คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : CHAPTER 25
Distorted Daytime
ชานยอลเดินตรงไปยังห้องครัวทันทีที่เดินลงมาจากด้านบน ห้องรับแขกที่เคยมีคุณเหม่ยหลิงนั่งอยู่ปราศจากผู้คน สงสัยไปอยู่ในครัวกันหมดใกล้จะถึงเวลาอาหารแล้วนิ แล้วก็จริงอย่างที่เขาคิด เพราะเมื่อเดินเข้าไปในห้องอาหารทั้งคุณยายหลี่ และ เด็กรับใช้อย่างเหวินฉี่ก็ต่างกำลังทำหน้าที่ของตัวเองอย่างขะมักขะเม่นจนเขาต้องเป็นฝ่ายเอ่ยทักขึ้น
“ทำอะไรกันอยู่ครับ ให้ผมช่วยมั้ย”
“อุ้ย คุณชานยอล อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอคะ”
คุณยายหลี่ถามด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม มือเหี่ยวย่นกำลังคนหม้อซุปที่กำลังเดือดได้ที่ โดยมีสาวใช้เป็นลูกมืออยู่ข้างๆ
“ครับ คุณยายทำอะไรเหรอครับ น่าทานจัง”
“ซุปกิมจิค่ะ อาหารเกาหลี คุณชานยอลอยากทานมั้ยคะ”
“โห จริงเหรอครับ อยากทานครับ ชานยอลอยากกิน”
เด็กหนุ่มตอบรับอย่างร่าเริงเมื่อรู้ว่าอาหารที่คุณยายกำลังทำคืออาหารเกาหลีที่เขาไม่ได้กินเสียนานตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่จีน รสชาติเผ็ดร้อนจัดจ้านที่เขาคิดถึง ถ้าได้กินคงทำให้เขาคลายความคิดถึงบ้านลงไปได้บ้าง
“อ้าว แล้วเพ่ยฟางไปไหนเหรอครับ ผมยังไม่เห็นเลยตั้งแต่มาถึง”
ชายหนุ่มเอ่ยถามถึงหญิงสาวคนสนิทที่เขายังไม่เห็นหน้า ปกติต้องมาช่วยในครัวไม่ใช่เหรอ ไหนบอกว่ามาพร้อมคุณยายหลี่แล้วไง ทำไมถึงยังไม่เห็นหน้าเลย
“ออกไปรับโทรศัพท์ข้างนอกค่ะ เห็นบ่นว่าปวดหัวด้วย ไม่รู้ว่าจะเป็นอะไรมากหรือเปล่า”
“อ้อ งั้นเหรอครับ”
ชานยอลพยักหน้าเข้าใจกับคำบอกเล่าของคุณยาย ร่างโปร่งช่วยงานในครัวอยู่สักพักก็ยังไม่เห็นร่างของเพ่ยฟางกลับเข้ามา จนอาหารทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยเตรียมยกออกไปจัดบนดต๊ะกินข้าว คุณยายหลี่จึงหันมาบ่นกับเขา
“ป่านนี้แล้วเพ่ยฟางยังไม่กลับมาอีก จะถึงเวลาอาหารแล้ว เดี๋ยวก็โดนคุณเหม่ยหลิงดุเอาอีกหรอก”
“นั้นสิครับ ถ้างั้นเดี๋ยวชานยอลไปตามให้นะครับ”
“อุ้ย รบกวนคุณชานยอลหรือเปล่าคะ เดี๋ยวให้เด็กไปตามก็ได้ค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมมีเรื่องจะคุยกับเขาอยู่พอดี ขอตัวนะครับ”
ไม่รอให้คุณยายค้านร่างโปร่งก็เดินออกไปจากห้องทันที ชายหนุ่มเดินหาร่างของหญิงสาวในบ้านจนทั่วแต่ก็ไม่เห็น หรือว่าจะไปคุยข้างนอกนะ คิดเสร็จก็เดินตรงไปยังประตูหน้าบ้าน มีแสงสว่างจากหลอดไฟคอยนำทาง บรรยากาศด้านนอกมืดสนิทมีเพียงเสียงคลื่นของทะเลดังกระทบพื้นทรายดังซ่า แล้วสายตาของเขาก็ปะทะเข้ากับร่างบางในชุดสีขาวกำลังนั่งเหม่อมองไปยังท้องทะเลกว้างบนโต๊ะม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ ชานยอลก้าวเท้าเข้าไปหาร่างนั้นทันที
“เพ่ยฟาง”
“อุ้ย คุณชานยอล ออกมาทำไมคะ”
หญิงสาวอุทานออกมาเพราะความตกใจที่อยู่ๆก็ได้ยินเสียงคนเรียกในความมืด แต่เมื่อเห็นว่าเป็นใคร เพ่ยฟางก็ส่งยิ้มไปให้
“ฉันออกมาตามเพ่ยฟางนั้นแหละ มานั่งทำอะไรมืดๆคนเดียว”
“อ้อ เพ่ยฟางออกมารับโทรศัพท์ค่ะ พอดีเพื่อนโทรมา”
“งั้นเหรอ ป่ะ ไปทานข้าวกันคุณยายให้มาตามน่ะ”
“ตายแล้ว นี้เพ่ยฟางออกมานานขนาดนี้เลยเหรอคะเนี้ย ไม่รู้ตัวเลยต้องโดนคุณยายดุแน่ๆ อุ้ย”
เมื่อได้ยินเหตุผลที่คุณชานยอลออกมาตามตนก็รีบลุกขึ้นทันที แต่แล้วร่างบางก็เซถลาเกือบจะล้มลงกับพื้นทราย ดีที่มีมือเรียวของชานยอลจับไว้ ประคองไม่ให้ล้มลง
“เพ่ยฟาง! เป็นอะไร”
“ม…ไม่เป็นไรคะ เพ่ยฟางเวียนหัว สงสัยลุกขึ้นเร็วไปหน่อย”
“งั้นเหรอ นั่งพักก่อนมั้ย”
ร่างโปร่งเอ่ยขึ้นด้วยความหวังดี ยิ่งเห็นใบหน้าที่ซีดอยู่แล้วตอนนี้ขาวแทบไม่มีสีเลือดยิ่งทำให้เขารู้สึกเป็นห่วง หรือว่าจะไม่สบายกันนะ อากาศยิ่งเย็นๆอยู่ด้วย
“ไม่เป็นไรค่ะ ดีขึ้นมากแล้ว”
“เห็นคุณยายหลี่บอกว่าเพ่ยฟางบ่นว่าปวดหัว ไม่สบายหรือเปล่า”
“ไม่หรอกค่ะ แค่มึนหัวเพราะคนขับรถขับเร็วไปหน่อยแค่นั้นเอง คุณชานยอลไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”
หญิงสาวพูดให้อีกฝ่ายคลายความกังวลก่อนที่ทั้งคู่จะเดินเข้าไปในตัวบ้านพร้อมกัน ภายในห้องรับประทานอาหารมีสาวใช้สองคนกำลังจัดเตรียมโต๊ะอาหาร เพ่ยฟางเอ่ยถามเด็กรับใช้คนหนึ่งถึงคุณยายหลี่ที่ตนไม่เห็นมาจัดโต๊ะอย่างที่เคยทำ ก็ได้รับคำตอบว่าคุณยายกำลังไปตามคุณเหม่ยหลิง ได้ยินดังนั้นแล้วชานยอลก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองต้องขึ้นไปตามคุณคริสที่อยู่บนห้องเหมือนกัน
“ถ้างั้นฉันไปตามคุณคริสก่อนนะ”
พูดจบก็หันหลังเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นบน มือเรียวผลักบานประตูห้องนอนเข้าไปก็พบร่างของคุณคริสนอนอยู่บนเตียง
“คุณคริสครับ อาหารพร้อมแล้วครับ”
“ลงไปก่อนไป”
“ยังไม่หิวเหรอครับ”
นี้ก็เลยเวลาอาหารมาได้สักพักแล้วทำไมคุณคริสถึงไม่ลงไปทาน หรือว่าไม่สบาย
“ฉันบอกให้นายลงไปก่อนไง!”
“อะ..ครับ”
พูดจบก็หันหลังเดินออกไปทันที ใบหน้าหวานเศร้าลงถนัดตาทันทีที่ปิดตูห้องนอนปิดลง ทั้งที่คิดว่าวันนี้จะไม่โดนคุณคริสดุแล้วแท้ๆ แต่ก็ยังโดนจนได้ ไม่รู้ว่าร่างสูงไปโกธรอะไรมา ทั้งๆที่ก่อนลงไปยังดีอยู่เลย
“คริสยังไม่ลงมาเหรอลูก”
คุณเหม่ยหลิงถามเด็กหนุ่มที่เพิ่งเดินหน้ามุ่ยลงมาจากข้างบนของบ้าน ปราศจากลูกชายของตนอยู่ข้างกาย ไหนเพ่ยฟางบอกว่าชานยอลขึ้นไปตามแต่ทำไมไม่เห็นลงมาพร้อมกัน
“คุณคริสให้ผมลงมาก่อนครับ ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน สงสัยยังไม่หิว”
“แย่จริง ลูกคนนี้ ไม่รู้หรือไงว่านี้เป็นเวลาทานข้าว”
“……..”
“ช่างเถอะ ทานกันเลยดีกว่า เหวินฉี ตักข้าว”
เมื่อได้ยินนายหญิงของบ้านพูดออกมาอย่างนั้น ทุกอย่างก็ดำเนินไปตามปกติ ชานยอลก้มหน้าก้มตาทานข้าวเงียบๆ เงยหน้าขึ้นมาบ้างเมื่อถูกถาม หรือชวนคุยจากเพ่ยฟางที่นั่งตรงข้ามกับคุณเหม่ยหลิงที่คอยถามเขาเรื่องความเป็นอยู่ ใจเขากำลังพะวงถึงคนบนห้อง ไม่รู้ว่าจะหิวหรือเปล่า ถ้าปล่อยให้ท้องว่างเดี๋ยวก็ไม่สบาย
“อ้าว อู๋ฟาน ลงมาแล้วเหรอ แม่นึกว่าลูกจะไม่กินเสียอีก”
“ครับ..”
ชานยอลเงยหน้าขึ้นมาจากโต๊ะสายตาก็ปะทะกับร่างที่อยู่ในห้วงความคิด คริสทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆร่างโปร่งสั่งสาวใช้ด้วยสายตาให้ตักข้าวให้ตน แล้วบนโต๊ะอาหารก็ตกอยู่ในความเงียบต่างจากก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง
“ตักซุปกิมจิให้หน่อยสิ”
“เอ๋..อ้อ ครับ”
ร่างโปร่งหันไปมองหน้าคนข้างๆก่อนจะหันไปตักซุปกิมจิที่วางอยู่ด้านหน้าของตัวเองใส่ในถ้วยใบเล็กของร่างสูง แล้วก้ต้องรู้สึกแปลกใจเมื่อมือหนาของคุณคริสตักอาหารใส่ลงในจานข้าวที่พร่องไปเล็กน้อยของเขา
“กินนี้สิ”
“ขอบคุณครับ”
ชานยอลก้มหัวลงเล็กน้อยพร้อมคำขอบคุณ ใบหน้าหวานมีรอยยิ้มขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่ทำหน้าเศร้าอยู่นาน เหม่ยหลิงมองภาพนั้นใบหน้าสวยหวานอมยิ้มกับการกระทำของทั้งคู่ บางทีมันอาจจะไม่เลวร้ายอย่างที่หล่อนคิด
“เพ่ยฟาง ถ้าทานข้าวเสร็จแล้วขึ้นไปหาน้าข้างบนด้วยนะจ๊ะ”
“ค่ะ คุณน้า”
“คุณแม่อิ่มแล้วเหรอครับ”
เด็กหนุ่มสมาชิกคนใหม่ของบ้านถามขึ้นเมื่อเห็นร่างระหงลุกขึ้นจากเก้าอี้ เหม่ยหลิงส่งยิ้มไปให้แทนคำตอบก่อนจะลุกเดินออกไปจากห้องนั้นเดินขึ้นไปยังชั้นบนของบ้าน มีร่างของเพ่ยฟางเดินตามขึ้นไป
“รีบทานสิ มองอะไรอยู่”
คำพูดของคนข้างกายทำให้เขาต้องก้มหน้าทานข้าวของตัวเองต่อไปโดยที่ไม่กล้าพูดอะไรอีก จนกระทั่งทานข้าวเสร็จคุณคริสก็ลุกขึ้นจากโต๊ะพร้อมดึงแขนเขาให้เดินตามขึ้นไปยังชั้นบน
“คุณคริสจะนอนเลยหรือเปล่าครับ”
ชานยอลเอ่ยถามเมื่อแขนตัวเองถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ประตูห้องนอนถูกปิดลงภายในห้องมีเพียงเขากับคุณคริสสองคน เวลาก็ดึกมากแล้วไม่รู้ว่าคนที่ต้องขับรถทั้งวันจะต้องการพักเลยหรือเปล่า
“อื้อ มานวดให้ฉันหน่อยสิ”
“ครับ”
ร่างโปร่งเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าของตัวเองให้เป็นชุดนอนก่อนจะคลานขึ้นไปบนเตียงที่มีร่างของคุณคริสนอนคว่ำอยู่บนที่นอนฝั่งตัวเอง มือเรียวบีบนวดต้นคอก่อนจะเลื่อนลงมาบนไหล่กว้าง เสียงครางแผ่วของคุณคริสทำให้เขาต้องอมยิ้มออกมา คงจะเหนื่อยมาสินะ
แต่แล้วเมื่อเวลาผ่านไปข้อมือของเขาก็ถูกมือหนากอบกุมไว้ คริสเงยหน้าขึ้นจากหมอนใบโตจ้องมองเข้าไปในดวงตากลมโตที่กำลังสั่นระริกเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร แล้วร่างของเขาก็ถูกผลักให้นอนหงายลงบนเตียง ตาโดยร่างของคุณคริสที่ทาบทับลงมาทันที
...............................................ตัดค่ะ เม้นแล้วแปะเมลนะคะ @PPdiary92
เปลือกตาบางลืมขึ้นช้าๆ หยาดเหงื่อไหลลงมาตามขมับ พยายามปรับลมหายใจให้เป็นปกติ ร่างของคุณคริสฟุบลงกับเตียงแผ่นหลังขยับขึ้นลงก่อนจะสงบลงพร้อมสติที่ขาดหายไป
ร่างโปร่งขยับกายลุกขึ้นช้าๆ น้ำสีขาวขุ่นไหลลงมาตามหว่างขาขาวเมื่อเขาก้าวเท้าลงจากเตียง ความรู้สึกเจ็บแปลบบริเวณสะโพกทำให้ใบหน้าหวานยับยู่ ชานยอลเดินเข้าห้องน้ำไปช้าๆ ชำระล้างคราบคาวต่างๆก่อนจะกลับมาทิ้งตัวลงนอนที่เตียง มือเรียวหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมกายไม่ลืมที่จะห่มให้คนที่นอนหลับไม่ได้สติข้างๆ พึมพำคำว่าหลับฝันดีข้างใบหูก่อนที่เปลือกตาสีน้ำนมจะปิดลง
“วันนี้เราจะไปไหนกันเหรอครับ”
“ล่องเรือน่ะ”
ชานยอลเอ่ยถามร่างสูงข้างกายด้วยน้ำเสียงกระตือรือรน หัวทุยพยักหน้ารับคำตอบห้วนๆที่ได้ยิน เขาชินเสียแล้วกับน้ำเสียงติดรำคาญของคุณคริส
หลังจากที่ตื่นแต่เช้าลงมาทานอาหารเรียบร้อย ตระกูลอู๋ก็เดินทางมายังท่าเรือของอ่าวซันย่า ตากลมมองสิ่งรอบกายด้วยความตื่นเต้น สนใจกับทุกอย่างที่ได้เห็น ชี้ชวนให้เพ่ยฟางที่อยู่ในชุดกระโปรงสีขาวดูสินค้าต่างๆที่แม่ค้าพ่อค้านำมาวางขายข้างทาง
“ไปกันได้แล้วชานยอล”
คริสหันไปเรียกเด็กหนุ่มที่ดูเหมือนว่าจะตื่นเต้นกับทุกอย่างที่ได้เห็น พร้อมดึงเอาแขนเรียวที่กำลังโบกทักทายลูกน้องคนสนิทอย่างอี้ชิงที่กำลังเดินตามมาสบทบให้รีบขึ้นเรือตามร่างของนายหญิงของบ้านที่ขึ้นไปก่อนแล้ว ใบหน้าหล่อเหลาหันไปมองใบหน้าหวานด้วยสายดุ จนอีกฝ่ายต้องสงบลง
ตระกูลอู๋ใช้เวลาทั้งหมดในช่วงเช้ากับการล่องเรือชมบรรยากาศของอ่าวซันย่าที่สวยงามจนคนต่างถิ่นอย่างชานยอลกล่าวชมแล้วชมอีก ภายในเรือสำราญถูกประดับตกแต่งอย่างหรูหรา ห้องอาหารขนาดใหญ่ที่มีอาหารเสิร์ฟอยู่ตลอดเวลา มีห้องคาราโอเกะ โรงภาพยนตร์ และการแสดงดนตรีที่เขาไม่มีโอกาสจะได้รับชมเพราะคุณคริสไม่ชอบเสียงดัง เขาจึงได้แต่หนังอยู่บนเตียงชายหาดที่กางอยู่บนดาดฟ้าเรือ มองท้องฟ้าสีใสสูดกลิ่นทะเลเข้าไปเต็มปอด
ขาเรียวก้าวเท้าลงจากเตียงชายหาด เดินไปยังรั้วเหล็กของเรือ ชะโงกหน้าออกไปนอกตัวเรือเพราะตอนนี้เรือจอดสนิททำให้เขาสามารถเหล่าปลาตัวเล็กตัวน้อยไหว้น้ำไปมาได้อย่างเพลิดเพลิน แล้วก้ต้องสะดุ้งเมื่อแขนข้างหนึ่งถูกกระชากอย่างแรงด้วยฝีมือของคนที่หายหน้าไปนาน
“เดี๋ยวก็ตกลงไปหรอก”
“คุณคริส ตกใจหมดเลย หายไปไหนมาครับ”
“ไปเข้าห้องน้ำ”
ถึงแม้ว่าจะข้องใจกับคำตอบแต่เขาก็ไม่อยากเซ้าซี้ ได้แต่พยักหน้างึกงักรับทราบ ก่อนจะเดินตามแผ่นหลังกว้างเข้าไปในเรือ
“จะไปไหนเหรอครับคุณคริส”
“กินข้าว นี้จะบ่ายโมงแล้ว”
ชานยอลแอบเบ้ปากกับน้ำเสียงกระชากที่อีกฝ่ายใช้กับตน ไม่รู้ว่าคุณคริสหมู่นี้เป็นอะไร อารมณ์ขึ้นๆลงๆจนเขาแทบตามไม่ทัน เดินมาไม่ไกลนักทั้งสองก็เดินมายังห้องอาหารมีร่างของคุณเหม่ยหลิงนั่งอยู่บนหัวโต๊ะเช่นเคย เพ่ยฟางนั่งอยู่ฝั่งซ้ายมือกับคุณยายหลี่ที่มานั่งร่วมโต๊ะกับพวกเขาด้วย
“สนุกมั้ยชานยอล”
“สนุกครับ ทะเลสวยมากเลย”
เหม่ยหลิงเอ่ยถามเด็กหนุ่มกำลังนั่งลงข้างๆลูกชายของตนด้วยรอยยิ้ม มองดูใบหน้าหวานเกินชายของอีกฝ่ายที่มีรอยยิ้มสดใสแต่งเต็มอยู่บนใบหน้า เมื่อทุกคนมาครบเด็กรับใช้จึงเริ่มนำอาหารออกมาวางบนโต๊ะ มื้อเที่ยงแสนอร่อยจบลงพร้อมกับเรือสำราญจอดเทียบท่า สมาชิกตระกูลอู๋ทยอยลงมาจากเรือจนครบก่อนจะเดินกลับที่พักเพื่อพักผ่อนก่อนจะกลับในตอนสายของวันพรุ่งนี้
“คุณชานยอลอยากเล่นน้ำทะเลมั้ยคะ”
เสียงหวานเอ่ยชวนร่างโปร่งที่เพิ่งก้าวลงจากรถออร์ดี้สีดำ ชานยอลหันมองข้างหน้า น้ำทะเลสีฟ้าใสเหมือนกำลังชักชวนให้เขาลงไปสัมผัส แต่ติดที่คนหน้าบึ้งหันมามองเขาด้วยสายตาดุ จึงจำต้องปฏิเสธออกไป
“ไม่ดีกว่าเพ่ยฟาง เพ่ยฟางไปเล่นเถอะ”
“งั้นเพ่ยฟางจะเล่นเผื่อนะคะ”
พูดจบก็เดินออกไปกับเหวินฉีที่ยืนรออยู่แล้ว เด็กหนุ่มมองตามร่างของทั้งสองไปอย่างเสียดาย มาถึงทะเลแต่เขายังไม่ได้แตะน้ำทะเลด้วยซ้ำ
“ขึ้นบ้านได้แล้ว ยืนมองอะไรอยู่”
“ครับ คุณคริส”
TBC....
อัพแล้วนะคะ ตามสัญญา ฮ่าๆๆ ตอนนี้ดูมึนๆเป็นพิเศษ อย่าว่าเรานะคะ >, < ฉากที่ดดนตัดตามกติกาเดิมเลยค่ะ
ขอบคุณทุกกำลังใจสำหรับฟิคเรื่องนี้นะคะ ขอบคุณที่เม้น ขอบคุณที่กดเฟบ ขอบคุณจริงๆค่ะ เราพยายามปั่นเรื่องนี้ให้จบ
ให้ได้ แต่มีข่าวร้ายคือ
50 ตอน คงไม่จบ เพราะเราปั่นไป40ตอนแล้ว ยังได้แค่เลยกลางเรื่อง แง้งงง ยังไงก็เป็นกำลังใจทนรอต่อไปด้วยกันนะคะ
สวัสดีค่ะ
ความคิดเห็น