ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ~รักเธอยัยแก้มป่อง o0o

    ลำดับตอนที่ #2 : o หักหลัง o TOT

    • อัปเดตล่าสุด 16 ต.ค. 49


    Part 1: ToTหักหลัง 0.0

     

    อะไรนะคะ!! พ่อไม่ได้ล้อเล่นใช่มั้ย พ่อจะไปทำงานที่อเมริกาทำไม

     

    ฉันถามเสียงดัง

     

    พ่อต้องไปสำรวจพื้นที่ชายป่าที่นั่น ลูกก็รู้ว่าพ่อเป็นนักโบราณคดี

     

    ใช่แล้วค่ะ พ่อของฉันเป็นนักโบราณคดี ฉันจะไม่ว่าอะไรเลยถ้าพ่อจะไปอเมริกา แต่ทำไม

    ต้องให้ฉันย้ายไปเรียนที่ญี่ปุ่นด้วย

     

    แล้วทำไมหนูต้องไปย้ายไปเรียนที่ญี่ปุ่นด้วยล่ะพ่อ

     

    ลูกอยู่ที่ไทยคนเดียวมันอันตราย อีกอย่างพ่อเอาลูกไปด้วยก็จะเสียการเรียกของลูกด้วย"

    ฉันถอนหายใจเบาๆ

     

    ลูกเดินทางมะรืนนี้เลยนะ พ่อเตรียมทุกอย่างไว้ให้แล้ว

     

    ค่ะ ... เอ้ยยยยย ทำไมมันเร็วอย่างนี้

     

    อย่าถามมาก ไปพ่อรู้ว่าลูกมีอะไรต้องทำ

     

               อ๋า ฮือๆ พ่อบ้า... อ๊ะ ขอโทษค่ะ คุณผู้อ่านแนะนำตัวก่อนนะ ฉันชื่อ เฟย เป็นนัก

    เรียนม.ปลาย ตอนนี้กำลังมีปัญหาอย่างแรงค่ะ
    TOTพ่อฉันจะส่งฉันไปเรียนที่ญี่ปุ่นค่า แต่

    เรื่องภาษาอ่ะฉันไม่มีปัญหาหรอก
    นะ ก็พ่อฉันเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นน่ะสิ...อ้ากกกก ฉันไม่อยาก

    ไปเลย ฮือๆๆ
    (ฉันอิจฉาเธอจะตาย: ฮัน)

    ฉันรู้นะ พ่อทำเป็นอ้างนู่น อ้างนี่แต่ความจริง
    แค่อยากแยกฉันกับยู

    ให้ห่างกัน

     

        ยู เป็นแฟนของฉันเองค่ะ 0//0 เรารักกันมาก (รึป่าว)

     
         ฉันต้องรีบไปบอกให้ยูรู้ว่าเรากำลังจะต้องแยกจากกัน อ้อและก็มิวเพื่อนสนิทของฉันด้วย

     

    เอ๊ะ เงาใครอยู่ที่มุมบ้านยู ฉันค่อยๆเดินเข้าไปช้าๆ

     

    ตึกตัก 0.0  ทายสิคะฉันเห็นอะไร คนจูบกัน โอ้ววว ใครกันนะ แสงไฟสว่างขึ้น ทำให้ฉันเห็น

    หน้าคนทั้งสองได้ชัดเจนมากขึ้น

     

     0.0   0o0  ToT  ฉันคงไม่รู้สึกอะไรถ้าสองคนนั้นไม่ใช่คนที่ฉันรักและเพื่อนรักของ

    ฉัน ภาพที่ฉันเห็นทั้งสองจูบกันอย่างดูดดื่ม

     

    อื้มมม ไม่เอาน่ายู เด๋วใครมาเห็นนะ

     

    อืมม ไม่มีใครเห็นหรอก วันนี้พ่อแม่ฉันก็ไม่อยู่

     

    อื้มมม ไม่กลัวเฟยมาเห็นหรอ อื้มมมม

     

    เห็นแล้วทำไม อืมมม ยังไงยัยนั่นก็ไม่กล้าบอกเลิกฉันอยู่แล้ว ฮึๆ

     

    ไปต่อในบ้านกันเถอะ

     

    ตอนนี้ฉันไม่รุ้จะทำยังไงแล้ว น้ำตาไหลเหมือนสายฝน ฉันจะทำไงดี

     

    พวกเขากำลังจะออกมาฉันควรทำไงดี เข้าไปหายูหรือเดินหนีไปจาที่

     

    ตรงนี้ ที่ๆทำให้ฉันตายทั้งเป็น แล้วฉันจึงตัดสินใจเดินออกไปจากตรง

     

    นั้น เงียบๆแล้วหายไปในความมืดโดยไม่คิดหันไปมองที่นั่นอีกเลย

     

    ในตอนนี้ฉันเริ่มคิดแล้วสิว่า การไปญี่ปุ่นวันมะรืนคงจะดีแน่ๆที่จะลืม

     

    เรื่องวันนี้แล้วเริ่มชีวิตใหม่....

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×