คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #95 : CHAPTER 90
Distorted Daytime
ชานยอลนั่งมองคนที่เพิ่งทำให้เขารู้สึกสับสนเดินเข้าๆออกๆระหว่างห้องน้ำกับห้องนอนอยู่บนเตียง เจ้าปิ๊ปโป้หมาน้อยพันธ์โกลเด้นรีทีฟเวอร์ที่เขาเพิ่งได้มากำลังนอนซุกหน้าอยู่บนเสื้อตัวเก่าของเขาที่ถูกโละทิ้ง มันกำลังหลับสบาย ต่างจากเจ้านายของมันที่กำลังนั่งทำหน้าอมทุกข์อยู่บนเตียง
‘ถึงชานยอลจะพูดยังไงพี่ก็จะพยายามต่อไป ชานยอลห้ามพี่ไม่ได้ ห้ามหัวใจพี่ไม่ได้หรอก’
ชานยอลนั่งนึกถึงเหตุการณ์ณ์ที่ผ่านมาอย่างไม่เข้าใจ ‘รัก รักเขางั้นหรือ’ น่าขำ ไม่มีทางใช่ ไม่มีวัน ชายหนุ่มเค้นยิ้มหยันออกมา มองดูคริสที่เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมชามพลาสติกบรรจุน้ำไว้ครึ่งหนึ่งพร้อมผ้าขนหนูสีขาวพาดทับไว้บนแขนข้างซ้าย ร่างสูงคุกเข่าลงนั่งกับพื้น
“ยื่นแขนมา เดี๋ยวพี่ล้างแผลให้”
ร่างโปร่งยังคงนิ่งเฉย ไม่ได้ทำตามอย่างที่เขาพูด มือหนาเอื้อมไปหยิบถุงอย่างที่ถูกวางทิ้งไว้บนหัวเตียง จัดการหยิบสำลีกับแอลกอฮอร์สำหรับล้างแผลออกมา ก่อนจะยื่นมือส่งไปข้างหน้าหวังจะให้อีกฝ่ายวางมือของตัวเองลงมา แต่ชานยอลก็ยังทำเฉย เสหน้ามองไปทางอื่น เขาไม่มีทางเลือกจึงต้องถือวิสาสะจับแขนเรียวขึ้นมาบรรจุทำทุกอย่างให้เบาที่สุด
ชานยอลหันกลับมาอีกครั้งเมื่อความรู้สึกแสบร้อนแล่นขึ้นมาตามท่อนแขน รอยกรีดที่เขาบรรจุกดเศษแก้วลงไปหมาจะปลิดชีพตัวเองถูกเย็บด้วยด้ายสีขาว ตอกย้ำความโง่เง่าของตัวเอง เพราะใครที่ทำให้เขาต้องทำเรื่องโง่แบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะคนที่กำลังนั่งตีหน้าเศร้าสำนึกผิดล้างแผลให้เขาอยู่บนเตียง
ชายหนุ่มคิดด้วยความแค้นใจ ใบหน้าที่เคยเรียบเฉยบิดเบี้ยวด้วยความเกลียดชัง อีกไม่นานแผลพวกนั้นจะหายไป แต่เรื่องราวโหดร้ายยังฝังอยู่ในความทรงจำ ไม่มีวัน เขาไม่มีวันทำให้มันหายไปเด็ดขาดเขาจะจำมันไปจนตายว่าผู้ชายคนนี้เคยฆ่าเขาทั้งเป็น
“พอแล้ว..ไม่ต้องทำแล้ว”
“ยังไม่เสร็จเลยนะชานยอล อีกนิดเดียว ทำไม หรือว่าเจ็บเหรอ พี่ทำแรงเกินไปหรือเปล่า ขอโทษนะ”
คริสเงยหน้าถามเจ้าของแผลที่กำลังนั่งทำหน้าเชิดคอแข็งอยู่บนเตียงแต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยมือเรียวให้เป็นอิสระแม้จะของมือนั้นจะพยายามดึงมันออกก็ตาม
“ไม่...ออกไป”
“อีกนิดเดียวนะ ถ้าไม่ทำความสะอาดให้ดี แผลมันจะอักเสบ ถ้าเจ็บบอกพี่ พี่จะเบามือลง”
แล้วความดื้อดึงของคริสก็สำเร็จ ชายหนุ่มพยายามทำความสะอาดแผลให้เร็วที่สุดเพราะเขาเองก็ไม่อยากเห็นมันนัก แผลนั้นมันเหมือนเครื่องเตือนความทรงจำ ความผิดพลาดของเขาที่เผลอทำร้ายคนที่รักอย่างแสนสาหัส
“เสร็จแล้ว”
คริสพูดพร้อมกับค่อยๆวางแขนเรียวลงกลัวเหลือเกินว่าแผลนั้นจะได้รับการกระทบกระเทือน จัดการเก็บยาใส่ถุง แล้วเลื่อนชามพลาสติกมาไว้ตรงหน้า ชานยอลมองการกระทำนั้นอย่างไม่เข้าใจ
“ยื่นเท้ามาสิ ชานยอลอาบน้ำแล้วไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวพี่ล้างเท้าให้”
คริสพูดพร้อมกับส่งยิ้มอ่อนโยนไปให้คนที่ทำหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน มันเป้นอุบายของเขา ความจริงแล้วที่เขาอยากล้างเท้าให้ชานยอลเพราะมันเป็นความเชื่อของคนจีน ว่าถ้าใครเพิ่งก้าวผ่านเหตุการร้ายๆมาต้องล้างเท้าเพื่อชะล้างความโชคร้ายออกไป
เขาจะถือเสียว่าการที่ชานยอลฆ่าตัวตายและฟื้นขึ้นมาให้เขาได้ดูแลเป็นการก้าวผ่านสิ่งชั่วร้ายนั้นไปเพราะต่อจากนี้ มันจะไม่มีอู๋ อี้ฟานที่เคยทำร้ายปาร์ค ชานยอลอีกแล้ว
เพราะมัวแต่อึ้งชานยอลจึงไม่ได้ขัดขืนตอนที่คริสส่งมือหนาของตนค่อยๆประคองเท้าเรียวนั้นจุ่มลงในน้ำ ความอุ่นของน้ำทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย ปลายนิ้วสากออกแรงบีบเค้นปลายนิ้วเท้าทีล่ะนิ้ว ก่อนจะเลื่อนไปที่ฝ่าเท้า ร่างโปร่งชะงักชักข้อเท้ากลับทันที แต่คุณคริสก็ยังยึดข้อเท้าของเขาไว้ จำต้องปล่อยมันไปอีกครั้ง เขาฝืนความอ่อนแอของหัวใจตัวเองไว้ไม่ไหว ปฏิเสธไม่ได้ว้าเขาถวิลหาสัมผัสอ่อนโยนแบบนี้จากร่างสูงมากเพียงใด เขาไม่คิดว่าคุณคริสจะ..อ่อนโยนได้ขนาดนี้ ใช่ อ่อนโยน นุ่มนวล สัมผัสแผ่วเบาที่ปลายเท้าทำให้เขารู้สึกเคลิบเคลิ้ม แต่มันสายเกินไป ชานยอลบอกกับตัวเอง มันสายเกินไปแล้วจริงๆ
“พอเถอะ”
“ทำไมล่ะ ชานยอลชอบไม่ใช่เหรอ นะ ให้พี่ทำต่อ”
ชานยอลพูดขึ้นทั้งที่ไม่ยอมหันหน้าไปมองร่างสูงที่กำลังง่วนอยู่กับฝ่าเท้าทั้งสองข้างของตัวเอง คริสเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหวานด้วยความแปลกใจ ชานยอลชอบมันไม่ใช่หรือ แต่เขาก็ได้รับเสียงตะคอกตอกกลับมา พร้อมกับหยดน้ำตาของชานยอลที่ไหลออกมาอีกครั้ง
“ผมบอกให้พอไงล่ะ!”
“……….”
“มันไม่มีประโยชน์หรอก มันสายเกินไปแล้ว”
“ชานยอล.......”
“ตอนที่ผมต้องการทำไมคุณไม่ทำ! ถึงตอนนี้คุณจะดีให้ตายยังไง ผมก็ลืมมันไม่ได้ ผมลืมสิ่งที่คุณทำกับผมไม่ได้จริงๆ ฮึก กลับไปไม่ได้ กลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้จริงๆ”
ชายหนุ่มส่ายหน้าทั้งน้ำตา ก้มหน้าลงมองข้อมือข้างซ้ายของตัวเอง เขาเจ็บจนฆ่าตัวตายคุณคริสยังคิดสว่ามันจะกลับไปเป้นอย่างเดิมได้อย่างนั้นหรือ เขาเป็นคนนะ ขนาดหมาใครทำมันเจ็บมันยังจำ
“ไม่ต้องกลับไปเป็นเหมือนเดิม แต่พี่อยากให้เราเริ่มต้นกันใหม่ ลืมสิ่งเลวๆที่พี่ทำกับชานยอลไปได้ไหม ชานยอลให้พี่ได้หรือเปล่า”
คริสประคองมือเรียวขึ้นมากุมไว้อย่างทะนุถนอม บรรจงจูบลงไปบนหลังมือนั้นแม้ว่าเจ้าของมันจะพยายามดึงกลับก็ตาม ผ้าพันแผลสีขาวที่ข้อมือทำให้เขาต้องเบื้อนหน้าหนี ความรู้สึกผิดมากมายยังท่วมท้นในจิตใจ ชานยอลสังเกตเห็นอาการนั้นได้ดี ชายหนุ่มเค้นยิ้มออกมา ถึงแม้น้ำตาจะยังเกาะพราวที่ขนตาก้ตาม
“คุณขอมากเกินไปคริส มันยากเกินไป”
“ให้โอกาสพี่บ้างเถอะชานยอล ให้เวลาพี่บ้าง ชานยอลก็เห็นว่าพี่พยายามแค่ไหน หรือว่ามันยังไม่พอ บอกพี่สิว่าชานยอลอยากได้อะไร จะให้ทำแค่ไหนชานยอลถึงจะพอใจ”
“คุณทรมานผมมาเป็นปี ทำดีแค่สองวันคิดว่ามันจะหาย แค่เค้กก้อนเดียวคุณคิดว่ามันจะแทนความรู้สึกที่เสียไปได้หรือไง!”
“พีไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น พี่แค่ต้องการให้ชานยอลบอกพี่ ชี้ทางให้พี่บ้าง เพราะถ้าไม่บอก ชานยอลก็จะไม่ชอบ ความพยายามของพี่มันก็จะสูญเปล่าแบบนี้”
ร่างสูงพยายามอธิบายทุกอย่างที่ตัวคิดออกไปให้ชัดเจนเพราะกลัวร่างโปร่งจะเข้าใจผิด แต่ดูเหมือนว่ายิ่งคริสพูดมันยิ่งเหมือนเป็นการราดน้ำมันลงไปบนกองไฟที่กำลังคุโชน
“ผมก็เคยเป็น ผมก็เคยพยายามทั้งที่ไม่รู้อะไรแบบคุณ... เพื่อคุณ แต่สิ่งที่ผมได้รับคืออะไร! สีหน้ารำคาญทุกครั้งที่เข้าใกล้ คำพูดด่ากราดทุกครั้งที่ไม่พอใจ แต่ผมก็ยอมทุกอย่างหวังแค่ให้คุณพอใจ ให้คุณ..ฮึก รักผม แต่สิ่งที่ผมได้รับคือหัวใจของผมพังยับเยิน คุณหักหลังผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่พอผมพลาดบ้างคุณกลับทำร้ายผมเกือบตาย เป็นยังไงล่ะ โดนเสียบ้าง ถึงคุณจะร้องไห้ คร่ำครวญขอโทษแค่ไหน มันก็ไร้ค่าในสายตาของผมอยู่ดี”
“ซ่า~~”
คริสคุกเข่านั่งอึ้งพูดอะไรไม่ออกอยู่อย่างนั้น สิ่งที่ชานยอลพูดมันคือความจริงทุกอย่าง ชายหนุ่มมองดูชามพลาสติกที่ถูกชานยอลเตะคว่ำลงกับพื้นก่อนที่ร่างโปร่งจะเดินเข้าห้องน้ำไป ถ้าไม่ใช่เพราะเจ็บข้อมือชานยอลคงจับมันราดลงบนหัวเขา
ขากางเกงที่เปียกชื่นไม่ได้เร่งให้เขาลุกขึ้นยืน เพราะเสียงร้องไห้ที่เขามั่นใจว่าชานยอลคงพยายามเก็บมันไว้เต็มที่ลอยออกมาจากห้องน้ำกำลังกรีดลงไปในหัวใจของเขาทีล่ะนิด เขากำลังเจ็บแต่มันไม่ได้เท่ากับที่ชานยอลเจ็บเลย แค่คำพูดของชานยอลกับหยดน้ำตาก็ทำให้เขารู้ว่าชานยอลต้องเจ็บเพราะเขามามากแค่ไหน ความหวังของเขาน้อยลงทุกที
เมื่อร้องไห้จนพอใจแล้วชานยอลจึงยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า เขาไม่อยากร้องไห้แบบนี้อีกเลย แต่ว่าทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องในครั้งก่อนมันทำให้เขาเก็บน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ แล้วการกระทำของคุณคริสในปัจจุบันก็ทำให้เขาสะเทือนใจทุกครั้ง เขานึกสมเพสตัวเองในอดีตว่าครั้งหนึ่งเคยดิ้นรนอยากได้รับมันแค่ไหน ยอมแม้แต่จะพลีกายเหมือนผู้ชายขายตัวเพียงเพื่อให้สามีของตัวเองรัก เหมือนคนโง่ที่ไม่เคยรู้อะไรเลย แล้ววันท่เขาตาสว่างคือวันที่เขารู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น
“พอเถอะชานยอล อย่านึกถึงมันอีกเลย”
ชายหนุ่มบอกกับตัวเอง ใช้ฝ่ามือลูบใบหน้าของตัวเองเรียกสติให้คืนกลับมา มันดึกมากแล้วแล้วเขาก็ง่วงเต็มที ขาเรียวก้าวออกมาจากห้องน้ำ ก่อนมันจะหยุดชะงักเมื่อคนที่เขาไม่อยากเห็นหน้ายังคงนั่งอยู่บนพื้นที่เดิม ชามพลาสติกยังคงถูกวางทิ้งอยู่แบบนั้นเหมือนตอนที่เขาเดินจากมา มีปิ๊ปโป้ที่คงเพิ่งตื่นนอนส่ายหางคลอเคลียอยู่ข้างๆ
ร่างโปร่งยืนนิ่งอยู่กับที่เขากำลังประหม่าหลังจากที่ระเบิดอารมณ์ออกไป ทำไมคุณคริสยังอยู่ตรงนี้ โดนเขาทำขนาดนั้นคนอย่างคุณคริสยังนั่งเฉยอยู่อย่างนี้ได้ยังไง เพราะไม่รู้จะทำยังไงชานยอลจึงเลือกวิธีมองผ่านร่างนั้นไป เหมือนคริสไม่มีตัวตนในห้องนี้ ขาเรียวก้าวขึ้นพาร่างของตัวเองไปนั่งบนเตียง คริสมองใบหน้าหวานที่ยังคงมีคาบน้ำตาเกาะอยู่ ชายหนุ่มส่งยิ้มอ่อนให้ชานยอลที่กำลังพยายามมองเมินตัวเองอยู่ต้องยอมพูดออกมา
“คุณกลับไปเถอะ”
“ชานยอลจะนอนแล้วเหรอ? มา เดี๋ยวพี่ห่มผ้าให้”
“คุณคริสอย่า ไม่ต้อง”
ชานยอลร้องห้ามออกมาเมื่อร่างสูงขึ้นยืนประคองร่างของเขาดันให้นอนลงกับเตียงก่อนจะหยิบผ้าห่มที่กองอยู่บนปลายเตียงขึ้นห่มให้เขา ชานยอลกระชับผ้าห่มผืนนั้นไว้ในมือ มองใบหน้าหล่อเหลาด้วยสายตาหวาดกลัว คริสเองก็สังเกตุเห็นและเข้าใจมันได้ดี ชายหนุ่มคลี่ยิ้มให้คนบนเตียงคลายความกังวลลงกล่าวคำราตรีสวัสดิ์
“แฮปปี้เบิร์ทเดย์อีกครั้งนะชานยอล ฝันดีนะครับ”
“……………..”
ชานยอลมองดุใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังขยับเข้ามาใกล้ ลูกแก้วใสสั่นระริก มือที่กุมผ้าห่มอยู่สั่นเทา เมื่อยามปลายจมูกกำลังจรดลงที่หน้าผาก ชานยอลผินหน้าหนี คริสยอมรับการต่อต้านนั้นโดยดุษฎี ชายหนุ่มยันตัวลุกขึ้นส่งยิ้มให้ชานยอลที่กำลังมองเขาอยู่ ก่อนจะออกจากห้องไปโดยไม่ได้ทำอะไรอีกเลย
เที่ยงคืนแล้ว ทุกคนในคฤหาสน์ตระกุลอู๋กำลังหลับใหลรวมถึงเจ้าของห้องประตูบานนี้ แต่คริสก็ยังนั่งอยู่ตรงนั้น หน้าประตูห้องของชานยอล พื้นกระเบื้องเย็นเชียบแต่ก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกอยากลุกขึ้น เขากำลังคิดถึงเรื่องราวเมื่อครั้งก่อน ความเลวของเขา และวิธีที่จะทำให้ชานยอลยอมใจอ่อนยกโทษให้ ไม่มีใครบอกวิธีกับเขาได้ มีแต่บอกว่พยายาม พยายามต่อไป แล้วพยายามแค่ไหนถึงจะพอ
“เฮ้ออ”
คริสถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย เขารู้ว่าตัวเองใจร้อน ถ้าเป็นเรื่องของชานยอลเขาใจร้อนเสมอ จนบางครั้งเขาก็เผลอทำร้ายร่างโปร่งนั้นไป ถ้าอยากเปลี่ยนตัวเองเขาต้องแก้นิสัยข้อนี้ให้ได้
ร่างสูงยันตัวลุกขึ้นยืน กางเกงของเขายังเปียกอยู่ เขารู้สึกเหมือนตะคิวกำลังกินขาจึงต้องจับกำแพงเพื่อช่วยพยุงร่างของตัวเองไว้ ประตูห้องของชานยอลอยู่ตรงหน้า เขาอยากเปิดมันเข้าไป อยากนอนกอดชานยอลเหมือนเดิม อยากให้ชานยอลนอนซบอยู่บนอกเขา อยากกดปลายจมูกลงบนแก้มยุ้ยนั้นอีกครั้ง ได้แต่ฝันถึงเพราะตอนนี้แม้แต่กอดเขาก็ยังไม่กล้า
“ชานยอล ชานยอลล่า~ ฮึก”
ชายหนุ่มฟุบหน้าลงกับกำแพง ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา ร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจการะกระทำของเขาย้อนกลับมาทำร้ายเขาอีกครั้ง เขากำลังเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองทำ ตอนนี้เขาต้องการชานยอลเหลือเกิน แล้วเขาก็ห้ามความต้องการของตัวเองไม่ไหวมือหนาเอื้อมไปจับลูกบิดประตูไว้ ออกแรงบิดมันผลักประตูบานนั้นก้าวข้ามมันเข้าไป
ภายในห้องมืดสนิทเหมือนครั้งที่เขาเดินจากมา ชานยอลนอนหลบนิ่งหันหลังให้ประตูอยู่บนเตียง แผ่นอกบางขยับขึ้นลงตามจังหวะลมหายใจ คริสย่างเท้าเข้าไปหาร่างนั้นช้าๆ พยายามเบาฝีเท้าที่สุดเขากลัวชานยอลจะตื่นขึ้นมาแล้วไล่เขาให้ออกไปไกลๆ เขากลัวทุกสิ่งทุกอย่างที่จะผลักไสตัวเขาให้ห่างจากชานยอล
ขายาวก้าวขึ้นไปบนเตียงฟันสวยขบเม้มที่ริมฝีปากล่างบังคับตัวเองให้ทำทุกอย่างให้เบาที่สุด แล้วเขาก็ทำสำเร้จพาร่างของตัวเองนอนลงข้างๆร่างโปร่งที่ยังคงหลับสนิทจนได้ ชายหนุ่มยั้มให้กับตัวเอง วาดวงแขนกอดร่างนั้นไว้ไม่กล้าดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างของตนแม้อากาศจะเย็นก็ตาม เดี๋ยวชานยอลจะตื่น แค่ได้กอดชานยอลแค่นี้เขาก็พอใจแล้ว....
ชานยอลตื่นขึ้นมาในตอนสายของวัน เมื่อคืนเขาฝันว่าคุณคริสมานอนข้างๆเขากอดเขาไว้ด้วยแขนทั้งสองข้าง เขาไม่ได้ขัดขืนเพราะความง่วงและความอ่อนเพลียทำให้เขาไม่สามารถขยับตัวได้ แต่เมื่อตื่นขึ้นมาเขาก็รู้ว่ามันเป็นเพียงความฝันจริงๆ แต่มันเป็นฝันที่เหมือนจริงมากเพราะความอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากร่างสูงเขายังจำสัมผัสของคุณคริสได้ดี
“กลิ่นอะไร?”
แม้แต่น้ำหอมประจำตัวของร่างสูงที่ตอนนี้กำลังฟุ้งกระจายอยู่บนเตียง มันมาได้ยังไงกัน กำลังคิดหาเหตุผลร้อยแปดมาอธิบายถึงสาเหตุของกลิ่นน้ำหอมประจำตัวของคุณคริสว่ามาติดอยู่บนเตียงตัวเองได้ยังไงชานยอลก็ต้องอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเสียงอะไรบางอย่างกำลังขูดขอบเตียงไม้ส่งเสียงรบกวนยามเช้า ชานยอลยื่นหน้าไปมอง เจ้าปิ๊ปโป้กำลังใช้ขาหน้าตะกรุยขอบเตียงส่งเสียงครางหงิงมองหน้าเขาตาระห้อย สงสัยมันกำลังหิวเหมือนเจ้าของมัน
“ปิ๊ปโป้ เป็นอะไร หิวเหรอ?”
“หงิง แฮ่กๆ”
เหมือนมันจะรู้ความเมื่อเขายื่นมือหมายจะลูบหัวมันเจ้าหมาน้อยก็ขยับถอยหลังใช้ขาหน้าเขี่ยที่หลังมือบางก่อนจะอ้าปากงับมือของร่างโปร่งไม่แรงนัก ชานยอลยิ้มออกมาลุกขึ้นยืนบนพื้นห้องจัดการอุ้มลูกมาขึ้นมากอดไว้ เขารู้สึกปวดหัวอีกแล้ว สงสัยคงเป็นเพราะเมื่อคืนเขาไม่ได้ทานยาตามที่หมอสั่ง คิดแล้วเจ้าตัวก็เดินออกไปจากห้อง ถ้าอยากหายเขาคงต้องทานข้าวทานยาเสียแล้ว
“ป่ะ ไปกินข้าวกันเถอะ ฉันก็หิวแล้วเหมือนกัน เดี๋ยววันนี้จะให้คนไปซื้อของให้แกนะ เอาขนมด้วยนี้มั้ย ฉันอ่ะ…”
ร่างโปร่งก้มหน้าคุยกับลูกหมาไปจนสุดทาง รู้ตัวอีกทีชานยอลก็มาหยุดยืนที่หน้าห้องอาหาร ร่างของคุณคริสนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่เดิมที่เคยนั่งประจำ อาหารถูกจัดเป็นสองที่ ชายหนุ่มลดหนังสือพิมพ์ในมือลงยิ้มออกมาทันทีเมื่อเห็นเขา
“ชานยอลตื่นแล้วเหรอ มาทานข้าวสิ พี่ไม่ได้ให้เด็กขึ้นไปปลุกกลัวชานยอลยังไม่ตื่น”
“………”
“จะเอานมให้ปิ๊ปโป้กินเหรอ พี่เตรียมไว้ให้แล้วนะ อยู่นั้นไง”
คริสเอ่ยขึ้นมาอีกครั้งเอาลำตัวขวางร่างโปร่งที่ไม่ยอมพูดกับเขาสักคำไว้แถมยังทำเหมือนจะเดินผ่านเข้าไปในห้องครัวอีก ชานยอลหันไปมองถาดนมสำหรับลูกหมาบรรจุน้ำนมสีขาวไว้เต็มถาดใบหน้าหวานเต็มไปด้วยความสงสัย แล้วร่างสูงก็เฉลยความจริงออกมา
“พี่ให้เด็กไปซื้อมาเตรียมไว้ให้แต่เช้า บ้านของมันพี่ก็ซื้อมาด้วยนะปิ๊ปโป้มันจะได้ไม่ต้องนอนบนเศษผ้าอีก ขนมกับอาหารเม็ดสำหรับลูกหมาพี่ก็ซื้อมาให้แล้ว ถาดอาหารพี่ซื้อมาสามอัน เอาไว้ใส่น้ำ นมแล้วก็อาหารเม็ด ตอนเช้าพี่จะให้เด็กเอาอาหารขึ้นไปเติมให้มัน เผื่อชานยอลอยากจะนอนตื่นสายจะได้ไม่ต้องกลัวมันหิว”
ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าเรียบเฉยยืนฟังสิ่งที่คริสกำลังสาธยาออกมายาวเยียดอย่างไม่ยินดียินร้าย มือหนาดึงรั้นต้นแขนของเขาให้เดินไปที่โต๊ะอาหารแล้วเขาก็สัมผัสได้ถึงสิ่งผิดปกติ ชายหนุ่มยกมือขึ้นหวังจะทาบลงไปบนหน้าผากมนแต่ชานยอลก็สะบัดมันออก เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาด้วยสายตาไม่พอใจ
“อย่าจับ”
“พี่แค่จะวัดไข้ ชานยอลตัวร้อนนะ คงเป็นเพราะเมื่อวานไม่ได้กินยา มากินข้าวเถอะจะได้กินยาไง พี่ให้เด็กทำอาหารที่ชานยอลชอบไว้เยอะแยะเลย”
“ผมจะขึ้นไปกินบนห้อง”
“ได้ พี่จะให้เด็กยกขึ้นไปให้ เดี๋ยวพี่ขึ้นไปกินเป็นเพื่อน”
“ไม่ต้อง อย่ามายุ่งกับผม ปิ๊ปโป้ก็เหมือนกัน ถือเสียว่าสงสารมันเถอะ ถ้าจะทำเพื่อจะเอาใจผม ขอร้องล่ะ อย่าเลย อย่าทำให้มันผูกพันกับคุณแล้วเฉดหัวมันทิ้งอย่างที่คุณเคยทำกับผม ผมจะดูแลมันเอง ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ซื้อให้มัน เดี๋ยวผมจะคืนเงินให้”
ชานยอลพูดออกมาอย่างขมขื่นใบหน้าหวานบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวดที่ฝังรากลึกในจิตใจ เงินหรืออะไรก็ตามที่เป้นของคุณคริสเขาไม่ต้องการ ร่างโปร่งหันหลังกำลังจะเดินออกไปจากห้องแต่ร่างของเขาก็ถูกดึงรั้งจากทางด้านหลังด้วยน้ำมือของคุณคริสวงแขนแกร่งสวมกอดร่างของชานยอลไว้แน่น ซบหน้าลงกับไหล่บาง เจ้าตัวไม่ได้ดิ้นรนขัดขืนเพราะรู้ว่ามันไร้ประโยชน์ได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น
“ชานยอล ขอร้องล่ะ อย่าทำกับพี่แบบนี้เลย อย่าทำเหมือนพี่เป้นคนอื่น เราเป็นผัวเมียกันนะชานยอล พี่มีสิทธิทุกอย่างในตัวนาย ตอนนี้แค่กอดชานยอลพี่ยังไม่กล้าเพราะพี่กลัวว่ามันจะทำให้ชานยอลไม่พอใจพี่อีก อย่าทรมานพี่แบบนี้เลยนะ”
“ฮึก …”
“วันนี้พี่จะไปรับเพ่ยฟาง พี่ขอได้ไหม ให้เราเป็นครอบครับเดียวกันได้หรือเปล่า”
“ครอบครัวเดียวกันอย่างนั้นเหรอ ห๊ะ คุณพูดออกมาได้ยังไง คุณกับเพ่ยฟางกำลังมีลูกด้วยกัน ฮึก แต่ผมมีแค่หมา ฮื่ออ คุณจะจับให้ผมยืนอยู่ตรงไหนในบ้านหลังนี้ เมียที่ถูกต้องตามกฎหมายอย่างนั้นเหรอ คุณจะให้ผมนอนกอดทะเบียนสมรสเล่นกับหมาอย่างนั้นหรือไง”
ชานยอลตะคอกออกมาด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด สะบัดวงแขนนั้นให้พ้นจากตัว หยดน้ำตาพราวอยู่เต็มใบหน้า พายุอารมณืกำลังสาดซัดเข้ามาในตัวเขา เขาโกรธจนตัวสั่น เป้นครอบครัวเดียวกัน หน้าด้าน พูดออกมาได้ยังไงกัน สามคนผัวเมียอย่างนั้นเหรอ ไม่! เพ่ยฟางทนได้ แต่ไม่ใช่เขา
“พี่ระ…….” คริสยื่นมืออกไปตรงหน้าหวังจะดึงร่างของคนที่กำลังร้องไห้ตัวสั่นเข้ามาสวมกอดอีกครั้ง คำว่ารักมากมายอยู่เต็มสมองกำลังจะพูดมันออกไป แต่ชานยอลก็ไม่เปิดโอกาสให้เขาได้พูดมัน
“หยุดความเห็นแก่ตัวของคุณไว้ตรงนี้เถอะ”
“……..”
“ผมหนีจากคุณไม่ได้ผมรู้ แต่ได้โปรด ช่วยหยุดทำร้ายผมที”
TBC......
สวัสดีค่ะ ลากสังขารอันทรุดดทรมมาอัพแบบเลทๆอีกแล้วค้าา ขอโทษด้วยนะคะ
แต่วันนี้เหนื่อยหนักมากมายจริงๆ
เหนื่อยเหมือนพี่คริสเลยค่ะ ฮ่าๆๆ ช่วยสงสารเมตราพระเอกของเราบ้างนะคะ โดนชานๆสาดน้ำ
ใส่หน้า ? เหรอ 5555 ช่วยสงสารอย่าซ้ำเติมเลยนะคะ คนโง่ที่ทิ้งใครไม่ได้แบบนี้ช่างน่าสงสาร
จริงๆ หึหึหึ
ครั้งหน้าเจอกันใหม่นะคะ
ขอบคุณค่ะ
ร่วมสกรีมในทวิตเตอร์รบกวน #DDT ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น