Way For Love[Super Junior's Fiction::SiHan]

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter.2..คนมีแผน.....(?)

"โว้ยยยย.....เซ็ง เครียด เงินก็ไม่มี รถก็โดนยึด มีอะไรดีมั้งวะเนี่ย" บ่นกับเพื่อนซี้ ต้องการหาที่ระบาย และคนที่สามารถรองรับอารม์เค้าได้ดีที่สุดคงจะหนีไม่พ้นเพื่อนซี้ร่างใหญ่ "คังอิน"นี่เอง
"นายก็ทำตัวให้มันดีๆซิวะ ให้ป๊ากะม๊าเค้าเห็นว่านายเลิกนิสัยเสียทั้งหลายแหล่ที่นายสะสมมันเอาไว้แล้วอ่ะ"เกาหัวแกร็กๆ เหนื่อยใจกับเพื่อน ทำตัวเองแท้ๆ แล้วจะมาบ่นหาพระแสงอะไรวะ
"นี่ นายหลอกด่าฉันใช่ม่ะ คังอิน" มองตาขวางใส่เพื่อน
"ฉันไม่ได้ด่า ก็แค่ให้คำแนะนำเท่านั้นเองโว้ย"ตอกกลับมาอย่างนักเลง
"เออ....ช่างเถอะ"
"เลิกเรียนไปไหนรึป่าว" ถามเพื่อนซี้ที่ตั้งแต่เปิดเรียนมาได้ 2 อาทิตย์เพิ่งจะเห็นหัว ถ้าพ่อมันไม่ดัดนิสัยนี่ก็คงจะยากที่มันจะโผล่ทั้งหัวและตัวมาเรียนได้
"อืม....มีธุระนิดหน่อยหน่ะ"ตอบพลางคิดไปถึงร้านกาแฟร้านเล็กๆร้านนั้น แล้วอมยิ้ม
"เออ....ไอ้คนธุระเยอะ นานๆจะได้เห็นหัวกัน ธุระเรื่องสาวอีกหล่ะสินายเนี่ย" ถามอย่างรู้ทัน
"ไม่ใช่ซะหน่อย อ้อ...แล้วอีกอย่างตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปนายก็จะได้เห็นหน้าหล่อๆของฉันทุกวัน เอาให้มันเหม็นหน้ากันไปข้างหนึ่งเลยดีมั๊ย"คว้าที่คอของคังอินแล้วยักคิ้วใส่ ให้มันกวนอย่างนี้สิ
"จะทำตัวดีๆแล้วว่างั้นเถอะ"
"ใช่...ต่อไปนี้ฉันจะเป็นชีวอนคนใหม่" ยืดอกพูดอย่างเต็มปากเต็มคำ แล้วมันจะได้สักกี่วันหล่ะเนี่ย
.
.
.
"พรุ่งนี้เจอกัน"บอกลาเพื่อนซี้ วันนี้จะต้องไปที่นั่นให้ได้ หลังจากโดนกักบริเวณอยู่หลายวัน โทษฐานกลับบ้านผิดเวลาในขณะที่ยังโดนทัณฑ์บนอยู่
"อ๊ะ.." เพราะความรีบร้อนจึงไม่ทันสังเกตว่ามีคนเดินใจลอยอยู่ข้างหน้า เป็นเหตุให้ชนกันอย่างแรงจนทั้งสองล้มลงไปกองกันอยู่กับพื้น
"ขอโทษครับ คือผมรีบไปหน่อย" รีบกล่าวขอโทษทันทีที่ลุกขึ้นได้ พร้อมเดินไปฉุดแขนของอีกคนให้ลุกขึ้นตาม
"จะรีบ...."หยุดไว้แค่นั้นเมื่อเห็นว่าคู่กรณีที่วิ่งชนเค้าเป็นใคร
"อ้าว...คุณเองเหรอ ผมซุ่มซ่ามใส่คุณอีกแล้วเหรอเนี่ย แย่จังเลยขอโทษนะ"ร่างบางตรงหน้ากล่าวเสียงอ่อย ยู่หน้าอย่างนึกโทษตัวเอง ซุ่มซ่ามให้มันได้อย่างนี้สิ
"ไม่เป็นไรหรอก" ฉีกยิ้มกว้าง ให้อีกคนเห็นว่าไม่ได้โกรธอะไร
"ไม่เจ็บตรงไหนใช่มั๊ย" พลางปัดฝุ่นออกจากเสื้อผ้าตัวเอง
"ไม่หรอกแล้วคุณหล่ะ" ถามเมื่อเหลือบไปเห็นรอยถลอกที่มือของอีกคน
"ไม่เหมือนกัน"ซุกมือเข้าที่เสื้อโค้ทตัวโต เพื่อไม่ให้อีกคนเห็น แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว
"โกหก ผมเห็นนะว่ามือคุณเลือดออก" พลางดึงแขนของอีกคนให้ออกมาจากเสื้อเพื่อดูแผล
"แผลใหญ่เหมือนกันนี่ ผมว่าไปทำแผลก่อนเถอะ"ลากอีกคน ให้กลับเข้าไปในมหาลัย แต่ร่างบางกลับขืนไว้
"ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวไปทำที่ร้านก็ได้"บิดข้อมือออกอย่างสุภาพ
"งั้นเอาผ้าเช็ดหน้าพันแผลไว้ก่อนเถอะนะ"ยื่นผ้าเช็ดหน้าผืนบางส่งให้อีกคน ซึ่งอีกคนก็รับเอาไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ
"ผมไปส่งนะ"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ขึ้นรถไปสามป้ายก็ถึงแล้ว รบกวนคุณเปล่าๆ"ปฏิเสธโดยรักษาน้ำใจอย่างที่สุด คนๆนี้ต้องเดือดร้อนเพราะเค้ามาหลายต่อหลายครั้งแล้ว แล้วถ้าต้องให้ไปส่งอีกเค้าดูมันจะยิ่งทำให้เค้าลำบากใจขึ้นไปอีก
"แต่ผมอยากไปส่งนี่"พูดให้อีกคนได้รู้ความหมาย แต่กิริยาที่ตอบกลับมาคือสีหน้าที่ไม่เข้าใจในสิ่งที่เค้าพูดไปเลยแม้แต่น้อย
"แต่.."
"คุณมือเจ็บอยู่นะ อย่าปฏิเสธเลย"ยกข้ออ้างที่อีกคนฟังแล้วคิดว่ามันเกี่ยวกันมั๊ยเนี่ย???
"นะ...ให้ผมไปส่งคุณนะ"
"ตามใจ"พูดขึ้นเรียบๆ ขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงกับคนดื้อด้านคนนี้เสียแล้ว
"คุณเรียนอยู่ที่นี่เหรอ ผมก็เรียนที่นี้เหมือนกัน"ชี้ไปที่ตราประจำมหาลัยที่ติดอยู่กับหนังสือเล่มบางที่ร่างสูงหอบไว้อยู่  อีกคนได้ฟังแล้วถึงกับตาโตเรียนที่เดียวกันแล้วทำไมไม่เคยเห็นหน้าเลยวะ(แล้วแกมาเรียนมั๊ยหล่ะวอน)
"แล้วฮันเรียนคณะอะไรเหรอ" แอบเนียนเรียกชื่อ ซึ่งอีกคนก็ไม่ขัดข้องที่ร่างสูงเรียกตัวเองอย่างนั้น
"คณะศิลปศาสตร์ เอกภาษาเกาหลี" บอกชื่อคณะและวิชาเอกพร้อมเสร็จสรรพ
"ทำไมผมไม่เคยเห็นฮันเลยหล่ะ ผมก็ไปหาเพื่อนที่นั่นบ่อยๆ เพิ่งเข้ามาใหม่เหรอ"
"ผมอยู่ปี 4 แล้ว"หัวเราะกับคำถามที่อีกคนถามมา นี่หน้าเค้าอ่อนขนาดนั้นเลยเหรอ
"ปี 4 แล้วเหรอ"ทำหน้าเหวอกับคำตอบที่ได้รับ
"แล้วชีวอนหล่ะ"
"ผมอยู่ปี 2 คณะวิศวะ"
"โอ้...เก่งนี่ เรียนวิศวะด้วย"ชมออกมาจากใจจริง เป็นผลให้เจ้าตัวอายหน้าแดง ไม่ใช่เพราะถูกชมหรอก แต่อายมันละอายใจต่างหาก เลยได้แต่ยิ้มเจื่อนๆให้
"แล้วเรียนยากมั๊ย"ยังถามต่อไปไม่เลิก
"ก็...ก็..พอควรอ่ะนะ"โกหกออกไป จะให้รู้ได้ยังไงว่าเค้าแทบจะไม่ได้เข้าเรียนเลย
"แล้ว..."
"รถมาแล้วไปกันเถอะ" รถประจำทางช่วยชีวิตไว้ได้ทัน ขืนยังถามตอบอยู่อย่างนี้ต้องเป็นเค้าเองแน่ที่จะจนมุม
"อืม..."ลุกขึ้นตามแรงฉุดที่ร่างสูงจับแขนเค้าให้รีบวิ่งไปที่รถ ก่อนที่มันจะออกตัว
"คนเยอะจังเลย" ร่างบางบ่นออกมาเพราะอึดอัดกับการเบียดเสียด แถมมือก็ใช้ประโยชน์ได้อยู่แค่ข้างเดียว เพราะอีกข้างมันเจ็บหน่ะสิ!!!!
"ไหวมั๊ย"ชีวอนหันมาถามด้วยความเป็นห่วง เห็นพอรถหยุดทีร่างบางก็ถลาไปข้างหน้าที เพราะฐานไม่มั่นที่ต้องใช้มือข้างเดียวจับราวเอาไว้
"อืม..."ตอบกลับไปทั้งๆสีหน้าไม่ค่อยจะดีนัก
"เอาอย่างนี้ดีกว่า"ว่าแล้วก็ตะหวัดเข้าที่เอวบางของอีกคนให้มาอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง แผ่นหลังบางแนบชิดกับแผ่นอกของตัวเอง อย่างนี้นี่แหละมั่นคงดี>~~<
"ชีวอน..."ร้องออกมาอย่างตกใจกับการกระทำของร่างสูง
"ทีนี้ฮันก็จะไม่ถลาไปข้างหน้าอีกแล้วไง มือเจ็บอย่างนั้นจับราวไม่ได้หรอก" ยิ้มกริ่มอย่างพอใจที่ร่างบางไม่ได้ว่าอะไร อันที่จริงทำอะไรไม่ได้ต่างหากหล่ะ
.
.
"ถึงแล้ว"พลางแกะมือปลาหมึกให้ออกไปจากเอวของตัวเอง
"อ้าว  ถึงแล้วเหรอ เร็วจัง"พูดอย่างเสียดาย อยากจะเนียนกอดร่างนุ่มนิ่มนี้ให้นานอีกสักหน่อย
"ขอบคุณนะที่มาส่ง"โค้งให้ ทำท่าจะเดินจากไปแต่อีกคนเรียกไว้ก่อน
"ไหนๆก็มาถึงนี่แล้ว ผมช่วยดีกว่านะ"พูดจบก็แบมือขอกุญแจจากร่างบาง
"คือ รบกวนชีวอนเกินไปแล้ว"
"ไม่เป็นไรหรอกน่า ผมอยากช่วย"แบมือขอต่อไป จนร่างบางจำต้องควักกุญแจออกมาจากกระเป๋ากางเกงให้
"วันนี้ผมจะเป็นลูกมือให้เอง"
"แล้วชีวอนไม่มีธุระที่ไหนเหรอ"ถามขึ้นอย่างไม่สบายใจที่อีกคนมาช่วยเค้าอย่างนี้ กลัวว่าจะพลาดนัดที่อาจจะสำคัญไป
"ไม่มีหรอก ช่วงนี้ว่างตลอด"ตอบอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเลื่อนประตูร้านให้เปิดออกให้อีกคนเดินเข้าไป
"แน่นะ"ถามเพื่อให้แน่ใจอีกครั้ง
"แน่ที่สุดเลยหล่ะ"
"งั้นก็...ขอบคุณนะ"พูดประโยคหลังด้วยเสียงอันเบาจนอีกคนต้องก้มลงมาฟัง
"เมื่อกี้พูดว่าไงนะ ผมฟังไม่ถนัดหน่ะ"
"บอกว่า...ขอบคุณนะ"
"ยินดีเสมอคร๊าบบบบ~~~"
.
.
.
ดูเหมือนวันนี้จะปิดร้านตามเวลาปกติไม่ได้ง่ายๆ ไม่รู้ว่าลูกค้ามาจากที่ไหนกันมากมาย ทั้งๆที่เป็นวันปกติแบบนี้ ดีที่ได้ชีวอนมาช่วยทำให้เค้าไม่ต้องวิ่งหลายรอบอย่างที่ผ่านๆมา
"ฮันโต๊ะสิบ ไอซ์คอฟฟี่กับอเมริกาโน่" ผู้ช่วยจำเป็นนำออเดอร์มาเสียบไว้หน้าเคาน์เตอร์พลางมองหน้าของอีกคนที่ตอนนี้มีเหงื่อผุดขึ้นมาแต้มประปรายบริเวณไรผม
"พักก่อนมั๊ย เดี๋ยวผมทำเอง"
"ไม่เป็นไร ผมทำไหว"นิ่วหน้าเพราะอาการปวดหนึบบริเวณแผลที่มือ
"ลูกค้าน้อยแล้วหล่ะ ไม่ต้องรีบก็ได้"เสียงกระดิ่งทำให้ร่างสูงต้องหันไปมองลูกค้าที่เพิ่งเข้ามาใหม่
"เฮ้ย!!!คังอิน มาได้ไงวะ"ตะโกนเรียกออกมาอย่างคาดไม่ถึงกับลูกค้าที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่
"อ้าว เฮ้ย!!!ชีวอนมาทำไรที่นี่วะ"ถามกลับออกมาอย่างแปลกใจเช่นเดียวกัน ไหนบอกว่ามีธุระไม่ใช่เหรอ??
"เออ...ไปนั่งก่อนไป เดี๋ยวฉันไปคุยด้วย"
"เพื่อนเหรอชีวอน"เอียงคอถามอย่างสงสัย
"อืม...เรียนห้องเดียวกันหน่ะ"พลางพลักเพื่อนร่างใหญ่ให้ไปนั่ง กลัวว่าอีกคนจะเล่าอะไรเกี่ยวกับตัวเค้าให้ฮันคยองฟัง อุตส่าห์สร้างภาพไว้เสียดิบดี
"รับอะไรดีครับ"ร่างบางถามพร้อมกับยิ้มให้
"อ้อ...ไอซ์คอฟฟี่แล้วกันครับ"อีกคนตอบกับมาอย่างเขินๆ พลางหันไปมองเพื่อนที่กำลังสาระวนอยู่กับการเสิร์ฟ
"ชีวอนไปคุยกับเพื่อนเถอะ ที่เหลือผมทำเอง" กล่าวกับอีกคนอย่างอ่อนโยน
"อืม...งั้นขอตัวก่อนนะครับ"เมื่อเห็นว่าไม่ค่อยมีคน ร่างสูงจึงเข้าไปหาเพื่อนที่นั่งอยู่อีกมุมหนึ่งทันที ต้องเตี๊ยมเอาไว้ก่อนเดฮันคยองชวนคุนเรื่องเกี่ยวกับมหาลัยแล้วหมอนี่เกิดพูดคนละอย่างกับที่เค้าพูดไปมีหวังต้องมุดแผ่นดินหนีไม่ทันแน่ๆ
"เฮ้ย  คังอินฉันมีเรื่องจะให้นายช่วย" กระซิบบอกเพื่อนให้พอได้ยินกันแค่สองคน
"เรื่องไรวะ"ถามออกมาอย่างสงสัย
"คือว่า...ถ้าฮันคยองชวนคุยเกี่ยวกับเรื่องเรียน นายช่วยตอบตามนี้นะ...บลา..บลา...บลา...แล้วก็............"พูดยืดยาว อีกคนได้แต่พยักหน้าหงึกๆอย่างเข้าใจ
"แล้วทำไมจะต้องให้มันยุ่งยากอย่างนั้นหล่ะ  หรือว่าแก......"มองหน้าเพื่อนอย่างไม่อยากจะเชื่อ พลางลอบมองอีกคนที่ยืนประจำอยู่ที่เคาน์เตอร์สลับกันไปมา
"เอาจริงเหรอวะ มองเค้านิ่งๆนะ"ออกความคิดเห็นที่ร่างสูงแอบขัดใจอยู่เล็กน้อย
"ตื้อเท่านั้นที่ครองโลกโว้ย...ขอเวลาอีกนิดเท่านั้นฉันจะทำให้เค้ารักฉันให้ได้คอยดู"พูดอย่างมั่นใจเต็มที่ อีกคนได้แต่ลอบถอนหายใจ เกิดไม่เป็นไปตามที่หวังขึ้นมาหล่ะจะรู้สึกไอ้พวกความมั่นใจสูง
"ฉันไปทำงานก่อนนะ ฮันเค้ามือเจ็บอยู่ด้วย ปล่อยเค้าไว้นานแล้ว"อมยิ้มแล้วเดินจากไป ปล่อยให้อีกคนมองอย่างหมั่นใส แหม...ไอ้เนี่ย พูดเหมือนแกกับเค้าเป็นแฟนกันแล้วงั้นแหละ
"เดี๋ยวก่อน ฉันว่าฉันจะกลับแล้ว นายคิดเงินเลยละกัน"
"แก้วนี้ฉันเลี้ยงเอง แล้วอย่าลืมเรื่องที่ขอไว้หล่ะ"ย้ำเตือนความจำของอีกคนก่อนออกจากร้าน
"เอง..รู้แล้วไม่ต้องย้ำหรอก ไปก่อนนะฝากลาคุณเจ้าของร้านคนสวยด้วย"พูดแหย่อีกคนให้หึงเล่น ได้ผล สิ่งที่ตอบกลับมาคือกระดาษที่ขยุ้มเป็นก้อนปาไปที่หัวทุยๆนั่น
เดินกลับมาก็เห็นอีกคนนั่งฝุบหน้าลงกับเคาน์เตอร์ ลมหายใจสะท้อนขึ้นลงเป็นจังหวะ แสดงให้เห็นว่าอีกคนกำลังหลับสนิท คงจะเหนื่อยมากสินะ
"ฮัน...."ลองเรียกให้แน่ใจ ว่าคนๆนี้จะไม่รู้สึกตัว
มือใหญ่เกลี่ยเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนที่ปรกหน้าให้พ้นแก้มเนียน นิ้วเรียวลูบไล้ไปตามพวงแก้มสีชมพูอย่างหลงไหล
"อืม..."เสียงครางในลำคอดังขึ้น พร้อมกับเปลือกตาที่ค่อยๆลืมตื่นอย่างช้าๆ ปรับมองภาพตรงหน้าให้ชัดเจนขึ้น
"ตื่นแล้วเหรอ"เขยิบเข้าไปถามอีกคนที่ยันตัวขึ้นช้าๆ
"นี่ผมเผลอหลับไปเมื่อไรกันเนี่ย"ถามอย่างงัวเงียพลางเหลือบดูนาฬิกา เที่ยงคืนแล้วเหรอเนี่ย??
"ผมเก็บของให้หมดแล้วหล่ะ เหลือแค่ปิดร้านอย่างเดียว"บอกอีกคนอย่างอ่อนโยน
"อ๊ะ...แย่จัง นี่ผมปล่อยให้ชีวอนทำคนเดียวหมดเลยหรือเนี่ย"นึกโทษตัวเอง เอาอีกแล้วฮันคยองเอ้ย...ลำบากเค้าอีกแล้ว
"ผมขอโทษนะ แต่ทำไมชีวอนไม่ปลุกผมหล่ะ"ถามเสียงอ่อย อย่างรู้สึกผิด
"ผมเห็นฮันกำลังหลับสบายก็เลยไม่อยากปลุกหน่ะ"กล่าวอย่างยิ้มๆกับอาการขี้เกรงใจของอีกคนที่มันน่ารักจนเกินเหตุ
"ลำบากคุณแย่เลย"ก้มหน้างุดอย่างรู้สึกผิด
"ไม่เห็นจะลำบากตรงไหนเลย งานแค่นี้สบายจะตาย"พูดให้ร่างบางสบายใจ พลางยักไหล่เป็นเชิงให้รู้ว่า "แค่นี้จิ๊บจ๊อย"
"ขอบคุณนะ"พูดออกมาจากใจจริง ซึ้งในน้ำใจที่อีกคนช่วยเค้ามากขนาดนี้
"ฮัน เดี๋ยวผมไปส่งที่บ้านนะ ถือเป็นของตอบแทนที่ผมช่วยงานวันนี้แล้วกัน"เป็นการเรียกของตอบแทนที่อีกคนพูดไม่ออกเลยทีเดียว ได้แต่พยักหน้ารับอย่างแกนๆไม่เข้าใจคนตรงหน้านี่เลย
"งั้นก็กลับกันเถอะ"ยิ้มแก้มแทบปริ กระดี๊กระด๊ากับคำตอบที่ได้ พร้อมกับวิ่งไปหยิบเสื้อโค้ทมาให้
"เสื้อโค้ทของคุณ ผมยังไม่ได้ซักให้เลย"พูดอุบอิบอยู่ในลำคอ
"ไม่เป็นไรหรอก ซักวันไหนก็ได้ ผมไม่รีบ"ตอบกลับอย่างอารมณ์ดี พร้อมกับกระชับเสื้อโค้ทให้แน่นขึ้นไปอีก อากาศข้างนอกหนาวกว่าข้างในหลายเท่าเลยทีเดียว
"หายเจ็บแผลรึยัง"
"อืม...ค่อยยังชั่วแล้วหล่ะ"ยกมือให้ร่างสูงดูว่าไม่เป็นไรแล้ว
"อาบน้ำต้องแสบแน่ๆเลย"
"ก็กะว่าจะไม่ให้โดนน้ำหรอก"ยิ้มจนตาปิด อากาศหนาวๆแบบนี้ส่งผลให้แก้มของร่างบางเป็นสีชมพูระเรื่อ จนอีกคนจ้องมองอย่างไม่วางตา ไม่ได้รู้อะไรเล๊ย...ว่าทำให้อีกคนใจเต้นไม่เป็นจังหวะกับสายตาคมที่มองมา แก้มที่แดงอยู่แล้วมันก็เลยยิ่งแดงเข้าไปอีก
"พรุ่งนี้คุณมีเรียนตอนไหนเหรอ"ถามเพื่อกลบเกลื่อนความอาย
"ฮันอ่ะ อย่าเรียกคุณสิ มันมองห่างเหินยังไงก็ไม่รู้ เรียกชีวอนเฉยๆก็ได้"ตัดพ้อพอเป็นพิธี
"อืม..งั้นชีวอนมีเรียนตอนไหนเหรอ"ถามตะกุกตะกัก อายที่จะต้องสบตากับคนข้างๆ
"มีเรียนตอนเช้า แล้วฮันหล่ะ"
"ตอนเช้าเหมือนกัน แต่ยังไม่ได้ทำการบ้านเลย"แลบลิ้นอย่างเด็กทำผิดแล้วโดนจับได้
"งั้นกลับไปก็ยังนอนไม่ได้หน่ะสิ"
"อืม..ก็คงจะอย่างนั้น เฮ้อ....."ถอนหายใจอย่างคนปลงตก
"พยายามเข้านะ Fighting!!!ชูกำปั้นให้กำลังใจ พาลทำให้อีกคนรู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาซะดื้อๆ
"Fighting!!!" ทำตามบ้าง แต่ก็ต้องร้องเสียงหลงออกมา เพราะข้างที่ทำมันข้างเดียวกับที่เป็นแผลหน่ะสิ ทำเอาอีกคนหัวเราะออกมาจนท้องคดท้องแข็งให้มันเอ๋อได้อย่างนี้สิฮันคยอง!!!
"หยุดหัวเราะได้แล้ว"พูดอย่างงอนๆ น่าอายชะมัดที่แสดงอาการเอ๋อๆให้คนๆนี้ได้เห็น
"หยุด...ฮาๆๆๆ...ไม่...ฮาๆๆ...ได้"
"ถ้าไม่หยุดขอให้สำลักขำตัวเอง"แช่งออกไปไม่ค่อยจริงจังเท่าไร ทำหน้างออย่างขัดใจ
"โอ๋ๆๆไม่ขำแล้ว  อย่างอนสิ"ปากก็พูดไป แต่มือหน่ะยังกุมท้องตัวเองไม่ปล่อย
"ชีวอนนา~~~"
.
เสียงหัวร้อต่อกระซิกดังไปตลอดทางเดินที่มีเพียงคนสองคนเท่านั้น......ความรู้สึกดีๆ กำลังก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ โดยที่อีกฝ่ายไม่รู้สึกตัว
.
.
อีกไม่นานหรอกฮันคยอง.....ผมจะทำให้คุณรักผมเหมือนที่ผมรักคุณให้ได้
.
.
.
TBC.................................