Love Inspired [Super Junior's Fiction::SiHan

ลำดับตอนที่ #3 : Love Inspired....Chapter 3

เสียงดังโครมครามที่ดังขึ้นมาจากห้องนอนของลูกชายตนเอง ม่ามี๊สุดที่รักเพียงแค่เงี่ยหูฟังเล็กน้อย พลางลอบยิ้มออกมา เด็กสมัยนี้หยอกกันแรงจังเลยน๊า......
"ไอ้ชีวอน แกอยากตายมากใช่มั๊ยห๊า" มือบางบีบคอคนตัวสูงไว้แน่นไม่มีทีท่าว่าจะเบามือ ชีวอนไอสำลักออกมาสองสามทีก่อนรวบรวมกำลังที่มีอยู่ทั้งหมดรวบเอาตัวคนอารมณ์ร้ายเข้ามากอดทั้งๆที่มือบางยังฝังประทับอยู่ที่คอไม่ยอมปล่อย
"ปล่อยฉันน๊า" ดิ้นสุดแรงก่อนที่จะฝังรอยฟันลงไปบนไหล่หนา จนอีกคนต้องรีบปล่อยแทบจะทันที
"พี่เล่นงี้เหรอ....ได้"โถมตัวเข้าใส่ร่างที่กำลังตะเกียกตะกายลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล เพราะมืออีกคนดึงข้อเท้าไว้อยู่
"ไอ้บ้า ปล่อยนะโว้ย" หันไปรัวกำปั้นลงไปที่ไหล่กว้างของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องที่นั่งคร่อมตัวเค้าไว้อยู่ หนักก็หนัก เหนื่อยก็เหนื่อย....แต่ถ้าไม่ยอม ต้องเป็นเค้าเองที่หมดแรงไปซะก่อนที่จะดีดไอ้เด็กบ้านี้ออกไปให้พ้นตัวได้
"พี่ยอมรึยัง" ยกยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์ก่อนจะรวบขึงข้อมือเล็กทั้งสองขึ้นไว้เหนือศีรษะอย่างรวดเร็วด้วยมือเพียงข้างเดียว ไม่ให้อีกคนได้ตั้งตัว
"ไม่...อย่าให้ฉันหลุดไปได้นะ แก!!"แยกเขี้ยวยิงฟัน ใบหน้าหวานถลึงตาใส่ราวจะกินเลือดกินเนื้อ แต่แค่นี้ไม่ได้ทำให้คนอย่างชเว  ชีวอนกลัวได้หรอก
"แน่ใจ...พี่ก็รู้ พี่สู้ผมไม่ได้หรอก" ขึ้นเสียงสูง มือข้างที่ยังว่างอยู่เกลี่ยไปที่แก้มใสอย่างหยอกเอิน คนข้างล่างได้แต่สะบัดหน้าหนี ทำไมมันแรงเยอะอย่างนี้ฟระ??
"เอ่อ..."เสียงแผ่วเบาที่เอ่ยออกมาจากด้านหลังทำให้คนที่ปล้ำกันอยู่แทบจะผละออกจากกันในทันที
"มะ....ม๊า เข้ามาตั้งแต่เมื่อไรกัน ผะ..ผมไม่เห็นได้ยินเสียงประตูเปิดเลย" เสียงหวานเอ่ยถามอย่างตะกุกตะกัก ดวงตากลมเบิกโต เมื่อเห็นว่าต้นเสียงเป็นใคร
"ก็...มะเมื่อตะกี้นี้เองแหละจ๊ะ ว่าแต่เล่นอะไรกันอยู่เหรอ มันถึงกับต้องปล้ำกันขนาดนี้เลยเหรอลูก"ยังตกตะลึงกับภาพที่เห็นตรงหน้า ชีวอนนั่งคร่อมตัวลูกชายของหล่อนอยู่ สมัยนี้เด็กผู้ชายเค้าเล่นกันแบบนี้เหรอเนี่ย??
"เอ่อ...อ้อ เราเล่นมวยปล้ำกันอยู่หน่ะฮะคุณป้า เนอะพี่ฮันเนอะ" นิ้วเรียวสะกิดยิกไปที่แขนบางของอีกคนให้เออออห่อหมกตามไปด้วย
"งั้นหรอกเหรอจ๊ะ  ม๊าก็นึกว่า..............."
"ม๊านึกว่าไรเหรอฮะ"
"ปะ เปล่าหรอกจ้ะ อ้อ....ม๊าเอาขนมมาให้หน่ะ กลัวว่าจะหิวกัน"พูดพร้อมกับเดินเอาจานไปวางไว้หน้าโต๊ะเครื่องแป้งที่ข้าวของมันล้มกระจัดกระจายอยู่ทั่วบริเวณ
"ขอบคุณครับคุณป้า" ยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะเหลือบไปมองหน้าผู้เป็นพี่ที่ตอนนี้หน้าซีดเป็นไก่ต้มไปแล้ว
"งั้น ป้าไม่กวนแล้วนะ" เหล่มามองมาอีกรอบก่อนจะเดินออกจากห้องไป
"เฮ้อ....เพราะแก ชีวอนเกือบจะทำให้ม๊าเข้าใจผิดแล้วมั๊ยหล่ะ" เดินมาทิ้งตัวบนเตียงนุ่มก่อนจะยกมือขึ้นปาดเหงื่อบนใบหน้า เพิ่งอาบน้ำแท้ๆ ไม่พ้นต้องอาบใหม่อีกรอบเป็นแน่
"ก็พี่นั่นแหละเริ่มก่อน ถ้าพี่ไม่...."หยุดพูดทันทีเมื่ออีกคนทำท่าจุ๊ปาก พลางชี้ไปที่ประตู
"มีอะไรเหรอ" กระซิบถามเสียงแผ่ว ก่อนจะหันมองตามนิ้วเรียวไป
"เดี๋ยวนะ" ย่องไปที่ประตู เอาหูแนบ ก่อนจะตัดสินใจเปิดออกไป
"อ๊ะ!!" คนที่เดินวนเวียนอยู่หน้าประตูสะดุ้งเฮือกทันทีที่ประตูเปิดออก ใบหน้ามีอายุส่งยิ้มให้อย่างแกนๆ เพราะถูกจับได้
"ม๊ามีอะไรรึป่าวฮะ" เหล่ตามองอย่างไม่ไว้ใจ คิดจะมาจับผิดพวกเค้าหล่ะสิ ท่าทางแบบนี้
"เอ่อ...อ้อ ม๊าจะมาถามว่า จะดื่มอะไรกันมั๊ย เดี๋ยวม๊าจะเอามาให้" หาข้อแก้ตัวได้อย่างเฉียดฉิว พร้อมๆกับเป่าปากอย่างโล่งอก
"ไม่หล่ะฮะ พวกผมอิ่มแล้ว"
"งะ..งั้นเหรอจ๊ะ งั้นม๊าไม่กวนแล้วหล่ะ" หันหลังกลับเดินลงบันไดไป แต่ก็ไม่วายเหลียวหลังมามองอีกรอบ
"กลับลงไปแล้วเหรอ" ตะโกนถามมาจากในห้องทันทีที่อีกคนปิดประตูแล้วเดินเข้ามาสมทบ
"อืม แล้วนาย เมื่อไหร่จะกลับ เหม็นขี้หน้าจะแย่อยู่แล้วเนี่ย" ยืนกอดอก พิงหลังเข้ากับพนังห้อง มองมาด้วยสายตาจิกกัดเล็กๆ
"ผมว่าผมจะนอนค้างที่นี้นะ คืนนี้"
"อะไรนะ!!...ค้างที่นี่ ฝันไปเถอะ บ้านนายก็มีก็กลับไปนอนบ้านเซ่ นั่นหน่ะ"นิ้วเรียวชี้ไปที่บ้านฝั่งตรงข้ามที่มืดสนิท ไม่มีแสงไฟเล็ดลอดออกมาเลย เพราะเจ้าของบ้านมาหมกตัวอยู่ที่ห้องของเค้าตลอดเย็น
"ไม่เอาหรอก อยู่คนเดียวน่ากลัวจะตาย"ทำท่าขนลุกขนพองก่อนจะถือวิสาสะกระโดดขึ้นเตียงคว้าผ้าห่มมาคลุมโปง
"เฮ้ย!!อย่าทำเนียน ออกไปนะโว้ย" พยายามต่อไปที่จะกระชากผ้าห่มให้หลุด แต่อีกคนกลับจับไว้เสียแน่นไม่ยอมปล่อย
"พี่อย่าใจร้ายสิ ถ้าผมกลับผมต้องอยู่บ้านคนเดียวนะ" โผล่หัวออกมาตัดพ้อเล็กน้อยก่อนจะมุดกลับเข้าไปใหม่
"นายก็อยู่ออกบ่อยไม่ใช่เร๊อะ"รัวกำปั้นลงบนผ้าห่มหวังเพื่อจะให้อีกคนโผล่หน้าออกมา
"พี่!!ทำไมชอบใช้กำลังจัง ทำแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ" โผล่ขึ้นมาจับแขนคนที่รัวกำปั้นมาที่เค้าไม่ยอมหยุด ขืนปล่อยให้ทุบอยู่อย่างนี้ ช้ำตายกันพอดี
"ฮึ้ย...ก็กลับไปซะทีสิ คนจะนอนแล้ว"ค้อนขวับก่อนจะกระแทกตัวลงนั่ง ไม่ได้งอนหรอกนะ แต่มันเหนื่อยต่างหาก -*-
"พี่ก็นอนไปสิ ผมก็นอนของผม" หันหลังให้ พร้อมหลับตาปี๋ ถึงจะเอาช้างมาฉุดก็อย่าหวังว่าชีวอนคนนี้จะไปง่ายๆเลย ไม่มีทาง.....
"ชีวอน!!"กระแทกเสียง กัดฟันเสียงดังเมื่ออีกคนทำเป็นไม่สนใจที่เค้าพูด
"อยู่แค่นี้ไม่ต้องตะโกนก็ได้ จะนอนไม่ใช่เหรอ ปิดไฟให้ด้วยนะ"หันมาสั่งหน้าตายอย่างกับเป็นห้องของตัวเอง ฮันคยองได้แต่อ้าปากพะง้าบๆ พูดไม่ออก ทำอะไรคนตรงหน้าไม่ได้เลย
"ฮึ้ย...."ล้มตัวลงนอนตรงที่ว่างที่อีกคนเหลือไว้ให้เพียงนอนนิด นี่มันห้องเค้าหรือห้องเจ้าเด็กกวนบาทาคนนี้กันแน่นะ -*-
"เขยิบไปอีกสิ นอนกินที่ชะมัด"ออกแรงเอาเท้ายันร่างอีกคนให้เขยิบพร้อมกับเอื้อมมือไปปิดไฟหัวเตียง จะยอมให้วันนี้วันเดียวเท่านั้นนะ จะไม่มีคราวหน้าอีกเด็ดขาด...ขอสาบาน!!
.
.
.
เช้าวันใหม่ในขณะที่อากาศข้างนอกสดใส แต่คนในห้องนอนขนาดกระทัดรัดกลับทำหน้าบูดเบี้ยวเพราะแสงแดดที่มันกำลังส่องหน้า ทำให้ต้องพลิกตัวเอาแผ่นหลังบางไปปะทะแทน
"อื้อ...."ครางออกมาเพราะอึดอัด ขยับตัวไม่ได้เพราะถูกวัตถุหนักๆทำตัวเอาไว้อยู่เสียครึ่ง
"เฮ้ย...ชีวอนเอาขาออกไปนะ"ยกขาข้างที่พาดอยู่บนตัวเค้าให้ออกไปให้พ้นจากบริเวณต้นขา แต่ก็ยังเหลือแขนที่ยังคงกอดเอวบางไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
"อืม อย่างเพิ่งสิพี่ กำลังฝันดีเลย" ทำตัวเป็นเด็กดื้อ พลางกระชับอ้อมกอดให้แน่นยิ่งขึ้น เมื่อรู้สึกว่าอีกคนจะลุกหนี
"โว้ย!!! ปล่อยสิวะ"และแล้วฝ่าเท้างามๆ(?) ก็ลงประทับยันเข้าที่หน้าท้องแกร่ง เล่นเอาคนตัวสูงหน้านิ่ว จุกไปโดยปริยาย
"พี่ มันเจ็บนะ"ลืมตาโพล่งขึ้นมา พร้อมๆกับชันตัวขึ้นนั่ง มือหนาลูบท้องป้อยๆ ใจร้ายได้แม้กระทั่งคนหล่อๆอย่างเค้าเชียวหรือนี่
"ก็อยากมากวนประสาทตั้งแต่เช้าทำไมหล่ะ จะไปโรงเรียนไม่ทันแล้วเนี่ย"มือเรียวชี้ไปที่นาฬิกาตั้งโต๊ะขนาดเล็กที่อีทึกซื้อให้ในวันเกิด
"หา...จะแปดโมงแล้วเหรอ ตายหล่ะ อีก 15 นาทีเจอกันหน้าบ้านนะ"เบิกตาโพลง พูดจบก็ลุกพรวดวิ่งผ่านหน้าคนตัวเล็กไปอย่างรวดเร็ว
"ฮาๆๆ เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับฮันคยองคนนี้ เร็วไปแปดปีไอ้น้องเอ๊ย" เผยยิ้มร้ายกาจก่อนจะเอื้อมมือไปปรับเข็มนาฬิกาให้ตรงกับเวลาปกติ 6 โมง 50 นาที เมื่อเทียบกับนาฬิกาข้อมือเรือนสวยที่วางอยู่บนหัวเตียง
.
.
.
"อะ...อ้าว ชีวอน เมื่อคืนไม่ได้กลับบ้านหรอกเหรอเนี่ย" เอ่ยถามออกไปเมื่อเห็นเด็กหนุ่มวิ่งหน้าตาตื่นลงมาจากชั้นบน...ออกมาจากห้องของฮันคยอง
"อ้อ...ครับ เผอิญคุยกันจนดืก เลยขอพี่เค้าค้างด้วยหน่ะครับ" ตอบออกไปอย่างอาการลุกลี้ลุกลน จะสายอยู่ลอมล่อแล้ว ขืนยังตอบคำถามอยู่มีหวังได้ออกไปวิ่งรอบสนามทั้งๆที่ยังเช้าอยู่แน่ๆ
"ผมไปก่อนนะครับ เดี๋ยวจะไปโรงเรียนสาย" โค้งขอตัวอย่างมีมารยาทก่อนวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว อีก 10 นาที.....จะทันมั๊ยหนอ
.
.
"พี่เสร็จรึยังอ่ะ สายแล้วนะ" เดินวนไปวนมาอย่างร้อนรนอยู่บริเวณประตูบ้าน รอนานแล้ว คนเป็นพี่ก็ไม่ยอมออกมาสักที จนในที่สุด
"นายจะรีบไปเปิดโรงเรียนรึไงชีวอน" ร่างบางโผล่หน้ามาถามก่อนจะเดินมาหยุดยืนที่ริมระเบียงในห้อง ในสภาพชุดนอนตัวเดิม
"พี่ ยังไม่ได้ทำอะไรเลยรึเนี่ย สายแล้วนะ" ขมวดคิ้วมุ่นอย่างขัดใจ ดูเหมือนคนๆนี้จะไม่เร่งรีบอะไรเลยทั้งๆ ที่จะไปสายกันทั้งคู่แบบนี้แล้ว
"ไม่ต้องรีบ ตอนนี้มันแค่ 7โมง 15 เองนะ"ยกยิ้มมุมปาก ชอบใจที่เห็นคนตัวสูงทำหน้าตกใจ อ้าปากหวอ
"พี่ว่าอะไรนะ 7โมง 15 งั้นเหรอ"และแล้วก็ถึงบางอ้อ เมื่ออีกคนโยนนาฬิกาข้อมือที่ชีวอนลืมเอาไว้ลงมาให้ทางระเบียง นึกโทษตัวเองเสียรู้ฮันคยองจนได้
"ไปอาบน้ำดีกว่า อ้อ นายก็เข้าไปกินข้าวเช้ารอเลยละกัน อีก 30 นาทีเจอกัน" ผิวปากอย่างสบายใจก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้อง ปล่อยให้ชีวอนยืนแยกเขี้ยวอยู่ข้างล่างอย่างเจ็บใจ เอาคืนได้เจ็บแสบมาก...ฮันคยอง
"อ้าว แต่งตัวเสร็จแล้วเหรอจ๊ะ ไวจัง" ถามขึ้นเมื่อเห็นชีวอนเดินฟึดฟัดเข้ามานั่งในห้องครัว พลางทำหน้าบึ้งอย่างกับไปกินรังแตนมาจากที่ไหน
"ฮะ ก็ใครบางคนเล่นหลอกผมว่าจะ 8 โมง แล้วนิฮะ ผมก็เลยลนไปหมด นี่ท่าผมลื่นล้มในห้องน้ำนะ คงจะสะใจเค้าเลยหล่ะ" พูดกัดอีกคนให้ผู้เป็นป้าได้ฟัง
"ใครเหรอจ๊ะ" คำถามที่ถามกลับมาทำเอาชีวอนถึงกับทำตาโต นี่เหมือนกันทั้งบ้านเลยรึไงนะ??
"ป้าล้อเล่นจ้ะ เราสองคนนี่น๊า ชอบเล่นอะไรกันเป็นเด็กๆไปได้" กลั้วหัวเราะกับวีรกรรมของลูกชาย พลางจัดเตรียมอาหารเช้าโดยมีลูกมือเป็นเด็กหนุ่มน่าตาดีมาคอยช่วยอยู่ข้างๆ
"ผมผิดเองแหล่ะที่ไม่ดูนาฬิกาให้ดีๆ ทั้งๆที่บ้านก็มี แต่ใครมันจะไปคิดหล่ะครับ ตอนที่มันลนลานแบบนั้นหน่ะ" บ่นออกมาทั้งๆที่มือก็ยังสาละวนอยู่กับการจัดอาหารเช้าสำหรับสามที่
"ม๊าฮะ เช้านี้มีอะไรทานบ้างเอ่ย" เสียงหวานเอ่ยเจื้อยแจ้วเดินอารมณ์ดีมาตั้งแต่ออกจากห้อง พาลให้อีกคนหน้าบึ้งหนักเข้าไปอีก อารมณ์ดีเข้าไปเถอะ เดี๋ยวจะดีไม่ออกแน่ -*-
"อ้อ หายเหนื่อยแล้วเหรอชีวอน"ยักคิ้วให้อย่างมีชัยก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งฝั่งตรงกันข้าม
"หายแล้วหล่ะ หายตั้งแต่เห็นนาฬิกาเลยแหละ" กัดฟันพูดพลางถลึงตาใส่ ไม่มีใครยอมใครเลยในวินาทีนี้
"พอแล้วจ๊ะ ทานข้าวกันได้แล้วเดี๋ยวก็ไปสายกันจริงๆหรอกทีนี้"รีบห้ามก่อนที่จะมีมวยเกิดขึ้นเวลาอาหารเช้า ฮันคยองยิ้มเยาะเล็กน้อยก่อนจะตักข้าวเข้าปาก
"จริงๆ เลยน๊า" ส่ายหน้าให้กับนิสัยที่ไม่ยอมโตของเด็กทั้งคู่อยู่บ้านติดกันแท้ๆ ทำไมถึงไม่ถูกกันเลยนะ ทั้งๆที่เมื่อคืนก็นอนด้วยกันแท้ๆ (เกี่ยวกันมั๊ยคะม๊า : คนแต่ง)
"ผมอิ่มแล้ว นี่จะนั่งแช่อีกนานมั๊ย" ปรายตาไปมองได้เด็กหน้าหล่อที่นั่งกินข้าวทั้งๆที่ยังทำหน้าบึ้งไม่หาย สงสัยจะโกรธจริงๆแหะงานนี้
"ยัง"ตอบเสียงแข็ง คอเชิดพลางคีบชิ้นเนื้อเข้าปาก อยากแกล้งให้ต้องคอยบ้าง อยากจะงอนให้ต้องง้อ
"งั้นก็กินไปนะ ฉันไปแระ" ยกเป้ขึ้นสะพายทำท่าจะเดินออกไป หากแต่อีกคนรั้งข้อมือเอาไว้
"อิ่มแล้วก็ได้ ชิ" เช็ดปากอย่างลวกๆกก่อนจะเดินไปหยิบเป้ขึ้นสะพาย แต่ไม่ลืมที่จะหันไปโค้งให้ม่ามี๊ของฮันคยอง
"อย่าไปมีเรื่องกันกลางถนนหน่ะลูก อายเค้า"ตะโกนบอกไปอย่างแกล้งเล่น แต่ก็ไม่วายลอบยิ้มออกมา ถึงโกรธกัน แต่เดี๋ยวก็หาย ไม่เกินวันหรอก
.
.
"นี่ชีวอน นายจะทำปากยื่นแบบนี้อีกนานมั๊ย"หันไปคะคอกไอ้คนที่เดินตามมาข้างหลัง ถึงจะสะใจที่การแกล้งครั้งนี้ได้ผลเกินคาด แต่ก็ขัดใจกับไอ้ปฏิกิริยาที่งอนจนเกินงามของร่างสูง นี่มันจะเป็นตุ๊ดเข้าไปทุกทีแล้วนะเนี่ย
"ถ้าผมเกิดลื่นหัวฟาดพื้นไปจะทำไง พี่คงจะสะใจมากเลยสินะ ดีนะที่ผมจับราวผ้าม่านในห้องน้ำไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้นหล่ะก็ไปเก็บศพได้เลย" มองหน้าอีกคนด้วยความรู้สึกเจ็บปวด สร้างสถานการณ์ปลอมๆขึ้นมาเพื่อให้อีกคนรู้สึกผิด
"จริงเหรอ" ทำตาโต พลางเข้าไปจับเนื้อจับตัวของอีกคนอย่างลนลาน
"ผมจะโกหกพี่ไปทำไมเล่า"ทำเป็นปัดมือของฮันคยองออก แล้วเดินนำหน้าไป....ใกล้แล้วหล่ะ ใกล้ถึงเวลาเอาคืนแล้ว....^ ^
"เอ่อ...ฉัน...ฉัน" อ้ำอึ้ง รู้สึกผิด ไม่คิดว่าเค้าจะเล่นแรงจนอีกคนต้องเจ็บตัว
"พี่ไม่ต้องพูดอะไรหรอก ถึงยังไงผมมันก็แค่ตัวรำคาญของพี่เท่านั้นแหละ" พูดอย่างน้อยใจ พลางเหล่ตามองสีหน้าของอีกคนที่หน้าซีดลงไปถนัดตา
"คือ...มันไม่ใช่...โว้ย!!..นี่แกกำลังทำให้ฉันไม่สบายใจรู้มั๊ยเนี่ย"เดินมาขวางหน้าอีกคน พลางจ้องมองใบหน้าที่ตีหน้าเศร้าได้โล่อย่างสำนึกผิด
"ช่างเถอะ ออดจะดังแล้ว รีบเดินเถอะ เดี๋ยวประตูจะปิดเสียก่อน"เสหน้าหันไปอีกทาง พร้อมกับเบี่ยงตัวหลบคนตัวเล็กที่ยืนนิ่งโดยที่ไม่คิดจะขยับไปไหน
"ฉันขอโทษ" พึมพำตามหลังมา ทำเอาอีกคนต้องรีบกลั้นหัวเราะ กลัวจะหลุดออกไปเสียก่อน
"นายจะให้ฉันทำอะไรก็ได้ เลิกโกรธได้แล้ว"ร่างสูงถึงกับทำตาโต หันไปมองอีกคนอย่างอึ้งๆ นี่ฮยองพูดจริงๆหรือนี่ เค้าไม่ได้หูฟาดไปใช่มั๊ย
"พี่พูดจริงนะ" จากโหมดเศร้ากลายมาเป็นโหมดหลั่นล้า ชีวอนช่างเปลี่ยนอารมณ์ได้เร็วยิ่งกว่ากิ้งก่าเปลี่ยนสีซะอีกแหน่ะ
"ก็....เมื่อกี้ฉันว่าอะไรนะ ฉันจำไม่ได้แล้วหล่ะ" ทำเป็นความจำเสื่อมชั่วคราว รู้ทันทีว่าคิดผิดมหันต์ที่พูดแบบนั้นออกไป
"พี่อ่ะ ไม่เป็นไร พี่จำไม่ได้ แต่ผมจำได้นะ" เดินมาเกาะแขนคนตัวเล็กพร้อมกับแกว่งไปมา จนอีกคนแถบจะถลาไปตามแรงเหวี่ยง
"เออ..รีบเข้าเถอะ คราวนี้นายได้สายจริงๆแน่ ชีวอน" ลากเด็กตัวโตให้เร่งฝีเท้า เพราะประตูจะปิดอยู่ลอมล่อแล้ว
คิดถึงผลที่จะตามมาของคำพูดที่ไม่ได้คิดให้ดีเสียก่อน ทำเอาฮันคยองถึงกับปวดขมับ ไม่รู้เอาเสียเลยว่าตกหลุมกับดักของอีกคนเข้าอย่างเต็มเปา
....ได้เวลาเอาคืนแล้วหล่ะครับพี่ชายคนสวย......
.
.
.
.
TBC..................................................................................................

Talk.......

แหะๆๆ หวัดดีครับทุกคน เป็นไงบ้างปิดเทอมกันแล้ว ช่วงนี้อากาศร้อนจับจิตเหลือเกิน ซึ่งมันก็เป็นอุปสรรคต่อสมองน้อยๆของเราในการแต่งฟิค เฮ้อ....ร้อนเหลือทน และก็เป็นช่วงเครียดอีกช่วง อยากหางานทำให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เก็บเงินเพื่อไปดูปู้ชายสิบสามคนหรือจะเป้นสิบสี่ ถ้ารวมน้องรี่ของเฮาเข้าไปแล้ว 
ยังไงก็ช่วยเม้นต์มาบอกกันบ้างนะคะ คนแต่งจะได้มีกำลังใจแต่งต่อไป 
บายค่ะ =3=