คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Love Inspired....Chapter 5
Love Inspired....Chapter 5
.
.
.
.
.
.
เสียงประตูนอกบ้านที่เปิดดังมาจากบ้านฝั่งตรงกันข้ามทำให้ร่างบางที่นอนก่ายหน้าผากตัวเองอยู่ดีดตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว ขาเรียวรีบก้าวไปที่ระเบียงเพื่อมองไปที่ต้นเสียง....ชีวอนกลับมาบ้านแล้ว
ฮันคยองรีบวิ่งเข้าไปในห้องครัวหยิบของบางอย่างขึ้นมา ก่อนจะเดินออกไปยังบ้านฝั่งตรงข้ามที่เค้านอนรออีกคนให้กลับมาร่วมสามชั่วโมง
"ชีวอน" เรียกร่างที่นอนแผ่อยู่บนโซฟาเสียงแผ่ว ก่อนที่จะมาหยุดนั่งลงข้างๆ อย่างช้าๆ แต่อีกคนกลับหันหน้าหนี
"นี่...ยังโกรธอยู่เหรอ"นิ้วเรียวสะกิดยิกลงไปบนท่อนแขนล่ำ ใจเสียเล็กน้อยที่อีกคนทำเป็นไม่สนใจ
"เฮ้ย.....มาง้อแล้วนะ อย่าเล่นตัวดิ่" พูดเสียงอ่อย พร้อมๆกับชะโงกหน้าไปมองหน้าคนที่เอาแต่ฝังหน้าลงไปกับหมอน ไม่ยอมเงยมาคุยเค้าสักที
"นี่ ฉันมาง้อถึงที่แล้วนะ ก็ได้.....อยากจะงอนอยู่อย่างนี้ก็ตามใจ ความอดทนของฉันมันก็มีขีดจำกัดเหมือนกันนะ"กระแทกกล่องไอศกรีมลงบนโต๊ะอย่างไม่ไยดีก่อนจะลุกขึ้นเดินกระแทกเท้าปึงปังออกไป
"แล้วผมหล่ะพี่.....พี่ไม่คิดบ้างเหรอว่าขีดจำกัดของผมมันก็มีเหมือนกัน"ลุกขึ้นมามองด้วยสายตาตัดพ้อ ไม่ใช่ว่าเค้าอยากจะงอนเพื่อเรียกความสนใจจากพี่ชายคนนี้เหมือนแต่ก่อน หากแต่คราวนี้มันไม่ไหวแล้วจริงๆ เมื่อคิดว่าอีกคนไม่ได้ใส่ใจความรู้สึกของเค้าเลย
"ตลอดเวลา พี่ทำเหมือนว่าผมเป็นตัวน่ารำคาญ ผมก็ยังทนได้ ผมคิดในแง่ดีมาตลอดว่าพี่คงจะแกล้งผมกลับ บางทีมันก็อาจจะแรงไปหน่อย ผมคิดแบบนี้มาตลอด แต่ความจริงแล้วที่พี่ทำไป เพราะพี่ไม่เคยสนใจผม ไม่เคยแคร์ความรู้สึกของผมเลยว่าผมจะรู้สึกยังไง ไม่เคยเลยสักนิด"นั่งกุมขมับ สายตาคมพร่ามัวเพราะหยาดน้ำตาที่มันเอ่อล้นออกมาหากแต่ก็กลั้นมันเอาไว้ได้
"ฮึ....นายมันก็เอาแต่คิดเองเออเองไปตลอด แล้วที่ฉันทำอยู่นี้หล่ะคืออะไร ที่ฉันต้องวิ่งโล่ไปต่อคิวซื้อไอศกรีมที่นายอยากกินมันไม่ใช่ว่าฉันแคร์ความรู้สึกนายรึไงชีวอน"ตวาดกลับมาอย่างอดกลั้น หยาดน้ำใสเริ่มคลอหน่วยตา นิ้วเรียวชี้ไปที่กล่องบรรจุไอศกรีมรสที่อีกคนชอบกิน
อีกทั้งถ้าเค้าไม่แคร์เด็กหนุ่มรุ่นน้องคนนี้ เค้าก็คงไม่ต้องออกไปซื้อไอศกรีมกล่องนี้มาของ้อคืนดีกับชีวอนหรอก
"ก็ได้....ถ้านายไม่อยากจะรับมันไว้ก็ได้ ฉันก็จะได้เอาไปทิ้ง"เดินกลับมากระชากถุงที่วางอยู่บนโต๊ะ มือหนารับคว้าเอวบางไว้ได้ทันก่อนที่อีกคนจะเดินหนีไป
"ปล่อยฉัน"หันมาสั่งเสียวกร้าว มือที่ยังว่างจัดการทุบรัวลงไปที่แขนแกร่งที่โอบเอวเค้าไว้อยู่เป็นพัลวัน
"พี่...หยุดดิ้นก่อนได้มั๊ย"พูดเสียงอ่อนพร้อมๆกับซบหน้าลงไปบนแผ่นหลังบางของอีกคน
"พี่พูดจริงเหรอ"
"แล้วแต่นายจะคิด"
"ผมขอโทษ ขอโทษที่ผมทำตัวเป็นเด็กเอาแต่ใจ จนต้องทำให้พี่หนักใจเสมอ"
"-.........-"
"พี่ฟังผมอยู่รึป่าวหน่ะ"
"ขอโทษเหมือนกัน"พึมพำออกมาในที่สุด ก่อนจะหันไปกลับไปมองคนที่เอาแต่ซบหลังเค้าไม่ยอมปล่อย
"นายมันบ้าที่สุด" พูดออกมาก่อนที่จะยื่นถุงไอศกรีมที่ตั้งใจซื้อให้อีกคนอยู่แล้วให้รับไป
"ขอบคุณ แต่ว่าพี่....."ก้มมองกล่องพลาสติกที่บรรจุตาปริบๆ เรียกชื่ออีกคนเสียงยานคาง
"อะไรอีกเล่า"จิ๊ปากอย่างขัดใจ หันไปมองคนมากปัญหา ซื้อมาให้แล้วยังจะเรื่องมากอีก เดี๋ยวก็เอาไปทิ้งซะนี่
"คือ....มัน...มันละลายหมดแล้วอ่ะ" เปิดฝากล่องให้อีกคนได้ดู ร่างบางเลิกคิ้วเล็กน้อย พลางทำหน้าตาเหรอหรา....ลืมไปซะสนิทว่าไอศกรีมมันมีการละลายได้ด้วย
"เอ่อ...ก็เอาไปแช่สิ เดี๋ยวมันก็แข็ง"เสนอความคิดออกไป แต่อีกคนยิ่งเบ้หน้าหนักเข้าไปใหญ่
"แล้วผมจะรู้มั๊ยอ่ะ ว่ารสไหนเป็นรสไหนหน่ะ"พองลมจนแก้มป่อง จนคนเป็นพี่เริ่มเหนื่อยใจ
"งั้นเดี๋ยวค่อยไปกินวันหลังก็ได้" พูดคอตก ก่อนจะดึงกล่องมาดู เสียดายชะมัด แพงก็แพง ก่อนที่ทะเลาะกันเค้าน่าจะเอาไปแช่ก่อนนะ ไม่น่าเลยให้ตายสิ
"พูดจริงนะ อย่าให้เหมือนวันนี้อีกนะ" พูดดักไว้ก่อน กลัวคนเป็นพี่จะผิดสัญญาอีกเป็นครั้งที่สอง
"ก็เออหน่ะสิ แล้วนี่จะปล่อยเอวฉันได้รึยัง เริ่มจะอึดอัดแล้วนะ" มือเรียวเริ่มทำการแกะวงแขนของอีกคนให้พ้นจากเอวตัวเอง
"อ้อ..เพลินไปหน่อย" คลายวงแขนออกมาอย่างเสียดาย ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกล่องไอศกรีมขึ้นมาดูอีกครั้ง
"อย่าทำหน้าเป็นหมาหงอยได้มั๊ยวะเนี่ย ก็บอกแล้วว่าเดี๋ยววันหลังจะพาไปกิน" ขมวดคิ้วเป็นโบว์สวย เหนื่อยใจกับอาการของน้องชายคนนี้เสียเหลือเกิน
"ก็รู้แล้ว แต่มันเสียดายอ่ะ"
"งั้นนายก็เอาไปแช่เย็นแล้วรอกินสิ"
"มันจะอร่อยมั๊ยหล่ะ เละปนกันแบบนี้แล้ว"
"แล้วจะพูดทำไม"
"ก็พี่เริ่มก่อน"
และแล้วก็เปิดฉากทะเลาะกันอีกรอบ เสียงตะโกนแข่งกันที่ดังออกมาถึงนอกบ้านทำให้หม่ามี๊ของฮันคยองต้องชะโงกหน้าออกมามอง พลางส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่าย
....แต่บางทีการที่ทะเลาะกัน มันก็ทำให้เจออะไรดีๆได้เหมือนกันนะ........
.
.
.
"นี่...นายจะเดินตามฉันอีกนานมั๊ย ไอ้หมี" หันไปโวยวายใส่คนที่เดินทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่ข้างหลัง ตั้งแต่ออกมาจากโรงเรียนในตอนเย็น ก็มีไอ้เด็กรุ่นน้องร่างถึกคอยเดินตามเค้ามาทุกฝีก้าว
ไม่ว่าจะเข้าเกมส์เซ็นเตอร์ แวะซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อ ไม่เว้นแม้แต่แวะเข้าห้องน้ำในห้าง.....-*-
"ใครว่าฉันเดินตามนายกัน สำคัญตัวผิดไปรึป่าวห๊ะ อย่างฉันเนี่ยนะจะเดินตามนาย " ยืนมาหยุดตรงหน้าพลางกรอกตาไปมาอย่างกวนประสาท จนอีกคนแทบจะควันออกหู
"ถ้าไม่ได้เดินตามฉัน งั้นก็เชิญเสด็จไปให้ไกลฝ่าพระบาทฉันด้วย มันรำคาญ"กอดอก กัดฟันพูดอย่างมาดนักเลง แต่ตัวผอมบางแค่นี้ ถ้ามีเรื่องแล้วจะไปสู้เค้าไหวได้อย่างไรกัน อีทึก...
"โอ๊ะๆๆ นี่มันทางเดินสาธารณะนะอีทึก นายจะมาสั่งห้ามไม่ให้ใครเดินทางเดียวกันกับนายมันไม่ได้หรอกนะ"นิ้วเรียวยกขึ้นโบกไปโบกมา ก่อนจะเดินเข้ามากระซิบที่ข้างหู
"แล้วอีกอย่างให้ฉันเดินตามนาย สู้ให้ฉันเดินตามเด็กสาวที่ขาวๆหมวยๆ น่ารักๆ กว่านายยังจะไม่ดีซะกว่าเหรอ" หัวเราะออกมาอย่างสะใจที่ได้เห็นใบหน้าหวานขึ้นสีเพราะโกรธจัด
"อย่างนายสู้อะไรไม่ได้เลยกับเด็กพวกนั้นเลยหล่ะ มันคนละชั้นกันเลย" นิ้วเรียวชี้ไปยังกลุ่มนักเรียนม.ปลายอีกโรงเรียนที่ยืนรอรถประจำทางอยู่ตรงป้าย
"เลวมาก"ยังไม่ทันอีกคนจะได้พูดต่อ ฝ่ามือเรียวบางก็ฟาดเข้าที่ใบหน้าหล่อเข้มอย่างเต็มแรง ก่อนจะหันหลังเดินหนีไป ทิ้งให้อีกคนยืนลูบใบหน้าที่แดงเถือก เพราะอีกคนฟาดเข้ามาอย่างสุดแรงเกิดป้อยๆ
"แกล้งแรงไปรึป่าววะเนี่ย" ขมวดคิ้วมุ่นจ้องมองแผ่นหลังบางของอีกคนที่เดินหนีไปอย่างไม่เข้าใจตัวเอง ทั้งๆที่บางทีก็อยากจะคุยดีๆด้วย แต่พอเห็นหน้ามันก็อดที่จะแกล้งไม่ได้เลย
.....ชาตินี้คงจะคุยกันดีๆไม่ได้เสียแล้วหล่ะ......
.
.
.
"อีทึกวันนี้ไปห้องสมุดกันมั๊ย"เสียงหวานเอ่ยถามคนที่นั่งซึมอยู่ตั้งแต่เช้า ไม่รู้ไปทำอะไรมา เมื่อวานตอนแยกกันก็ดูมีความสุขดีอยู่ไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมจู่ๆวันนี้ถึงนั่งทำหน้าอมทุกข์แบบนี้เล่า...คนจีนงง
"แกไปเถอะ ฉันปวดหัวอยากนอนพักสักหน่อย"
"ไปนอนห้องพยาบาลมั๊ย เดี๋ยวฉันพาไป" ถามอย่างเป็นห่วงเมื่อได้รับคำตอบเป็นการพยักหน้าจากเพื่อน ฮันคยองก็จัดการพยุงเพื่อนตัวเล็กให้ลุกขึ้นยืนก่อนจะจูงมือกันออกไป
"เอ่อ...รุ่นพี่อีทึกครับ คือว่าขอเวลาคุยด้วยสักนิดได้มั๊ยครับ"หลังจากเดินออกมายังไม่ถึงรึ่งทาง จู่ๆก็มีเด็กหนุ่มรุ่นน้องเดินมาตัดหน้า พร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอนอย่างที่สุด ฮันคยองได้แต่มองหน้าก่อนจะตัดสินใจเดินหลีกให้
"มีอะไรเหรอ"ยิ้มให้เล็กน้อย พิจารณาใบหน้าหล่อเหลาที่ก้มงุดเหงื่อแตกพลั่ก ก่อนจะยื่นมือไปตบบ่าให้กำลังใจ ....
"เอ่อ...คือว่า ....ผม..ผมชอบพี่ครับ คบกับผมได้มั๊ย"เงยหน้ามามองร่างบาง ใบหน้าคมแดงก่ำใบจนถึงใบหู.....ในที่สุดก็พูดไปแล้ว (((OO >~~< OO))
"หา!!..เดี๋ยวก่อนนะ...นายว่าไงนะ" ย้ำถามลงไปอีกรอบเพื่อย้ำว่าเค้าหูไม่ได้ฝาดไป พลางหันไปมองหน้าเพื่อนสนิทที่ยืนพิงตัวอยู่กับพนัง
"ผมชอบพี่ครับ ชอบมากๆด้วย คบกับผมเถอะนะครับ" คว้าเข้าที่มือบาง ริมฝีบางเม้มเข้าหากัน รอคอยคำตอบที่กำลังจะออกมาจากปากบางเฉียบนั้นอย่างใจจดใจจ่อ
"นะ..นาย..เอ่อ"
"โจคยูฮยอนครับ เรียกคยูฮยอนเฉยๆก็ได้" ยกยิ้มมุมปาก ทำเอาอีกคนถึงกับเผลอใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ไอ้หมอนี่มันไปมุดหัวอยู่ที่ไหนมาวะ ทำไมสายตาเรดาห์อย่างเค้าถึงไม่เคยเห็นกัน
"เอ่อคือ...คยูฮยอนใช่มั๊ย คือ..ฉันขอบใจนะที่นายรู้สึกดีๆกับฉัน แต่ฉันขอโทษนะ...ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้วหล่ะ" พูดออกไปตามจริง พลางชักมือกลับช้าๆ เด็กหนุ่มหน้าสลดลงทันใด ยืนอึ้งเล็กน้อยเพราะถูกปฏิเสธ
"ไม่เป็นไรครับ เพียงแค่พี่ได้รับรู้ว่าผมรู้สึกยังไงกับพี่ แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว "พูดออกมาเสียงอ่อย หากแต่ใบหน้ายังเปื้อนรอยยิ้มเศร้าๆเอาไว้อยู่
"พี่ครับ...ผมขออะไรอย่างนึงได้มั๊ยครับ"ส่งสายตาขอความเห็นใจออกไป จนคนแก่กว่าใจอ่อนยวบ
"ดะ...ได้มั้ง ถ้ามันไม่เกินไปอ่ะนะ"ลังเลใจ นึกระแวงว่าอีกคนจะขอสิ่งที่มันเกินไป
"ผมขอกอดพี่ได้มั๊ย" พอได้ฟังคำขอถึงกับเป่าปากอย่างโล่งอก แค่นี้เองเหรอนี่
"อืม..ได้สิ"อ้าแขนรับการกอดจากอีกคน คยูฮยอนซุกใบหน้าคมเข้มเข้าที่ซอกคอของอีกคนอย่างเนิ่นนาน เกิดมาเพิ่งเคยโดนปฏิเสธเป็นครั้งแรก โจคยูฮยอนช้ำ... TT^TT
"ขอบคุณครับพี่ ผมจะไม่มีวันลืมเลย ลาก่อนครับ" โค้งหัวให้อย่างมีมารยาทถึงแม้อยากจะกอดคนตรงหน้าให้นานสักเท่าใด แต่มันก็ทำได้แค่คิด
การกระทำของคนทั้งคู่ไม่สามารถรอดพ้นสายตาคมที่ยืนแอบมองอยู่ริมระเบียงไปได้ กอดกันเย้ยฟ้าท้าดินแบบนั้น เห็นแล้วอยากจะตรงปรี่เข้าไปตะบันหน้านัก ชักจะหยามกันเกินไปแล้ว....
.
.
.
"นายมีคนที่ชอบแล้วเหรออีทึก"หันไปถามเพื่อนที่นั่งทำตาปริบๆอยู่บนเตียงพยาบาล คงยังตกใจไม่หายกับการสารภาพรักแบบเฉียบพลันเมื่อครู่นี้หล่ะสิ
"ฉัน....ฉันก็พูดไปอย่างนั้นแหละ" แก้ตัวออกไปทั้งๆที่ในใจนึกถึงหน้าของใครบางคน
"อ้าว...นายไม่ชอบน้องเค้าเหรอ นั่นก็สเป๊กนายเลยไม่ใช่เหรอ" แกล้งหยอกออกไป อีทึกถอนหายใจตอบกลับมาอย่างเซ็งๆ
"ถึงน่ารักยังไง ถ้ามันไม่ใช่ มันก็ไม่ใช่อยู่วันยังค่ำแหละว๊าไอ้ฮัน" ล้มตัวลงนอนก่อนจะดึงผ้ามาคลุมใบหน้า ฮันคยองรู้ถึงสัญญาณนี้เป็นอย่างดีเวลาที่เพื่อนซี้ต้องการอยู่คนเดียว
"งั้นเดี๋ยวตอนเย็นฉันมารับแล้วกัน" บีบมือบางเบาๆก่อนจะเดินออกจากห้องไป
นัยน์ตาดำขลับเหม่อมองไปที่เพดานห้องอย่างใจลอย เหตุการณ์เมื่อวานไหลย้อนกลับมาเข้าหัวอย่างหยุดไม่ได้ มันเจ็บเหลือเกินที่ได้ยินคนที่ชอบพูดจาดูถูกออกมาแบบนั้น เจ็บจนหน้าชาไปหมด.....
"เฮ้อ...นายคงจะต้องตัดใจจากเค้าแล้วหล่ะ อีทึก" พูดพร้อมกับปาดน้ำตาที่มันไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว นอนพักสักหน่อย เผื่อสมองมันจะได้หายฟุ้งซ่านซะที
.
.
.
เสียงประตูห้องพยาบาลที่เปิดและปิดลงอย่างรวดเร็ว ไม่ได้ทำให้คนที่นอนหลับอยู่บนเตียงตื่นขึ้นมาแต่อย่างใด ใบหน้าหวานซุกเข้ากับหมอนนุ่มเหมือนกำลังฝันดีอยู่
มือแกร่งเอื้อมมาไล้แก้มเนียนของคนที่หลับไม่รู้เรื่องไปมาอย่างแผ่วเบา อยากจะสัมผัสใจจะขาด อยากจะถนุถนอมคนตรงหน้าไม่ให้ต้องเสียใจแต่การกระทำที่ตรงกันข้ามกลับทำให้มันเกิดความผิดใจกันอยู่บ่อยๆ
"อืม...."ครางในลำคอก่อนจะพลิกตัวกลับมานอนตะแคงหันหน้าไปทางประตู
เก้าอี้ไม้ถูกลากมาวางอยู่ข้างเตียงเพียงเพื่อที่อีกคนจะได้นั่งมองใบหน้าสวยหวานได้อย่างถนัด นิ้วเรียวเอื้อมไปปัดผมที่ตกลงมาปรกหน้าอีกคนอย่างเชื่องช้า ไม่อยากถอนมือออกจากใบหน้าของคนๆนี้เลย
"อื้อ.."ครางออกมาเมื่อรู้สึกเหมือนโพรงปากของตัวเองถูกรุกรานจากสิ่งแปลกปลอมที่สอดเข้ามา ลิ้นชื้นของใครบางคนกำลังกวาดต้อนให้ลิ้นเล็กต้องถอยหนี ทุกสัมผัสที่ถูกสรรสร้างขึ้นมาหากแต่อ่อนโยนและแสนหวานจนระทวยทำให้ต้องเผลอแลกลิ้นตอบกลับไป
"อื้อ..."ครางประท้วงเมื่อรู้สึกเหมือนจะหมดลมหายใจเข้าไปทุกทีกับจุมพิตแสนหวานที่แสนจะเนิ่นนาน ซึ่งอีกคนก็ตระหนักดีว่าร่างบางต้องการอากาศ ริมฝีปากถูกถอนออกมาอย่างเชื่องช้า แต่ก่อนที่อีกคนจะทันได้ลืมตาขึ้นมา บุคคลปริศนาก็ได้อันตธานหายวับไปเสียแล้ว
"เฮ้ย!!"ร้องออกมาอย่างตกใจ กวาดสายตามองไปรอบๆห้อง พลางหอบหายใจอย่างหนัก มือเรียวเอื้อมมาแตะเข้าที่ริมฝีปากนุ่มที่เพิ่งจะโดนขโมยจูบไปเมื่อครู่อย่างจับต้นชนปลายไม่ถูก ใครกัน??........
เสียงประตูที่เปิดออกทำให้ร่างบางสะดุ้งโหยง แต่เมื่อเห็นร่างที่เดินเข้ามานั้นเป็นใครก็ถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งๆ
"หมดคาบแล้วเหรอไอ้ฮัน" ยืดตัวขึ้นนั่งพร้อมกับจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ ฮันคยองจ้องมองใบหน้าหวานที่แต้มสีแดงระเรื่อของเพื่อนสนิทอย่างสงสัย
"ไม่สบายรึป่าวอีทึก ทำไมหน้าแดงจัง" เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง พลางอังหลังมือเข้าไปหน้าผากของอีกคน
"ไม่เป็นไรหรอก"บัดมือของอีกคนออกอย่างช้าๆ พร้อมกับสอดส่ายสายตาไปทั่งบริเวณห้องพยาบาลอย่างมีพิรุธ
"ตอนที่นายจะเดินเข้ามานายเห็นใครเดินออกจากห้องพยาบาลไปบ้างรึป่าว"เอ่ยถามออกไปทั้งๆที่สายตายังสอดส่ายไปมุมโน้นมุมนี้ไม่เลิก
"ไม่นี่"ตอบออกไปอย่างงงๆ ยิ่งเห็นท่าทีของเพื่อนแล้วทำทำให้ยิ่งงงเข้าไปใหญ่
"งั้นก็แสดงว่ายังอยู่ในนี้"พึมพำออกมาเบาๆ ให้ได้ยินแค่เพียงคนเดียว
"หาอะไรอยู่เหรออีทึก"หันไปมองตามสายตาเรียวที่หรี่ลงเหมือนกำลังหาอะไรบางอย่างอยู่อย่างไม่เข้าใจ
"ไม่มีอะไรหรอก"หันกลับมายิ้มให้ก่อนจะถอนหายใจอีกรอบ
"ไม่มีอะไรก็กลับได้แล้ว ชีวอนรออยู่ข้างนอก เดี๋ยวมันจะอาละวาดเอาอีก" ดึงแขนอีกคนให้เดินตามก่อนจะปิดประตูตามหลังไป
.
"เฮ้อ...เกือบไปแล้วมั๊ยหล่ะ ไอ้คังอินเอ๊ย" แตะริมฝีปากเบาๆก่อนจะส่องสายตาสำรวจว่าคนตัวเล็กเดินไปถึงไหนแล้ว เพื่อที่เค้าจะได้ออกไปได้อย่างสบายใจไม่ต้องกลัวโดนจับได้
"นี่มันแค่เริ่มต้นหรอกนะอีทึก ถ้านายไปให้ใครเค้ากอดอีก บทลงโทษมันจะหนักกว่านี้แน่คอยดู" อมยิ้มมีความสุขก่อนจะเดินย่องออกจากห้องพยาบาลแล้วตรงปรี่ไปที่รถเบนซ์คันหรูที่ถูกสั่งให้มาจอดรอที่หลังโรงเรียน
........อะไรที่ได้มายากๆ มันมักจะมีค่าเสมอนั่นแหล่ะ......
.
.
.
.
TBC....................................................................................................
มาต่อแล้วค๊าบบบบบบบบ
หายไปนาน ดีใจจังมีคนเม้นมาแนะนำเรื่องการลงบทความให้ด้วย
เค้าลองทำแล้วน้า
หวังว่าคงจะอ่านง่ายขึ้นกันอีกนิดนึงแหละเน๊อะ
ขอบคุณคุณโฮเบ็นเจโร่ด้วยนะคะ สำหรับคำแนะนำดีๆ
แล้วก็ขอขอบคุณทุกคนที่เม้นให้กำลังใจ
น่ารักทุกคนเลย คิคิคิ
มีความสุขกับการอ่านนะคะ
อ่านแล้วก็เม้นกันเยอะๆน้า
ไปแล้วค่ะ
อ้อ...ใครไปตามหมวยเล็กกับวอนบ้างอ่ะ
อยากไปแต่ไกลเหลือเกิน
มาเล่าให้ฟังบ้างน้า
ไปจิงๆแระ
บ๊าย บาย =3=
ความคิดเห็น