Love Inspired [Super Junior's Fiction::SiHan

ลำดับตอนที่ #7 : Love Inspired....Chapter 7

Love Inspired  Chapter...7
.
.
.
.
"เฮ้ย!!"เสียงร้องที่ดังขึ้นทำเอาคนที่เดินตามร่างบางมาถึงกับสะดุดกึก 

"จะร้องหาพระแสงอะไรวะ"ถามคนที่ยังยืนอ้าปากค้างไม่ยอมหุบ หันไปมองข้างหลังมันก็ไม่มีอะไรให้น่าตกใจถึงขนาดนั้นสักหน่อย ก็แค่ชีวอนกับคังอินมาด้วยก็แค่นั้น....แต่นี่แหละสิ่งที่น่าตกใจที่สุด ไม่ใช่ชีวอนแต่เป็น.......
"แกอย่าบอกนะไอ้ฮัน ว่าแกจะเอาไอ้หมีบ้านี่ไปบ้านฉันด้วยหน่ะ" ชี้หน้าอีกคน ทำหน้าราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
"แล้วไม่ได้เหรอ"เอียงคอถาม พลางเกาเข้าที่แก้มเนียน
"ไม่ได้โว้ย เดี๋ยวบ้านฉันพังพอดี"ตะโกนโวยวายกลบเกลื่อนแต่ใจหน่ะ มันเต้นรัวจนจับชีพจรไม่รู้เรื่องแล้ว

"ฉันว่า...ถ้านายไม่อาละวาดซะก่อน มันก็ไม่น่าจะพังนะอีทึก" คำพูดที่ส่งออกมามันไม่ได้ทำให้อีกคนใจเย็นลงแต่อย่างใด หากแต่กลับเดือดหนักเข้าไปอีกจนคนกลางทั้งสองเห็นท่าไม่ดี ต้องรีบห้ามซะก่อนจะมีเรื่อง

"เอาเถอะน่า~~นะ อีทึก ให้คังอินไปด้วยชีวอนจะได้มีเพื่อนไง"เอาอีกคนมาอ้าง ชีวอนรีบทำหน้าที่เป็นกองสนับสนุนอย่างดีด้วยการพยักหน้าถี่กลับมา....เข้ากันได้ดีเหลือเกิน ทีเมื่อก่อนหล่ะกัดกันยิ่งกว่าเค้ากับคังอินมันซะอีก

"แล้วใครสั่งให้เอาชีวอนมันมาด้วยหล่ะ นี่งานเด็กม.ปลายปี 2 นะไม่ใช่งานที่ร่วมกันทำกับเด็กม.ปลายปี 1 สักหน่อย"ทำหน้ามู่ทู่ขัดใจ ชีวอนมาคนเดียวก็ไม่เท่าไรหรอกเพราะหมู่นี้สองคนนี้กลับด้วยกันบ่อยๆ แต่ทำไมต้องลากหมอนั่นมาด้วยไม่เข้าใจ

"เอาน่า...รีบไปเถอะ รีบทำจะได้รีบเสร็จ" ดันแผ่นหลังบางให้ออกเดินหากแต่อีกคนยังขืนเอาไว้ก่อนจะหันกลับไปมองหน้าอีกคน
"ก็ได้ แต่ขอเตือนไว้ก่อนนะ ถ้ากวนตรีนเมื่อไร นายไม่ได้กลับบ้านดีๆแน่"ชี้หน้าขู่อย่างเอาเรื่อง กิริยามันไม่ได้เข้ากับใบหน้าหวานๆนั้นเลยให้ตายสิ แต่ยิ่งโหดแบบนี้สิ มันทำให้เค้ายิ่งติดใจเข้าไปใหญ่....เดี๋ยวได้รู้สึกที่รัก
.
.
เสียงอึกทึกที่ดังมาจากข้างล่างทำให้คนที่นั่งทำรายงานกันอยู่บนห้องต้องกุมขมับ ชะโงกมาตะโกนอย่างทนไม่ไหว...ก็บอกแล้วว่าอย่าเอามาไม่ยอมเชื่อกันบ้างเลย

"เฮ้ย!!ไอ้พวกข้างล่างหน่ะ เงียบๆกันหน่อยได้มั๊ย คนกำลังใช้ความคิดกันอยู่เดี๋ยวพ่อจับมัดกับเสาบ้านเลยนี่"สิ้นเสียงหวานพร้อมๆกับยางลบก้อนเล็กที่ถูกเขวี้ยงมาลงบนศีรษะตัวก่อเรื่องอย่างพอดิบพอดี....แต่ไม่เจ็บเลยสักนิด

"คร๊าบบบบบ" เสียงรุ่นน้อง..ชายชเวตะโกนตอบกลับมาแล้วก็เงียบไป อีทึกยกยิ้มพอใจก่อนจะหันไปสุมหัวกันทำรายงานต่อไป แต่ยังไม่ทันจะถึงห้านาทีดี.....

"อี เจ แน กา นอรึล ฮยางแฮ ทึลรยอ ชุนึน โนแร
 คือ นยอ มันเน แม รยอค เค ปาจิน นาเน ซารัง โนแร" จู่ๆเสียงร้องแปลกประหลาดก็ดังขึ้น แต่มันก็ยังไม่ประหลาดพอกับทำนองที่ทั้งสองได้คิดค้นมันขึ้นมาใหม่ กัลจึง Remix  Ver.ที่ New Ver. เข้าไปอีก พร้อมกับท่าเต้นที่ตับไตใส้พุงพร้อมที่จะผสมรวมกันได้ทุกเวลา

"หยุดเดี๋ยวนี้นะไอ้เด็กเวรรรรรร!!!!!!" ตะโกนแหกปากสุดเสียงแข่งกับเสียงร้องประสานที่มันดังก้องไปทั่วห้องนั่งเล่น...คิดผิดถนัดที่เอาทั้งคู่มาด้วย ให้ตายเถอะกวนประสาทพอกัน

"เพราะจนต้องออกมาฟังเลยเหรออีทึก มานี่ๆ เดี๋ยวร้องให้ฟังตั้งแต่ต้นเลย" กวักมือยิกๆ เรียกคนที่ยืนเท้าสะเอวหอบหนัก ใบหน้าหวานแดงก่ำเพราะความโกรธที่มันทะยานสูงเกินร้อยองศาไปแล้ว 

"ยัง..แกยังไม่รู้ตัวอีกใช่มั๊ย ด้ายยย..เดี๋ยวพ่อจะทำให้ร้องไม่ออกเลยคอยดู" จู่ๆไม้เบสบอสก็ถูกส่งยื่นมาจากมือของใครอีกคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง เป็นตัวช่วยได้ดีจริงๆ ฮันคยอง 

"เฮ้ย!! พี่ใจเย็น"ร้องเสียงหลงเมื่อรุ่นพี่ทั้งสองย่างเท้าเข้ามาใกล้ พร้อมกับตีไม้เบสบอสลงในอุ้งมือนิ่มเบาๆ
"อ้าว.....ก็อยากร้องกันไม่ใช่เร๊อะ ฉันว่าเสียงมันไม่ค่อยเข้าขั้นเท่าไรนะ เจอไอ้นี่เข้าไปมันน่าจะดีกว่านี้แน่" เหล่มองไปที่ไม้ ยกยิ้มเหี้ยมเกรียม ก่อนที่จะตะหวัดสายตาจิกกลับไปมองคนที่ยืนหน้าซีดเป็นไก่ต้มอยู่ทั้งสองคน...คนหล่อซวยแล้ว

"อ่า...พี่ใจเย็นๆนะ พวกผมเงียบแล้วก็ได้ จะนั่งให้เรียบร้อยที่สุดเลย จะคุยกันเบาๆ ร้องเพลงกันเบาๆ พวกพี่กลับไปทำรายงานต่อเถอะนะเดี๋ยวไม่เสร็จ" ยกมือขึ้นปราม พร้อมกับส่งยิ้มอย่างแกนๆให้  อีทึกเหล่มองหน้าอย่างชั่งใจก่อนจะฟาดไม้ลงไปที่โซฟาเพื่อขู่ข่มขวัญ เป็นการบ่งบอกว่า ถ้ามีอีกครั้งเจอดีแน่!!!

"ก็โหดอย่างนี้หน่ะสิถึงว่า ไม่มีใครมาจีบ"พูดขึ้นอย่างลอยๆ แต่จงใจให้อีกคนได้ยินมัน
"ไม่มีใครมาจีบก็อยู่มันอย่างนี้แหละ" หันไปตอบทันควันก่อนจะเดินขึ้นชั้นบนไป
"คังอิน..นายนี่มัน..." ขมวดคิ้วมุ่นก่อนจะวิ่งตามเพื่อนขึ้นไป

"มึงไปพูดอย่างนั้นได้ไงวะ มึงไม่คิดเหรอว่าพี่เค้าจะรู้สึกยังไง" หันกลับไปตะคอกใส่เพื่อน เริ่มไม่สนุกด้วยแล้ว ดูไม่ออกว่าที่มันคอยบอกว่าชอบพี่เค้าอย่างนั้นอย่างนี้ แต่เวลาพูดจากับเค้ากลับมีแต่ถ้อยคำทำร้ายจิตใจนั้น มันไม่เหมือนคนที่แอบรักเค้าสักนิด มันเหมือนคนที่โกรธเกลียดกันมาสักชาติหนึ่งแล้วต่างหาก

"ก็เพราะว่าฉันรักหน่ะสิ ถึงได้พูดแบบนี้ออกไป"เอ่ยใบหน้าจริงจัง ชีวอนได้แต่อ้าปากค้าง...ไม่เข้าใจในสิ่งที่อีกคนพูดเลยสักนิด
"สักวัน นายก็จะรู้เอง"
.
.
"พี่อีทึกเป็นยังไงบ้างอ่ะ" ถามขึ้นขณะเดินกลับบ้าน กว่าจะทำรายงานเสร็จก็ปาไปเกือบ 2 ทุ่ม ร่างบางเอาแต่นึกโทษคนตัวสูง...ถ้ามันไม่กวนประสาทกันละก็ เสร็จไปตั้งแต่ 6 โมงเย็นแล้ว - * -

"ถามทำไม พวกนายสนใจด้วยเหรอ" ถามเสียงห้วนจนอีกคนทำหน้าจ๋อย รู้ได้ทันทีว่าอีกคนยังโกรธอยู่
"พี่...ก็ขอโทษแล้วไง พวกผมก็กลัวพี่จะเครียดกันก็เลยทำอะไรสนุกๆแก้เครียดให้ก็เท่านั้นเอง" อ้างเหตุผลที่ฮันคยองคิดว่ามันน่าทุเรศที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมาจากคนๆนี้  

"เฮอะ!! กลัวพวกพี่จะเครียด ฉันจะเครียดกันหนักเข้าไปอีกก็เพราะพวกนายนั่นแหละ จำไว้"ขึ้นเสียงใส่ก่อนจะเร่งฝีเท้าเดินนำหน้าไปโดยไม่เหลียวหลังมามองคนที่ยืนหงอยอยู่แต่อย่างใด

"ผมก็แค่ช่วยเพื่อนของผม ผมผิดเหรอ"พูดเสียงอ่อน จนคนที่เดินนำหน้าหยุดกึก

"นายว่าอะไรนะ ชีวอน"หันไปถาม ใบหน้าหวานขมวดคิ้วยุ่ง ไม่เข้าใจที่ชีวอนพูดเลยสักนิด

"ไม่มีอะไรหรอก อย่าใส่ใจเลย" เดินเอามือล้วงกระเป๋าก่อนจะมาหยุดยืนอยู่ข้างๆ
"แต่เมื่อกี้นี้นายบอกว่านายแค่ช่วยเพื่อน หมายถึงคังอินใช่มั๊ย"ถามอย่างคาดคั้นเอาคำตอบ นันย์ตากลมใสจ้องมองมาอย่างเอาจิง จนอีกคนอ่อนใจ

"ก็ใช่" เสหลบตา รู้ดีว่าอีกคนคงจะไม่เลิกถามง่ายๆแน่
"แล้วช่วยเค้าเรื่องอะไรหล่ะ"
"ก็....เฮ้อ...เอาเป็นว่าพี่รู้แล้วพี่เหยียบไว้เลยนะ" ฮันคยองพยักหน้าหงึกๆเป็นการรับคำก่อนจะเอียงหูไปฟังคนที่กำลังจะเปิดเผยความลับให้ฟังอย่างใจจดใจจ่อ
"คืองี้นะ................................................................."

"หา!! จริงเหรอ" อุทานออกมาเสียงดัง ไม่อยากจะเชื่อเลยให้ตายเถอะ
"มันเป็นไปแล้วพี่" สอดส่ายหาที่นั่งก่อนจะจูงมือคนตัวเล็กกว่าให้เดินไปนั่งด้วยกัน
"แต่ฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี คังอินชอบอีทึกใช่มั๊ย แต่ทำไมพอเวลาเจอกันถึงได้หาเรื่องทะเลาะกันทุกทีหล่ะ"
"ก็เหมือนพี่กับผมไง" เหล่มองเสี้ยวหน้าหวานที่กำลังขึ้นสี ยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจที่เห็นอีกคนเขินจนทำอะไรไม่ถูก
"อย่ามามั่วนะ เหมือนกันที่ไหนเล่า เล่าต่อไปเถอะน่า"แสร้งเปลี่ยนเรื่อง เพื่อปกปิดอาการ แต่ถึงยังไงมันก็ปิดไม่มิดอยู่ดีนั่นแหล่ะฮันคยอง

"ก็ได้ ที่คังอินมันชอบชวนพี่อีทึกทะเลาะ มันบอกว่าพอพี่เค้าโกรธมันน่ารักดี"
"แปลกคนจริง"พูดสวนขึ้นมา ทำเอาคนที่กำลังเล่าสะดุดกึก
"แล้วมันก็เลยยั่วโมโหอีทึกทุกครั้งที่เจอว่างั้น นี่นายรู้มั๊ยว่าเพื่อนฉันจะประสาทกินแล้วนะ" โวยวายแทนเพื่อน ดีใจมันก็ดีใจอยู่หรอกที่รู้ว่าคังอินชอบอีทึก แต่ถ้าขืนคังอินยังทำแบบนี้อยู่ เค้าก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่าจากการที่ควรจะรักตอบจะกลับกลายเป็นเกลียดเข้าใส้ไปรึป่าว

"แล้วพี่หล่ะ รำคาญผมบ้างมั๊ยที่ผมกวนประสาทพี่ทุกวันหน่ะ"จ้องลึกไปในดวงตาคู่สวย ถามทีเล่นทีจริง อีกคนอึกอัก ไม่กล้าที่จะตอบความจริง

"พี่ห้ามโกหกผมนะ เราสัญญากันไว้แล้วว่าจะไม่โกหกกันพี่จำได้รึป่าว" หยิบยกสัญญาสมัยเด็กมาเป็นข้ออ้าง ฮันคยองเบ้หน้าขัดใจก่อนจะตอบตามความจริง

"ก็...ไม่เท่าไหร่หรอก" พูดจบพร้อมกับก้มหน้างุด ไม่อยากให้อีกคนเห็นว่าเค้าหน้าแดงแค่ไหน
"แน่นะ"ย้ำถามไปอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ
"ก็..เออ"
"ดี งั้นผมก็จะได้กวนพี่ต่อไป"เอ่ยเสียงแช่มชื่น ยิ้มจนตาปิด แก้มบุ๋ม จนคนตัวเล็กกว่าอยากหาอะไรปาหน้าหล่อๆ แบบนั้นจะให้หมดหล่อกันไปข้าง -___-**
"ชีวอน" กระแทกเสียง ก่อนจะทำหน้ายู่ ให้มันได้อย่างนี้สิ
"พี่  ผมว่ารีบกลับบ้านกันดีกว่านะ ดึกแล้ว เดี๋ยวคุณป้าจะเป็นห่วง"กุมมือนิ่มพร้อมกับดึงให้ลุกขึ้นตาม ฮันคยองไม่ได้ขัดขืนการกระทำของร่างสูง หากแต่ภายในใจกลับมีความสุขอย่างน่าประหลาด....
.
.
"โอ้ย...อิจฉาพวกหนุ่มเนื้อหอมกันจริงๆ วันๆมีแต่ผู้หญิงมาสารภาพรักกันไม่ซ้ำหน้า ทำไมฉันไม่เป็นอย่างนั้นบ้างนะ"บ่นออกมาเมื่อเห็นเด็กหนุ่มรุ่นน้องได้รับของขวัญกล่องเบ้อเร่อ และจากที่มองๆดูแล้วนี่ก็คงจะโดนปฏิเสธไปอีกรายเมื่อดูจากหน้าตาที่เบะหน้าทำท่าจะร้องไห้แบบนั้น

"นายก็มีคนมาสารภาพรักเยอะเหมือนกันไม่ใช่เหรอ ทงเฮ"
"เฮอะ..มีแต่ผู้ชายเนี่ยนะ ฉันอยากให้มีเด็กผู้หญิงน่ารักๆเหมือนนายมาสารภาพรักฉันบ้างจัง" จบท้ายด้วยการหยอดคำหวานลงไป พร้อมกับวาดแขนเล็กโอบไปที่ไหล่เพื่อน จนอีกคนต้องอมยิ้ม

"ก็นายอยากน่ารักเองทำไมหล่ะ ใครเห็นเค้าก็ชอบหน่ะสิ" แกล้งหยอกออกไป มือบางก็วาดนู่นนี่ไปเรื่อยเพื่อระบายอารมณ์
"ซองมินของฉันก็น่ารักเหมือนกันนะ เอาอย่างงี้ดีกว่าเรามาคบกันเองเถอะ" ขยับไปนั่งใกล้ๆร่างอวบพลางออกแรงโอบจนอีกคนเบ้หน้า
"ไม่เอาด้วยหรอก"เบ้หน้าพลางผลักอกบางของอีกคนให้ออกห่างจากตัว
"ทำไมหล่ะ ทั้งที่ฉันน่ารักออกอย่างนี้หน่ะ"แสร้งทำสีหน้าปวดใจจนซองมินต้องประเคนมะเหงกน้อยๆลงไปบนหน้าผากอีกคนอย่างเอ็นดู

"เรากลับกันดีกว่านะ ทงเฮ"จู่ๆก็ลุกขึ้นสะพายกระเป๋า อาการยิ้มร่าเมื่อครู่หายไปอย่างรวดเร็วจนทงเฮตามอารมณ์แทบไม่ทัน
"เห..."มองตามสายตาเพื่อนร่างอวบไป ก็พบกับคยูฮยอนที่มายืนหลบมุมอยู่ข้างตึกเหมือนคอยอะไรบางอย่างอยู่
"นั่นมันคยูนี่นา มาทำอะไรที่ตึกปี 2 หน่ะ" และแล้วก็ได้รับคำตอบ เมื่อเห็นคนตรงหน้าเดินปรี่เข้าไปหาใครบางคน
"พี่อีทึก!!"แทบหมดแรงล้มกองลงไปกับพื้น หากไม่มีทงเฮช่วยพยุงเอาไว้ คนที่คยูชอบเป็นพี่อีทึกเองหรือนี่??
"ซองมิน..ไหวมั๊ย"เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง สงสารเพื่อนจับใจ คงจะเจ็บมากสินะเห็นแบบนี้แล้ว......
"ฉัน....ฉันไหว ไปเถอะ"พยายามสะกดกลั้นอารมณ์ที่วิ่งวนอยู่ในหัว พยายามอย่างมากที่จะไม่ร้องไห้ให้ทงเฮต้องเป็นห่วง
"คือซองมิน ฉันว่า...."ก่อนที่จะได้พูดอะไรต่อ ซองมินก็พูดขึ้นตัดบทซะก่อน
"ไปเถอะ"จูงมืออีกคนให้รีบเดินออกจากที่นั่นให้เร็วที่สุด ไม่อยากทนเห็นคนที่แอบรักทำสีหน้ามีความสุขเมื่อได้อยู่กับคนๆนั้น....ทำไมนายไม่เคยยิ้มแบบนั้นให้ฉันบ้างเลยหล่ะ  คยูฮยอน
.
.
"ไม่แน่เค้าอาจจะไม่ได้เป็นอะไรกันก็ได้นะ" พูดขึ้นมาหลังจากเดินเงียบกันไปพักใหญ่
"ถึงไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่คยูก็ชอบพี่เค้า"ทรุดตัวลงบนม้านั่งในสวนสาธารณะอย่างเหนื่อยอ่อน....เหนื่อยทั้งกาย และทั้งใจ
"ไหนนายว่าตัดใจจากหมอนั่นได้แล้วไง"ถามคนที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตา นัยน์ตาหวานแดงก่ำ เพราะกำลังจะร้องไห้
"ฉัน...ยังทำไม่ได้"สารภาพออกมา ก่อนที่จะโผเข้ากอดร่างบางจนตัวโครง เสียงสะอื้นที่ดังขึ้นทำให้ทงเฮรับรู้ว่าคนตัวเล็กกำลังร้องไห้อยู่
"เอาเถอะ อีกหน่อยนายก็จะชินมันไปเอง"ลูบเข้าที่กลุ่มผมสีอ่อนอย่างอ่อนโยน ตอนนี้คงจะมีแค่เวลาเท่านั้นที่จะรักษาแผลที่ใจของคนตัวเล็กนี้ได้ แต่ก็คงจะนานสักหน่อยหล่ะนะ
.
.
.
.
TBC.............................................................................................


Talk.....

โฮกกกกกก  
กว่าจะปั่นเสร็จเล่นเอาเกือบตาย สมองเบลอไปชั่วขณะ
ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยๆ ทำไห้เราโดนหวัดรับประทานไปซะแล้ว
พิมพ์ไป จามไป มันจิงๆ เฮ้อ โพรงจมูกของฉ๊านนนนนนนนนน.....
.
.
ตอนนี้ก็ยังไม่หยุดจาม แล้วดูถ้าว่าจะเป็นหนักขึ้นเรื่อยๆ แน่เลย เพราะเราไม่ชอบกินยา
ยังไงก็ดูแลสุขภาพกันให้ดีๆด้วยเน้อ ฝนตกบ่อยๆ เดี๋ยวจะเป็นไข้กัน
เอามาลงให้อีกตอนแล้วนะ 
ชอบไม่ชอบยังไงก็เม้นมาบอกกันบ้างนะ 
เหอๆ ฟิคอีกเรื่องโดนจดหมายลูกโซ่อีกแล้ว แล้วเราก็ลบไปแล้ว
ชอบกันจิงๆ (น้องแกโดนมากกว่านี้มันยังไม่บ่นเลย) 
.
.
ต้องไปก่อนแระ ก่อนที่หน้าจอคอมมันจะเปลอะเปื้อนไปด้วยน้ำลาย( หื่นๆ)ของไรเตอร์คนนี้ 
สงสัยอ่านเอ็นซีเยอะไปแน่ๆเลย เลยฝันเกี่ยวกับน้องมินแบบประหลาดๆ เหอๆๆ (จะบอกเพื่อ??) 
ไปแล้ว....รักคนเม้น คนอ่าน แล้วก็คนโหวตค๊า
........=3=.............