คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #90 : CHAPTER 85
Distorted Daytime
เหม่ยหลินพูดทุกอย่างออกมาด้วยน้ำสียงเรียบนิ่งแต่มั่นคงให้ลูกชายของหล่อนที่เพิ่งยอมเงยหน้าขึ้นมาจากพื้นให้รู้ว่าครั้งนี้หล่อนเอาจริง จะไม่มีทางเกิดเรื่องแบบนี้เป็นครั้งที่สองในบ้านของหล่อนแน่
“แม่ผมขอโทษ ผมขอโอกาสนะครับแม่ ครั้งสุดท้าย ฮื่ออ อย่าพาน้องไปจากผมเลย”
คริสขอร้องอ้อนวอนมารดาอย่างหมดสภาพ น้ำตาไหลลงมาเปรอะแก้มทั้งสองข้าง สองมือกอดขามารดาไว้แน่น เป็นภาพที่ทำให้เพ่ยฟางที่นั่งมองเหตุการณ์อยู่บนเตียงต้องร้องไห้ออกมา
“คริสคิดบ้างหรือเปล่า ถ้าแม่ไม่พาน้องออกมา น้องจะมีสภาพยังไง ถ้าคริสโกรธคริสจะไม่ทำร้ายน้องอีกเหรอ และถ้าชานยอลฆ่าตัวตายอีกลูกจะทำยังไง ลูกจะเอาผู้ชายคนไหนไปคืนคุณซอนยอล”
“ไม่มีอีกแล้วครับแม่ ผมไม่ทำอีกแล้ว แม่ผมขอร้อง ผมจะไม่ให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นอีก”
ชายหนุ่มกอดขามารดาไว้แน่น พูดออกมาด้วยน้ำเสียงมั่นคง จะพาเขาไปสัญญาไปสาบานที่ไหนก็ได้ ขอแค่ให้คุณแม่กับชานยอลเชื่อว่าเขาจะไม่ทำร้ายคนที่เขารักอีกแล้ว ขอแค่อย่างเดียวคุณแม่อย่าใจร้ายพาน้องหนีเขาไปเลย
“แม่จะเชื่อได้ยังไงกัน ครั้งที่แล้วที่ชานยอลแขนหักลูกก็พูดแบบนี้ แล้วตอนนี้มันเป็นยังไง ห๊ะ!คริส พอแล้ว แยกกันอยู่ ครั้งนี้แม่จะไม่ยอมจริงๆด้วย ถ้าคุณซอนยอลรู้ว่าลูกทำแบบนี้กับลูกชายของเขานะ ฮึ”
“แม่ครับ ขอโอกาสให้ผมสักครั้งนะครับแม่ ให้ผมได้มีโอกาสแก้ตัวบ้าง ผมยอมแม่ทุกอย่าง ยอมชานยอลทุกอย่างแล้วจริงๆ จะเอาอะไรไปจากผมก็ได้แต่อย่าพาน้องไปจากผมเลย”
คริสแทบสำลักลมหายใจของตัวเองเมื่อได้ฟังสิ่งที่คุณแม่พูดจบ ความหวังริบหรี่ของเขาถูกลายจนไม่เห็นแสงสว่าง หญิงสาวสะบัดขาออกจากการเกาะกุม มองดูลูกชายที่กำลังร้องไห้คร่ำครวญหมดสภาพอย่างรับไม่ได้ ยังไงหล่อนก็ยอมรับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ ถึงแม้ใครต่อใครจะบอกว่าหล่อนใจร้ายแค่ไหนแต่หล่อนก็ไม่สามารถทนเห็นลูกชายตัวเองฆ่าลูกชายคนอื่นทางอ้อมแบบนี้ อู๋ เหม่ยหลินไม่ได้เลือดเย็นขนาดนั้น
“แม่ นะครับแม่ ให้โอกาสผมอีกสักครั้ง ผมสัญญาว่าผมจะไม่ทำให้น้องเสียใจอีก ผมจะไม่ทำให้น้องร้องไห้ ฮึก นะครับแม่”
“ลูกทำไม่ได้หรอกคริส ปล่อยน้องไปเถอะนะเชื่อแม่..”
หล่อนพูดอย่างรู้จักลูกชายดี หย่ากันก็คงไม่ได้ แยกกันอยู่คงเป็นทางออกที่ดีที่สุด
“คุณน้าคะ ช่วยฟังสิ่งที่เพ่ยฟางจะพูดหน่อยได้มั้ยคะ”
เพ่ยฟางที่เอาแต่นั่งร้องไห้อยู่นานเอ่ยขึ้นมาทั้งน้ำตา หล่อนรู้สึกสงสารคนรักจับใจ เธอเชื่อในตัวผู้ชายคนนี้ เชื่อว่าพี่อู๋ฟานของหล่อนรักคุณชานยอลจริงๆและคุณชานยอลเองก็คงรักสามีของเธอด้วยแต่ความนี้ความโกรธเกลียดคงมีมากกว่า ถ้าคุณน้าพาคุณชานยอลไปหล่อนเชื่อว่าคุณชานยอลเองก็คงจะเสียใจไม่แพ้กัน
“ให้โอกาสพี่คริสสักครั้ง ให้พี่คริสคนที่เพิ่งรู้จักหัวใจตัวเองได้แสดงความรักที่มีให้คุณชานยอลเห็น ให้โอกาสพวกเขาสองคนได้อยู่ด้วยกันเถอะนะคะ ถ้ามันไม่ไหวจริงๆ เพ่ยฟางสัญญาว่าจะเป็นคนพาคุณชานยอลหนีไปจากพี่คริสเองค่ะ”
“เพ่ยฟาง”
เหม่ยหลินหันไปมองหญิงสาวบนเตียงด้วยสีหน้าลำบากใจ ก่อนจะหันไปมองลูกชายที่กำลังนั่งอึ้งอยู่บนพื้นห้อง หล่อนไม่อยากจะเชื่อว่าคนอย่างอู๋ อี้ฟานจะทำได้ ใช่สิ ตอนที่ไม่โกรธก็กล้าพูดได้ทุกอย่างจะทำให้ชานยอลมีความสุขอย่างงั้นอย่างงี้ แต่ถ้าเวลาไหนที่ไม่พอใจขึ้นมา ชานยอลไม่ใช่เหรอที่จะกลายเป็นคนที่เจ็บปวดที่สุด
“นะคะคุณน้า เพ่ยฟางเชื่อว่ามันจะไม่มีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นอีกแล้ว ใช่มั้ยคะพี่อู๋ฟาน พี่จะทำให้คุณชานยอลมีความสุขใช่มั้ยคะ?”
“อะ…อื้ม ครับแม่ ผมสัญญา ผมจะให้ทุกอย่างกับน้องผมจะทำให้น้องมีความสุขให้ได้นะครับ คุณแม่”
หญิงสาวถามย้ำเพื่อเพิ่มความมั่นใจให้นายหญิงของบ้านที่กำลังมองตนสลับกับลูกชายอย่างไม่เชื่อใจนัก คริสรีบตอบรับอย่างรวดเร็วชายหนุ่มหันไปยิ้มให้คนรักอย่างซึ้งใจ ไม่ว่าจะตอนไหนเพ่ยฟางก็เป็นคนที่เข้าใจเขามากที่สุด
“คุณน้าคะ เพ่ยฟางขอเถอะนะคะ ให้เป็นของขวัญวันเกิดของหลานที่เพิ่งเกิดมาได้มั้ยคะ”
หญิงสาวถอนหายใจออกมาเมื่อได้ยินคำขอของลูกสะใภ้อีกคน หล่อนหันไปมองเด็กทารกที่เพิ่งเกิดหัวใจของหล่อนก็อ่อนยวบ ถ้าต้องเกิดมาเจอปัญหาครอบครัวที่แสนวุ่นวายเพราะความเห็นแก่ตัวของพ่อตัวเอง หลานของหล่อนจะรู้สึกอย่างไรแค่เกิดมาเป็นลูกของเมียน้อยก็น่าเศร้าพอแล้ว
เห็นแก่เด็กก็แล้วกันครั้งนี้หล่อนจะยกโทษให้ลูกชายตัวดีอีกสักครั้ง แต่ถ้ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกหล่อนจะพาชานยอลหนีไปโดยไม่บอกเลยคอยดู
“คริส ลูกรักชานยอลหรือเปล่า?”
“รัก รักครับแม่ ผมรักน้องมาก”
เหม่ยหลินถามลูกชายที่นั่งคุกเข่าอยู่กับพื้น คริสมีสีหน้างุดงงอย่างเห็นได้ชัด ทำไมอยู่ๆคุณแม่ก็ถามเรื่องนี้ ก่อนที่ชายหนุ่มจะรีบตอบออกมาเมื่อเห็นร่างของมารดากำลังจะลุกขึ้นยืน หญิงสาวหันมามองใบหน้าเปื้อนน้ำตาของลูกชายเมื่อได้คำตอบที่พึงพอใจ สุดท้ายก็ยอมรับออกมาจนได้ กล้าพูดเสียเต็มปากเสียด้วย
“เฮ้อออ ถ้าเพ่ยฟางจะยกหลานขึ้นมาขอแบบนี้ล่ะก็..แม่จะยอมอีกสักครั้งก็ได้ แต่แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะคริส สัญญากับแม่เดี๋ยวนี้ ว่าลูกจะไม่ทำร้ายน้องแบบนั้นอีกแล้ว”
“ขอบคุณครับคุณแม่ ขอบคุณครับ”
คริสก้มหัวให้มารดายิ้มออกมาทั้งน้ำตา เขารู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก ด่านของคุณแม่ผ่านไปแล้วเหลือแต่ด่านหัวใจของชานยอลเท่านั้นที่เขาต้องฝ่าฝันมันไปให้ได้ ร่างสูงสวมกอดร่างของมารดาที่เขาไม่ได้กอดมานานแสนนานไว้พร่ำบอกคำว่าขอบคุณอยู่อย่างนั้น เหม่ยหลินวางมือไว้บนศีรษะของลูกชายหัวแก้วหัวแหวนก่อนที่จะถามบางอย่างออกมาเป็นคำถามที่ทำให้คนฟังในห้องสองคนถึงกับพูดไม่ออก
“แล้วทีนี้ลูกจะบอกแม่ได้หรือยัง ว่าทะเลาะอะไรกันทำไมชานยอลถึงกับต้องฆ่าตัวตาย”
“คือ...ไม่มีอะไรหรอกครับแม่”
“อย่าโกหกแม่นะอู๋ อี้ฟาน”
หญิงสาวถามเสียงเข้ม ดันร่างของลูกชายให้ห่างจากตัว เกิดเรื่องขนาดนี้แล้วหล่อนไม่เชื่อหรอกว่าไม่มีอะไรถ้าไม่มีทำไมคนขี้กลัวอย่างชานยอลจะลุกขึ้นมาฆ่าตัวตายแบบนี้ คริสสูดลมหายใจเข้าปอด ในเมื่อคุณแม่รับปากแล้วว่าจะไม่พาชานยอลไปจากเขา เขาก็จะบอกความจริงกับคุณแม่เป้นสิ่งตอบแทน
“ชานยอล..น้องเห็นผมตอนอยู่กับผู้หญิงคนอื่นครับ”
“คริส ลูก..ลูก ทำตัวแย่มากเลยรู้มั้ย แม่สอนให้ลูกทำตัวแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่แม่ไม่พูดไม่ใช่ว่าแม่ไม่คิดนะ”
“มันเป็นแค่เรื่องธุรกิจครับแม่”
ชายหนุ่มบอกกับมารดาเหมือนมันเป้นเรื่องธรรมดาที่ใครๆก็ทำกันแต่สำหรับคนฟังแล้วมันกลับตรงกันข้าม อู๋ เหม่ยหลินทำหน้าเหมือนรับไม่ได้กับสิ่งที่ได้ยินหญิงสาวผุดลุกขึ้นจากที่นั่ง ยืนหันหลังกอดอกให้ลูกชาย
“เรื่องธุรกิจก็ไม่ได้ มันน่ารังเกียจมากเลยรู้มั้ยคริส?”
“แม่ครับ..”
“ไม่มีผู้หญิงคนไหนรับเรื่องแบบนี้ได้หรอกนะลูก ไม่ว่าจะเป็นชานยอลหรือเพ่ยฟางก็ตาม ใช่มั้ยเพ่ยฟาง”
“ค่ะ”
เหม่ยหลินหันไปถามหญิงสาวที่กำลังนั่งมองตนอยู่บนเตียง หลายครั้งที่หล่อนต้องร้องไห้เมื่อได้ยินได้รับรู้เรื่องของคนรักจากปากคำของคนอื่น เหล่าหญิงชายมากหน้าหลายตาที่เข้ามาวนเวียนอยู่รอบกายของอู๋ อี้ฟานทำให้หล่อนต้องรู้สึกเสียใจมากนักต่อนัก
แต่ที่อยู่ได้มาถึงทุกวันนี้ก็เพราะหล่อนเป็นเพียงคนเดียวที่ได้รับคำว่ารักจากผู้ชายคนนี้ถึงแม้วันนี้พี่อู๋ฟานจะรับผู้ชายอีกคนเข้ามาในหัวใจก็ไม่เป็นไร ถ้าผู้ชายคนนั้นคือคุณชานยอล
“ถ้าลูกยังไม่อยากเสียคนที่รักไป อย่าทำมันอีก เข้าใจมั้ย?”
“ครับแม่ ผมจะไม่ทำมันอีกแล้ว”
ชายหนุ่มรับคำมารดาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เขาทำให้คนที่ตัวเองรักเสียใจมามากพอแล้ว หลังจากที่ผ่านเหตุการณ์ความเป็นความตายมามันทำให้เขาเรียนรู้อะไรหลายๆอย่างโดยเฉพาะความจริงที่ว่าควรจะรักษาความรักที่มีอยู่ให้อยู่กับเรานานที่สุด เพราะไม่รู้ว่าชีวิตของเรานั้นจะดับสิ้นไปเมื่อไหร่ คริสหันไปมองเพ่ยฟางที่กำลังส่งยิ้มให้เขาอยู่บนเตียง ร่างสูงก้าวเท้าไปสวมกอดร่างนั้นไว้
“แล้วตอนนี้ชานยอลอยู่ที่ไหน แม่อยากไปเยี่ยมน้อง”
“อยู่ตึกถัดไปครับ คุณแม่จะไปเลยหรือเปล่าครับ เดี๋ยวผมพาไป”
“อื้อ ส่วนเรื่องชื่อหลานแม่คิดไว้แล้วนะ”
“ครับ ผมก็คิดไว้แล้วว่าคุณแม่คงมีชื่อดีๆให้หลานชายคนแรกของตระกูล”
“แม่อยากให้หลานชื่อ อู๋ เฟิง อี๋ แปลว่า ของขวัญจากสายลม ดีไหมจ๊ะ แม่เอาชื่อลูกสองคนมารวมกันออกมาเป็นชื่อนี้พอดี ชอบกันหรือเปล่า”
“ชอบครับคุณแม่ เธอชอบมันมั้ยเพ่ยฟาง?”
“ฉันชอบมันค่ะ สายลม ฟังแล้วดูเย็นดีจังนะคะ สายลมแห่งความสุขของแม่”
“ตกลงเอาชื่อนี้ครับแม่ ส่วนชื่อเล่นผมขอเป็นคนตั้งนะครับ”
“เอาสิจ๊ะ”
“ผมตั้งชื่อให้เจ้าตัวเล็กนี้ว่า ฟลินท์ อู๋ ชอบมั้ยครับคุณแม่ เพ่ยฟาง พี่เอาชื่อเราสามคนมารวมกัน พี่ไม่อยากให้ชานยอลรู้สึกว่าเป็น….”
“ดีแล้วค่ะ ชื่อนี้ดีมาก ฉันชอบค่ะ”
หญิงสาวพูดขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าลำบากใจของสามี รับรู้ได้ถึงเจตนาของอีกฝ่าย คงไม่อยากให้คุณชานยอลรู้สึกว่าเป็นคนนอกหรือส่วนเกิน คริสส่งยิ้มให้หญิงสาวก่อนจะเอ่ยคำลา เขาต้องพาแม่ไปหาชานยอลแล้วยังต้องเข้าประชุมที่บริษัทอีกพร้อมคำสัญญาว่าตอนเย็นเขาจะซื้อของเล่นมาฝากเจ้าตัวเล็กแม้ว่าลูกของเขายังเด็กเกินกว่าจะเล่นมันได้ก็ตาม
“น้องเข้าโรงพยาบาลตั้งแต่วันไหน?”
เมื่อเดินออกมาจากห้องแล้วเหม่ยหลินจึงถามลูกชายขึ้น ทั้งสองเดินไปตามทางเดินของดรงพยาบาลเพื่อไปหาชานยอลที่ตึกถัดไปตามคำบอกเล่าของลูกชาย คริสมีสีหน้ากังวลเล็กน้อยก่อนจะตอบทุกอย่างออกไปตามความจริง
“เอ่อ วันเดียวกันกับวันที่เพ่ยฟางคลอดครับ เพ่ยฟางรู้ข่าวชานยอล เฮเลยคลอดก่อนกำหนด”
คุณแม่ไม่ได้ว่ากล่าวอะไรเขาอีกเมื่อได้ฟังสิ่งที่เขาเล่าจนจบ เหม่ยหลินปลายตามองลูกชายด้วยสายตาตำหนิก่อนจะส่ายหน้าออกมา หล่อนรู้สึกเหนื่อยที่จะพูดกับลูกชายคนนี้แล้ว ถ้าไม่คิดที่จะปรับปรุงตัวก็เตรียมเสียคนที่ตัวเองรักไปได้เลย
แล้วสองแม่ลูกก็มาถึงห้องที่ชานยอลนอนพักอยู่ เหม่ยหลินเป็นคนผลักประตูเข้าไปคนแรกตามด้วยร่างสูงของลูกชาย ภาพของชานยอลทำให้คริสต้องคิ้วขมวด ร่างโปร่งนั่งพิงหลังอยู่บนเตียงคนไข้ ใบหน้าหวานเปรอะไปด้วยคาบน้ำตาร้องไห้อีกแล้วสินะ เพียงแค่เห็นว่าใครเดินเข้ามาชานยอลถึงกับหน้าถอดสี
“คุณแม่..”
“ชานยอล เป็นยังไงบ้างจ๊ะ”
“ผม ผม..”
ร่างโปร่งหันไปมองร่างสูงที่ยืนอยู่ด้านหลังสายตาลุกลี้ลุกลน เขาไม่รู้ว่าคุณคริสพูดอะไรกับคุณแม่บ้าง จะเล่าเรื่องของเขากับพี่หลี่ฟงให้คุณเหม่ยหลินฟังหรือเปล่า มือเรียวบีบเข้าหากันแน่นเหงื่อเม็ดเป้งผุดออกมาที่หน้าผาก จนคริสต้องรีบใช้ผ้าขนหนูที่วางอยู่บนหัวเตียงคอยซับให้ เอื้อมมือไปจับแก้มคนป่วยที่กำลังหันหนีให้หันกลับมามองหน้าตน พอจะรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรชายหนุ่มจึงรีบอธิบายทุกอย่างออกไป
“คุณแม่ได้ยินข่าวว่าชานยอลไม่สบายเลยมาเยี่ยม”
“พอดีแม่ติดธุระเลยไม่ได้มา อาการดีขึ้นมากแล้วใช่มั้ย”
“คะ..ครับ ดีขึ้นมากแล้ว”
“ถ้าเหนื่อยก็พักเถอะนะชานยอล ออกจากโรงพยายาลแล้วอยากไปไหนหรือเปล่า?”
“ผม ผ ม..”
เขาอยากกลับบ้านในใจของชานยอลคิดแบบนั้น แต่ร่างโปร่งก็ไม่สามรถพูดมันออกไปได้ เพราะรู้ว่าถึงจะร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือดทั้งสองแม่ลูกก็ไม่ยอมให้เขากลับแน่ โดยเฉพาะผู้ชายที่กำลังนั่งจับมือเขาอยู่
“อยากไปไหน อยากได้อะไรก็บอกพี่เขานะชานยอล คริสเล่าทุกอย่างให้แม่ฟังแล้ว และก็สัญญากับแม่แล้วด้วยว่าจะไม่ทำให้ชานยอลเสียใจอีก”
“ฮึก ฮึก”
“แม่เองก็ไม่อยากรับปากว่าคริสมันจะทำได้หรือเปล่าแต่แม่อยากให้ชานยอลลองให้โอกาสคริสอีกสักครั้ง และที่สำคัญ รักตัวเองให้มากๆนะลูก ถึงชานยอลจะไม่รักตัวเองแต่ก็จงจำไว้เสมอว่ายังมีคนที่รักชานยอลอยู่ แม่ของหนูต้องเสียใจมากแน่รู้มั้ย ถ้ารู้ว่าหนูทำร้ายตัวเองแบบนี้”
“ฮึก ฮื่อ”
“ถึงแม่จะดูร้ายกาจในสายตาหนู แต่แม่ไม่เคยเห้นด้วยกับสิ่งที่คิสทำเลยโดยเฉพาะเรื่องใช้กำลังกับลูก ไม่รู้ว่าชานยอลจะเชื่อแม่หรือเปล่า แม่รู้สึกเอ็นดูหนูตั้งแต่วันแรกที่เห็นที่เกาหลี มาถึงวันนี้แม่ก็รักหนูไม่ต่างจากลูกในไส้คนหนึ่งเลย”
เหม่ยหลินส่งยิ้มอ่อนโยนให้คนป่วย ยกมือขึ้นวางบนเส้นผมนุ่ม ลูบศีรษะทุยด้วยความเอ็นดูทำให้ร่างโปร่งที่ช่วงนี้จิตใจไม่ค่อยปกตินะถึงกับปล่อยโฮออกมา โผล่เข้ากอดร่างของคนที่บอกว่ารักตนเหมือนลูกไว้ ร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้นยิ่งเมื่อท่อนแขนเรียวโอบร่างเขาตอบกลับชานยอลก็ร้องไห้ออกมาเหมือนเด็กนานหลายนาทีร่างโปร่งจึงยอมสงบลง
“หายเร็วๆนะคะ แม่ต้องแวะไปที่บริษัทพร้อมคริส เดี๋ยวตอนเย็นแม่จะมาเยี่ยมใหม่ แล้วจะบอกให้คุณยายหลี่เอาอาหารที่หนูชอบมาฝาก”
“ครับ ขอบคุณนะครับคุณแม่”
ชานยอลเงยหน้าขึ้นสบตาหญิงสาวเป็นครั้งแรกกล่าวขอบคุณด้วยความซึ้งใจ เหม่ยหลินลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินออกไปรอลูกชายข้างนอก ร่างสูงเดินเอาผ้าเช็ดหน้าไปวางไว้บนตะกร้าก่อนจะเดินมาหยุดยืนที่ข้างเตียงอีกครั้ง
“พี่ไปทำงานก่อนนะ แล้วจะรีบกลับมา”
“…………..”
แล้วก็เป็นเหมือนทุกครั้งที่เขาได้รับความเงียบตอบกลับมา ชายหนุ่มทอดถอนใจอย่างเหนื่อยอ่อน ก้มตัวลงโอบกอดร่างโปร่งนั้นไว้ เมื่อเห็นว่าชานยอลไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใดจึงกดปลายจมูกลงบนแก้มนิ่มที่เขาไม่ได้สัมผัสมานานแล้วเขาก็ได้สายตาตาเขียวปั๊ดตอบกลับมา
“หึหึ ไปแล้วนะครับแล้วฉันจะซื้อช็อคโกแลตมาฝาก”
ชานยอลสะบัดหน้าหนีไม่ยอมสบตาร่างสุงที่กำลังส่งยิ้มเย้ามาให้เขา ร่างโปร่งทิ้งตัวนอนลงกับเตียง กระชับผ้าห่มขึ้นคลุมตัวนอนฟังเสียงประตูถูกเปิดออกก่อนจะปิดลง เขาเหนื่อยกับการร้องไห้และความคิดฟุ้งซ่านที่มีมาทั้งวัน อยากจะพักเต็มที
ชานยอลนอนพักได้แปปเดียวก้ต้องตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงคุยกระซิบกระซาบกันดังขึ้นในห้อง ใบหน้าหวานยับยู่เพราะถูกรบกวนการนอน แล้วเขาก็ต้องยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าใครกำลังยืนส่งยิ้มให้เขาอยู่ปลายเตียง
“เพ่ยฟาง”
“ตื่นแล้วเหรอคะ ขอโทษนะคะถ้าทำให้คุณตื่น”
หญิงสาวส่งยิ้มหวานให้ร่างโปร่งก่อนจะเดินไปช่วยคนป่วยให้ลุกขึ้นนั่งเอนหลังพิงกับหัวเตียง หลังจากที่คุณน้ากับพี่อู๋ฟานออกไปแล้วหล่อนก็ใช้เวลาพักผ่อนอยู่กับลูกจนเลยเวลาเที่ยงของวันจึงฝากลูกชายที่กำลังหลับไว้กับคุณยายหลี่ที่เพิ่งกลับมาจากบ้านส่วนตัวเองก็เดินออกมาเยี่ยมชานยอลด้วยความเป็นห่วง อยู่กับพยาบาลพิเศษสองคนหล่อนกลัวว่าคุณชานยอลจะเหงา
“ไม่เป็นไรหรอก อาการดีขึ้นแล้วเหรอ”
“ค่ะ เดินได้แล้ว เพ่ยฟางเลยมาเยี่ยมคุณ เป็นยังไงบ้างคะ พี่อู๋ฟานเล่าให้เพ่ยฟางฟังว่าอาการคุณดีมากแล้วจริงหรือเปล่าคะ ไม่มีอาการไข้อย่างอื่นใช่มั้ย?”
“ไม่หรอก ดีขึ้นมากแล้วล่ะ ขอบใจนะ”
ชานยอลตอบออกไปส่งยิ้มฝืนให้หญิงสาว วันนี้เขารู้สึกหายใจไม่ค่อยสะดวกนัก คงเป็นเพราะว่าร้องไห้มากกเกินไป เพ่ยฟางเลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างเตียงคนไข้หยิบแอปเปิ้ลในตู้เย็นติดมือมาด้วย บรรจุงปลอกเปลือกสีแดงสดออกจากเนื้อสีนวล ตัดเป็นชิ้นเล็กพอดีคำส่งให้ร่างโปร่งที่นั่งมองตนอยู่เงียบๆ
“ทานสักหน่อยนะคะ คุณผอมลงมากเลย”
หญิงสาวพูดอย่างนึกใจหาย ไม่ได้เจอกันแค่3วันคุณชานยอลกลับดูซูบลงจนน่าใจหาย ใบหน้าหวานขาวซีด ขอบตาหมองคล้ำ ดวงตาไร้แววแห่งความสุข ภาพเด็กหนุ่มที่แสนสดใสร่างเริงหายไปกับกาลเวลา ทำยังไงนะหล่อนถึงจะสามารถพาคุณชานยอลคนเดิมกลับมาได้ หล่อนที่มีส่วนทำร้ายหัวใจคนๆนี้จนพังยับเยิน มีสิทธิจะทำมันได้หรือเปล่า
“ขอโทษนะคะ”
“..ไม่เป็นไรหรอก ฉันต่างหากที่เป็นฝ่ายต้องขอโทษเธอ ขอโทษนะที่ทำให้พลอยเดินร้อนไปด้วย”
มือเรียวรับชิ้นแอปเปิ้ลมาถือไว้ในมือ ส่งยิ้มแกนให้หญิงสาวรับรู้ได้ถึงความนัยที่อีกฝ่ายต้องการจะสื่อ ที่เพ่ยฟางต้องคลอดก่อนกำหนดก็เพราะเขา
“ถ้าคิดแบบนั้น ก็อย่าทำอีกนะคะ ถ้าคุณเป็นอะไรไปเพ่ยฟางต้องรู้สึกผิดไปจนวันตายแน่ๆ ฮึก”
“เพ่ยฟาง..”
“แค่เพ่ยฟางมีส่วนทำร้ายหัวใจคุณเพ่ยฟางก็รู้สึกผิดจนจะแย่อยู่แล้ว ฮึก อย่าทำให้เพ่ยฟางต้องรู้สึกตกนรกทั้งเป็นด้วยการทำร้ายตัวเองอีกเลยนะคะ”
สวัสดีค่ะ มหกรรมอัพฟิคแก้บนกลับมาอีกแล้ว 555 หวังว่าคงไม่เบื่อกันนะคะ อยากอ่านตอนต่อไปรบกวนช่วยเชียร์ ลิเวอร์พูลเยอะๆนะคะ 555
มาเข้าเรื่องกันนิดหน่อย พี่คริสร้องไห้เราแต่งย๊าก ยาก มันยากจริงๆ มันไม่ใช่พี่อ่ะ มันไม่ใช่ จริงมั้ยคะ แต่พระเอกเราร้องทั้งทีช่วยสงสารหน่อยนะ
แต่พี่คริสคะ พี่คิดว่าพี่คิดถูกมั้ยเรื่องชื่อลูก แต่เราชอบชื่อนี้นะ ฮ่าๆๆ
ส่วนอื่นจะไม่ขอพูดนะคะ ฮ่าๆๆๆ
ตอนหน้าเจอกันใหม่ค่ะ
อ้อ เข้าสู่ช่วงงอนง้อกันอย่างเป็นทางการ มาดูลูกตื้อของพี่คริสกันนะคะ
ขอบคุณค่ะ
ร่วมสกรีมในทวิตเตอร์รบกวนติด #DDT ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น