ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [FIC EXO] ::Distorted DayTime ::KrisYeol

    ลำดับตอนที่ #15 : CHAPTER 14

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 5.49K
      28
      10 ก.ค. 56






    Distorted  Daytime


















    หลังจากวันที่คุณคริสพาเขาไปเที่ยว คุณคริสกับเขาก็ไม่ได้เจอหน้ากันอีกเลย อี้ชิงที่มีหน้าที่เป็นเลขาส่วนตัวได้เข้ามาแจ้งข่าวเขาถึงที่บ้านว่าคุณคริสมีงานด่วนที่จะต้องสะสางก่อนที่จะต้องเดินทางไปมาเก๊า พร้อมฝากบัตรเครดิตมาให้ อี้ชิงบอกว่าเขาสามารถใช้มันได้ตามความพอใจ



    ร่างโปร่งนั่งอยู่บนระเบียงห้อง มีหนังสือเล่มหนาที่เพิ่งค้นเจอในห้องสมุดวางไว้บนตัก ดวงตากลมเหม่อมองไปยังท้องฟ้าสดใส บรรยากาศเงียบเหงารายล้อมอยู่รอบตัว



    ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย นับกว่าสี่วันแล้วที่เขาต้องอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลอู๋เพียงลำพัง ยังดีที่สองสามวันมานี้เพ่ยฟางแวะเข้ามาหาในช่วงกลางวันทำให้เขาพอคลายความเหงาลงได้บ้างก่อนจะกลับบ้านของตนไปในตอนเย็น



    ขาเรียวยืนขึ้นจากเก้าอี้สีขาว ถือหนังสือเดินเข้ามาในห้อง เขาทนไม่ไหวแล้วจริงๆถ้าจะต้องอยู่ในบ้านหลังใหญ่โตนี้เงียบๆคนเดียว เห็นทีจะต้องออกไปสำรวจข้างนอกบ้างเสียแล้ว มือเรียวหยิบกระเป๋าสะพายพร้อมหยับบัตรเครดิตที่อี้ชิงนำมาให้ยัดมันลงไปในกระเป๋า เดินลงไปยังชั้นล่างของบ้าน



    คุณชานยอลจะไปไหนเหรอคะ



    คุณยายหลี่เอ่ยทักเมื่อเห็นร่างของเขาเดินลงมาจากบรรได ชานยอลระบายยิ้มอ่อนรู้สึกอบอุ่นที่ยังมีคุณยายคอยอยู่เป็นเพื่อน



    ชานยอลจะออกไปข้างนอก คุณยายอยากได้อะไรมั้ยครับ?”



    ไม่หรอกค่ะ เชิญคุณชานยอลไปเถอะ



    ครับ งั้นถ้าเพ่ยฟางมาที่บ้านช่วยโทรบอกผมด้วยนะครับเดี๋ยวผมจะรีบกลับมาคุยด้วย



    ได้ค่ะ



    ร่างโปร่งเดินออกมาที่ประตูหน้าบ้าน เห็นคนขับรถกำลังทำความสะอาดรถอยู่ก่อนแล้ว ชายหนุ่มยืนคิดอย่างชั่งใจจะทำยังไงกับการออกนอกบ้านครั้งแรกในเมืองจีน





    เอ้อ คุณลุงครับ ที่นี่มีรถอยู่กี่คันหรือครับ



     อยู่ในโรงรถเหลืออยู่3คันครับ คุณชานยอลจะไปไหนเหรอครับ เดี๋ยวผมจะขับให้



    คุณลุงคนขับรถที่เขายังไม่รู้จักชื่อเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางนอบน้อม ชานยอลเอียงคอเล็กน้อยอย่างใช้ความคิด ถ้าจะให้คนลุงขับรถไปให้เขาก็อยากจะขับเองจะได้จำเส้นทางได้เผื่อวันข้างหน้าจะไปไหนจะได้ไม่ลำบาก จะให้คุณลุงไปส่งแล้วหารถกลับเองเขาก็กลัวว่าจะลำบากคุณลุงเปล่าๆ ในที่สุดชายหนุ่มก็เลือกทางที่ดีที่สุดให้ตัวเอง



    คุณลุงช่วยเอารถมาให้ผมอีกคันนะครับ คันเล็กๆก็พอ แล้วช่วยขับรถนำทางผมไปห้างที่ใกล้ที่สุดด้วย เดี๋ยวขากลับผมจะกลับเอง



    เอาอย่างนั้นเหรอครับ ได้ครับ รอสักครู่นะครับ



    เมื่อทุกอย่างก็ได้ตามที่ต้องการ ชานยอลขับรถตามหลังคุณลุงถังออกมาจากบ้านสอดส่องสายตาจดจำสถานที่สำคัญไว้ในสมอง ในที่สุดเขาก็มาถึงห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งไม่ไกลจากบ้านนัก ชานยอลเอ่ยขอบคุณคุณลุงถังก่อนจะเดินเข้ามาในห้างเพียงลำพัง



    ชายหนุ่มเดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้จนเกือบทุกร้าน มีถุงชื่อร้านค้ามากมายอยู่ในมือ เขาไม่ได้ซื้อของใช้ส่วนตัวใหม่เลยตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี้ เสื้อผ้าทุกตัวเขาก็นำมาจากบ้านที่เกาหลี เลยถือโอกาสนี้เลือกซื้อของที่จำเป็น ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้าเขาก็ซื้อมาจนครบด้วยบัตรเครดิตที่คุณคริสเป็นคนให้



    เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นจากกระเป๋า ทำให้มือเรียวที่กำลังเลือกเสื้ออยู่ต้องหยุดชะงัก ควานหาต้นเสียงออกมาจากกระเป๋า ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มกว้างมือเห็นชื่อที่โทรเข้ามา



    ว่าไงแบคฮยอน ไม่โทรหาฉันเลยนะ



    กรอกเสียงลงไปเมื่อกดรับ เขายังไม่ได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนรักเลยตั้งแต่แต่งงาน



    ขอโทษว่ะ ตอนนี้กำลังวุ่นวายเรื่องเกี่ยวกับบริษัทอยู่ เลยไม่มีเวลาโทรหา เป็นไงบ้างว่ะ สบายดีป่ะ



    ก็..ดี



    แสดงว่าไม่ดีเท่าไหร่ใช่มั้ยปลายสายเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทัน



    ไม่รู้สิ



    ปากอิ่มยู่เข้าหากัน ไม่รู้จะตอบออกมายังไง ตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่ในร้านเบเกอรี่เพื่อนั่งพักหลังจากที่เดินมาเกือบชั่วโมงมือเรียวข้างหนึ่งโทรศัพท์ไว้ อีกข้างใช้จิ้มเลือกเมนูที่ต้องการ บราวนี่และโกโก้ปั่นเป็นสิ่งที่เขาเลือก



    เป็นยังไงล่ะ เล่ามาหน่อย อยากรู้



    คุณคริสเป็นคนไม่ค่อยพูดน่ะแบคฮยอน……..”



    .........อื้อ เข้าใจ



    แล้วก็...ไม่ค่อยกลับบ้านด้วย



    กูว่าล่ะ



    แบคฮยอนสบถออกมาไม่เบานัก ชานยอลเบ้ปากกับคำพูดของเพื่อนรัก อึดอัดใจกับเรื่องที่กำลังจะพูด



    คุณคริสเขาต้องทำงานน่ะ เลยไม่ค่อยกลับบ้าน



    เหรอออ.. ปลายสายลากเสียงยาว ทำงานหรือทำอะไร



    อย่าทำเสียงอย่างนั้นสิ



    ขอโทษนะชานยอลนายเป็นสามีหรือภรรยาคุณคริสอ่ะ แหะ



    แบคฮยอน..



    เอ่ยชื่อเพื่อนรักเสียงห้วน ทำไมต้องให้เขาพูดด้วย ไม่รู้หรือไงว่ามันน่าอายแค่ไหน



    อ่ะ ขอโทษที เขาบอกนายอย่างนั้นหรือไง



    อื้อ เขาบอกว่าเขาต้องทำงาน อาทิตย์หน้าก็ต้องไปมาเก๊า



    จริงอ่ะ นายมาด้วยหรือเปล่า ฉันกำลังจะไปมาเก๊าพอดี จะได้เจอกันไง



    คงไม่ได้ไปอ่ะ คุณคริสไม่ได้ว่ายังไง ฉันไม่กล้าขอหรอก



    อื้อ ช่างเถอะ ไว้ว่างๆฉันจะบินไปหานายแล้วกันนะ คิดถึงชิบหายเลย ไว้วินนิ่งกัน เอ้อ เรื่องข่าวคุณคริสอ่ะ ฉันเห็นแล้วนะ นายก็ฟังหูไว้หูก็แล้วกัน ไม่อยากพูดมาเดี๋ยวจะเป็นการยุภรรยาให้แตกหักกับสามีแค่นี้นะ.ตรู๊ด ตรู๊ด




    พูดจบสายก็ถูกตัดไป ปากอิ่มเบะออกมือเพื่อนรักชิงวางหูคงรุ้ว่ากำลังจะถูกดุ ชานยอลมองเค้กที่ถูกนำมาเสริฟพร้อมกับโกโก้แก้วโตอย่างเบื่อหน่าย ถึงอาหารจะอร่อยแค่ไหนแต่ถ้าต้องกินคนเดียวก็ไม่ได้รู้สึกดีนักหรอก





    ใช้เวลานั่งอยู่สักครู่ร่างโปร่งก็ลุกขึ้น พร้อมกับวางธนบัตรลงกับโต๊ะ ก่อนจะเดินออกมาจากร้านเบเกอรี่เตรียมตัวจะกลับบ้าน ชายหนุ่มเดินไปตามทางช้าๆสีหน้าเหม่อลอยสมองกำลังครุ่นคิดสิ่งที่เพื่อนบอก แต่ความคิดก็ต้องสะดุดเมื่อไหล่ของเขาถูกสะกิดจากทางด้านหลัง



    ขอโทษนะครับ คุณทำกุญแจหล่นหรือเปล่า



    อ่ะ ..จริงด้วย ขอบคุณนะครับ



    ชานยอลอุทานออกมาตากลมมองพวงกุญแจรถที่อยู่ในมือใหญ่ของชายหนุ่มท่าทางใจดี มันคงหล่นออกมาจากกระเป๋าตอนเขายัดกระเป่าตังคืลงเก็บ กล่าวคำขอบคุณอายๆกับความเลินเล่อของตัวเอง



    ไม่เป็นไร ครั้งหน้าก็อย่าใจลอยอีกนะครับ



    ใบหน้าที่ชานยอลเห็นแวบแรกก็รู้สึกว่ามันช่างดูดีเสียยิ่งกว่าพระเอกหนังจีนที่เขาเคยดู รอยยิ้มมุมปากแบบนั้นทำให้เขานึกเขิล ดวงตาเรียวเล็กเหมือนคนจีนทั่วไปแต่กลับมีประกายน่ามอง รูปร่างสูงใหญ่พอๆกับคุณคริสอยู่ในชุดสูทสีดำ คงมาติดต่อธุรกิจที่นี้



    ครับ ขอบคุณมากครับ



    กล่าวขอบคุณอีกครั้งก่อนจะรับพวงกุญแจมาถือไว้ในมือ ส่งยิ้มไปให้ก่อนจะหันหลังเดินออกมาหูของเขาได้ยินเสียงดังแว่วตามหลัง



    ไม่เป็นไรครับ



    ชายหนุ่มมองตามแผ่นหลังที่เดินจากไปพร้อมรอยยิ้มที่กว้างกว่าเดิม ดวงตากลมเบิกกว้าง พร้อมกับริมฝีปากอิ่มอ้านิดๆ แก้มยุ้ยสีแดง ภาพพวกนั้นยังติดอยู่ในสมอง ผู้ชายอะไร น่ารักชะมัด

     





    ชานยอลเดินตรงมาที่รถของตัวเองปลดล็อคประตูก่อนจะโยนถุงข้าวของทั้งหมดไว้หลังรถ กำลังจะสตาร์ทเครื่องเพื่อกลับบ้านแต่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขัดขึ้น ชายหนุ่มจิ๊ปากก่อนจะเอื้อมมือไปคว้ากระเป๋าสะพายขึ้นมาเปิดออกหยิบโทรศัพท์ที่กำลังส่งเสียงร้องออกมากดดู ..อี้ชิง



    มีอะไรเหรออี้ชิง



    คุณชานยอลอยู่ไหนครับ รีบกลับมาด่วนเลยนะครับ คุณคริสมารอที่บ้านแล้ว



    จริงเหรอ ฉันจะรีบกลับเดี๋ยวนี้แหละ



    พูดจบก็ตัดสายโทรศัพท์โยนมันลงบนเบาะข้างๆ มือเรียวสตาร์ทเครื่องก่อนจะรีบขับมันออกไป กลัวว่าคนที่เพิ่งกลับบ้านจะรอนานแล้วจะไม่พอใจ



     ชายหนุ่มใช้เวลาไม่นานในการขับรถก็กลับมาถึงคฤหาสน์ ขาเรียวรีบก้าวลงจากรถวิ่งเข้าไปในบ้านทันที ไม่สนใจข้าวของทั้งหมดที่ตนซื้อมาปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเหวินฉีจัดการขนมันลงมาจากรถนำไปเก็บไว้บนห้อง



    คุณชานยอลไปไหนมาคะ




    เพ่ยฟาง กลับมาแล้วเหรอ ชานยอลฉีกยิ้มกว้างอย่างดีใจ วันนี้คฤหาสน์ตระกูลอู๋คงไม่เงียบเหงาอย่างที่เคย



    ค่ะ พอดีเพ่ยฟางอยู่ที่บ้านว่างๆเลยทำขนมมาฝากคุณชานยอลกับคุณยายหลี อ้อ คุณยายหลีบอกว่าคุณชานยอลบ่นหา ขอโทษนะคะที่ไม่ได้เข้ามาหาเลย พอดีกำลังจะจัดสวนที่บ้านใหม่ มันรกน่ะค่ะ เลยว่าจะให้คนเข้ามาตัดต้นไม้คงไม่ได้เข้ามาที่นี่สักสองสามวัน



    หญิงสาวกล่าวอธิบายเหตุผลที่ตนหายหน้าไปจากบ้านนี้ ใบหน้าหวานมีรอยยิ้มประดับอยู่อย่างเคย มองใบหน้าน่ารักที่กำลังยับยู่เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอบอก คุณชานยอลอยู่บ้านคนเดียวคงเหงาแย่



    อื้ออ ไม่เป็นไร เราเข้าใจ ว่าแต่คุณคริสอยู่ไหนเหรอ



    ถามเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าทำไมตัวเองถึงต้องรีบร้อนกลับมาที่นี่



    เอะ พี่อู๋ฟานมาเหรอคะ เพ่ยฟางไม่เห็นเลย สงสัยอยู่บนห้อง คุณชานยอลรีบขึ้นไปหาเถอะค่ะ



    หญิงสาวเอ่ยขึ้นอย่างแปลกใจ ก่อนจะรีบออกปากไล่ชายหนุ่มที่กำลังสอดส่องสายตาไปทั่วบริเวณบ้านให้รีบขึ้นไปบนห้อง ถ้าพี่อู๋ฟานกลับมาที่บ้านมักจะอยู่ในห้องนอนไม่ก็ห้องทำงานเสมอ



    อื้อ ไปก่อนนะ เดี๋ยวเราลงมาคุยด้วยอย่าเพิ่งกลับล่ะ



    พูดจบก็เอี้ยวตัวหันหลังรีบวิ่งขึ้นบรรไดไป เพ่ยฟางมองตามแผ่นหลังนั้นไปก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ อดหัวเราะเอ็นดูกับท่าทางนั้นไม่ได้



    ไปไหนมา



    คริสถามเสียงเรียบเมื่อเห็นว่าใครเปิดประตูเข้ามา ชายหนุ่มยืนเปลือยท่อนบนอยู่ที่ประตูกระจกริมระเบียง คีบบุหรี่ไว้ในมือก่อนจะยกมันขึ้นสูดควันพิษเข้าปอด



    ไปซื้อของครับ



    เมื่อได้รับคำตอบร่างสูงหันตัวกลับมองไปยังนอกหน้าต่างตามเดิม ชานยอลก้าวเข้ามาในห้องช้าๆ ทิ้งตัวนั่งลงกับเตียง เขาไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไร เลยได้แต่นั่งเงียบๆรอให้อีกคนเป็นฝ่ายเปิดบทสนทนา



    คริสโยนแท่งสีขาวที่ถูกดับแล้วลงกับที่เขี่ยบุหรี่ กวักมือเรียกคนที่เอาแต่นั่งเงียบอยู่บนเตียง



    ชานยอล มานี่



    ถึงแม้จะไม่ชอบประโยคคำสั่งแบบนั้น แต่ขาเรียวก็ลุกขึ้นตามความต้องการของอีกคน คุณคริสดึงร่างของเขาเข้าสู่อ้อมกอด ใบหน้าหล่อซบลงกับซอกคอกดจูบลงไปไม่เบานัก ก่อนจะลามขึ้นมาบนพวงแก้มกลม



    พรุ่งนี้ฉันต้องไปมาเก๊าเสียงทุ้มกระซิบข้างใบหู ชานยอลชะงักกับคำบอกเล่า อยากจะถามว่าไปกี่วัน นานแค่ไหนแต่ก็ไม่กล้า



    ครับ เดี๋ยวผมจะจัดกระเป๋าให้



    พูดจบก็ใช้มือยันอกหนาให้ออกห่าง แต่คุณคริสไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น ยังคงกอดเขาไว้แน่น ริมฝีปากร้อนกดจูบไปทั่วใบหน้า มือหนาล้วงเข้าไปในเสื้อยืดตัวบางลูบไล้ผิวเนียนจนทั่ว



    คุณคริส…”



    ชานยอลเรียกชื่อคนที่กำลังรุกรานตนเบาๆ ร่างของเขาถูกผลักลงกับเตียง คุณคริสดึงเสื้อของเขาออกทางศรีษะ ท่อนบนของทั้งคู่เปลือยเปล่า



    แขนเรียวโอบรอบคอหนาไว้ คริสกดจูบหนักลงไปบนริมฝีปากอิ่ม เงยหน้าขึ้นสบตากับดวงตากลมที่กำลังสั่นระริก



    ถ้าไม่ติดว่าพรุ่งนี้ฉันต้องเดินทางแต่เช้า คืนนี้นายไม่รอดแน่



    ชานยอลกลืนน้ำลายลงคอเมื่อได้ฟังประโยคนั้น รู้ดีว่าบทรักของคุณคริสร้อนแรงแค่ไหน



    ถึงแม้จะยอมละริมฝีปากออกจากแก้มนิ่ม แต่คริสก็ยังใช้นิ้วเรียวลูบไล้พวงแก้มคนที่นอนนิ่งอยู่ใต้ร่างไปมา



    อยากได้อะไรมั้ย? ถ้ามีเวลาฉันจะซื้อมาฝากคริสเอ่ยถามออกมา



    อะไรก็ได้ครับ



    คริสกอดร่างนิ่มอยู่สักพักก่อนจะเงยหน้าขึ้นจากซอกคอ พลิกตัวนอนหงาย เอ่ยปากให้คนที่เพิ่งเป็นอิสระไปเตรียมน้ำให้ตน ใกล้เวลาอาหารเย็นแล้ว เขาอยากจะอาบน้ำเสียก่อน



    ชานยอลลุกขึ้นตามคำสั่ง หยิบเสื้อที่กองอยู่พื้นขึ้นมาใส่ เดินเข้าหองน้ำทำตามความต้องการของคนบนเตียง เมื่อเขาเดินออกมาคุณคริสก็เดินเข้าไปแทน



    นายจะลงไปกินข้าวก็ไปเถอะคริสเอ่ยขึ้นเมื่อเดินออกจากห้องน้ำ



    คุณคริสไม่ทานเหรอครับ



    ชานยอลเอ่ยถามอย่างสงสัย เมื่อกี้เด็กรับใช้ก็เพิ่งขึ้นมาบอกเขาว่าเพ่ยฟางขอตัวกลับบ้านก่อนเพราะคนงานที่จะมาจัดสวนให้เข้ามาติดต่อเรื่องงาน ถ้างั้นเขาก็คงต้องทานข้าวคนเดียว



    อื้อ จะทำงาน ทานข้าวเสร็จแล้วมาจัดกระเป๋าให้ฉันด้วย



    ครับ



    พูดจบคุณคริสก็เดินไปหยิบโทรศัพท์ที่เขาเพิ่งสังเกตุเห็นว่ามีพวงกุญแจสีดำห้อยอยู่ เดินเข้าไปในห้องทำงาน ขาเรียวลุกก้าวเดินออกไปจากห้องลงมายังชั้นล่าง โต๊ะทานข้าวถูกจัดไว้เรียบร้อยแล้ว



    คุณคริสยังไม่ลงมาเหรอคะ



    คุณคริสไม่ทานครับ บอกว่าไม่หิว



    คุณยายหลี่ถามขึ้นเมื่อไม่เห็นร่างของคุณชายตามลงมา มองดูเด็กหนุ่มที่นั่งหน้าเศร้าทานข้าวคนเดียวเงียบๆ นางถอนหายใจออกมาอย่างนึกสงสาร บางทีคุณชายของหล่อนก็ใจร้ายเกินไป



    อร่อยมั้ยคะ



    อร่อยครับ คุณยายทำเองเหรอครับ อร่อยมากเลย



    ค่ะ ยายทำเอง



    ชานยอลส่งยิ้มรับก่อนจะนั่งทานข้าวต่อไปสองสามคำก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ปฏิเสธของหวานหลังอาหารด้วยเหตุผลว่าจะต้องไปจัดกระเป๋าสำหรับเดินทางพรุ่งนี้ให้คุณคริส



     เขาเปิดประตูห้องเข้ามาก่อนจะปิดลง ไม่มีใครอยู่ในห้องนอนจึงเงียบสนิท คุณคริสคงยังอยู่ในห้องทำงาน เสียงพูดคุยดังแว่วออกมานอกห้อง แต่เขาก็ไม่สามารถจับใจความได้



    ร่างโปร่งเดินไปยังตู้เสื้อผ้า หยิบกระเป๋าใบโตออกมาจัดของจำเป็นที่คิดว่าคุณคริสคงต้องใช้ยัดใส่กระเป๋าให้เป็นระเบียบ เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยเขาจีงไปทำธุระส่วนตัวของตน เมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำคุณคริสก็ยังไม่ออกมา



     ชานยอลทิ้งตัวลงกับที่นอน ตั้งใจว่าจะรอจนกว่าคุณคริสออกมาจากห้องทำงานถึงจะนอนแต่ก็ไม่เป็นไปตามที่คิดเมื่อเขาเผลอหลับไปตอนเข็มนาฬิกาชี้เวลาเที่ยงคืน แต่คุณคริสก็ยังไม่กลับมาที่ห้อง

     








    ชานยอลรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ร่างของเขาถูกโอบกอดจากทางด้านหลัง พยายามขยับกายให้เบาที่สุดอยากให้คนทำงานหนักได้พักผ่อน เขาเดินเข้าไปในห้องน้ำอาบน้ำให้ตัวเองก่อนจะเตรียมน้ำสำหรับอีกคน เมื่อเดินออกมาคุณคริสก็ตื่นอยู่ก่อนแล้ว



    ตื่นแล้วเหรอครับ ผมเตรียมน้ำไว้ให้แล้ว



    อื้อ



    พูดจบก็ลุกขึ้นจากเตียงเดินผ่านร่างของเขาเข้าห้องน้ำไป เขาเดินไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้า หยิบชุดออกมาเตรียมไว้ให้อย่างรู้หน้าที่ เมื่อคุณคริสแต่งตัวเสร็จแล้วพวกเขาจึงเดินลงมาข้างล่างเพื่อรับอาหารเช้าก่อนที่คุณคริสจะต้องเดินทางไปสนามบินเพื่อขึ้นเครื่อง



    เดินทางดีๆนะครับ



    ชานยอลเอ่ยขึ้นเมื่อเดินมาถึงรถ คริสหันมาพยักหน้ารับก็จะก้าวขึ้นรถไป ตากลมมองตามรถที่เคลื่อนตัวออกไปช้าๆจนหายลับไปจากสายตา



    เข้าบ้านเถอะคะ คุณชานยอล อากาศเริ่มหนาวแล้ว เดี๋ยวจะไม่สบาย



    ครับ คุณยาย










    TBC.










    มาอัพเร็วไปไหม? ไม่มีอะไรมากสำหรับตอนนี้ น้ำเน้นๆ 55555
    เราพยายามแต่งเรื่องนี้ให้จบนะคะ ที่แต่งไว้ก็มาถึงครึ่งเรื่องเเล้ว (ตอนที่25) มันค่อนข้างจะยาวพอสมควร เราไม่ถนัดแต่งฟิคสั้น บอกตรงๆ ฮ่าๆๆ เพราะเราคิดว่าฟิคยาวจะใส่รายละเอียดตัวละคร เนื้อหาได้เยอะกว่าฟิคสั้น บางตอนเลยดูเรื่อยๆไปหน่อย ขอโทษนะคะ 


    สุดท้าย ช่วยกันคอมเม้นให้เยอะๆด้วยนะคะ เราชอบอ่าน สกรีมใน ทวิต ก็ขอ #DDT นะคะ  >< 5555 ขอบคุณมากค่ะ 

     

     

     

     

     


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×