คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #122 : CHAPTER 116
“นะๆ นะครับนะ”
“ไม่เอาน่าชานยอล”
คริสที่กำลังนอนนอนให้แดดเผาอยู่บนหาดทรายขาวสะอาดของหาดเทียนหันไปปรามคนรักที่กำลังนอนคว่ำท้าวคางมองเขาตาแป๋วทำสีหน้าออดอ้อนอยู่อย่างอ่อนใจ หลังจากที่กลับไปทานข้าวเช้าที่รีสอตร์หลังจากดูพระอาทิตย์ขึ้นพวกเขาก็ตกลงใจกันว่าจะมาเล่นน้ำที่หาดเทียน แทนหาดตาแหวนและหาดตายายที่พวกเขาเคยไปกันแล้วเมื่อวันก่อน
“แต่ผมอยากเล่นนี้ครับ”
“แต่ขับไม่เป็นนี้ จะเล่นได้ยังไง”
และเนื่องจากหาดเทียนมีเจ็ทสกีไว้บริการนักท่องเที่ยว ซองแจ ซังฮุน กงจู ที่เคยขับเจ็ทสกีมาก่อนจึงไม่รอช้าจัดการเช่าเจ็ทสกีคนล่ะลำขับร่อนไปกลางทะเล พอเจ้าตากลมเห็นเพื่อนเล่นก็อยากเล่นบ้างทั้งที่ตัวเองขับไม่เป็นด้วยซ้ำ พอเขาค้านด้วยการลากมานอนอาบแดดอยู่ริมชายหาดก็ยังอ้อนเขาไม่ยอมหยุดจะเล่นให้ได้
“มันก็ไม่ต่างอะไรกับขับมอเตอร์ไซด์หรอกครับ”
“แต่ชานยอลว่ายน้ำไม่เป็น”
“เขามีเสื้อชูชีพนะครับ”
ชานยอลยังคงตื้อไม่หยุด หาเหตุผลร้อยแปดมาหักล้างข้อห้ามของอีกฝ่าย จะหนีไปเล่นเลยก็กลัวโดนดุ ตอนโกรธกันคุณคริสยอมตามใจเขาทุกอย่าง ขออะไรก็ให้ รู้อย่างนี้ไม่ยอมคืนดีแต่แรกดีกว่า
“แล้วมันช่วยได้ไหม ถ้าเกิดอุบัติเหตุจะทำยังไง”
“คุณคริสอ่ะ ก็ผมอยากเล่นอ่ะ พาผมเล่นหน่อยนะ”
พออีกฝ่ายไม่ยอมเข้าชานยอลก็เริ่มงอแง คริสถอนหายใจออกมากับอาการงอแงเหมือนเด็กของคนรัก จริงอยู่ที่การขับเจ็ทสกีไม่ใช่เรื่องยากของคนที่ขับรถมอเตอร์ไซดิ์เป็นแต่ชานยอลไม่เคยจับมันเลยสักครั้ง แถมว่ายน้ำก็ไม่เป็นถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาจะทำยังไง ชานยอลใช้ตาสวยๆจ้องมองเขาจนเขาอยากจจะใจอ่อนแต่ด้วยกลัวว่าจะเกิดอันตรายเลยต้องทำใจแข็งอยู่อย่างนี้
“ไม่เล่นหรอกนะครับคนดี นอนอาบแดดกับพี่หรือไม่ก็ไปเล่นน้ำกับแบคฮยอนดีกว่านะ”
พอเริ่มหมดหนทางคริสก็อ้างถึงแบคฮยอนที่กำลังเล่นน้ำอยู่ไม่ไกลจากจุดที่พวกเขาอยู่ ชานยอลทำปากยู่ แรกๆมันก็สนุกอยู่หรอกนะ แต่เขาว่ายน้ำไม่เป็นเหมือนแบคกี้นี่ นานเข้ามันก็น่าเบื่อเขาอยากลองเล่นเจ็ทสกีดูบ้าง ดูจากที่ซังฮุนเล่นมันคงจะสนุกไม่น้อย
“ไม่เอาครับ ผมอยากเล่นเจ็ทสกี คุณก็เล่นเป็นไม่ใช่เหรอ ขับให้ผมซ้อนก็ได้นี้ครับ ตอบแทนที่ผมขับมอเตอร์ไซด์ให้คุณซ้อนไง”
“อยากเล่นจริงๆเหรอ”
“ครับ”
ชานยอลตอบอย่างไม่รอช้า เยียดกายลุกขึ้นนั่ง ยกมือของคริสที่ยังคงนอนหงายมองตนอยู่บนหาดทรายขาวขึ้นมากุมไว้ฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจเมื่อความหวังเริ่มก่อตัว ใช้ดวงตาใสแจ๋วจ้องมองคริสไม่กระพริบ
“’งั้นตอบคำถามฉันมาก่อน”
“อะไรเหรอครับ”
พอเห็นว่าชานยอลอยากเล่นมากจริงๆ คริสก็หยิบเอาเรื่องเจ็ทสกีมาเป้นข้อต่อลองถามเรื่องที่ตัวเองอยากรู้มานานแต่ไม่กล้าพูดเพราะพวกเขาเพิ่งดีกันไม่อยากให้เรื่องนี้ตั้องมาทำให้ทะเลาะกันอีก ชานยอลเอียงหน้าถามด้วยความหวั่นใจ สรรพนามที่เปลี่ยนไปหมายความว่าคุณคริสกำลังจะเอาจริง
“ชานยอลกับไอ้...”
“พี่หลี่ฟงครับ....ผมกับพี่หลี่ฟงไม่ได้มีอะไรกันแล้ว เราเป็นแค่พี่น้องกัน เรื่องมันจบตั้งแต่วันนั้นวันที่ผมตัดสินใจขอยุติความสัมพันธ์กับพี่เขาแล้วครับ”
พี่แค่ขึ้นต้นชานยอลก้รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการจะถามถึงใคร เรื่องอะไร ชายหนุ่มรีบสวนออกไปเปลี่ยนสรรพนามที่คริสใช้เรียกหวัง หลี่ฟงให้ชวนฟัง แล้วจึงพูดเรื่องความสัมพันธ์ที่สิ้นสุดลงให้สามีได้เบาใจด้วยน้ำเสียงหนักแน่น คริสถอนหายใจยาว ถ้าจบกันตั้งแต่วันที่เขารู้ความจริงแล้ววันนั้นที่หน้าร้านอาหารคืออะไร
“พี่เห็นชานยอลยืนกอดกันกับมัน”
“แค่พี่น้องครับ มันเทียบกับเราไม่ได้เลยสักนิด”
“………………..”
เมื่อเขาพูดจบคุณคริสก็เงียบไม่โต้ตอบอะไรออกมา แต่ดวงตาที่เคยมองเขาตลอดกลับหันไปทางอื่น ใบหน้าหล่อเหลาที่สองสามวันมานี้มันฉายแววอบอุ่นตลอดเวลาที่อยู่กับเขากลับเคร่งครึม คุณคริสไม่เชื่อใจเขา
“พี่ครับ พี่คริส เชื่อชานยอลนะ มันไม่มีอะไรแล้วจริงๆ”
“ถ้าไม่มีอะไร แล้วทำไมมันต้องมาหาชานยอลถึงเกาหลี”
คริสพยายามควบคุมเสียงตัวเองไม่ให้สั่นเพราะความโกรธที่กำลังก่อตัวรวนในอก เป็นอย่างที่เขาคิดไม่มีผิดถ้าได้คุยเรื่องนี้สุดท้ายก็ต้องทะเลาะกันเหมือนเดิม
“พี่เขาไม่ได้ตั้งใจจะมาหาผม แค่แวะมาครับ พี่เขามาดูงานที่เกาหลี เราเลยนัดไปทานข้าวกันแบบพี่น้อง”
“…………………….”
“โถ่ คุณคริสครับ เชื่อใจผมไม่ได้เหรอครับ เหมือนที่ผมเชื่อใจคุณไง”
เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่โต้ตอบอะไรชานยอลก็ยิ่งใจเสีย เขารู้ว่าคนที่มีบาดแผลจากความทรงจำมันเป็นยังไง เขาไม่ชอบเห็นคุณคริสไปกับผู้หญิงอื่นเพราะฉันท์ใดคุณคริสก็คงไม่ชอบให้เขาไปกับพี่หลี่ฟงเหมือนกัน แต่จะเชื่อใจเขาเหมือนที่เขาพยายามเชื่อใจไม่เหรือไง
“นะๆ นะครับพี่ เชื่อใจผมนะ”
ร่างโปร่งทิ้งตัวนอนลงบนหาดทรายข้างๆร่างสูง ใช้ศีรษะถูไถบนท่อนแขนแกร่งที่ถูกแดดเผาจนเริ่มเป็นสีแทน ออดอ้อนให้อีกฝ่ายที่กำลังอารมณ์ไม่ดีให้ใจเย็นลง
เป็นภาพที่อี้ชิงที่ยืนแอบมองทั้งสองคนอยู่นานต้องยิ้มออกมา เขาไม่คิดเลยว่ามาเกาะล้านครั้งนี้จะได้เห็นภาพแบบนี้ระหว่างเจ้านายของเขากับคุณชานยอลที่ทะเลาะกันจนเขาคิดว่าทั้งสองคนคงไม่มีทางกลับมาคืนดีกันได้ แต่เมื่อเห็นแบบนี้แล้วเขาก็อดดีใจไม่ได้ คงจะดีกันแล้วสินะ ช่างน่ายินดีจริงๆ ชายหนุ่มคิดในใจ ก่อนจะก้าวขาเดินออกไปหาเจ้านายทั้งสอง
“นะๆ พี่คริสนะ...อะ อ้าว อี้ชิง”
“สวัสดีครับคุณชานยอล สวัสดีครับคุณคริส”
“อ้าว มาถึงแล้วเหรอ”
ชานยอลที่กำลังอ้อนสามีตัวเองอยู่เรียกชื่อลูกน้องคนสนิทของคริสออกมาด้วยความยินดี อี้ชิงส่งยิ้มให้ร่างโปร่งก่อนจะเอ่ยคำทักทายแล้วจึงหันไปหาเจ้านายของตัวเองเป้นลำดับสุดท้าย คริสลุกขึ้นนั่งเมื่อรู้ว่าผู้มาใหม่คือใคร ลูกน้องที่เขาส่งไปดูงานคงมีความคืบหน้าของสาขาในเกาหลีที่เขาอยากรู้มารายงาน
“ชานยอลรออยู่ที่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวฉันมา”
“แต่ว่า”
“อย่าเพิ่งงอแงนะ เดี๋ยวจะมาขับเจ็ทสกีให้เล่น”
ชานยอลถึงกับหน้าเสียเมื่อเห็นอีกฝ่ายลุกขึ้นยืนเตรียมตัวจะเดินออกไปคุยงานกับเลขา เห็นอย่างนั้นแล้วคริสก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ เหมือนลูกหมาโดนทิ้งไม่มีผิด เห็นทีเขาคงต้องเอากระดูกมาล่อเสียแล้ว แล้วชานยอลก็ฉีกยิ้มกว้างเมื่อได้ยินประโยคสุดท้ายของคริสที่เพิ่งจากไป ก่อนจะลุกขึ้นยื่นแล้ววิ่งไปหาแบคฮยอนที่กำลังมองมาทางเขาอยู่ด้วยความสงสัยเมื่อเห็นการมาของอี้ชิง
“ใครเหรอ”
“เลขาของคุณคริสน่ะ เพิ่งมาถึง ไปคุยเรื่องงานกัน”
“ขยันจริงๆ มาเที่ยวแล้วยังคุยเรื่องงานอีก”
ชานยอลพูดพลางใช้มือตีน้ำทะเลใส่หน้าหวานๆของเพื่อน แบคฮยอนปัดน้ำออกจากใบหน้าก่อนจะถลึงตาใส่เขา ชานยอลหัวเราะออกมาเสียงใสรู้สึกมีความสุขอย่างที่สุด การกระทำของคุณคริสเมื่อครู่มันหมายความว่าคุณคริสเลือกที่จะเชื่อใจเขาอย่างที่เขาเลือกที่จะเชื่อใจอีกฝ่ายเช่นกัน
“ฮ่าๆ เค้าก็แบบนั้นแหละ เอ้อ คุณคริสจะพาฉันไปเล่นเจ็ทสกี แกเล่นด้วยมั้ย?”
“ไม่เอาว่ะ แกเล่นเหอะ ฉันง่วงว่าจะไปนอนอาบแดดสักหน่อย”
“อย่าเพิ่งดิ เล่นน้ำเป็นเพื่อนก่อน รอคุณคริสคุยงานเสร็จแล้วค่อยไป”
พูดจบแบคฮยอนก็หันลังเตรียมจะเดินออกไปทันทีแต่ติดที่ว่าชานยอลบดึงแขนเขาไว้พร้อมกับทำหน้าอ้อนๆขอร้องให้เขาอยู่เล่นเป็นเพื่อนก่อนรอสามีตัวเองคุยธุระเสร็จก่อน แบคฮยอนจึงต้องยืนเล่นน้ำโต้คลื่นเป็นเพื่อน
“ทะเลที่ไทยสวยอ่ะ ไว้คราวหน้าไปมัลดีฟกันนะ”
“อยากไปนะ แต่ว่าคงอีกนานอ่ะ กลับไปนี้งานฉันรัดตัวมากเลย แล้วแกล่ะชานยอล กลับไปนี้จะเอาไง”
“เรื่องไหน”
“คุณคริส”
“ไม่รู้ว่ะ รู้แต่ว่าคุณคริสคงจะกลับไปจีนส่วนฉันอยู่ที่เกาหลี”
ชานยอลตอบเพื่อนรักด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย แบคฮยอนถอนหายใจออกมานึกสงสารความรักของเพื่อนขึ้นมาตะหงิดๆ
“แล้วตอนไหนพวกแกจะได้อยู่ด้วยกัน”
“ต้องรอให้คุณคริสจัดการเรื่องเพ่ยฟางเสร็จก่อน แล้วฉันจะค่อยๆคุยกับคุณแม่ บอกตามตรงนะแบคฮยอนฉันยังกลัว กลัวว่าถ้ากลับไปทุกอย่างมันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม กลัวว่าเขาจะทำร้ายฉันเหมือนเดิม”
“ถ้ากลัวก็อย่าเพิ่งกลับไป อยู่ที่นี้ก่อนรอให้มั่นใจจริงๆค่อยกลับไป ฉันว่าคงไม่มีอะไรเสียหาย ถ้าคุณคริสรักแกจริงเขาต้องรอได้ อดทน และห้ามนอกใจตอนที่แกกับเขาอยู่ห่างกัน”
“ฉันก็คิดไว้แบบนั้น แต่เรื่องคุยกับคุณแม่ฉันก็คงต้องช่วยนิดหน่อย แกก็รู้นิสัยแม่ฉันพอดีก็ดีจนใจหาย พอใจแข็งก็แข็งยังกับหิน แถมมีพี่ซูโฮอีก ถ้าจะให้ฉันขอให้แม่ยกโทษให้คุณคริสเลยก็คงจะไม่ใช่ สิ่งที่คุณคริสทำกับฉันๆยังจำได้ดี ถึงจะรักจะยอมคืนดี แต่เขาต้องได้รับบทเรียนกว่านี้ ฉันไม่กลับไปง่ายๆหรอก ไม่ยอมให้แม่ยกโทษให้ง่ายๆด้วย แต่ก็ไม่อยากให้ท่านใจแข็งเกินไป”
“คำพูดแกดูขัดแย้งกันนะ ฮ่าๆ”
แบคฮยอนหัวเราะออกมากับคำพูดเบลอๆของเพื่อน ทั้งรักทั้งชังสินะ
“จริงๆ แบคฮยอน ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไงเห็นแม่โกรธคุณคริสฉันก็ใจหาย กลัวท่านจะไม่ยอมให้ฉันคบกับคุณคริสจริงๆ แต่ถ้าจะให้ท่านยกโทษให้คุณคริสง่ายๆฉันก็ยังจำความเจ็บที่ตัวเองได้รับไม่รู้ลืม เฮ้อออ ช่างมันเถอะนะ แล้วแต่เวรแต่กรรมฉันกับคุณคริสก็แล้วกัน”
“คิดได้แบบนั้นก็ดี ปล่อยวางเสียบ้างทุกข์มานานแล้ว ได้แต่หวังว่ายัยคนนั้นจะยอมจากคุณคริสไปดีๆอย่างที่พูดก็แล้วกัน”
“เพ่ยฟางเป็นคนดี เธอคงไม่ทำอะไรหรอก”
“สาธุ เรื่องผู้ชายไม่เข้าใครออกใครหรอกนะจะบอกให้”
“ไม่หรอก อ่ะ...คุณคริส แบคฮยอน ไปก่อนนะคุณคริสเรียกแล้ว ไปนอนอาบแดดเถอะ ขอบใจมากนะ”
ชานยอลหันไปพูดให้เพื่อนคลายใจด้วยความมั่นใจเขารู้จักเพ่ยฟางมาปีกว่าทำให้รู้ว่าเนื้อแท้จริงแล้วหล่อนเป็นคนดีมากทีเดียวผิดแต่ว่ามีเรื่องคุณคริสเข้ามาเท่านั้นเอง แล้วเขาก็เห็นคุณคริสโบกมือไวๆให้เขาอยู่ข้างเจ็ทสกีลำใหญ่ มีอี้ชิงยืนส่งยิ้มให้อยู่ข้างๆ ชายหนุ่มหันไปบอกลาเพื่อนสนิท เจ็ทสกีสีดำลายเหลืองที่เขาเพิ่งเห็นฝรั่งตัวใหญ่เล่นไปเมื่อชั่วโมงก่อนมันกำลังจะเป้นของเล่นชิ้นใหม่ของเขาในอีกไม่กี่นาทีนี้
“โห สวยจัง”
“ขึ้นมาสิ”
ชานยอลมองเจ็ทสกีลำใหญ่ตาวาว เขาไม่อยากจะคิดถึงตอนที่ตัวเองขับมันออกไปท่ามกลางทะเลที่เวิ้งว้างคงจะสนุกน่าดู คริสจัดการจ่ายเงินค่าเช่าเจ็ทสกีให้เจ้าของมัน ก่อนจะก้าวขาขึ้นไปนั่งบนเบาะมีสายตาของชานยอลจ้องมองอยู่ไม่ห่าง คุณคริสดูเท่มากเลยเมื่อนั่งอยู่บนเจ็ทสกีสีดำ ชายหนุ่มคิดในใจก่อนจะก้าวขาขึ้นไปตามคำสั่ง
“กอดเอวพี่ไว้ดีๆนะ ใส่เสื้อชูชีพไว้ด้วย”
“ครับ”
ชานยอลขานรับอย่างว่าง่ายจัดการใส่เสื้อชูชีพให้ตัวเองเสร็จสรรพเอื้อมมือไปคว้าเอวหน้ามากอดไว้ คุณคริสขับเจ็ทสกีทั้งที่ไม่ยอมสวมเสื้อชูชีพ บอกแต่เขา ชานยอลคิดในใจ
“แค่ชั่วโมงเดียวนะชานยอล”
“ครับๆ ไปกันได้หรือยังครับ”
ชานยอลขานรับรัวเมื่ออีกฝ่ายหันมาย้ำก่อนจะเร่งเร่าให้ร่างสูงขับเจ็ทสกีออกไปเสียที คริสส่ายหน้าก่อนจะหัวเราะออกมาเมื่อมือบางฟาดลงบนแผ่นหลัง พร้อมกับเสียงบ่นงึมงำว่าเขาไม่ยอมขับเจ็ทสกีออกไปเสียที คริสจัดการสตาร์ทเครื่อง บังคับเจ็ทสกีลำใหญ่ให้พุ่งออกไปข้างหน้า ร่างโปร่งถึงกลับเกร็งตัวกับความเร็วที่ร่างสูงใช้ในการขับ
“วู้~~~ ทะเล”
ชานยอลร้องออกมาเมื่อพวกเขาขับรถออกมาห่างไกลจากชายฝั่งพอสมควร คริสหัวเราะออกมาเมื่อเห็นท่าทางมีความสุขของคนรัก ชายหนุ่มค่อยๆผ่อนเครื่องลงช้าๆ ท่ามกลางทะเลสีคราม แดดร้อนแรงสดใส ที่ที่มีแค่เขาสองคน
“จอดทำไมอ่ะครับ เพิ่งได้รอบเดียวเอง”
“ชานยอล”
ชานยอลหันไปถามคนข้างหน้าด้วยสีหน้างุดงง พวกเขาขับเจ็ทสกีออกมาห่างจากผู้คนพอสมควร ขับวันได้แค่รอบเดียวแล้วอยู่ๆคริสก็ดับเครื่องลง ร่างสูงเอี้ยวตัวไปมองคนข้างหลังดวงตาของชานยอลฉายแววสงสัยคิ้วเรียวขมวดมุ่น ชายหนุ่มถอนหายใจออกมามือหนากุมมือของคนรักที่เกาะอยู่บนเอวตัวเองไว้ข้างหนึ่ง อีกข้างก็ใช้มันดันศีรษะทุยให้ซบลงบนไหล่ ชานยอลที่ยังไม่เข้าใจอะไรก็ทำตามโดยไม่มีข้อโต้แย้ง ใบหน้าหวานซบลงอิงแอบกับซอกคออุ่นกลิ่นกายของคุณคริสยังทำให้เขารุ่มหลงได้เสมอ
“วันศุกร์นี้พี่ต้องกลับแล้วนะ”
“วันศุกร์? อีกแค่3วัน”
เมื่อได้ยินสิ่งที่คุณคริสต้องการพูดกับเขาแล้ว เขาก็ต้องครางออกมาอย่างใจหาย ทวนซ้ำถึงวันคืนที่จะได้อยู่ด้วยกัน อีกไม่นานคุณคริสก็จะจากเขาไป ทำไมเวลาแห่งความสุขมันช่างสั้นนัก ชายหนุ่มเม้มปากเน้นพยายามห้ามน้ำตาของตัวเองไม่ให้ไหลออกมา
“อยู่จีนพี่คงคิดถึงชานยอลแย่ แล้วชานยอลจะคิดถึงพี่บ้างมั้ย?”
“…………….”
เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบกลับคริสจึงหันหน้าไปมองร่างโปร่ง เขาจึงได้รู้ว่าคนข้างหลังกำลังพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล คริสมองภาพนั้นด้วยความสะเทือนใจ อยากจะจูบกอดชานยอลตรงนี้แต่ก็ทำไม่ได้เพราะสถานการณ์ที่เป็นอยู่ช่างไม่เอื้ออำนวย
“ชานยอล พี่เชื่อใจชานยอลนะ เหมือนที่ชานยอลเชื่อใจพี่ ใช่มั้ย?”
“ฮึก...ครับ ผมเชื่อใจพี่”
ชานยอลตอบออกมาพร้อมเสียงสะอื้น ทั้งดีใจที่รู้ว่าคริสเลือกที่จะเชื่อใจตนทั้งเสียใจที่เวลาที่จะอยู่ด้วยกันใกล้จะหมดลง
“อยู่ที่นี้ห้ามดื้อห้ามซนนะ พี่โทรมาต้องรับ ถ้าว่างให้โทรหาพี่บ้าง เข้าใจมั้ยครับ?”
“ครับ ฮึก”
คริสพูดพร้อมกับลูบแก้มใสที่เต็มไปด้วยน้ำตา ชานยอลแนบใบหน้าของตัวเองกับฝ่ามืออุ่นนั้นอย่างรู้งาน
“ถ้าคุณว่าง ฮึก..”
“พี่จะมาหาชานยอล”
เพียงแค่ชานยอลเอ่ยปาก คริสก็ตอบออกไปอย่างรู้ใจ มันเป็นความตั้งใจของเขาอยู่แล้วชานยอลไม่พูดยังไงเขาก็จะหาเวลามาที่เกาหลีให้ได้เพราะหัวใจของเขาอยู่ที่นี้
“ถ้าพี่ว่างจะ3วัน 2วัน หรือแค่วันเดียวพี่ก็จะมา”
“อย่าลำบากเลยครับ ฮึก เอาไว้หยุดยาวค่อยมา”
ชานยอลพูดออกไปทั้งน้ำตา ถึงจะคิดถึงแสนคิดถึงแต่เขาก็ไม่อยากให้คุณคริสลำบาก
“ไม่ลำบากสักนิด ขอแค่ชานยอลอยู่ทางนี้ช่วยคิดถึงพี่บ้าง ช่วยพูดกับคุณแม่ให้โอกาสพี่ได้แก้ไขความผิดที่พี่ทำก็พอ”
“พี่ครับ ฮื่ออ”
“อย่าร้องไห้สิ ยิ่งชานยอลร้องไห้พี่ยิ่งเป็นห่วงรู้มั้ย”
“ฮื่ออ ขอแปปเดียวครับ”
“ฮ่าๆๆๆ เด็กบ๊อง”
คริสหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินคำตอบของคนรัก ชายหนุ่มฝั่งจมูกลงบนกลุ่มผมนุ่ม ทั้งสองนั่งกอดกันอยู่บนเจ็ทสกีท่ามกลางน้ำทะเลสีคราม แสงแดดสีทองอร่ามพระอาทิตย์กำลังจะตกอยู่เบื้องหน้า บรรยากาศโรแมนติคที่คริสอยากจะเก็บความทรงจำนี้ให้อยู่กับตัวเองนานๆ
“หยุดร้องแล้วนะ”
“ครับ”
ชานยอลพยักหน้าหงึกหงักยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากใบหน้าเมื่อเวลาผ่านไปพอสมควร แล้วชายหนุ่มก้ต้องร้องออกมาเมื่อเจ็ทสกีที่นั่งอยู่เคลื่อนตัวออกไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูง คริสหัวเราะออกมาเมื่อมือบางฟาดลงบนแผ่นหลังพร้อมเสียงสบถด่าไม่จริงจัง ชายหนุ่มครับรถวนอยู่รอบๆ เหลือเวลาไม่ถึง20นาทีเขาก็ต้องเอาเจ็ทสกีลำนี้ไปส่งเจ้าของมัน
“สนุกมั้ยชานยอล สมใจอยากหรือยัง”
“สนุกครับ ฮ่าๆ”
ชานยอลหัวเราะออกมาเมือคริสดับเครื่องลงใกล้ๆชายฝั่ง ชายหนุ่มยกมือขึ้นปาดน้ำออกจากใบหน้า แล้วร่างโปร่งก็ขอสิ่งที่อยู่ในใจมานานออกไป
“พี่คริส”
“หืมม”
“หรือเวลาอีกตั้ง10นาที ผมขอครับบ้างได้มั้ยครับ?”
“ไม่ได้ พี่พาเล่นแล้วพอแล้ว”
“แต่ผมอยากลองขับบ้าง ผมจะขับช้าๆนะครับ ผมอยากขับให้พี่นั่งบ้าง นะฮะ”
“ชานยอลขับไม่เป็นพี่กลัว...”
“นะๆครับนะ ผมอยากขับ ถ้าพี่ไม่ยอมให้ผมขับผมจะขับคนเดียว”
“ชานยอล!”
เมื่อเห็นอีกฝ่ายเริ่มพยศคริสจึงส่งเสียงปราม เพิ่งร้องไห้งองแงคิดถึงเขาได้ไม่นานชานยอลก็เริ่มจะกลับมาซนเหมือนเดิมอีกแล้ว
“นะครับนะพี่ ครั้งเดียวนะ”
“ก็ได้ วันนี้ห้ามดื้อห้ามขออะไรแผลงๆอีกนะ”
“ครับๆ”
ชานยอลรีบตอบออกไปอย่างเร็วรี่เพราะกลัวร่างสูงจะเปลี่ยนใจ ใบหน้าหวานฉีกยิ้มกว้างตบมือแปะๆด้วยความดีใจเหมือนเด็กจนคริสต้องส่ายหน้าเป้นรอบที่เท่าไหร่องวันก็ไม่รู้ เขาต้องพ่ายแพ้ให้ชานยอลอีกแล้ว ทั้งสองเปลี่ยนตำแหน่งที่นั่งกัน แล้วเจ็ทสกีก็พุ่งออกไปโดยมีชานยอลเป็นคนขับ
“ฮ่าๆๆ สุดท้ายก็ได้ขับจริงๆนะดัมโบ้ ดูสิหูสะบัดหมดแล้ว”
แบคฮยอนที่นอนมองคู้รักร่างสูงอยู่บนชายหาดนานแล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ มาเที่ยวครั้งนี้สนุกกว่าที่คิด เขานึกว่าคุณคริสกับชานยอลจะทะเลาะกันจนต้องกลับตั้งแต่วันแรก เห็นชานยอลมีความสุขแบบนี้เพื่อนสนิทอย่างเขาก็สบายใจ ชายหนุ่มยิ้มให้ตัวเองก่อนจะหลับตาลงหนีแสงแดดอันร้อนแรงยามบ่าย
“โครม!”
“กรี๊ดดดดดดดดดด”
ทันใดนั้นเสียงโครมก็ดังขึ้นตามด้วยเสียงกรี๊ดร้องด้วยความตกใจจากผู้คนแถวนั้น แบคฮยอนที่กำลังนอนหลับตาพักผ่อนอยู่บนเตียงผ้าใบริมชายหาดสะดุ้งตื่นขึ้น ดวงตารีเล็กเบิกโผลงสิ่งแรกที่เขาเห็นคือเจ็ทสกีสีดำเหลืองพลิกหงายคว่ำอยู่กลางทะเลข้างๆกันคือโขดหินก้อนใหญ่ เขาจำได้ทันทีว่าเจ็ทสกีลำนั้นเป็นของใคร
“ชานยอล คุณคริส!”
TBC................
ร่วมสกรีมในทวิตเตอร์รบกวน #DDT ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น