คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [S.Fic The Heroes of Olympus] Sleepwalker {Jasico}
Pairing : Jason Grace/Nico di angelo - [Jasico]
Fandom : The heroes of Olympus : The house of Hades
Rating : PG+
Author : Hankaoxing
****มีสปอยล์ของซีรีย์ The heroes of Olympus : The house of Hades อยู่นิดหน่อยนะคะ****
****เนื้อหาเป็นชายรักชาย หากไม่มีเลือดวาย กรุณาไปซื้อมาให้เรียบร้อยก่อนนะคะ ฮา****
****ฟิคนี้เป็น AU Fic(รึเปล่านะ?) ดังนั้น 0.5/4 เป็นออฟฟิเชียล ส่วนอีก3.5ที่เหลือมาจากฟิลลิ่งทั้งนั้นค่ะ ๕๕๕****
เจ้าจักถูกความมืดของเจ้ากลืนกินนิโค ดิแองเจโล..
‘นั่นใคร?!’
เจ้าจักถูกความมืดของเจ้ากลืนกินให้หายไปจากโลกใบนี้ไปตลอดกาล..
‘แกกำลังพูดเรื่องอะไร..’
เจ้าจักไม่มีวันสมหวังในทุกสิ่งที่เจ้าต้องการ..
‘ฉันไม่ได้ต้องการอะไรทั้งนั้น!’
ทุกสิ่ง..รวมไปถึงบุตรแห่งโพไซดอน...
‘หยุด..’
...โค..
‘ไปให้พ้น..’
...นิโค..
‘ฉันบอกว่า..’
“นิโค!!!”
...เขารู้สึกตัวแล้ว นิโคพยายามกะพริบตาถี่ๆเพื่อปรับโฟกัส เขามองไปรอบๆตัวเขา มันเป็นห้องเล็กๆที่ไร้การตกแต่งใดๆเหมือนกับห้องนอนของเขาบนเรืออาร์โกสอง.. แต่มันไม่ใช่เนี่ยสิ! ข้างนอกยังมืดสนิท เขาได้ยินเสียงคลื่นคลอเบาๆพร้อมกับเสียงลมที่เสียดสีกับแผ่นไม้ มันเลยทำให้เขาค่อนข้างมั่นใจ(และโล่งใจ)ว่าเขายังคงอยู่บนเรืออาร์โกสองอยู่ แต่ที่สำคัญก็คือ ถ้านี่ไม่ใช่ห้องนอนของเขา แล้วมันเป็นของใครล่ะ?
“นิโค!” เสียงเรียกจากเบื้องล่างทำให้เด็กหนุ่มหลุดออกจากภวังค์ความคิดทันที “โอ เหล่าเทพเจ้า” เขาอุทานออกมาอย่างช่วยไม่ได้ บุคคลเบื้องล่างที่เขากำลังนั่งทิ้งน้ำหนักตัวลงไปอยู่ก็คือเจสัน เกรซ บุตรแห่งจูปิเตอร์ (หรือซุส.. หรือจะอะไรก็ช่าง)
“ฉันดีใจนะที่ในที่สุดนายก็รู้สึกตัวสักทีน่ะเพื่อน ทีนี้ นายช่วยเอาดาบสีดำน่าขนลุกของนายออกไปจากคอของฉันสักทีจะได้มั้ย” เจสันชี้ไปที่คอของตัวเอง นิโคมองตามมือเรียวยาวนั่น เขาแทบจะอุทานว่า โอ เหล่าเทพเจ้า ออกมาอีกสักรอบ(แต่เขาก็ตัดสินใจที่จะไม่ทำ)
ที่คอของเจสันมีรอยแดงช้ำเป็นแถบยาวอยู่ และต้นเหตุที่ทำให้เกิดรอยแดงนั่นก็คงไม่ใช่อะไรอื่น ดาบสไตเจียนของเขานั่นเอง
นิโครีบชักดาบของเขากลับทันที “ฉ..ฉันขอโทษ! ฉัน..ฉันไม่ได้ตั้งใจ จริงๆแล้ว ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเกิดอะไรขึ้น..” นิโคพูดความจริง เขาจำได้แค่ว่า หลังจากที่เขาทานอาหารเย็นพร้อมกับคนอื่นๆเสร็จแล้ว เขาก็รู้สึกอยากจะงีบซักหน่อย เขาเลยกลับมาที่ห้องพักของเขาและหลับไปแทบจะทันที เขาฝัน แล้วพอรู้ตัวอีกทีก็.. อืม.. เป็นอย่างที่เห็น
“มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมฉันถึง..” เขาถามออกไป เขาพยายามอย่างมากที่จะไม่ให้เจสันเห็นว่ามือของเขามันสั่นขนาดไหน
“อืม.. ก็หลังจากที่นายและคนอื่นๆหลับไปได้..น่าจะประมาณ2ชั่วโมง นายก็เดินเข้ามาในห้องของฉันตอนที่ฉันกำลังอาบน้ำอยู่ พอฉันเดินออกมาจากห้องน้ำ ฉันก็เห็นนายยืนก้มหน้านิ่งอยู่ตรงกลางห้อง ฉันพยายามถามว่านายมาทำอะไรที่นี่แต่นายก็เงียบ แล้วจากนั้นนายก็ผลักฉันลงกับเตียง นายคร่อมฉัน จริงๆมันเกือบจะดูอีโรติกแล้วถ้านายไม่ดันหยิบดาบสไตเจียนของนายออกมาแล้วพยายามที่จะปาดคอฉันซะก่อน” เจสันชี้ไปที่รอยแดงตรงคอของเขาราวกับจะตอกย้ำนิโค
“แล้วทำไมนายไม่ต่อยฉันหรืออะไรแบบนั้นเล่า!!” นิโคสวนกลับ อย่างเขาเนี่ยนะจะเป็นพวกชอบนอนแล้วเดินละเมอ อย่างเขาเนี่ยนะ?!
เจสันหัวเราะ “ถ้าฉันทำได้ฉันก็ทำไปนานแล้วล่ะ คืองี้ จู่ๆนายก็เหมือนกับมีพรแห่งมาร์สเหมือนแฟรงก์หรืออะไรเทือกนั้นอยู่ในตัวของนายขึ้นมากระทันหัน.. แค่เปรียบเปรยน่ะ ประเด็นก็คือฉันสลัดนายไม่หลุด ฉันต้านแรงของนายไม่ได้ แต่ก็เหล่าเทพเจ้าช่วยล่ะนะ นายตื่นขึ้นและฉันก็ยังอยู่!”
นิโคพยายามทำความเข้าใจกับคำพูดเหล่านั้นของเจสัน แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลยที่ว่าทำไมจู่ๆเขาถึงเดินละเมอมาที่ห้องนอนของเจสันแล้วจากนั้นก็ผลักเขาลงกับเตียงเพื่อพยายามที่จะฆ่าเขา?
แต่ก่อนที่นิโคจะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น เจสันก็พลิกตัวนิโคลงกับเตียงแล้วกดนิโคไว้ด้วยน้ำหนักของเขาแทน “นายจะทำอะไรของนายน่ะ?! ปล่อยฉันนะ!” นิโคพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการ แต่เจสันเพียงแค่จับข้อมือของนิโคให้ไขว้กันเหนือศีรษะแล้วทิ้งน้ำหนักตัวลงให้มากกว่าเดิมเท่านั้น
“ฮ่าฮ่า” เจสันหัวเราะ “ยอมรับเลยว่าก่อนหน้านี้นายน่ะ น่ากลัวชะมัด!” เจสันใช้มืออีกข้างที่ยังว่างอยู่เชยคางของนิโคให้หันมามองหน้าเขาตรงๆ
“แต่ว่านะ” เจสันยื่นหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆจนสันจมูกโด่งของเขาแนบชิดกับแก้มเนียนซีดที่เริ่มจะขึ้นสีของเด็กหนุ่มเบื้องล่าง
นิโคสามารถได้กลิ่นยาสีฟันกลิ่นมินต์จากเจสันได้
“ตอนนี้น่ะ..” นิโคพยายามเบือนหน้าหนีสัมผัสจากเจสันที่ข้างแก้มของเขา เด็กหนุ่มหลับตาแน่นเพื่อปลอบตัวเอง
ให้ตายสิ..
“นายน่ารักชะมัด”
เจสันเลิกเสื้อยืดสีดำของนิโคขึ้น แล้วกัดลงไปที่หน้าท้องแบนราบนั่นด้วยความหมั่นเขี้ยว
“อึ่ก! มันเจ็บนะ! ทำอะไรของนายน่ะเจ้าบ้า!” เป็นอีกครั้งที่เขาพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการอย่างไร้ความหวัง เขาไม่รู้ว่าตอนนี้เขาหน้าแดงแค่ไหนแล้ว แต่เขาคิดว่ามันต้องแดงยิ่งกว่าเลือดของอสูรกายทุกตนที่เขาเคยกำจัดมาแน่ๆ
เมื่อเจสันเห็นปฏิกิริยาของนิโค มันทำให้เขาอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ “ฮ่าฮ่าฮ่า ก็นายบังอาจพยายามที่จะสังหารแม่ทัพแห่งกองทหารโรมัน ก็ต้องเจอบทลงโทษแบบนี้ล่ะ!” เขาถอนหน้าออกมาจากนิโคเพื่อที่จะดูผลงานที่ตัวเองทำไว้แบบชัดๆ
มันเป็นรอยกัดขนาดย่อมบริเวณหน้าท้องทั้งๆที่เขาออกแรงกัดเพียงแค่นิดเดียวเท่านั้น แต่มันกลับสามารถเห็นได้ชัดบนหน้าท้องขาวซีดของนิโค .. ไม่รู้เพราะอะไรเจสันถึงรู้สึกพอใจกับมัน
“พอใจรึยัง” นิโคถามเจสัน เขาทำหน้าเหมือนกับแมวที่กำลังอารมณ์เสียตัวหนึ่ง เจสันพยายามอย่างมากที่จะไม่หัวเราะออกมา
“อืม..จริงๆแล้วฉันอยากจะทำให้ทั่วตัวนายเลย นายจะอนุญาตฉันมั้ยล่ะ?” เจสันยิ้มหยันให้นิโค
“ใครมันจะไปอนุญาตกันเล่าเจ้าบ้า! ทีนี้ก็ปล่อยฉันได้แล้ว!” นิโคพยายามออกแรงดิ้นอีกครั้ง เจสันปล่อยมือจากข้อมือของนิโค
“นั่นก็เพราะนายผอมกะหร่องเป็นลีโอหมายเลขสองแบบนี้ไงล่ะนายเลยถูกฉันจับเอาได้ง่ายๆ คราวหลังก็กินให้มันเยอะๆหน่อยสิ ทุกครั้งฉันก็เห็นนายเอาแต่กินแค่ทับทิมหนึ่งผลตลอด” เจสันเอ็ดนิโค
“ไม่ใช่กงการอะไรของนายน่า!” นิโคสวนกลับ จริงๆแล้วเขาก็ไม่ได้โกรธอะไรเจสันหรอก ถ้าเปรียบเทียบระหว่างรอยกัดที่เจสันทำกับรอยแดงช้ำจากดาบสไตเจียนที่คอของเจสัน.. รอยกัดของเจสันกลายเป็นเด็กๆไปเลย
“...ยังไงก็ตาม ขอโทษสำหรับรอยที่คอนายนะ” นิโคพูดโดยไม่หันมามองเขา
“เฮ้ นายคิดมากเกินไปแล้วไอ่น้องชาย ฟังนะ มันไม่เป็นไร ดูสิ” เขาจับมือของร่างบางตรงหน้าให้มาสัมผัสกับรอยแผลที่คอของเขา “เห็นมั้ย มันไม่ลึกมาก แค่รอยถลอกเล็กๆน้อยๆเอง กินอาหารทิพย์นิดหน่อยก็หาย!” ...ให้ตายสิ เจสันยิ้มชนิดที่ว่าถ้าให้ลืมความจริงที่ว่าอะพอลโลเป็นเทพเจ้าแห่งดวงอาทิตย์ไป แล้วให้ทายว่าใครกันแน่ที่เป็นเทพเจ้าแห่งดวงอาทิตย์... นิโคคงจะตอบเจสัน
“แต่… อ้ะ!” นิโครู้สึกถึงสัมผัสอุ่นที่บริเวณหน้าท้องของเขา.. มือของเจสัน
“ฮ่าฮ่า ฉันบอกแล้วไงว่ามันไม่เป็นไร! งั้นเอางี้ นายก็ถือซะว่ารอยพวกนี้เป็นสัญลักษณ์ว่า ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ เป็นไง! แบบว่าฉันทำแบบนี้ก็เพื่อที่จะได้เจ๊ากับที่นายทำกับฉัน อะไรประมาณนั้นล่ะนะ” เอาอีกแล้ว.. เจสันยิ้มแบบฉัน-นี่-แหละ-คือ-ดวง-อา-ทิตย์! ให้นิโคอีกแล้ว
นิโคพยายามก้มหน้าเพื่อซ่อนใบหน้าแดงฉ่าของตัวเอง “เพื่อน..หรอ” เขาพึมพำกับตัวเองออกมา งั้นตอนนี้เจสันกับเขาก็เป็นเพื่อนกันแล้วงั้นสินะ..?
“ฮ่าฮ่า จะดีใจเกินไปแล้วนะไอ่น้องชาย ตอนนี้นายอย่างกับผลทับทิมสุกแน่ะ!” เจสันหัวเราะ
“ค..ใครบอกว่าฉันดีใจกัน! การเป็นเพื่อนกับนายมันไม่เห็นจะน่าดีใจเลยสักนิด!” เจสันหัวเราะอีกครั้ง เขาเชยคางของร่างเล็กตรงหน้าขึ้น “ฉันจะปกป้องนาย แล้วก็คนอื่นๆในเรืออาร์โกสองให้ได้” นั่นเป็นสิ่งที่เจสันพยายามและตั้งใจทำมาโดยตลอด การปกป้องทุกคนบนเรือเป็นหน้าที่ของเขา
“หึ อย่ามาพูดอะไรหลงตัวเองหน่อยเลยท่านแม่ทัพ อย่างนายจะไปทำอะไร..---” เจสันไม่รอให้นิโคพูดจบ เขาเลื่อนใบหน้าให้เข้าไปใกล้นิโคจนทั้งคู่สามารถสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน .. เจสันไล่ริมฝีปากไปทั่วใบหน้าของนิโค หน้าผาก สันจมูก แก้มที่ขึ้นสีทับทิมนั่น และริมฝีปากบาง ..
“อ่ะ-- เจสัน ห..ยุด--” นิโคใช้มือบางนั่นในการพยายามผลักเจสันออกไป
“เอ่อ.. ฉันมาขัดจังหวะอะไรรึเปล่า..” ลีโอยืนมองดูทั้งคู่อยู่ตรงประตูห้องของเจสัน เขาใส่เสื้อยืดสีส้มที่เขียนว่า ทีมลีโอผงาด! กับกางเกงนอนลายจุด
…..นิโคแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนีแล้วไปโผล่ที่นรกทาร์ทารัสตอนนี้ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
“อ้าว ลีโอ นายมาได้ยังไงเนี่ย” เจสันเดาะลิ้นอย่างไม่สบอารมณ์ แต่ก็ลุกออกจากเตียงพร้อมกับทักทายเพื่อนสนิทอย่างเคยชิน
“เอ่อ..ฉันแค่นอนไม่ค่อยหลับน่ะ ก็เลยกะจะมาเดินเล่นที่ดาดฟ้าเรือสักหน่อย แต่พอฉันเดินผ่านห้องนาย ฉันก็ได้ยินเสียงนิโคตะคอกอะไรสักอย่างใส่นาย ฉันก็เลยกะจะเข้ามาช่วย แต่…ก็นะ” ลีโอยักไหล่แล้วทำหน้าแบบก็-รู้-รู้-กัน-อยู่
“ม..มันไม่ใช่อย่างที่นายคิดนะ!! เราแค่..” นิโคเดินตามมาและมองเจสันด้วยสายตาประมาณว่า ช่วยกันหน่อยสิ!
เจสันทำเป็นไม่เห็นสายตานั่น “อ้อใช่! เรากำลังจูบกันน่..--” ไม่ทันที่จะได้พูดจบ นิโคก็เตะเข้าไปที่ท้องของเจสันอย่างแรงพร้อมกับด่าทางสายตาว่า ไอ่บุตรจูปิเตอร์งี่เง่าเอ้ย!!
เจสันทรุดลงไปโอดครวญกับพื้นราวกับว่าจู่ๆพื้นไม้ของเรืออาร์โกสองก็กลายเป็นอาจารย์โฮมรูมของเขาขึ้นมา
“ฉันไปล่ะ!” จากนั้นนิโคก็เดินกระฟัดกระเฟียดออกไปพร้อมกับด่าร่างที่กำลังโอดครวญอยู่ที่พื้นไปด้วยในใจ เจ้าบ้าเจสัน!
หลังจากที่ร่างเล็กเดินออกไปแล้ว “เอ่อ...แล้วสรุปพวกนายเป็น..?”
เจสันคิดว่าสีหน้าของลีโอตอนนี้เหมือนกับตำรวจที่กำลังบอกให้เขาบอกลักษณะของโจรขโมยส้มมา
“เป็นเพื่อน! แน่นอนอยู่แล้ว!” .. แล้วเขาก็ถอนหายใจ “ไม่รู้สิเพื่อน ฉันก็ไม่แน่ใจ คือจริงๆแล้ว ฉันพึ่งจะบอกเขาไปเองว่าเราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน...แต่พอรู้ตัวอีกที ฉันก็พบว่าฉันกำลังจูบเขา ฉันคิดว่าบางทีการที่พ่อแม่กำลังสับสนในตัวตนของตัวเอง.. อืม แค่เดานะ มันอาจจะส่งผลมาถึงลูกด้วยก็ได้” ลีโอสามารถสังเกตได้ว่าพายุในนัยน์ตาของเจสันเริ่มที่จะตีกันเองแล้ว
“...นายกำลังจะบอกว่านายไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่งั้นสิ?”
“ฉันก็ไม่แน่ใจ”
...
“......นายอยากให้ฉันบอกไพเพอร์มั้ย”
…
“......นายไม่อยากบอกเธอแน่นอนเพื่อน”
....จบแบบดื้อๆเลยค่ะ ฮ่าาา
คือหนังสือ The house of Hades เข้าไทยตั้งแต่ตุลาคมปีก่อนค่ะ แต่พึ่งมาอ่านจบเอาตอนปีใหม่2015 เย่ ดองไว้แรมปี
คือติ่งแตกมากตอนนี้ ถ้าใครได้อ่านเล่มนี้แล้วจะรู้ว่านิโคเล่มนี้แบบ น้องแม่งน่ารักมากค่ะ ฮือออ คือถึงเจสันจะรู้ความลับของนิโคแล้วแต่เจสันก็ยังคงเทคแคร์นิโคดีมาก..มากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำอ่ะ55555 ก็เลยเกิดเป็นฟิคนี้ขึ้นค่ะ 5555555555555555555555555555555 ส่วนความฝันของนิโคที่ได้ให้ไว้ตอนเริ่มฟิค อันนั้นเป็นสปอยล์ของเล่มสุดท้ายค่ะ แล้วจะสปอยล์ทำเตี่ยไร
ยังไงก็ตาม ขอบคุณทุกท่านที่ได้หลงเข้ามานะคะ <3
สำหรับรูปปกฟิคนะคะ http://minuiko.tumblr.com/
ความคิดเห็น