คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Real
Dark Paradise
(NO. 7)
‘The Real ’
ฮันบินยังคงนั่งอยู่ที่เดิมโดยมีหนังสือเล่มโปรดเป็นเพื่อน หนังสือของนักเขียนคนโปรด
พรึบ!
!!
จู่ๆไฟก็ดับไปแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
ฮันบินชะงักแล้วมองไปรอบๆ แต่เพราะความมืดทำให้เขามองไม่เห็นอะไร
พรึบ!
แล้วไฟก็ติดขึ้นมาอีกครั้ง
“ไฟตกหรือไง”
บ่นกับตัวเองแล้วปิดหนังสือวางไว้ ลุกจากเก้าอี้แล้วเอื้อมมือไปปิดโครมไฟ
แต่ทว่า...เงาสะท้อนตรงหน้าต่างมันคล้ายๆกับมีใครกำลังยืนอยู่
คนๆนั้น
!!
หันหลังไปมอง เขาไม่ได้หายไปเหมือนอย่างทุกครั้ง เหมือนกับจงใจจะมาหาจริงๆ
ฮันบินยืนนิ่งหยิกแขนตัวเองแรงๆเพื่อให้มั่นใจว่านี่ไม่ใช่ความฝัน
“มา...ทำไม ?
“ฉันมาเพื่อตอบคำถาม”
“คำถาม ?”
“ใช่”
ทุกอย่างเงียบกริบ ไม่มีเสียงลม ไม่มีเสียงนกร้อง ไม่มีแม้แต่เสียงลมหายใจ
มันเงียบ เงียบมากจริงๆ
ควาหนาวเหน็บทำให้ทุกอย่างชาไปหมดแม้แต่หัวใจที่กำลังเต้นอยู่ตอนนี้ แทบจะไม่รู้สึกเลยด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังมีชีวิตอยู่
ทุกครั้งที่เจอกับคนๆนี้ มันเหมือนกับว่าทั้งชีวิตที่มีมันหายไปหมด
จิตวิญญาณหรือแม้แต่ความรู้สึกของตัวเอง
ฮันบินกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอแล้วมองคนที่กำลังเดินเข้ามา
เขาหยุดอยู่ตรงหน้าแล้วจ้องอยู่แบบนั้น
เขาไม่ได้น่ากลัวหรือเย็นชาเหมือนทุกครั้ง
คราวนี้เขามาเพื่อจะบอกทุกอย่างจริงๆเหรอ
ทุกอย่างที่อยากรู้มาตลอด
“คุณเป็นอะไรกันแน่”
“ยมทูต”
ฮันบินเบิกตากว้าง กลืนน้ำลายอึกใหญ่อีกรอบที่ได้ยินแบบนั้น สูดหายใจเข้าลึกเพื่อเรียกกำลังใจให้กับตัวเอง
“ผมต้องการความจริง”
“นี่คือความจริง”
ทุกอย่างเหมือนความฝันแต่มันเกิดขึ้นจริง
ฮันบินขนลุกซู่ อากาศที่หนาวอยู่แล้วยิ่งหนาวมากกว่าเดิม มันทั้งเย็น เย็นจนมีไอออกมาจากปาก มองไปรอบๆว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ว่าตอนนี้มันมีแค่พื้นที่โล่งๆกับต้นไม้ต้นใหญ่รายล้อมทั้งมืดและหนาว
จีวอนยืนอยู่ที่เดิม มองคนที่กำลังตกใจกลัวและพยายามที่ถอยห่างออกไป ดวงตาของยมทูตกลายเป็นสีดำทั้งดวง
ใบหน้าขาวซีดเขาแสยะยิ้มออกมา แต่แทบจะปริดชีวิตของอีกคน
“ในโลกนี้มีอีกหลายอย่างที่นายไม่รู้”
เขาเดินเข้ามาใกล้แต่ฮันบินกลับถอย ดวงตาสีดำคู่นั้นช่างน่ากลัว
“สิ่งที่นายเห็นอาจไม่ใช่อย่างที่นายคิด
คนที่นายรู้จักอาจไม่ใช่คนอย่างที่เขาให้นายเห็น”
“หมายความว่าไง”
เด็กหนุ่มถอยหลังออกจากความน่ากลัวตรงไหน เหมือนกับกำลังหนีความตายไม่ว่าจะไปทางไหนก็ล้วนแต่เดินเข้าไปหาปากเหว
จีวอนหยุดเดินแล้วจ้องเด็กหนุ่ม
“มนุษย์ทุกคนล้วนกลัวความตายด้วยกันทั้งนั้น
นายเป็นเหมือนคนเหล่านั้นหรือเปล่า”
คำถามแบบนั้นมันคืออะไร
ความตายน่ะ มันห้ามกันได้ด้วยเหรอ
ฮันบินไม่ได้ตอบอะไรออกไป เพราะเขาไม่รู้จะเลือกคำตอบไหนให้ดีที่สุด
จะบอกว่ากลัวก็ใช่แต่คนเราถ้าจะตายยังไงมันก็ห้ามกันไม่ได้ จะบอกว่าไม่ก็คงไม่ถูก
ทุกคนต่างกลัวชีวิตหลังความตายเพราะพวกเขาไม่รู้ว่ามันจะเลวร้ายแค่ไหน
แต่ความคิดเหล่านั้นมันปิดกั้นยมทูตไม่ได้
จีวอนเปลี่ยนตัวเองกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่ไม่ได้น่ากลัวน้อยลง
เขายืนมองเด็กหนุ่มที่กำลังสับสนกับความคิดของตัวเอง มันทำให้เขาทึ่งในกับความคิดที่ไม่เคยเจอมาก่อน
“ถ้านายต้องตายทั้งๆที่ยังไม่อยากตาย นายจะร้องขอชีวิตหรือเปล่า ?
ถ้าจิตใจของนายกำลังทรมานจนต้องร้องหาความตายแต่ไม่มีใครมอบมันให้กับนาย
นายยังอยากมีชีวิตเหมือนเดิมอยู่หรือเปล่า ?”
นั่นคือคำถามงั้นเหรอ ทุกอย่างที่ได้ยินมันเหมือนเป็นตัวเลือก
ที่ไม่ว่ายังไงผลลัพธ์ก็เหมือนกัน
ถ้าในช่วงเวลาที่มีความสุขใครๆก็อยากจะอยู่กับมันด้วยกันทั้งนั้น
แต่ถ้าต้องทุกข์ทรมานพวกเขาก็ต้องร้องหาความตายเพื่อหนีมันให้พ้น
ยมทูตน่ะมีตัวเลือกให้มนุษย์แค่นั้นน่ะเหรอ ถ้าหากเลือกได้ ขอเลือกไม่เจอเลยได้หรือเปล่า
“นายยังมีเวลา”
“เวลาสำหรับอะไร ?”
ฮันบินเงยหน้าขึ้นแล้วมองจีวอนที่กำลังยิ้ม
แต่มันน่าขนลุกเกินกว่าจะยิ้มตอบกลับไป
“เมื่อถึงเวลาฉันจะมารับนายด้วยตัวฉันเอง”
“...”
“นายต้องไปกับฉันอย่างไม่มีเงื่อนไข”
“ด...เดี๋ยว”
ไม่ทันจะเข้าใจความหมายพวกนั้น จีวอนก็ค่อยๆหายไปจากตรงหน้า ฮันบินพยายามที่จะเอื้อมมือไปคว้าแต่ได้กลับมาแค่ความว่างเปล่า ก่อนที่ทุกอย่างรอบตัวจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมโดยที่ไม่รู้ตัว ฃหมุนตัวไปรอบๆ เขายังคงยืนอยู่ในห้องนอนของตัวเอง แต่ยังได้กลิ่นชื้นๆอยู่
สิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ คืออะไร มันไม่ใช่ความฝันหรือภาพลวงตา
ความรู้สึกทุกอย่างมันเกิดขึ้นจริง
คำพูดเหล่านั้น ความรู้สึกพวกนั้น กำลังจะบอกอะไรกันแน่!
ฮันบินกำลังสับสน เรื่องที่เหมือนความฝันแต่กลับรู้สึกและสัมผัสเหมือนกับเรื่องจริง
ก่อนหน้านี้ถ้าไม่เคยเจอกับจีวอนมาก่อนต้องคิดว่ามันคือเรื่องโกหกแน่ๆ
เขาเป็นยมทูต ?
ความคิดเห็น