Way For Love[Super Junior's Fiction::SiHan]

ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5..จิตใต้สำนึก * NC *

ภาพการแลกจูบกันอย่างดูดดื่มของคนทั้งสองตรงหน้า ทำให้ขาเรียวพยายามที่จะก้าวยาวๆเพื่อไปให้พ้นคนทั้งคู่ให้เร็วที่สุด ....ไปให้พ้นกับภาพบาดตาที่แสนจะทำร้ายหัวใจให้แหลกละเอียดเป็นเสี่ยงๆไม่มีชิ้นดี!!!
"อ้าวรุ่นพี่ฮันคยอง รีบเดินจังเลยนะครับ"เสียงค่อนขอดออกมาจากปากของอีกฝ่ายหลังจากที่ถอนจูบไปแล้ว แม้แต่สรรพนามที่ใช้เรียกมันก็ไม่เหลือความรู้สึกดีๆไว้ให้อีกเลย
"อืม...จะรีบไปหาอาจารย์"หยุกชะงัก แต่ไม่ได้หันกลับไปมองหน้าเจ้าของสายตาคมที่จ้องมองมาอย่างเจ็บช้ำ
"พี่คะ ขอบคุณนะคะแล้วก็ขอโทษด้วยที่เข้าใจผิด คือตอนนี้ฉันกับชีวอนกลับมาคบกันเหมือนเดิมแล้วหล่ะคะ" อึก...เป็นเสียงที่เบามาก จู่ๆขาทั้งสองก็ดูเหมือนไร้เรี่ยวแรงที่จะยืนต่อไปหลังจากที่ได้ยินประโยคที่ร่างบางพูดมันออกมา ดีที่ยังทรงตัวยืนอยู่ได้
"ง...งั้นเหรอ ดีใจด้วยนะ " นิ่งไปอยู่ชั่วอึดใจก่อนจะเดินหนีไปอีกทาง หนีออกไปจากคนทั้งคู่นี้...ถ้าไม่อย่างนั้นเค้าคงจะทนต่อไปอีกไม่ไหวอย่างแน่นอน
"ฮัน!!" ตะโกนเรียกร่างบางที่เดินหนีเค้าไป ก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่า ตัวเค้าเองไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวคนๆนั้นเลยแม้แต่น้อย
"จะไปเรียกเค้าทำไมอีกหล่ะ เรามาต่อกันดีกว่านะ" ร่างบางพยายามโน้มใบหน้าหล่อเหลาให้ลงมาเพื่อที่จะประทับจุมพิตแสนหวานให้อีกรอบ แต่อีกคนกลับขืนตัวแล้วเดินหนีไปอีกทางปล่อยให้หญิงสาวยืนมองอย่างไม่เข้าใจในปฏิกิริยาของคนตรงหน้าเอาเสียเลย
"จะไปไหนหน่ะ ชีวอน กลับมาเดี๋ยวนี้นะ" ตะโกนเรียกสุดเสียงให้อีกฝ่ายหยุด แต่เปล่าเลย มันกลับยิ่งทำให้ชีวอนมีแต่จะก้าวเท้ายาวขึ้นไปอีกเท่าตัวเพื่อหนีจากกิริยาไร้ยางอายของหญิงสาวที่เค้าเพิ่งจะเดินหนีมา.
.
.
.
.
"เป็นยังไงบ้าง คังอิน"
"ฉันว่าเราคงไม่ต้องไปสืบให้เมื่อยตุ้มแล้วแหละทึกกี้ ฉันรู้แล้วว่าสองคนนั้นเค้าเป็นอะไรกัน"
"งั้นก็บอกมาเร็วๆสิ มัวแต่พร่ำอยู่ได้"ขมวดคิ้ว จิ๊ปากอย่างขัดใจจนอีกคนหน้าเสีย
"ก็ต้นเหตุมันเกิดจากรุ่นน้องสุดสวยของคณะทึกกี้นั่นแหละ"
"ใคร...."ขมวดคิ้วหนักเข้าไปอีก บอกแค่นี้แล้วมันจะรู้มั๊ยหล่ะเนี่ยไอ้หมี!!!
"ก็เด็กปีหนึ่งที่เป็นดาวคณะไงหล่ะ"
"ยุนอาหน่ะเหรอ"ทำตาโต ไม่เข้าใจว่ายุนอาเข้ามาเกี่ยวอะไรด้วย
"ก็แม่นั่นหน่ะ เคยเป็นแฟนเก่าของชีวอนมันมาก่อน แล้วทีนี้เกิดบ้าอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้ ลุกขึ้นมาทวงสิทธิ์เฉยเลยทั้งๆที่เป็นคนบอกเลิกก่อน แล้ว..."
"แล้วทีนี้ฮันคยองก็เลยเป็นแม่พระ ยอมหลีกทางให้ตอนยัยนี้กลับมางั้นใช่มั๊ย"ต่อให้อย่างรู้ทันนิสัยเพื่อนรัก เสียสละไม่เข้าเรื่อง ให้ตายสิ!!!
"ก็ประมาณนั้นแหละ"นั่งเท้าคาง คิดไม่ออกว่าจะช่วยเพื่อนรักอย่างไรดี
"ตอนนี้ฮันคยองอยู่ไหน"
"อ้าว  ทึกกี้ถามฉัน แล้วฉันจะไปถามใครหล่ะ"ย้อนกลับไปอย่างกวนๆ ผลที่ตามมาก็คือฝ่ามือน้อยๆฟาดเข้าที่แขนล่ำอย่างแรงจนคนที่โดนประทุษร้ายได้แต่ลูบแขนป้อยๆ
"ใจร้าย"
"ก็อยากกวนตรีนเองทำไมหล่ะ"แยกเขี้ยวยิงฟันให้แฟนหนุ่มร่างบึกที่นั่งทำหน้าเป็นแป๊ะยิ้มอยู่กลายๆ
.
.
.
ปิ้งป่อง........
เสียงออดที่ดังขึ้น ทำให้ร่างบางที่กำลังสาระวนอยู่กับการเตรียมอาหารต้องละจากผักที่กำลังหั่นอยู่ แล้วเดินมาเปิดประตูให้บุคคลที่มาเยือน คงจะเป็นอีทึกละมั๊งที่บอกว่าจะแวะมาหา
"ชีวอน!!!" ร่างบางผงะเล็กน้อยเมื่อ คนตรงหน้าไม่ใช่เพื่อนสนิทอย่างที่คิดเอาไว้
"เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง" ดันตัวเองเข้ามาในห้อง ปิดประตูแล้วลงล็อคมันซะเรียบร้อยก่อนจะหันมามองคนตรงหน้าที่มีแต่จะถอยหนีลูกเดียว
"เราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว"
"ไม่...ผมไม่ยอมให้มันจบลงแบบนี้ง่ายๆหรอก"คว้าเข้าที่ข้อมือบางของอีกคนเอาไว้ เพิ่มแรงบีบลงไปจนอีกคนนิ่วหน้าเพราะความเจ็บ
"ปล่อยนะชีวอน ผมเจ็บ"ฮันคยองบิดข้อมือที่ถูกเกาะกุม พลางนิ่วหน้าขึ้นไปอีก เมื่อไม่สามารถสะบัดมันให้ออกไปได้
"งั้นก็บอกก่อนสิว่า พี่คิดกับผมยังไง"กลิ่นเหล้าที่ลอยคลุ้งเข้ามากระทบปลายจมูกทำให้อีกคนรู้ดีว่า หากพูดอะไรออกไปที่ทำให้คนตรงหน้าโกรธมันอาจจะไม่เป็นผลดีกับตัวเค้านักก็ได้
"ผมว่า ชีวอนไปล้างหน้าล้างตาก่อนเถอะนะ"พยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบหวังว่าจะทำให้คนตัวโตอารมณ์เย็นลงบ้าง
"อย่ามาเปลี่ยนเรื่องดีกว่า ตอบผมมาสิ"กระชากอีกคนให้ลอยเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน พลางจ้องเข้าไปในดวงตาคู่สวยที่กำลังตื่นตระหนกอย่างคาดคั้น ไม่ได้อยากจะทำให้คนในอ้อกอดกลัวเลยสักนิด แต่เพราะคำตอบที่ยังคุมเครือมันกลับเป็นแรงผลักดันให้ความอ่อนโยนที่เคยมีให้มลายหายไปในพริบตา
"ผมก็บอกไปแล้วไง คุณจะเอายังไงอีก ทั้งๆที่คุณก็กลับไปคบกับยุนอาแล้วแท้ๆ"คำพูดทั้งหลายแหล่พรั่งพรูออกมาจากเรียวปากสวยอย่างต่อเนื่อง ขอบตารื่นไปด้วยหยาดน้ำใส ก่อนที่มันจะค่อยๆไหลรินลงมาอย่างห้ามไม่อยู่
"หยุดซะทีเถอะ ผมขอร้อง ปล่อยผมไปเถอะ แล้วกลับไปหายุนอา กลับไปหาเธอ"
"ผมลืมพี่ไม่ได้หรอกนะ"ก้มลงจูบซับน้ำตาของร่างบางลิ้นอุ่นค่อยๆไล่เลียตั้งแต่ปลายคางขึ้นไปที่แก้มใสอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่
"ชีวอนอย่า ฮึก ทำแบบนี้"น้ำเสียงขาดห้วงเพราะแรงสะอื้น พยายามหันหน้าหนีไปอีกทาง ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย
"พี่ก็รักผมเหมือนที่ผมรักพี่ใช่มั๊ย"ริมฝีปากร้อนจูบที่ซอกคอขาว ขบเม้มทำรอยสีกุหลาบไปทั่วอย่างไม่รู้สติ
"อื้อ....ชีวอนหยุดเถอะ" พยายามข่มอารมณ์พลุ้งพล่านที่ร่างสูงปลุกมันขึ้นมาด้วยความยากลำบาก มือเรียวพลักหน้าอีกคนให้ออกไปจากต้นคอ
"ผมห้ามตัวเองไม่อยู่แล้วหล่ะ พี่ทำให้ผมคลั่งรู้ตัวบ้างมั๊ย "ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ดื่มมันเข้าไปราวกับมันคือน้ำเปล่า ผสมกับกลิ่นกายหอมละมุนอ่อนๆของคนตรงหน้าทำให้ยากนักที่จะหักห้ามใจไม่ให้ทำอะไรเกินเลยลงไปกว่าจูบได้ ร่างสูงจัดการอุ้มฮันคยองที่ดิ้นปุดๆอยู่ในอ้อมแขนขึ้นในท่าเจ้าหญิง แล้วมุ่งตรงเข้าไปยังห้องนอนทันที
"ชีวอนอย่าทำแบบนี้นะ"พยายามดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุม แต่ดูเหมือนว่าจะไร้ผล เพราะยิ่งดิ้นแรงเท่าไร อีกคนก็ดูเหมือนจะเพิ่มแรงกอดมาเท่านั้น จนในที่สุดที่ถูกวางลงบนเตียงนุ่มอย่างไม่ค่อยจะอ่อนโยนนัก
"ขอร้องหล่ะ..."ก่อนที่จะทันทักท้วงอะไร.....ข้อมือเล็กถูกกำรวบขึงไว้เหนือหัวด้วยมือขวาเพียงข้างเดียวของชีวอนส่วนอีกมือก็จัดการปลดกระดุมเผยโฉมหน้าอกขาวเนียน แก่สายตา
"อือ....อย่านะ ชีวอน" ร้องห้ามแต่มันกลับฟังคล้ายเสียงครางเสียมากกว่า เมื่อกลีบปากอ่อนบาง ก้มลงดูดเม้มผิวกายของร่างข้างใต้จนเป็นรอยสีกุหลาบ....ถึงแม้ในใจอยากจะขัดขืนเพียงใด แต่ร่างกายกลับโอนอ่อนไปตามอารมณ์ที่ถูกจุดขึ้นมา
"พี่ฮัน~~"ขานชื่อคนที่ทำให้เค้าคลั่งจนแทบบ้า ก่อนจะเลื่อนจูบขึ้นมาที่ริมฝีปากสีสดซึ่งเม้มเข้าหากันแน่นหนาป้องกันการบุกรุกทุกวิถีทางจากอีกคน
ลิ้นร้อนพยายามดุนดันเข้ามา ให้ริมฝีปากได้รูปให้เปิดออก......ไม่นานมันก็ได้ผล เพราะความอ่อนประสบการณ์ในเรื่องแบบนี้ คนในอ้อมกอดจึงถูกรุกรานได้อย่างง่ายดายเหลือเชื่อ...
อ...อื้อ  ร้องประท้วง แต่นั่นคงไม่ช่วยอะไร เพราะสิ่งแปลกปลอมกำลังกวาดต้อนเข้ามาในปากของเค้าอย่างร้อนแรง....รุกไล่ทุกทางไม่ว่าลิ้นเล็กจะหนีไปไหน....ก็มักจะตามไปเก็บตุนความหอมหวานนั่น จนได้ทุกที
ฮึก ฮึก หยาดน้ำใสสะอาดไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยไม่หยุด พร้อมทั้งอาการสะอื้นไห้จนตัวโยน
"ข..ขอร้องล่ะ...หยุดเถอะ"
"ผมทำไม่ได้หรอก"มือใหญ่ลูบไล้ไปตามผิวที่เนียนลื่นของอีกคนอย่างหลงไหล ริมฝีปากหยุดหยอกล้อกับจุดสีชมพูหวานบนแผ่นอกที่พอใช้ลิ้นแตะลงไปเพียงนิดเดียวก็ได้ยินเสียงครางหวานดังมาเป็นระลอก และนั้นมันก็เหมือนจะทำให้สติของอีกคนขาดผึ่งทันที กางเกงตัวสวยถูกถอดร่นภายในไม่กี่อึดใจ
"อ๊ะ!!รีบหุบขาเข้าหากันทั้งๆที่ยังสะอื้นไห้อยู่ เมื่อเห็นว่าสายตาคมจับจ้องไปที่ส่วนใด พยายามที่จะคว้าผ้าห่มมาปกปิดร่างกายที่เปล่าเปลือยแต่ร่างสูงก็ตามไปกระชากมันแล้วเหวี่ยงลงพื้นอย่างไม่ใยดี
ฮันคยองหอบหายใจหนักขึ้น ดิ้นเร่าอย่างทรมาน เมื่อลิ้นร้อนลากเรื่อยลงมาบนหน้าท้องแบนราบ
มือใหญ่เลื่อนลงไปกอบกุมส่วนอ่อนไหวของร่างข้างใต้ เค้นคลึงเบาๆ เพื่อสร้างความกระสันให้แก่ร่างบาง
"อื้อ...อย่า"มีเพียงคำพูดเดียวเท่านั้นที่หลุดมาจากริมฝีปากแดงสดของคนตรงหน้า ก่อนที่จะกัดริมฝีปากล่างจนแทบห้อเลือดเพื่อสะกดกลั้นอารมณ์ที่พลุ้งพล่านจากการปลุกเร้าของอีกคน ไม่ต้องการให้เสียงครางของตัวเองเล็ดลอดออกไปให้อีกคนได้ยินมัน เจ็บใจตัวเองที่ไม่ปฏิเสธแต่ดันตอบสนองทุกสัมผัสที่ร่างสูงสรรสร้างมันขึ้นมา
"อ๊ะ...."สะดุ้งสุดตัว สะโพกบิดเร้าด้วยความทรมาน เมื่อมือใหญ่ขยับขึ้นลงอย่างรวดเร็ว เร่งจังหวะให้ร่างบางปลดปล่อยออกมาอย่างมีความสุข
""อ่ะ...จะ...ไม่ ไม่ไหวแล้ว"ใบหน้าหวานเชิดขึ้นเพราะเริ่มต้านทานความต้องการของร่างกายไม่ไหว เหงื่อชื้นผุดขึ้นที่ขมับจนชุ่ม ถึงแม้หัวใจจะสั่งห้ามแต่ร่างกายกลับตอบสนองไปในทางตรงกันข้าม จึงทำได้แค่เพียงปล่อยให้มันเลยตามเลยไป
"อื้อ....."กระตุกเกร็ง ก่อนจะปลดปล่อยความรู้สึกที่คั่งค้างให้อีกฝ่ายได้ลิ้มรสชาติ ที่มันช่างหอมหวาน น่าหลงไหลจนถอนตัวไม่ขึ้น เสียงเหนื่อยหอบดังขึ้นทั่วห้องก่อนที่อีกคนจะก้มลงประทับจุมพิตแสนหวานให้กับร่างข้างใต้เพื่อปลอบขวัญ ก่อนที่มือใหญ่จะแหวกต้นขาเนียนให้แยกออกอีกครั้ง เพื่อเบิกช่องทางให้ขยายรองรับความเจ็บปวดที่จะตามมา
"เฮือก!!!!!อ่ะ...ไม่นะ......เจ็บ อะ...! ” " สะดุ้งสุดตัว ผวาเข้ากอดคอคนตัวโต จิกเล็บลงไปบนแผ่นหลังของอีกคนอย่างทรมาน เมื่อนิ้วที่สอดใส่เข้ามาในผนังอ่อนนุ่ม ควานหาจุดที่ต้องการอย่างช้าๆ
"ไม่เจ็บนะคนดี"จูบซับหยาดน้ำตาที่คลอหน่วยบนใบหน้าหวาน หลังจากนั้นนิ้วที่สองและสามก็สอดตามมาจนสุด ร่างบางยิ่งผวาเกร็งเข้าไปอีกเป็นเท่าตัว คมเล็บจิกกดแผ่นหลังคนข้างบนอย่างต้องการระบายความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น
“ ฮึก....อา....เจ็บ ไม่...เอา ออกไป....มัน....เจ็บ! ” กำปั้น ทุบรัวกับหลังของคนตัวโตอย่างสุดกลั้น
"อดทนอีกนิดนะ"ร่างสูงถอนมือออกมาจนหมด พร้อมกับจัดการถอดเสื้อผ้าของตัวเอง แล้วนำพาสิ่งที่แสดงถึงความเป็นชายเข้าไปในช่องทางที่ถูกเตรียมไว้อย่างยากลำบาก
"“เจ็บ....เจ็บ ฮึก!!! ” แทบสะอึก เมื่ออีกคนค่อยๆดันเข้ามาในที่สุด ถึงแม้อยากจะกรีดร้องออกมาสักเพียงใด แต่ร่างบางก็เลือกที่จะระบายความเจ็บปวดลงบนแผ่นหลังของชีวอน เม้มปากเพื่อกลั้นเสียงครางครวญ น้ำตาไหลออกมาเพราะความเจ็บปวดเกินบรรยาย
"อืม...อย่าเกร็งสิคับพี่" ครางลึกสมใจ ขณะที่ขยับกาย เนิบนาบ ให้ฮันคยองได้ปรับตัวจนชินเสียก่อน ภายในบีบรัดจนแทบจะไปภายในเสี้ยววินาที หากถ้าไม่ยับยั้งตัวเองไว้ได้ทัน ก้มจูบละเลียดตั้งแต่ซอกคอขาวเรื่อยไปยังพวงแก้มที่ขึ้นสีเพื่อซับน้ำตา
"ข้างในตัวพี่มัน....."
"อ่ะ....อ๊า...จะ..ไม่"
"ฮัน~~~ผมรักพี่นะ"ยิ่งลึกเข้าไปเท่าไร ความต้องการที่มีต่อร่างข้างใต้ก็ยิ่งจะเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น ทำให้เผลอขยับตัวอย่างรุนแรง
"ชีวอน....ผม...ผมก็รักชีวอนนะ"จนในที่สุดก็หนีใจตัวเองไม่พ้น ยอมพูดความในใจให้อีกคนได้รู้  ใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อเชิดขึ้นสะบัดไปอีกทาง ก่อนจะกระตุกเกร็งปลดปล่อยออกมาอีกรอบ ร่างสูงกดกายเข้าไปอีกครั้งให้ลึกลงไปที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนที่จะปลดปล่อยความรักที่เต็มเปี่ยมเข้าไปในร่างบางที่เค้ารักนักรักหนา
"ผม..."โน้มใบหน้าลงจูบที่ริมฝีปากสดนั่นอีกครั้ง ก่อนจะถอนกายออกมาอย่างช้าๆเพื่อที่จะได้กกกอดคนข้างใต้ได้อย่างถนัด
"ฮัน...."เรียกคนที่หมดสติอยู่ในอ้อมกอดเพราะเหน็ดเหนื่อยกับกิจกรรมที่เพิ่งจะผ่านพ้นไป เสียงหายใจหอบปนเสียงสะอื้นยังดังออกมาอย่างต่อเนื่องจากเรียวปากบาง ร่างสูงจูบซับรอยน้ำตาที่ยังมีอยู่ประปรายก่อนจะกระชับแผ่นหลังบางให้แนบเข้ากับแผ่นอกของตัวเองเข้าไปอีก ดีใจเหลือเกินที่ได้ยินคำว่ารักออกจากริมฝีปากบางของคนที่เค้ารักแทบขาดใจ
"ผมก็รักพี่นะ" พูดอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนที่จะผล็อยหลับไป
.
.
.
TBC...............

Talk.................

เหอๆๆ  Nc ครั้งแรกในชีวิต ไม่รู้ชอบกันรึป่าว จู่ๆก็นึกอยากแต่งขึ้นมา ยังสับสนในตัวละครอยู่เหมือนกันว่าจะให้ยอมโดยดี หรือขัดขืนพอเป็นพิธี แต่สุดท้ายที่ออกมาอย่างที่เห็นกันนี่แหละ
เม้นท์มาบอกกันได้นะจะได้มีกำลังใจที่จะแต่งต่อไป
เรื่องเก่ายังแต่งไม่จบ แต่ก็ยังขยันพล็อตเรื่องใหม่ขึ้นมาอีกแล้ว เฮ้อ........
รักคนอ่านทุกคน แต่ถ้าเม้นท์ให้ก็จะน่ารักมากๆเลยหล่ะค่ะ
แอบนั่งพิมพ์ฟิคอยู่ ไม่รงไม่เรียนมันแระ (ก็ตามอาจารย์สอนไม่ทันอ่ะ)จะรีบไปสำรวจดาวพลูโตเหรอคะจาน????พวกหนูยังอยู่บนโลกกันอยู่เลยนะคะ เอาเป็นว่าไปเจอกันที่ทางช้างเผือกก็แล้วกันนะคะ
เหอๆ อาทิตย์หน้าต้องส่งPhoto shop ได้ข่าวว่ายังไม่ได้เริ่ม จานใจร้าย!!!!สอนอย่างกับติดจรวจใครจะไปตามทันฟระ
ไปจริงๆแระ รักษาสุภาพกันด้วยนะค๊าาา>3<