คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Love Inspired....Chapter 12
Love Inspired...Chapter 12
.
.
.
เสียงครางที่ดังมาจากคนที่นอนอยู่บนเตียงทำให้ทงเฮที่นอนเฝ้าอยู่เด้งตัวขึ้นมาดูอย่างรวดเร็ว ขาเรียวรีบเดินตรงไปยังเตียงคนไข้โดยเร็วก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือนิ่มของอีกคนอย่างเป็นห่วง
"ซองมิน นายตื่นแล้วใช่มั๊ย" ยิ้มออกมา เมื่อเห็นแพขนตาของอีกคนขยับยุกยิก เสียงประตูที่เปิดขึ้นทำให้ทงเฮหันกลับไปมองก่อนจะกวักมือเรียกคนที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่ให้เดินมาหา
"คิบอม ซองมินฟื้นแล้วหล่ะ" พูดออกมาอย่างดีใจ สักพักซองมินก็ลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมๆกับมองหน้าทงเฮกับคิบอมระคนแปลกใจ
"ทงเฮ ที่นี่ที่ไหนหน่ะ แล้วคิบอม??"
"นายอยู่โรงพยาบาล คิบอมเห็นนายสลบอยู่หน้าบ้านเค้า ก็เลยพามาส่งหน่ะ" เอื้อมมือบางไปลูบวงหน้าหวานที่ซีดเซียวอย่างเป็นห่วงก่อนจะนึกอะไรออก
"คิบอม ไหนอาหารของซองมินหล่ะ" ถามพร้อมกับยื่นมือขอ ซองมินมองการกระทำของคนทั้งคู่อย่างแปลกใจ ไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไร??
"คือทงเฮ ฉันอยากเข้าห้องน้ำ" มือบางสะกิดยิกลงบนหลังมือของอีกคน ทงเฮพยักหน้ารับก่อนจะทำการพยุงเพื่อร่างอวบให้ลุกขึ้นพร้อมๆกับพาลงจากเตียงเพื่อลงเดินไปยังห้องน้ำ
เสียงโทรศัพท์ที่ดังมาจากกระเป๋านักเรียนของร่างสูง ทำให้คิบอมเดินไปหยิบมันมาก่อนจะดูเบอร์ปลายสาย น้องชายตัวดีโทรมางั้นเหรอ??
"อืม มีอะไรรึป่าว" เอ่ยถามเสียงเรียบก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาอีกฝากที่ติดกับห้องน้ำ ทงเฮขอตัวออกไปตามหมอทำให้เหลือซองมินที่อยู่ในห้องน้ำ กับคิบอมที่อยู่ข้างนอกเพียงสองคน
"พี่อยู่ไหนหน่ะ แม่ถามหาผมไม่รู้จะตอบว่ายังไง" เสียงทุ้มกรอกกลับมาตามสาย คิบอมถอนหายใจอย่างหน่ายๆก่อนจะตอบกลับไป
"บอกว่าพี่มาเยี่ยมเพื่อนอยู่ที่โรงพยาบาล ดึกๆคงจะกลับ"
"คนที่ชื่อซองมินเหรอพี่??" ถามออกมาอย่างสงสัย ปลายสายเงียบไปครู่ใหญ่ก่อนจะตอบกลับมา
"อืม...แล้วนี่มีการบ้านรึป่าว" ถามอย่างผู้ปกครองคอยตรวจดูความประพฤติของบุตรหลาน คยูฮยอนเบ้ปากให้เล็กน้อยก่อนจะตอบออกไปอย่างมั่นใจ
"มี แล้วก็ทำเสร็จแล้วด้วย เอาเป็นว่าพี่อย่ากลับดึกมากนักหล่ะ แม่เค้าเป็นห่วงจะแย่" พูดประชดออกไปก่อนจะกลั้วหัวเราะออกมาทั้งคู่ แต่แล้วก็ต้องสะดุดกึกเมื่อได้ยินปลายสายเอ่ยชื่อของใครบางคนออกมา
"อ้าว...ซองมิน ทำธุระเสร็จแล้วเหรอ เดินไหวมั๊ย" หันไปถามคนที่เพิ่งจะเดินออกมาจากห้องน้ำ ซองมินพยักหน้าให้เล็กน้อยก่อนจะเดินคลำพนังห้องไปเรื่อย
"แค่นี้ก่อนนะ ทำการบ้านเสร็จแล้วก็เข้านอนซะ อย่าให้ต้องบอกรอบสอง" พูดจบก็กดวางสายพร้อมๆกับรีบไปพยุงร่างอวบพาเดินไปนั่งที่เตียงอย่างทุลักทุเล เพราะเสาของสายน้ำเกลือดันไปติดกับขาเตียง กว่าจะเอาออกได้ซองมินก็ทำหน้ายู่แล้วยู่อีก เพราะความเจ็บหนึบที่หลังมือบาง
"ขอบใจนะ" หันมายิ้มบางๆให้ก่อนจะล้มตัวลงนอน สักพักทงเฮก็เดินกลับมาพร้อมๆกับคุณหมอ หลังการตรวจร่างกายเสร็จสิ้น และทราบวันที่คนตัวเล็กจะได้ออกจากโรงพยาบาล ทงเฮก็จัดการแกะอาหารที่ซื้อมาป้อนอีกคนอย่างทันที กินแต่น้ำเกลือมาทั้งคืน ข้าวปลายังไม่ตกถึงท้องเดี๋ยวก็บวมกันพอดี
"ของโรงพยาบาลเค้าก็มีให้อยู่แล้ว ทงเฮไม่เห็นจะต้องลำบากออกไปซื้อเลยนี่นา" ขมวดคิ้วจนจะกลายเป็นโบว์อยู่ลอมล่อ เค้าทำให้ทงเฮต้องลำบากอีกแล้ว แต่คราวนี้กลับพ่วงคิบอมมาอีก รู้สึกไม่ดีเลยจริงๆ
"ไม่เป็นไรหรอก อาหารของโรงพยาบาลหน่ะจืดชืดจะตาย ไม่อร่อยหรอก" บอกปัดไปทั้งๆที่มือเรียวยังตักข้าวป้อนคนไข้ไม่หยุด
"หมอบอกว่ามะรืนนี้ก็กลับบ้านได้แล้วนะซองมิน" เงยหน้ามายิ้มให้อีกคน ก่อนจะหันกลับไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ คิบอมยิ้มออกมาให้น้อยๆก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบแก้วน้ำมาให้
"ขอบคุณนะคิบอม" เอ่ยปากขอบคุณออกไป ทำให้ทงเฮนึกอะไรขึ้นมาได้อีกครั้ง (ช่างนึกนักนะ หมวยเล็ก)
"ซองมิน นายไปหาหมอนั่นมาใช่มั๊ย" จู่ๆก็ถามขึ้นมา ซองมินสะดุดกึกไปกับคำถามที่อีกคนส่งมา ใบหน้าหวานก้มหน้างุดจนติดแผ่นอกบางก่อนจะเอ่ยถามเสียงแผ่ว
"ทงเฮรู้เหรอ" ไม่กล้าแม้จะเงยขึ้นไปสบตา เพราะรู้ว่าอีกคนกำลังไม่พอใจในสิ่งที่เค้าทำอยู่
"ใช่ ฉันรู้ ถ้าฉันไม่ฉุกคิดตอนที่คิบอมพานายมาส่งโรงพยาบาลหล่ะก็ ฉันก็คงยังไม่รู้ต่อไปใช่มั๊ย คิบอมบอกว่านายสลบอยู่หน้าบ้านเค้า พอฉันถามว่าบ้านคิบอมอยู่ไหน มันทำให้ฉันรู้ว่านายไปหาหมอนั่นอย่างแน่นอน ทำไมซองมิน ทั้งๆที่สัญญากันไว้แล้วไม่ใช่เหรอ"
ดุออกมาเป็นหางว่าว คนตัวเล็กได้แต่ก้มหน้าสำนึกผิดอยู่บนเตียง ไม่ได้เถียงอะไรออกไป เพราะรู้ว่าผิดเต็มประตู
"พอเถอะ ทงเฮ ซองมินกำลังไม่สบายนะ" เอ่ยปรามอีกคน ทงเฮตวัดหางตามามองก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงห้วนๆ
"นายไม่รู้หรอกว่าหมอนั่นทำอะไรไว้กับซองมินบ้าง ฮึ....อยากให้หมอนั่นมองซองมินด้วยความสมเพชอย่างนั้นรึไง ซองมินต้องการอย่างนั้นใช่มั๊ย"
"พอเถอะ ทงเฮ" ซองมินจะร้องแล้วนะ" รั้งแขนอีกคนเพื่อเรียกสติ ทงเฮมองเพื่อนรักอย่างเจ็บปวดไม่แพ้กัน เป็นคิบอมที่เป็นคนจูงทงเฮให้ออกมาคุยกันข้างนอก
"มีสติหน่อยสิ ผมไม่รู้หรอกนะว่าซองมินเจอเรื่องอะไรมาบ้าง แต่ตอนนี้เค้าต้องการกำลังใจนะทงเฮ ไม่ใช่มาซ้ำเติมกันอีกแบบนี้" ทงเฮเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเงยหน้ามามอง
"ฉันรู้ แต่มันอดว่าไม่ได้นี่นา ซองมินเป็นคนดื้อ ถ้าไม่ทำอย่างนี้ ต่อไปมันก็จะเกิดขึ้นอีก" อธิบายเหตุผลออกไป คิบอมเอื้อมมือมากุมไหล่เล็กทั้งสองข้างไว้ ก่อนจะเอ่ยเตือน
"เราค่อยๆ บอกเค้าก็ได้นี่ สภาพจิตใจของซองมินในตอนนี้กำลังย่ำแย่อยู่นะ เราควรจะพูดให้กำลังใจเค้าถึงจะถูก ทงเฮว่ามั๊ย" ถามออกไปอย่างอ่อนโยน คนตัวเล็กเบ้หน้าขัดใจเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าตอบอย่างเลี่ยงไม่ได้
"คิบอม"
"หืม"
"นายจะปล่อยไหล่ฉันได้รึยังอ่ะ หนัก" ถามออกไป ใบหน้าหวานเริ่มขึ้นสีระเรื่อด้วยความเขินอาย คิบอมเหลือบไปมองที่มือเล็กน้อยก่อนจะรีบปล่อยออกมา มือหนายกขึ้นลูบท้ายทอยแก้เขินไม่ต่างกัน
"ขอโทษ" ยกยิ้มมุมปากจนแก้มป่องไปข้างทำเอาทงเฮถึงกับหัวเราะออกมาเพื่อกลบเกลื่อนอาการใจเต้นและอาการเขินไปพร้อมๆกัน
"ไม่เป็นไรหรอก เข้าไปในห้องกันเถอะ เดี๋ยวซองมินจะรอนาน"
"อืม"
.
.
.
"พี่...ที่บอกว่าไปเยี่ยมเพื่อนหน่ะ ไปเยี่ยมคนที่ชื่อซองมินใช่ม๊ะ" แกล้งถามออกไปลอยๆ คิบอมหันมามองก่อนจะกลับไปสนใจการบ้านที่ทำค้างเอาไว้อยู่
"อืม" ตอบกลับไปอย่างไม่ค่อยจะใส่ใจนัก คยูฮยอนขยับเก้าอี้มาใกล้ๆ ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นอีกรอบ
"เพื่อนที่โรงเรียนเหรอ"
"ป่าว เพื่อนที่เพิ่งรู้จักกันหน่ะ ดูนายจะอยากรู้จังเลยนะ ทำไมเหรอ" ถามออกไปอย่างรำคาญ เพราะอีกคนเล่นถามไม่เลิก อย่างนี้การบ้านก็ไม่เสร็จกันพอดี
"ป่าวหรอก ไม่มีอะไร" บอกปัดไป พลางคิดไปถึงชื่อที่บังเอิญได้ยินเข้าตอนที่คุยโทรศัพท์กับพี่ชายผู้เงียบขรึม จะว่าไปพี่ซองมินก็ไม่มาให้เค้าเห็นตั้งสองวันแล้วนี่นะ จะใช่ซองมินเดียวกันรึป่าว แต่ในเกาหลีใช่ว่าจะมีคนที่ชื่อซองมินแค่คนเดียวซะเมื่อไหร่กัน คงจะไม่ใช่หรอกกระมัง
"ไปนอนได้แล้วคยู เดี๋ยวจะตื่นสายเอาได้นะ"ไล่น้องชายตัวดีให้ไปนอนก่อนจะก้มหน้าก้มตาปั่นการบ้านต่อไป ความจริงคยูฮยอนควรจะนอนตั้งแต่เมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว หากแต่ชื่อที่มันติดอยู่ที่สมองมันทำให้เค้านอนไม่หลับ จนต้องถ่างตารอพี่ชายกลับบ้านมานี่แหละ
"คร๊าบบบบ คุณพ่อ" ขานรับยานคางอย่างล้อๆ ก่อนจะลากเท้าเดินกลับห้องไป ปล่อยให้คิบอมอยู่คนเดียว อย่างที่ร่างสูงต้องการ
.
.
.
"เฮ้ย!! นายสองคนทำไม??" นิ้วเรียวชี้ไปที่บุคคลทั้งสองที่เดินมาคู่กันอย่างตกตะลึง มืออีกข้างที่ยังว่างอยู่ยกขึ้นขยี้ตาซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่น่าเชื่อกับภาพที่เห็นตรงหน้า
"จะตกใจอะไรกันขนาดนั้น" กลั้วหัวเราะกับท่าทางตกตะลึงของเพื่อนและรุ่นพี่ที่มีอาการไม่ต่างกันเลย มือแกร่งตบลงที่แก้มของเพื่อนสนิทเบาๆเพื่อยืนยันว่าที่เห็นอยู่นี่คือความจริง!!
"นายกับอีทึก" เสียงหวานเอ่ยขึ้นมาอย่างลอยๆ ก่อนจะได้รับคำตอบเป็นการพยักหน้าอย่างภาคภูมิใจของรุ่นน้องร่างถึก
"เฮ้ย!! ตั้งแต่เมื่อไรวะ" ถามออกไปอย่างเหลือเชื่อ ตาเรียวเบิกโตเมื่อเห็นอีกคนหน้าแดงไม่ได้ปฏิเสธอะไรออกมา
"ก็...ก็...เขินอ่ะ" มือเล็กม้วนไปมาอย่างขวยเขิน และก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่ออีกคนรั้งเอวเข้ามาโอบแสดงความเป็นเจ้าของอย่างออกนอกหน้านอกตา
"เอ่อ...คือ ฉันว่าเราไปหาที่นั่งคุยกันก่อนดีกว่านะ ยืนอยู่ตรงนี้ เป็นจุดเด่นชะมัด" ฮันคยองเสนอความคิดออกมาก่อนจะลากตัวเพื่อนตัวดีให้เดินตามมา ทั้งๆที่แขนของอีกคนยังไม่ปล่อยออกจากเอวบางของอีทึกแต่อย่างใด...อะไรมันจะเว่อร์ขนาดนั้นนะ คังอิน
"ซีวอน นายอย่าเอาแต่อ้าปากค้างสิ" มือบางเอื้อมไปตบปากของอีกคนอย่างเบาๆ ก่อนจะลากให้เดินตามมาด้วยกัน
"พี่แล้วเมื่อไรเราจะเป็นแบบคู่พี่อีทึกบ้างอ่ะ" ถามหยอกออกไปแต่มันก็ทำให้ฮันคยองหน้าแดงขึ้นมาได้เหมือนกัน มือเล็กประเคนมะเหงกลงบนหัวทุยของอีกคนเบาๆ ก่อนจะตอบอ้อมแอ้มออกมา
"ทะลึ่ง จิงๆเลยนะนายหน่ะ" ว่ากลบเกลื่อน แต่มันก็ทำให้ชีวอนถึงกับยิ้มออกมา ปากก็บอกว่าทะลึ่ง แต่หน้าหน่ะมันไม่เห็นจะเป็นอย่างที่ว่าเลยนี่นา
"นี่อีทึก นายกับคังอินตกลงคบกันตอนไหนเหรอ" ถามออกไปอย่างอย่างรู้ เพราะเท่าที่จำได้ เมื่อวานยังทะเลาะกันจะเป็นจะตาย แต่ไหงข้ามวันมานี่ คบกันเสียแล้วหล่ะ มันจะไม่เหลือเชื่อเกินไปหน่อยเหรอ?
"ก็เมื่อวานหลังจากทะเลาะกันเสร็จนั่นแหละ เราก็ไปทะเลาะกันต่อ ทะเลาะไปทะเลาะมา ก็เลยมาคบกันเสียเลยใช่ป่ะ อีทึก" หันไปขอความเห็นจากแฟนหมาดๆ แต่อีกคนเอาแต่ก้มหน้านิ่งไม่ยอมตอบอะไรคังอินก็เลยต้องเป็นคนเล่าเรื่องทั้งหมด ตั้งแต่ตอนที่เจอคยูฮยอนอยู่กับอีทึกจนถึงตอนที่ตกลงคบกัน
"แล้วคยูฮยอนไปทำอะไรที่นั่นหน่ะ" ชีวอนถามขึ้นมาอย่างสงสัย เท่าที่เห็นดู เหมือนว่าซองมินเด็กชั้นปีเดียวกับเค้าแต่อยู่อีกห้องหนึ่งจะชอบอยู่ไม่ใช่เหรอ ก็เห็นเทียวตื้อเทียวตามอยู่ทุกวัน
"เห็นว่าเซ็งๆ แต่ก็ไม่รู้อะไรมากหรอกเพราะเค้าไม่ได้บอก" เอ่อยออกมาอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะหันไปหยิกเข้าที่สีข้างของอีกคนเมื่อรู้สึกว่ามือหนาจะเริ่มอยู่ไม่สุข คังอินเบ้หน้าออกมาเล็กน้อยก่อนจะจำใจปล่อยมืออกจากต้นขาเรียวอย่างเสียดาย
"เหรอ อืมแต่ก็ดีแล้วหล่ะที่นายสองคนลงเอยกันซะที หมดห่วงกันไปอีกหนึ่งเปลาะ" พูดออกมาอย่างยิ้มๆ แต่ก็ต้องรีบหุบลงทันทีเมื่ออีกคนพูดกระแนะกระแหนออกมา
"ทีนี้ก็เหลือเราสองคนที่ยังไม่รู้ว่าอนาคตมันจะเป็นยังไง ผมคงจะต้องรอจนแก่ตายไปเลยหล่ะมั้งเนี่ย" เบ้หน้าทำตาขวางเมื่อพูดจบ ผลก็คือได้รับรางวัลพูดจาเข้าหูเป็นฝ่ามืองามๆฝั่งประทับลงไปบนกระบาลเต็มๆ ชนิดที่ไม่ออมแรงทำเอาเกิดเสียงสนั่นเซอร์ราวน์รอบทิศ
"พี่อ่ะ!!ชอบใช้กำลังกับผมจัง" มือหนายกขึ้นลูบศีรษะป้อยๆ แรงตบเมื่อครู่เล่นเอามึนไปโดยง่ายเลยจริงๆ
"ก็นายอยากปากไม่สร้างสรรค์ก่อนทำไมหล่ะ วันๆเอาแต่คิดเรื่องแบบนี้หน่ะสิ ถึงได้ออกมาหื่นขนาดนี้หน่ะ" กอดอกทำหน้ายู่ ก่อนจะเหล่ตาไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วสะบัดหน้าหนี
"แต่ผมก็ทำกับพี่คนเดียวนะ อย่างรอยที่ไหล่พี่อ่ะผมก็ทำ....อื้อ..."
"หยุดนะชีวอน" รีบตะครุบปากของอีกคนโดยไวก่อนที่อะไรต่อมิอะไรจะไหลออกมาจากปากที่ไม่มีหูรูดของอีกคน คังอินและอีทึกหันมามองหน้ากันอย่างสงสัยก่อนจะเอ่ยถามขึ้นพร้อมกัน
"รอยอะไรเหรอฮัน/ชีวอน"
"ป่าวไม่มีอะไรหรอก อย่าใส่ใจเลย" บอกปัดออกไป ก่อนจะชวนอีทึกเข้าห้องเรียน
"ตอนเย็นเจอกันนะอีทึก" ตะโกนบอกออกไป อีทึกหันกลับมามองก่อนจะตะโกนกลับมา
"อืม...ตั้งใจเรียนนะ"
"ครับ" ขานรับเสียงใสก่อนจะลากคอเพื่อนหน้าหล่อเข้าไปในตึกเรียนที่อยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับตึกของเด็กม.ปลายปีสอง ได้กำลังใจแต่เช้ามันก็ดีอย่างนี้นี่เอง
"...ว่าแต่มันรอยอะไรเหรอชีวอน??...."
.
.
"เดินดีๆนะซองมินเดี๋ยวล้ม" ประคองอีกคนจนจะกลายเป็นอุ้ม ซองมินหันมายิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะแกล้งหยอกออกไป
"นายไม่อุ้มฉันไปเลยหล่ะทงเฮ ดูสิทำอย่างกับฉันเป็นคนป่วยอาการหนักยังไงอย่างงั้นแหละ ฉันหายดีแล้วนะ"
"แต่ฉันก็ยังไม่มั่นใจหรอก นายหน่ะร่างกายอ่อนแอจะตายไป" ยู่หน้าขัดใจกับความดื้อรั้นของเพื่อนตัวเล็ก มือเรียวเอื้อมไปเปิดประตูให้ก่อนจะพยุงคนตัวเล็กให้เดินเข้าบ้านไป
"บ้านเงียบจัง คุณป้าไปไหนนะ" เอ่ยถามอีกคน พร้อมๆกับก้มลงนั่งบนโซฟาตัวเก่งที่เคยใช้เป็นทั้งที่กินแล้วก็ที่นอน
"คุณป้าต้องไปต่างจังหวัดหน่ะ อีกอาทิตย์กว่าจะกลับ" บอกไปตามที่คนเป็นป้าได้สั่งเอาไว้ ก่อนไปยังกำชับกับทงเฮว่าให้ซองมินทานยาบำรุงที่หล่อนตั้งหน้าตั้งแต่ทำขึ้นเพื่อหลานชายโดยเฉพาะให้หมด ซองมินถึงกับเบ้หน้าเมื่อนึกถึงยาที่ผู้เป็นป้าทำไว้ให้....ขมได้อีก
"นายไปอยู่บ้านฉันมั๊ย" เอ่ยปากชวนออกไป แต่อีกคนกลับส่ายหน้าปฏิเสธ โดยอ้างเหตุผลว่าอยู่ได้ แล้วก็ไม่อยากทิ้งบ้านไป ทำเอาทงเฮถึงกับพูดอะไรไม่ได้
"งั้นฉันจะมาอยู่เป็นเพื่อนนายเอง"
"ไม่เป็นไรหรอกรบกวนปล่าวๆ" ปฏิเสธออกไปอย่างมีมารยาท หากแต่อีกคนก็ยังรั้งแต่จะมาอยู่เป็นเพื่อนให้ได้ จนซองมินอ่อนใจ....ว่าแต่เค้า ตัวเองก็ดื้อใช่ย่อยนะ อี ดงเฮ
"งั้นก็ได้ แล้วแต่ทงเฮเถอะ ถึงฉันจะว่ายังไง ทงเฮก็ไม่สนอยู่แล้วนี่" เอ่ยอย่างยิ้มๆ แต่ก็ได้ค้อนวงใหญ่กลับมาแทน
"งั้นเดี๋ยวฉันไปเก็บเสื้อผ้ามาก่อนนะ ตอนเย็นเจอกัน ตอนนี้อยู่คนเดียวได้ใช่มั๊ย??"ถามออกไปเพื่อความแน่ใจ เมื่อเห็นอีกคนพยักหน้าตอบกลับมา จึงเดินออกจากบ้านไปเพื่อกลับไปเตรียมของ
....ปล่อยให้อยู่คนเดียวไม่ได้หรอก ซองมินในตอนนี้ดูเหมือนจะไม่สามารถสร้างความน่าเชื่อถือให้ทงเฮเชื่อได้เสียแล้วหล่ะสิ......
.
.
.
.
.
TBC..........................................................................................................................
ความคิดเห็น