Dark Paradise (No.7)

ลำดับตอนที่ #3 : Who Are You ?

Dark Paradise (NO. 7)

‘Who Are You’

ชีวิตที่เหลือของผม : ฮันบิน

ฮันบินสะดุ้งเพราะเสียงของจินฮวานที่กำลังตะโกนเรียกแล้ววิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าตกใจ หันไปมองเพื่อนที่กำลังพยุงตัวเองเพราะกลัวจะล้ม เสียงของจินฮวานทำให้เจ้าตัวละสายตาจากคนที่อยู่ข้างนอก แต่พอหันไปอีกทีเขาก็หายไปแล้ว

แบบนี้อีกแล้ว!

“ทำไมลุกไปแบบนี้ล่ะ”

จินฉวานดุขณะที่กำลังพยุงฮันบินกลับมาที่รถเข็น สีหน้ากังวลจนอดคิดไม่ได้ว่าทำไมถึงห่วงขนาดนั้น

“โทษที”

“แล้วไปทำอะไรตรงนั้น”

“เปล่าหรอก แค่อยากจะเห็นวิวข้างนอกน่ะ”

โกหกข้างๆคูๆจนเพื่อนสนิทต้องถอนหายใจถอนหายใจออกมาเพราะไม่รู้จะพูดยังไง ขนาดตอนไม่เป็นอะไรก็ดื้อ ชอบทำอะไรที่คนอื่นห้ามตลอดเวลา

ฮันบินมองไปที่ระเบียงอีกครั้ง

เหมือนกับว่ายิ่งสงสัย ก็ยิ่งเพิ่มความอยากรู้และมันก็ยิ่งทำให้เห็นผู้ชายแปลกๆคนนั้นบ่อยขึ้น

ทั้งในความฝันและความเป็นจริง ถึงตอนนี้ฮันบินแน่ใจแล้วว่าเขาไม่ได้เห็นภาพหลอน แต่ใครบางคนกำลังอยู่ใกล้ๆเขาเหมือนเงาตามตัว

.....

“หมอบอกว่าไม่เป็นไรแล้ว วันนี้ก็ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว”

จินฮวานบอกพรางยิ้มออกมาด้วยความดีใจ เช่นเดียวกับคนป่วย เขาเบื่อโรงพยาบเต็มทนแล้ว จะมีก็แต่แทฮยอนที่ยังคงนอนนิ่งไม่ได้สติเหมือนเดิม ทั้งๆที่หมอก็บอกว่าสมองไม่ได้รับการกระทบกระเทือนอะไรมาก ร่างกายก็ตอบสนองดีทุกอย่าง แต่น่าแปลกที่แทฮยอนยังไม่ฟื้น

“ผมเก็บของใช้หมดแล้วนะ”

จุนฮเวเดินออกมาจากห้องน้ำ เขาโดนจินฮวานสั่งให้ไปเก็บของใช้ของฮันบิน

“ขอบใจ”

“นายจะกลับบ้านเลยรึเปล่า?”

“อื้อ แต่ขอไปหาพี่แทฮยอนก่อนนะ”

เขาควรไปบอกแทฮยอนก่อน ความจริงอยากจะกลับพร้อมกันเลยด้วยซ้ำ

ฮันบินเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดปกติที่เพื่อนสนิทเตรียมมาให้ เดินออกมาจากห้องที่อยู่มาเกือบอาทิตย์ จุนฮเวถือของในมือเต็มไปหมด ส่วนจินฮวานเดินอยู่ข้างๆเพราะกลัวว่าเพื่อนจะล้ม แต่ฮันบินบอกไม่เป็นไรถึงยอมเว้นช่วงห่างให้เดินได้สะดวก

ในห้องที่ยังคงเงียบเหมือนเดิม ตอนนี้แทฮยอนถูกถอดเครื่องช่วยหายใจกับเครื่องวัดเคลื่อนหัวใจแล้ว เหลือแค่สายน้ำเกลือที่ยังคงเสียบอยู่ที่หลังมือ ข้างๆเตียงมีดอกกุหลาบสีขาวที่แทฮยอนชอบ เขาชอบเหมือนกับแม่ ฮันบินมาเปลี่ยนใหทุกวันโดยฝากจินฮวานซื้อมาจากข้างนอก

“วันนี้ดูมีชีวิตชีวากว่าเมื่อวานนะ”

จุนฮเวพูดพรางเดินเข้าไปแล้วก้มลงมองใกล้ๆ ทั้งๆที่ยังไม่ได้สติแต่ผิวพรรณและหน้าตากลับสดชื่นเหมือนคนที่เพิ่งจะนอนหลับไปไม่นาน ฮันบินเองก็รู้สึกแบบนั้นแต่มันทำให้เขารู้สึกดีมากกว่าที่จะสงสัย

“ผมขอไปหาพ่อกับแม่ก่อนนะ แล้วผมจะกลับมา”

ฮันบินบอกแล้วจับมือพี่ชายเอาไว้แน่น บีบเบาๆให้อีกคนรับรู้ถึงสิ่งที่อยากบอก

ตั้งแต่วันนั้นก็ไม่มีใครไปเปลี่ยนดอกไม้บนหลุมศพให้พ่อกับแม่เลย ป่านนี้พวกเขาคงรอลูกชายทั้งสองคนอยู่แน่

จุนฮเวทำหน้าที่เป็นคนขับรถโดยมีจินฮวานนั่งอยู่ข้างๆ และฮันบินนั่งอยู่เบาะหลัง เขากำลังเหม่อออกไปนอกรถที่กำลังผ่านทางที่คุ้นเคย ถนนสายยาวคดเคี้ยวตามรูปเขา ค่อยๆแล่นผ่านจุดที่เกิดอุบัติเหตุ

ตอนนี้มันเหลือแค่ร่องรอยของรถที่ถไลไปกับพื้น แทบไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะมานั่งอยู่ตรงนี้ได้ ความเจ็บตอนนั้นยังคงฝังอยู่ในใจ จินฮวานมองเพื่อนที่นั่งเหม่ออย่างเป็นห่วง กลัวฮันบินจะคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น แต่อีกคนกลับหันกลับมาแล้วยิ้มให้ ถึงทำให้อีกคนโล่งใจ อย่างน้อยมันก็ไม่ได้สร้างบาดแผลอะไรมากมาย

รถสีดำค่อยๆจอดที่ทางเข้าสุสาน ฮันบินเปิดประตูแล้วลงจากรถ ในมือถือดอกกุหลายสีขาวอย่างเช่นทุกครั้งที่มาที่นี่ เหลือบมองเพื่อนและคนเด็กกว่าที่มองไปรอบๆพรางลูบแขนตัวเองเหมือนกำลังกลัว

“พวกนายรอที่รถนี่แหละ ฉันไปไม่นานหรอ”

“ไม่เป็นไรแน่นะ”

“อื้อ”

ในที่แบบนี้ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่อยากมาเท่าไหร่หรอก จินฮวานมองตามหลังเพื่อนที่กำลังเดินเข้าไปในสุสาน มันมีรั้วเหล็กเก่าๆที่ขึ้นสนิมล้อมเอาไว้ ประตูทางเข้าก็พังเสียจนแทบทรงตัวไม่อยู่ หญ้าสีเขียวขึ้นตามรั้วแถมยังได้กลิ่นชื้นอีก มันน่าขนลุกจนต้องขยับไปใกล้ๆคนเด็กกว่าที่ยืนพิงกับรถ

จุนฮเวมองคนตัวเล็กที่กำลังขยับเข้ามาหาจนแทบจะเบียดกัน ถึงจะอายุมากกว่าแต่ถ้าวัดจากความสูงแล้วจุนฮเวชนะเห็นๆ

“กลัวเหรอ?”

ก้มลงแล้วถาม จินฮวานไม่ตอบแต่ยืนนิ่งๆอยู่ใกล้ๆ จุนฮเวยกยิ้มออกมากับท่าทางที่เหมือนเด็กของคนรัก

“วิญญาณมักจะปรากฎให้คนที่เห็นกลัวนะ”

“อย่าพูดนะ!”

ตัวเล็กตวาดลั่นทำตาดุใส่ จุนฮเวหัวเราะที่แกล้งคนตัวเล็กได้สำเร็จก่อนจจะยกมือขึ้นโอบไหล่แล้วดึงเข้ามาหาตัว

“ถ้ากลัวก็อยู่ใกล้ๆผมไว้”

บรรยากาศแบบนี้ยังจะทำหน้าเจ้าเล่ห์อีก จินฮวานมองด้วยสายตาดุแต่ไม่ได้พูดหรือตอบโต้ เพราะตอนนี้จุนฮเวคือทีพึ่งเดียวที่จะทำให้หายกลัวได้บ้าง

ความเงียบทำให้ได้ยินเสียงลมเบาๆที่กำลังพัด ฮันบินเดินเข้ามาจนถึงข้างในสุสานหยุดยืนที่หน้าหลุมศพ แต่มันทำให้เขาแปลกใจ ดอกกุหลายสีขาวสดถูกวางไว้แทนที่เดิม

ใครมาเปลี่ยน?

นอกจากฮันบินกับแทฮยอนแล้ว ก็ไม่มีใครรู้ว่าพ่อแม่อยู่ที่นี่ แต่ทำไม...

ฮันบินย่อตัวลงหยิบดอกกุหลายสีขาวขึ้นมาอย่างประหลาดใจ มองไปรอบๆเผื่อจะเจอคนที่เอามาเปลี่ยนให้ แต่นอกจากเขาแล้วก็ไม่มีใครอยู่ที่นี่อีกเลย คนที่รู้ว่าแม่ชอบดอกกุหลาบสีขาวก็มีแค่ฮันบิน

“แปลก!”

ถึงจะสงสัยก็เถอะ แต่เขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อมานั่งสงสัยว่าใครมาเป็นคนเปลี่ยนดอกกุหลาบ เขามาที่นี่เพื่อมาบอกพ่อกับแม่ว่าทำไมถึงหายไป ดอกกุหลาบสีขาวถูกวางลงข้างๆกับที่วางอยู่ก่อนหน้า มือเรียวลูบเบาๆที่ชื่อของพ่อกับแม่ที่สลักเอาไว้

“ขอโทษนะครับที่ผมหายไป”

เด็กหนุ่มบอกพวกเขา และมั่นใจว่าพวกเขาจะรับรู้ ถึงจะเป็นตอนกลางวันแต่อากาศก็เย็นพอที่จะทำให้รู้สึกหนาว มองไปรอบๆที่เงียบสงบ เขสเกือบจะได้มาอยู่ที่นี่ ที่ที่ไม่มีใครอยากเข้ามาเพราะทุกคนต่างก็กลัว แต่สำหรับฮันบินมันกลับเป็นที่ที่อยากจะมามากที่สุด เพราะมันสามารถหนีจากความวุ่นวายภายนอกได้ จะให้อยู่ที่นี่ทั้งวันก็ไม่ขัด แต่เขาทำแบบนั้นไม่ได้หรอก

นั่งอยู่อย่างนั้นสักพักก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าจินฮวานกับจุนฮเวรออยู่ถึงลุกขึ้นแล้วบอกลาพ่อกับแม่ เขายิ้มให้เหมือนเช่นทุกครั้งก่อนกลับ หันหลังให้หลุมศพแล้วเดินออกมา แต่ทว่าใครคนนึงกำลังยืนรอเขาอยู่ ยืนอยู่ตรงนั้นมาตลอด ฮันบินชะงักเพราะความตกใจ คนที่อยากเจอมาตลอดตั้งแต่วันนั้น

ผู้ชายร่างสูงในชุดสูทสีดำ ดวงตาสีแดง เขากำลังยืนล้วงกระเป๋าแล้วจ้องเด็กหนุ่มที่กำลังอ่อนแออยู่แบบนั้น รอยยิ้มน่าขนลุกผุดขึ้นจนไม่กล้าขยับตัว เขายิ้มให้ฮันบินก่อนจะหันหลังแล้วเดินไปที่ทางออก อีกคนจะได้สติเขาก็เดินไปไกลแล้ว

คราวนี้ไม่ใช้ภาพหลอน ไม่ใช่ความฝัน ไม่ได้ตาฝาด แต่เขาเห็นจริงๆ

มันคือความจริง!

“เดี๋ยว!”

ตะโกนเรียกแต่คนที่เดินอยู่ข้างหน้ากลับทำเหมือนไม่ได้ยิน เดินล้วงกระเป๋ากางเกงออกไปเรื่อยๆ ฮันบินวิ่งตามหลังไปแต่เขากลับเดินเร็วจนแทบจะตามไม่ทัน

“เดี๋ยวก่อน!”

ตะโกนเรียกอีกครั้ง เขาเดินตรงไปที่ทางออกโดยไม่หันกลับมา ยิ่งฮันบินวิ่งตามมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งเดินเร็วขึ้น เหมือนพยายามจะหนีแต่ในขณะเดียวกันก็ยังหยุดรอให้วิ่งตามออกมา

“คุณ...”

เด็กหนุ่มเรียกอีกครั้ง คราวนี้เขาหยุดเดินอยู่ใกล้ๆทางออก ฮันบินหายใจหอบเพราะความเหนื่อย ผู้ชายคนนั้นหันกลับมาแล้วยิ้มให้  มันยิ่งทำให้แปลกใจ  เขาเจอผู้ชายคนนี้ทุกครั้งที่อยู่คนเดียวและมันบ่อยขึ้นเรื่อยๆ บ่อยจนไม่แน่ใจว่าเขาต้องการอะไร

“คุณเป็นใคร?”

ถามออกไปเพราะอยากรู้ แต่กลับได้มาเพียงความเงียบและรอยยิ้มชวนขนลุก มันยิ่งทำหงุดหงิด

“ผมถามว่าคุณเป็นใคร”

“...”

“ตอบมา!”

“พี่ฮันบิน!”

เสียงตะโกนของฮันบินมันดังพอที่จะทำให้คนที่รออยู่ข้างนอกได้ยิน เขาละสายตาจากผู้ชายท่าทางน่ากลัวคนนั้น มองจุนฮเวที่กำลังรีบวิ่งเข้ามาเพราะได้เสียง

แล้วมองกลับไปที่เดิม...

แต่เขาหายไปแล้ว

ไม่จริงน่า เพียงละสายตานิดเดียว ไม่ถึงเสี้ยววินาทีด้วยซ้ำ

 “พี่มองอะไร?”

“เมื่อกี้นายเห็นใครยืนอยู่หรือเปล่า?”

“หะ! ผมเห็นแค่พี่เนี่ย”

คำตอบนั้นยิ่งทำให้แปลกใจจนแทบอยากจะระเบิดมันออกมา จุนฮเวมองไปรอบๆอีกครั้งพรางลูบแขนตัวเองเพราะความกลัวและมันทำให้เขาขนลุก อยากจะออกไปจากที่นี่เต็มที

“ออกไปกันเถอะ ผมว่าบรรยากาศมันแปลกๆ”

ใช่มันแปลก แปลกมาก! ฮันบินพยักหน้าแล้วไม่ถามเรื่องนั้นต่อเพราะเห็นท่าคนเด็กกว่าที่กำลังจะเผ่นหนี เดินตามจุนฮเวออกไปแต่ก็ไม่วายที่จะหันกลับมา

 มันอะไรกัน!

“ถ้ามีอะไรก็โทรหาได้ตลอดเลยนะ”

“อื้อ ขอบใจนะ”

จินฮวานพยักหน้าแต่ก็อดห่วงไม่ได้ เขามองฮันบินอย่างเป็นกังวล หลังจากกลับมาจากสุสานก็พาฮันบินกลับมาที่บ้าน เข้าไปเก็บของช่วยและทำความสะอาดนิดหน่อยเพราะไม่ได้กลับมาหลายวัน ทุกอย่างยังเหมือนเดิมแต่แค่มีฝุ่นจับนิดหน่อย ทำความสะอาดแปปเดียวก็เสร็จ จินฮวานบอกว่าจะมาอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าแทฮยอนจะออกจากโรงพยาบาล แต่อีกคนกลับปฏิเสธแล้วบอกว่าเกรงใจจุนฮเว

‘ผมมาอยู่ด้วยก็ได้นะ’

นั่นคือคำตอบของคนเด็กกว่า แต่ฮันบินยังเกรงใจอยู่ดี อีกอย่างเขาไม่ใช่เด็กๆทีจะอยู่คนเดียวไม่ได้

สุดท้ายแล้วจินฮวานก็ยอมให้อยู่คนเดียว แต่ก่อนจะกลับก็เช็คโทรศัพท์ในบ้านว่าใช้ได้ดีหรือเปล่า ทั้งมือถืออีกเพราะกลัวจะติดต่อไม่ได้เผื่อมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นตอนที่พวกเขากลับไป

มันทำให้ฮันบินซึ้งในน้ำใจและขอบคุณจนไม่รู้จะตอบแทนความใจดีของพวกเขายังไง

“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า พี่ฮันบินไม่ใช่เด็กแล้วนะ”

จุนฮเวบอกเพราะเห็นหน้าจินฮวานที่กำลังกังวล ถึงจะเด็กกว่าแต่จุนฮเวก็มีอะไรๆที่จินฮวานไม่มี อย่างเช่นจิตใจที่เข้มแข็งกว่า พวกเขาขับรถออกมาไกลจากบ้านฮันบินแล้วแต่ก็ก็ยังอดห่วงไม่ได้อยู่ดี

“ก็มันเป็นห่วงนี่นา”

“น่าน้อยใจจังนะ”

“หือ?”

จินฮวานหันไปมองพรางเลิกคิ้วเพราะสงสัยที่คนรักพูด

น้อยใจอะไรล่ะนั่น?

คนตัวโตยกมือข้างหนึ่งท้าวกับขอบกระจกรถอีกข้างจับพวงมาลัยแล้วลดความเร็วลง แกล้งถอนหายใจแล้วมองตรงไปข้างหน้าเหมือนกำลังงอนคนตัวเล็ก

“ดูท่าจะห่วงเพื่อนมากกว่าแฟนเสียอีก”

“อย่ามางี่เง่านะ!”

จุนฮเวพยายามกลั้นหัวเราะที่เห็นจินฮวานปฏิเสธเสียงแข็งแถมยังทำหน้าตึงใส่อีก ความจริงเขาไม่ได้น้อยใจอะไรหรอก เข้าใจดีว่าคนอย่างจินฮวานรักเพื่อนมากแค่ไหน แต่พอเห็นคนรักทำท่าเป็นกังวลแบบนั้นแล้วมันก็อดแกล้งไม่ได้เสียด้วย

“ก็มันจริงนี่นา ผมแทบจะกลายเป็นหมาหัวเน่าอยู่แล้ว”

“ไอ้เด็กนี่”

จินฮวานถอนหายใจออกมาแล้วมองเจ้าเด็กยักษ์ที่กำลังทำหน้าเศร้า บางทีเขาอาจจะเป็นห่วงฮันบินเกินไปจริงๆนั่นแหละ ตั้งแต่ที่เพื่อนเข้าโรงพยาบาลก็แทบจะไม่มีเวลาให้จุนฮเวเลย ถึงจะอยู่ด้วยกันตลอดก็จริงแต่ว่าส่วนใหญ่ก็ถูกใช้ให้ทำโน่นทำนี่ตลอด

คนเด็กกว่ายังคงแกล้งทำหน้าเศร้า ไม่พูดไม่จา แอบชำเลืองมองคนข้างๆที่กำลังนั่งก้มหน้าเพราะรู้สึกผิด ความจริงก็สงสารอยู่หรอก แต่แบบนี้มันทำให้จุนฮเวกำลังสนุก

“ขอโทษนะ”

“หือ?”

“ก็ที่ทำให้น้อยใจไง”

“อ่า...”

จุนฮเวแกล้งพยักหน้าแล้วขับรถต่อไปเรื่อยๆ ไม่ได้หันมามองมันยิ่งทำให้ตัวเล็กรู้สึกผิด จินฮวานหันไปมองคนข้างๆแล้วจ้องอยู่แบบนั้น เอื้อมมือไปจับที่แขนเบาๆ จุนฮเวหันมามองแต่แววตาของอีกคนกลับทำให้หัวใจเต้นแรงจนผิดจังหวะ แววตาของคนที่กำลังรู้สึกผิดและพยายามขอโทษแต่ไม่รู้จะทำยังไง

จินฮวานขยับตัวเข้าไปแล้วแล้วจับแขนแน่นขึ้น แบบนั้นยิ่งทำให้สติแทบหลุด

“หายงอนนะ”

อย่ามาทำหน้าแบบนั้นนะ!

เอี๊ยด!

“ทะ...ทำอะไรเนี่ย”

จุนฮเวเหยียบเบรกกระทันหันจนอีกคนหัวทิ่ม หันมาตลวาดเสียงดังแต่คนตัวโตกลับนั่งจ้องหน้าแทน แววตาแบบนั้น...

“รู้อะไรมั้ย ตอนนี้ผมอยากจะจับพี่ปล้ำให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย”

“วะ...ว่าไงนะ!”

“กลับบ้านกันเถอะ”

!!

จินฮวานสะดุ้งเฮือก สีหน้าและแววตาแบบนั้นเขาทำมันจริงๆแน่ จุนฮเวยกยิ้มแล้วขับรถต่อแต่ความเร็วมันเพิ่มขึ้นเหมือนกับว่าอยากจะให้ถึงที่หมายให้เร็วที่สุด

มะ...เมื่อกี้พูดเล่นใช่มั้ย

เด็กบ้า!

ถ้าในโลกของความฝันจะทำให้เรามีความสุข มันก็ดีไม่ใช่เหรอที่เราอยากจะหลับโดยที่ไม่อยากตื่นขึ้นมาอีก

ฮันบินนอนหลับสนิทใต้ผ้าห่มผืนหน้า หลังจากเข้าไปทำความสะอาดห้องให้แทฮยอนเสร็จมันแปลกนิดหน่อยที่พี่ชายไม่อยู่ แต่อีกไม่นานเขาจะกลับมา ฮันบินเชื่อแบบนั้น

เสียงลมหายใจแผ่วของคนที่กำลังหลับบนเตียงนุ่มของตัวเอง

แต่ทว่ามีใครคนหนึ่งกำลังนั่งลงข้างๆเขา น้ำหนักตัวทำให้พื้นเตียงยุบลงนิดหน่อยแต่แค่นั้นก็ทำรู้สึกตัวแล้ว ดวงตากลมค่อยๆลืมขึ้นในความมืด หลับตาลงช้าๆแล้วลืมขึ้นเพื่อให้มองได้ชัด

ได้ยินเสียงหายใจของอีกคนที่ไม่ใช่เขาอยู่ใกล้ๆ

ใกล้เหมือนกับว่าเขานั่งอยู่ข้างๆ

ฮันบินสะดุ้งเบิกตาโพรงหายใจแรงเพราะความกลัว รู้สึกเหมือนกำลังมีใครจ้องเขาอยู่ด้านหลัง เสียงหายใจนั่นอยู่ใกล้เหมือนกับเขากำลังโน้มตัวเข้ามา

ค่อยๆหันไปมองพร้อมกับเสียงหัวใจที่เต้นรัว

!!

“อะ....”

ไม่ทันจะได้ส่งเสียง มือหนาของคนที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆก็ยกขึ้นมาปิดปากเอาไว้ ดวงตาสีแดงคู่นั้นจำมันได้ดีและไม่เคยลืม ผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว แต่คราวมนี้เขาสัมผัสตัวได้มือข้างนั้นเย็นราวกับน้ำแข็ง

ใบหน้าของเขาอยู่ใกล้ ใกล้จนแทบจะชนกันยิ่งเห็นดววงตาคู่นั้นชัดเจน

มันแข็งกร้าว เย็นชา และน่ากลัว

ฮันบินดิ้นไปมาพยายามจะแกะมือของเขาออก แต่กลับกลายเป็นว่าแรงกดที่ปากยิ่งหนักมากขึ้นจนรู้สึกเจ็บ รอยยิ้มน่าขนลุกผุดขึ้นอีกครั้ง

ตอนนี้มันคือความฝันหรือความจริง?

“อย่ากลัว”

เสียงแหบทุ้มแบบนั่น

เด็กนอนแข็งทื่อเวลาที่ถูกมองด้วยสายตาที่เหมือนกำลังออกคำสั่งมันยิ่งทำให้ขัดขืนไม่ได้

“เด็กดี”

เขากระสิบเบาๆที่หู แต่มันยิ่งทำให้กลัว

‘ช่วยด้วย’

!!

ฮันบิ้นสะดุ้งเฮือก รู้สึกเจ็บที่คอเหมือนกับกำลังโดนกัด

“อื้อ!!”

ร้องเสียงอู้อี้แล้วพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการ

ปล่อยนะ!

!!

มะ...เมื่อกี้

ฮันบินสะดุ้งตื่น หายใจหอบราวกับไปวิ่งมาอย่างนั้น เหงื่อโชกจนเปียกไปทั้งตัว เอื้อมมือไปเปิดไฟที่หัวเตียงแล้วมองไปรอบๆ ฝันอีกแล้วเหรอ?

ทำไมถึงฝันถึงผู้ชายคนนั้น ทำไม?

“โอ้ย...”

ร้องโอยออกมาเพราะรู้สึกเจ็บมือเรียวเล็กลูบเบาๆที่ต้นคอ มันรู้สึกเจ็บแปลกๆเหมือนโดนอะไรกัดอย่างนั้นล่ะ หรือว่า...ฮันบินชะงักเมื่อนึกถึงความฝัน

ไม่จริง!

วิ่งลงจากเตียงตรงไปที่กระจก เอียงคอเพื่อให้เห็นชัดๆ แต่มันทำให้ตกใจจนหัวใจแทบหยุดเต้น

“ไม่จริง!”

รอยฟันกัดที่คอ มันกำลังกลายเป็นสีแดงหน่อยๆ ถึงจะไม่ได้เป็นแผลแต่มันก็เจ็บไม่น้อย

นี่มันอะไร? ความฝันที่เกิดขึ้นจริงๆนะเหรอ?