Dark Paradise (No.7)

ลำดับตอนที่ #5 : Please

Dark Paradise (NO. 7)

‘Please’

ได้เวลาแล้ว ?

จู่ๆแอร์ในร้านก็เย็นจนขนลุก ฮันบินมองไปรอบๆว่ามีใครเห็นหรือเปล่า แต่ทว่าตอนนี้ไม่มีใครสักคน แม้แต่พนักงานในร้าน  ทั้งๆที่ตอนแรกยังมีคนอื่นๆยืนซื้อของ

ตอนนี้เหลือเพียงความเงียบ นัยน์ตาสีแดงคู่นั้นเวลาที่ถูกมองมันเหมือนกับว่าเขากำลังจะสาปแช่งให้ตายอย่างนั้นล่ะ

“คุณเป็นใครกันแน่?”

ฮันบินถามขณะที่กำลังถอย เดินถอยหลังเพราะความกลัว แต่เขากลับเดินเข้ามาเหมือนกำลังจะต้อนให้จนมุม

“นายอยากรู้จริงๆน้ะหรอ”

น้ำเสียงเย็นชาเหมือนกับตอนนั้น แต่ทำไมคราวนี้ถึงกลัวมากกว่าทุกครั้ง กลัวจนไม่อยากอยู่ใกล้

...กลัวจนต้องถอยออกมา

ตอนนั้นเหมือนฮันบินจะเป็นคนต้อนเขา แต่คราวนี้เขากลับไล่ต้อน...ไม่สิ เหมือนกำลังล่าอยู่ต่างหาก ฮันบินถอยหลังออกมาจนชนกับประตูร้าน

“คำตอบของฉัน นายกล้าที่จะฟังจริงๆน่ะเหรอ”

คำตอบแบบไหนกัน ฮันบินยืนพิงกับประตูร้านขยับไปไหนไม่ได้ ยิ่งเวลาที่ก้าวเข้ามาใกล้เสียงหัวใจก็ดังขึ้นเรื่อยๆ เดินเข้ามาจนอยู่ตรงหน้าเขายังคงยืนจ้องอยู่แบบนั้น เด็กหนุ่มสูดหายใจเข้าลึก รวบรวมความกล้าเพื่อจะเผชิญหน้ากับเขา

“บอกมาสิ”

ทำเสียงแข็งแต่จริงๆกลับกลัวจนแทบคุมตัวเองไม่ให้สั่นไม่ได้ รอยยิ้มเหมือนกำลังพอใจผุดขึ้น ฮันบินแอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ตอนนี้ตัวชาจนขยับไม่ได้แล้ว

เขาเดินเข้ามา แต่กลับยิ่งทำให้เย็นลงเรื่อยๆ ราวกับว่าเขามาพร้อมกับอุณหภูมิที่ติดลบ

ทุกครั้งที่เจอผู้ชายคนนี้จะเกิดขึ้นกับความจริงและความฝัน ตอนนี้เริ่มไม่ได้แน่ใจแล้วว่ากำลังฝันอยู่หรือเปล่า

“บอกผมมาสิ”

น้ำเสียงแข็งกร้าวแต่แววตากลับอ้อนวอนอย่างร้องขอ

“ดูที่มือของนายสิ”

มือ? ฮันบินขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ค่อยๆยกมือข้างหนึ่งของตัวเองขึ้นเพราะมันรู้สึกเจ็บที่ฝ่ามือแปลกๆ เหมือนมีอะไรที่คมพอจะกรีดเนื้อได้ มันแสบและร้อน

!!

JIWON

ตัวอักษรที่เหมือนไฟไหม้ตรงฝ่ามือมันปรากฎชื่อของคนตรงหน้า ฮันบินมือสั่นเพราะความตกใจและเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ เงยหน้ามองผู้ชายตรงหน้าแต่ทว่ามันทำให้ฮันบินหยุดหายใจไปชั่วขณะ

ดวงตาทั้งสองข้างกลายเป็นสีดำทั้งดวง หน้าขาวซีดกำลังจ้องฮันบินเหมือนกับจะฉีกร่างให้ขาดออกเป็นชิ้น แสยะยิ้มออกมายิ่งกว่าปีศาจร้าย เด็กหนุ่มตัวสั่นเพราะความกลัว หลับตาลงซ่อนความหวาดกลัวที่ปรากฎในนัยน์ตากลมของตัวเอง

“คุณต้องการอะไร?”

“ชีวิตนาย ดวงวิญญาณดวงที่เจ็ด”

มะ...ไม่จริง ฮันบินสะดุ้งเฮือก ลืมตายขึ้นแล้วหันกลับไปมอง ความเจ็บที่ฝ่ามือหายไปพร้อมกับชื่อของยมทูต เมื่อกี้คล้ายกับถูกดึงลงไปในมหาสมุทรที่ลึกที่สุด เหมือนปีศาจร้ายตัวใหญ่ที่กำลังจ้องจะกินเนื้อมนุษย์

แต่จีวอนไม่ใช่ปีศาจเขาคือยมทูต

กรี๊ดดดดดดดดดด!!

เสียงหวีดร้องของหญิงสาวทำให้ฮันบินสะดุ้งเฮือก ละสายตาจากคนตรงหน้าแล้วมองออกไปนอกร้าน ความกลัวเมื่อกี้ยังไม่หาย แต่สิ่งที่กำลังเห็นยิ่งเพื่มความหวาดกลัวจนหัวใจแทบหยุดเต้น

ผู้หญิงผมยาว ผิวขาว สีหน้าหวาดกลัวและกำลังร้องไห้ เธอวิ่งหนีสุดชีวิต หนีผู้ชายร่างสูง สวมหมวก กับแว่นตาและผ้าปิดปาก ในมือถือมีดปลายแหลมคม สะท้อนกับแสงไฟ แต่ไม่มีใครอยู่แถวนั้น

ไม่มีเลยสักคน

เธอเสียหลักล้มลง คลานไปกับพื้นเพื่อหนีความตายอย่างอนาถ แต่ผู้ชายคนนั้นก็ยังเดินตามไม่หยุด เดินเข้าไปใกล้

เสียงร้องไห้ อ้อนวอนขอชีวิตมันน่าหดหู่ ฮันบินยืนมอง อยากจะออกไปช่วยแต่ทำไม่ได้ แค่จะหนีออกไปจากตรงนี้ยังยากเกินจะทำ

ฉึก!

!!

ไม่จริง!

กายบางแทบหยุดหายใจ เบิกตามกว้างที่เห็นการฆาตกรรมของผู้โหดเหี้ยม ผู้ชายคนนั้นนั่งคร่อมเธอไว้แล้วกระหน่ำแทงลงไปซ้ำๆกลางอกจนเลือดสีแดงกระเด็นไปทั่วพื้น

“มนุษย์ใช้เวลาไม่นานหรอกที่จะตาย”

แทบจะลืมไปเลยว่าตอนนี้ยังมีอีกคนอยู่ใกล้ๆ ฮันบินหันกลับมาเผชิญหน้ากับจีวอน

แกร็ก!

ปะตูร้านถูกเปิดออกอย่างง่ายดาย ทั้งๆที่เมื่อกี้ยังถูกปิดตายอยู่เลย เด็กหนุ่มที่หลุดพ้นจากพันธนาการผลักประตูแล้ววิ่งออกไปจากตรงนั้น วิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ หยุดมองไปตรงที่เกิดเหตุเมื่อกี้ แต่...มันหายไปแล้ว ทั้งผู้หญิงที่ถูกฆ่า และผู้ชายที่เป็นฆาตกร ไม่มีแม้แต่รอยของเลือด

นี่มันอะไร

เด็กหนุ่มวิ่งออกมาโดยที่ไม่หันกลับไปมองที่ร้านนั้นอีก ไปไหนก็ได้ที่ไกลจากผู้ชายคนนั้น

“นายหนีไม่พ้นหรอก”

จีวอนโผล่ออกมาตรงหน้า ฮันบินชะงักจนแทบล้ม หันหลังกลับแล้ววิ่งไปอีกทาง มองไปรอบๆเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ตอนนี้ทุกอย่างรอบตัวเป็นเหมือนเมืองร้าง ร้านค้า ตึกสูง ร้านอาหาร หรือแม้แต่คลับ มีแค่แสงไฟที่สาดออกมาข้างนอก แต่ไม่มีผู้คน ไม่มีแม้แต่สัตว์ ไม่มีอะไรเลย นอกจากความหนาวเย็น มันทำให้ฮันบินกลัว

หยุดวิ่งแล้วหันกลับไปมองด้านหลัง จีวอนกำลังยืนมองเขาอยู่ริมถนน ฮันบินแทบไม่รู้ตัวว่าวิ่งออกมาตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ตรงกลางถนนที่ไม่มีรถวิ่ง

ทำไม...ทำไมทุกอย่างมันเหมือนถูกควบคุมด้วยผู้ชายคนนั้น

แม้แต่ชีวิตของเขา

เขาเป็นยมทูตจริงๆเหรอ

ฮันบินหายใจหอบเพราะความเหนื่อย แต่แสงไฟสว่างจ้ากำลังสาดมาที่เขา ยกมือขึ้นบังเพราะแสบตาจนมองไม่เห็น แต่ทว่า...มันคล้ายกับเสียงรถที่กำลังวิ่งมาด้วยความเร็ว

จะก้าวขาวิ่งต่อ แต่เหมือนจะช้าไป มันใกล้เข้ามาแล้ว

ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!

!!

.....

“ฮันบิน!!”

แทฮยอนสะดุ้งตื่นกลางดึก ตะโกนเรียกชื่อน้องชายเสียงดังลั่นจนคนที่นั่งอยู่ข้างๆต้องลุกขึ้นมาดู มินโฮจับมือแทฮยอนแน่นเพราะอีกคนกำลังหายใจหอบ เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดขึ้นมาจนเปียกโชก

“ฝันร้ายเหรอ?”

“ผมฝันถึงฮันบิน”

“ฮันบิน?”

มินโฮถามย้ำแล้วมองหน้าแทฮยอนที่กำลังเหลือบมองนาฬิกาที่อยู่ข้างๆ มันกำลังบอกเวลาเที่ยงคืน

“ฮันบินต้องตายวันนี้ใช่มั้ย?”

น้ำเสียงสั่นเครือของคนรักทำให้มินโฮอดห่วงไม่ได้ อยากจะตอบว่าไม่ใช่มันก็จะเป็นการโกหก

“ตามอายุขัย ก็เป็นวันนี้”

คำตอบนั้นทำให้แทฮยอนหน้าเศร้าลง หัวใจที่กำลังเต้นรัวอ่อนแรงลงจนแทบจะไม่ทำงาน แม้ว่าจะพยายามทำใจมาตลอดแต่ก็ไม่เคยสำเร็จสักครั้ง แทฮยอนรู้...รู้ว่าเมื่อไหร่ที่น้องชายคนเดียวของเขาจะต้องตาย

และรู้ว่ามินโฮคืออะไร ความจริงแทฮยอนต้องตายไปพร้อมกับพ่อแม่แล้วด้วยซ้ำ แต่เพราะมินโฮที่ช่วยเขาไว้ ดวงวิญญาณที่มินโฮจะต้องมารับในตอนนั้นคือคนคนนี้ คนที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน แต่เขาลับทำผิด

ทำผิดกฎร้ายแรงของยมทูต การให้ชีวิตของตัวเองกับมนุษย์มันก็ทำให้อายุขัยของดวงวิญญาณลดลง แม่ตนจะเป็นยมทูตก็ตาม ทุกวันนี้แทฮยอนจะอยู่ด้วยความหวาดกลัว กลัวว่าวันหนึ่งคนรักจะหายไป แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่มินโฮอยู่ข้างๆเขาจะคอยบอกเสมอว่า ต่อให้อยู่ไกลกันคนละภพ เขาจะหาทางกลับมาให้ได้

และมินโฮไม่เคยผิดคำพูดสักครั้ง

‘ขอบคุณนะ’

ชายหนุ่มพูดด้วยเสียงอ่อนโยนพูดมันทุกครั้งที่คนรักลับมา

“คุณช่วยฮันบินไม่ได้เหรอ?”

คนรักเอ่ยถามด้วยสีหน้าที่มีความหวัง แต่มินโฮทำแบบนั้นไม่ได้ หน้าที่ของเขาคือรับดวงวิญญาณของแทฮยอน ถ้าเขายังทำไม่สำเร็จก็ไม่สามารถไปรับดวงวิญญาณดวงอื่นได้ และที่แย่กว่านั้นฮันบินไม่ใช่หน้าที่ของเขา มินโฮไม่มีสิทธิ์ตัดสิน

“ไม่ได้หรอก”

“ขอร้องจีวอนไม่ได้เหรอ”

มินโฮถอนหายใขเฮือกใหญ่ออกมาเมื่อพูดถึงน้องชาย แค่จะคุยกันดีๆแต่ละครั้งยังทำไมได้เลย แล้วนับประสาอะไรจะไปขอร้องให้จีวอนทำผิดเหมือนที่ตัวเองทำ ถ้าเทียบกันแล้วจีวอนเย็นชากว่าหลายร้อยเท่า

เขาเป็นเหมือนภูเขาน้ำแข็งเดินได้เลยล่ะ

แทฮยอนละสายจากคนรักแล้วนอนเหม่อไปอีกทาง แม้จะพยายามหาทางช่วยแต่ดูเหมือนจะไม่มีทางไหนช่วยฮันบินได้เลย น้ำตาใสๆค่อยๆไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เมื่อนึกถึงวันที่ไม่มีน้องชายที่เป็นครอบครัวคนเดียวที่เหลืออยู่ตอนนี้

เสียงสะอื้นทำให้หัวใจยมทูตเจ็บปวด

“ผมจะลองคุยกับจีวอนดู ตอนนี้น่าจะพอมีเวลา”

ความหวังสุดท้าย แทฮยอนหันไปมองคนรักที่กำลังยิ้มให้ ไม่รู้ว่าจะได้ผลหรือเปล่าแต่อย่างน้อยก็ขอบคุณที่พยายาม มินโฮก้มลงจูบเบาๆที่หน้าผากก่อนจะหายไปจากตรงนั้น

ได้แต่ภาวนาว่าจีวอนจะอ่อนโยนเหมือนพี่ชายบ้าง

.....

ห้องนอนขนาดใหญ่ของบ้านในอีกภพหนึ่งที่มนุษย์ธรรมดาไม่อาจมาถึง จีวอนกำลังนั่งเอนหลังอยู่บนเตียงของตัวเอง ในมือถือหนังสือเล่มหนาสีน้ำตาลเปิดอ่านไปทีละหน้าอย่างใจเย็น

แกร็ก!

“ไง?”

พูดทักทายพี่ชายที่ถือวิสาสะเข้ามาในห้องโดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาต มินโฮเดินตรงเข้ามาหาก่อนจะหยุดมองน้องชายที่ไม่ได้เงยหน้ามามองตนเลย

“ไปรับฮันบินมาหรือยัง?”

“ใครใช้ให้มาถามหรือไง”

พูดอย่างไม่สนใจแล้วอ่านหนังสือต่อ

“ไม่ต้องมีใครใช้ ฉันก็จะถามอยู่แล้ว”

จีวอนปิดหนังสือแล้วเงยหน้ามองพี่ชายที่กำลังรอคำตอบ แสยะยิ้มออกมาเหมือนกำลังยั่วอารมณ์ให้คนโตกว่าหงุดหงิด

“ถ้าตอบว่ายังจะเชื่อหรือเปล่า”

“ฉันต้องการความจริง”

“ความจริงก็คือ มันเป็นเรื่องของฉันไม่จำเป็นต้องตอบคำถาม”

บอกแล้วว่าการคุยกันดีๆของพวกเขาคือเรื่องยาก มินโฮกำหมัดแน่นเพราะความโกรธ จริงๆแล้วก็เป็นแบบนี้ตลอด

“ฮันบินเป็นเด็กน่าสงสาร ถ้าเป็นไปได้ขอเวลาให้เขาอีกหน่อยแล้วกัน”

มินโฮพูดทิ้งท้ายแล้วเดินออกไป

“ขอเวลางั้นเหรอ?”

จีวอนพูดกับตัวเอง วางหนังสือลงบนโต๊ะใกล้ๆเอนหัวพิงกับขอบเตียงแล้วหลับตา

ดวงวิญญาณดวงนั้นเป็นของเขา มันถึงเวลาที่จะต้องพาเขาไปในที่ที่ควรจะไป

ภาพของเด็กหนุ่มที่กำลังยืนอยู่กลางถนน มองแสงไฟของรถที่กำลังพุ่งเข้ามาด้วยความเร็ว ทั้งๆที่ควรจะหนีแต่ทำไมยังคงยืนยืนนิ่งเฉย หันกลับมาผมทูตที่ยืนยิ้มเหมือนกำลังรอเวลา ฮันบินตัวสั่นเพราะความกลัว

แทนที่จะร้องไห้และอ้อนวอนกลับหลับตาลงเพื่อยอมรับทุกอย่าง แววของเด็กที่ยังอยากเรียนรู้อะไรอีกมากมาย อยากเข้มแข็งมากกว่านี้ อยากจะอยู่ต่ออีกหน่อย

จีวอนยืนมองสิ่งที่เขาสั่งให้เกิด เด็กหนุ่มที่ยอมรับความตาย ไม่แม้แต่จะร้องขอชีวิต

เอี๊ยด!!