Love Inspired [Super Junior's Fiction::SiHan

ลำดับตอนที่ #4 : Love Inspired....Chapter 4

น่ารักกันที่สุดในโลก
.
.
.
Love Inspired....Chapter 4

เสียงประตูที่ปิดลงตามหลังคนทั้งสองที่เพิ่งจะเดินเข้ามา ทันเวลาแบบเส้นยาแดงผ่าแปด ร่างเล็กยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่ผุดขึ้นบริเวณขมับ เหนื่อยกับการที่ต้องลากเด็กตัวโตให้วิ่งมาให้ทันก่อนที่ประตูมันจะปิด
"พี่ ตอนกลางวันเจอกันนะ" เอ่ยเสียงสดใส พลางโบกมือลา ทำไมมันช่างแตกต่างกับเมื่อตอนที่อยู่ที่บ้านจังฟระ
"เอ่อ...เดี๋ยว"ไม่ทันเสียแล้วเมื่อร่างสูงอยู่ไกลเกินกว่าจะได้ยิน ฮันคยองเดินคอตกจนมาถึงตึกเรียนของตัวเอง
"เฮ้ยไอ้ฮัน ทำการบ้านเสร็จรึยังวะ" อีทึกเอ่ยพลางทำหน้าตาเหรอหรา ดูละครเพลินจนลืมทำการบ้านมา ก็ได้แต่รอความหวังที่อีกคนนั่นแหละ แต่แล้วความหวังก็ต้องมาพังทลายลง เมื่อเห็นสีหน้าตกใจของเพื่อน
"นี่แกอย่าบอกนะ ว่าแกก็ลืมอ่ะ ฮัน"การพยักหน้าหงึกๆของอีกคน ทำเอาอีทึกถึงกับตบหน้าผากตัวเอง
"งั้นก็ปั่นด่วน" ดั่งเสียงประกาศิตฮันคยองรีบหยิบสมุดเล่มบางออกมาก่อนจะลงมือทำอย่างร้อนรน เขียนผิดเขียนถูกจนอีกคนส่ายหน้า
"ไอ้ฮัน ฉันว่านะ เราขอเพื่อนคนอื่นลอกดีกว่าว่ะ ขืนแกเขียนอยู่อย่างนี้ ชาติหน้าก็ไม่เสร็จ"
"เออ...แกไม่บอกตอนฉันทำเสร็จซะเลยหล่ะ" เงยหน้าขึ้นมาขว้างค้อนใส่เพื่อน ก่อนจะรีบหาต้นฉบับมาลอกให้ทันก่อนที่อาจารย์จะเข้า
.
.
.
"เฮ้ย ชีวอน เป็นไรวะ นั่งอมยิ้มมาตั้งแต่เช้าแล้วเนี่ย"คังอินหันมาถามอย่างสงสัย ก็ตั้งแต่มันเข้ามามันก็เอาแต่นั่งยิ้มอย่างกับคนบ้าอยู่คนเดียว ไม่รู้ว่าไปเจอเรื่องอะไรดีๆมาจากไหน
"มีความสุขว่ะ" หันไปยิ้มจนตาหยีก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะ อยากให้ถึงพักกลางวันเร็วๆ จัง
"ความสุขเรื่องอะไรของเมิงวะ"เกาแก้มทำหน้างง แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบจากคนตรงหน้า
"เออ...มีอะไรไม่บอกนะเมิง" พูดอย่างเคืองๆ ชักสีหน้าไม่พอใจ
"มันไม่สำคัญสำหรับแกหรอกน่า อย่าใส่ใจเลย มันเป็นเรื่องของฉันกับพี่ชายคนสวยต่างหาก" พูดตัดบทพลางกับฉีกยิ้มกว้างอย่างเก็บไม่อยู่เมื่อคิดถึงใบหน้าหวานของอีกคน
"ฮันคยองหน่ะเหรอ" ทำตาโต นี่แหละเรื่องที่ต้องสนใจ เพราะมันอาจจะโยงไปถึงอีกคนหนึ่งด้วยก็เป็นได้
"เออ...ทำไมต้องทำท่าตื่นเต้นอย่างนั้นวะ" มองหน้าเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ ก็บอกไปแล้วว่ามันไเป็นเรื่องของพวกเค้าสองคน คนอื่นไม่เกี่ยว!!
"เออน่า...เรื่องอะไรวะ"
"เดี๋ยวตอนกลางวันก็รู้"ยกยิ้มมุมปากก่อนจะเหม่อออกไปมองตึกเรียนที่อยู่ตรงกันข้าม ป่านนี้คงจะกระวนกระวายจนอยู่ไม่ติดที่แล้วหล่ะกระมัง
.
.
"พี่มาช้า" ยืนทำหน้าบึ้งพร้อมกับยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา 15 นาทีที่ผิดนัด
"อ้าว ก็นายบอกว่าตอนกลางวันเจอกัน แต่ไม่ได้บอกว่ากี่โมงนี่"ลอยหน้าลอยตาย้อนออกไป จนอีกคนแทบอยากจะเอาหัวโหม่งพื้นให้มันรู้แล้วรู้รอด
"งั้นไม่มาซะอีก 5 นาทีบ่ายโมงซะเลยหล่ะ" ประชดออกไป กอดอกมองคนอวดดีอย่างเคืองๆ
"เออ จริงด้วยงั้นเอาเป็นว่า อีก 5 นาทีบ่ายโมงเจอกัน" ทำเป็นเห็นด้วยก่อนจะหันหลังเดินกลับไป แต่ชเว ชีวอนซะอย่าง ไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆหรอก
"พี่ ผมหิวข้าวแล้วนะ" จับข้อมือบางเอาไว้ก่อนที่จะลากให้เดินตามเข้าไปในโรงอาหาร โดยมีเสียงบ่นพึมพำให้ได้ยินมาเป็นระลอก
"ไม่หิวรึไง รึว่ากินลมจนอิ่มแล้ว"สายตาคมของคนร่างสูงเหล่ลงมามองอย่างกวนประสาท อีทึกที่ติดสอยห้อยตามฮันคยองมาด้วยได้แต่จ้องกลับไปอย่างถือตัว
"ฉันจะหิวรึไม่หิวมันก็ไม่เกี่ยวกับนาย"
"แต่ฉันหิว แล้วนายก็ต้องไปกับฉันด้วย" พูดจบก็ถือวิสาวะคว้าข้อมือเล็กให้เดินตามไปอย่างขัดขืนไม่ได้ ไม่ได้กลัวจนไม่กล้าโวยวายหรอกนะ แต่ห่วงภาพพจน์นางฟ้าของตัวเองต่างหาก หากตะโกนโวยวายออกไปทั้งๆที่คนอยู่เยอะขนาดนั้น เสียเครดิตกันพอดี
"พูดง่ายๆแบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย" หันไปยิ้มให้อีกคน แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือใบหน้าหงิกๆของอีกคนเท่านั้น
"ไม่ต้องจูง ฉันเดินเองได้"บิดข้อมือออกจาก พร้อมๆกับเดินนำหน้าไปอย่างถือตัว
"เล่นตัวแบบนี้สิชอบ" พึมพำกับตัวเองพลางส่งสายตาเจ้าเล่ห์ไปยังร่างบางที่เดินนำหน้าไปก่อนแล้ว จะไม่ยอมปล่อยให้หลุดมือไปเด็ดขาดสำหรับคนๆนี้
.
.
"นี่...เห็นมั๊ยมาช้าไม่มีที่นั่งเลย"หันไปดุคนเจ้าปัญหาที่ยืนทำตัวไม่รู้สึกรู้สาอะไรอยู่ นิ้วเรียวยืนเคาะกล่องข้าวอยู่อย่างไม่สนใจ
"นายเป็นชวนฉัน ฉะนั้นมันก็ต้องเป็นหน้าที่นายไม่ใช่เหรอที่จะต้องหาโต๊ะนั่งก่อนหน่ะ" ย้อนกลับไปอย่างปัดความรับผิดชอบ นี่หน่ะเหรอคนที่บอกว่าจะทำทุกอย่างที่เค้าต้องการ
"พี่นี่มัน...ก็ได้งั้นมานั่งนี่" ลากแขนของอีกคนมาหยุดยืนที่โต๊ะ ซึ่งเหลือที่นั่งเพียงที่เดียว ร่างบางมองลงมาอย่างงงๆ มีสองคนจะนั่งกันอย่างไรหล่ะนี่แหล่ะปัญหา
"มานี่" ทิ้งตัวลงนั่งพร้อมกับตบตักปุๆ เรียกให้อีกคนลงมานั่งซ้อนตักที่เตรียมไว้ให้โดยเฉพาะ
"จะบ้ารึไง ให้ฉันนั่งกินบนตักนายเนี่ยนะ ฝันไปเถอะ" เบ้หน้า ถลึงตาใส่ น่าอายจะตายไป สู้ให้เค้านั่งกินกับพื้นยังจะดีเสียกว่า
"อ้าว ก็มันเหลือที่แค่ที่เดียว หรือพี่จะให้ผมนั่งตักพี่มั๊ยหล่ะ ผมยังไงก็ได้"ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ เรื่องแค่นี้ยังไงก็ได้อยู่แล้ว เพราะยังไงซะก็เป็นเค้าที่ได้เปรียบทั้งขึ้นทั้งร่อง
"ไม่มันทั้งสองอย่างนั่นแหล่ะ ให้ฉันนั่งตักนายฉันนั่งกินกับพื้นยังจะดีซะอีก" เชิดหน้าใส่ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งกับพื้น บอกให้รู้ว่าทำจริงๆ
"เฮ้ยพี่!! ได้.......งั้นก็ไม่ต้องนั่งโต๊ะมันทั้งคู่นั่นแหละ" พูดจบก็ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ อีกคนที่ยังคอเชิดไม่ยอมเลิก ไม่เมื่อยบ้างหรือไงกันนี่
"เอ้า...เล่นนั่งกินกับพื้นกันเลยเร๊อะ" คนที่เดินตามมาสมทบในตอนหลังเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ มันจะเอาไรกันซะขนาดนั้นเชียว
"เปลี่ยนบรรยากาศการกินซะหน่อย นั่งโต๊ะมามากแล้ว"พูดประชดคนทีนั่งกินพลางทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ ถึงจะอาย แต่ก็มีเพื่อนจะกลัวอะไร
"เออ...งั้นพวกเมิงก็กินกันไปเถอะนะ เดี๋ยวฉันกับหมอนี่ไปหาโต๊ะนั่งดีกว่า" พยักเพยิดไปที่ร่างบางก่อนจะเดินนำหน้า แต่ที่ไหนได้อีทึกกลับก้มลงนั่งกินไปกับพวกชีวอนไม่แคร์สายตาชาวบ้านซะด้วยสิ กรรมของเวรจริงๆ
"เออๆก็ได้วะ"ในที่สุดก็ลงมานั่งกองกันเป็นแถวเรียงหน้ากระดาน ยังกับพวกนั่งประท้วงให้เพิ่มโต๊ะกินข้าวในโรงเรียนอย่างไงอย่างงั้นแหละ
"ฮัน แกใช่มั๊ยที่เป็นคนต้นคิดเรื่องแบบนี้หน่ะ" กระซิบข้างหูให้ได้ยินกันเพียงแค่สองคน
"ก็ทำนองนั้น" ตอบอย่างไม่ใส่ใจ กรอกตาไปมาก่อนจะตักข้าวเข้าปากโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างที่หันมามองราวกับเป็นเรื่องตลก มันก็ตลกจริงๆนั่นแหละ จะมีใครบ้างที่ลงมานั่งกินข้าวกับพื้นทั้งๆที่ข้างนอกก็ยังมีที่เหลือเพียงพอสำหรับสี่คน หรืออีกหลายๆคนด้วยซ้ำไป
"เห็นมั๊ยคนมองใหญ่แล้ว"อีทึกกระซิบมาอีกครั้งสายตากวาดไปมองรอบข้างอย่างหวั่นวิตก ไม่น่าบ้าไปกับมันเลย ให้ตายสิ
"ไม่เห็นจะต้องแคร์เลย นายเลือกเองไม่ใช่เหรอ" เป็นเสียงทุ้มของอีกคนที่ตอบแทน คิ้วหนาขมวดพันกันยุ่ง บ่งบอกอารมณ์ในตอนนี้ได้เป็นอย่างดี
"ไม่ได้ถาม"หันไปสวนทันควัน ด้วยใบหน้าเรียบเฉย ทำเอาฮันคยองที่เป็นคนกลางแทบอยากจะลุกหนี นั่งกินบนพื้นก็อายพออยู่แล้ว หากสองคนมีเรื่องกันอีกคงจะมุดแผ่นดินหนีไม่ทันแน่ๆ
"นี่พอได้แล้ว กัดกันอยู่ได้"หันไปตะคอกใส่เพื่อนตัวเอง แต่ไอ้คนหาเรื่องอย่างคังอินก็อย่าหวังว่าจะหนีพ้นเพราะโดนอีกคนสวดยับพอๆกัน
"ก็มันมาหาเรื่องฉันก่อนอ่ะ" พูดอย่าตัดพ้อ หน้าสวยเบ้ออกอย่างขัดใจ
"เออๆ งั้นถ้าไม่อยากอยู่นานๆก็รีบๆยัดไปซะจะได้รีบไป"กระซิบให้พอได้ยินกันสองคน ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาตักข้าวข้าวปากโดยไม่พูดอะไรกับใครทั้งสิ้น
"พี่จะรีบกินไปไหน เดี๋ยวก็ติดคอหรอก" รั้งมือเรียวที่ตักข้าวใส่ปากไม่ยั้งก่อนจะส่งน้ำให้
"ขอบใจ"หันไปขอบคุณอีกคนก่อนจะเปิดขึ้นดื่มอย่างรวดเร็ว
"มานี่ ข้าวติดแก้มหมดแล้ว"จับคางมนของอีกคนให้หันมาพร้อมๆกับเอื้อมมือไปหยิบเม็ดข้าวที่ติดอยู่บริเวณแก้มใสออกให้อย่างอ่อนโยน
"เอ่อ.....ขะ...ขอบใจ"ก้มหน้างุดปกปิดอาการเขิน ใบหน้าหวานขึ้นสีอย่างปิดไม่มิด
"อิ่มรึยังอีทึก"แสร้งหันไปถามเพื่อนกลบเกลื่อน ก่อนจะพยักเพยิดกันให้ลุกขึ้น
"ไปก่อนนะชีวอน" กล่าวลารุ่นน้องตัวโตแต่ก็ไม่วายหันไปมองอีกคนด้วยสายตาจิกเล็กๆ
"ครับ ฝากพี่ฮันด้วยนะฮะพี่"พูดพร้อมกับส่งยิ้มให้อย่างขอบคุณ อีทึกแอบชูสองนิ้วให้ก่อนจะวิ่งตามฮันคยองไป
"เมิงทำไมไม่ขอคบกับฮันเค้าไปเลยหล่ะวะ เอาแต่แหย่เล่นอยู่อย่างนี้ เมิงไม่กลัวใครเข้ามาตัดหน้าไปเหรอไง"
"ไม่มีทางซะหรอก ทุกวันนี้เค้าก็คงจะคิดกันไปหมดทั้งโรงเรียนอยู่แล้วว่าฉันกับพี่ฮันคบกันอยู่ ปล่อยให้มันเป็นอย่างนี้ไปก่อนดีกว่า ยังไม่รีบอะไร ยังไงซะของที่มันเป็นของเรา ยังไงมันก็ต้องเป็นของเราอยู่วันยังค่ำแหล่ะวะคังอิน"
"เออ..มั่นใจจริงนะเมิง" ส่ายหน้ากับความคิดของไอ้เพื่อนตัวดี มั่นใจมากไปถ้ามันเกิดพลาดขึ้นมาจะเจ็บปวด
"เมิงคอยดูละกัน" ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด เค้าจะไม่ยอมให้คนๆนี้ไปเป็นของใครอย่างเด็ดขาด ฮันคยองต้องเป็นของชีวอนเพียงคนเดียวเท่านั้น และก็ตลอดไปด้วย
.
.
.
"พี่เรียนเสร็จรึยัง"ใบหน้าหล่อเหลายื่นเข้ามาในห้องเด็กม. ปลายปี 2ห้อง B เรียกเสียงฮือฮาได้เป็นอย่างดีเลยทีเดียว เจ้าชายของระดับชั้นม . ปลายปี 1 อุตส่าห์มาถึงที่นี่เพื่อมารับคนที่ทุกคนก็ต่างรู้กันดีอยู่ว่าชีวอนจีบมาตั้งแต่อยู่ม.ต้นแล้ว และตอนนี้ก็คงจะตกลงคบกันอย่างเป็นเอกฉันท์แล้วด้วย
"ยัง รอไปก่อน"หันไปตอบอย่างเรียบ ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาทำการบ้านต่อไป เป็นอีทึกที่กวักมือเรียกให้เข้ามานั่งรอในห้อง เดี๋ยวจะโดนลากไปซะก่อนที่ฮันคยองจะทำการบ้านเสร็จ
"ฮันมันโดนทำโทษให้เขียนเรียงความแหล่ะ บอกให้มันกลับไปทำที่บ้านมันก็ไม่ยอมบอกจะต้องทำให้เสร็จก่อนกลับให้ได้"ป้องปากกระซิบให้คนที่เดินมาใหม่ทราบ ชีวอนเลิกคิ้วอย่างนึกทึ่ง ประทับใจกับความพยายามของอีกคนเสียจริง
"มันเขียนมาตั้งแต่หมดคาบแล้ว นี่เพิ่งจะถึงกลางเรื่องเอง" ยังคงป้องปากกระซิบกระซาบกับอีกคนต่อไป ทำเอาคนที่ต้องใช้สมาธิอย่างฮันคยองนิ่วหน้า
"นี่หยุดคุยกันสัก 5 นาทีจะได้ไหม ฉันต้องใช้สมาธินะอีทึก"หันไปแหวะใส่เพื่อนที่ยิ้มให้อย่างแกนๆ อย่างสำนึกผิด ไม่เจอกับตัวไม่รู้หรอก แค่ตอบคำถามไม่ได้แค่เนี่ย ถึงกับให้เขียนเรียงความเกี่ยวกับวัฒนธรรมประจำชาติเกาหลีถ้าเป็นจีนก็ว่าไม่อย่าง ชิ....อาจารย์ใจร้าย
"ให้ผมช่วยมั๊ย" เขยิบเข้าไปหาร่างบางพลางก้มลงไปดูตัวเรียงความจนศีรษะแทบจะชนกัน เรียกเสียงฮือฮาได้อีกระลอกสำหรับพวกที่คิดจะแอบดูคนอื่นเค้าสวีทกัน
"มะ..ไม่ต้อง ใกล้เสร็จแล้ว"มือบางรีบดันอกของอีกคนให้ออกห่าง ไม่อยากเป็นหัวข้อกระทู้ของเพื่อนๆในห้องหรอกนะ และที่สำคัญหากชีวอนอยู่ใกล้ๆแบบนี้แล้ว มือไม้มันพาลจะอ่อนปวกเปียกจนเขียนไม่ได้เลยอีกต่างหาก
"งั้นก็เร็วๆเข้าสิ ผมหิวแล้วนะ เอางี้ขากลับเราไปกินไอศกรีมกันก่อนแล้วค่อยกลับบ้านนะพี่นะ"เขย่าแขนคนที่กำลังปั่นเรียงความยิกๆอยู่อย่างเอาแต่ใจ
"เออๆ ปล่อยได้แล้วคนจะเขียนหนังสือ" รับคำไปเพื่อตัดความรำคาญ ไม่ได้คิดว่าคำตอบที่ตอบออกไปมันจะทำให้อีกคนดีใจขนาดไหนที่ร่างบางตบปากรับคำง่ายดายซะขนาดนี้
"งั้นฉันก็กลับก่อนละกัน ไม่อยากเป็นก้างว่ะ" ลุกขึ้นหยิบเป้ขึ้นสะพายก่อนจะเดินลิ่วออกจากห้องไป
......15 นาทีผ่านไป......
"เฮ้อ.....เสร็จสักที"ร้องออกมาอย่างดีใจ แทบอยากจะโยนปากกาทิ้ง มือเรียวประสานเข้าหากันก่อนจะยืดออกไปสุดแขนเพื่อต้องการยืดเส้นยืดสาย
"งั้นก็เอาไปส่งแล้วไปกันเลย" ฉุดแขนอีกคนให้ลุกขึ้นพร้อมๆกับเก็บอุปกรณ์เครื่องเขียนใส่กระเป๋าให้อย่างรวดเร็ว
"ขอนั่งพักก่อนได้มั๊ย ปวดนิ้วไปหมดแล้วเนี่ย"แบมือให้อีกคนได้ดูรอยกดปากกาที่มันบุ๋มลงไปเกือบครึ่ง
"พี่...มันแดงขนาดนี้เลยเหรอ เขียนมาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย"รับคว้ามือนิ่มมาดูพลางเป่าลมลงไปอย่างเป็นห่วง
"นายความจำเสื่อมรึไงชีวอน อีทึกก็บอกไปแล้ว"เหล่ตามอง พร้อมกับนิ่วหน้าเล็กๆเพราะความปวดหนึบที่ปลายนิ้ว
"อ้าว พี่ได้ยินที่ผมกับพี่อีทึกคุยกันด้วยเหรอ"
"ฉันไม่ได้หูหนวกนะโว้ย พวกนายนินทาอะไรฉัน ฉันได้ยินทั้งหมดนั่นแหละ"ชักมือกลับพร้อมกับเตรียมตัวกลับบ้านโดยลืมที่อีกคนชวนไปเสียสนิท
.
.
.
"พี่...นี่มันไม่ใช่ทางไปร้านไอศกรีมนี่" พูดออกมาหลังจากที่สังเกตว่าร่างบางที่เดินนำมาเลี้ยวเข้าคนละซอยกับซอยร้านไอศครีม
"อะไรนะ เมื่อกี้นี้ว่าไงนะ" ดึงหูฟังไอพอดออกเพื่อที่จะฟังอีกคนพูดให้ถนัดๆ
"อ้าว ก็ตกลงกันแล้วว่าจะไปกินไอศครีมกันนี่"ทำปากยื่น ก่อนที่จะหยุดเดิน น้อยใจที่อีกคนลืมมันทั้งๆที่รับปากกันไว้แล้วแท้ๆ
"อ้าว จะกินไอศกรีมเหรอ แต่ฉันไม่อยากกินอ่ะ นายจะกินก็ไปกินคนเดียวละกัน ฉันจะกลับแล้ว" พูดอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะตั้งอกตั้งใจฟังเพลงโปรดต่อไป ไม่สนใจร่างสูงที่ยืนอึ้งอยู่เลยสักนิด
"พี่ไม่เคยเข้าใจอะไรเลยสินะ" ตะโกนออกไปอย่างน้อยใจ ที่อีกคนไม่สนใจเลยว่าเค้าจะรู้สึกอย่างไรกับการกระทำที่ร่างบางแสดงออกมา เหมือนไม่มีเค้าอยู่ในสายตาเลย
"พี่ไม่เคยสนใจผมเลยจริงๆ"ก้าวถอยหลังก่อนจะเดินหนีไปอีกทาง ปล่อยให้ฮันคยองมองตามไปอย่างตกใจ ไม่คิดว่าแค่ตัวเองไม่อยากไปแค่นี้ก็ทำให้ชีวอนน้อยใจได้มากถึงเพียงนี้
"ชีวอน...ชีวอนกลับมาเดี๋ยวนี้นะ นายจะเดินหนีฉันแบบนี้ไม่ได้นะ" ตะโกนเรียกพลางวิ่งตามร่างสูงไป แต่ก็คลาดกันจนได้ในเมื่ออีกคนเดินข้ามถนนไปทั้งๆที่สัญญาณยังไม่ขึ้น...มันอันตรายมากนะรู้มั๊ย
"ชีวอน" ยืนเหนื่อยหอบอยู่บริเวณทางแยก ผู้คนเดินสวนกันไปมามากมายจนแยกไม่ออก ร่างบางจำต้องเดินกลับบ้านมาอย่างเหนื่อยล้าทั้งร่างกาย และตอนนี้มันก็รวมไปถึงจิตใจด้วยแล้วหล่ะสิ
"ฉันขอโทษ"ล้มตัวลงนั่งพิงกำแพงบ้าน ก่อนจะยกมือขึ้นกุมขมับ นัยน์ตาสวยเหม่อมองไปที่บ้านของอีกคนอย่างสำนึกผิด
....คงจะโดนโกรธจริงๆแล้วหล่ะทีนี้.......
.
.
.
.
TBC..............................................................................................
เหอๆๆ มาต่อแล้วค๊าาาา
.
.
ปิดเทอมนี้เหงาๆ ยังๆงก็ไม่รุ้อ่ะ
เพื่อนๆว่าไงคะ
จะสงกรานต์แล้วน๊า แล้วก็มีอีกเรื่องหนึ่ง นั่นก็คือ
แต่น...แตน...แต๊น
ลิงน้อยทั้งหลายจะมาแถลงข่าวคอนแล้วน๊า
วิ๊ว  วิ๊ว....รอคอยรอคอย
แต่ยังเก็บเงินไม่พอเลยอ่ะ
ชอบไม่ชอบยังไงก็เม้นต์บอกกันด้วยนะคร๊าบบบบบ
อยากอ่านเม้นอ่ะ พออ่านแล้วมีกำลังใจขึ้นเยอะเลยอ่ะ
แล้วตอนนี้อากาศมันก็ร้อนเหลือหลาย หัวสมองน้อยๆมันก็พาลจะตันไปด้วย
กว่าจะแต่งออกมาได้ก๋ใฃ้เวลาโขอยู่ ......-^-**
ดังนั้นหากได้กำลังใจจากคนอ่านเยอะๆ อากาศร้อนมันก็อาจไม่เป็นอุปสรรค เหอๆๆ
เอาเป็นว่าช่วยเม้นบอกด้วยนะคะ บายค่ะ
รักคนอ่าน คนเม้นค่ะ
.....SiHan is Real.......
ถึงน้องมันจะยัดเยียดฮันฮยอก ฮันซิน คังวอน วอนซิน หรืออะไรทั้งหลายแหล่ที่แยกคู่นี้ออกจากกัน
มันก็ไม่สามารถทำให้เราเปลี่ยนใจได้หรอก กลับยิ่งรักคู่นี้มากขึ้นกว่าเดิม
.....SiHan.....จงเจริญ
บายจิงๆแล้วค่ะ =3=