ตอนที่ 1 : The Paternal..........00
ซ่า
“ตึก ตึก ตึก” ฝนที่โหมกระหน่ำส่งผลให้เด็กหนุ่มเจ้าของส่วนสูงเกือบร้อยแปดสิบเซนติเมตรวัย 24 ปีรีบวิ่งเข้าหาที่กำบังโดนทันที รองเท้าหนังสีดำเปียกแฉะจนเจ้าของของมันต้องสบถออกมาด้วยความหงุดหงิด ชายหนุ่มมองรอดออกไปจากป้ายรถที่ตัวเองใช้อาศัยหลบฝนเพื่อกะเวลา จากตรงนี้ที่ยืนอยู่ถ้ารีบวิ่งตรงเข้าไปในซอยก็ไม่น่าใช้เวลามากเท่าไรนัก ดังนั้นเจ้าของส่วนสูงเกือบร้อยแปดสิบจึงตัดสินใจวิ่งฝ่าฝนไปอย่างจำใจ
“เฮ้อ” ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อสามารถเข้ามาภายในบ้านได้แล้ว ชายหนุ่มก้มมองเสื้อผ้าของตัวเองที่เปียกไปหมดอย่างปลงๆ ถ้าจะให้ยืนรออยู่ที่ป้ายรถก็คงไม่ไหว กว่าฝนจะหยุดต้องติดแหง็กอยู่นานเป็นแน่ รถเขานี่ก็อะไร จู่ๆมาเสียไปเมื่อสองวันก่อน ลำบากเขาต้องนั่งรถประจำทางไปทำงานกว่าจะได้ก็อีกสามวันข้างหน้านู่น
“กลับมาแล้วหรือ” น้ำเสียงอบอุ่นของผู้เป็นพ่อช่วยทำให้เขาผ่อนคลายลงได้บ้าง ชายหนุ่มพยักหน้าก่อนจะขอตัวไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อยแล้วค่อยลงมาทานข้าวเย็นกับผู้เป็นพ่อ
“แจบอมเจอน้องหรือเปล่าลูก” เจ้าของชื่อ ‘แจบอม’ ทำหน้าฉงน ก็ในเมื่อเขาพึ่งกลับมาถึงบ้านแท้ๆ ทำไมพ่อถึงถามเหมือนเขาอยู่กับเจ้าน้องชายตัวแสบอย่าง ‘อิม ยูคยอม’
“ผมพึ่งกลับมานะครับ จะเห็นได้ยังไง”
“ก็ไม่รู้สิ คิดว่าเจอกันเห็นน้องมันรีบวิ่งออกจากบ้านไปก่อนเรากลับมาได้สักแป๊บหนึ่ง พ่อเลยคิดว่าอาจจะสวนกัน” ผู้เป็นพ่อพูดไปตามน้ำก่อนจะส่ายหน้าไปมาปลงๆกับการทำอะไรตามใจตัวเองของลูกคนเล็ก
“เพื่อนคงโทรมามั้งครับ” อิมแจบอมตอบส่งๆก่อนจะรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำ ไม่นานนักชายหนุ่มได้ยินเสียงผู้เป็นแม่ตะโกนถามมาว่าอยากจะทานอะไรเพิ่มมั้ย แจบอมตะโกนกลับไปว่าไม่ก่อนจะยิ้มเล็กๆ คุณแม่คงพึ่งกลับเข้ามาจากในครัวแน่ๆ
ความจริงแจบอมอยู่กับพ่อแค่สองคนเพราะคุณแม่เสียไปนานมากแล้วจนวันหนึ่งคุณพ่อได้พบกับแม่ของยูคยอม ‘คิม ยูอิน’ เมื่อ 5 ปีก่อนตอนแจบอมอายุ 19 ทั้งคู่เริ่มความสัมพันธ์มาจากการเป็นเพื่อนแต่ตอนนั้นแจบอมก็ไม่ได้ผิดสังเกตุอะไร บวกกับการที่แม่ของยูคยอมเธอเป็นคนเรียบร้อยและใจเย็นนั่นทำให้แจบอมชอบเธอได้ไม่ยาก ไม่นานหลังจากนั้นทั้งคู่ก็คบหากัน แรกๆแจบอมก็ยอมรับว่าไปต่อไม่ถูกเหมือนกันเพราะเขาก็รักแม่มาก กลัวว่าพ่อจะรักคนอื่นมากกว่าแม่จนพ่อบอกกับเขาว่ายังไงแม่ก็ยังจะอยู่ในใจพ่อเสมอ นั่นเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในชีวิตของแจบอม และวันที่แม่ใหม่ย้ายเข้ามาที่บ้านนั่นเป็นครั้งแรกที่แจบอมได้สัมผัสกับการเป็นพี่
‘คิม ยูคยอม’ (ที่ตอนนี้กลายเป็น อิม ยูคยอม) ได้เข้ามาในบ้านเขาในฐานะน้องชายเพราะเขาเป็นลูกติดของยูอิน แรกๆก็ปรับตัวเข้าหากันยากหน่อยเพราะอายุของทั้งคู่ห่างกันถึง 7 ปี (นั่นหมายความว่าตอนคิม ยูอินเข้ามาในบ้านของแจบอมยูคยอมอายุเพียง12ขวบ)คิมยูคยอมเป็นลูกหลงของคุณยูอิน เธอมีลูกสองคน คนโตคุณพ่อของยูคยอมเอาไปเลี้ยงดังนั้นยูคยอมจึงต้องอยู่กับแม่ไปโดยปริยาย
แต่ปัจุบันความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็เหมือนพี่น้องคนอื่นๆ มีอะไรยูคยอมก็มักจะมาปรึกษาเขาตลอด จะมีก็ช่วงสองสามเดือนมานี้ที่น้องชายเขาดูเครียดจนผิดปกติ ถามอะไรไปก็เอาแต่บ่ายเบี่ยงว่าไม่มีอะไร
แจบอมก็ไม่ติดใจในเมื่อน้องยืนยันว่าไม่มีอะไร...
จนกระทั่งคุณพ่อออกปากถามเขาเมื่อกี๊ว่าน้องไปไหนนั่นแหละ ฝนที่ยังตกหนักอยู่แบบนี้หมอนั่นจะออกไปทำอะไร? หรือไปหาใคร? แจบอมคิดไปพลางเอื้อมมือหยิบสบู่แต่ก็ชะงักเมื่อพบว่าสบู่มันหมด
นี่มันวันซวยอะไรวะ...
ร่างสูงหยิบเสื้อตัวเดิมที่เปียกฝนและเขาพาดมันเอาไว้บนราวลงมาบิดหมาดก่อนจะสวมใส่อีกครั้งและเดินออกจากห้องน้ำ ชายหนุ่มตกเป็นเป้าสายตาของพ่อและแม่อีกครั้ง แจบอมให้เหตุผลของการจะออกจากบ้านครั้งนี้ว่าสบู่หมด และท่านทั้งสองก็ไม่ได้ขัดอะไร และร่างสูงไม่ลืมหยิบร่มติดตัวไปด้วยแม่ตัวของเขาจะเปียกไปหมดทั้งตัวแล้วก็ตาม
อาทิตย์หนึ่งแจบอมจะได้กลับบ้านสักครั้งหรือสองครั้งเพราะบ้านเขาไกลจากที่ทำงาน เขาจึงเลือกจะออกไปอยู่คอนโดเพื่อความาะดวกในการเดินทาง งานสถาปนิกที่เขาทำอยู่ค่อนข้างยุ่ง ไม่มีเวลาให้คนครอบครัวเท่าไรนัก แจบอมตั้งปธิธานเอาไว้ว่าอาทิตย์หนึ่งอย่างน้อยต้องหาเวลากลับมาเยี่ยมบ้านบ้าง
คิดอะไรเรื่อยเปื่อยก็ถึงร้านสะดวกซื้อ แจบอมยื่นเงินที่เตรียมมาพอดีให้คนขายก่อนจะก้าวขาเตรียมเดินกลับบ้าน ระหว่างทางได้ยินเสียงโวยวายปนสะอื้นไห้ของหญิงสาวคนหนึ่ง แจบอมจะไม่สนใจและเดินผ่านไปเลยก็ได้
หากว่าเขาไม่ได้ยินเสียงตะคอกของผู้ชาย
ที่แจบอมมั่นใจว่ามันเป็นเสียงอิม ยูตยอม!
แจบอมหาที่หลบโดนสัญชาติญาณ คุณพ่อบอกว่ายูคยอมรีบร้อนออกจากบ้านก่อนเขาจะกลับมา และเขาพบน้องชายกำลังยืนคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งที่แจบอมพอจำหน้าได้ว่าหมอนั่นเคยพูดถึงอยู่เมื่อปีก่อน ก่อนเขาจะไม่ได้ยินข่าวคราวของเธอคนนี้อีกเลย รู้จากยูคยอมว่าจู่ๆเธอก็ลาออกจากโรงเรียนไปโดยไม่บอกกล่าว
"ฉันบอกเธอแล้วไงว่าอย่ามาที่นี่!!"
"แล้วจะให้ฉันทำยังไง!! แค่นี้ชีวิตฉันยังพังไม่พอหรอ!? ฉันต้องออกจากโรงเรียนเพราะนายนะ!!"
หมายความว่ายังไงที่เธอต้องออกจากโรงเรียนเพราะน้องชายเขา? แล้วไหนยูคยอมบอกว่าไม่รู้ว่าเธอลาออกเพราะอะไรอย่างไรล่ะ ยูคยอมโกหกเขาทำไม
ที่มือของผู้หญิงคนนั้นมีอะไรบางอย่างอยู่ ที่เธอโอบอุ้มเอาไว้กับอก หญิงสาวผลักอกชายหนุ่มตรงหน้าตัวเองแรงๆด้วยมือเพียงข้างเดียว
หนึ่งปีก่อนเมื่อรู้ตัวว่าท้อง...หญิงสาวตัดสินใจบอกแฟนหนุ่มของตัวเองนั่นคืออิมยูคยอม ชายหนุ่มปฏิเสธราวกับเธอไม่ใช่คนรัก เขาให้เหตุผลว่าตัวเองและหญิงสาวยังอยู่เพียงแค่ม.4 (ปัจุบันยูคยอมอยู่ม.5)
เธอตัดสินใจจะทำแท้งแต่งบังเอิญที่บ้านรู้เรื่องเข้าจึงห้ามให้เธอหยุดความคิดแบบนั้นซะ เธอตัดสินใจรอจนเด็กคนนี้คลอดและก็ได้เวลาชำระแค้นของเธอเสียที!! เธอยอมอดทนให้มันอยู่ในท้องมาถึงเก้าเดือน ปล่อยให้ยูคยอมใช้ชีวิตอย่างมีความสุขตลอดหนึ่งปีเต็มและวันนี้เธอจะเป็นฝ่ายที่ได้เสวยสุขบ้างแล้ว!
“แต่ฉันยังเรียนอยู่นะ! ให้ที่บ้านเธอเลี้ยงไปก่อนไม่ได้หรือไง”
“แล้วฉันไม่ต้องเรียนงั้นหรอ? แล้วทำไมครอบครัวฉันต้องรับผิดชอบไอ้มารหัวขนนี่ด้วย!?”
แจบอมขมวดคิ้วแน่นเมื่อพอจะเดาทิศทางของเรื่องทั้งหมดออก ยูคยอม...ทำผู้หญิงคนนั้นท้องเมื่อปีก่อน และตอนนี้ทั้งคู่กำลังเกี่ยงกันเลี้ยงเด็ก..ที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย
“ก็เด็กนั่นมันลูกเธอ”
“ว่าไงนะ! แล้วมันไม่ใช่ลูกนายหรือไง?”
“งั้นก็ทิ้งมันไว้นี่แหละ”หญิงสาวผู้เป็นแม่พูดอย่างเลือดเย็นเนื่องจากทั้งคู่เถียงกันอยู่ในที่ร่ม หญิงสาววางห่อผ้าที่ห่อหุ้มร่างของเด็กน้อยเอาไว้ที่ใต้ชายคา แจบอมเบิกตากว้างกับความใจร้ายของเธอ ชายหนุ่มหันเหความสนใจไปที่น้องชายตัวเองที่มีสีหน้าตื่นตกใจไม่แพ้กันแต่กลับไม่ได้พูดอะไร
“ถ้าเธอจะเอาอย่างนี้...”
“แล้วแต่นายเลย! ฉันเสียเวลาอุ้มท้องมันมาเกือบปี แค่นี้มันก็มากพอแล้ว!” ว่าจบหญิงสาวก็วิ่งออกไปอีกทางทิ้งไว้เพียงอิมยูคยอมและเด็กน้อยที่นอนหลับไม่รู้เรื่อง
“โถ่โว้ย” ยูคยอมสบถอย่างหัวเสียก่อนจะก้มลงอุ้มเด็กน้อยขึ้นมา แจบอมใจชื้นที่อย่างน้อยยูคยอมก็ยังมีความเป็นพ่อมากพอที่จะอุ้มเด็กคนนั้นขึ้นมาและแจบอมก็ต้องขมวดคิ้วอีกครั้งเมื่อน้องชายของเขาอุ้มเด็กคนนั้นขึ้นมาก็จริงแต่กลับเอาไปวางไว้อีกมุมหนึ่ง มุมที่ลึกที่สุดและฝนสาดใส่ได้น้อยที่สุด
“ฉันขอโทษนะ..แต่ฉันทำให้หนูได้แค่นี้จริงๆ” ยูคยอมพรูลมหายใจออกมาอย่างหนักอก หวังเพียงพรุ่งนี้จะมีคนมาพบเจ้าหนูนี่ส่วนจะเอาไปทำอะไรอันนี้เขาเองก็ไม่รู้แต่อย่างน้อยคงไม่ถึงกับฆ่าแกงกัน เท่านั้นก็พอแล้ว เขาเองก็ยังเรียนอยู่ยังไม่พร้อมจะเป็นพ่อคน
ในเมื่อเกิดมาจากความผิดพลาดแล้ว ผิดพลาดอีกนิดคงไม่เป็นไร..
อิมแจบอม รีบหาที่หลบเมื่อน้องชายของเขากำลังเดินมาทางนี้ ชายหนุ่มรอจนยูคยอมเดินออกไปไกลแล้วจึงโผล่ออกมาจากที่ซ่อน เขาวิ่งเหยาะๆไปทางทิศที่น้องชายเขาเดินออกมาเมื่อสักครู่และก็พบกับห่อผ้าสีขาว..
เด็กน้อยน่ารักหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องรู้ราว ไม่รู้แม้กระทั่งว่าถูกพ่อและแม่ทอดทิ้งไว้อย่างใจร้าย แจบอมย่อตัวลงพื่อมองหน้าเด็กให้ชัดๆ ชายหนุ่มแหวกผ้าเล็กน้อยเพื่อดูว่าเขาได้หลานสาวหรือหลานชาย
และ..
เขาได้หลานชาย
FILMMES Let’s Talk [0%]
สวัสดีค่ะ>< ฟิล์มเมสคนเดิมนะะะ อย่างที่บอกไปใน Painful ว่าจะเปิดเรื่องใหม่ ได้ฤกษ์แล้วเนอะ เอาจริงเรื่องนี้เปิดมาแบบงงๆ ป่วงๆ เราวูบ ฮือ ช่วยด้วย เราไม่อยากให้ดราม่านะสำหรับเรื่องนี้ อยากให้เป็นฟิคเบาสมองแต่เราแต่งเป็นแต่ดราม่าไงอืม... เพราะงั้นเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ท้าทายมากจริงๆ5555555555555 ยังไงก็ขอฝาก The Paternal ไว้ในอ้อมใจกันด้วยนะคะ^^ เร็วๆนี้จะเอามาหย่อนน้า
FILMMES Let’s Talk [100%]
สวัสดีค่ะ เจอกันอีกแล้วว เอาอินโทรมาลงค่ะ ตอนนี้สั้นมากเลยเนอะ ;__; ตอนหน้าสัญญายาวกว่านี้แน่นอนค่ะเพราะเป็นตอนที่ 1
ปล.แม่น้องใจร้ายเนอะ คุณพ่อยูคยอมก็เหมือนกัน T^T
#ฟิคคุณลุง
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
สนุกอ่าาามาต่อเร็วๆนะไรท์????????????????
มาต่อไวๆน่ะไรท์ เรื่องนู้นก็เหมือนกัน รอจนหงอกขึ้นเลย เปิดมาดูทุกวันเผื่อว่าไรท์จะอัพ เเต่ก็....ฮืออออออ
รอนะค้า