คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Love Inspired....Chapter 6
Love Inspired Chapter...6
.
.
.
"คยูฮยอนเดี๋ยวสิ" ร่างเล็กที่วิ่งตามหลังมาติดๆ ทำให้เจ้าของชื่อถึงกับออกท่าทางรำคาญใจอย่างเห็นได้ชัด....ตื้อจนน่าเบื่อ
"คือ...วันนี้มีเรียนทำขนม ฉันก็เลยแบ่งมาให้นายครึ่งหนึ่งรับไปสิ" พูดอย่างเหนื่อยหอบ พลางยื่นถุงคุกกี้สีใสที่ผูกด้วยริบบิ้นสีชมพูสดใสให้อีกคนได้ชิม ร่างสูงเพียงแค่รับมาอย่างไม่ใส่ใจ
"ขอบคุณ แต่วันหลังพี่ไม่ต้องเอามาให้ผมหรอก ผมไม่ชอบกิน" พูดจบก็เดินจากไป ไม่สนใจเลยสักนิดว่าอีกคนจะรู้สึกอย่างไร ไม่ว่าจะกี่ครั้งที่เค้าพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้คยูฮยอนหันมามองเค้าบ้าง แต่ถึงจะพยายามแค่ไหน ผลที่ตอบกลับมากลับก็ยังเป็นศูนย์
....เหนื่อยกับการที่จะต้องเป็นฝ่ายวิ่งไล่ตามแบบนี้แล้วนะ.....
ซองมินยืนมองหลังของอีกคนที่เดินจนลับสายตาไปอย่างซึมๆ ก่อนจะเดินคอตกกลับห้องไป
"อ้าว...ซองมินมายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้เนี่ย ทำไมไม่เข้าห้องหล่ะ" เสียงใสที่ดังมาจากด้านหลังทำให้เด็กหนุ่มเงยหน้าหันไปมองช้าๆ
"อืม.....จะเข้าเดี๋ยวนี้แหละ"เดินลากเท้าเข้ามานั่งที่ก่อนจะฟุบใบหน้าหวานลงกับโต๊ะ...อยากร้องไห้ คือความรู้สึกที่กำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้
"เป็นไงบ้างคุ๊กกี้ที่เอาไปให้คยูมันหน่ะ สำเร็จมั๊ย" ถามอย่างตื่นเต้น อีกคนเอาแต่ฟุบหน้าอย่างนี้ ทำให้ทงเฮตีความหมายไปว่ามันจะต้องสำเร็จจนเพื่อนตัวน้อยเขินจนไม่กล้าสู้หน้าเค้าแน่นอน
"อืม...."พยักหน้าแต่เสียงที่ตามมาทำให้เค้าตกใจอยู่ไม่น้อย
"นี่ ดีใจจนร้องไห้เลยเหรอ ซองมิน"ปรี่เข้าไปโอบปลอบ ทุกสายตาหันมาจับจ้องกันเป็นตาเดียว ทงเฮเพียงแต่ยิ้มกลับไปให้ก่อนจะก้มลงไปมองคนที่ร้องไห้จนตัวโยนอยู่
"ฉัน....ฉันเหนื่อยแล้วหล่ะ ฮึก..ทงเฮ คยูเค้าไม่สนใจฉันเลย ทั้งๆที่ฉันพยายามทำทุกอย่างเพื่อเค้า ตะกี้นี้ตอนฉันเอาคุ๊กกี้ไปให้เค้าก็รับไปอย่างไม่สนใจ นายรู้มั๊ย พอฉันเดินกลับห้องฉันเห็นอะไร คุ๊กกี้ที่ฉันให้ไป มันไปอยู่ในท้องของรุ่นพี่ชินดงหมดแล้ว" ร้องไห้ตัวโยนพลางกอดเพื่อนสนิทแน่น
"ซองมิน"
"ฉันเหนื่อยแล้วจริงๆ"
"ฉันจะไปเอาเรื่องมันเอง"ลุกขึ้นพรวด เตรียมตัวไปเอาเรื่องไอ้เด็กรุ่นน้องที่มันทำให้ซองมินของเค้าเสียใจอย่างเต็มที่ แต่อีกคนกับคว้าข้อมือขาวเอาไว้ทัน
"อย่านะ ทงเฮ อย่าทำอะไรคยูฮยอนนะ ฉันผิดเอง ถ้าฉันตัดใจจากเค้าตั้งแต่แรก ฉันก็คงไม่ต้องมานั่งเจ็บอยู่คนเดียวแบบนี้หรอก"กอดเอวบางแน่น ซบใบหน้าลงกับอกบางของอีกคน
"โธ่....ซองมิน"ก้มลงไปมองหน้าคนที่ร้องไห้จนตาบวม สงสารกระต่ายน้อยจับใจ
"นายไม่ต้องไม่สนคนพรรค์นั้นหรอก ใครไม่รักซองมิน แต่ทงเฮคนนี้ก็ยังรักซองมินเหมือนเดิมนะ"นิ้วเรียวช่วยปาดน้ำตาออกจากใบหน้าหวานให้อย่างอ่อนโยน ซองมินเงยขึ้นมามองหน้าเพื่อนอย่างซึ้งใจ
"ขอบใจนะ ทงเฮ"กระชับอ้อมกอดให้แน่นเข้าไปอีก จนอีกคนต้องเบะปาก...หายใจไม่ออก
.
.
.
(((((แกร๊ก)))))
เสียงก้อนกรวดที่ตกลงมากระทบพื้นไม้ ทำให้ร่างที่นั่งเอนตัวอ่านหนังสืออย่างสบายอารมณ์บริเวณระเบียงห้องนอนจำต้องลุกขึ้นมามองตามเสียง...มันเล่นพิเรนท์อะไรอีกแล้วนะ??
"พี่....พี่ฮัน" เสียงทุ้มกระซิบเรียก ไม่ให้คนในบ้านได้ยิน
"มีอะไร"ชะโงกลงไปถามเสียงเบาพอกัน แปลกใจที่อีกคนทำตัวลับๆล่อๆ มองไม่น่าไว้ใจเลย
"ลงมานี่หน่อยได้มั๊ย"พูดพลางกวักมือทำท่าประกอบ พลางหันซ้ายหันขวาดูมีพิรุธแท้
"อะไรของนาย...บ้าป่ะเนี่ยชีวอน"เกาหัวแกร่กๆ อารมณ์เสียที่อีกคนทำอย่างกับกำลังเล่นหนังแนวสืบสวนอยู่ยังไงอย่างนั้น
"เออ...ลงมาก่อนเถอะน๊า ห้ามเปิดไฟด้วยนะ"ยืนเท้าเอว คิ้วขมวดกันยุ่ง ขัดใจที่อีกคนมัวแต่พิรี้พิไรอยู่นั้นแหละ เดี๋ยวคนในบ้านก็ตื่นขึ้นมาได้ยินกันพอดี
"เออๆ...."โยนหนังสือลงบนเตียงนุ่มก่อนจะเปิดประตูเดินออกจากห้องไป
ทุกคนเข้านอนกันหมดแล้ว เหลือเพียงแสงไฟที่ส่องเล็ดลอดออกมาจากห้องเค้าเพียงห้องเดียว ฮันคยองเดินใช้มือคลำทางไปเรื่อยๆ ถึงแม้จะเป็นบ้านตัวเอง แต่ถ้ามันมืดแบบนี้เค้าก็ไม่กล้าที่จะอวดเก่งเดินอาดไป โดยไม่สนใจของรอบข้างที่มันอาจจะเป็นสิ่งกีดขวางทางเดินของเค้าอยู่
"มีอะไรของแก มาซะดึกดื่นเชียว พรุ่งนี้คุยกันก็ได้นิ่นา"ถามทันทีที่ออกมายืนหน้าบ้าน กอดอกยืนหน้านิ่ง นัยน์ตากลมแสร้งทำเป็นเหล่มองโน้นมองนี่ไปเรื่อยๆ แต่ไม่คิดจะหันไปมองหน้าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
"ไม่ได้หรอก" บอกสีหน้าแช่มชื่น ฮันคยองได้มองกลับไปอย่างงงๆ
"ผมนอนไม่หลับ"พูดพลางลากคนเป็นพี่ให้ตามไปนั่งที่ม้าไม้หน้าบ้าน
"แล้วแกมาบอกอะไรฉันหล่ะ นี่เรียกฉันลงมาเพราะเรื่องแค่นี้เนี่ยนะ ไร้สาระชะมัด"บ่นเป็นกระสาย หันไปมองหน้าเจ้าน้องชายตัวดีอย่างเหลือเชื่อ
"ก็จะให้ผมไปคุยกับใครหล่ะ ที่บ้านก็หลับกันหมดแล้ว ผมเห็นไฟระเบียงพี่เปิดอยู่ก็เลยเดินมาหา"ท้าวแขนกับพนักพิงอย่างสบายอารมณ์ หันไปจ้องหน้าคนที่ยังทำคอแข็งไม่เลิก
"พรุ่งนี้มีเรียนไปนอนได้แล้ว"เอ่ยปากไล่ ลุกขึ้นยืนเตรียมตัวเดินกลับเข้าไปในบ้าน เพราะเค้าก็เริ่มจะง่วงแล้วเหมือนกัน
"แต่ผมยังไม่ง่วงนี่ พี่อยู่เป็นเพื่อนผมก่อนไม่ได้เหรอ"รั้งแขนบางเอาไว้ไม่ยอมปล่อย ทำตัวดื้อรั้นอย่างเด็กเอาแต่ใจ จนฮันคยองเหนื่อย
ใจกับกิริยาแบบนี้ซะเหลือเกิน...คงเป็นเค้าคนเดียวสินะที่ได้เห็น เพราะที่โรงเรียนอีกคนวางมาดซะ
"แต่ฉันง่วง แล้วฉันก็อยากนอนมากๆเลยด้วย" อ้าปากหาวหวอดจนอีกคนหน้างอ
"ก็ได้ แต่ก่อนไปต้องมีของแลกเปลี่ยน"พูดอย่างเจ้าเล่ห์ สายตาที่มองมาทำให้ฮันคยองรู้สึกร้อนๆหนาวๆอย่างบอกไม่ถูก
"อะไรของนาย"เหล่มองใบหน้าคมพร้อมถอยห่างออกไปทีละก้าวๆ
"ทำหน้าซะหน้ากลัวเชียว ผมไม่ทำอะไรพี่หรอก แค่อยากจะบอกว่า....นอนหลับฝันดีนะครับ"พูดจบก็ฝังจมูกโด่งเข้าที่แก้มเนียนของอีกคนอย่างไวว่อง สูดกลิ่นหอมละมุนไว้เสียเต็มปอด.....ไม่ทันได้ตั้งตัว วงหน้าขาวเริ่มขึ้นสีไม่รู้ว่าเพราะโกรธหรืออายกันแน่ แต่ชีวอนเหมาว่ามันเป็นเพราะอีกคนเขินเค้าจนหน้าแดง
"ไอ้...ไอ้บ้า...ไอ้คนฉวยโอกาส"ชี้หน้าด่ากลบเกลื่อน มือเรียวทาบเข้ากับแก้มตัวเอง แปลกใจกับความรู้สึกของตัวเองที่วิ่งวนอยู่ในสมอง....ทำไมรู้สึกดีอย่างนี้นะทุกๆครั้งที่ชีวอนมาทำอย่างนี้
"พี่อย่าตะโกนสิ เดี๋ยวคุณป้าก็ตื่นกันพอดี" ทาบนิ้วชี้เข้าที่ปากคนที่กำลังพ่นคำผุสวาทออกมา ส่ายหน้าน้อยๆอย่างเหนือกว่า
"ก็แกมาหอมแก้มฉันทำไมเล่า"ตะคอกเสียงเบาก่อนจะเชิดหน้าหนีไปอีกทาง
"พี่จะเอาคืนมั๊ยหล่ะ" ถามยียวนจนอีกคนอยากจะประทับรอยนิ้วลงบนใบหน้าหล่อๆนั้นสักรอยสองรอย
"ไปนอนเถอะ พี่ง่วงไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวผมกลับไปก็คงจะนอนหลับสบายแล้วหล่ะ"พูดกวนประสาททำให้คนเป็นพี่หน้าแดงขึ้นมาอีกรอบ
"ฮึ้ย..."สะบัดหน้า พลางหมุนตัวเดินกลับเข้าบ้านไป ไม่สามารถทำอะไรคนตัวสูงนี้ได้เลยให้ตายสิ ฮันคยอง.>~~<
"พี่อย่าลืมฝันถึงผมนะ"กระโกนไล่หลังให้พอได้ยิน ฮันคยองเพียงแค่มองกลับมาทำตาขวางใส่ ก่อนจะเดินกลับเข้าไป
"ฝันดีนะครับ"ถึงจะกลับเข้าห้องไปแล้ว เสียงไอ้เด็กกวนประสาทก็ยังคอยตามมาหลอกหลอน เมื่ออีกคนยังไม่มีทีท่าว่าจะกลับเข้าบ้านไป
"ไปนอนได้แล้ว หนวกหู น่ารำคาญ" ตะโกนกลับไป พร้อมกับเดินมาปิดประตูระเบียง ส่งกำปั้นให้อีกฝ่ายอย่างเอาเรื่องก่อนจะปิดประตูใส่หน้า
"ฝันดีครับ" ยิ้มให้กับประตูระเบียงที่ถูกปิดไปแล้ว แต่ถึงยังไงก็ยังคงเห็นว่าคนข้างในกำลังทำอะไรอยู่ เพราะมันเป็นกระจกหน่ะสิ ตราบใดที่อีกคนยังไม่เอาม่านมาปิดก็อย่าหวังว่าจะรอดพ้นสายตาของ ชเว ชีวอนคนนี้ไปได้เลย....
.
.
"พี่ เมื่อคืนผมหลับสบายจริงๆด้วยแหละ แก้มพี่นี่ทำให้ผมฝันดีทั้งคืนเลย" แกล้งหยอกให้อีกคนอายเล่น มือเรียวที่กำลังผูกเชือกรองเท้าแปรเปลี่ยนมาเป็นประทุษร้ายคนที่ยื่นหน้ายื่นตาพูดอย่างจัง....ข้อหาปากไม่สร้างสรรค์แต่เช้า
"พี่มาตีผมทำไมอ่ะ พาลนี่นา" ลูบแขนที่ถูกประทุษร้ายป้อยๆ แต่หน้าหน่ะมันไม่บอกว่าเจ็บสักนิด -_____- ""
"ดีที่ฉันเอามือตี ไม่ได้เอาอย่างอื่นตีก็บุญโขแล้ว"สายตาเหล่ไปยังสิ่งที่มือตัวเองกำลังใส่มันที่เท้าอยู่
"วันนี้อยู่รอผมด้วยนะ ต้องเข้าชมรมนิดหน่อย"ยันตัวขึ้นยืนเมื่ออีกคนใส่รองเท้าเสร็จ มือหนาเอื้อมไปหยิบกระเป๋าก่อนจะยื่นส่งให้
"ทำไมฉันต้องรอนายด้วยมิทราบ ขอเหตุผล" ถามเสียงเรียบ ก่อนจะเดินนำหน้าไปโดยไม่คิดจะรอคำตอบ
"ก็เพราะว่าวันนี้เราจะไปกินไอศกรีมกันไง พี่พูดแล้วห้ามเบี้ยวนะ"หยิบยกสัญญาที่อีกคนเคยพูดเอาไว้มาเป็นข้ออ้าง....ทีเรื่องแบบนี้จำได้จำดีเชียว
"วันนี้ฉันมีธุระไปทำรายงานบ้านอีทึก" ยิ้มให้อย่างมีชัย สะใจที่อีกคนทำหน้าบูดขึ้นมาทันทีที่ได้ยินอีกคนปฏิเสธ
"ไม่เป็นไร งั้นก็ซื้อไปกินที่บ้านพี่อีทึกก็ได้"
"จะบ้าเหรอ เอาไว้วันหลังแล้วกัน วันนี้ฉันไม่ว่างจริงๆ"
"พี่ใจร้าย ทั้งๆที่สัญญากันไว้แท้ๆ" มาอิหรอบเดิม ตีหน้าเศร้า เดินเป็นหมาหงอยจนฮันคยองอ่อนใจ
"เออๆ ซื้อไปกินก็ได้ แต่บอกก่อนนะว่าห้ามกวนไม่งั้นนายได้โดนฉันถีบส่งกลับบ้านแน่" ขู่เสียงเข้ม แต่อีกคนกลับฉีกยิ้มกว้างอย่างดีใจ ไม่ว่ายังไงฮันคยองก็ไม่เคยชนะลูกอ้อนแบบนี้ทุกที
.
.
"ซองมินดีขึ้นรึยังหน่ะ"ถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วงทันทีที่เห็นอีกคนเดินเข้ามาในห้อง
"อืม..ดีแล้วหล่ะ ไม่ต้องห่วง" ฉีกยิ้มกว้างให้อีกคน แต่ทงเฮก็ไม่ค่อยอยากจะเชื่อในรอยยิ้มนั้นสักเท่าไรหรอก....ถ้ามันออกมาจากใจนายมันก็คงจะดีไม่น้อยเลยนะ...ซองมิน
"งั้นวันนี้เราไปกินไอติมกันดีมั๊ย"เอ่ยถามเสียงใส เอาของโปรดของอีกคนมาล่อ เผื่ออารมณ์มันจะดีขึ้นมาหน่อย
"ก็ได้ ไม่ได้ไปมานานแล้ว คิดถึงจัง"แววตาชวนฝันทำให้อีกคนยิ้มออกมาได้ ค่อยๆลืมไปทีละนิด เดี๋ยวมันก็ลืมได้หมดเองหล่ะหน่า....
.
.
"คนเยอะอีกแล้ว" พูดพลางทำหน้าบู้ เมื่อกวาดตามองแล้วไม่มีที่เหลือสำหรับพวกเค้าเลย
"จะรอมั๊ย รึจะซื้อแบบ Take Away" หันไปถามความเห็นของอีกคน ตั้งใจจะมาให้ทันมีที่นั่ง แต่ก็กลับช้ากว่าพวกที่นั่งอยู่ก่อนซะได้
"รอ"คำเดียวสั้นๆ ทงเฮจึงเดินไปหยิบเมนูมาดูไปพลางๆจนกว่าจะหาโต๊ะได้ สักพักมือขาวก็สะกิดยิก พลางชี้นิ้วไปที่โต๊ะที่เพิ่งจะลุกขึ้น
"ไปกันเถอะ"รับดึงข้อมือเล็กให้เดินตามไปด้วย นั่งจองก่อนพนักงานจะเดินมาเคลียร์ซะอีก
"ขอโทษนะครับ ขออนุญาตเคลียร์โต๊ะ"เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นขออนุญาตเคลียร์โต๊ะ ซองมินยิ้มกลับไปแทนการตอบรับ แต่อีกคนเอาแต่ดูเมนูอย่างขมักเขม้น......เลือกไม่ถูกว่าจะกินอะไรดี
"กินอะไรดีอ่ะ ซองมิน"เงยไปมองหน้าเพื่อนก่อนจะก้มลงไปดูเมนูต่อ
"อี ทงเฮ" เสียงพึมพำที่ออกมาจากร่างสูงทำให้คนที่นั่งอยู่ใกล้ๆต้องเหล่ตาขึ้นไปมอง
"นายเรียกทงเฮเหรอ"ซองมินถามอย่างสงสัย แต่ดูเหมือนว่าเจ้าของชื่อจะยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย เพราะมัวแต่สนใจกับของกินจนไม่สนใจสิ่งรอบข้าง
"อ่ะ...เอ่อ เดี๋ยวมารับออเดอร์นะครับ" เลี่ยงตอบคำถามของอีกคน เสหลบหน้าเดินเข้าข้างหลังร้านไปอย่างรวดเร็ว
"แปลกคนจริง"ส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะสะกิดเพื่อนรักยิกๆ
"นายรู้จักนายนั่นมั้ย"พยักเพยิดหน้าไปที่ร่างสูงที่ก้มหน้าก้มตาทำไอศกรีมอยู่ ทงเฮส่ายหน้าน้อยๆปฏิเสธ
"แต่เค้ารู้จักนายหล่ะ"กระต่ายน้อยเอ่ยน้ำเสียงตื่นเต้น จนอีกคนหลุดหัวเราะออกมา ทั้งๆที่เมื่อวานเศร้าแทบตาย ตอนนี้ปรับอารมณ์ได้เก่งจริงนะ อี ซองมิน
"แล้วนายรู้ได้ยังไงว่าเค้ารู้จักฉัน"กลั้วหัวเราะถามออกไป แต่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าหล่อเหลาของอีกคนอย่างไม่วางตา
"ก็เมื่อตะกี้เค้าเรียกชื่อนาย ฉันได้ยินเต็มสองหูเลยหล่ะ"ตากลมโตเหล่ไปมองคนที่กำลังเดินตรงมาทางพวกเค้าก่อนจะปิดปากเงียบ
"รับอะไรดีครับ"มือเรียวตั้งท่าจดออเดอร์ หากแต่สายตากลับจ้องมาที่ใบหน้าหวานของทงเฮ จนซองมินต้องกระแอมเบาๆออกมา
"เอ่อ..."สะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันมาสนใจคนที่ทำเสียงกระแอมมาเมื่อกี้นี้
"จะสั่งได้ยังอ่า" ถามยานคาง ก่อนจะยิ้มกลับไปให้อย่างรู้แกว ทำเอาร่างสูงต้องยกมือมาลูบต้นคอแก้เขิน
"คือ...ซองมิน ฉันเลือกไม่ถูกอ่ะ ช่วยเลือกหน่อยสิ"เอื้อมมือไปเขย่าแขนเพื่อนเบาๆอย่างอ้อนๆ ทำเอาอีกคนถึงกับอมยิ้มออกมา.....น่ารักเสียจริง ยิ่งเห็นใกล้ๆ ก็กลับยิ่งชอบจนถอนตัวไม่ขึ้น
"งั้นให้คุณพนักงานช่วยเลือกให้แล้วกันเนอะ"ยิ้มจนเห็นฟันกระต่าย แล้วจึงสั่งของตัวเอง
"จะดีเหรอครับ"ถามออกไป กลัวอีกคนจะขัดขึ้นมา หากให้เค้าเป็นคนเลือกให้
"ดีสิ ฉันว่านายต้องทำได้น่ากินแน่ๆ ถ้าเป็นของทงเฮอ่ะนะ"พูดอย่างมีเงื่อนงำ จนอีกคนอมยิ้มแก้มป่อง...โดนจับได้ซะแล้ว
"นี่ๆ พวกนายพูดเรื่องอะไรกันหน่ะ"ถามพลางมองหน้าซองมินที มองหน้าคุณพนักงานที ไปรู้จักกันตอนไหนนะ??
"ไม่มีอะไรหรอกเนอะ"
"คะ..ครับ รอสักครู่นะครับ" ไม่นานไอศกรีมสีสันน่าทานทั้งสองถ้วยก็ถูกยกมาวางตรงหน้า ทงเฮอ้าปากค้างอย่างเหลือเชื่อ ไอศกรีมสามรสที่ชอบโรยด้วยท๊อปปิ้งสีสันสดใส ประดับด้วยเวเฟอร์ช็อคโกแลตและเชอร์รี่ดิป น่ากินที่สุดในโลก!!!!
"ทำไมฉันถึงไม่เห็นมีในเมนูเลยหล่ะแบบเนี้ย" ชี้ไปที่ถ้วยไอศกรีมคลี่ยิ้มถูกใจราวกับเด็กได้ของเล่นถูกใจ
"มันแล้วแต่โอกาสครับ"เป็นคำตอบที่ไม่ได้ทำให้คนตัวเล็กหยุดสงสัยแต่อย่างใด
"แล้วมันจะมีช่วงไหนบ้างอ่ะ"ริมฝีปากเรียวเล็กยังถามไม่เลิก จนอีกคนต้องรีบพูดตัดบท เดี๋ยวไอติมมันละลาย จะอดกินซะเปล่าๆ
"กินไปเถอะน๊า ถามมากเดี๋ยวคุณพนักงานก็จะรำคาญซะก่อนหรอก"ดุเสียเข้มจนคนเจ้าปัญหารีบหุบปากลงทันที เหล่ขึ้นไปมองเสี้ยวหน้าของอีกคน พลางส่งยิ้มแกนๆให้....มันทำให้อีกคนใจเต้นไม่เป็นจังหวะแล้วรู้มั๊ย!!
"ขอตัวก่อนนะครับ"โค้งให้เล็กน้อยก่อนจะเดินไปอีกทาง
"เอ่อ...เดี๋ยว!! นายชื่ออะไรเหรอ"ถามขึ้นก่อนที่อีกคนจะเดินจากไป ร่างสูงหันกลับมามองช้าๆก่อนที่จะบอกชื่อตัวเองไป
"คิม คิบอมครับ"
.........คิม คิบอมงั้นเหรอ.............
.
.
.
.
TBC.....................................................................................
สวัสดีค่ะทุกคน หึหึ
มาต่อแล้วอีกหนึ่งตอน เข้ามาตอนที่หกแล้ว ออกมาทีละคู่สองคู่อีกแล้ว
ตอนนี้คยูมิน กะคิเฮก็เริ่มจะมีบทมาบ้างเล็กน้อย
ติดตามตอนต่อไปกันนะคะว่าจะเป็นอย่างไร
.
.
ตอนนี้กำลังคลั่งลูกปลาน้อยทงเฮอยู่ค่ะ น่ารักได้ใจอย่างแรง ก็เลยคิดไปคิดมาว่าจะแต่งคู่นี้ดีมั๊ยสุดท้ายก็เป็นอย่างที่อ่านกันอยู่นี้แหละค่ะ
สนุกกับการอ่านนะคะ
รักคนอ่านคนเม้น และคนโหวตค่ะ
ขอบคุณนะคะ
บ๊าย บายค่ะ เจอกันตอนหน้า =3=
ความคิดเห็น