คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6...บทสรุปของความรัก [EnD]
แสงแดดยามสายที่สาดส่องมาทางช่องหน้าต่างบานเล็กที่ถูกเปิดไว้ ไม่ได้ทำให้คนทั้งสองที่นอนกอดกันกลมตื่นได้แต่อย่างใด
"อือ..."เปลือกตาบางกระพริบปรือตาขึ้นอย่างงัวเงีย พลางใช้มือขยี้ตา เพราะยังง่วงไม่หาย ขยับตัวเพื่อจะออกจากสิ่งที่ซ้อนทับตัวเองอยู่ แต่แล้วอาการปวดจี๊ดที่สะโพกก็ทำให้ต้องขมวดคิ้ว
"อ๊ะ...."รีบเอามือปิดปากทันทีที่เห็นหน้าคนที่นอนอยู่ข้างๆ ดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ ข่มตาครุ่นคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก็แทบจะทำให้เรี่ยวแรงที่มีทั้งหมดมลายหายไป..... เค้ากับชีวอนมีอะไรกัน!!!!!
"....ยุนอา พี่ขอโทษ"รำพันเสียงแผ่วในขณะที่หยาดน้ำใสเริ่มไหลลงมาตามปรางค์แก้มเนียน ตอนนี้ถึงจะปฏิเสธใจตัวเองยังไงมันก็ไม่ได้ผลแล้วสินะ
"อืม...."ขยับเอวบางให้เข้าหาตัวแน่นขึ้นไปอีกอย่างคนขาดความอบอุ่น จมูกโด่งฝังลงไปบนไหล่เนียนของอีกคนอย่างหลงไหลทั้งๆที่ยังไม่ลืมตาตื่นขึ้นมา มือบางรีบปาดน้ำตาออกจากใบหน้าอย่างลวกๆ เมื่อเห็นอีกคนขยับตัว
"หอมจัง" พูดให้อีกคนอายเล่นทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่
"ตัวก็นิ๊ม.....นิ่ม"จับตัวให้พลิกหันหน้าเข้าหาแล้วกดจมูกลงไปบนซอกคอขาวที่ยังหลงเหลือรอยรักจางๆฝากไว้อยู่
"ช...ชีวอน พอได้แล้ว" พลักหน้าคนหื่นให้ออกไปจากซอกคอ ขืนปล่อยให้ลวนลามเค้าอยู่อย่างนี้ มีหวังไม่ต้องได้ออกไปไหนกันแน่!!
"งั้น ขอนอนกอดพี่แบบนี้อีกหน่อยละกัน" ขยับอ้อมกอดแน่นเข้าไปอีกจนฮันคยองนิ่วหน้าออกมา....มันอึดอัดนะ!!!
"ผมดีใจนะที่พี่บอกรักผมเมื่อคืน"หอมเข้าที่กลุ่มผมสีอ่อนของอีกคน หลับตาพริ้มไปกับความหอมที่ได้รับ พลางเชยคางของคนในอ้อมกอดให้เงยขึ้นมาสบตาด้วย
"คือ....."พูดอึกอัก ไม่รู้จะพูดว่ายังไง ได้แต่เสตามองไปทางอื่นด้วยความอาย ใบหน้าหวานขึ้นสีอย่างชวนมองจนอีกคนต้องก้มลงไปตักตวงความหอมจากคนข้างหน้าอย่างอดใจไม่อยู่
"พอได้แล้ว" ก้มหน้างุด ไม่ให้คนตัวโตได้เห็นใบหน้าที่แดงซ่านไปจนถึงใบหูนิ่ม
"ผมอยากฟังอีกครั้งจัง"ยิ้มเจ้าเล่ห์ให้อีกคนที่ยังก้มหน้าเงียบอยู่ ไม่ว่าร่างบางแสดงอาการอย่างไรออกมา ร่างสูงก็มองว่ามันน่ารัก น่าจับกดทุกทีสิน่า!!!
"ไม่...."ตอบอย่างงอนๆ ชิ...จะให้เค้าพูดก่อนงั้นเหรอ ก็หัดพูดให้คนอื่นเค้าฟังก่อนที่ขอให้คนอื่นเข้าพูดให้ฟังก่อนสิ!!
"โธ่....พี่อ่ะ~~ ทีเมื่อคืนยังพูดได้อยู่เลย"แกล้งเป่าลมไปที่ใบหูนิ่มให้อีกคนเสียวเล่น
"ก็.....ก็..ก่อนจะให้คนอื่นเค้าพูดหน่ะ ตัวเองก็หัดพูดก่อนซะบ้างสิ" เงยหน้าขึ้นมาพูด จบก็ก้มลงไปต่อ วินาทีนี้อย่าหวังว่าจะได้จ้องหน้าหวานที่ออกชมพูระเรื่ออย่างชัดๆเลย ก็อีกคนอายซะ....
"อ๋อ......อยากให้ผมพูดก่อนว่างั้น"ฉีกยิ้มกว้างเมื่อนึกอะไรดีๆออก
"งั้นก็...เงยหน้ามามองสิ แล้วผมจะบอก" ส่งสายตาวาววับเป็นประกายมายังคนตรงหน้าที่กำลังชั่งใจว่าจะเงยไปตามที่คนเเจ้าเล่ห์บอกดีมั๊ย
"อืม....."ครางรับในลำคอก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองคนตัวโต ที่ฉีกยิ้มกว้างขึ้นอีกเท่าตัว เมื่อเห็นอีกคนติดกับดักที่เค้าเพิ่งจะขุดขึ้นมา
"ฟังให้ดีนะ"บีบปลายคางคนสวยให้เชิดขึ้นเล็กน้อยก่อนจะก้มลงไปมอบจุมพิตเร่าร้อนให้แก่ร่างบางขบเม้มกลีบเนื้ออ่อนจนบวมเจ่อ มือใหญ่จับเข้าที่แก้มใสทั้งสองเพื่อปรับองศาให้เรียวลิ้นชอนไชเข้าไปกวาดดุน หยอกล้อกับลิ้นเล็กที่เป็นเจ้าบ้าน ที่มีแต่จะถอยหนีแต่อีกสักพักก็หมดแรงต้านทานจำต้องแลกลิ้นกักับร่างสูงอย่างช่วยไม่ได้
"ได้ยินมั๊ย...."ไล่ลิ้นชื้นลงมาขบเม้มที่ซอกคอขาวจนเป็นรอยสีกุหลาบเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว
"ได้ยินมั๊ย...." ลากลิ้นชื้นไปบนแผ่นอกราบเรียบ หยอกล้อกับจุดสีชมพูอย่างพอใจ
"ได้ยินมั๊ย...." เค้นคลึงสะโพกเพรียว ปลุกอารมณ์ให้สั่นไหว
"ด.....ได้ยินแล้ว"ตอบเสียงกระเส้า ก่อนที่มันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้
"อะไรนะ ผมไม่ได้ยินเลย"แกล้งเอามือป้องหู ทำเป็นไม่ได้ยินก่อนจะก้มลงไปขบเม้มที่ต้นขานวล
"ด..ได้ยินแล้ว"ตอบเสียงดังกว่าเก่าอีก ไม่งั้นชีวอนคงจะแกล้งเค้าไม่เลิก หอบหายใจหนัก เมื่ออีกคนยอมละกลีบปากนิ่มออกจากต้นขาเรียว
"ดีจัง ไหนๆพี่ก็มีอารมณ์แล้วเรามาต่อกันดีมั๊ย??"ยิ้มให้อย่างไม่น่าไว้วางใจ จนอีกคนหน้างอ
"ชีวอนขี้โกง"พูดออกไปทั้งๆที่ยังหอบน้อยๆ
"ผมบอกพี่ไปแล้ว ถึงตาพี่บอกผมบ้างแล้วหล่ะนะ" ซุกหน้าเข้ากับอกบาง อยากได้ยินคำๆนั้นจากปากร่างบางที่เค้ารักใจจะขาด
"ไม่บอกหรอก เพราะชีวอนขี้โกง"พูดอย่างเด็กเอาแต่ใจ จนอีกคนหน้าเง้า ให้มันได้อย่างนี้สิ เมียผ๊มมมม.......
"ถ้าไม่บอกผมจูบนะ" มือใหญ่จับหน้าหวานให้หันมา บ่งบอกว่าเอาจริง!!!
"อื้อ....."ร้องประท้วงก่อนจะแกะมือปลาหมึกให้ออกไปจากหน้า
"งั้นพี่ก็บอกผมมาก่อนสิ..."ยิ้มอย่างเป็นต่อ ร่างบางเม้มปากเข้าหากันอย่างขัดใจก่อนจะตัดสินใจพูดออกไป
"ผ...ผม..ระ..รัก"รีบก้มหน้างุด อายที่จะพูดชื่อของอีกคนออกไป
"อื้อ....รักใครก็ไม่บอก"แกล้งหยอกให้อายเล่น
"ก็...ระ..รักชีวอนไง"รีบดึงผ้าห่มมาปิดหน้าจนมิด บังใบหน้าที่แดงอย่างกับมะเขือเทศของตัวเอง
"ฮะๆๆ พี่นี่น่ารักจัง"คว้าร่างบางที่ยังมุดอยู่ในผ้าห่มมากอดเอาไว้หลวมๆกลัวจะหายใจไม่ออก ก็เล่นมุดซะไม่เหลือช่องไว้ให้อากาศเข้าไปอย่างนั้น
"ชีวอน..."เรียกชื่อคนรัก เมื่อโผล่ออกมาจากผ้าห่ม ทำสีหน้าจริงใจจนอีกคนแปลกใจ
"แล้ว....ยุนอาหล่ะ"ร่างสูงถึงกับอารมณเสียเมื่อได้ยินชื่อของบุคคลที่ไม่พึงประสงค์
"เอาอีกแล้ว อยู่ด้วยกันอย่าพูดถึงคนอื่นจะได้มั๊ย"สะบัดหน้าหนีไปอีกทาง เพื่อให้รู้ว่างอน ไม่ชอบ!!!
"แต่ ชีวอนกับ...เอ่อ..ยุนอาคบกันอยู่นะ"เอ่ยเสียงเศร้าจมูกโด่งรั้นเริ่มขึ้นสีเรื่อ เป็นสัญญาณให้ร่างสูงรู้ทันทีว่าอีกคนกำลังจะร้องไห้
"ผมกับผู้หญิงคนนั้น เราไม่มีอะไรเกี่ยวของกันอีกต่อไปแล้ว คนที่ผมรักคือพี่คนเดียวนะ...ฮันคยอง"คำสารภาพรักทำให้หัวใจของอีกคนพองโตอย่างน่าประหลาด น้ำตาที่พยายามกลั้นไม่ให้มันไหลตั้งแต่ตอนแรก กลับปล่อยมันออกมาด้วยความดีใจ
"ผมก็รักชีวอนนะ"กอดตอบอีกคน พลางซุกหน้าเข้ากับแผงอกกว้างที่แสนอบอุ่นและโหยหา ก่อนจะเริ่มต้นบทรักกันใหม่อีกรอบ
.
.
((((ปิ๊งป่อง))))
เสียงออดที่ดังขึ้นทำให้คนสองคนที่นอนกอดกันกลมผงะออกจากกันทันที ต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่กทำอะไรไม่ถูก
"ต้องเป็นอีทึกแน่ๆเลย" ร่างบางเพ้ออย่างคนไร้สติ รนรานจนอีกคนต้องจับไหล่ไว้เพื่อระงับสติอารมณ์
"ใจเย็นๆนะ ไม่มีอะไรหรอก แต่งตัวเถอะ"จูบเข้าที่ขมับของอีกคนให้กำลังใจ
"โอ๊ย!!เอามือกุมที่สะโพกตัวเอง แล้วลงไปนั่งบนฟูกนิ่มอีกครั้ง อาการเจ็บจี๊ดที่สะโพกเป็นผลให้ร่างบางต้องนิ่วหน้าน้ำตาเล็ดออกมาอย่างช่วยไม่ได้
"เจ็บมากมั๊ย"ถามขึ้นอย่างเป็นห่วง
"อืม...นิดหน่อย"
"ฮัน!!!นายอยู่รึป่าวหน่ะ" เสียงอีกคนตะโกนดังมาจากข้างนอก ทำให้เจ้าของห้องต้องตะโกนตอบกลับไป
"แป๊ปหนึ่งนะ"ลุกขึ้นเกาะไหล่คนตัวโตที่กำลังช่วยพยุงให้ไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วจัดแจงใส่เสื้อผ้าให้เสร็จสรรพ ก่อนที่ตัวเองจะแต่งตัวบ้าง
"ไหวนะ"ถามย้ำอีกครั้ง เพื่อความแน่ใจ ร่างบางเพียงแต่พยักหน้าให้น้อยๆก่อนจะพากันเดินออกจากห้องไปเปิดประตู......เปิดไปสู่โลกแห่งความเป็นจริงที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้
.
.
"เฮ้ย!!!ชีวอน"ร่างเล็กสบถขึ้นทันทีที่เห็นว่าเพื่อนสนิทไม่ได้อยู่คนเดียว
"เอ่อ...อีทึก..คือ"
"อ๋อ....อย่างนี้นี่เอง ถึงว่า ไม่ไปเรียนกัน เห็นคังอินมันบ่นถึงนายอยู่แหน่ะชีวอน"แกล้งหยอกคนทั้งสองที่หน้าขึ้นสี พลางรอบสำรวจสภาพคนตรงหน้า
เฮ้อ....จะให้มันเนียนกว่านี้สักหน่อยก็ไม่ได้นะฮันคยอง อมยิ้มจนแก้มบุ๋มเมื่อเห็นรอย kiss mark ที่ซอกคอขาวของเพื่อนรัก
"ชีวอนมาตั้งแต่เมื่อไรเหรอ"พยายามป้อนคำถามให้จนมุม
"ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วหล่ะครับ" ตอบออกไปตามตรง ไม่เห็นจะเสียหายตรงไหน แต่อีกคนนี่หน้าหดไปเหลือสองนิ้ว แทบอยากจะกระโดดเตะไอ้คนปากสว่างนี่เสียจริง เดี๋ยวเค้าก็รู้กันหมดหรอก (เค้ารู้กันตั้งแต่เห็นรอย kiss mark แล้วแหล่ะค่ะป๋า)
"โอ้...งั้นเหรอ งั้นก็แสดงว่าค้างหน่ะสิ"แปลกใจไม่น้อยที่ชีวอนพูดออกมาตรงๆ นี่ถ้าหากถามเพื่อนตัวดี คำตอบที่ออกมามันคงไม่ใช่แบบนี้แน่ๆ
"ก็..ประมาณนั้นหน่ะครับ" ตอบพลางเอามือลูบท้ายทอยแก้เขิน เมื่อเห็นสายตาที่ส่งออกมาของคนถาม
"เออ..วันนี้ฉันเห็นยัยเด็ก เอ๊ย..ยุนอาเดินกระฟัดกระเฟียดมาแต่ไกลเลย ตกลงว่า....."ลากเสียงยานคางพร้อมกับจ้องมองมาที่ใบหน้าคมเข้มของรุ่นน้องต่างคณะอย่างต้องการคำตอบ
"ผมกับเค้าไม่เกี่ยวข้องอะไรกันนานแล้วครับ"จงใจพูดเสียงดัง เพื่อที่จะให้อีกคนฟังมันชัดๆอีกรอบ
"งั้นก็ดี แต่ถ้านายทำให้เพื่อนฉันร้องไห้อีกเมื่อไรแล้วหล่ะก็......" พลางหักนิ้วเรียวดังกร่อบๆ ก่อนที่จะเอ่ยขึ้น
"ฉันคงทำอะไรนายไม่ได้หรอก แต่ถ้าเป็นคังอินหล่ะก็......ไม่แน่"กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกก่อนจะหันมายิ้มให้กับเพื่อนรัก
"ฉันแค่แวะมาดูนายเท่านั้นแหละ เห็นว่าไม่มาเรียน นึกว่าเป็นอะไร"ยิ้มหวานให้พร้อมกับยื่นสมุดแล็คเชอร์ให้
"ขอบใจนะ" มองหน้าๆหวานอย่างขอบคุณก่อนที่อีกคนจะเดินไปที่ประตู
"วันนี้ฉันว่า นายคงไปที่ร้านไม่ไหวหรอก หยุดไปอีกวันหนึ่งก็แล้วกัน"ยิ้มเจ้าเล่ห์ให้กับรุ่นน้องก่อนจะเดินกลับมากระซิบที่ข้างหูเพื่อนสนิท
"อ้อ...แล้วรอยแดงๆที่คอหน่ะ รีบหายเร็วๆนะ"ยักคิ้วให้อย่างมีเชิงก่อนจะรีบเดินไปที่ประตูแล้วปิดมันลงอย่างรวดเร็ว หากช้ากว่านี้อีกคนคงไม่รีรอที่จะหาอะไรมาประเคนที่หัวเค้าเป็นแน่
"ไอ้เพื่อนบ้า"สบถออกมา พลางเอามือปิดหน้า พูดแบบนี้ได้ยังไง เค้าก็อายเป็นเหมือนกันนะ!!!
"เมื่อกี้นี้ พี่อีทึกเค้าพูดอะไรกับพี่เหรอ"ถามเพราะสงสัย ว่าทำไมอีกคนถึงต้องหน้าแดงขนาดนั้นด้วย
"ไม่มีอะไรหรอก"ขยับคอเสื้อให้มิดชิดเข้าไปอีก ไม่น่าเล๊ยยยย หมอนั้นตาไวชะมัด เค้าว่าเค้าก็ปิดจนมิดแล้วนะ
"วันนี้ พี่คงไปที่ร้านไม่ได้จริงๆนั่นแหละ"พูดหลังจากพยุงร่างบางมานั่งที่โซฟาก่อนจะลงไปนั่งเบียดอยู่ข้างๆ
"ก็คงจะเป็นอย่างนั้นแหละ"พูดอย่างเนือยๆ เฮ้อ...เสียรายได้ไปสองวันติดต่อกันแล้วนะเนี่ย
"ขี้งกจัง"กลั้วหัวเราะเมื่อเห็นอาการที่คนรักของเค้าแสดงออกมา
"เพราะชีวอนคนเดียวแท้ๆเลย"โบ้ยความผิดไปให้อีกคนที่ยังหัวเราะไม่เลิก
"ก็พี่อยากหวานไปทั้งตัวทำไมหล่ะ ผมก็เลย...."
"พอได้แล้ว"เบรกซะจนอีกคนหน้าหงายเพราะฝ่ามือเรียวที่ตามไปตะปปที่เรียวปากอย่างไม่ค่อยจะเบามือนัก
"โอเค...หยุดก็ได้"ขยับเข้าไปกอดเอวบางไว้หลวมๆแล้วจับศีรษะของอีกคนให้เอนมาซบที่อกกว้าง
"เมื่อก่อนผมไม่เคยเชื่อเรื่องโชคชะตา หรือเรื่องพรหมลิขิตเลยนะ แต่พอผมมาเจอพี่ สิ่งที่ผมเคยคิดเอาไว้ มันก็กลับเปลี่ยนแปลงไป เพราะพี่..."
"อืม...."ครางรับในลำคอ อีกคนจึงเริ่มพูดต่อ
"พี่สังเกตมั๊ยหล่ะ ทั้งๆที่มีเรื่องที่ทำให้เราต้องทะเลาะกัน ต้องเข้าใจกันผิดไปต่างๆนานา แต่สุดท้ายเรากลับมารักกันเหมือนเดิม ฉะนั้นเราต้องเป็นเนื้อคู่กันแน่เลย"พูดไปต่างๆนานา แต่สุดท้ายก็กลับมาเข้าข้างตัวเองอย่างสุดๆ
"แล้งพี่หล่ะ...คิดยังไง"ถามกลับไปที่อีกคนที่นั่งเอนหลังฟังเค้าพูดด้วยอาการนิ่งเงียบ คงจะซึ้งหล่ะสิ น่ารักจริงๆแฟนเค้าเนี่ย
"พี่....??"เรียกอีกรอบ เพราะอีกคนยังนิ่งอยู่จนผิดปรกติ
"พี่อ่ะ!!!"พูดอย่างงอนๆ เมื่อก้มลงไปดูคนในอ้อมกอด แล้วพบว่าหลับเฉยเลย นี่แสดงว่าที่เค้าพูดอยู่ตั้งนานสองนานนี่ อีกคนไม่ได้รับรู้มันเลยใช่มั๊ยเนี่ย!!
"ตื่นขึ้นมาจะจับทำโทษเสียให้เข็ดเลยคอยดู" พูดอย่างคาดโทษก่อนจะอุ้มร่างบางขึ้นในท่าเจ้าหญิงแล้วพาไปนอนที่ห้อง
.
.
.
ผมก็คิดเหมือนชีวอนนั่นแหละ ขอบคุณพรหมลิขิตที่ทำให้เราสองคนพบกัน และรักกันอย่างนี้
ขอบคุณโชคชะตาที่เล่นตลกในคืนวันสิ้นปี
ผมจะไม่ลืมวันเวลาที่แสนหวานนี้ไปจนวันตายเลยหล่ะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
END................
<<<<<Talk>>>>>
Happy Birthday......น๊าค๊าพี่ชายที่รัก
มีความสุขมากๆน๊า น่ารักทุกๆวัน
มีความสุขที่สุดในโลกเลยน๊า แล้วก็ขอให้รักกับเฮียวอนแบบนี้มากๆน๊า
.
.
เย้!!!ในที่สุดที่จบลงได้ซะที ตอนจบคิดจนปวดหมองมากๆเลย ปรบมือให้กับตัวเอง แปะ แปะ แปะ วิ้ว วิ้ว (บ้าไปแล้ว)
ถูกใจกันบ้างรึป่าวก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆถูกใจอิคนแต่งมากๆ เลย เหอๆๆ
ขอบคุณที่เม้นท์แล้วก็ให้กำลังใจอิคนแต่งฟิคฝึกหัดคนนี้กันมานะ มีน้อง(มั้ง)ที่น่ารักเม้นท์มาบอกว่าให้ลองแต่งเรื่องยาวบ้าง ตั้งแต่เรื่องที่แล้วเพราะมันมีแค่สองตอน เรื่องนี้ก็พยายามจะให้มันยาวแล้ว แต่ก็นะ ยาวที่สุดที่หัวสมองน้อยๆจะเค้นมันออกมาได้ทำได้แค่ 6 ตอน ซึ่งแค่นี้ก็แทบจะทำให้เรากระอักเลือด
แต่เพื่อซีฮัน.......ศรีทนได้~~~~
.
.
.
.
วันนี้ไปดูวอนนี่ถ่ายโฆษณา 12+ มาไม่อยากจะเชื่อว่าจะมาถ่ายที่หาดเจ้าบ้านเฮา ลมแทบจับกับความน่ารักของลูกลิงทั้งสอง
ลูกเขยด้วยนะลูก คิบอม.....
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก....
พอแระก่อนที่จะเพ้อไปมากกว่านี้แล้วโดนจับส่งโรง'บาลบ้า
รักคนอ่านทุกคนค่ะ...>3< รักฮัน รักวอน รักหมวย รักไอตี๋ รักกระต่ายน้อยตัวอวบ รักไอหมาป่า รักหมดทุกคนเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เจอกันที่คอนเสิร์ตที่ไม่รู้ว่าจะมีเมื่อไร แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้กัดก้อนเกลือกินเพื่อเก็บตังค์ไปดูคอน ของพวกแกแล้วนะ!!!!!
ความคิดเห็น