คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #57 : CHAPTER 54
Distorted Daytime
“ไม่ครับ อย่ามายุ่งนะ!”
“ชานยอล!”
คริสตวาดเสียงดังด้วยความไม่พอใจ น้ำเสียงและท่าทางที่ชานยอลใช้กับเขาช่างน่าโมโห ทำเหมือนคนมีความลับหรือแอบไปทำอะไรลับหลังเขายังไงเขาก็ต้องรู้ให้ได้ว่าใครโทรมา
“ก็ผมบอกคุณแล้วนี้ครับว่าเพื่อนโทรมา”
สุดท้ายก็เป็นเขาที่เป็นฝ่ายยอมอ่อนลง เขาไม่อยากมีเรื่องทะเลาะกับคุณคริสในบ้านของตัวเอง แถมแม่กับพี่ชายก็อยู่ ใบหน้าหวานงอง้ำเดินกระทืบเท้าผ่านร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงโดยมีร่างของคนขี้โมโหเดินตามมาติดๆ
“ถ้าเพื่อนแล้วทำไมฉันดูไม่ได้ ทำไมไม่คุยในห้องออกไปข้างนอกทำไม”
“ก็มันเรื่องส่วนตัวของผม คุณจะรู้ทำไม ทีโทรศัพท์คุณ คุณยังบอกไม่ให้ผมยุ่งเลย”
“อย่ามาย้อนนะ! เรื่องส่วนตัวหรือมีความลับอะไรปิดบังไว้ ไม่ใช่เพื่อนใช่มั้ยที่โทรมา”
“เพื่อนๆ ก็บอกว่าเพื่อนไง!”
“เอามาดู”
คริสพูดเสียงเข้มพร้อมกับยื่นมืออกไปตรงหน้าร่างโปร่งที่นั่งหน้าตูมอยู่บนเตียง ชานยอลมองมือหนาตรงหน้าฝ่ามือที่เคยทำร้ายเขานับครั้งไม่ถ้วนด้วยสายตาเกรงๆวางโทรศัพท์ในมือลงบนนั้นปากอิ่มยู่เข้าหากันเมื่อเห็นคนเอาแต่ใจกดโทรศัพท์ของตนเช็คดูอย่างละเอียด ในใจก็หวั่นว่าอีกฝ่ายจะไปเห็นอะไรเข้า
“ผมบอกแล้วว่าเพื่อน”
เขาพูดขึ้นเมื่อคุณคริสส่งโทรศัพท์คืนให้แอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ใบหน้าหล่อเหลายังคงดูเหมือนไม่เชื่อนักแม้จะเช็คดูทุกอย่างในโทรศัพท์แม้แต่ข้อความแล้วก็ตาม
“แบคฮยอนเป็นใคร ทำไมคุยกันบ่อยจัง”
“เป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยประถมครับ รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก”
คริสมองคนที่นั่งยิ้มระรื่นอยู่บนเตียงเมื่อพูดถึงเพื่อนรักของตัวเองด้วยสายตาหวาดระแวงแต่เมื่อไม่มีหลักฐานเขาก็ว่าอะไรไม่ได้ แต่อย่าให้จับได้แล้วกันว่าเป็นเด็กเลี้ยงแกะเขาไม่ยอมเป็นไอ้โง่ให้เด็กคนนี้หลอกแน่
“ก็แล้วไป”
“แล้วพรุ่งนี้คุณจะไปไหนหรือเปล่าครับ?”
“ทำไม?อยากไปไหน”
ร่างสูงถามพรางถอดเสื้อออกจากร่าง โยนมันลงตะกร้าซักผ้าที่ตั้งอยู่มุมห้องก่อนจะนั่งลงข้างๆเด็กหนุ่มที่จ้องมองเขาตาแป๋วกอดรัดร่างที่ฝืนเกร็งไว้ด้วยมือทั้งสองข้างก้มหน้าลงซุกกับซอกคอขาวกดจูบผิวบริเวณนั้นให้คนถูกกระทำต้องสะดุ้งมือเรียววางลงบนแผ่นอกเปลือยเปล่าพยายามตั้งสติของตัวเองให้มั่นเมื่อมือหนาเลื้อยเข้ามาสัมผัสผิวกายใต้ร่มผ้า
“เปล่าครับ พอดีผมมีที่ที่อยากจะไป คุณนอนพักอยู่ที่บ้านก็ได้นะครับเดี๋ยวผมไปเอง แค่บอกไว้เฉยๆ”
“ไม่ อยากไปไหนเดี๋ยวจะพาไป”
คริสะกดจูบลงบนพวงแก้มอิ่ม เงยหน้าขึ้นมาสบตาคนในอ้อมกอดใช้มือข้างหนึ่งลูบเส้นผมที่ตกลงมาปิดบังใบหน้าหวานนั้นออกจ้องมองเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาล กำลังจะก้มลงจูบริมฝีปากอิ่มแต่คำพูดที่หลุดออกมาจากเป้าหมายของตนก็ทำให้เขาต้องล้มเลิกความตั้งใจนั้นไปชั่วครู่
“ผมอยากไปหาเพื่อน”
“ไม่ให้ไป!”
“ทำไมล่ะครับ ผมแค่ไปหาเพื่อนแปปเดียวก็กลับแล้ว”
“ไม่ให้ไปไง นายมากับฉันแล้วจะไปกับเพื่อนได้ยังไง”
“คุณก็นอนอยู่ที่บ้านสิครับ”
“ไม่ บอกแล้วไงอยากไปไหนเดี๋ยวจะพาไป แต่ไม่ให้ไปหาเพื่อน”
พูดดีกันได้แค่ไม่กี่คำสุดท้ายพวกเขาก็ต้องกลับมานั่งทะเลาะกันอีก เหตุการณ์แบบนี้ทำให้เขาเบื่อเต็มที ทำไมคุณคริสถึงได้งี่เง่าแบบนี้นะ ถ้าเขาออกไปข้างนอกโดยมีคนเดินทำหน้าเบื่อเหมือนโดนบังคับให้มาด้วยยืนอยู่ข้างๆใครจะอยากไป สู้เขาไปไหนมาไหนเองคนเดียวไม่ดีกว่าเหรอ จะได้ไม่ต้องฝืนใจใครยังไงล่ะ แล้วคุณคริสจะมาไม่พอใจอะไรอีก บางทีเขาก็เบื่อที่ต้องมานั่งทำตามใจคนอื่นเหมือนกันนะ
“ถ้าออกไปข้างนอกเดี๋ยวคุณก็ปล่อยผมไว้คนเดียวอีก ครั้งนี้ไม่ได้มีอี้ชิงมาด้วยนะ ถ้าคุณปล่อยผมไว้แล้วผมจะทำยังไง”
“ไม่ปล่อยไว้หรอกน่า~~ จะไปไหนล่ะ”
แล้วคริสก็ต้องใจอ่อนเมื่อเห็นน้ำตาที่คลออยู่บนหน่วยตากลม เขาเกือบลืมมันไปแล้วว่าเคยปล่อยให้เด็กคนนี้ไว้คนเดียวเมื่อตอนไปฮันนีมูนที่ซานฟรานซิสโก ก็ตอนนั้นเขาไม่ได้อยากไปนี้นามันต่างกันกับตอนนี้โดยสิ้นเชิงเขาเป็นคนบอกว่าจะพาไปจะหยิบเรื่องนั้นขึ้นมาเป็นข้ออ้างไม่ได้
“ไม่รู้ครับ”
ชานยอลพูดเสียงอ่อน ซุกหน้าลงบนไหล่หนาตามน้ำหนักมือของร่างสูง แล้วเรื่องที่เคยถูกทิ้งไว้คนเดียวในสถานที่ต่างบ้านต่างเมืองไม่รู้จักใครเลยสักคนถูกหยิบขึ้นมาพูดอีกครั้ง เขายังจำความรู้สึกครั้งนั้นได้ว่ามันแย่แค่ไหน เปลือกตาบางปิดลงช้าๆน้ำตาเม็ดใสไหลลงมาจากหางตาความรู้สึกเจ็บแน่นอยู่ในอก
“ไก่ทอดไง”
“ครับ?”
“ร้านไก่ทอด นายเคยบอกว่าถ้าได้มาเกาหลีด้วยกันนายจะพาฉันไปกิน”
“อ้อ”
แล้วบทสนทนาที่เคนเกิดขึ้นเมื่อครั้งนั้นก็ลอยเข้ามาในหัวอีกครั้ง ชานยอลเงยหน้าขึ้นมาจากไหล่หนา คราบน้ำตายังมีให้เห็นอยู่ คริสใช้ปลายนิ้วเช็ดคราบนั้นออกอย่างอ่อนโยนไม่รู้เลยว่าทำให้อีกฝ่ายต้องใจเต้นไปกับการกระทำของตน
“มันอยู่ที่ไหนละ”
“มยองดงครับ แต่มันคนเยอะนะครับคุณคริส คุณจะไปได้เหรอ”
“ไม่เป็นไรนี้ ฉันตัวใหญ่จะตาย ไม่ล้มหรอก”
คริสพูดน้ำเสียงเจือหัวเราะ อดจะหวั่นกับเรื่องที่ได้ยินไม่น้อย เขาไม่ชอบคนเยอะ มันน่ารำคาญ แต่จะลองพยายามดูก็แล้วกัน
“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นซะหน่อย คุณไม่ชอบคนเยอะไม่ใช่เหรอครับ”
“บอกว่าจะพาไปไง”
“ครับ ก็ได้ครับ”
แล้วเขาก็ต้องยอมต่อคำพูดของคุณคริส พรุ่งนี้เขาคงไม่ได้ไปหาเพื่อนอย่างที่ตั้งใจ กำลังคิดอะไรเพลินๆแล้วร่างเขาก็ถูกผลักลงกับเตียง โดยมีร่างของคุณคริสขึ้นคร่อมทับ ชานยอลตกใจนิดหน่อยถึงแม้จะเตรียมใจไว้แล้วก็ตาม คนอย่างคุณคริสไม่เคยทำอะไรโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน
“ไม่อาบน้ำก่อนเหรอครับ”
“ทำเสร็จเดี๋ยวค่อยอาบ”
...........แปะเมลค้าา @PPdiary92
“ชานยอล ชานยอล”
“อื่ออออ.”
คนถูกปลุกครางอือออกมา เมื่อร่างของตนถูกสวมกอดจากทางด้านหลัง ชานยอลลืมตาขึ้นมาพบกับแสงของเช้าวันใหม่ ยกมือขึ้นขยี้เปลือกตาไล่ความง่วงรู้สุกปวดเมื่อยตามตัวเหลือเกิน หันกายไปทางด้านหลัง ก็สบเข้ากับสายตาคมของคุณคริส ชานยอลทำหน้ายู่ นี้เขาตื่นสายสินะ
“ตื่นสายจัง”
“เพราะใครกันเล่า”
ร่างโปร่งตอบเสียงห้วนพรางมองค้อน ไม่ใช่เพราะคุณคริสนั้นเหรอที่ทำให้เขาตื่นสายแบบนี้ นี่เขาคงพลาดเวลาอาหารเช้าไปแล้วสินะ ป่านนี้แม่กับพี่ซูโฮคงออกไปทำงานแล้ว ยันกายลุกขึ้นจากเตียงความเจ็บยังคงหลงเหลืออยู่ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันพยายามยืนด้วยขาของตัวเองเขายังมีหน้าที่ที่จะต้องทำแต่แล้วร่างของเขาก็ถูกฉุดให้นั่งลงบนเตียงอีกครั้งด้วยฝีมือของคุณคริส
“อะไรครับ ผมเมื่อยตัวจะแย่แล้วนะ”
“ก็อย่าเพิ่งลุกสิ”
“ผมจะไปอาบน้ำแล้วเตรียมน้ำให้คุณไง มันสายมากแล้วนะครับ”
“เดี๋ยวค่อยไป”
คริสวางหน้าของตนลงบนไหล่บางของคนตัวหอม มือหนาตวัดรัดรอบเอวคอดกดจูบลงบนแก้มเนียนที่เขาจูบซ้ำอยู่ทั้งคืน ไม่ได้สนใจอาการหน้านิ่วคิ้วขมวดของคนในอ้อมแขน
“กลับไป ฉันมีอะไรจะให้”
“ผมไม่อยากได้”
“ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าจะให้อะไร!”
คริสพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนัก ยิ่งเห็นชานยอลเอาแต่ทำหน้าบึ้งเขายิ่งรู้สึกหงุดหงิด แต่เขาเองก็ไม่อยากจะมีเรื่องทะเลาะกับเด็กคนนี้แต่เช้าจึงได้แต่พยายามสะกดอารมณ์ไว้ คนในอ้อมแขนก็เหมือนจะรู้ว่าตัวว่าไปสะกิดต่อมขี้โมโหของอีกฝ่ายเข้าแล้วจึงได้หันหน้ากลับไปมอง เขายังไม่อยากกลับจีนในตอนนี้
“ไม่ต้องให้ผมหรอกครับ เปลืองเงินคุณเปล่าๆ”
“ฉันจะให้ แลัวนายก็ต้องเอาด้วย”
“ครับ แล้วแต่คุณ”
“ไปอาบน้ำไป แล้วจะได้ออกไปหาอะไรกินกัน”
ชานยอลลุกขึ้นจากเตียงอย่างว่าง่ายเดินพาร่างเปลือยเปล่าของตัวเองเข้าห้องน้ำไป มือเรียวปิดประตูห้องน้ำสนิท ทิ้งตัวนั่งลงบนขอบอ่างอาบน้ำ รู้สึกอึดอัดกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่ในตอนนี้ เขาไม่อยากตกอยู่ในสภาพแบบนี้ นี้เขาต้องทนอยู่แบบนี้อีกนานแค่ไหน ตอนไหนเรื่องแบบนี้ตะตบเสียที
“จะทำยังไงดีนะ ถึงจะหาเงิน2หมื่นล้านวอนได้ เฮ้ออ”
ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างหนักอก คิดหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้ จะขอหย่าก็ทำไม่ได้คุณคริสต้องไม่ยอมแน่ๆ แล้วไหนจะเรื่องพี่หลี่ฟงเขาจะทำยังไงดี ได้แต่คิดปลงกับตัวเองแล้วลุกขึ้นทำธุระส่วนตัวของตัวเองให้เสร็จด้วยกลัวว่าคนที่รออยู่ข้างนอกจะต้องรอนาน
TBC...........
สวัสดีค่ะ มาอัพแล้วนะค้าาา
หายไปนานเพราะมัวแต่งมกับตอนพิเศษ ฮี่ๆ
มีหลายคนถามว่าตอนพิเศษทำไมหวานเว่อ คือเขารักกันแล้วน้า ฮ่าๆๆ
มาถึงตอนปัจจุบัน เราว่าพี่คริสงี่เง่าๆ เฮ้อออ
ตอนที่โดนตัดแปะเมลนะคะ
ร่วมสกรีมในทวิตรบกวนติด #DDT ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น