คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #130 : CHAPTER 123 + สอบถามเรื่องรวมเล่ม
สำคัญมาก!! รบกวนเพื่อนๆอ่านก่อนทำแบบสำรวจ
ตัดสินชะตาการรวมเล่มฟิค!!
คือปิ๊กแต่งฟิคเรื่องนี้คือฟิค distorted Daytime จบแล้วค่ะ
กำลังอยู่ในขั้นตอนการ จัดหน้า ซึ่งจำนวนหน้าฟิคจากการคำนวณคร่าวๆ ฟิค DDT จะมีจำนวน3เล่ม เล่มล่ะ 350-400 หน้า ภายในจะมีเนื้อหาทั้งหมด 135 ตอน ตอนพิเศษ 4 ตอน(1ตอนเคยลงในทวิตเตอร์เมื่อนานมาแล้วและลบออกจะมีให้อ่านอีกครั้งในฉบับรวมเล่ม อีก 3 ตอน ใหม่ สด ไม่เคยลงที่ไหน อ่านได้เฉพาะรวมเล่มค่ะ)
ส่วนเรื่องราคาซึ่งเป็นจุดที่ปิ๊กกังวลที่สุดเนื่องจากฟิคค่อนข้างยาวจึงมีจำนวน3เล่ม ราคาจึงค่อนข้างสูง คือ ประมาณ 900-1000 บาท รวมค่าส่งไม่เกินนี้ ซึ่งตอนนี้ราคายังไม่ชัดเจนเพราะยังจัดหน้าไม่เสร็จ แต่จะพยายามรวมค่าส่งไม่ให้เกิน900-1000บาท
โดย ปิ๊กเปิดจองพร้อมโอนครึ่งหนึ่ง คือ ถ้าขาย 900 บาท โอนครึ่งแรก 450 บาท หรือ ถ้าใครสะดวกโอนทั้งหมดก็ได้ค่ะ พอหนังสือเสร็จสมบูรณ์จากโรงงานตอนพร้อมส่งจึงโอนครึ่งหลัง เราจะจัดส่งหนังสือภายใน1อาทิตย์ (คือตัวนี้เห็นใจน้องๆที่อาจจะเก็บเงินไม่ทัน สะดวกยังไงก็ได้ค่ะ)
***ระยะเวลาเปิดจอง2เดือนนะคะ ยาวๆไปเลยค้า***
คนที่โอนเข้ามา50คนแรกจะมีของขวัญพิเศษให้แน่นอนค่ะ
แต่จะได้รวมหรือไม่ได้รวมมันขึ้นอยู่กับสิ่งนี้ค่ะ
**ถ้าฟิค DDT มียอดสั่งจองไม่ถึง50ชุด คงจะไม่มีการรวมเล่มเกิดขึ้น เพราะปิ๊กมาคำนวนค่าใช้จ่ายแล้วมันไม่คุ้มทุนจริงๆค่ะ เข้าเนื้อตัวเองด้วย ฮา ปิ๊กจึงขอรบกวนเวลาเพื่อนๆก่อนอ่านทำแบบสำรวจการสั่งจอง สำหรับคนที่สนใจจริงๆ เอาง่ายๆ แบบว่าจะสั่ง ฮ่าๆๆ
**ย้ำนะคะ สำหรับคนที่จะสั่งซื้อจริงๆ เพื่อปิ๊กจะได้นำไปประกอบการตัดสินใจค่ะ
พิเศษ!!
***คนที่สั่งซื้อแบบรวมเล่มจะได้อ่านตอบจบก่อนใครเพื่อน เพราะปิ๊กจะลงฟิคในบอร์ดเด็กดีนี้จนจบหลังจากที่ส่งหนังสือให้คนที่ซื้อ1เดือนค่ะ คนที่ไม่ซื้อไม่ต้องกลัวว่าจะไม่ได้อ่านนะคะ แต่ปิ๊กจะลงแค่130ตอน อีก 5ตอนรอหลังจากส่งหนังสือเสร็จแล้ว1เดือนค่ะ
ขอบคุณค่ะ
ตอบแบบสำรจตามลิงค์ด้านล่างนี้นะคะ
http://goo.gl/forms/KYSYL5lVt8
“อยากไปคอนโดของเราจัง”
ในขณะที่ชานยอลกำลังตั้งใจกับการขับรถคุณคริสที่นั่งกุมมือเขาอยู่ก็เอ่ยขึ้นฝ่าเสียงเพลงจากเครื่องเล่นภายในรถ ร่างโปร่งหันปสบตาคนรักก่อนจะพยักหน้าอย่างเห็น เขาเองก็อยากจะมีเวลาส่วนตัวที่ได้อยู่กับคนรักในคอนโดที่อีกฝ่ายเป็นคนซื้อให้ นอนดูหนัง กินข้าว หยอกล้อกัน ชายหนุ่มวาดฝันในหัว แต่มันคงไม่ใช่ตอนนี้
“เราไปกันนะชานยอล”
“เอาไว้คราวหลังดีกว่านะครับ วันนี้มันเย็นมากแล้วผมต้องกลับไปทำต๊อกโบกีให้คุณทานอีก และอีกอย่างที่คอนโดก็ไม่มีอุปกรณ์ด้วย เอาไว้ถ้าคุณมาเกาหลีอีกผมจะซื้อของเข้าไปไว้นะครับ”
“อื้อ ก็ได้ ชักหิวแล้วสิ”
“รอหน่อยนะครับจะถึงบ้านแล้ว”
ชานยอลบีบมือคนข้างๆเบาๆ เขาเองก็เริ่มรู้สึกหิวมากเหมือนกัน ขนมหวานให้แคลอรี่เยอะแต่ไม่ทำให้อยู่ท้องจริงๆ เงียบกันอยู่สักพักรถมินิคันโปรดของร่างโปร่งก็เลี้ยวเข้าสู่ประตูบ้าน ชานยอลเหลือบมองนาฬิกาบนหน้าปัด เย็นมากแล้วไม่รู้ว่าแม่กับพี่จะกลับมาหรือยัง ไม่รู้ว่าจะกลับมาทันต๊อกโบกีร้อนๆของเขาหรือเปล่า
“กลับมาแล้วเหรอคะ”
“ครับนม วันนี้ทำอะไรกินเหรอครับ”
ชานยอลจอดรถไว้ที่หน้าประตูบ้านยื่นกุญแจให้คนขับรถแล้วจึงหันไปยิ้มให้นมเยจินที่ยืนรอพวกเขาอยู่
“นมทำบิบิมบับ กับกิมจิชิเกของโปรดคุณไงคะ คุณคริสลองถามฝีมือนมดูนะคะ ไม่รู้ว่าจะถูกใจหรือเปล่า”
“ต้องอร่อยมากแน่ๆครับ”
ชายหนุ่มยิ้มให้นมของคนรัก ร่างโปร่งคุยกับนมเยจินอยู่สักพักเรื่องที่ตัวเองต้องการทำต๊อกดบกีให้ครอบครัวทานรบกวนให้นมช่วยเตรียมของให้ตนด้วย ก่อนที่ชายหนุ่มทั้งสองจะขอตัวเดินขึ้นไปบนบ้าน
“คุณจะอาบน้ำเลยมั้ยครับ?”
“ไม่อ่ะ พี่ขอพักก่อน ชานยอลจะทำอะไรก็ทำเถอะ”
ชานยอลพยักหน้ารับก่อนจะเดินถือโทรศัพท์ลงมายังชั้นล่าง นิ้วเรียวเลื่อนหาเบอร์ดทรษศัพท์ของมารดาก่อนจะโทรออกไป ทำเป็นลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้า เขาอยากรู้ว่าแม่กับพี่จะกลับมาทันอาหารเย็นมื้อนี้หรือเปล่า
แต่รออยู่นานปลายสายก็ไม่รับเสียที หรือว่าจะติดงาน ชายหนุ่มคิดในใจ ปกติแล้วถ้าว่างไม่มีเลยที่แม่จะไม่รับสายเขา ชานยอลยัดโทรศัพท์ในมือลงกระเป๋ากางเกง เดินเข้าไปในห้องครัว เขาต้องรีบทำอาหารให้เสร็จก่อนที่แม่จะกลับมาและก่อนจะเลยเวลาทานยาของคุณคิส
“เสร็จแล้วครับ”
“ว้าว ตั้งแต่คุณไปอยู่จีนนี้ทำอาหารเก่งขึ้นเยอะเลยนะคะ คุณชานยอล”
นมเยจินหันไปพูดกับร่างสูงที่กำลังมองดูต๊อกโบกีในหม้อที่ตัวเองทำด้วยสายตาภูมิใจ หญิงสาวแปลกใจไม่น้อยที่เด็กหนุ่มที่เคยเอาแต่เที่ยวเล่น เล่นเกมส์ เตะฟุตบอลกับเพื่อนไปวันๆอย่างคุณชานยอลจะทำต๊อกโบกีได้น่าทานขนาดนี้
“อยู่ที่จีนผมเข้าครัวบ่อยฮะ คุณยายหลี่สอนผมไว้เยอะ”
“ดีแล้วค่ะ จะได้ทำให้คุณแม่กับคุณซูโฮทานบ่อยๆไงคะ”
“ไมรู้ว่าแม่จะอยากทานฝีมือผมหรือเปล่า แม่กำลังโกรธผมอยู่”
ชานยอลพูดหน้าหงอย คิดถึงเรื่องเมื่อเช้าทีไรเขาก็ยังเสียใจอยู่ทุกที นมเยจินเห็นอย่างนั้นแล้วจึงต้องรีบเปลี่ยนเรื่องคุยด้วยการไล่อีกฝ่ายให้รีบไปอาบน้ำก่อนจะได้ลงมาทานข้าวเย็นทันเวลาอาหารเย็น
“คุณคริสครับ ตื่นได้แล้วครับ”
“อื้ออ ตื่นแล้ว”
พอเปิดประตูห้องนอนเช้ามาชานยอลก็ต้องส่ายหน้า ตอนนี้เย็นมากแล้วแต่คุณคริสยังคงไม่ยอมลุกจากที่นอน ปากบอกว่าตื่นแต่ตายังหลับอยู่ซะงั้น
“ครับ ตื่นเถอะนะครับ อย่านอนตอนหัวค่ำเลย เดี๋ยวจะหงุดหงิดเอา”
“อื้ออ ตื่นแล้ว”
“ไปอาบน้ำนะครับ เดี๋ยวผมไปเตรียมน้ำให้”
“แล้วชานยอลล่ะ”
“ผมจะอาบทีหลังไงครับ”
“ไม่เอา อาบพร้อมกันสิ”
“ไม่เอาครับ อย่าเพิ่งมาหื่นนะครับ”
ชายหนุ่มหันไปค้อนพร้อมแก้มแดงๆ แขนหักอยู่คุณคริสยังหิ่นอย๔ได้ เรีบกเสียงหัวเราะจากร่างสูงได้เป็นอย่างดี
“รอเล่นน้า แขนหักอยู่จะไปทำอะไรได้ แต่ชานยอลมาช่วยถูหลังให้พี่หน่อยสิ นะครับ”
“ก็ได้ครับ ลุกขึ้นเลยครับ ผมหิวข้าวแล้ว”
คริสลุกขึ้นอย่างว่าง่ายเมื่อได้รับคำตอบที่ถูกใจ แต่ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำปลายจมูกโด่งก็ขโมยสูดกลิ่นหอมจากแก้มป่อง จนเจ้าของแก้มอดจะตีเข้าที่แขนของเขาเบาๆอย่างหมั่นไส้ไม่ได้
“ลงมาแล้วเหรอคะ”
ทันทีที่เขากับคุณคริสเดินลงมาถึงชั้นล่างนมเยจินที่กำลังจัดโต๊ะอยู่กับสาวใช้ก็เอ่ยทักขึ้น โต๊ะอาหารถูกจัดเตรียมเรียบร้อย ร่างโปร่งเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาบนผนังเลยเวลาอาหารเย็นมากแล้วแต่แม่กับพี่ก็ยังไม่กลับ
มา
“อร่อยมั้ยครับ?”
ชานยอลถามขึ้นอย่างไม่มั่นใจเมื่อคริสตักต๊อกโบกีในชามขึ้นกินคำแรกด้วยแขนข้างซ้ายของตัวเอง ร่างสูงเคี้ยวเค้กข้าวในปากสองสามครั้งก่อนจะยกนิ้วโป้งให้เป็นการยืนยันรสชาติว่าต๊อโบกีครั้งแรกของชานยอลใช้ได้ทีเดียว
“ต้องทานเยอะๆนะครับ มาครับผมป้อน”
“กินเองบ้างเถอะน่ะ”
คริสเอ่ยปรามคนรักที่คอยแต่จะเอาใจเขาจนไม่ดูแลสุขภาพตัวเอง แต่ก็ยังอ้าปากรับบิบิมบับที่อีกฝ่ายป้อนให้ถึงปาก ชานยอลฉีกยิ้มกว้าง ความจริงเขาก็หิวมากเหมือนกันแต่อยากให้คุณคริสทานให้เสร็จก่อน
“เสียดายจังคุณแม่กับพี่ซูโฮกลับมาไม่ทันอาหารเย็น”
“ชานยอลก็เก็บไว้ให้สิ พอแม่กับพี่กลับมาค่อยอุ่นให้ก็ได้”
“แต่ว่ามันจะไม่อร่อยเหมือนกับตอนทำใหม่ๆสิฮะ”
“ไม่เอาน่า อร่อยเหมืนอกันนั้นแหละ”
“ครับ อิ่มแล้วใช่มั้ยครับ คุณต้องทานยานะ”
“อิ่มแล้ว ง่วงนอนแล้วด้วยไปนอนกันเถอะ”
คริสลุกขึ้นยืนพร้อมกับกุมมือคนรักเดินขึ้นไปข้างบนทิ้งให้ชานจามบนโต๊ะเป็นหน้าที่ของเด็กรับใช้ ทั้งสองทิ้งตัวนอนลงบนเตียง หลังจากที่ชานยอลจัดการหายาให้คนป่วยทาน แผ่นหลังทั้งคู่พิงกับหัวเตียงสายตาจดจ้องภาพในจอโทรทัศน์ ชานยอลละสายตาจากจอสี่เหลี่ยมหันไปมองคนข้างกายที่กำลังนอนซบไหล่เขาอยู่ ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอของคุณคริสบอกให้รู้ว่าอีกฝ่ายได้เข้าสู่ห้วงนิทราแล้ว
“คุณคริสครับ นอนดีๆนะครับ”
“อื้อ”
“เดี๋ยวปวดหลังนะพี่”
ร่างโปร่งเอ่ยขึ้นเมื่อเจ้าของร่างสูงที่ตัวเองพยายามจะดันตัวให้นอนราบลงกับเตียงครางขัดขึ้นเหมือนไม่พอใจที่ถูกรบกวนเวลานอน คุณคริสปรือตาขึ้นมองเขาอยู่แวบเพียวก็หลับตาลงอีกครั้ง คงจะง่วงมากจริงๆ ชายหนุ่มยิ้มขำกับท่าทางแสนเด็กของคนรัก จัดการห่มผ้าให้เรียบร้อยจึงหันกลับมามองโทรทัศอีกครั้ง เขายังไม่ง่งเลยสักนิด
“น่าเบื่อจัง”
ชายหนุ่มบ่นออกมาเมื่อรายการในโทรทัศน์ไม่สามารถทำให้ตนรู้สึกสนุกไปด้วยได้ ร่างโปร่งเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาบนฝาพนัง ดึกมาแล้ว แต่เขากลับไม่รู้สึกง่วงเลยสักนิด และแม่กับพี่ก็ยังไม่กลับมาจากที่ทำงาน
ชานยอลทิ้งตัวนอนลงบนเตียงเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียงนุ่ม หันไปมองคริสที่นอนหลับสนิทด้วยความอิจฉา ใช้หลังมือลูบปลายจมูกโด่งเล่นก่อนจะหัวเราะคิกคักอยุ่คนเดียวเมื่อเห็นคนนอนหลับทำสีหน้าเหมือนรำคาญ แต่มันก็ทำให้เขาหายเบื่อได้ชั่วครู่ ชายหนุ่มถอนหายใจดึงเฮือก สะบัดผ้าห่มออกจากตัว
“ลงไปรอแม่ข้างล่างดีกว่า”
คิดแล้วชานยอลก็พาร่างของตัวเองมานั่งอยู่บนสนามหญ้าหน้าบ้าน อากาศตอนเด็กค่อนข้างเย็นโชคดีที่เขาหยิบผ้าพันคอติดมือมาด้วย ชานยอลนั่งคิดอะไรอยู่สักพักแสงไฟก็สาดลอดผ่านประตูหน้าบ้านที่กำลังเปิดออกเข้ามากระทบสายตา แม่กับพี่กลับมาแล้ว ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเดินตรงไปหารถซีดานสีดำที่จอดสนิทอยู่หน้าประตูบ้าน
“แม่ พี่ กลับมาแล้วเหรอครับ”
“อ้าว ชานยอลยังไม่นอนอีกเหรอ ดึกแล้วนะ”
“นอนไม่หลับครับ เลยลงมารอพี่กับแม่ ทำไมกลับดึกจังฮะ”
เป็นพี่ซูโฮที่เอ่ยกับเขาโดยที่แม่เพียงแค่ชายหางตาชำเลืองมอง ชานยอลที่ยืนยิ้มอยู่ถึงกับหน้าจ๋อย ตอบคำถามพี่ออกไปด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ
“ติดประชุมน่ะ เลยกลับดึกไปหน่อย”
“เหรอครับ แล้วแม่กับพี่กินอะไรมาหรือยังครับ ผมทำต๊อกโบกีไว้แล้วก็มีบิบิมบับด้วย”
“ยังเลย พี่หิวมากเลยชานยอล”
“งั้นไปกินกันนะครับ ผมจะไปอุ่นต๊อกโบกีให้ นะครับแม่ กินข้าวก่อนไปนอนนะครับ”
ชานยอลหันไปพูดกับแม่ที่ยังไม่ยอมพูดกับเขาตั้งแต่มาถึงแถมยังเดินเข้าไปในบ้านไม่ยอมฟังเขาพูดจนเขาตรงเดินไปขวางหน้าไว้ พร้อทมกับเกี่ยวแขนเล็กไว้ทำสีหน้าออดอ้อนเพื่อให้แม่ที่กำลังโกรธตนยอมกินต๊อกโบกีที่ตัวเองทำ
“ไปกินเถอะ แม่ไม่หิว”
“แต่แม่ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เที่ยงเลยนะครับ”
หญิงสาเอ่ยขึ้นน้ำเสียงสะบัด จนซูโฮที่เดินตามหลังมาต้องเอ่ยค้านขึ้น ชานยอลจึงได้ทีรวบรัดไม่ให้แม่ได้เอ่ยขัด รีบวิ่งเข้าไปในห้องครัวจัดการเปิดแก๊สอุ่นต๊อกโบกีในหม้อ ยืนกระทืบเท้าเร่าๆเมื่อความร้อนในหม้อไม่ทันใจตน ยืนรออยู่สักพักต๊อกโบกีในหม้อจึงอุ่นได้ที่ ชานยอลใช้ทัพพีตักแกงสีส้มใส่ชามให้พอสำหรับ2ที่ หยิบจานกับตะเกียบติดมือไป2ชุดแล้วจึงรีบวิ่งออกจากห้องครัว
“มาแล้วครับ”
ชายหนุ่มฉีกยิ้มกว่างเมื่อเห้นแม่กับพี่นั่งรออยู่บนโต๊ะอาหาร เงยหน้ามองนาฬิกาอีกครั้งถึงจะเลยมื้ออาหารมามากแล้วแต่เขาก็อยากให้แม่ได้ทานอาหารฝีมือเขาเพื่อจะหายโกรธเขาขึ้นมาบ้าง
“อื้อ อร่อยมากชานยอล เก่งนะเรา”
ซูโฮเอ่ยขึ้นเมื่อกินต๊อกโบกีเข้าไปคำแรก ชานยอลยิ้มรับด้วยความยินดีก่อนจะหันไปถามมารดาที่เอาแต่ก้มหน้ากินต๊อกโบกีในจานของตัวองเงียบๆ
“จริงเหรอครับ แล้วแม่ล่ะ อร่อยมั้ย”
“ก็ดี”
ได้ยินเพียงแค่ประโยคนั้นชานยอบลก็รู้สึกดีมากแล้ว ชายหนุ่มมองคนที่ตัวเองรักทั้งสองคนกินอาหารฝีมือตนแล้วรู้สึกมีแรงใจ พรึ่งนี้เขาตื่นแต่เช้า แล้วรีบลงมาทำอาหารให้แม่กับพี่กินและคุณคริสดีกว่า
“อิ่มแล้วใช่มั้ยครับ เดี๋ยวชานยอลจะเก็บ”
“ไม่ต้อง”
มือที่กำลังยกจานขึ้นหยุดชะงัก ปาร์ค ซองยอลเงยหน้าขึ้นสบตาลูกชายเป็นครั้งแรก ชานยอลมองหน้ามารดาด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ
“…………”
“ไปตามเด็กมาเก็บ”
“แต่ว่าเด็ก...”
“ชานยอล แม่มีเรื่องจะคุยด้วย”
ซูโฮที่กำลังจะเอ่ยแย้งขึ้นว่าดึกป่านนี้เด็กคงหลับหมดแล้วต้องกลืนคำพูดทั้งหมดลงลำคอเมื่อแม่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด ชานยอลเงยหน้าขึ้นสบตากับพี่ชายก่อนจะหันไปมองมารดาด้วยสีหน้าหวั่นใจ
“แม่มีอะไรเหรอครับ”
“คุณคริสจะกลับพรุ่งนี้ใช่มั้ย?”
“.................เปล่าครับ วันมะรืนครับ”
ชานยอลก้มหน้าตอบมารดา ซอนยอลถอนหายใจดังพรืด รู้สึกผิดหวังอย่างที่สุด
“ไหนตอนแรกบอกจะอยู่แค่วันเดียวไง”
“คุณคริสไม่สบายครับ ผมเลยขอให้อยู่ต่อก่อน แค่วันเดียว”
“บ้านเราไม่ใช่สถานสงเคราะห์คนป่วยนะชานยอล”
หญิงสาวพูดออกมาอย่างร้ายกาจ หล่อนรู้สึกเกลียดสามีของลูกชายคนมาจับใจ ตอนที่ลูกชายของหล่อนถูกทำร้ายจนแขนหักกลับถูกประติบัติราวกับผู้อาศัย แต่พอตัวเองแขนหักกับลอยหน้าลอยตาอยู่บนบ้านของหล่อน
“แม่ครับ! ทำไมพูดแบบนั้น”
“ก็ได้ อยากจะอยู่ต่อก็ได้ แค่วันเดียวนะชานยอล และถ้าเขากลับไปลูกต้องตัดขาดกับเขาซะ ถ้าเขาไม่ยอมหย่า ลูกต้องเป็นฝ่ายหยุด อย่าคุย อย่าติดต่อกับเขาอีก”
ชานยอลเอ่ยขึ้นน้ำตาคลอ รู้สึกหน่วงช้ำในอก ยิ่งได้ฟังคำพูดต่อมาของมารดายิ่งรู้สึกสะท้านในใจ เขาจะทำอย่างนั้นได้ยังไง
“แม่ มันเป็นไปไม่ได้ เรื่องบริษัทเราล่ะครับ”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง แม่หาทางออกได้แล้ว ผลกำไรของบริษัทจะเป็นของเขา80% แม่ยอมทุกอย่างชานยอล ขอให้ลูกหลุดพ้นจากผู้ชายคนนี้เสียที”
ความหวังสุดท้ายของเขาลอยลับไปทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของมารดา ขาทั้งสองข้างราวกับหมดแรงจะยืดหยัด ชายหนุ่มอ้าปากค้าง พึมพำออกมาอย่างหมดหนทาง
“แต่ผม แต่ผม ไม่อยากจากคุณคริส”
“ทำไมชานยอล บอกแม่มาว่าทำไม!”
“ผมรักคุณคริส ผมรักคุณคริสครับแม่”
ซอนยอลถามอย่างไม่เข้าใจ แล้วหล่อนก็ได้ยินคำพูดที่หบ่อนกลัวมากที่สุดจากปากลูกชาย หญิงสาวเหยียดยิ้มเค้นเสียงออกมาอย่างยากลำบาก ลูกชายคนเล็กของหล่อนกำลังบอกว่ารักผู้ชายที่ทำร้ายตัวเองมาตลอดเวลา1ปี
“รัก! ลูกกล้ารักเค้าได้ยังไงชานยอล จำไม่ได้หรือไงว่าเขาทำร้ายลูกแค่ไหน เขามีคนอื่น เขามีลูกกับคนอื่น ลูกลืมไปแล้วเหรอ?”
“ไม่ใช่ครับแม่ คุณคริสเลิกกับเพ่ยฟางแล้ว พวกเขาไม่ได้เป็นอะไรกันนอกจากพ่อกับแม่ของเฟิงอี๋”
ชานยอลรีบปฏิเสธออกมาเป็นพัลวันคว้ามือของแม่มากุมไว้ หวังว่าเมื่อแม่ได้ฟังความจริงที่คุณคริสบอกเขาท่านจะใจอ่อนบ้าง แต่เหมือนจะไม่เป็นดั่งที่เขาหวัง
“เขาจะเลิกได้ยังไงในเมื่อคุณคริสรักผู้หญิงคนนั้น”
“ไม่จริงครับแม่ คุณคริสไม่ได้รักเพ่ยฟาง คุณคริสรักผม ฮึก”
แล้วคำที่เขาเกลียดมากที่สุดก็หลุดออกมาจากริมฝีปากของมารดา ชายหนุ่มยกมือขึ้นปิดหูทั้งสองข้าง กลืนก้อนสะอื้นงในอก พยายาทมไม่ร้องไห้ออกมา ประโยคนั้นมันไม่ใช่ความจริง
“เขาโกหก เขาไม่มีทางรักลูกหรอก เขารักเพ่ยฟาง เขารักผู้หญิงคนนั้น”
“ไม่จริง! แม่อย่าพูด คุณคริสรักผม ฮื่ออ คุณคริสรักชานยอล”
เมื่อเห็นลูกชายของตนมีปฏิกิริยากับคำพูดนั้นซอนยอลยิ่งพ่นออกมาจากปากอย่างร้ายกาจ ชานยอลรู้สึกเหมือนโดนมีดนับพันกรีดย้ำลงบนแผลที่หัวใจ ร้องไห้ออกมาอย่างขวัญเสีย เขาไม่อยากได้ยินคำพูดนั้น ไม่อยากได้ยินแล้วว่าคุณคริสไม่รักเขา ไม่เอาอีกแล้ว
“อย่าโง่ไปหน่อยเลยชานยอล เขารักกัน เขาแค่ต้องการหลอกใช้ลูกเท่านั้น ได้ยินมั้ยชานยอล เขาหลอกลูก”
“ไม่จริง คุณคริสไม่ได้หลอกผม ไม่ได้หลอก แม่อย่าพูด ฮื่อ”
ชานยอลหวีดร้องออกมารู้สึกราวกับขาดอากาศหายใจ ภาพเหตุการณ์เมื่อครั้งวันวานที่ตัวเองพยายามจะลืมย้อนกลับเข้ามาในสมองอีกครั้ง คุณคริสไม่ได้หลอกเขา คุณคริสรักเขา ชายหนุ่มพูดย้ำกับตัวเองพร้อมกับน้ำตาที่ยังไหลออกมาไม่หยุดแต่มันไม่ได้ทำให้แม่ของเขารู้สึกเห้นใจเลยสักนิด
“แม่ พอเถอะครับ พอเถอะ น้องร้องไห้แล้วเห็นมั้ย”
“ช่างสิ แม่จะพูดน้องลูกจะได้หายโง่สักที”
ซูโฮที่เห็นน้องร้องไห้ราวกับจะขาดใจรีบเอ่ยขึ้น แต่เหมือนกับว่าเสียงของเขาเป้นสายลมที่แม่ไม่เคยคิดจะฟัง ปาร์ค ซอนยอลหันไปเผชิญหน้ากับลูกชายคนเล็กที่กำลังยืนร้องไห้ยกมือปิดหูอีกครั้ง พูดคำพูดที่ทำให้เส้นความอดทนของชานยอลต้องขาดพึง
“ได้ยินมั้ยชานยอล เขาไม่ได้รักลูก เขารักเพ่ยฟาง เขากำลังมีลูกกับคนอื่น เขาจะอยู่ด้วยกัน3คน แล้วลูกของแม่จะยืนอยู่ตรงไหน เขารักแค่ผลประโยชน์ เขาหลอกใช้ลูกของแม่รู้มั้ย เขาไม่มีวันรักชานยอล ได้ยินมั้ย
ลูก เลิกโง่เสียที”
“ไม่จริงๆๆๆๆ!! คุณคริสรักผม แม่อย่าพูด แม่จะไปรู้อะไร คุณคริสรักผม ฮื่ออ ไม่ได้รักเพ่ยฟางแล้ว รักแค่ผม ฮื่ออ เราจะเลี้ยงเฟิงอี๋ด้วยกัน จะมีแค่เราเท่านั้น แม่อย่าพูด ฮื่ออ”
“ชานยอล! เลิกโง่เสียที ถ้าเขารักลูก เขาจะทำร้ายลูกทำไม จำไม่ได้เหรอว่าเขาเคยซ้อมเราจนแขนหัก ถ้าเขารักลูก เขาจะทำอย่างนั้นทำไม”
“เพราะผมมีคนอื่นไงแม่ แม่ได้ยินมั้ย ผมมีคนอื่น ฮื่อออออออ”
“อะไรนะชานอล ลูกว่าอะไรนะ”
ซอนยอลครางออกมาอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง ซูโฮเองก็เหมือนกัน ชายหนุ่มมองหน้าน้อชายอย่างไม่เชื่อสายตา นี้หล่อนกำลังโกรธจนหูแว่วไปใช่มั้ย ชานยอลลูกชายของหล่อนไม่ได้ทำเรื่องผิดศีลธรรมแบบนั้นใช่มั้ย
“ฮื่อออ ผมมีคนอื่น ฮีออ ผมแอบคบกับพี่หลี่ฟง ผมมีคนอื่น ฮื่ออ”
“ชานยอล...... ชานยอล”
ปาร์ค ซอนยอลรู้สึกราวกับโดนตบหน้าเมื่อได้ฟังคำพูดจากปากของลูกชายอีกครั้ง ซูโฮเองก็ไม่ต่างกัน นี้ใช่มั้ยคือสิ่งที่ชานยอลปิดบังเขา
“แม่..พี่ ชานยอลขอโทษ ฮื่ออ”
“เพี๊ยะ!!”
“แม่!” ซูโฮอ้าปากคราง มองแม่กับน้องชายที่กำลังยืนน้ำตาไหลพรากกุมแก้มข้างที่โดนตบของตัวเองไว้อย่างไม่อยากจะเชื่อกับภาพที่ได้เห็น นั้นไม่เท่ากับประโยคที่มารดากำลังพูดออกมา
“ออกไป ออกไป เอาผัวแกออกไปด้วย แล้วไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่อีก ฉันไม่มีลูกชายสำส่อนแบบแก ออกไป! ออกไปเดี๋ยวนี้ ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้”
TBC........................
สวัสดีค่ะ มาอัพแล้วค่ะ
มาพร้อมแบบสำรวข ยังไงก็ช่วยตอบด้วยนะคะ เรายังเปิดโหวตเรื่อยๆนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
ตอนนี้จะสงสารใครดีนะ แต่เรารักชานยอล เราสงสารชานยอลค่ะ 5555
ขอบคุณที่ตามอ่านนะคะ
ขอบคุณค่ะ
ร่วมสกรีมในทวิตเตอร์รบกวน #DDT ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น