คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Love Inspired....Chapter 10
Love Inspired...Chapter 10
.
.
.
Love Inspired...Chapter 10
.
.
.
ช่างเป็นเวลาที่แสนยาวนานมากในความรู้สึกของฮันคยอง ทันทีที่ตัวเองถูกจับกดลงไปกับเตียง ปลายจมูกโด่งของอีกคนก็เริ่มมาคลอเคลียอยู่บริเวณแก้มใส อีกทั้งแขนทั้งสองข้างที่ถูกตรึงไว้ด้วยมือใหญ่ของอีกคนทำให้เค้าไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้เลย
"ชะ...ชีวอน ลุกออกไปนะ" พูดเสียงสั่นก่อนจะหลับตาปี๋เมื่อปลายจมูกของอีกคนลากผ่านริมฝีปากได้รูปขึ้นมาประชิดเข้ากับปลายจมูกของตัวเอง ริมฝีปากได้รูปสัมผัสเรียวปากนุ่มของอีกคนอย่างแผ่วเบาและจงใจก่อนที่จะเคลื่อนออกมาอย่างอ้อยอิ่ง....มันยังไม่ถึงเวลา ชีวอน
"พี่ ลืมตามองผมสิ" ลมอุ่นๆที่เกิดจากการพูดของอีกคนสัมผัสเข้าที่แก้มเนียน ทำให้ฮันคยองไม่แน่ใจว่าจะทำตามดีหรือไม่ เพราะมันเป็นตัวบอกได้ดีว่าหน้าของชีวอนคงจะอยู่ไม่ไกลไปจากใบหน้าเค้าเท่าไรนัก
"พี่ ผมไม่ทำอะไรพี่แล้ว" ยิ้มให้กับอาการตัวสั่นเทิ้มของคนข้างใต้อย่างเอ็นดู ก่อนจะเกลี่ยนิ้วไปมาที่แก้มใสของอีกคนแล้วปล่อยแขนเล็กให้เป็นอิสระ พร้อมกับล้มตัวลงไปนอนทับบนอกบางของอีกคน
"เฮ้ย!!"เบิกตาโพลงอย่างตกใจ ก่อนจะตวัดไปมองคนที่ยังนอนอยู่บนตัวเค้าอย่างที่ไม่มีทีท่าว่าจะลุกออกไป
"ชีวอนลุกเดี๋ยวนี้นะ" มือเล็กยกขึ้นผลักศีรษะของอีกคนไม่แรงนัก เพราะความไม่ถนัด ชีวอนเงยหน้าขึ้นมามองแล้วส่งยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะซบลงบนอกบางอีกรอบ พร้อมกับคำพูดที่ทำเอาฮันคยองถึงกับหน้าแดงขึ้นมาอีกรอบ
"ไม่เอาอ่ะ ผมยังอยากจะฟังเสียงใจพี่เต้นแรงแบบนี้อยู่เลยนะ" ไม่ซบปล่าว ยังแถมมือที่ตวัดโอบเอวบางให้กระชับเข้าหาตัวมากยิ่งขึ้น จนคนโดนกอดเริ่มเบ้หน้า
"หนัก!! อึดอัด!!" ผลักไหล่กว้างให้ออกจากตัว ทั้งผลักทั้งทุบจนชีวอนต้องร้องออกมาก่อนจะเคลื่อนตัวลงมานอนข้างๆแล้วจับมือเล็กที่กำลังประทุษร้ายเค้าให้หยุดอาละวาด
"มันเจ็บนะพี่ ทำไมถึงชอบใช้กำลังซะจริง เดี๋ยวก็จับจูบซะเลยนี่" ได้ผล เป็นคำขู่ที่ทำเอาคนฤทธิ์มากถึงกับหยุดการกระทำลงในแทบจะทันที พร้อมๆกับสะบัดมือออกจากอุ้งมือแกร่งอย่างแรง
"ก็นายมาทำลุ่มล่ามกับฉันทำไมเล่า ฉันก็กลัวเป็นเหมือนกันนะ" จู่ๆคนที่เคยอวดเก่งอยู่ก็เบ้ปากร้องไห้ออกมาซะงั้น ทำเอาชีวอนถึงกับทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว
"พี่!! ไม่ร้องนะ ผมขอโทษ"ดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดแนบอก มือแกร่งตบเบาๆที่ไหล่บางที่กำลังสั่นเทาอย่างปลอบประโลม
"ฉันก็กลัวเป็นนะ นายทำเหมือนฉันเป็นผู้หญิง"สะอื้นจนตัวโยน ริมฝีปากบางเอาแต่พร่ำถ้อยคำต่อว่าออกมา แต่มันก็ทำให้ชีวอนถึงกับยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู คนๆนี้ไม่ว่าจะทำอะไรก็ดูจะน่ารักไปหมดให้ตายสิ
"ขอโทษคร๊าบบบ" กดศีรษะกลมทุยให้ซบลงกับอกตัวเองก่อนจะฝั่งจมูกโด่งลงไปบนกลุ่มผมสีอ่อน กักเก็บความหอมเอาไว้เสียเต็มปอดก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเป็นสุข
"อีกแล้วนะ" เงยหน้าไปมองเด็กรุ่นน้องที่กอดเค้าอยู่ทั้งที่ใบหน้ายังคงเปื้อนคราบน้ำตา ก่อนจะเบ้หน้าออกมาอย่างคาดโทษ
"อ่า...ขอโทษครับพี่ ก็พี่น่ารักอ่ะ"
"อย่าพูดว่า...ฮึก..ฉันน่ารักนะ" ตะคอกออกไปพร้อมๆกับก้อนสะอื้น ก่อนจะทุบกำปั้นน้อยๆลงที่แผงอกของอีกคน
"ก็มันจริงอ่ะพี่" พูดหยอกออกไป ก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ฮันคยองซบศีรษะเข้ากับอกของอีกคนอย่างอ่อนแรงก่อนจะพึมพำออกมาเบาๆ
"ไม่เอา ก็ฉันเป็นผู้ชาย"
"ทราบแล้วครับ พี่ชาย" ยิ้มออกมาเล็กๆก่อนจะหลับตาพริ้ม ฮันคยองขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะเงยไปมองใบหน้าหล่อคมที่อยู่ข้างบน ดูเหมือนชีวอนกำลังจะเข้าสู่ห้วงนิทรา แต่วงแขนที่โอบกอดเค้าอยู่นี่ดูเหมือนจะไม่เป็นอย่างนั้น ดูแล้วก็เผลอยิ้มออกมาก่อนจะหลับตาพริ้มตามไปอีกคน คืนนี้คงจะต้องนอนกันในท่านี้แล้วหล่ะ
.
.
""อ้าว อีทึก เพื่อนไม่คบแล้วเหรอไง ถึงได้เดินกลับคนเดียวได้หน่ะ" เสียงทุ้มที่เอ่ยมาจากด้านหลังทำให้คนที่เดินเตะฝุ่นไปเรื่อยๆระหว่างทางกลับบ้านต้องหันไปมอง ไม่บอกก็รู้ว่าใคร
"ธุระ??" ถามเสียงเรียบก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาเดินต่อไป โดยทำเป็นไม่สนใจคนตัวสูงเดินเดินตามมาข้างหลังเลย
"อืมจะว่าไปก็ใช่ เผอิญ....ฉันมีธุระแถวนี้เสียด้วยสิ เอาเป็นว่าฉันเห็นใจนาย ดังนั้นฉันจะเดินไปเป็นเพื่อนนายเอง" พูดออกมาโดยไม่สนใจปฏิกิริยาของคนที่ถูกมัดมือชก อีทึกหันมามองอย่างไม่อยากจะเชื่อหูและตา สงสัยวันนี้คังอินต้องไปกินอะไรผิดสำแดงมาแน่ๆ เป็นวันแรกที่คนตัวโตพูดดีๆกับเค้า
"ไม่จำเป็น" ตอบอย่างเล่นตัว แต่ในใจกลับเต้นไม่เป็นจังหวะ จะดีใจมากถ้าคังอินจะตื้อเค้าต่อไป..นี่เค้าหวังมากเกินไปรึป่าวนะ
"งั้นก็ได้ นายพูดเองนะ" ตอบอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะเดินนำหน้าไป ทำเอาความหวังลึกๆที่มีอยู่ของอีกคนแตกละเอียดเป็นผุยผง...นายจะหวังอะไรเข้าข้างตัวเองเกินไปแล้วนะ ปาร์ค จอง ซู
.
.
ไม่รู้ว่าสองเท้าของตัวเองพาเดินมาหยุดอยู่ที่สวนสาธารณะแห่งนี้ได้อย่างไร ทั้งๆที่ถ้าเลี้ยวเข้าซอยหน้าก็จะถึงบ้านของตัวเองแล้วแท้ๆ แต่ดูเหมือนว่าคนที่สติไม่ได้อยู่กับเนื้กับตัวอย่างอีทึกคงจะเดินเพลินไปหน่อย
"เฮ้อ..."ถอนหายใจออกมาอย่างอัดอั้น มือเล็กหยิบก้อนหินก้อนเล็กขึ้นมาแล้วปาลงน้ำไปก้อนแล้วก้อนเล่า อาการนอยก็ยังไม่หายไป และนี่ก็เป็นก้อนหินก้อนสุดท้ายที่อีทึกหาได้และกำลังจะปามันลงน้ำไป หากแต่ก็มีมือของใครบางคนรั้งเอาไว้อยู่
"พี่จะปาให้มันสวนเลยรึไงกันครับ" เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นมาพลางกลั้วหัวเราะเล็กๆ
"อ้าว...คยู นายมาทำอะไรที่นี่หน่ะ" เอ่ยถามออกไปอย่างสงสัย เมื่อเห็นคนที่คิดว่าไม่น่าจะเจอแถวนี้มายืนยิ้มแฉ่งให้อยู่
"มาระบายอารมณ์เหมือนพี่มั้งครับ" พูดพร้อมกับก้มตัวลงนั่งบริเวณที่ว่างข้างๆ พยายามรักษาระยะห่างเอาไว้อย่างพองาม ไม่ให้คนเป็นรุ่นพี่รู้สึกอึดอัดจนเกินไป
"มีเรื่องไม่สบายใจอะไรเหรอครับเนี่ย" หันไปถามคนที่ยังทอดสายตาไปมองผืนน้ำที่นิ่งสงบก่อนจะก้มมองมือตัวเอง
"ก็นิดหน่อยหน่ะ" หันมายิ้มบางๆให้กับหนุ่มรุ่นน้อง
"เล่าให้ผมฟังก็ได้นะ สัญญาว่าจะไม่บอกใคร" ชูสองนิ้วเป็นเชิงล้อ แต่ก็ได้รอยยิ้มเศร้าๆตอบกลับมา
"เล่าให้ใครฟังไม่ได้หรอก" ยิ้มสมเพชตัวเองก่อนจะเงยหน้าไปถาม
"แล้วนายหล่ะ มาระบายอารมณ์เรื่องอะไร มาถึงนี่เชียว"
"ก็นิดหน่อยครับ รู้สึกเซ็งๆ ยังไงไม่รู้วันนี้"
"เรื่องอะไรเหรอ" ถามออกไปอีก เมื่อเห็นสีหน้าที่ดูไม่ค่อยจะมีความสุขของรุ่นน้อง
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้สึกว่าวันนี้มันเหมือนขาดๆอะไรไปบางอย่าง" พูดออกไปก่อนจะหันหน้ามามองหน้าหวานของรุ่นพี่ที่เคยปฏิเสธความรักของเค้าไป
"พี่มานั่งที่นี่บ่อยเลยเหรอครับ"
"อืม บางทีก็มีรุ่นน้องมานั่งเป็นเพื่อนหน่ะ คือแบบบ้านอยู่ใกล้กันประมาณนั้น" ยิ้มให้แห้งๆก่อนจะหันไปมองเรื่อยเปื่อยออีกครั้ง
"ผมว่าเราไปตรงโน้นกันดีกว่าจะได้หาอะไรทานด้วย" ยกมือขึ้นชี้ไปยังร้านคอฟฟี่ช็อปเล็กๆ ข้างหน้าก่อนจะเอื้อมมากุมข้อมือบางเอาไว้พลางฉุดให้ลุกขึ้น
"ก็ดี..."พูดยังไม่ทันจบประโยคก็รู้สึกถึงแรงเหวี่ยงบริเวณไหล่ซ้าย จนมือที่กุมกันอยู่หลุดออกจากการพร้อมๆกับร่างของคยูฮยอนที่ลงไปนั่งกองกับพื้น
"นายจะทำอะไรหน่ะ คังอิน" ตะโกนถามออกไปอย่างตกใจ เมื่อเห็นคนที่เค้าคิดว่าน่าจะกลับไปแล้ว มายืนจังก้าทำหน้ายักษ์ใส่เด็กรุ่นน้องอยู่แบบนี้
"ฉันขอเตือนนายนะ อย่ายุ่งกับอีทึก แล้วจะหาว่าฉันไม่เตือนไม่ได้นะ" ชี้หน้าอยากคาดโทษพลางดึงคนตัวเล็กให้เดินไปยังรถลีมูซีนคันงามที่จอดรออยู่
"ปล่อยฉัน คังอิน!!" ดิ้นสุดแรงเมื่ออีกคนผลักเค้าเข้ารถไปโดยปราศจากความอ่อนโยน
"ไม่ จะกลับไปหาไอหมอนั่นรึไง" ตะคอกออกไปจนอีกคนถึงกับสะดุ้ง ไม่เคยเห็นคังอินโกรธมากขนาดนี้มาก่อนเลย
"ออกรถ" ตะโกนสั่งคนขับรถพร้อมๆกับโอบเอวบางเอาไว้ เพื่อป้องกันอีกคนดิ้นหนี
"ปิดม่านด้วย" สั่งออกไป ก่อนจะตวัดสายตาหันมามองคนที่นั่งหน้าถอดสีอยู่ข้างๆ หมอนี่จะฆ่าเค้าหมกรถรึยังไงกันนะ -_- (ทึกกี้ผู้ไร้เดียงสา) และแล้วม่านดำก็เคลื่อนมาปิดระหว่างโซนคนขับและโซนที่คังอินนั่งออกจากกันตามคำสั่งของนายน้อย
"นะ..นายจะทำอะไร" ถามเสียงสั่น รู้สึกกลัวจนจะนั่งไม่ติดที่อยู่แล้ว ดูเหมือนเรียวแรงมันมีอยู่จะอันตธานหายไปจนหมดสิ้นเมื่อสบเข้ากับสายตาดุดันที่มองมา
"ฉันขอถามนาย นายกับคยูฮยอนเป็นอะไรกัน"
"ทะ..ทำไมฉันต้องตอบนายด้วย...ไม่ทราบ" พยายามข่มเสียงไม่ให้สั่น มือเล็กทำการผลักอกของอีกคนเป็นพัลวัน เมื่อรู้สึกถึงแรงกอดที่ดูเหมือนว่าจะเพิ่มมากยิ่งขึ้น
"นายต้องตอบ!!" ตะคอกออกไปอย่างเดือดดาน มืออีกข้างเอื้อมมาจับท้ายทายของอีกคนให้เงยมาสบตาด้วย
"ไม่..มันไม่ใช่เรื่องของนาย"
"ไม่ใช่ใช่มั๊ย" ยกยิ้มอย่างเหี้ยมเกรียมก่อนจะโน้มใบหน้าลงมาประกบริมฝีปากลงบนกลีบปากบางของคนอวดดีในทันที ขบเม้มเนื้ออ่อนนุ่มที่แสนหวานอย่างจาบจ้วงเพื่อต้องการให้อีกคนเผยอริมฝีปากออกจากกัน
และมันก็สำเร็จเมื่อสามารถส่งลิ้นร้อนเข้าไปสำรวจภายในได้ เรียวลิ้นเล็กที่กำลังเกี่ยวกระหวัดรัดรึงอยู่กับลิ้นของเค้าทำเอาคังอินแทบคลั่ง ยังหอมหวานเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ก่อนที่จะผละออกมาอย่างเสียดายเมื่ออีกคนครางท้วงขึ้นมา
"นะ...นาย" หอบหายใจหนัก เมื่อหลุดพ้นออกมาจากสัมผัสแสนหวานนั่น สัมผัสที่เหมือนกับที่ห้องพยาบาลอย่างไม่มีผิดเพี้ยน
"จำได้รึยัง" ถามออกไปอย่างโมโห ก่อนจะประกบจูบลงไปอีกครั้ง ไม่ทันให้อีทึกได้ทันหายใจได้ปกติดี กำปั้นเล็กทุบรัวลงบนอกแกร่งอย่างประทั้วงก่อนจะแปรเปลี่ยนมาเป็นยึดคอเสื้อเอาไว้เพื่อเป็นหลัก
"จำได้มั๊ย" ถอนริมฝีปากออกมา ก้มลงไปมองวงหน้าขาวที่ขึ้นสีระเรื่ออย่างต้องการคำตอบ
"ในห้องพยาบาล" พูดปนหอบก่อนจะเงยขึ้นไปสบตา
"นายใช่มั๊ย" พูดจบก็เอนตัวลงไปพิงกับเบาะอย่างอ่อนแรง มือหนาเอื้อมมาลูบแก้มเนียนอย่างอ่อนโยนก่อนจะตอบคำถามของอีกคนกลับไป
"จำได้แล้วใช่มั๊ย อีทึก"ดึงคนตัวเล็กมากอดเอาไว้ แต่ก็ถูกอีกคนขืนตัวเอาไว้
"ทำไม??"
"นายทำแบบนี้ทำไม คิดจะแกล้งฉันไปจนถึงเมื่อไร" ขืนตัวออกมาจากอ้อมกอดที่โหยหา แต่ความรู้สึกที่คิดว่าอีกคนเกลียดเค้าก็ทำให้ต้องสลัดความต้องการนั้นออกไป พร้อมๆกับหยาดน้ำตาที่มันเอ่อออกมาอย่างไม่รู้ตัว
"นายคิดว่าที่ฉันทำไป เพียงเพื่อจะแก้แค้นนายอย่างนั้นเหรอ อีทึก" เค้นเสียงถามออกไปอย่างไม่พอใจ ที่คนตัวเล็กนี่ยังไม่เข้าใจอะไรสักที จะต้องให้เค้าพูดก่อนใช่มั๊ย
"นายคิดว่าที่ฉันทำเป็นหึงนายก็เพราะว่าฉันอยากแกล้ง ที่ฉันเทียวคอยแวะมาหาเรื่องนายก็เพราะว่าฉันเกลียดขี้หน้าอย่างนั้นเหรอ"
"ใช่" ตอบออกไปอย่างทันควันจนคังอินถึงกับสะอึก แต่เมื่อคิดย้อนไปอีกที มันก็เป็นจริงอย่างที่อีทึกว่า ใครเค้าจะทำกับคนที่ชอบแบบนั้นกันบ้าง ถ้าคนๆนั้นไม่ใช่คิมยองอุนคนนี้ -_-"
"นายทำเหมือนกับฉันไม่ใช่คน ทำอย่างกับว่าฉันเป็นคนที่นายเกลียดมาซักสิบชาติอย่างนั้นแหละ แล้วอย่างนี้จะให้ฉันคิดว่ายังไงได้อีกหล่ะ คังอิน" พูดอย่างถากถาง รอยยิ้มเย็นๆที่อีกฝ่ายไม่ได้ปรารถนาที่จะได้เห็นมันกลับปรากฏชัดแก่สายตาคม
"ที่ฉันทำไปเพราะฉันอยากอยู่ใกล้นายยังไง ฉันผิดเหรอ" ตะคอกออกไปในทันที จนอีกคนถึงกับอึ้ง....เงียบกริบทั้งเสียงร้องและเสียงสะอื้น
"แต่นาย"
"ฉันรักนาย ได้ยินมั๊ย" ดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดอีกรอบ แต่คราวนี้กลับไม่มีแม้แต่แรงผลักที่อีทึกทำมันตั้งแต่เค้าจับขึ้นรถมาด้วย...แสดงว่านายตอบรับใช่มั๊ย
"ฉัน...ฉัน... ฮึก" ปล่อยโฮออกมาระลอกใหญ่ ช็อคกับคำบอกรักที่ไม่คิดว่าจะได้ยินมาจากปากของคนๆนี้
"อีทึก..."
"นายพูดจริงรึป่าว..ฮึก" ถามเสียงอู้อี้ เพราะใบหน้าที่ฝังอยู่กับอกแกร่ง คังอินเอื้อมมือมาลูบศีรษะเบาๆก่อนจะฝั่งจมูกลงไปบนขมับชื้นอย่างรักใคร่
"จริงสิ แล้วนายหล่ะ" เชยคางมนให้เงยมาสบตา หากแต่อีกคนกลับสะบัดออกแล้วกลับไปซุกหน้าเข้ากับอกแกร่งอีกรอบ จนคังอินต้องหลุดหัวเราะออกมา
"ฉันเกลียดนาย เกลียดที่สุดในโลกเลยด้วย" ตะโกนบอกออกไปทั้งๆที่หน้าหวานยังฝั่งอยู่กับอก คังอินเบ้หน้าลงในทันที คิ้วหนาขมวดมุ่นกับคำตอบที่ได้รับ
"อะไรนะอีทึก นายลองพูดอีกทีสิ" พยายามดึงคนตัวเล็กให้ออกมาคุยกันให้รู้เรื่อง แต่อีทึกกลับกอดคนตัวโตไว้อย่าางแน่น ไม่ยอมเงยขึ้นมาก่อนจะพูดกลับไปอีกรอบ
"ฉันบอกว่าฉันเกลียดนาย ฉันเกลียดนายเพราะว่านายทำให้ฉันรัก ฉะนั้นนายต้องรับผิดชอบ" รีบต่อประโยคให้สมบูรณ์ก่อนที่จะไม่ได้พูด เสียงหัวเราะที่ดังออกมาทำให้อีทึกรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก มือบางกระชับอ้อมกอดให้แน่นเข้าไปอีกก่อนจะฉุกคิดขึ้นได้
"นายจะพาฉันไปไหนคังอิน"
"ไปบ้านฉันไง"
"บ้านนาย??!!"
.
.
.
.
.
TBC............................................................................................................................
ความคิดเห็น