่ะ"  เขาหันไปมองรอบๆ 

นายคนนี้นี่พูดมากจริงๆเลยแฮะ  ฉันมองคนผิดไปจริงๆ  มันทำให้ฉันรู้ว่าผู้ชายบนโลกนี้มีอยู่หลายประเภท  และเขาก็เป็นประเภทที่เอาแต่ใจตัวเองสุดๆไปเลย 

"รถ?...รถอะไรเหรอ?"  ฉันทำหน้างง  พลางพยายามยกกระเป๋าขึ้นมาอีกครั้ง  ไหล่ของฉันทรุดไปข้างหนึ่งแล้ว  โอ๊ย...หนักชะมัดเลย!

"อ้าว?...อย่าบอกนะ  ว่าลูกชายสุดที่รักกลับมาจากต่างประเทศทั้งทีพ่อกับแม่จะไม่ส่งรถมารับเลย  ถ้างั้น...เธอมาที่นี่ยังไง?" 

"แท็กซี่" 

"แท็กซี่เหรอ!"  เขาตะโกนลั่น  "งั้นก็หมายความว่าฉันต้องกลับแท็กซี่ด้วยน่ะสิ  ไม่จริงมั้ง...นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย  รู้งี้ฉันไม่กลับมาให้โง่หรอก  อยู่ลอนดอนเสวยสุขที่นั่นตั้งแต่แรกก็ดี  เอ้า...ยังจะยืนอึ้งอยู่ทำไมอีกล่ะ?"  เขาขมวดคิ้วแล้วมองมาที่ฉัน

"หา?"

"ไปเรียกแท็กซี่มาสิ!  ชักช้าอืดอาด  น่ารำคาญ  แบบนี้ยิ่งทำให้ฉันอารมณ์เสียใหญ่เลยนะ  ถ้าฉันอารมณ์ไม่ดีขึ้นมาเมื่อไหร่ทุกอย่างต้องเป็นอย่างที่ฉันต้องการ  เข้าใจไว้ซะด้วย...แน่ะ...ยังอีก!"  เขาทำหน้าเอาเรื่อง

อะไรของหมอนี่น่ะ!  เห็นฉันเป็นโทรโข่งรึไง  ถึงได้ตะโกนใส่อยู่ได้  เฮอะ!  ฉันไม่ทนให้เขาสั่งนู่นสั่งนี่ได้อีกต่อไปแล้ว!

"นี่...นายจะใช้ฉันให้ไปเรียกแท็กซี่ให้เหรอ  ได้ไงหา?  ฉันเป็นผู้หญิงนะ"  ฉันบ่นอย่างไม่พอใจ  แค่ถือกระเป๋าก็สุดจะคุ้มแล้วนะ...ยังมีเรียกแท็กซี่ตามมาอีกเหรอ  มันจะฟูลออฟชั่นเกินไปแล้วมั้ง

"ฉันจำได้ว่าบอกเธอไปแล้วนะ  ฉันกำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่!  ถ้าขืนเธอยังไม่ทำตามคำสั่งฉันอีก  กลับไปบ้านเมื่อไหร่  ฉันจะไล่เธอออกแน่!" 

หือ?  หมายความว่าไง  ไล่ออกงั้นเหรอ?  หมอนี่คิดอะไรของเขาอยู่กันแน่... เขาทำหน้าไม่พอใจมากยิ่งขึ้นเมื่อฉันยังคงยืนอยู่ที่เดิม 

"ยังจะมายืนเฉยอีก!  เธอนี่เป็นคนรับใช้ที่ไม่ได้เรื่องเอาซะเลยนะ!  น่ารำคาญเป็นบ้า!"

หา.......ฉันอึ้งไปพักหนึ่ง  ก่อนที่จะ...อ๋อ!  เข้าใจแล้วค่าาา!  ที่แท้เขาคิดว่าฉันเป็นคนรับใช้ของเขานี่เอง  ถึงได้สั่งนู่นสั่งนี่น่ะ  อ๊ายยย  หน้าตาฉันออกจะไฮโซ  หาว่าเป็นคนรับใช้  รู้ซึ้งวันนี้เองว่าคนหล่อสมองจะกลวง!  เฮอะ!  มาว่ากันแบบนี้  ยอมได้ที่ไหนล่ะคะ!

"นี่...เดี๋ยวนะ  นายคิดว่าฉันเป็น..."

"หุบปากซะที  ฉันชักรำคาญเธอแล้วนะเนี่ย  จะอิดออดไปถึงไหน!" 

"ก็ฉันไม่ใช่..."

"ถ้าเธอพูดอีกแม้แต่คำเดียวล่ะก็...ฉันจะฆ่าปิดปากเธอแน่  ไป๊!  ไปเรียกแท็กซี่มาเดี๋ยวนี้! ทำไมเธอเป็นคนเข้าใจยากอย่างนี้นะ"

อ๊ายย!  อะไรของนายคนนี้เนี่ย  ไม่ว่าฉันจะพูดอะไรเขาก็ไม่ฟังซักคำ  แถมยังสวนกลับมาแบบไม่เปิดช่องว่างให้เถียงอีกด้วย  ฉันไม่รู้จะจัดการยังไงดีกับเขาแล้วเนี่ย  เขาจ้องมองฉัน  ในขณะที่ฉันเองก็ยังคงยืนตีหน้าเหวอ  ฮึ่ม!...เอาก็เอาวะ  ไหนๆก็ไหนๆ

ในที่สุดฉันก็ต้องไปเรียกแท็กซี่มาจนได้  วันนี้นับเป็นวันที่ฉันบ้าได้สุดๆจริงๆ!...

ตอนนี้  ฉันและคิมซังวูกำลังอยู่บนรถแท็กซี่ค่ะ  ขณะที่นั่งอยู่เบาะหลังข้างๆกัน  เขาก็หันมามองหน้าฉันแบบดูถูก  ชิ!  น่าโมโหนัก  จู่ๆก็มาหาว่าฉันเป็นคนรับใช้!  อย่าให้ฉันเอาคืนบ้างก็แล้วไป  นี่ยังถือว่าเป็นพี่ชายเพื่อนอยู่นะเนี่ย  ฉันเลยไม่กล้าว่าอะไรเขาน่ะ

"เธอชื่ออะไรล่ะ?"  เขาถามขึ้น

"ถามทำไม?"  ฉันย้อนห้วนๆ

"อ้าว...ก็จะบอกหน่อยไม่ได้รึไงล่ะ  ฉันแค่อยากรู้  ว่าตระกูลไหนกันที่ผลิตคนอย่างเธอมา  ก็เท่านั้นเอง"

"ฮันแทยัง"  ฉันตอบด้วยความไม่สบอารมณ์  รู้สึกเหมือนโดนด่าตะหงิดๆ แฮะ...ฉันคงจะคิดไปเองมั้ง...

"อายุเท่าไร?"

"...สิบแปด"

"...สิบแปดงั้นเหรอ?...เด็กกว่าฉันตั้งปีนึงแน่ะ  ถ้างั้นฉันก็เป็นรุ่นพี่เธอสินะ"

"เหรอ...แต่ฉันว่าอายุสมองนายเด็กกว่าฉันอีกนะ..."

"เธอนี่ว่าคำเถียงคำจริงๆนะ  มีวันไหนบ้างไหมที่เธอจะนั่งสงบเสงี่ยมเรียบร้อยกับเขาบ้าง  รู้ไหมผู้หญิงแบบนี้ไม่มีใครเขามาสนใจหรอก  เพราะฉะนั้น...ห้ามเถียงไม่ว่าฉันจะพูดอะไรก็ตาม  เข้าใจมั้ย?"

"ใครกันแน่ที่ว่าคำเถียงคำ"  ฉันพึมพำ

"อะไรนะ!"

"เปล่าซะหน่อย...อะไรเหรอ?"  ฉันทำหน้างง  "ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรนายเลยนะ"

"เฮอะ!  ก็แล้วไป  อย่าให้จับได้ล่ะ  แล้วเธออยู่ ม.อะไร?"

"ม.5"

"สมองระดับเธอนี่เรียนถึง ม.5 เชียวเหรอ!  โรงเรียนอะไรปล่อยให้เธอผ่านมาถึงชั้นนี้ได้เนี่ย?  มาตรฐานต่ำมาก!  ถ้าฉันมีลูกฉันจะไม่ส่งให้เรียนโรงเรียนเดียวกับเธอเป็นอันขาด!"

"ใครจะไปเหมือนนักเรียนนอก  อิมพอร์ตจากลอนดอน  แต่กิริยามารยาทแสนจะแย่กันล่ะ  เฮอะ!  นายน่ะดูถูกคนเก่งจริงๆนะ  เรียนด้านนี้มาโดยเฉพาะล่ะสิท่า"  ฉันเชิดใส่เขา

"เมื่อไหร่เธอจะเลิกเชิดซะที  เธอเป็นลูกจ้าง  ฉันเป็นเจ้านาย  ฉันต่างหากที่ต้องเชิด  จริงๆเลยแฮะ...คุณแม่ไม่รู้จักฝึกมารยาทคนรับใช้ที่บ้านบ้างหรือไงนะ  ปล่อยให้ลามปามเจ้านายแบบนี้  กลับไปสงสัยต้องดัดนิสัยกันใหม่ซะแล้ว  จับเข้าคอร์สฝึกอบรมมารยาทเลยดีไหม!"

"จะให้บอกกี่ทีถึงจะเชื่อหา! ว่าฉันไม่ใช่คนรับใช้  ฉันก็แค่มารับนายเฉยๆ  ไม่ได้มีตำแหน่งไหนในบ้านของนายเลย  เคยฟังอะไรบ้างไหมเนี่ย!  เชื่อคนยากจริงๆเลยนะนายน่ะ"

"ถ้าเธอไม่ใช่คนรับใช้  งั้นเธอเป็นใครล่ะหือ?"

"ฉันก็เป็นเพื่อนของซอจินน่ะสิ"

"คุณ-ซอ-จิน!"

"หา?  อะไรของนาย?"

"ต้องเรียกน้องสาวฉันว่าคุณซอจิน  และเรียกฉันว่าคุณซังวู  เข้าใจมั้ย?"

"ทำไมฉันจะต้องเรียกอย่างนั้นด้วยล่ะ"

"เพราะเธอเป็นคนรับใช้ยังไงล่ะยัยบื้อ  เธอนี่ประสาทการรับรู้ใช้การไม่ค่อยได้แล้วนะน่ะ  ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ"

"นายนี่มันดื้อด้านจังเลยนะ  ฉันบอกว่าฉันไม่ใช่คนรับใช้ยังไงล่ะ  ถ้าไม่เชื่อนะ  ฉันจะโทรให้ซอจินยืนยันเดี๋ยวนี้เลย"

"คุณ-ซอ-จิน!"

"เออ!  คุณ-ซอ-จิน"  ฉันประชดพลางคว้าโทรศัพท์ขึ้นมา  กดเบอร์ซอจิน  ขณะที่ฉันกำลังจะโทรออกนั้นเอง

"ว้าว...หน้าตาอย่างเธอพกโทรศัพท์หรูขนาดนี้เชียวเหรอเนี่ย?  ไม่ยักรู้นะว่าเดี๋ยวนี้ที่บ้านรวยถึงขนาดแจกจ่ายโทรศัพท์หรูๆให้คนรับใช้เชียว  ตายแล้ว...สิ้นเปลืองเงินโดยใช่เหตุจริงๆ"

"ฉันชักเบื่อนายเต็มทีแล้วนะ  อยู่เงียบๆสักนาทีได้มั้ย จะเป็นพระคุณกับฉันอย่างมากเลยล่ะ"  ฉันว่าแล้วกดโทรออก  ตู๊ดดด  ตู๊ดดด

รับแล้วค่ะ  "หวัดดีจ้า...เป็นไงแทยัง  พี่ชายฉันน่ารักไหมล่ะ"  ซอจินรับสายด้วยน้ำเสียงร่าเริง

"น่าร้ากกที่สุดเลย"  ฉันพูดแบบไม่เต็มเสียงไป  หมอนี่น่ารักงั้นเหรอ  มันเป็นอะไรที่สยดสยองที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้ยินมาเชียวล่ะ  "เธอช่วยยืนยันกับพี่ชายเธอให้หน่อยซิว่าฉันไม่ใช่...ว้าย!!" 

ฉันพูดยังไม่ทันจบ  ซังวูก็กระชากโทรศัพท์ไปจากหูฉันซะเฉยๆ 

"นี่!...ซอจิน  เธอส่งใครมารับฉันเนี่ยหา  กลับไปฉันจะเล่นงานยัยนี่ให้น่วมเลยคอยดู  ไม่ได้มีสัมมาคารวะอะไรเลย  แค่นี้นะ!"  เขาตะโกนใส่โทรศัพท์

ติ๊ด!!~

(โหมดอึ้ง)  ทำไมทำกับฉันแบบนี้ด้ายยยยยยยย.................

เขาโยนโทรศัพท์คืนให้ฉัน  เวลานี้สิ่งที่ฉันอยากทำมากที่สุดคือกรี๊ดให้ลั่นรถ  แต่ทำไม่ได้  เพราะไม่ว่าจะพูดหรือทำอะไรก็ไม่ชนะหมอนี่เสียที!  กรรมของฉันจริงๆที่ต้องมาเจอคนอย่างเขาเนี่ย!

"เสียมารยาทที่สุด!"  ฉันตะคอกใส่

"ทำไม?  เธอจะฆ่าฉันเหรอ"  เขาพูด  ทำสีหน้ากวนๆ

"ถ้าฉันทำได้ฉันทำไปนานแล้ว"  ฉันจ้องหน้าเขาตาไม่กะพริบ

"อืมม...ฉันจะคอยเวลาที่เธอทำได้ก็แล้วกันนะ"  เขายิ้มแล้วเอาหัวพิงเบาะ  หลับตา ฉันมองหน้าเขา  ดูยังไงก็หล๊อหล่อ
...แต่...นิสัยไม่ผ่านมาตรฐาน!  เตรียมตัวโดนเขี่ยจากลิสต์คนหล่อของฉันได้เลยนายน่ะ!  ชิ...น่าโมโหจริงๆ!

"ทำไมนายเอาแต่ใจตัวเองจัง"  ฉันกล่าวขึ้นลอยๆ

เขาลืมตาขึ้น  และหันมามองฉัน  สีหน้าไม่พอใจ  "เธอว่าไงนะ" 

"ฉันถามว่าทำไมนายถึงได้เอาแต่ใจตัวเองแบบนี้จัง  อะไรก็ต้องเป็นอย่างที่นายคิดจนหมดเลยหรือไง?"

"เธอหมายความว่าไง?  เอาแต่ใจตัวเองงั้นเหรอ?...เธอกำลังด่าฉันอยู่ใช่ไหม!"  เขาชี้หน้าฉัน 

"จะว่างั้นก็ได้นะ  หรือไม่จริงล่ะ?"

"เธอจะบอกว่าฉันเอาแต่ใจตัวเองอย่างงั้นเหรอ?"

"อืมม  ใช่แล้ว"

"ฉันโตแล้วนะ  จะเป็นแบบนั้นได้ไงล่ะ"

"ไม่สำคัญซะหน่อย...นายน่ะเอาแต่ใจตัวเอง  ถึงจะแก่แค่ไหน  นายก็เป็นแบบเดิมอยู่ดี"

"เธอพูดออกมาได้ยังไง  ไอ้คำนั้นน่ะ  เธอนั่นแหละที่เป็นแบบนั้น  อย่ามาว่าฉันอย่างนี้นะ!"  เขาพูดอย่างไม่พอใจ  ฉันเริ่มสังเกตความโกรธบนใบหน้าของเขาที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ  ดูเหมือนจะโมโหขึ้นมาจริงๆแล้วล่ะสิเนี่ย

"ทำไมไม่หัดดูตัวเองซะบ้างล่ะว่าเป็นอย่างที่ด่าคนอื่นเขาหรือเปล่า"  ฉันย้อน
 
ซังวูจ้องหน้าฉันพักหนึ่ง  ก่อนขยับปากพูดว่า  "....เธอลงไปจากรถเดี๋ยวนี้เลยนะ"

"อ...อะไรนะ?"  ฉันพูดอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

"ลงจากรถไป!  เดี๋ยวนี้! ไม่ต้องรอให้ถึงบ้านหรอก  ฉันไล่เธอออกตั้งแต่ตอนนี้เลย  ลงไป!"

"นายกล้าไล่ฉันเหรอ!"

"ใช่!  ฉันไล่เธอออก!  เธออยากมาว่าฉันว่าเอาแต่ใจตัวเองทำไมล่ะ"

"งั้นนายก็ไม่ได้เอาแต่ใจตัวเองงั้นสิ?  จะให้ฉันพูดแบบนั้นน่ะเหรอ?"

"ใช่!...แล้วก็ห้ามมาว่าฉันแบบนี้อีกเด็ดขาดนะ  เพราะฉันไม่ชอบ!  ลงไปจากรถเดี๋ยวนี้เลย  จอดด้วยครับ"  เขาหันไปพูดกับคนขับ

"แต่นี่มันกลางถนนนะครับ"  โชเฟอร์บอก

"บอกให้จอดก็จอดสิ!"

คนขับรถจอดรถตามคำสั่ง  ซังวูจ้องหน้าฉันเป็นเชิงไล่  ฮึ่ม!  ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยโมโหใครมากมายขนาดนี้มาก่อนเลย  แต่หมอนี่!  อ๊ายยยย  ฉันอยากกระโดดกัดคอเขาจริงๆ  ไม่เข้าใจว่าทำไมฉันถึงทำแบบนั้นไม่ได้  อาจเป็นเพราะเขาหล่อเกินไป  หรืออาจเป็นเพราะคำว่า "พี่ชายเพื่อน"  มันยังติดอยู่ก็ได้

ฉันเปิดประตูรถ  เดินลง  และปิดกระแทกอย่างแรง

"ปึ้ง!!"

"จำเอาไว้เลยนะ...ฉันจะฆ่านายให้ได้!  คอยดูสิ!"  ฉันตะโกนข้ามกระจก  หมอนี่สะทกสะท้านที่ไหน  กลับทำหน้าไม่สนใจ  และบอกให้แท็กซี่ออกรถเฉยเลย 

จากนั้นฉันก็ต้องเดินไปกลางถนนซึ่งมีแต่รถเต็มไปหมดนั่นแหละค่ะ... ฮึ!  อารมณ์เสีย!

"ปี๊นๆๆ"

เสียงแตรดังขึ้น

"อะไร?...อยากตายเหรอ!  อารมณ์ไม่ดีโว้ยยยยย"  ฉันตะโกนด่าไอ้คนที่บีบแตรใส่ฉัน  ยอมรับว่าตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยรู้สึกโมโหใครขนาดนี้มาก่อนเลย  คิมซังวู!  นี่จะเป็นชื่ออันดับต้นๆในแบล๊คลิสต์ของฉัน!  ผู้ชายหยิ่ง  ปากร้าย  ขี้โมโห  เอาแต่ใจตัวเองคนนั้น  ฉันไม่ขอมีดวงเกี่ยวข้องด้วยอีกแล้ว!

To Be Con...

ขอขอบคุณเว็บ popcornfor2,paradiseworld.tk,yahoo  สำหรับรูปและเว็บ popcornfor2 สำหรับเพลงครับผม

รีไรท์ตอนแรกเรียบร้อยไปแล้ว  แล้วจะทยอยลงต่อไปนะฮับ