คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #89 : CHAPTER 84
นายหญิงของตระกูลอู๋ก้าวเท้าไปตามทางเดินของโรงพยาบาลด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มยินดี โทรศัพท์สายตรงจากคุณยายหลี่ส่งข่าวดีไปให้หล่อนถึงรัสเซีย เพียงแค่ได้ยินข่าวว่าเพ่ยฟางให้กำเนิดทายาทของตระกูลอู๋หล่อนก็ให้เด็กจองตั๋วเครื่องบินกลับกรุงปักกิ่งล่วงหน้าทันที แม้จะอยากกลับมาตั้งแต่วันแรกที่รู้ข่าวแต่เพราะธุรกิจสำคัญที่ยังติดพันอยู่ทำให้หล่อนไม่สามารถทำได้อย่างใจคิด ถึงจะเป็นการคลอดก่อนกำหนดก็เถอะ แค่เด็กและแม่ปลอดภัยก็ดีแล้ว
หญิงสาวในวัย55ปีพาร่างระหงเดินมุ่งหน้าไปยังห้องพักพิเศษของโรงพยาบาลโดยมีบอร์ดี้การ์ดสองคนเดินตามไม่ห่าง ชื่อที่หล่อนคิดว่าดีและเหมาะสมที่สุดสำหรับหลานชายคนแรกของหล่อนเต็มอยู่ในสมอง แต่จะมีเพียง1ชื่อเท่านั้นที่ถูกเลือกไม่รู้ว่าลูกชายของหล่อนจะเห็นดีด้วยหรือเปล่าวันนี้คงจะได้รู้กัน
\
อู๋ เหม่ยหลินเผยยิ้มยินดีออกมาเมื่อมองเห็นประตูห้องเป้าหมาย หล่อนสาวเท้าเร็วขึ้นก่อนจะผลักประตูห้องเข้าไปทันทีเมื่อมาถึง เพ่ยฟางนั่งอยู่บนเตียงโดยมีเด็กรับใช้และพยาบาลพิเศษคอยอยู่ข้างๆ ข้างๆกันมีรถเข็นเด็กอ่อนของโรงพยาบาลจอดอยู่
“คุณน้าคะ”
“เพ่ยฟาง เป็นยังไงบ้าง”
“ดีขึ้นมากแล้วค่ะ คุณน้ามาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”
“เพิ่งมาถึง ลงจากเครื่องน้าก็ตรงมาที่นี้เลย ไหน หลานชายของน้าอยู่ไหน มาให้น้าอุ้มที”
เหม่ยหลินถามออกมาด้วยน้ำเสียงยินดีแม้จะรู้อยู่แล้วว่าเป้าหมายของเธอกำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่ในรถเข็น ขาทั้งสองข้างเดินไปหยุดอยู่ข้างรถเข็น ใบหน้าสวยก้มมองดูเด็กน้อยที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่บนเบาะนุ่ม หลานของหล่อนช่างน่าชังเหลือเกิน แก้มทั้งสองข้างแดงราวกับมะเขือเทศ จมูกน้อยเชิดขึ้น เหมือนคริสไม่มีผิด หล่อนคิดอย่างปลื้มใจ
“หลานของย่า น่ารักเหลือเกิน ย่าอยากจะอุ้มหนูแต่ก็กลัวว่าจะทำให้หนูตื่น รีบตื่นขึ้นมานะคะ ย่ามีของขวัญจะให้หนูเยอะแยะเลย”
“หลับไปนานแล้วค่ะคุณน้า อีกเดี๋ยวก็คงตื่น ตาหนูร้องไห้เก่งมาก เสียงดังเชียว รับรองว่าคุณน้าได้ยินเสียงแกทั้งวันแน่ค่ะ”
เพ่ยฟางพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ เป็นความจริงที่ลูกชายที่เพิ่งเกิดได้สองวันของหล่อนร้องไห้เก่งเหลือเกิน โดยเฉพาะเวลาหิว บางคืนร้องจนหล่อนแทบไม่ได้หลับได้นอนต้องตื่นขึ้นมาให้นมกลางดึก โชคดีที่หล่อนคอยมีพยาบาลพิเศษคอยอยู่ช่วยเหลือ บางคืนกลางดึกพี่อู๋ฟานก็แวะมาหาหลังจากที่คุณชานยอลหลับไปแล้ว
“เหรอคะ ตาหนูร้องไห้เก่งเหรอ ร้องไห้แบบนี้ระวังปะป๊าของหนูดุนะคะ กลัวมั้ยเอ่ย”
เหม่ยหลินก้มหน้าหยอกล้อกับเด็กน้อยที่กำลังนอนหลับทำหน้านิ่วคิ้วขมวดไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่บนเบาะ พูดถึงลูกชายของหล่อน คริส ทำไมหล่อนถึงไม่เจอร่างสูงอยู่ในห้อง ไม่ปล่อยความสงสัยไว้นานหญิงสาวหันไปถามเพ่ยฟางที่กำลังพับผ้าอ้อมอยู่บนเตียง
“เพ่ยฟาง แล้วคริสไปไหนล่ะลูก ทำไมไม่มาอยู่กับหนู”
“เอ่อ พี่อู๋ฟาน…”
“ไปไหนจ๊ะ ไปทำงานเหรอ”
เหม่ยหลินถามหญิงสาวที่กำลังยืนทำหน้าอธิบายไม่ถูกอยู่ข้างๆ อากัปกิริยาของร่างบางทำให้หล่อนนึกสงสัย หรือว่าอู๋ อี้ฟานจะไปก่อเรื่องอะไรไว้อีก ยังไงหล่อนก็ต้องเค้นความจริงออกมาให้ได้ไม่ว่าเพ่ยฟางหรือคนในบ้านจะช่วยกันปกปิดแค่ไหนก็ตาม
“เปล่าค่ะ อยู่ที่โรงพยาบาลนี้แหละค่ะ”
“อยู่ที่โรงพยาบาลแล้วเขาไปไหนของเขา หรือว่าพวกลูกทะเลาะอะไรกัน”
“เอ่อ คือ”
ได้ยินคำถามนั้นเพ่ยฟางถึงกับทำตัวไม่ถูก เธอจะบอกคุณน้าได้ยังไงกัน เรื่องที่เกิดขึ้นกับคุณชานยอล ถ้าหล่อนบอกความจริงกับคุณน้าแล้วพี่อู๋ฟานต้องการเก็บไว้เป็นความลับหล่อนจะทำยังไง หญิงสาวคิดอย่างอึดอัดใจ แต่อู๋ เหม่ยหลิน ก็ไม่ทำให้หล่อนลำบากใจนาน หญิงสาวประมุขของบ้านหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด ต่อสายหาลูกชายของหล่อนทันที มีอย่างที่ไหนกันเมียเพิ่งคลอดลูกแท้ๆกลับไม่มาอยู่ดูแล ใช้ไม่ได้จริงๆ
“อู๋ อี้ฟาน ลูกอยู่ไหน..มาหาแม่ที่ห้องเพ่ยฟางภายใน10นาที แค่นี้ล่ะ”
ชานยอลนั่งอยู่บนเตียงทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง เขาอยู่โรงพยาบาลมา2วันแล้ว อาศัยอยู่ภายในห้องพักของโรงพยาบาลที่ไม่มีแม้แต่แจกันดอกไม้ ในห้องน้ำก็ไม่มีแม้แต่กระจกเงา เขารู้ว่าทุกคนกลัวว่าเขาจะทำร้ายตัวเองอีกสังเกตุได้จากแม้แต่แก้วน้ำก็ถูกจัดเป็นพลาสติก
โดยเฉพาะผู้ชายคนนั้น คุณคริสที่มาให้เขาเห็นหน้าทุกวันไม่ว่าจะยามตื่น ยามกิน เหลือยามนอน คุณคริสก็จะมาจัดแจงวุ่นวายกับเขาอยู่เสมอ และตอนนี้ก็เช่นกัน ร่างสูงกำลังง่วนอยู่กับการชงโกโก้ร้อนให้เขาอยู่โต๊ะข้างตู้เย็น
มันทำให้เขาไม่เข้าใจ คุณคริสต้องการอะไรจากเขากันแน่ ไม่ได้รักไม่ได้สนใจเขาไม่ใช่เหรอแล้วทำไมไม่ปล่อยให้เขาอยู่ตามยถากรรมอย่างที่เคยทำ มาทำดีกับเขาทำไม ใช่ คุณคริสทำดีกับเขาอย่างที่เขาไม่อยากจะเชื่อ ดีจนเขาหวาดระแวงว่าชายหนุ่มจะมีแผนการอะไรอีก ไม่มีแล้วนะ เขาไม่มีอะไรจะให้คุณคริสอีกแล้ว น้ำตาลื่นที่หน่วยตาเมื่อคิดถึงความเจ็บปวดทุกอย่างที่ผ่านมา
“ชานยอลโกโก้”
คริสนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงคนไข้ ในมือมีแก้วโกโก้ร้อนกับกาแฟส่งกลิ่นหอมวางมันไว้บนโต๊ะข้างเตียงคนไข้ ส่งยิ้มให้ร่างโปร่งที่กำลังนั่งมองเขาอยู่บนเตียง อาการของชานยอลดีขึ้นตามลำดับ แต่ชานยอลก็ยังไม่ยอมพูดกับเขาอยู่ดี แต่ก็นับว่าดีกว่าแต่ก่อนมาก จากเดิมที่เห้นหน้าเขาก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ แค่เขาจับชานยอลก็สะบัดหนีเหมือนรังเกียจหนักหนา แถมน้ำตาก็ไหลออกมาราวกับเปิดก๊อก มันทำให้เขาไม่พอใจสักเท่าไหร่ แต่ก็ได้แต่บอกกับตัวเองให้อดทน
แค่ชานยอลไม่ร้องไห้เหมือนเดิมก็ดีมากแล้ว เขาอาศัยนอนอยู่ในห้องนี้ทุกวัน งานการที่บริษัทเขาก็ไม่ยอมเข้าไป ไม่มีใครเข้ามาในนี้ได้ยกเว้นอี้ชิงกับคุณยายหลี่ ที่คอยเอาข้าวของจำเป็นรวมถึงอาหารมาให้เขากับชานยอลและเพ่ยฟางก่อนจะกลับไปดูแลเพ่ยฟางตามคำสั่งของเขา
เอกสารทุกอย่างที่จำเป็นเขามอบหมายให้อี้ชิงนำมาให้ที่โรงพยาบาล แต่วันนี้เขาคงเลี่ยงมันไม่ได้อีกแล้ว วันนี้เป็นวันประชุมประจำเดือนของบริษัทเขาคงจะไม่ไปไม่ได้ แต่ก่อนจะไปชายหนุ่มก็ไม่ลืมที่จะกำชับคุณยายหลี่ให้คอยดูแลร่างโปร่งให้ดี
ชานยอลมองแก้วโกโก้ร้อนที่มีมาชเมลโล่สีขาวน่าทานลอยฟูฟองอยู่บนน้ำสีน้ำตาลเข้ม ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนที่กำลังนั่งยิ้มอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า กลีบปากอิ่มขยับเล็กน้อยเหมือนจะพูดอะไรออกมาแต่ก็ขบเม้มมันไว้ กลืนมันลงอก ชานยอลหันหน้าไปทางอื่น
“ไม่ทานหน่อยเหรอ หรือว่าหิวข้าว? เดี๋ยวพี่ให้คนเอาเข้ามาให้”
“คะ..คริส”
“คุณต้องการอะไรจากผมกันแน่”
คริสที่กำลังลุกขึ้นยืนถึงกับชะงัก นั้นคือประโยคแรกที่ชานยอลพูดกับเขาตั้งแต่ฟื้น ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนแข้งขาอ่อนแรงพยุงตัวเองไว้ไม่อนู่เมื่อหันมาเห็นแก้มใสที่กำลังแวววับเพราะหยดน้ำตา ชานยอลยังคงไม่ยอมหันมามองหน้าเขา ปากอิ่มขยับขึ้นลงอีกครั้งพูดประโยคที่ทำให้เขาต้องรู้สึกเหมือนเข็มนับพันเล่มทิ่มแทงหัวใจ
“ไม่มีแล้วนะ ฮึก ผมไม่มีอะไรจะให้คุณอีกแล้ว”
พูดประโยคนั้นจบชานยอลก็กัดริมฝีปากตัวเองไว้แน่น บังคับมือไม่ให้สั่นด้วยการกำผ้าห่มไว้แน่น ยังไม่ยอมหันหน้าไปมองคนที่กำลังมองมาทางเขาดวงตาสะท้อนความร้าวรานออกมาอย่างชัดเจน
“ชานยอล..”
“…….ฮึก”
“พี่ไม่ได้ต้องการอะไรจากชานยอลเลย”
“แล้วคุณมาทำอย่างนี้กับผมทำไม!”
ชานยอลหันมาตวาดเสียงก้อง น้ำตาไหลพรากออกมาจากดวงตาคู่สวย คริสมองร่างโปร่งที่กำลังสั่นเพราะแรงสะอื้นด้วยความตกใจ ลุกขึ้นจากเก้าอี้เต็มความสูงเอื้อมมือจะดึงร่างบางเข้ามากอดแต่ก็โดนมือเล็กนั้นปัดออกอย่างไม่มีเยื่อใย
“อย่ามาจับผม ! ออกไปเลยนะ”
“อย่าร้องไห้นะ พี่ไม่ได้ต้องการอะไรจากชานยอล พี่แค่อยาก..”
คริสยังไม่ละความพยายาม ชายหนุ่มจับแขนเรียวที่พยายามจะฟาดลงบนลำตัวเขาไว้ บอกไว้ก่อนเลยว่าถ้าเป็นแต่ก่อนเขาคงไม่ยอมให้ชานยอลทำแบบนี้ อย่างน้อยก็คงจะได้ตบตีกันสักทีสองที แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว เขาไม่มีทางจะทำอย่างนั้นกับชานยอลอีกแล้ว
คริสโอบกอดร่างโปร่งไว้ทั้งตัว ไม่เปิดโอกาสให้ชานยอลได้ทำร้ายเขาอีกกำลังจะอธิบายทุกอย่างที่อยู่ในใจแต่จังหวะเดียวกันเสียงโทรศัพท์ก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน คริสหันไปมองดทรศัพท์ที่กำลังสั่นอย่างหัวเสีย คุณแม่โทรมา ใบหน้าหล่อเหลาก้มหน้าลงมองร่างโปร่งที่กำลังซบหน้าร้องไห้อยู่กับอกเขา กอดร่างนั้นไว้ให้แน่นแล้วเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับ
“ครับคุณแม่”
“……”
“ผมอยู่โรงพยาบาลครับ”
“…………….”
“แม่ครับ!”
สายถูกตัดไปแล้วคริสทิ้งโทรศัพท์ลงบนเตียงอย่างหัวเสีย คุณแม่กลับมาแล้วอยู่กับเพ่ยฟางที่อีกห้องหนึ่ง เขาจะบอกแม่เรื่องชานยอลยังไงดี ถ้าบอกความจริงคุณแม่ต้องแยกเขากับชานยอลอย่างที่เคยขู่ไว้แน่ จะทำยังไงให้แม่ไม่พรากร่างโปร่งในอ้อมแขนไปจากเขา ชายหนุ่มคิดอย่างว้าวุ้นความกลัวขมวดเป็นเกลียวคลื่นในใจ ออกแรงกระชับร่างในอ้อมกอดไว้แน่นอย่างไม่รู้ตัวจนชานยอลออกแรงดิ้นเพราะความเจ็บสติของเขาจึงกลับคืนมาอีกครั้ง
“ปล่อย”
“ชานยอลฟังพี่นะ…….”
“ฮึก……..”
“พี่รู้ว่าชานยอลไม่ได้โง่จนไม่รู้ว่าพี่ต้องการอะไรจากชานยอล พี่ก็แค่..อยากให้ชานยอลยกโทษให้กับความผิดพลาดที่พี่ทำแค่นั้น”
ได้ฟังประโยคนั้นจบน้ำตาของร่างโปร่งก็ไหลลงมาอีกครั้งด้วยความอัดอั้นตันใจ ยกโทษงั้นเหรอ อยากให้เขายกโทษให้ แล้วคุณคริสเคยพูดคำว่าขอโทษกับเขาหรือเปล่า
“ครั้งหนึ่ง ผมก็เคยอยากได้มัน………”
“ฮึก คำนั้น ฮื่ออ ผมเคยขอคุณ อ้อนวอนคุณขอให้ยกโทษให้ผม แล้วสิ่งที่ผมได้รับจากคุณมันคืออะไร คำด่าทอดูถูกทุกครั้งที่เจอหน้ากัน รสมือของคุณผมยังจำมันได้ดี คุณซ้อมผมแทบตาย ฮื่ออ ผมร้องไห้ขอร้องให้คุณหยุด คุณเคยได้ยินมันมั้ย เคยฟังผมบ้างหรือเปล่า ฮื่อออออ ไม่เลย คุณไม่เคยฟัง”
“แล้วสิ่งที่คุณต้องการตอนนี้มันคืออะไร อย่ามาขอกันง่ายๆเลย ฮื่ออ เพราะผม ไม่มีวันยกโทษให้คุณ ผมจะปล่อยให้คุณจมอยู่กับความรู้สึกผิดไปจนวันตาย เพราะอะไรรู้มั้ย เพราะผมเกลียดคุณยังไงล่ะ ได้ยินมั้ย! ผมเกลียดคุณ! ผมเกลียดคุณ!”
ชานยอลกรีดร้องออกมาสุดเสียง ระบายความเกลียดชังออกมาเป็นคำพูดและน้ำตา ขว้างปาข้าวของใกล้มือใส่คนตัวโตที่กำลังยืนอึ้งอยู่ปลายเตียง คริสยืนอยู่อย่างนั้นปล่อยให้ร่างโปร่งอาระวาดจนกว่าจะพอใจ
“ฮื่ออ ผมเกลียดคุณ เกลียดคุณ ฮื่ออ”
ร่างโปร่งร้องไห้อาระวาดจนหมดแรง ฟุบหน้าลงกับที่นอนหันหลังให้ร่างสูงที่กำลังมองมาทางเขาดูสายตาเจ็บปวด คริสโน้มตัวลงไปกอดร่างนั้นไว้ โดยที่ชานยอลไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างได้คงเป็นเพราะหมดแรงที่อาระวาดไปเมื่อครู่
“พี่เคยบอกชานยอลแล้ว ชานยอลยังไม่ยอมยกโทษให้พี่ตอนนี้ก็ไม่เป็นไร พี่รอได้….”
“ฮึก ฮึก”
“พี่เป็นคนทำร้ายชานยอลเอง พี่พร้อมจะยอมรับในผลจากการกระทำทั้งหมดของพี่ พี่จะพยายามนะชานยอล ขอแค่ชานยอลให้โอกาสพี่ พี่จะทำทุกอย่างให้ชานยอลทุกอย่างเท่าที่จะให้ได้ จะไม่ใช้อารมณ์อีกแล้ว นะชานยอล ให้โอกาสพี่นะ”
“ไม่ อย่ามายุ่งกับผม ฮื่ออออออออ”
ชายหนุ่มพูดบังคับเสียงตัวเองไม่ให้สั่น เอื้อมมือไปดึงแขนเรียวดึงร่างโปร่งให้ขยับชิดเข้ามาใกล้ตัว
“ทำไมได้ พี่ทำแบบนั้นไม่ได้หรอกชานยอล พี่ปล่อยมือจากชานยอลไม่ได้จริงๆ”
“ฮื่อออ แต่ผมไม่อยากอยู่กับคุณ ได้ยินมั้ย ฮื่อ ผมไม่อยากอยู่กับ..”
“พี่จะไปหาคุณแม่”
คริสเอ่ยตัดบทขึ้นทำเป็นไม่ได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูดแม้มันจะดังก้องสะเทือนอยู่ในใจของเขาอยู่ก็ตาม ร่างโปร่งที่กำลังร้องไห้ฟูมฟายอยู่กับอกแกร่งถึงกับหน้าถอดสี รีบระล่ำระลักออกมาทั้งน้ำตา
“อย่า อย่าบอกคุณแม่ อย่าบอกคุณแม่ ฮื่ออออ”
ชานยอลไม่อยากให้ความผิดพลาดของตนรู้ถึงหูคุณเหม่ยหลิน เพราะไม่แน่อีกฝ่ายอาจจะใช้เรื่องนั้นมาบีบบังคับเขาอีกก็ได้ คุณคริสก็เหมือนกัน ไหนบอกว่าจะไม่ทำร้ายเขาอีกแล้วไง ทำไมถึงต้องหยิบเรื่องคุณแม่ขึ้นมาพูดด้วย คำพูดของผู้ชายคนนี้เชื่อถือไม่ได้จริงๆใช่มั้ย
แต่คริสกลับไม่ได้คิดเช่นนั้น เขาไม่ได้อยากจะหยิบเรื่องคุณแม่ขึ้นมาขู่ร่างบางแม้แต่น้อย แต่เรื่องของคุณแม่ก็ทำให้เขาลำบากใจเหมือนกัน เขากลัวว่าถ้าคุณแม่รู้ความจริงแล้วจะบังคับให้เขาแยกกับชานยอลซึ่งเขาปล่อยให้มันเป็นอย่างนั้นไม่ได้ เขาต้องตายแน่ๆถ้าไม่มีชานยอลอยู่ข้างๆ แค่คิดเขาก็แทบทนไม่ไหว
“พี่ไม่บอกคุณแม่หรอก ไม่ต้องกลัว พี่สัญญากับชานยอลแล้วไม่ใช่เหรอคนดี ว่าจะไม่พูดเรื่องนั้นอีกและจะไม่มีวันยอมให้ใครมาแยกเราจากกันได้”
คริสกระซิบกับร่างโปร่งด้วยน้ำเสียงนุ่มหูก่อรจะเน้นย้ำกับประโยคสุดท้าย สายตาคมมั่นคงดุจหินผากระชับร่างที่กำลังร้องไห้อยู่ในอกแน่น
“ฮึก”
“รออยู่นี้นะ แล้วพี่จะรีบกลับมา”
แล้วคุณคริสก็ลุกขึ้นยืนเดินออกไปจากห้อง ทิ้งเขาให้ไว้เพียงลำพังพร้อมกับคำพูดทิ้งท้ายที่ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกอุ่นใจแม้แต่นิด กลับทำให้เขากลัวอย่างบอกไม่ถูก บ่วงพันธนาการนี้เขาจะปลดมันออกไปยังไงดี
หลังจากฝากชานยอลไว้กับพยาบาลพิเศษพร้อมกับกำชับให้ดูแลร่างโปร่งให้ดีแล้วคริสจึงได้เบาใจยอมเดินไปที่ห้องเพ่ยฟางอีกครั้งแทนที่จะออกไปทำงานเหมือนอย่างที่ตั้งใจไว้แต่แรกตามคำสั่งของคุณแม่ ขายาวก้าวเดินออกไปข้างหน้าพร้อมกับสมองก็กำลังคิดหาทางออกให้ตัวเอง แล้วประตูก็ปรากฏอยู่ข้างหน้าโดยที่เขายังคิดอะไรไม่ออกด้วยซ้ำ ชายหนุ่มถอนหายใจดังพรืดก่อนจะผลักประตูบานนั้นเข้าไป
“มาแล้วเหรอ”
คริสก้มหัวให้มารดาที่ทักเขาขึ้นทั้งที่ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นจากหนังสือเด็กที่กำลังถืออยู่ในมือ หญิงสาวมองภาพลูกชายคนเดียวของหล่อนกำลังแสดงความรักกับแม่ของลูกบนเตียงผ่านแว่นตาเลนส์ใส คริสก้มจูบบนกลุ่มเส้นผมนุ่มสลวยด้วยความรัก มองดูลูกชายของตนที่กำลังนอนหลับปู่ยอยู่บนเตียงด้วยสายตารักใคร่ หญิงสาวถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย
“ลูกไปไหนมา กลับมาทำไมแม่ถึงไม่เห็นหน้าลูก เมียกับลูกยังอยู่ในโรงพยาบาลนะคริส งานการทิ้งบ้างก็ได้ แม่ไม่ว่าหรอก อย่าบ้างานจนเกินไปยังไงลูกกับเมียก็ต้องสำคัญกว่า คนป่วยต้องการกำลังใจเยอะๆรู้มั้ย”
อู๋ เหม่ยหลินพูดออกมาอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าคำพูดของตนทำให้คนที่ฟงัอยู่ทั้งสองคนต้องรู้สึกอึดอัดมาเพียงใด เพ่ยฟางบีบมือร่างสูงที่กำลังยืนจับมือของหล่อนอยู่ส่งผ่านกำลังใจให้ชายหนุ่มที่กำลังมีสีหน้าไม่สู้ดีหนัก ใช่สิ่งที่คุณแม่พูดมันถูกทุกอย่าง คนป่วยต้องการกำลังใจโดยเฉพาะคนป่วยที่เพิ่งฟื้นจากการฆ่าตัวตายอย่างชานยอล
“ผมไม่ได้เข้าบริษัทมา2วันแล้วครับ”
“แล้วลูกไปไหนมา!”
คริสกลืนน้ำลายลงคอมองดูมารดาของตนที่กำลังนั่งมองมาทางเขาอย่างคาดคั้น ใบหน้าของสวยคมแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าต้องการคำตอบจากลูกชายในตอนนี้และถ้าคำตอบนั้นไม่เป็นที่พอใจ หล่อนก็พร้อมที่จะอาระวาดได้ทุกเมื่อ
ร่างสูงยืนชั่งใจอยู่สักพัก ก่อนจิตสำนึกสุดท้ายจะบอกให้เขาพูดความจริงทุกอย่างอออกไป ยืดอกรับความจริงที่เขาเป็นคนก่อขึ้นมาเองกับมืออย่างลูกผู้ชาย
“ผมไปเฝ้าชานยอลมาครับ”
“ชานยอล? น้องเป็นอะไร ไม่สบายอีกแล้วเหรอ”
“เปล่าครับ…”
ร่างสูงตอบคำถามนั้นด้วยสายตาเหม่อลอยปลดมือของคนเล็กออกจากแขน เดินตรงไปหาร่างของมารดาที่นั่งทำหน้าสงสัยอยู่บนโซฟาข้างกำแพง อู๋ เหม่ยหลินมองการกระทำของลูกชายอย่างไม่เข้าใจ ถ้าไม่ใช่ แล้วทำไมชานยอลต้องมาโรงพยาบาล
“แล้ว ทำไมถึง...”
“ชานยอลกรีดข้อมือตัวเอง..ฮึก ชานยอลฆ่าตัวตายครับแม่”
“อะไรนะ!..คริส..นี้อย่าบอกนะว่าลูก..”
แล้วคำตอบของลูกชายที่กำลังนั่งคุกเข่าร้องไห้ต่อหน้าหล่อนก็ทำให้หล่อนถึงกับช็อค ชานยอลฆ่าตัวตาย เด็กผู้ชายที่หล่อนเป็นคนพาตัวมากักขังไว้ที่ประเทศจีนด้วยเล่ห์เพทุบายตัดสินใจฆ่าตัวตายเพราะลูกชายของหล่อนเองอย่างนั้นหรือ หญิงสาวยกมือขึ้นทาบอก น้ำตาคลอด้วยความสะเทือนใจ
“ครับ ผมเป็นคนทำให้น้องต้องฆ่าตัวตายเอง ฮึก ผมผิดเองครับแม่”
“คริส โธ่ ลูก ทำไม..ถึงเป็นแบบนี้”
และคำตอบของคริสก็ทำให้หล่อนแทบทรุดลงกับพื้น คนที่ทำให้ชานยอลต้องฆ่าตัวตายคริส ลูกชายของหล่อนนั้นเอง พระเจ้า ถ้าคุณซอนยอลรู้เรื่องนี้จะเกิดอะไรขึ้น ขนาดหล่อนที่เป็นแค่แม่สามียังตกใจจนแทบรับไมได้ แต่นี้ชานยอลเป้นเลือดในอกแท้ๆคุณซอนยอลจะรู้สึกยังไง
“ผมผิดเองครับแม่ ผมยอมรับผิดทุกอย่าง แต่ได้โปรด อย่าพาน้องไปจากผมเลย อย่าพาเขาไปจากผมเลยนะครับ ฮึก”
คริสพูดสิ่งที่กลัวในใจออกมาจนหมด ชายหนุ่มคุกเข่าก้มหัวให้กับมารดาที่กำลังน้ำตาไหลไม่ต่างจากตนอยู่บนโซฟา นายหญิงตระกูลอู๋ ส่ายหน้าออกมาช้าๆ ปฏิเสธคำขอของลูกชายที่หล่อนรักเพื่อรักษาชีวิตที่เหลืออยู่ของเด็กผู้ชายอีกคนที่หล่อนเองก็รักเหมือนลูกคนหนึ่ง
“มันมากเกินไปแล้วคริส แม่ว่าลูกควรหยุดทุกอย่างไว้แค่นี้ พอเถอะลูก ก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายเกินไป แม่ไม่อยากให้ลูกของแม่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นฆาตกรไม่ว่าจะทางตรงหรือทางอ้อมก็ตาม”
TBC....................
สวัสดีค่ะ เข้าสู่ช่วงอัพฟิคแก้บนกันอีกแล้ว ตอนนี้จัดไปอีก2ตอนหลังจากที่ไม่ได้อัพมาตั้งแต่วันอังคาร
เริ่มดีขึ้นมีละนิดแล้วใช่มั้ยคะพี่คริส มันอาจจะต้องใช้เวลาสักหน่อยเพื่อให้แฟนๆสงสาร พี่ต้องอดทนนะ 5555
เรารู้สึกว่าเราเคยชี้แจงเรื่องเพ่ยฟางไปครั้งหนึ่งแล้วนะคะ ถ้าคนอ่านที่ติดตามมาตลอดอ่านทุกตอนคงได้อ่าน
ในเรื่องนี้ไม่มีใครดี100%สักคนหรอกค่ะ เพ่ยฟางก็เหมือนกันนางไม่ใช่คนดีอะไรหรอกค่ะ
ถึงจิตใจเธอจะดีเเสนดียังไงแต่เธอก็ยอมเป้นเมียน้อยของคนอื่น ทำให้เมียที่ถูกต้องของเขาต้องเจ็บปวด หักหลังคนที่เธอเรียกว่าเพื่อนแล้วเขาก็ไว้เจอเธอมาก เรายังไม่เห็นว่าเธอแสนดีอะไรยังไงเลยนอกจากเกรใจชานยอลมากจริงๆ
หลายๆคนถามว่าทำไมเพ่ยไม่เคยหึงหวงพี่คริสเลยตั้งแต่แรก ก็ตอนแรกพี่คริสไม่ได้รักชานยอล เพ่ยไม่จำเป้นต้องหวงเลย แต่ช่วงหลังๆที่พี่คริสรักน้องแล้วนี้ไม่รู้นะคะ ขอให้ติดตามต่อไปนะคะ :)
ขอบคุณค่ะ
ร่วมสกรีมในทวิตเตอร์รบกวน#DDT ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น