คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER 5 พี่กยูริช่วยฉันที!!
หน้าเว็บที่ถูกกรอกคำค้นหา คำแล้วคำเล่าถูกฉายขึ้นบนหน้าจอโน๊ตบุ๊คราคาแพง กยูริยกมือกุมขมับด้วยความอ่อนล้า เธอและฮาราช่วยกันหามาเป็นเวลานานเกี่ยวกับข้อมูลที่มีความเกี่ยวข้องกับซองฮีหรือเรียกหรูๆหน่อยคือลูแปงนั่นเอง
“พี่กยูริ พักสักหน่อยเถอะ เราหากันมาตั้งสองชม.แล้วนะ”
“แล้วจะให้พี่ทำยังไงหละฮารา ไม่มีอะไรที่พอจะโยงไปหาเขาได้เลย”
“ว่าแต่พี่รู้ไหมว่าจียองไปไหน ไม่เจอตั้งแต่ตอนสายๆแล้ว”
ชื่อจียองทำให้กยูริถึงกับสะดุ้ง มันชวนให้คิดถึงใบหน้าใสที่ดูอ่อนไวที่ทำให้เธอหลงรักมาแสนนาน
“พี่..พี่กยูริ”
“หือ อ่อ...จียองไปอัดรายการอยู่นะ ตอนเย็นๆเดี๋ยวพวกเราต้องออกไปรับก่อนขึ้นคอนเสิร์ต”
กยูริเอ่ยเสียงเรียบด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉยเพื่อปกปิดความเจ็บปวดภายในใจที่ยังคงย้ำถึงคนที่เธอรักซึ่งมอบทั้งกายและใจให้กับคนที่ยืนข้างเธอตอนนี้
“ว่าแต่เมื่อคืนนี้เป็นไงบ้าง ”
“ก็.....”
นิโคลรอยแดงที่คอเธอมาจากไหนเนี่ย!!
แล้วพี่ซึงยอนจะอยากรู้ไปทำไมค่ะ!!!
เสียตะโกนดังจากในห้องนั่งเล่นทำให้กยูริหันมามองหน้าฮาราที่ได้แต่ยิ้มแห้งๆกลับมาเป็นคำตอบ
“เฮ้อ...วันหลังช่วยเก็บหลักฐานไว้ที่มิดชิดสักนิดนะฮารา”
“เอ่อ....ไปดูกันก่อนดีกว่าไหมคะพี่”
“นั่นสิไม่งั้นวงคาราได้ยุบก็คราวนี้”
กยูริและฮาราวิ่งออกไปดูพร้อมกัน ซึ่งทั้งสองได้แต่ยืนนิ่งด้วยความที่ไม่รู้จะเริ่มจากอะไรก่อนดี เพราะซึงยอนกระชากดึงเสื้อเปิดไหล่ของนิโคลต่ำลงมากจนเห็นรอยแดงเป็นจ้ำหลายที่บริเวณต้นคอ
“ ก็เพราะมันเห็นชัดแบบนี้นะสิ บอกให้ชัดๆมาสิใคร”
“คนที่ฉันรักเขาทำให้ พอใจยังคะพี่”
“นิโคล....นี่เธอ!”
“พี่ซึงยอนก็น่าจะรู้ดีหนิคะ”
“ใช่สินี่มันตาของเธอหนิ นิโคล!!”
กยูริหันไปมองฮาราที่ตอนนี้เดินเขาไปขวางระหว่างทั้งสองคน นี่มันอาจจะดูเป็นความคิดที่ไม่เข้าท่าเอาเสียเลยแต่ก็นั่นแหละมันทำไปแล้วหนิ
“เดี๋ยว...ใจเย็นก่อนสิ”
นิโคลเงื้อมือขึ้นแต่ก็กำแน่นและเปลี่ยนเป็นเข้ามากอดแขนฮาราแทน ซึงยอนปล่อยคอเสื้อของนิโคลออกและควงแขนอีกข้างของฮาราไว้แน่น คำโต้เถียงได้หยุดลงแต่กลายเป็นสงครามเย็นที่กำลังเริ่มต้นขึ้น
“เอ่อ..พี่ว่าเราไปนั่งกันก่อนเถอะนะ”
กยูริถอนหายใจและเดินเข้าไปห้ามปรามเพื่อจะยุติทุกอย่าง โดยการเดินนำไปนั่งที่พื้นข้างโซฟา
“............”
ถึงแม้เวลาจะล่วงเลยผ่านไป 10 นาทีแล้ว แต่ทุกอย่างมันยังคงไม่ดีขึ้นจากเดิมสักเท่าไหร่นัก กยูริได้แต่มองไปทางอื่นปล่อยให้ฮารานั่งอยู่บนโซฟาตัวยาวโดยมีนิโคลและซึงยอนนั่งขนาบข้าง
พี่กยูริช่วยหน่อยสิ แบบนี้จะทำไงต่อดีหละ
ทำไมพี่เอาแต่นิ่งแบบนั้นหละ!!
ฮาราได้แต่บ่นในใจและทำหน้าสลดมองไปยังกยูริที่นั่งนิ่งเงียบไม่ยอมพูดอะไร มันยิ่งทำให้สถานการณ์ดูเลวร้ายลงมากยิ่งขึ้นไปอีก
“พี่กยูริ”
ฮาราเอ่ยเสียงเรียบเพื่อขอความช่วยเหลือกยูริเป็นนัยๆ
“นิโคล ซึงยอน อย่าทะเลาะกันเลยน่าเราอยู่วงเดียวกันนะ”
กยูริหันมามองคนทั้งสามด้วยสายตาที่หนักใจ เธอไม่รู้จะช่วยอย่างไร เรียกให้ถูกน่าจะเริ่มยังไงมากกว่า
“ฉันขอตัวก่อนนะ”
ซึงยอนลุกขึ้นและเดินหายเข้าไปในห้องของตัวเอง นิโคลเองก็ลุกขึ้นและเดินหายเข้าไปในห้องตัวเองเหมือนกัน ปล่อยให้คนทั้งสองได้แต่นั่งนิ่งอื้ง
“พี่กยูริ เราจะเอาไงต่อดี....”
“เฮ้อ....มันกำลังเริ่มแล้วฮารา ความทรมานที่ไม่สิ้นสุดนี้”
ฮาราได้แต่ก้มหน้าเพราะเรื่องนี้เธอเองเป็นคนผิดเพราะความหวั่นไหวที่ไม่อาจเลือกใครได้ ทั้งโหยหาและลุ่มหลงในรักกับทั้งสองคน กยูริลุกขึ้นและเดินหายกลับเข้าห้องตัวเองเช่นกัน ก่อนที่เธอจะปิดประตูลงก็มองไปยังฮาราที่มีสีหน้าเศร้าและเต็มไปด้วยความกังวล
คงลำบากใจสินะ มันถูกกำหนดแล้วให้เธอต้องเป็นแบบนี้นะฮารา
ยังเหลืออีกคน....
จียอง ฉันไม่อยากให้เธอเจ็บเลยเพราะเธอเป็นคนที่พี่รักยังไงหละ
ห้องนอนสีขาวสะอาดตาของนิโคล ร่างผอมบางทิ้งกายลงนอนกับเตียงเฝ้ารอคนข้างนอกที่จะเข้ามาหาเธอ หวังลึกๆ...ให้เขาเลือกเธอ
“ฮารา เธอจะเลือกเข้ามาหาฉันใช่ไหม....ฉันรออยู่นะ”
เธอยกมือลูบต้นคอที่มีรอยแดงเป็นจ้ำที่ฮาราทำให้เธอเมื่อคืนด้วยหัวใจที่ปวดร้าว มันคือร่องรอยแห่งรักและปรารถนาที่มีต่อเธอ ถึงแม้เมื่อคืนทั้งสองจะไม่ได้มีมากกว่านี้มันก็ทำให้หัวใจเธอมอบให้เพียงแต่ฮาราคนเดียวแล้วในเวลานี้
แค่เธอบอกว่ารักฉัน......ให้ฉันได้มั่นใจจะได้ไหม
ฉันจะยอมมอบทั้งกายให้เธอเพียงคนเดียวเลย
“ฮารา”
ห้องนอนที่ห่างออกไปไม่ไกล ซึงยอนกำลังยืนอยู่หน้ากระจกมองใบหน้าของตัวเองหยาดน้ำตาที่อดกลั้นก็เอ่อล้นและไหลอาบแก้ม หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวดมันบีบคั้นเมื่อเธอนึกถึงรอยแดงที่คอของนิโคล ไม่อยากจะคิดว่าคนที่ทำนั้นคือฮารา
“เธอไม่ได้ทำมันใช่ไหม ฮารา”
ดวงตาเล็กหลบสายตาลง เธอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนเช้าในห้องพัก......
นิ้วเรียวยาวของฮาราที่วาดรูปหัวใจบนแก้มเธอ และกระซิบคำที่น่าฟังนั้น....
“แต่ฉันคิดแบบนี้กับพี่นะ”
เธอรักพี่ใช่ไหมฮารา......แต่ทำไมเธอทำแบบนั้นกับนิโคลหละ
หรือเพราะนิโคลยั่วยวนเธอสินะ
ซึงยอนมองไปยังประตูห้องที่ปิดสนิทในใจลึกๆเธอหวังจะเห็นคนข้างนอกเข้ามาหาเธอ เลือกที่จะอยู่กับเธอในเวลานี้...เพราะเวลานี้หัวใจของเธอช่างอ่อนแอเหลือเกิน
“ฮาราเธอจะมาหาฉันใช่ไหม”
ฮารานอนหงายหน้าพิงโซฟา ดวงตาโตหลับตาลงนึกย้อนความรู้สึกของตัวเองที่กำลังหวั่นไหวและเต็มไปด้วยความสับสน
คำพูดทะเล้นของนิโคลพร้อมใบหน้าที่น่ารักกับผมสั้นทีดูยุ่งเหยิงและรอยยิ้มที่ทำให้หัวใจเธอแทบละลายอยู่ตรงนั้นมันช่างน่ารักและน่าหมั่นเขี้ยว
“ยังไม่ใช่ตอนนี้คะ จนกว่าฮาราจะบอกว่ารักนิโคลก่อน”
ถ้าฉันบอกรัก.....
เธอจะมอบกายของเธอให้ฉันงั้นเหรอ
“ฉันรักเธอนะฮารา ฉันอยากเป็นคนของเธอจัง”
นิโคลที่เธอบอก....เธอรักฉันและอยากเป็นคนของฉันจริงๆใช่ไหม
หรือมันเป็นแค่คำล้อเล่นของเธอนะ
ใบหน้าหวานกับผมสั้นสีน้ำตาลเข้มของซึงยอน รอยยิ้มอายๆที่ดูน่ารักไร้ที่ติ ผุดขึ้นมาภายในใจของฮารามันทำให้หัวใจที่ปวดร้าวเต้นแรงอย่างหยุดไม่ได้
พี่นี่น่ารักจริงๆเลยนะ แค่คิดที่ไรก็ทำฉันใจสั่นเสมอเลย
แต่ทำไมพี่ถึงไม่เคยบอกรักฉันเลยหละ
รูปหัวใจที่ฮารากำลังวาดบนแก้มมันทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงมากขึ้น และความรู้สึกที่หวั่นไหวของเธอก็เผลอใจพูดคำนั้นออกไป
นี่เรากำลังคิดอะไรอยู่นะ....
ใบหน้าที่โกรธเกรี้ยวของกยูริเข้ามาแทรกในความคิด ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ซ้อนเอาไว้กับน้ำเสียงที่ต่ำทำให้ฮารารู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดมากมายของเธอคนนี้
“ฮารา.....ฉันรักจียอง”
“มันไม่ใช่ความผิดของเธอนี่คือสิ่งที่ฉันต้องแบกรับมันไว้ แต่ฉันขอได้ไหม.....ได้โปรดเลือกจียองด้วย”
ได้โปรดเลือกจียองด้วย...ได้โปรดเลือกจียองด้วย......
นั่นสินะ จียอง.....เวลาฉันเห็นเธอร้องไห้มันเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน ไม่อยากเห็นหยาดน้ำตาของเธอเลย
“ฉันรักพี่มาก มากจนไม่อยากเสียไปให้ใคร พี่รู้ไหม”
“ฉันรู้ค่ะว่า...พี่ยังไม่ตัดสินใจว่ารักใครแต่ฉันก็ยังจำคำบอกรักของพี่และรสจูบแห่งสัญญาได้นะค่ะ”
จูบแห่งสัญญาอย่างนั้นเหรอ.....เราเคยรักจียองสินะ
บางทีเราอาจจะ.....
“พี่ฮารา เป็นอะไรไปคะทำหน้าเครียดเชียว”
“จี...ยอง!! ทำไมมาอยู่นี่หละ เธอไปอัดรายการอยู่ไม่ใช่เหรอ?”
“พอดีเสร็จเร็วกว่ากำหนดนะคะ”
ฮารายิ้มและเอนกายลงนอนตักจียองจ้องมองใบหน้าใสที่มีปากสีชมพูแสนหวานจากลิปกอสที่ทาไว้ ฮารายกสองมือของเธอขึ้นมากอบกุมมือของจียองไว้และวางไว้ที่หน้าอกตรงตำแหน่งของหัวใจ
“จียอง คิดกับพี่แบบไหนเหรอ”
“เอ๋”
จียองยิ้มหวานพลางกัดริมฝีปากด้วยท่าทางขัดเขิน ใบหน้าใสของเธอแดงระเรื่อด้วยความเขินอายและเต็มไปด้วยความสุขที่มากล้น
“ฉันรักพี่ฮาราคะ ไม่ว่าพี่จะถามสักกี่ครั้งฉันก็มีแค่คำตอบนี้ให้พี่เท่านั้นแหละคะ แล้วพี่หละคะตอนนี้คิดยังไงกับฉัน”
ฮาราหลับตาลงและสูดหายใจเข้าลึกๆ ในเวลานี้หัวใจของเธอสับสนไปหมดแล้วเธอไม่สามารถบอกไว้ว่าจะเลือกใคร
ได้โปรดเลือกจียองด้วย.....
คำขอร้องที่กยูริเอ่ยด้วยสายตาที่เจ็บปวดนั้น มันทำให้หัวใจของเธอบีบคั้นและเต้นแรงราวกับมันกำลังเจ็บปวดด้วยความทรมาน
พี่กยูริในเวลานี้ฉันยังเลือกจียองไม่ได้
แต่ถ้าฉันลองเปิดใจให้โอกาสกับจียองบ้าง
มันจะไม่ผิดใช่ไหม.....
ฮาราลุกขึ้นนั่งและเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้กระซิบแผ่วเบาที่ข้างใบหูของจียองด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวั่นไหว
“พี่ก็รักเธอจียอง”
ถึงตอนนี้พี่จะยังไม่ได้รักเธอตามที่พี่พูดนะจียอง...
แต่พี่จะลองเปิดใจตัวเอง...เพื่อจะได้รู้หัวใจตัวเองว่าพี่ควรจะเลือกรักใคร
กยูริที่เปิดประตูออกมาอย่างไม่ตั้งใจได้แต่หยุดยืนมองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด มองไปยังฮาราที่กำลังดึงจียองเข้ามาสวมกอดด้วยรอยยิ้ม ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขของจียองมันเหมือนกำลังกระแทกความรู้สึกภายในใจเธอ
เธอมีความสุขใช่ไหมที่เป็นแบบนี้นะจียอง
คนอย่างพี่ไม่สามารถทำแบบนี้ได้ใช่ไหม.....ไม่สามารถทำให้เธอยิ้มอย่างมีความสุขแบบนี้ได้เลยใช่ไหม
กยูริกำหมัดแน่นและหลับตาลง เธอไม่อยากร้องไห้และไม่อยากเห็นภาพบาดใจแบบนี้ต่อไป เพระเธอรู้ดีแก่ใจว่าเธอเป็นเพียงคนที่ไม่มีค่าพอสำหรับจียอง
“ได้เวลาไปขึ้นรถแล้ว!!”
กยูริตะโกนเสียงดังทำให้ฮาราและจียองที่กอดกันอยู่ต้องผละออกห่างจากกัน กยูริเคาะประตูเรียกนิโคลและซึงยอนด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความความเศร้าและเดินกลับเข้าห้อง
.
.
.
.
.
.
ในยามนี้ภายในรถที่ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความอึดอัด ฮารานั่งอยู่ตรงกลางระหว่างนิโคลและซึงยอน คนทั้งสองหันมองออกไปนอกหน้าต่างแต่คนที่ดูจะมีความสุขมากที่สุดน่าจะเป็นจียอง เธอเอาแต่หันมายิ้มให้ฮาราเป็นครั้งคราวมันยิ่งทำให้ความลำบากใจของฮารานั้นเพิ่มพูนยิ่งขึ้น
นิโคลเหลือบตามองซึงยอนที่เอาแต่นั่งนิ่งและมองไปยังถนนที่เต็มไปด้วยรถ
พี่ซึงยอน....ฮาราเลือกที่จะไปหาพี่แล้วหนิ
ทำไมยังทำหน้าแบบนี้อยู่อีกหรือพี่คิดว่าการทำท่าเฉยชาแบบนี้จะเป็นการเรียกร้องความสนใจฮาราต่อหน้าฉันสินะ
แค่นี้ฉันเจ็บไม่พอใช่ไหม....
ซึงยอนที่หันมองออกไปนอกหน้าตาเหลือบสายตามองไปยังนิโคลที่เธอรู้สึกได้ว่ากำลังแอบมองเธออยู่ด้วยสายตาที่อาฆาต
นิโคลเธอมองพี่แบบนี้แค่อยากจะต้องย้ำว่าเธอชนะพี่ใช่ไหม
ฮาราเลือกที่จะไปหาเธอแล้วหนิไม่ใช่พี่
อย่ามาซ้ำเติมกันแบบนี้จะได้ไหม...นิโคล
จียองที่หันไปมองคนทั้งสามและอมยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุข เธอไม่เคยบอกซึงยอนและนิโคลมาก่อนถึงความรู้สึกที่มีต่อฮารามีเพียงแต่เก็บมันไว้ภายในใจ แต่ไม่ว่าจะเป็นยังไงคำบอกรักที่เธอได้ยินเป็นครั้งที่สองจากฮารามันก็ทำให้เธอเชื่อมั่นมากยิ่งขึ้น
พี่นิโคล พี่ซึงยอนฉันขอโทษนะ
ฉันจะไม่บอกพี่หรอกว่าฮาราคิดยังไงกับฉันเพราะมันคงทำให้พวกพี่ต้องเจ็บปวด
เมื่อเวลามาถึงพี่จะเข้าใจมันเอง
กยูริที่เอาแต่นิ่งเงียบมองฮาราที่ดูสีหน้าอึดอัดก่อนจะมองจียองที่ดูจะมีความสุขมากกว่าอีกสองคนที่นั่งขนาบข้างฮาราอยู่ มันคงบอกได้อย่างดีว่าเธอคงได้ยินบางอย่างที่ทำให้เธอเต็มไปด้วยความเชื่อมั่นในความรักกับฮารา
จียอง เธอกำลังจะเข้าไปอยู่ในเกมที่ทรมานนี้อีกคนใช่ไหม
ทำไม.....ทำไมถึงต้องเป็นแบบนั้นด้วยนะ
.
.
.
.
.
กรี๊ด......KARA เสียงกรี๊ดดังสนั่นส่งท้ายเหล่าสาวก่อนลงจากเวที ฮาราเดินตามซึงยอนที่ลงเป็นคนแรกและดึงหลบให้อยู่ตามในที่มืดหลังเวทีเพียงแค่สองคน
“พี่โกรธฉันเหรอ”
“ฮารา คือ...พี่”
ซึงยอนหลบสายตาลงความอ่อนไหวภายในใจ ทำให้น้ำตาที่กลั้นไว้คลอเบ้าด้วยความเจ็บปวด ริมฝีปากขบแน่นพยายามฝืนความรู้สึกไม่ให้คนที่เธอแอบรักต้องรู้สึกไม่ดี
ไม่ว่ายังไง พี่ก็ยังรักเธอฮารา
ร่างกายของพี่มีไว้ให้เธอเพียงคนเดียว เพียงแค่เธอต้องการพี่
“พี่ซึงยอน ฉันขอโทษ”
ฮาราดึงซึงยอนเข้ามาสอมในอ้อมกอด กดริมฝีปากเน้นย้ำจูบที่อบอุ่มและมอบสัมผัสรสหวานที่อ่อนโยน สองมือของซึงยอนยกขึ้นโอบรอบคอ ฮาราผละริมฝีปากออก เลื่อนใบหน้าต่ำลงไซร้ซอกคอขาวที่หอมหวานสองมือลูบไล้ไปตามเรือนร่างโค้งเว้าที่น่าหลงใหล
“ฮะ..อื้อ”
ซึงยอนกัดริมฝีปากแน่นไม่อยากร้องครางให้ใครได้ยิน เธอแอ่นกายรับสัมผัสที่ฮารามอบให้แม้ในใจจะเจ็บปวดเพียงใดแต่เพราะหัวใจที่บอบช้ำรักฮารามากกว่าใคร
“อ๊ะ อื้ม.......”
ฮาราเลื่อนมือต่ำลงลูบสัมผัสหน้าขาที่ขาวเนียนขึ้นไปตามกางเกงตัวสั้นสีดำ นิ้วมือลากสัมผัสจ่อที่จุดอ่อนไหวที่มีผ้ากลั้นกลางให้ได้รู้สึกวาบหวาม
“ฮะ...รา ที่นี่มัน....อื้อ”
“รู้แล้วคะพี่ขอนิดก็ไม่ได้สินะ”
“ปะ..เปล่า ก็ได้ถ้า....ฮาราต้องการ”
ซึงยอนพูดพลางหอบถี่กระชั้น ใบหน้าแดงระเรื่อด้วยความร้อนที่เต็มไปด้วยความปรารถนา เธอมองฮาราด้วยสายตาที่หวานหยาดเยิ้มพร้อมร่างที่อ่อนแรงอยู่ภายในอ้อมกอดของฮารา
“พี่..หายโกรธฉันนะ ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว....จะไม่ทำให้พี่โกรธอีกแล้ว”
“อื้อ...พี่รักเธอนะฮารา”
ฮารามองคนในอ้อมกอดที่กำลังยิ้มหวานให้เธอด้วยสายที่หวั่นไหว เธอไม่เข้าใจในความรู้สึกตัวเองเลยแม้เพียงน้อยนิด แต่ทุกครั้งที่ได้สัมผัสเรือนร่างของซึงยอนมันทำให้หัวใจที่เต้นแรงแทบหยุดไม่อยู่
พี่บอกรักฉันแล้วเหรอ...
ฉันรู้สึกยังไงกับพี่กันแน่ ทั้งมีความสุขและปนไปด้วยความเจ็บปวด
ในห้องนอนที่เปิดไฟนีออนสว่างไสวในยามค่ำคืน นิโคลไล่นิ้วไปตามหนังสือบนชั้นด้วยสายตาที่เหม่อลอย เพราะกำลังคิดถึงคนที่ทำให้หัวใจเธอปั่นป่วน
“ฮารา”
“เรียกฉันเหรอ”
“อ๊ะ”
ฮาราโอบกอดนิโคลจากด้านหลังซุกใบหน้าลงที่ต้นคอขาวที่มีรอยแดงที่เธอเป็นคนทำ จมูกโด่งไล่ไปตามต้นคอสูดกลิ่นกายที่หอมหวานอย่างลุ่มหลง
“อื้อ....ฮะ...รา”
ริมฝีปากแดงของฮารากดดูดผิวเนียนเน้นย้ำรอยแดงเดิมที่เธอเคยสร้างมันไว้ ลิ้นร้อนลากไล้ลงมาตามแผ่นหลังที่เสื้อคอปานถูกปิดให้เห็นผิวขาวเนียนที่เย้ายวนสายตา
“ทำไมวันนี้เธอทำหน้าเศร้าจัง ไม่ร่าเริงเลยนะ”
“ก็...เธอทำเย็นชากับฉันทำไมหละ”
นิโคลแกะมือของฮาราที่โอบกอดเธอไว้ออกและเดินไปนั่งที่เตียงด้วยท่าทางที่ง้องอน ฮาราได้แต่ยิ้มและเดินมานั่งข้างยกมือขึ้นลูบแก้มใสของนิโคลอย่างอ่อนโยน
“นิโคลฉันรักเธอ”
“เอ๊ะ”
นิโคลหันมายิ้มร่าเริงอีกครั้งด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข เธอเอนตัวนอนลงซบตักของฮาราพลางยกมือกุม หัวใจของเธอที่เต้นรัวอย่างหยุดไม่ได้
ฮาราฉันก็รักเธอ รักมากจนยอมได้ทุกอย่าง
ฉันยินดีมอบกายและหัวใจของฉันให้เธอคนเดียว
“ฉันล้อเล่นนะ”
“เอ่ นี่....พูดแบบนี้หมายความว่าไง คู ฮารา!!”
“จ๋า....นิโคล เรียกเต็มยศเชียว”
“หนอย!!”
“ก็บอกแล้วไงว่าฉันล้อเล่น คิกคิก”
ฮาราหัวเราะร่วนแต่ก็ต้องลุกหนีออกจากห้องแทบไม่ทัน เมื่อถูกหมอนใบใหญ่ปาใส่ นิโคลที่ทำท่าจะคว้าหมอนอีกใบก็เอามากอดแทนเมื่อประตูห้องถูกปิดลง เธออมยิ้มกับความทะเล้นของฮารานี่เป็นเสน่ห์ที่ทำให้เธอหลงรักมาตลอด
คนบ้า.....!!
มาทำให้หัวใจฉันปั่นป่วนอีกแล้วนะ
แล้วที่เธอบอกรักฉันมันจริงหรือเปล่าหรือมันเป็นแค่คำล้อเล่นของเธอ
ความคิดเห็น