ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER 4 Miss Lupin
ฮาราเดินนำเข้าไปในร้านอย่างคุ้นเคยเหมือนมันเพิ่งผ่านมาไม่นานนี้เองที่เธอมาที่นี่ ดูเหมือนของถูกจัดวางใหม่และดูสะอาดตาขึ้นมาก
“มีใครอยู่ไหมคะ”
“ฮารา พี่ว่ามันเงียบไปไหม”
กยูริหยิบของที่อยู่ใกล้มือขึ้นมาดูเพื่อจะหาร่องรอยบางอย่างเกี่ยวลูแปง แต่ยังไม่ได้ทันดูอะไรต่อมิอะไรต่อหญิงสาวผอมบางในชุดเสื้อคลุมสีดำและกางเกงเดปสีดำ ผมยาวสีน้ำตายาวของเธอนั้นพริ้วไสวภายใต้หมวกทรงสูงเหมือนในหนังฝรั่งสมัยก่อนเดินเข้ามาหาคนทั้งคู่
“ไงจ๊ะ กยูริจัง อ่อ...นี่คงเป็นฮาราจังสินะ ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลย”
“คุณเป็นใครกันนะ”
“ว้า...กยูริจังทำเป็นลืมแล้วเหรอ ฉันไงลูแปง”
ฮาราและกยูริหันมองหน้ากันและหันกลับไปมองคนที่ยืนอยู่เบื้อหน้าพวกเธอ ที่ในเวลานี้ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งเสน่ห์
“ไม่ใช่.....ลูแปงต้อง.....”
ฮาราได้แต่อ้าปากค้างและพูดติดอ่างเมื่อเธอเห็นหญิงสาวหมุนตัวกลายเป็นชายชราที่ดูคุ้นเคยและไม่นานก็กลับมาอยู่ในสภาพหญิงสาวอีกครั้ง
“มาเข้าเรื่องกันดีกว่านะ อยากรู้สินะว่าฉันเป็นใครกันแน่...”
“ใช่แล้วคะ ลูแปง”
“โอเค อย่าเรียกลูแปงเลยมันดูเก่าแก่ไปนะ เรียกว่า ซองฮี แล้วกัน”
ซองฮีเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ที่โต๊ะแคเชียร์พร้อมยกกาแฟที่เคยมีมาก่อนหน้านี้ขึ้นดื่มด้วยท่าทางที่ไม่รีบร้อน รอยยิ้มของเธอยังคงเบิกบานขณะมองทั้งสองคน
“คุณพาเราสองมาเล่นเกมทำไม”
“ไม่ๆตอนนี้ไม่แค่คนเดียวเพราะกยูริเธอเป็นข้อยกเว้น”
ซองฮีส่ายหน้าและวางแก้วกาแฟลง ก่อนจะยกมือขึ้นตั้งแบ่งขั้นกลางระหว่างทั้งสองคน
“ฉันจะไม่ตอบคำถามอะไรทั้งนั้น แต่จะพูดเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเธอควรรู้”
“อะไรคะ”
กยูริเอ่ยเสียงเรียบเพราะเธอเองก็อยากรู้สิ่งที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับเธอต่อไปและความ
เจ็บปวดที่จะไม่มีวันลดลงนี้จะทุเลาลงมากแค่ไหน
“ฮาราจัง เธอมาที่นี่เพื่อรู้อนาคตและต้องแลกกับความทรมานในรัก และช่วงวินาทีสุดท้ายเธอต้องเลือกคนที่เธอรักเพื่อสิ้นสุดความทรมานนี้ แต่สิ่งเหล่านี้มันถูกตั้งมาไว้นานแสนนานแล้วฉันช่วยอะไรไม่ได้หรอก มีเพียงหัวใจของเธอที่จะบอกได้ว่าเธอเลือกที่จะรักใคร”
“แล้วถ้าฉันรักเขาแล้ว....จะหมดความทรมานแล้วฉันจะได้อยู่กับเขาไหม”
“ฉันไม่อาจบอกได้หรอกว่าเป็นอย่างไรมีเพียงกลาเวลาเท่านั้นคือคำตอบ”
“แล้วของฉันหละ”
“กยูริจัง เธอเลือกที่จะแลกกับความทรมานในความรักนี้และรอผู้ชี้ทางมาพาเธอกลับไปและต้องดูแลผู้ที่ถูกเลือกใหม่สินะ ผู้ชี้ทางที่เธอตามหามาตลอดอยู่ข้างเธอแล้วนี่ไง”
“ฮารานะเหรอ”
“อื้อ..หือ...ถูกแล้วจ๊ะกยูริจัง เธอทั้งสองมีความเกี่ยวพันกัน ฉะนั้นหากฮารายังไม่ค้นพบคำตอบของเธอ เธอเองก็จะไม่พ้นความทรมานนี้เหมือนกัน เธอต้องช่วยเหลือเขาและนำพาเขาไปหาคำตอบและสิ่งต้องห้ามที่ฉันขอคือ ห้ามบังคับให้ฮาราต้องรักใครเพื่อช่วยเธอ หากผิดสัญญาเธอทั้งคู่จะไม่มีมันได้แฮปปี้ในความรัก”
“ซองฮี คือฉัน...”
“ฮาราจัง คนที่รักเธอทั้งสามคนรอเธออยู่นะ รีบไปได้แล้ว”
.
.
.
.
.
กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นเตะจมูกถูกป้อนเข้าปากฮาราและตามด้วยขนมปังที่แสนน่ากินโดยที่เธอไม่ได้ใช้มือแตะแม้แต่น้อยเพราะคนทั้งสามคอยขนาบข้างป้อนเธอไม่หยุดนั่นเองหากแต่กยูริได้แต่นิ่งมองและยกชาดื่มอย่างเงียบๆไม่เข้ามาแทรกเหมือนทุกที
“ฮาราชอบกาแฟของนิโคลหรือของพี่ซึงยอนมากกว่ากันคะ”
นิโคลยื่นแก้วเข้าไปใกล้ปากพร้อมสายตาที่ออดอ้อนแปลกไปจากทุกทีที่จะดูสดใสและร่าเริง ซึงยอนเองก็เอนใบหน้าเข้าไปซบไหล่ของฮาราและยิ้มหวานราวกับจะท้าทายเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ
“เอ่อ...ก็อร่อยเหมือนกันนั่นแหละ”
“แล้วใครน่ารักกว่ากันคะ...ระหว่างซึงยอนหรือนิโคล”
“เอ่อ....”
“พี่คะ ฉันไปห้องน้ำเดี๋ยวมานะ”
จียองมองฮาราด้วยสาตาที่เศร้าหมอง ริมฝีปากเธอเม้มแน่นและลุกขึ้นเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ฮารายกมือขึ้นกุมหน้าอก เพราะมันเหมือนหัวใจที่เต้นแรงกลับมาบีบคั้นอย่างเจ็บปวดเหมือนแผลที่ถูกกรีดเมื่อเช้ามันบาดลึกมากขึ้นจนเจ็บสะท้านไปทั้งกาย
จียอง ทำไมเธอเอาแต่ทำหน้าเศร้าแบบนี้
เธอชอบฉันจริงๆไหม หรือสิ่งที่ฉันเห็นก่อนหน้านี้เป็นเพียงภาพกลลวง
“เดี๋ยวมานะ”
ฮาราลุกขึ้นและเดินตามจียองเข้าไปในห้องน้ำ ร่างผอมบางวิ่งเข้าห้องแรกแต่ด้วยความไวของฮาราทำให้ทั้งคู่อยู่ด้วยกันภายในห้องเล็กๆ ดวงตาโตแสนหวานของจียองในเวลานี้มีแต่น้ำตาใสที่เอ่อล้นคลอเบ้าและหยาดหยดไหลอาบแก้ม
“อย่าร้องให้สิจียอง”
“ฮึก..พี่ทำแบบนี้กับฉันทำไม....ฮึก...”
ฮาราดึงร่างบางเข้ามาสวมในอ้อมกอด และใช้นิ้วเรียวยาวของเธอปาดหยดน้ำตาที่เปลาะเปื้อนใบหน้า ร่างกายของเธอเหมือนบังคับไม่ได้ในเวลานี้เหมือนหัวใจมันสั่งให้ทำเสียมากกว่า
“อื้อ....อืม...”
ริมฝีปากนิ่มของเธอกดทาบทับลงบนปากแดงฉ่ำหวานของจียองมอบรสจูบที่แสนอ่อนโยน ลิ้นร้อนแทรกเข้าไปในโพรงปากกลืนกินน้ำตาแห่งความเศร้าและเสียงสะอื้นไห้และเติมเต็มความหวานที่โอนอ่อนปลอบประโลมจิตใจแห่งความเศร้าให้ได้รู้สึกอบอุ่น
“จียอง อย่าร้องไห้เลยนะพอเห็นแล้วหัวใจของพี่เหมือนจะเจ็บทุกครั้งและหนักขึ้นเรื่อยๆ”
“ฉันรักพี่มาก มากจนไม่อยากเสียไปให้ใคร พี่รู้ไหม”
“จียอง”
“ฉันรู้ค่ะว่า...พี่ยังไม่ตัดสินใจว่ารักใครแต่ฉันก็ยังจำคำบอกรักของพี่และรสจูบแห่งสัญญาได้นะค่ะ”
ฮาราได้แต่นิ่งเงียบด้วยหัวใจที่อ่อนแอและสับสน
เธอไม่รู้หรอกว่าก่อนหน้านี้มันเกิดอะไรขึ้น
รู้แต่ว่าใบหน้าใสของจียองที่เปลาะเปื้อนไปด้วยน้ำตามันทำให้เธอเจ็บปวดมากแค่ไหน
..........................
.
.
.
.
.
กระดาษแผ่นเล็กๆที่กยูริยื่นให้ทำให้ใบหน้าของฮาราร้อนผ่าวขึ้นมาเพราะข้อความที่เขียนให้นั้น มันทำให้นึกถึงซอยแคบๆและกลิ่นกายที่หอมหวานของนิโคล
ฮาราที่ซอยเมื่อตอนกลางวัน เธอจำได้ไหม..?
ที่บอกฉันว่าค่อยมาต่อที่หอนะ
ฉันรอยู่ที่ห้องแล้วนะ
นิโคล
“พี่กยูริ นี่มัน....”
“ตอนที่ดูทีวีด้วยกันเมื่อกี้เธอขอให้ฉันเอามาให้นะ แต่ดูจากสีหน้าคงพอเดาได้ว่าเขียนถึงเรื่องอะไร”
ฮาราได้แต่กลืนน้ำลายอย่างยากเย็น พลันหันกลับไปมองจียองที่นอนอมยิ้มแอบมองเธออยู่เหมือนกำลังจ้องจับผิดอะไรบางอย่างกับการสนทนาของทั้งสองคน
“แต่...ฉันยังไม่ได้ตัดสินใจเลยนะพี่กยูริ”
“อ่อเหรอ แต่ถึงยังไงนิโคลก็รออยู่ในห้อง รีบไปเถอะเดี๋ยวจัดการให้”
“ทำไมพี่ถึงได้สนับสนุนแบบนี้หละ”
“ก็ฉันต้อยคอยช่วยเธอไงจะได้หาคำตอบเร็วๆ”
กยูริทำหน้าเรียบเฉยและหันไปตะโกนให้จียองรู้ว่าเธอจะขอยืมตัวฮาราไปนอนด้วยสักคืนเพราะมีเรื่องจะคุยด้วยนิดหน่อย และทั้งคู่ก็เดินออกมาพร้อมกัน กยูริหันมายิ้มเย็นชาให้และหันหลังเดินกลับไปยังห้องของตัวเอง ปล่อยให้ฮาราเดินลากเท้าไปยังห้องนิโคลด้วยหัวใจที่สั่นระรัว
“นิ..อื้อ....”
ริมฝีปากแดงหวานฉ่ำของนิโคลกดมอบจูบที่แสนเร่าร้อนทันทีที่ฮาราปิดประตูลง จูบที่รุกล้ำของนิโคลกลับกลายเป็นตอบรับที่เคลิบเคลิ้มไปกับจูบรสหวานที่ฮาราปรนเปรอให้ ฮาราดันกายนิโคลนอนหงายลงกับเตียง เธอผละริมฝีปากออกและไล่จมูกโด่งไซร้ซอกคอขาวเนียนฟากรอยแดงเป็นจ้ำ
“อ๊ะ...อืม....”
“อื้อ...นิโคล”
“ฮาราชอบไหมหละแบบนี้ คิกคิก”
“เอ๋”
เสียงหัวเราะที่สดใสทำให้ฮาราหยุดการกระทำและลุกขึ้นนั่ง มองร่างบางที่นอนหงายอยู่บนเตียง นิโคลหัวเราะคิกคักและลุกขึ้นมานั่ข้างๆพลางใช้นิ้วยันหน้าผากฮาราให้เซโอนเอน
“ฉันรักเธอนะฮารา ฉันอยากเป็นคนของเธอจัง”
ฮาราได้แต่ทำหน้าเหวอมองใบหน้าหวานที่ยิ้มกว้างดูไร้เดียงสาแต่เต็มไปด้วยสายตาที่จริงใจ เธอยกมือขึ้นมากุมหน้าอกเหมือนพยายามจะหยุดหัวใจที่เต้นระรัวไม่เป็นจังหวะนี้
นิโคลเนี่ยน่ารักจัง......ที่เธอพูดจริงหรือเปล่านะ
ทำไมนะทุกครั้งที่ฉันอยู่กับเธอ มันถึงได้โหยหาอยู่ตลอดแบบนี้
ก่อนหน้านี้ฉันเคยรู้สึกกับเธอแบบไหนกันแน่
“นิโคล นี่เธอ...”
“ซะเมื่อไหร่กันเล่า คิกคิก”
นิโคลหัวเราะร่วนและนอนหงายลงเตียงอีกครั้งจ้อมองเพดาลที่ว่างเปล่าด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อ ฮาราที่นิ่งอึ้งไปชั่วครู่ก็ลุกขึ้นคร่อมร่างของนิโคลไว้และเลื่อนใบหน้าเขาไปใกล้กลิ่นกายที่หอมจากการเพิ่งอาบน้ำเสร็จใหม่ๆของนิดโลกระตุ้นความปรารถนาภายในให้ลุกโชนหากแต่สองมือของนิโคลกอบกุมแก้มทั้งสองข้างของฮาราไว้
“ยังไม่ใช่ตอนนี้คะ จนกว่าฮาราจะบอกว่ารักนิโคลก่อน”
“ฮ่าๆ เล่นแบบนี้เหรอ”
ทั้งสองส้มลงนอนกอดก่ายพร้อมเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความสุข ไฟในห้องถูกปิดลงหากแต่ใต้ผ้าห่มนั้นคนทั้งสองแลกจูบที่หอมหวานและดูดดื่มย้ำความรู้สึกที่มีต่อกัน
“ฮาราฉันรักเธอจริงๆนะ คิกคิก”
“จริงๆนะเหรอ”
“ล้อเล่นน่า”
นิโคลเธอรักฉันจริงๆไหมนะ ทำไมเอาแต่พูดเล่นแบบนี้ตลอด
ที่จริงแล้วเธอคิดยังไงกับฉันกันแน่.......
.
.
.
.
.
.
ห้องสี่เหลี่ยมขนาดไม่ใหญ่นักป้ายหน้าห้องมีกระดาษA4 แปะเขียนข้อความ “ห้องพักของ ซึงยอนและฮารา" ด้วยเวลาที่ยังพอเหลือก่อนขึ้นไปเล่นรายการโชว์ ฮาราจึงใช้เวลาที่มีน้อยนิดนอนเหยียดกายหนุนตักของซึงยอน
“ฮาราทำไมดูเพลียจัง เมื่อคืนไม่ได้นอนหรือไงคะ”
“เอ่อ แฮะๆ”
ฮาราได้แต่ทำหน้าเหยเกเธอจะกล้าบอกได้ยังไงว่าเมื่อคืนมัวแต่เล่นฟัดเหวี่ยงกับนิโคลเกือบทั้งคืนจนไม่ได้นอนแบบนี้
“เมื่อคืนเห็นจียองบอกไปนอนกับพี่กยูริ มัวทำอะไรกันอยู่คะ”
“ก็.....ดูหนังอะไรไปเรื่อยนะ”
ซึงยอนจ้องเขม็งราวกับจับผิดฮาราที่ดูทำตาลอกแล่กไม่น่าเชื่อเท่าไหร่นักแต่เมื่อคนที่นอนตักเธอยิงคำถามที่ทำเอาใบหน้าเธอร้อนผ่าวทำให้สิ่งที่เธอข้องใจก็หยุดโดยพลัน
“พี่รักฉันไหม”
“พูดอะไรนะฮารา”
ซึงยอนได้แต่เบือนหน้าที่แดงระเรื่อหันไปทางอื่น ริมปากของเธอกัดเม้มด้วยท่าทางที่เขินอาย
ถามกับแบบนี้เลยเหรอฮารา
แล้วพี่จะตอบว่าไงดีหละ.....ถ้าเธอรักพี่ทำไมไม่บอกพี่มาก่อนหละ
ฮาราลุกขึ้นนั่งและเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้พร้อมรอยยิ้มทะเล้น นิ้วเรียวจิ้มแก้มใสของซึงยอนและวาดเป็นรูปหัวใจพร้อมกระซิบแผ่วเบาที่ข้างใบหู
“แต่ฉันคิดแบบนี้กับพี่นะ”
พี่ซึงยอนพี่จะรู้บ้างไหมนะว่า....
เวลาฉันอยู่ใกล้ๆพี่แล้วหัวใจฉันมันมักจะหวั่นไหว
นี่หรือว่าฉันกำลังรักพี่อยู่นะ..........................
“มีใครอยู่ไหมคะ”
“ฮารา พี่ว่ามันเงียบไปไหม”
กยูริหยิบของที่อยู่ใกล้มือขึ้นมาดูเพื่อจะหาร่องรอยบางอย่างเกี่ยวลูแปง แต่ยังไม่ได้ทันดูอะไรต่อมิอะไรต่อหญิงสาวผอมบางในชุดเสื้อคลุมสีดำและกางเกงเดปสีดำ ผมยาวสีน้ำตายาวของเธอนั้นพริ้วไสวภายใต้หมวกทรงสูงเหมือนในหนังฝรั่งสมัยก่อนเดินเข้ามาหาคนทั้งคู่
“ไงจ๊ะ กยูริจัง อ่อ...นี่คงเป็นฮาราจังสินะ ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลย”
“คุณเป็นใครกันนะ”
“ว้า...กยูริจังทำเป็นลืมแล้วเหรอ ฉันไงลูแปง”
ฮาราและกยูริหันมองหน้ากันและหันกลับไปมองคนที่ยืนอยู่เบื้อหน้าพวกเธอ ที่ในเวลานี้ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งเสน่ห์
“ไม่ใช่.....ลูแปงต้อง.....”
ฮาราได้แต่อ้าปากค้างและพูดติดอ่างเมื่อเธอเห็นหญิงสาวหมุนตัวกลายเป็นชายชราที่ดูคุ้นเคยและไม่นานก็กลับมาอยู่ในสภาพหญิงสาวอีกครั้ง
“มาเข้าเรื่องกันดีกว่านะ อยากรู้สินะว่าฉันเป็นใครกันแน่...”
“ใช่แล้วคะ ลูแปง”
“โอเค อย่าเรียกลูแปงเลยมันดูเก่าแก่ไปนะ เรียกว่า ซองฮี แล้วกัน”
ซองฮีเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ที่โต๊ะแคเชียร์พร้อมยกกาแฟที่เคยมีมาก่อนหน้านี้ขึ้นดื่มด้วยท่าทางที่ไม่รีบร้อน รอยยิ้มของเธอยังคงเบิกบานขณะมองทั้งสองคน
“คุณพาเราสองมาเล่นเกมทำไม”
“ไม่ๆตอนนี้ไม่แค่คนเดียวเพราะกยูริเธอเป็นข้อยกเว้น”
ซองฮีส่ายหน้าและวางแก้วกาแฟลง ก่อนจะยกมือขึ้นตั้งแบ่งขั้นกลางระหว่างทั้งสองคน
“ฉันจะไม่ตอบคำถามอะไรทั้งนั้น แต่จะพูดเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเธอควรรู้”
“อะไรคะ”
กยูริเอ่ยเสียงเรียบเพราะเธอเองก็อยากรู้สิ่งที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับเธอต่อไปและความ
เจ็บปวดที่จะไม่มีวันลดลงนี้จะทุเลาลงมากแค่ไหน
“ฮาราจัง เธอมาที่นี่เพื่อรู้อนาคตและต้องแลกกับความทรมานในรัก และช่วงวินาทีสุดท้ายเธอต้องเลือกคนที่เธอรักเพื่อสิ้นสุดความทรมานนี้ แต่สิ่งเหล่านี้มันถูกตั้งมาไว้นานแสนนานแล้วฉันช่วยอะไรไม่ได้หรอก มีเพียงหัวใจของเธอที่จะบอกได้ว่าเธอเลือกที่จะรักใคร”
“แล้วถ้าฉันรักเขาแล้ว....จะหมดความทรมานแล้วฉันจะได้อยู่กับเขาไหม”
“ฉันไม่อาจบอกได้หรอกว่าเป็นอย่างไรมีเพียงกลาเวลาเท่านั้นคือคำตอบ”
“แล้วของฉันหละ”
“กยูริจัง เธอเลือกที่จะแลกกับความทรมานในความรักนี้และรอผู้ชี้ทางมาพาเธอกลับไปและต้องดูแลผู้ที่ถูกเลือกใหม่สินะ ผู้ชี้ทางที่เธอตามหามาตลอดอยู่ข้างเธอแล้วนี่ไง”
“ฮารานะเหรอ”
“อื้อ..หือ...ถูกแล้วจ๊ะกยูริจัง เธอทั้งสองมีความเกี่ยวพันกัน ฉะนั้นหากฮารายังไม่ค้นพบคำตอบของเธอ เธอเองก็จะไม่พ้นความทรมานนี้เหมือนกัน เธอต้องช่วยเหลือเขาและนำพาเขาไปหาคำตอบและสิ่งต้องห้ามที่ฉันขอคือ ห้ามบังคับให้ฮาราต้องรักใครเพื่อช่วยเธอ หากผิดสัญญาเธอทั้งคู่จะไม่มีมันได้แฮปปี้ในความรัก”
“ซองฮี คือฉัน...”
“ฮาราจัง คนที่รักเธอทั้งสามคนรอเธออยู่นะ รีบไปได้แล้ว”
.
.
.
.
.
กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นเตะจมูกถูกป้อนเข้าปากฮาราและตามด้วยขนมปังที่แสนน่ากินโดยที่เธอไม่ได้ใช้มือแตะแม้แต่น้อยเพราะคนทั้งสามคอยขนาบข้างป้อนเธอไม่หยุดนั่นเองหากแต่กยูริได้แต่นิ่งมองและยกชาดื่มอย่างเงียบๆไม่เข้ามาแทรกเหมือนทุกที
“ฮาราชอบกาแฟของนิโคลหรือของพี่ซึงยอนมากกว่ากันคะ”
นิโคลยื่นแก้วเข้าไปใกล้ปากพร้อมสายตาที่ออดอ้อนแปลกไปจากทุกทีที่จะดูสดใสและร่าเริง ซึงยอนเองก็เอนใบหน้าเข้าไปซบไหล่ของฮาราและยิ้มหวานราวกับจะท้าทายเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ
“เอ่อ...ก็อร่อยเหมือนกันนั่นแหละ”
“แล้วใครน่ารักกว่ากันคะ...ระหว่างซึงยอนหรือนิโคล”
“เอ่อ....”
“พี่คะ ฉันไปห้องน้ำเดี๋ยวมานะ”
จียองมองฮาราด้วยสาตาที่เศร้าหมอง ริมฝีปากเธอเม้มแน่นและลุกขึ้นเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ฮารายกมือขึ้นกุมหน้าอก เพราะมันเหมือนหัวใจที่เต้นแรงกลับมาบีบคั้นอย่างเจ็บปวดเหมือนแผลที่ถูกกรีดเมื่อเช้ามันบาดลึกมากขึ้นจนเจ็บสะท้านไปทั้งกาย
จียอง ทำไมเธอเอาแต่ทำหน้าเศร้าแบบนี้
เธอชอบฉันจริงๆไหม หรือสิ่งที่ฉันเห็นก่อนหน้านี้เป็นเพียงภาพกลลวง
“เดี๋ยวมานะ”
ฮาราลุกขึ้นและเดินตามจียองเข้าไปในห้องน้ำ ร่างผอมบางวิ่งเข้าห้องแรกแต่ด้วยความไวของฮาราทำให้ทั้งคู่อยู่ด้วยกันภายในห้องเล็กๆ ดวงตาโตแสนหวานของจียองในเวลานี้มีแต่น้ำตาใสที่เอ่อล้นคลอเบ้าและหยาดหยดไหลอาบแก้ม
“อย่าร้องให้สิจียอง”
“ฮึก..พี่ทำแบบนี้กับฉันทำไม....ฮึก...”
ฮาราดึงร่างบางเข้ามาสวมในอ้อมกอด และใช้นิ้วเรียวยาวของเธอปาดหยดน้ำตาที่เปลาะเปื้อนใบหน้า ร่างกายของเธอเหมือนบังคับไม่ได้ในเวลานี้เหมือนหัวใจมันสั่งให้ทำเสียมากกว่า
“อื้อ....อืม...”
ริมฝีปากนิ่มของเธอกดทาบทับลงบนปากแดงฉ่ำหวานของจียองมอบรสจูบที่แสนอ่อนโยน ลิ้นร้อนแทรกเข้าไปในโพรงปากกลืนกินน้ำตาแห่งความเศร้าและเสียงสะอื้นไห้และเติมเต็มความหวานที่โอนอ่อนปลอบประโลมจิตใจแห่งความเศร้าให้ได้รู้สึกอบอุ่น
“จียอง อย่าร้องไห้เลยนะพอเห็นแล้วหัวใจของพี่เหมือนจะเจ็บทุกครั้งและหนักขึ้นเรื่อยๆ”
“ฉันรักพี่มาก มากจนไม่อยากเสียไปให้ใคร พี่รู้ไหม”
“จียอง”
“ฉันรู้ค่ะว่า...พี่ยังไม่ตัดสินใจว่ารักใครแต่ฉันก็ยังจำคำบอกรักของพี่และรสจูบแห่งสัญญาได้นะค่ะ”
ฮาราได้แต่นิ่งเงียบด้วยหัวใจที่อ่อนแอและสับสน
เธอไม่รู้หรอกว่าก่อนหน้านี้มันเกิดอะไรขึ้น
รู้แต่ว่าใบหน้าใสของจียองที่เปลาะเปื้อนไปด้วยน้ำตามันทำให้เธอเจ็บปวดมากแค่ไหน
..........................
.
.
.
.
.
กระดาษแผ่นเล็กๆที่กยูริยื่นให้ทำให้ใบหน้าของฮาราร้อนผ่าวขึ้นมาเพราะข้อความที่เขียนให้นั้น มันทำให้นึกถึงซอยแคบๆและกลิ่นกายที่หอมหวานของนิโคล
ฮาราที่ซอยเมื่อตอนกลางวัน เธอจำได้ไหม..?
ที่บอกฉันว่าค่อยมาต่อที่หอนะ
ฉันรอยู่ที่ห้องแล้วนะ
นิโคล
“พี่กยูริ นี่มัน....”
“ตอนที่ดูทีวีด้วยกันเมื่อกี้เธอขอให้ฉันเอามาให้นะ แต่ดูจากสีหน้าคงพอเดาได้ว่าเขียนถึงเรื่องอะไร”
ฮาราได้แต่กลืนน้ำลายอย่างยากเย็น พลันหันกลับไปมองจียองที่นอนอมยิ้มแอบมองเธออยู่เหมือนกำลังจ้องจับผิดอะไรบางอย่างกับการสนทนาของทั้งสองคน
“แต่...ฉันยังไม่ได้ตัดสินใจเลยนะพี่กยูริ”
“อ่อเหรอ แต่ถึงยังไงนิโคลก็รออยู่ในห้อง รีบไปเถอะเดี๋ยวจัดการให้”
“ทำไมพี่ถึงได้สนับสนุนแบบนี้หละ”
“ก็ฉันต้อยคอยช่วยเธอไงจะได้หาคำตอบเร็วๆ”
กยูริทำหน้าเรียบเฉยและหันไปตะโกนให้จียองรู้ว่าเธอจะขอยืมตัวฮาราไปนอนด้วยสักคืนเพราะมีเรื่องจะคุยด้วยนิดหน่อย และทั้งคู่ก็เดินออกมาพร้อมกัน กยูริหันมายิ้มเย็นชาให้และหันหลังเดินกลับไปยังห้องของตัวเอง ปล่อยให้ฮาราเดินลากเท้าไปยังห้องนิโคลด้วยหัวใจที่สั่นระรัว
“นิ..อื้อ....”
ริมฝีปากแดงหวานฉ่ำของนิโคลกดมอบจูบที่แสนเร่าร้อนทันทีที่ฮาราปิดประตูลง จูบที่รุกล้ำของนิโคลกลับกลายเป็นตอบรับที่เคลิบเคลิ้มไปกับจูบรสหวานที่ฮาราปรนเปรอให้ ฮาราดันกายนิโคลนอนหงายลงกับเตียง เธอผละริมฝีปากออกและไล่จมูกโด่งไซร้ซอกคอขาวเนียนฟากรอยแดงเป็นจ้ำ
“อ๊ะ...อืม....”
“อื้อ...นิโคล”
“ฮาราชอบไหมหละแบบนี้ คิกคิก”
“เอ๋”
เสียงหัวเราะที่สดใสทำให้ฮาราหยุดการกระทำและลุกขึ้นนั่ง มองร่างบางที่นอนหงายอยู่บนเตียง นิโคลหัวเราะคิกคักและลุกขึ้นมานั่ข้างๆพลางใช้นิ้วยันหน้าผากฮาราให้เซโอนเอน
“ฉันรักเธอนะฮารา ฉันอยากเป็นคนของเธอจัง”
ฮาราได้แต่ทำหน้าเหวอมองใบหน้าหวานที่ยิ้มกว้างดูไร้เดียงสาแต่เต็มไปด้วยสายตาที่จริงใจ เธอยกมือขึ้นมากุมหน้าอกเหมือนพยายามจะหยุดหัวใจที่เต้นระรัวไม่เป็นจังหวะนี้
นิโคลเนี่ยน่ารักจัง......ที่เธอพูดจริงหรือเปล่านะ
ทำไมนะทุกครั้งที่ฉันอยู่กับเธอ มันถึงได้โหยหาอยู่ตลอดแบบนี้
ก่อนหน้านี้ฉันเคยรู้สึกกับเธอแบบไหนกันแน่
“นิโคล นี่เธอ...”
“ซะเมื่อไหร่กันเล่า คิกคิก”
นิโคลหัวเราะร่วนและนอนหงายลงเตียงอีกครั้งจ้อมองเพดาลที่ว่างเปล่าด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อ ฮาราที่นิ่งอึ้งไปชั่วครู่ก็ลุกขึ้นคร่อมร่างของนิโคลไว้และเลื่อนใบหน้าเขาไปใกล้กลิ่นกายที่หอมจากการเพิ่งอาบน้ำเสร็จใหม่ๆของนิดโลกระตุ้นความปรารถนาภายในให้ลุกโชนหากแต่สองมือของนิโคลกอบกุมแก้มทั้งสองข้างของฮาราไว้
“ยังไม่ใช่ตอนนี้คะ จนกว่าฮาราจะบอกว่ารักนิโคลก่อน”
“ฮ่าๆ เล่นแบบนี้เหรอ”
ทั้งสองส้มลงนอนกอดก่ายพร้อมเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความสุข ไฟในห้องถูกปิดลงหากแต่ใต้ผ้าห่มนั้นคนทั้งสองแลกจูบที่หอมหวานและดูดดื่มย้ำความรู้สึกที่มีต่อกัน
“ฮาราฉันรักเธอจริงๆนะ คิกคิก”
“จริงๆนะเหรอ”
“ล้อเล่นน่า”
นิโคลเธอรักฉันจริงๆไหมนะ ทำไมเอาแต่พูดเล่นแบบนี้ตลอด
ที่จริงแล้วเธอคิดยังไงกับฉันกันแน่.......
.
.
.
.
.
.
ห้องสี่เหลี่ยมขนาดไม่ใหญ่นักป้ายหน้าห้องมีกระดาษA4 แปะเขียนข้อความ “ห้องพักของ ซึงยอนและฮารา" ด้วยเวลาที่ยังพอเหลือก่อนขึ้นไปเล่นรายการโชว์ ฮาราจึงใช้เวลาที่มีน้อยนิดนอนเหยียดกายหนุนตักของซึงยอน
“ฮาราทำไมดูเพลียจัง เมื่อคืนไม่ได้นอนหรือไงคะ”
“เอ่อ แฮะๆ”
ฮาราได้แต่ทำหน้าเหยเกเธอจะกล้าบอกได้ยังไงว่าเมื่อคืนมัวแต่เล่นฟัดเหวี่ยงกับนิโคลเกือบทั้งคืนจนไม่ได้นอนแบบนี้
“เมื่อคืนเห็นจียองบอกไปนอนกับพี่กยูริ มัวทำอะไรกันอยู่คะ”
“ก็.....ดูหนังอะไรไปเรื่อยนะ”
ซึงยอนจ้องเขม็งราวกับจับผิดฮาราที่ดูทำตาลอกแล่กไม่น่าเชื่อเท่าไหร่นักแต่เมื่อคนที่นอนตักเธอยิงคำถามที่ทำเอาใบหน้าเธอร้อนผ่าวทำให้สิ่งที่เธอข้องใจก็หยุดโดยพลัน
“พี่รักฉันไหม”
“พูดอะไรนะฮารา”
ซึงยอนได้แต่เบือนหน้าที่แดงระเรื่อหันไปทางอื่น ริมปากของเธอกัดเม้มด้วยท่าทางที่เขินอาย
ถามกับแบบนี้เลยเหรอฮารา
แล้วพี่จะตอบว่าไงดีหละ.....ถ้าเธอรักพี่ทำไมไม่บอกพี่มาก่อนหละ
ฮาราลุกขึ้นนั่งและเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้พร้อมรอยยิ้มทะเล้น นิ้วเรียวจิ้มแก้มใสของซึงยอนและวาดเป็นรูปหัวใจพร้อมกระซิบแผ่วเบาที่ข้างใบหู
“แต่ฉันคิดแบบนี้กับพี่นะ”
พี่ซึงยอนพี่จะรู้บ้างไหมนะว่า....
เวลาฉันอยู่ใกล้ๆพี่แล้วหัวใจฉันมันมักจะหวั่นไหว
นี่หรือว่าฉันกำลังรักพี่อยู่นะ..........................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น