คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : CHAPTER 30
แสงอาทิตย์สาดส่องผ่านผ้าม่านผืนสวยกระทบเปลือกตา ชานยอลเมินเฉยต่อเสียงนาฬิกาปลุกที่ทำให้เขาลุกขึ้นในทุกเช้าที่ผ่านมา เขานอนตื่นสาย และสาเหตุของการตื่นสายก็คือคนที่ยังนอนหลับอยู่ข้างๆ คุณคริสหลับไปแล้วตอนที่เขาเดินออกมาจากห้องน้ำใช้เวลานานนับชั่วโมงกว่าเขาจะข่มตาให้หลับ
ร่างโปร่งลงยันกายลุกขึ้นนั่งความเจ็บปวดจากบาดแผลยังมีแต่ก็ไม่สามารถที่จะรั้งให้เขาอยู่ในห้องนอนนี้ได้ ชายหนุ่มเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ หลังจากอาบน้ำเสร็จจึงเดินลงมายังชั้นล่างของบ้านเพื่อหาอาหารรองท้องในห้องครัว
แน่นอนว่าทุกอย่างที่เคยทำเขายังคงทำมันอย่างเดิม ไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาจะเลิกทำหน้าที่นั้น ในเมื่อความจริงที่ว่าเขารู้เรื่องคุณคริสกับเพ่ยฟางยังไม่ถูกเปิดเผยเขาก็ยังคงต้องทำหน้าที่นี้ต่อไป หน้าที่ของภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย ทะเบียนสมรสคือสิ่งเดียวที่ดึงรั้งให้เขาอาศัยอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้ต่อไป
“คุณยายครับ ผมขอทานอาหารเช้าตอนนี้ได้มั้ยครับ”
“อ้าว คุณชานยอล ได้สิคะ วันนี้มี ข้าวต้มเห็ดหอม เดี๋ยวยายตักให้ค่ะ เหวินฉี ไปจัดโต๊ะสิ”
“ไม่ต้องครับ ผมทานในครัวนี้แหละ จะได้ไม่ต้องวุ่นวาย”
“แล้วคุณคริสล่ะคะ”
“ยังไม่ตื่นครับ”
ร่างโปร่งเดินไปนั่งบนเก้าอี้ที่มีไว้สำหรับให้เหล่าคนใช้ในบ้านทานอาหารท่ามกลางสายตาแปลกใจของทุกคนในห้องครัว ข้าวต้มหอมกรุ่นถูกวางลงตรงหน้ามีน้ำส้มคั้นสดๆว่างอยู่ข้างกัน ชานยอลทานอาหารเช้าเงียบๆจนหมดชามตบท้ายด้วยน้ำส้มหวานจนหมดแก้วจึงลุกขึ้นยืนเปิดทางให้สาวใช้นำถ้วยชามไปเก็บตามหน้าที่ของตน
“ผมจะออกไปข้างนอกนะครับ”
“อ้าว จะไปไหนเหรอคะ แล้วบอกคุณคริสหรือยัง”
“ยังครับ ฝากคุณยายบอกด้วยแล้วกัน ถ้าเขาถามถึง”
“คุณควรจะบอกคุณคริสก่อนนะคะ”
หญิงชราเอ่ยขึ้นเหมือนเตือนสติ จะออกไปข้างนอกโดยไม่บอกสามีก่อนได้อย่างไร ทำแบบนี้คงไม่สมควรนัก แต่ความหวังดีของหล่อนก็ถูกปัดทิ้งเมื่อเด็กหนุ่มตรงหน้ายังยืนยันว่าจะออกไปข้างนอกอย่างที่ตั้งใจไว้แต่แรก
“ผมไปไม่นาน คงไม่เป็นไรหรอก ขอตัวนะครับ”
พูดจบก็เดินออกไปจากห้องครัวทันที ชายหนุ่มเดินตรงมายังหน้าบ้าน มองหาคนขับรถเพื่อให้นำกุญแจรถมาให้ตน แต่มองหายังไงก็ไม่ปรากฏร่างของคุณลุงถังอยู่บริเวณนั้น
“เว่ยเจีย ไปตามคุณลุงถังให้ฉันที บอกว่าฉันอยากได้กุญแจรถสักคัน”
“ค่ะ คุณชานยอล”
ยืนรออยู่สักพักคุณลุงถังก็เดินออกมาจากหลังบ้านพร้อมกับกุญแจอยู่มือ ชานยอลรับมันมาถือไว้พร้อมกับกล่าวคำขอบคุณ กำลังจะเดินไปยังโรงรถแต่เสียงเรียกของเว่ยเจียก็ฉุดร่างของเขาไว้
“คุณชานยอลคะ อย่าเพิ่งไปค่ะ คุณคริสเรียกหาคุณ ดูท่าจะอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่ที่ตื่นมาไม่เจอคุณ รีบขึ้นไป
หาเถอะนะคะ”
“ไม่ได้บอกเขาเหรอ ว่าฉันจะออกไปข้างนอก”
ร่างโปร่งเอ่ยถามคล้ายจะตำหนิ ใบหน้าหวานยับยู่คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน จนเด็กสาวต้องก้มหน้างุดเพราะความกลัว คุณชานยอลไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน
“บอกแล้วค่ะ แต่ว่า...”
“ชานยอล! จะไปไหน”
ร่างของคุณคริสในชุดนอนยืนอยู่ตรงระเบียงบ้าน ใบหน้าหล่อเหลาบึ้งตึงมองตรงมายังเขาด้วยสายตาดุจนคนถูกมองต้องหันหน้าหนี ชานยอลเบื้อนหน้าหนีพ่นลมหายใจออกมาทางจมูก ก่อนจะหันกลับไปเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย
“ผมจะออกไปข้างนอกครับ”
“ไปไหน”
“ไปซื้อของนิดหน่อย เดี๋ยวก็กลับ”
“แล้วเมื่อคืนที่ฉันถามนายว่าจะออกไปไหนหรือเปล่าทำไมบอกว่าไม่!”
คริสพูดด้วยน้ำเสียงห้วนจัดเด็กคนนี้กำลังทำให้เขาโกธร แค่ตื่นมาไม่เห็นร่างโปร่งนี้นอนอยู่ข้างกายเขาก็ไม่พอใจแล้วแถมพอให้สาวใช้ลงมาตามกลับบอกว่าจะออกไปข้างนอก ทั้งที่เมื่อคืนเขาบอกว่าจะพาไปแต่กลับปฎิเสธทำแบบนี้หมายความว่ายังไง
“......ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีของต้องซื้อ ขอตัวนะครับ”
ชายหนุ่มยืนนิ่งคิดหาเหตุผลของการออกจากบ้านครั้งนี้ก่อนจะตอบออกไปพร้อมกับหันหลังเดินออกไปทันทีที่พูดจบ แต่เสียงของคุณคริสก็รั้งเขาไว้อีกครั้ง
“เพ่ยฟางฝากมาบอกว่าจะเข้ามาทำอาหารกลางวันให้กิน รีบกลับมาล่ะ”
“………….”
“ได้ยินมั้ย?”
“ได้ยินครับ แล้วฝากบอกเพ่ยฟางด้วยว่าขอบใจมาก แต่ถ้าผมกลับมาไม่ทันก็ไม่ต้องรอ”
คริสมองตามแผ่นหลังบางที่กำลังเดินจากไปด้วยสายตาไม่เข้าใจ ชานยอลไม่เคยทำตัวแบบนี้กับเขามาก่อน ทุกครั้งที่เขาอยู่บ้านเด็กคนนี้จะแสดงออกชัดเจนว่าดีใจมากแค่ไหน แต่ครั้งนี้กลับต่างออกไป ทั้งที่เขาอยู่บ้านแท้ๆแต่ร่างโปร่งกลับดิ้นรนจะออกไปนอกบ้านให้ได้ แถมตอนที่เขาบอกว่าเพ่ยฟางจะเข้ามาที่บ้านกับไม่มีทีท่าว่าดีใจอย่างที่เคย สนิทกันไม่ใช่เหรอ ?
คริสใช้มือขยี้ผมจนยุ่งสาวเท้าเดินกลับเข้าบ้านไปในบ้าน ก็ดีเหมือนกันที่เด็กคนนั้นไม่กลับมาทานข้าวที่บ้านเขาจะได้ใช้เวลาที่มีอยู่กับคนรักได้เต็มที่ เวลาที่อยู่กับคนที่เรารักถึงจะใช้เวลามากมายเท่าไหร่แต่มันก็ไม่เคยพอ
ชานยอลฟุบหน้าลงกับพวงมาลัยรถ ไม่ได้อยากจะร้องไห้เพราะรู้สึกว่าตัวเองเสียน้ำตากับเรื่องนี้มามากเกินพอแล้วแต่น้ำตามันก็ยังไหลออกมาอยู่ดี ถ้าเป็นแต่ก่อนเขาคงดีใจมากที่จะได้อยู่บ้านกับคุณคริสและได้เจอเพ่ยฟาง แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกว่าอยากจะออกไปให้พ้นๆบ้านหลังนี้ให้นานถ้าไม่มีเขาอยู่คุณคริสคงมีความสุขมากกว่านี้
คิดได้อย่างนั้นแล้วชายหนุ่มก็ขับรถออกไปทั้งที่ไม่มีเป้าหมายของการเดินทางในวันนี้ เขาไม่รู้ว่าจะไปไหนดี ท้องถนนมีรถวิ่งผ่านไปมาตึกสูงของกรุงปักกิ่งเรียงรายอยู่สองฝั่งทาง ควันรถมลพิษทางอากาศของเมืองนี้ทำให้เขารู้สึกอยากจะอาเจียนทั้งๆที่นั่งอยู่ในรถเปิดแอร์เย็นช่ำแท้ๆเขากลับรู้สึกเวียนหัวหรือว่าช่วงนี้เขาจะเครียดมากเกินไป
มือเรียวยกขึ้นกุมขมับนวดขึงเบาๆให้รู้สึกผ่อนคลาย ตากลมมองสองฝั่งทาง หาปลายทางของการออกมานอกบ้านวันนี้ ป้ายชื่อห้างสรรพสินค้าใกล้บ้านที่เขาเคยมาเพียงสองครั้งตั้งอยู่โดดเด่นข้างหน้า กำลังจะขับผ่านไปแต่แล้วคำพูดหนึ่งก็แวบเข้ามาในสมองจนเขาต้องแตะเบรคกระทันหัน
‘ก็จะไม่ให้เกลียดได้ยังไงคะ ก็ศัตรูหัวใจนี้นา’
ชายหนุ่มหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าไปในอาคารนั้นทันที ยิ่งรู้ว่าคุณคริสไม่ชอบเขายิ่งอยากทำ และมีบางอย่างที่เขาอยากรู้อยู่ในห้างแห่งนี้และเขาต้องรู้มันให้ได้ หวังว่าพระเจ้าคงเมตราเขาบ้าง ขอให้เขาได้เจอชายหนุ่มคนนั้นอีกสักครั้ง คุณหลี่ฟง
ชานยอลเดินผ่านประตูเข้ามาภายในตัวอาคารของห้างสรรพสินค้า ผู้คนมากหน้าหลายตาต่างกำลังเลือกซื้อของที่ตัวเองต้องการ บางคนก็มาเดินเล่นเพื่อฆ่าเวลาในวันว่างให้หมดไป ร่างโปร่งเดินผ่านร้านค้ามากมายแต่ก็ยังไม่พบคนที่ตัวเองอยากเจอ จนเขาเกือบจะถอดใจ แต่แล้วตากลมโตก็ต้องเบิกกว้างด้วยความดีใจเมื่อเห็นคนที่เขากำลังตามหา แล้วพระเจ้าก็เมตราเขา
ร่างสูงในชุดสูทสีดำของคุณหลี่ฟงกำลังยื่นอยู่ในร้านกาแฟที่เขาเคยมานั่งทานเมื่อตอนมาที่ห้างนี้ครั้งแรก ร่างสูงในร้านกาแฟกำลังพูดคุยกับชายหนุ่มกลุ่มหนึ่งที่เขาคิดว่าเรื่องธุรกิจน่าจะเป็นหัวข้อในการสนทนา ชานยอลได้แต่ยืนนิ่งอยู่นอกร้านมองหลี่ฟงผ่านกระจกจนผู้ชายกลุ่มนั้นเดินออกไป คุณหลี่ฟงหันหน้ามาทางเขาทั้งสองสบตากันอยู่เนินนานต่างฝ่ายต่างไม่ยอมหลบสายตา จนความรู้สึกเจ็บปะทะเข้าข้างลำตัวชานยอลเซเล็กหน่อยหันหน้าไปมองทางด้านหลัง
“รั่วหลาน! แม่บอกแล้วใช่มั้ยว่าให้ระวัง ขอโทษนะคะคุณ เจ็บมากมั้ย”
“อ่า ไม่เป็นไรครับ”
ชานยอลก้มมองหนูน้อยในชุดสีชมพูที่กำลังทำหน้าเหมือนจะร้องให้เพราะโดนคุณแม่ดุ เมื่อรถเข็นสำหรับเด็กที่หนูน้อยรับอาสาเป็นคนเข็นชนต้นขาเขาเข้า ชายหนุ่มส่งยิ้มให้สาวน้อยคล้ายปลอบโยน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเพื่อพบกับชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทสีดำที่ไม่รู้ว่ามายืนข้างเขาตั้งแต่เมื่อไหร่
“คุณเป็นอะไรมั้ยครับ?”
“ไม่ครับ ผมไม่เป็นไร”
“อ่า งั้นเหรอครับ”
หลี่ฟงมองใบหน้าติดประหม่าของเด็กหนุ่มหน้าหวานด้วยใจเต้นระรัว ไม่คิดว่าจะได้มายืนคุยกันใกล้ๆแบบนี้อีกครั้ง เมื่อต่างฝ่ายต่างรู้สถานะของกันและกัน เขามั่นใจว่าคริสคงไม่ยอมแน่ๆถ้ามาเห็นว่าคนของตัวเองมายืนคุยกับเขา คิดอย่างนั้นแล้วชายหนุ่มจึงรีบเอ่ยคำลาเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายเดือดร้อน
“ถ้างั้นเชิญคุณชานยอลเที่ยวให้สนุกนะครับ ผมขอตัวก่อน”
“คะ..คุณหลี่ฟงครับ”
“ครับ?”
“คุณพอจะมีเวลาว่างมั้ยครับ? พอดีผมมีเรื่องอยากจะถาม ถ้าไม่รบกวนเกินไป ผม..”
ชานยอลก้มหน้างุดไม่กล้าสบตาเจ้าของนัยส์ตาเรียว หลี่ฟงมองกิริยานั้นด้วยสายตาเอ็นดู
“ได้สิครับ เชิญทางนี้ดีกว่า”
พูดจบก็เดินนำหน้าร่างโปร่งไปยังร้านกาฟที่ตนเพิ่งเดินออกมา ชานยอลเดินตามร่างของหลี่ฟงเข้าไปในร้าน ทั้งเขาและคุณหลี่ฟงเลือกมุมในสุดเพื่อพูดคุยเรื่องธุระของเขา
“คุณชานยอลมาซื้อของเหรอครับ”
“อ่ะ ครับ”
ชานยอลก้มหน้าลงมองมือที่กุมอยู่บนตักของตัวเอง หลี่ฟงถามออกมาเพื่อเป็นการชวนคุยเมื่อทั้งสองสั่งเครื่องดื่มที่ตัวเองต้องการ ต่างฝ่ายต่างเงียบไม่มีใครยอมพูดอะไรออกมา สุดท้ายก็เป็นคนที่อายุอ่อนกว่าที่ทนไม่ไหวเป็นฝ่ายเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาพร้อมกับคำถามที่ทำให้คนฟังต้องอึ้ง
“คุณหลี่ฟงรู้จักผู้หญิงที่ชื่อเพ่ยฟางมั้ยครับ?”
“…………………..”
ใบหน้าของคุณหลี่ฟงซีดลงถนัดตา ยิ่งทำให้เขามั่นใจว่าชายหนุ่มตรงหน้าต้องรู้จักกับเจ้าของชื่อนั้นและถ้าเรื่องที่อี้ชิงบอกกับเขาที่ว่าคุณคริสรักกันกับเพ่ยฟางมานานแล้วเป็นเรื่องจริง เรื่องที่คุณคริสไม่พอใจใจที่เห็นเขายืนคุยกับผู้ชายคนนี้ บวกกับเรื่องที่เหวินฉีเผลอพูดออกมา คนตรงหน้านี้แหละที่จะเป็นคนบอกความจริงกับเขาได้ทุกอย่าง
“ได้โปรดเถอะครับ ช่วยบอกผมที”
หลี่ฟงมองใบหน้าหวานที่กำลังส่งสายตาอ้อนวอนให้เขาด้วยความอึดอัดใจ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นมานานมากแล้วเขาไม่อยากรื้อฟื้นมันขึ้นมาอีก และที่สำคัญเขาจะพูดเรื่องแบบนี้ต่อหน้าคู่สมรสของคริสได้ยังไงกัน
“คุณชานยอลครับ ผมว่ามันคงไม่ดีเท่าไหร่ถ้าผมจะพูดเรื่องนี้ เอาเป็นว่าผมรู้จักผู้หญิงที่ชื่อเพ่ยฟางจริงๆ เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องกับคริสคุณคงจะรู้แล้ว”
“ครับ..ผมรู้ แม้กระทั่งเรื่องที่เขาเป็นคนรักของคุณคริส”
“คุณชานยอล”
หลี่ฟงครางชื่อคนตรงหน้าเสียงแผ่ว ชานยอลรู้เรื่องนี้อย่างงั้นเหรอ แล้วน้ำตาของอีกฝ่ายที่หยดลงมาก็เป็นคำตอบได้อย่างดี ชายหนุ่มหยิบผ้าเช็ดหน้าของตนยื่นไปให้คนที่กำลังใช้หลังมือเช็ดน้ำตาออกจากหน้า
“ขอบคุณครับ รู้อย่างนี้แล้วคุณจะช่วยบอกผมได้หรือยัง”
“…………………”
“คุณหลี่ฟงครับ ถือว่าสงสารผมเถอะ ผมไม่อยากโดนพวกเขาหลอกอีกแล้ว”
“ครับ ผมยอมแล้ว แต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี”
เรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้วเขาเองก็คงต้องพูดออกไป ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่ามันจะเป็นผลดีหรือผลเสียต่อคนที่ได้ฟัง
“ช่วยเล่าตั้งแต่แรกเลยได้มั้ยครับ”
“คือ....”
“คุณคริสไม่พอใจมากวันนั้น วันที่เห็นผมยืนอยู่กับคุณ พวกคุณรู้จักกันมาก่อนใช่มั้ยครับ?”
“ครับ ครอบครัวเราทำการค้าด้วยกัน เราเลยรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก กิน นอน เที่ยว เล่นด้วยกัน ชอบอะไรเหมือนๆกัน แถมพอเข้าโรงเรียนยังถูกส่งให้ไปเรียนโรงเรียนเดียวกันอีก เพ่ยฟางเองก็เหมือนกันเธอโตมาในบ้านตระกูลอู๋ ถูกเลี้ยงมาด้วยกันกับคริส พวกเขาสองคนสนิทกันมาก พอโตขึ้นก็ถูกส่งมาเรียนที่โรงเรียนเดียวกันกับพวกเราผมเลยได้รู้จักกับเธอมากขึ้น”
หลี่ฟงมองควันสีขาวที่ลอยขึ้นมาจากถ้วยกาแฟหอมกรุ่นเรื่องราวที่เขาอยากจะลืมถูกขุดคุ้ยขึ้นมาจากความทรงจำเพื่อคนที่กำลังนั่งหันหน้ามองไปยังนอกหน้าต่างของร้าน ดวงตากลมสวยมีแววเศร้า น้ำตาคลอแต่ก็ไม่ยอมไหล ฝนกำลังตก
“เธอน่ารัก เธอสวย เธอเก่ง ฉลาด อ่อนหวาน แต่ไม่อ่อนแอ เก่งงานบ้านทำอาหารก็อร่อย ไม่แปลกเลยที่ผมจะหลงรักเธอ คริสเองก็เหมือนกัน ผมเองก็ไม่เคยรู้มาก่อนว่าพวกเขา....รักกัน คริสเป็นผู้ชายที่Perfectมีสาวๆมากหน้าหลายตามาทอดสะพานให้ คริสเองก็ไม่เคยปฏิเสธ ผมก็ไม่รู้ว่าเพ่ยฟางทนมันได้ยังไงที่เห็นคนรักของตัวเองควงผู้หญิงอื่นไม่ซ้ำหน้า หึ แม้แต่ผู้ชายคริสก็เคยมีข่าวด้วย ผมเลยไม่คิดเอะใจว่าพวกเขาจะมีใจให้กัน จนวันที่ผมสารภาพรักกับเพ่ยฟาง”
ใบหน้าหวานก้มลงมองมือของตัวเองที่ประสานอยู่บนตักเมื่อเขาพูดถึงตอนนี้ หลี่ฟงถอนหายใจออกมาเบาๆใช้ลิ้นเลียริมฝีปากที่แห้งผากของตัวเอง มาถึงขนาดนี้แล้วเขาคงต้องพูดต่อไป
“แน่นอนว่าเธอต้องปฏิเสธผม คริสโกธรมากทันทีที่รู้เรื่องนี้ เราทะเลาะกันอย่างรุนแรง หาว่าผมคิดจะแย่งผู้หญิงของเขาไป ถ้าผมรู้มาก่อนว่าพวกเขารักกันผมจะไม่บอกกับเพ่ยฟางว่าผมชอบเธอ ยังไงคริสก็เป็นเพื่อนผม ผมไม่อยากเสียเพื่อนไปเพราะเรื่องผุ้หญิงคนเดียว แต่ผมรักไปแล้วจะให้ผมทำยังไง พวกเขาปิดเรื่องนี้ไว้ไม่ยอมให้ใครรู้ "
"คริสเองก็คงกลัวว่าบรรดาคู่ขาจะมาระรานผู้หญิงที่เขารัก ผมเองก็เห็นด้วยนะกับวิธีของเขา เพียงแต่ผมไม่รู้ เพิ่งรู้ก็ตอนที่เขาไม่นับผมเป็นเพื่อนอีกต่อไป จากเพื่อนรักก็กลายมาเป็นศัตรูหัวใจ เราขาดการติดต่อกันไปนาน แต่เขาก็ยังโกธรผมอยู่ ก็นะ ผมคิดจะแย่งคนรักของเขานิ เป็นใครใครจะไม่โกธร เหมือนในละครเลย คุณว่ามั้ยครับ ฮ่าๆ?”
“ฮ่าๆ นั้นสิครับ”
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้สึกขำสักนิดกับเรื่องที่อีกฝ่ายเรา พวกเขารู้ว่าเรื่องนี้มันเศร้าแค่ไหน ชานยอลก้มหน้ากัดริมฝีปากของตัวเองแน่น น้ำตาหายไปจากดวงตาเรื่องที่เขาข้องใจถูกเฉลยออกมาจนหมด ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาสบตาเรียวสีดำเข้มพร้อมยิ้มให้เมื่อเห็นอีกฝ่ายมองเขาเหมือนไม่สบายใจ
“ขอบคุณมากนะครับ ที่ยอมเล่าให้ผมฟัง”
“ผมก็ไม่รู้ว่าเรื่องที่ผมเล่าไปจะทำให้ชีวิตคู่ของคุณสองคนมีปัญหาหรือเปล่า ขอโทษด้วยนะครับ”
“ไม่หรอกครับ อย่าคิดมากเลย”
ร่างโปร่งพยายามพูดให้อีกฝ่ายสบายใจ ตอนนี้หัวใจของเขามันชาไปหมดเหมือนจะไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว คุณคริสกับเพ่ยฟางรักกันมากขนาดนี้ ทำไมต้องปิดบังเขาทำไมถึงไม่บอกเขาตั้งแต่แรก แล้วคุณคริสมายุ่งกับเขาทำไม ความจริงข้อนี้ทำให้ความรู้สึกปวดหนึบโจมตีในอก ไม่รู้ว่าจะจัดการกับชีวิตของตัวเองยังไงต่อไปดี เขาควรต้องทำยังไง
“ยอมรับนะครับว่าผมแปลกใจมากที่ได้ยินข่าวว่าคริสจะแต่งงานกับคุณ ผมไม่คิดว่าคริสจะเลิกกับเพ่ยฟางได้ ขอโทษนะครับที่พูดตรงๆ”
“ไม่เป็นไรครับ เราแต่งงานกันเพราะธุรกิจ ……และพวกเขาก็ยังรักกัน”
หลี่ฟงถึงกับอึ้งเมื่อได้ยินประโยคสุดท้ายออกมาจากปากอิ่มที่สั่นระริก คริสทำแบบนี้ได้ยังไงกัน จะไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอแต่งงานกับคนอื่นทั้งๆที่ตัวเองมีคนรักอยู่แล้ว มาถึงตอนนี้แล้วเขาก็รู้สึกสงสารชายหนุ่มตรงหน้าขึ้นมาจับใจ
“คุณเชื่อไหมครับ จนมาถึงตอนนี้ผมยังไม่เคยรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับคุณคริสเลย เขาเรียนที่ไหนผมก็ยังไม่รู้ เขาชอบอะไรไม่ชอบอะไรผมก็ไม่เคยรู้ เบอร์โทรเขาผมก็ไม่มี เราเหมือนคนแปลกหน้าที่รู้จักกัน”
“แล้วคุณจะทำยังไงต่อไปครับ”
ชานยอลส่ายหน้ากับคำถามนั้น มือเรียวปาดน้ำตาออกจากหางตาข้างขวา จะให้เขาตอบยังไงในเมื่อเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะจัดการกับชีวิตต่อไปนี้ยังไงดี เส้นทางชีวิตของเขาดูมืดมนเหลือเกินเขายังหาทางออกเรื่องนี้ไม่เจอ
“คริสรู้หรือยังว่าคุณรู้เรื่องนี้?”
“ไม่ครับ ไม่รู้ และผมก็ไม่คิดจะบอก ผมแค่อยากรู้ว่าเขาจะบอกเรื่องนี้กับผมตอนไหน แต่เขาคงไม่พูด คนบ้านนั้นปิดบังผมทุกอย่างไม่มีใครพูดเรื่องนี้กับผมเลย ผมก็ไม่จำเป็นต้องบอกให้เขารู้ว่าผมรู้ ถ้าอยากจะปิดก็ปิดต่อไปเถอะ”
“……..”
ได้ยินคำพูดพร้อมกับรอยยิ้มแกนๆของเด็กหนุ่มตรงหน้าหลี่ฟงก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา คงจะเจ็บและแค้นใจมากสินะแต่ก็ยังหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้ ถึงแม้จะรู้สึกสงสารและเห็นใจอีกฝ่ายมากแค่ไหนแต่มันก็คงไม่เหมาะถ้าเขาจะยื่นมือเข้าไป
“มีอะไรให้ผมช่วยก็บอกได้นะครับ”
“ขอบคุณมากจริงๆนะครับ คุณหลี่ฟง”
ชานยอลเอื้อมมือไปรับนามบัตรที่ถูกส่งมาตรงหน้า หยิบมันขึ้นมาดูแล้วเขาก็ต้องร้องออกมาอย่างแปลกใจ
“คุณเป็นเจ้าของห้างนี้เหรอครับ มิน่าล่ะ ผมถึงเห็นคุณอยู่ที่นี้บ่อยๆ”
“ครับ มันเป็นธุรกิจของครอบครัวผม แต่ความจริงผมจะอยู่แถวๆสนามบินมากกว่า”
“เอ๋?”ร่างโปร่งครางออกมาพร้อมกับเอียงคอเหมือนกับไม่เขาใจในสิ่งที่เขาพูด
“ลองดูบรรทัดล่างสิครับ”
“โอ้ ปักกิ่ง แอร์ไลน์ คุณเป็นเจ้าของสายการบินนี้เหรอครับ”
“ครับ เพิ่งเข้าไปดูแลได้ไม่นาน ถ้ามีโอกาสก็แวะมาใช้บริการนะครับ ผมจะดูแลอย่างดีเลย ฮ่าๆๆ”
ชายหนุ่มหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดีเพื่อทำลายบรรยากาศที่ตึงเครียดมานานให้ผ่อนคลายลง แล้วเขาก็ทำสำเร็จเมื่อคนที่เอาแต่นั่งทำหน้าเศร้าเริ่มมีรอยยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง
“ฝนยังไม่หยุดตก ให้ผมเลี้ยงข้าวตอบแทนคุณได้มั้ยครับ”
“ด้วยความยินดีครับ”
TBC....................
ขอบคุณนะคะ สำหรับทุกคอมเม้น ตอนนี้ DDT 1000 คอมเม้นแล้ว เห้นครั้งแรกดีใจมาก TTATT สำหรับฟิคเรื่องแรก ตอนแรกที่เราลงคิดว่าขอจบเรื่องแค่500เม้นก็พอ ตอนนี้เลยแล้ว ขอบคุณจริงๆนะคะ ปิ๊กจะไล่อ่านให้ครบทุกอันเลย ขอบคุณค่ะ
สำหรับ # สครีมกันมันส์มาก ปิ๊กตามอ่านครบทุกอันแล้วนะคะ ถ้าตัวไหนตอบได้ปิ๊กก็จะตอบ ขอบคุณจริงๆค่ะ ขอบคุณสำหรับสครีมยาวเหยียดของพี่ต้าร์ที่ลงทุนเขียนให้ ขอบคุณจริงๆค่ะ ของคนอื่นด้วยน้า ><
สำหรับฉากที่โดนตัดมีผลกำเนื้อเรื่องนิดหน่อยถ้าใครหาเจอฮ่าๆๆ ถ้าใครหาเจอก็จะรู้ว่าตอนต่อไปเป้นยังไงแค่นี้แหละค่ะ ไม่อ่านก็ได้น้าา 55
ตอนพี่แล้วพี่คริสโดนด่าไม่มีชิ้นดี พี่อู๋ฟ่านสุดหล่อของน้องเพ่ยฟางเลยฝากถามว่า
"ผมไม่รักชานยอลนี้ผิดเหรอครับ??"
ยังไงก็ตอบพี่เค้าหน่อยน้าาา 55555
ขอบคุณค่ะ
ร่วมสครีมในทวิต ติด #DDT ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น