คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Scream
Dark Paradise
(NO. 7)
Scream
“เป็นอะไรไปน่ะ ?”
เสียงทักท้วงของแทฮยอนไม่ได้เรียกแค่ฮันบิน แต่มันเรียกคนข้างๆด้วย
มินโฮหันไปมองคนรักที่กำลังจ้องน้องชายที่เอาแต่เหม่อไม่ยอมกินอะไร
ทั้งๆที่เขาเป็นคนพาออกมาทานข้าวข้างนอกแท้ๆ
“เปล่าครับ”
“พักนี้เหม่อบ่อยจังนะ มีเรื่องอะไรให้เครียดหรือไง”
“เปล่านี่ครับ”
ฮันบินยิ้มกลบเกลื่อนแววตาที่กำลังหวาดกลัวนั้น แต่มันหลอกมินโฮไม่ได้
“เจออะไรมาหรือไง ?”
เอ๊ะ!
ฮันบินจ้องคนรักของพี่ชายกำลังตักเนื้อเข้าปาก เขามองกลับมาแวบหนึ่ง
“เจออะไรเหรอ ?”
“ม...ไม่มีอะไรหรอกครับ”
เลือกที่จะโกหกดีกว่าทำให้แทฮยอนเป็นห่วงน่ะนะ
ฮันบินเหลือบมองมินโฮที่ตอนนี้ไม่ได้สนใจเรื่องของเขาแล้วเอาแต่กินอาหารตรงหน้า
แต่ทำไมกลับรู้เหมือนกับว่าเขารู้อะไรมากกว่านั้น
“ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำนะ”
“อย่าไปนานล่ะ”
แทฮยอนบอก มองตามหลังน้องชายที่กำลังเดินออกไป ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุดูเหมือนจะมีอะไรแปลกๆถึงจะพยายามคิดเข้าข้างตัวเองว่าน้องชายไม่รู้เรื่องจีวอนมันก็คงจะหลอกตัวเอง
ทุกอย่างมันดูสับสนไปหมด
จนตอนนี้ไม่แน่ใจแล้วว่าคนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้ากระจกตอนนี้คือตัวตนที่แท้จริงของตัวเองหรือเปล่า
ฮันบินยืนจ้องภาพสะท้อนของตัวเองอยู่อย่างนั้น
เขาก็เป็นแค่มนุษย์คนหนึ่งที่เกิดมาแล้วต้องตายจากโลกนี้ไป
แต่ทำไมดูเหมือนเส้นทางนั้นมันจะดูยากและลำบาก มันแฝงไปด้วยความทรมานและเจ็บปวด
อดที่จะตั้งคำถามกับตัวเองไม่ได้ว่า
เมื่อถึงเวลานั้นจริงๆการตายของเขาจะทรมานแค่ไหน
“เฮ้อ!”
หลับตาลงแล้วถอนหายใจออกมาเพราะความเหนื่อย
ทำไมเขาถึงไม่จากไปตั้งแต่ตอนนั้น
ลืมตาขึ้นอีกครั้งแล้วมองตัวเองในกระจก
ทว่าภาพสะท้อนกลับไม่ได้มีเพียงแค่เงาของตัวเอง
ยมทูตที่คอยตามเป็นเงากำลังยืนอยู่ข้างหลังพรางจ้องมาที่เขา
“คุณตั้งใจจะให้ผมตายใช่มั้ย ?”
“อะไร ?”
“ที่คุณหลอกให้ผมขึ้นไปบนนั้น เพราะอยากให้เขาฆ่าผมใช่มั้ย ?!”
ตะโกนถามออกไปเพราะความสับสนมันทำให้เขาคลั่งจนแทบจะเป็นบ้าแต่จีวอนกลับยืนทำหน้าตายไม่สะทกสะท้านกับน้ำเสียงสั่นเครือและหวาดกลัวนั่น
“ฉันช่วยนายไว้ต่างหาก”
“หมายความว่าไง ?”
ช่วยงั้นเหรอ ? ช่วยให้ตายเร็วขึ้นนะสิ
จีวอนจ้องเด็กหนุ่มที่ยืนตัวสั่นตรงหน้า
ไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาต้องฆ่าฮันบินเพราะยังไงซะ
เมื่อถึงเวลาจริงๆเขาก็ต้องตายอยู่ดี
“ถ้าฉันไม่ช่วยให้ตำรวจพวกนั้นเห็นฆาตกร นายก็คงกลายเป็นอีกศพ”
“อะไรนะ”
ยมทูตที่เย็นชายิ่งกว่าน้ำแข็งคนนี้นะเหรอช่วยเขา
ทั้งๆที่ทุกครั้งที่เจอเหมือนอยากจะฆ่าให้ตายให้ได้
“จริงๆแล้ว นายเองก็กลัวความตายใช่มั้ย”
จีวอนถามพรางเดินเข้ามาใกล้ ใกล้เด็กหนุ่มที่ไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองรู้สึกยังไง กลัว โกรธ หรือเหนื่อยล้ากันแน่ เขายืนตัวสั่นอยู่อย่างนั้นเหมือนกับว่าทั้งชีวิตไม่เหลืออะไรให้ต้องถอยอีกแล้ว
“ทำไมคุณไม่เอาชีวิตผมไปตั้งแต่ตอนนั้น”
“...”
“ทำไมต้องให้ผมรู้สึกแบบนี้”
“...”
“ทำไม ?”
น้ำตาใสๆของเด็กหนุ่มไหลออกมาจากดวงตากลมทั้งสองข้างอย่างห้ามไม่ได้
ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น รู้แค่ว่าตอนนี้เขาห้ามมันไม่ได้แล้ว
ความรู้สึกมากมายพวกนั้นพูดออกมาไม่ได้
ถ้าน้ำตาตอบแทนทุกอย่างที่เขาเป็นตอนนี้ได้ก็คงจะดี
“ผมไม่อยากทรมาน ไม่อยากเจ็บปวด”
เสียงสั่นเครือมันสะเทือนหัวใจสีดำที่ไม่เคยมีความปราณี
จีวอนยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าราวกับถูกปิดกั้นด้วยภูเขาน้ำแข็งขนาดใหญ่
ทั้งเยือกเย็นและน่ากลัว
ดวงตาสีแดงคู่นั้นมีมากมายหลายล้านความหมายที่เขาอยากจะสื่อมันออกมา
ฮันบินก้มหน้าร้องไห้อย่างไม่อาย มันอาจจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดในตอนนี้
“คนที่ตายทุกคน ไม่มีใครมีความสุขหรอก”
“ผมรู้”
“คนที่มีความสุขแต่ต้องตายพวกเขาก็เจ็บปวด คนที่เจ็บปวดแล้วต้องตายพวกเขาก็ทรมาน”
ไม่รู้ว่านั่นคือคำปลอบหรือเปล่า
แต่มันกลับทำให้รู้สึกว่าไม่ว่ายังไงสุดท้ายชีวิตของมนุษย์ก็ต้องจบลงด้วยความเจ็บปวดและทรมานอยู่ดี
ฮันบินเงยหน้าขึ้นมองยมทูต
ความกลัวพวกนั้นมันหายไปไหนกันหรือเพราะมันชาจนไม่รู้สึกอะไรแล้ว
ดวงตากลมที่กำลังจ้องเหมือนจะบอกว่า ถ้าหนีความรู้สึกพวกนั้นไม่ได้
เขาก็พร้อมที่จะยอมรับมันโดยไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ว แต่จีวอนไม่ได้ต้องการแบบนี้
“ถ้าผมตายคุณจะมารับผมไปใช่มั้ย ?”
“นายเป็นของฉัน”
เขาตอบเรียบๆ แต่กลับรู้สึกได้ว่านั่นคือคำสัญญา
ฮันบินหลับตาลงทั้งๆที่ดวงตาทั้งสองข้างยังคงนองไปด้วยน้ำตา
กำลังพนันกับตัวเองว่าถ้าหากเขาลืมตาขึ้นแล้วจีวอนหายไป นั่นหมายถึงชีวิตที่ลดลง
แต่ถ้ายังเห็นจีวอนอยู่ตรงหน้าเขาจะยังมีชีวิตอยู่ได้อีกหน่อย มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับฮันบินคนเดียว
แต่มันอยู่ที่จีวอนด้วย เพราะชะตาต่อจากนี้ถูกเขียนด้วยมือของยมทูต
ความเงียบรอบกายยากที่จะเดาว่าเขาหายไปแล้วหรือยัง
ฮันบินหายใจเข้าออกช้าๆเหมือนจะพยายามประคองตัวเองเอาไว้
ไม่รู้ว่ายมทูตตนนี้จะเลือกชีวิตให้เขายังไง แต่ตอนนี้เขาไม่กลัวอีกแล้ว
ไม่อีกแล้ว!
จีวอนยืนจ้องเด็กหนุ่มที่ไม่รู้ว่าชีวิตของตัวเองคืออะไร
นี่คือสิ่งที่เขาต้องการจริงๆนะเหรอ
ชีวิตของเด็กคนหนึ่งที่ต้องเจออะไรมากมายต่อจากนี้
เขายังใช้ชีวิตไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำแต่ทำไมกลับเรียนรู้ได้มากมายขนาดนี้
ร่างกายบอบบางเหมือนถูกขังในความมืด แต่เขามียมทูตนำทางในความมืดนั้น
เพียงแค่ถูกสัมผัสก็รู้ว่าต้องก้าวต่อไปอีกไกลแค่ไหน ริมฝีกปากอิ่มอยากจะเอ่ยร้องขอชีวิตแต่เลือกจะไม่ทำ
จีวอนก้มลงไปใกล้แล้วหยุดมองใบหน้าของเด็กไร้เดียงสา
เขาประทับริมฝีปากของตัวเองลงเบาๆราวกับไม่อยากให้อีกคนรู้สึก
ชีวิตของนายต่อจากนี้เป็นของฉัน
ความคิดเห็น